|
DONKERE NACHTEN.....
Takken waaien tegen de luiken. Bollen kletteren tegen de ruiten
en het water staat bovenop het gras, en maakt krinkels.
Straten lijken verlaten, hangborden rammelen tegen mekaar,
wat kunnen ze ook anders…
Winterbloemen buigen deemoedig het kopje voor dit geweld,
voor de striemende hagelvlagen, en ook zij wachten af.
Elektriciteitsdraden zinderen, zingen met ‘t fluiten van de wind,
wat kunnen ze anders…
Een eenzame, onherkenbaar door kleddernat goed, vecht gebogen
tegen de druk van de vlagen. Alles is donker, geen lichtje brandt.
Enkel de maan stuurt een flauw schijnsel op de verdronken nacht,
wat kan zij anders…
Het water rolt van de daken in de overlopende goten, en ik kijk,
schrik van ‘n hagelbol die tegen de ruit patst, doch ben zonder angst.
Nooit ben ik bang, in mijn hoekje achter het raam voel ik me veilig,
want wat kan ik anders….
Het kwaad schuilt tóch om iedere hoek, enkel nog maar buiten!
Niet voor ‘t natuurgeweld heb ik angst, maar voor de schichten
die vluchten onder de striemende regen naar ongekende ongure steegjes,
Ze stoppen zich weg voor de maan. Verschuilen zich achter muren
en in portieken van stille huizen. Onguur tuig, klaar om toe te slaan.
‘k Waan mij in de Middeleeuwen, vol listen en lagen, en dan vrees ik
want ik kan niet anders…
(Kristin winter 2008)
30-01-2011 om 15:06 geschreven door tlissewegenartje 
|
.
