‘Ik voel me zo verdomd alleen’, zong Hazes
en zo ook voelde ze zich: altijd alleen, telkens weer,
ieder uur van de dag, de nacht, altijd alleen:
geen mens om mee te praten, en dit deed zeer.
Geen lichtje in de duisternis van haar gedachten,
enkel haar hond om mee te communiceren
die haar begreep als het haar te veel werd.
Ze wou zo graag een mooi leven vol liefde
maar het mocht duidelijk niet zijn:
ze werd in een hoekje neergepoot
als een boekblad dat nooit omsloeg,
en daarom schreef ze dan maar zelf
om zich even te vermannen en te vertoeven
in een andere wereld om er haar geest te ledigen.
Tot dan plots weer die onmacht haar omvatte,
het door niemand onderkend verdriet en leed
omdat een mens denkelijk niet op de wereld komt
om er alleen doorheen te wandelen zoals het heet.
Soms berustte zij, ving even wat lichtstralen,
ook een straaltje zon, een blijde kinderstem
en even dan is ze weer blij, even maarÂ…
Dan begint alles weer zonder dralen als voorheen
en is zij ieder uur en nacht nog steeds alleen,
zo verdomd alleenÂ…
kristin, september, 2015.
Foto seniorenblog / Jules
