Hij ligt er nog in het park, mijn treurwilg.
De grond aaiend met zijn nederige takken
waardoor de fijne teergroene blaadjes zakken.
Toen ik nog een heel klein schoolmeisje was,
wou ik gaarne sÂ’ zomers onder hem zitten
om door zijn koelte niet te verhitten.
En als regen droop over de treurende takken
tot rimpelige tranenplasjes, werd ik niet nat
precies als ‘onder moeders paraplu’
gekoesterd en omhuld door zÂ’n bladerdak.,
Het is ook allemaal zo lang geleden...
Herontdekt voel ik me nu weer Â’t kleine meisje
en besluipt mij een intense zielenvreugde:
hij heeft me al die tijd niet in de steek gelaten
en ik kruip weer onder hem waar ik hem heugde.
Hij is gevallen, heeft mogelijk op mij gewacht
en leeft nog! Ik omarm hem innig, houd ‘m vast
net zoals het vroeger was en voel vreugderillingen
door zÂ’n oude takken zinken in mÂ’ n lijf en leden,
bibberig van uit zijn toch nog even stoere bast....
Kristin – april 2014.
Foto vriendenvanhetvondelpark.nl
