Mijn kerstboom staat verkreukeld te wezen
met voordien schitterende kerstballen, nu dof geworden.
Zelfs de lichtjes doen flauw en het huis is zo leeg:
de kinderstemmetjes zijn niet meer te horen
enkel een verwaaide zucht van mÂ’n hond kan verstoren
die stilte, en ik voel mij niet thuis.
Alles lijkt zo koud, zelfs wat kaarsen brand ik niet,
waarom ook? Kerstdagen die voor mij maar doordraaien
zijn al verleden tijd, enkel de kerstboom lijkt om te vallen:
de vuilnisbak in? Ook de slingers en de ballen?
Ik heb er nog geen zin in, ik heb nérgens zin in
want de dagen rijgen zich in watertranen aaneen
en de avonden verkondigen zich in ‘t vroege donker
en de drie koningen moeten nog komen hierheen,
dus maar wachten zoals toen ze van deur tot deur trokkenÂ…
Dit jaar zal het hen zeker moeilijker vergaan,
haal die maar eens uit die aangespoelden langs de baan
want heden voelen die zich allemaal en overal koningÂ…
Volgend jaar laat ik de kerstboom waar ik hem bewaarde
en zal ik maar geloven dat die dagen feestdagen zijn
en dan weer verlangen naar daarnaÂ…
Buiten staat een reuzengrote spar en die voelt zich goed:
toen had ik om die te sparen en planten nog de moed
maar sindsdien heb ik het bij een kunstboom gehouden.
Zou dit de reden van mijn melancholie kunnen zijn:
show,berusten of er niets aan de hand is: geen terreur noch pijn?
Kristin, tien januari 2016.
