en Lissewege in het Jacob Reyvaertheem.
Na verwelkoming en bedanking van de aanwezigen door pater Maarten en een mooi gebed van pastoor Fernand, kregen we een toelichting door deken Lieven Soetaert over de visie van de bisschop over ‘Kerk zijn vandaag en de toekomst van de parochies ‘. De bisschop schreef in 2012 een brief met deze titel waar we 3 delen in kunnen onderscheiden:
1) de veranderde situatie (seculier, complex, pluralistisch, multireligieusÂ…)
2) de pastorale eenheid
3) herbronning
De veranderde situatie : iedereen was christen, nu ben je eerder zonderling en we komen tot de vaststelling dat we elkaar nodig hebben om parochie te zijn.
Met ‘parochie zijn’ bedoelt de bisschop: een gemeenschap zijn voor alles en allen.
Waarbij alles staat voor:
1. Verkondiging van het Woord en catechese (= geloofsverdieping, ook van de eigen gemeenschap)
2. Liturgie (niet op nummer 1)
3. Diaconie = solidariteit aan de wereld (méér dan tss. parochies of tss. gedoopten)
4. Beheer van de tijdelijke goederen en de financiën
5. Een team die in samen-gedragen-verantwoordelijkheid de zorg voor het gehaal draagt.
Voor alllen betekent:
- Parochie = open gemeenschap: ‘Weer of geen weer, altijd en iedereen welkom!’
- Open karakter: bezoekers, passanten, rangen, standen, leeftijden ≠ verzameling gelijkgezinden
Om dit mogelijk te maken zullen we van federatie groeien naar pastorale eenheid:
Waar het bij een federatie gaat over samenwerking waarbij parochies hun autonomie en eigenheid behouden, gaat het in de pastorale eenheid over samen Ă©Ă©n nieuwe parochie te vormen.
Elkaar leren kennen als geloofsgenoten, de grenzen tussen parochies worden als het ware uitgegomd. het is een weg naar vereenvoudiging waarbij de vitaliteit van de gemeenschap voorop staat. Vandaar dat de bisschop oproept om ‘De situatie ter plaatse niet uitleven, maar wel perspectief scheppen naar de toekomst.’
Het is zeker niet de bedoeling om een eenheidsworst te worden waar iedereen hetzelfde op dezelfde manier doet. Plaatselijke gemeenschappen kunnen hun eigenheid bewaren maar niet tegen elke prijs.
De verantwoordelijkheid wordt gedragen door een team van priesters, leken, permanent diakens, parochieassistenten, vrijwilligers, beroepskrachtenÂ… waarbij de pastoor meer en meer zal fungeren als een verbindingspersoon.
Samen verantwoordelijk wil ook zeggen:
• Het scheppen van zoveel mogelijk ontmoetingskansen. Er is maar een echte eenheid en verbondenheid als men elkaar kent en ontmoet.
• Vanuit de verschillende parochies, samen liturgie vieren; mensen samen brengen voor vorming en animatie; feestelijke bijeenkomsten…
Voor liturgie op zondag ligt het probleem eerder bij een teveel dan bij een tekort aan vieringen. In de toekomst zullen we elkaar steeds meer leren ontdekken, niet zozeer als dorpsgenoten maar als geloofsgenoten en medechristenen en waarbij grote parochies hun gastvrijheid verlenen aan gemeenschappen die te klein zijn geworden om op zondag liturgie te vieren
Stilaan zal niet meer in alle bestaande parochies op zondag de eucharistie gevierd kunnen worden. Dan rijst de vraag wat de betekenis en de toekomst is van de parochiekerk (het gebouw). Die vraag is vandaag onderwerp van publiek en maatschappelijk debat. Wij kunnen noch mogen ze ontwijken.
Toch blijft het is belangrijk dat de kerken in de loop van de dag zoveel mogelijk open blijven. Kerken zijn open deur voor allen die voorbijkomen… met een grote symbolische betekenis. De kerk is immers een open huis, voor iedereen toegankelijk, geen privéclub, geen sekte. Maar dit betekent niet dat we alle bestaande kerken voor de eredienst zullen behouden. De kwestie van bestemming of herbestemming van bepaalde kerken wordt in de toekomst een belangrijk dossier. Dit moet met grote omzichtigheid worden opgevolgd…
Christenen hebben hun verantwoordelijkheid als burgers in dit land. In die zin moet de overheid in dit dossier kunnen rekenen op een loyale medewerking van de kerk.
De bedoeling van deze avond was om met elkaar in gesprek te gaan over de toekomst van onze parochie. We deden dit aan de hand van drie vragen:
1. Wat zijn jullie sterke momenten?
2. Waar droom je van?
3. Wat vind je nu belangrijk?
Ten slotte bleven we nog even stilstaan bij enkele Bijbelse beelden:
Gods volk in de woestijn – ‘morren’…, de ballingsschap, de Emmaüsgangers – ‘brandde ons hart niet onderweg’…
Wat dit concreet kan betekenen kan je vinden in het bijhorend handvest:
