Onderweg naar Turnhout, de volgende tegenstrever, rijd
je door de dichtgepakte mist het onbekende tegemoet. Je zit midden in een
aflevering van Sleepy Hollow en elke 100 meter die je dichter naar de sporthal
van de VST Lions brengt, wordt het zicht iets minder en vormen zich akelige
figuren langs die donkere, mistige rand van de rijbaan.
Gelukkig bestaat er nog zoiets als gps, waar je
blindelings op kan vertrouwen, meestal toch, alleen wanneer je die laatste
meters naar de sporthal opspeurt, vind die lieve vrouwenstem het nodig om je
nog even een toeristische rondleiding te geven naar het centrum, waarop ze zich
iets later bedenkt en vraagt om terug te draaien. Vrouwen, ze weten, nooit echt
wat ze willen ...
Het interieur van de grote sporthal voelt koud aan, de
reserven van Stalvoc hebben net hun winning set achter de rug en verslaan de
Lions met 1 - 2. Goe bezig die mix van jonge en oude garde ...
Vooraleer je de arena van de waarheid binnen treedt,
word je in de gang verwelkomd door weeral een lieve vrouwenstem, die je heel
vriendelijk vraagt of je voor vier euro wil deelnemen aan de clubtombola.
Natuurlijk willen we dat, sponsoring voor de tegenpartij, een hart voor volley,
vier euro en ik ontvang een tombolaticket, waarop die lieve mevrouw zegt :
" misschienst hedde strak de groete praas gewonne ! " Ik keek naar
mijn briefje met daarop het zalige cijfer 7, het nummer waarop James Bond in de
casino's alle banken deed springen. Dees kon niet meer mis gaan.
De eerste set daarentegen, met een ploeg Stalvoc Heren
die er wel wou voor gaan, moest lijdzaam toekijken hoe ene nummer 4, de
opposite van de tegenpartij, ons team naar de verdoemenis sloeg en de
winstpremie thuis hield. Coach Willy, hij kan nog altijd toveren, verzette een
paar pionnen, een tactische maneuver waarop hunne "4" niet meer zo
zeker was van zijn stuk en een beetje verloren begon te lopen. En dat was het
moment van Stalvoc, "ons" moment. Met een sterk technisch kunnen en
fysiek ferm voorkomen, walsten we over de Lions en haalden we het maximum uit
de match. De drie punten nemen we mee naar Stalvoc !
Ze hebben ons weer in de watten gelegd, onze Heren A,
terwijl de supporters genoten van dat lekkere snoepje. Je kent ze wel, die
kleine cappuchino caramellekes, die je sensueel langs je tong laat spelen
terwijl je stiekem wegdroomt van die knappe Italiaan(se) ...
Op weg naar huis, rijdt een gelukkige fan, met zijn
hoofd in de wolken van een sjieke match, uitkijkend naar nog ... Het seizoen
mag zo nog wel even doorgaan. Het volgende kruispunt, op de
bewegwijzeringsplaat staat nog 7 km naar Mol. Nog zeven, 7, doeme, mijn
tombolabiljet ! Ik zal nooit te weten komen of ik gewonnen heb, maar ik vind
het niet zo erg, we staan numero uno, op een gedeelde eerste plaats, van boven
aan de top, en das net zo goed als " de groete praas van den tombola
"
De kabouterdans, plopperdeplopliedjes, het mocht
allemaal niet helpen, Kasterlee kwam en zou winnen. Dat lieten deze mannen in
de eerste set al gauw blijken. Onzen draai vinden, supporters die bleven
roepen, onzen trommel die harder slaat dan de hunne, het mocht allemaal niet
zijn en toen de tweede set ook met nipt verlies werd afgesloten, zagen we die
donkere bui al hangen.
Maar dan blijkt weeral dat we onze Heren A toch nog
niet voldoende kennen. Normaal zijn het de "ouderen" de
"anciens" die geroutineerd de match onder controle houden, maar het
mag gezegd, de jongeren namen deze keer het voortouw. De supporters kregen waar
voor hun geld. Een opvoering van Peter Pan, waarin de jeugd het opneemt tegen
de schavuiten van Kapitein Haak. In de derde set hakken en slaan ze zich erdoor
en roepen hard victorie.
De vierde set, door storm en wind, niets kan ons nu
nog van die zege weghouden. We gaan ervoor en jawel onze heren A, ze doen het
maar weer. Iedereen in de zaal gelooft in de eindwinst. De stoelen worden
blauw, het licht weerkaatst in de glasramen en de trommels drummen een
overwinningskadans. Wat een feest !
Tijd voor die laatste ronde, tis waar tis zonde, tis
de hoogste tijd ... Kasterlee is nooit in onze buurt gekomen, zelfs niet als de
coach van de bezoekers met handen en voeten een time out tracht te versieren.
Tis weer mooi geweest, en het mooiste van al is het resultaat dat fysiek bij
ons op dat veld wordt neergezet. En dat krijg je maar door één ding : een goeie
gedreven groepstraining, elke week opnieuw. Mercie Jan !
Op 11 november vieren we Wapenstilstand. De dag
daarna, 12 november... herdenken we het feit dat het precies twee jaar geleden
is dat onze Heren A in eigen huis nog eens verslagen werden (door Bolderberg).
Sindsdien werden tot vandaag alle thuismatchen ongeslagen genoteerd. We weten
dat, tis niet plezant om hier in Stal te komen spelen, tis een beetje door het
vuur gaan ... Welcome to the hell
Spring, vecht, smash, recht, sla, pak en bewonder ...
Zaterdagavond speelden we Dilsen-Stokkem allerzielen.
Deze ploeg, ooit gevreesd in provinciale afdelingen, kon zich niet echt bewijzen.
Als je dan bedenkt dat wij met een handicap spelen (letterlijk te nemen), welk
een euforie moet dat dan geven als alle spelers fit en gezond op het veld
staan. We versieren momenteel een gedeelde tweede plaats, op één puntje van een
gedeelde eerste plaats.
De kanaries begonnen slecht, de afstand op het
scorebord tussen "thuis" en "gast" werd zienderogen groter
in ons voordeel. In die eerste set toonden onze heren wie waar thuishoort in
die rangschikking en gelijk hadden ze. Jammer voor de supporters die even
afzakten om hun keel te smeren aan de toog van Touché. Toen ze terug de zaal in
kwamen om de tweede set mee te maken, was deze juist afgelopen. Iedereen bleef
dan ook zitten voor die derde set. En toen besefte Dilsen-Stokkem dat het erop
of eronder was. "En 't was eronder", zou de voltallige supportersbank
zingen ...
Drie winning sets op een rij, Anderlecht zou daar
direkt voor tekenen (KV Mechelen ook). Hoe moet ik dat aan mijn vrouw gaan
uitleggen, hoorde ik iemand aan den toog roepen. 'k Ben nog nooit zo vroeg
thuis gekomen, maar toen ons Mia met de bookes rondging, bleef hij toch nog
even hangen. We zijn goed bezig, we blijven doorgaan, we staan er !
Volgende zaterdag is het uur van de waarheid, dan
ontvangen we topper, Kasterlee, en ik weet niet welke poppen Willy uit zijn
kast gaat halen. Maar we gaan moeten dansen, onze ingestudeerde nummertjes
opvoeren en alleen op die manier kunnen we die mannen uit het Kabouterbos naar
Plopsaland sturen.
De pronostieklijsten zullen weer ingevuld worden en er
gaat zwaar gegokt worden, zegt Peter. En ik wil bij deze even een rechtzetting
meegeven : zaterdagavond werd er door de speaker van dienst rondgeroepen dat
een set tussen de 20 minuten en 23 minuten duurt. Geloof daar niks van, een set
duurt ongeveer 38 minuten. Zeker die eerste, zegt dat ik het gezegd heb ...
Mijmerend liep ik door de stille gangen van het Sint
Jozefziekenhuis van Westmalle, in gedachten verzonken bij de
wedstrijd die zich wat verder in de sporthal van Zoersel afspeelde. Een
rondborstige verpleegster met een, naar mijn mening, te strak uniformpakje,
kwam heupwiegend naar mij toegestapt. Met die vragende blik in mijn ogen,
schudde ze met haar rode haren en fluisterde ze me toe dat de eerste set nipt
verloren werd.
Langs de zijlijn liep de kapitein van
Stalvoc heen en weer, net een meniscus operatie achter de rug, maar toch
present. Op de bank zat onze hoekaanvaller nog nagenietend van een
voetblessure, een fascitis plantaris, maar het had erger gekund.
In die tweede set nemen we eindelijk voorsprong en
kunnen we de kloof met de jonge thuisploeg wat groter maken. enkele knappe
safes, hoge opsprong, verkeerde daling, knack, dikke enkel, opposite afgevoerd.
Heidi, zo noemde deze warme verpleegster, vertelde me iets over splinters in
het bot, legamenten die geraakt werden en een zestal weken out. Ik vond deze
eerste opinie medisch verantwoord, alhoewel een tweede analyse misschien anders
zou uitwijzen. Maar intussen was die derde set reeds begonnen. Komt daar nog
bij zien dat één van onze supporters een beetje last kreeg van obstipatie.
Gelukkig was het van voorbijgaande aard en begonnen de spelers zich los te
gooien.
De wedstrijd kwam in een versneld tempo terecht, iets
te vlug voor onze spelers want op het einde zien we de winst voorbij onze neus
vliegen.Alsof onze ziekenboeg nog niet voldoende aanhangers kent, vonden Jan en
Koen het nodig om de hoofden even bij elkaar te steken. Wat volgde was een knal
die in heel de zaal te horen was. Resultaat : één Stalvocspeler met blefaritis
hematoom, oftewel een dik oog met een blauw streepje en de andere speler met
een atheroom of buil op voorhoofd.Het was een verhaal zoals een voorgaande, de
volgende twee speelsets zouden weer nipt eindigen, weer die suspense, niet goed
voor hart en bloedvaten .. Maar onze verpleegster, Heidi, liet weten dat alles
wel goed ging komen en dat we er sterker zullen uitkomen. Nog sterker, benieuwd
hoe dat gaat aflopen. Intussen ben ik met haar aan het einde van de gang
gekomen en vraag ik me af of Jan nu nog beter gaat zien door dat ene oog, en
zal Neal binnenkort terug de salsa dansen terwijl Tom zijn kniezwengel oefent.
Zal Kevin zijn plaaster vol laten schrijven en gaat Koen nog meer builen op
zijn hoofd laten groeien, zal Heidi haar nummer meegeven ? ...Dat en nog
veel meer in onze volgende aflevering van Medisch Centrum West ... Welcome
tot the hell
Wij waren beter, wij waren beter,
wij waren beter ... thuis gebleven ! (zangkoor
uit Bocholt)Het resultaat van deze match was op voorhand gekend, 3-2 of
2-3, het zou weer erg close gaan worden. Op het randje, maar niemand had durven
voorspellen, met uitzondering van enkele gekken die af en toe een pronostiekje
invullen, dat het 3 - 0 zou worden.
De Heren A, ze zijn er voor gegaan. In die
eerste set liep het nochtans gelijk op, Spanning tot aan die laatste
punten. Zenuwen die moeilijk onder controle te krijgen waren, het
"Zen" moment, Jan deed zijn uiterste best om de rust erin te houden.
En toen kwam Dave, zomaar vanop de kant, even op het plein, glimlach,
concentratie, opslag, erover, punt, en die eerste set was binnen.De tweede set
liep iets vlotter, alhoewel onze foutenlast zich begon op te stapelen, maar
gelukkig was er Bocholt die de fouten reeds gestapeld hadden en vanop hun
hoopje moesten toekijken hoe onze leeuwen hen afmaakten. Het verschil was
groot. Wij waren goed en kregen meer dan verdiend die setwinst.
Toen één van
onze spelers aan de scheidsrechter ging vragen wat voor weer het morgen
zou worden, kon die man moeilijk praten met dat fluitje in zijn mond, en uit
beleefdheid liet hij dan maar een gele kaart verschijnen om te duiden dat de
zon zou schijnen. Toch vriendelijke mensen, die scheidsrechters. We hadden het
beloofd, het zou een gekleurde wedstrijd worden. En ook in die derde set gaven
onze HerenA alles wat ze in petto konden hebben. Niets kon hen nog tegenhouden.
Voor de gekwetste Neal was het duidelijk een kruk te ver, zo een overwinning
durfde hij zelfs niet hop zijn palmares te zetten ...
Intussen, beste
supporters, staan we te pronken op een gedeelde tweede plaats, en dat hebben we
niet zomaar gekregen, dat hebben we verdiend, daar zijn we voor gegaan ! Men
weze gewaarschuwd : "Welcome to the hell van Stalvoc !"
12/10/2013 2de Div Heren A : Lovoc
Lommel - Stalvoc A 3 - 2
Yes, we could ...
Bij aanvang van elke competitie worden
er pronostieken gemaakt over de kanshebbers, de middenmotor en dalers. En dan
zijn we het eens over de favorieten in onze reeks, die spelen voor de
kampioenstitel : VC Herenthout, Amigos Zoersel en Lovoc Lommel. En laat het nu
juist die laatste zijn waar we zaterdag naar toe trokken. We hebben net Achel
goed verteerd, maar Lommel das andere koek.Het is altijd fijn dat we kunnen
rekenen op een hele resem supporters die de verplaatsing mee maken.
En dan
krijg je van Lommelse bestuursleden de vraag of wij altijd met zovelen zijn,
waarop het simplistische antwoord volgt : vandaag zijn er nog veel thuis
gebleven ... Lommel, eerlijk : we waren er niet gerust in en dan bedoel ik met
"we" de supporterstribune. Ze hebben ambitie, ze willen die stap
hoger maken dus ge weet dat het niet makkelijk zal worden.
Die eerste set is
daar getuige van, maar hier onmiddellijk bij vermelden dat Neal zich
fysiek niet volledig in orde voelde. En Neal laat zich vervangen ... ik
heb niet de gewoonte om een speler de hoogte in te prijzen, want iedereen
verdient die pluim. Daarom ga ik ook hier Nicks over zeggen en doe ik
alsof er verder Nicks speciaal te vertellen valt. De vervanger van Neal, een
onervaren jong spelertje, Nicks gewoon, ergens opgevist in de vijvers van
Bepavoc speelde de match van zijn leven. Alsof hij reeds jaren in de basis
staat van één of andere divisieploeg.
We zijn gerust, we kunnen nog een paar
jaren verder, met spelers van eigen bodem.Lommel heeft het moeilijk gehad en
wij ook. Zowel fysiek als tactisch was het zoeken naar die "straat"
aan de overkant, was het blokken of barsten, het was een spel van gaan, en niet
minder dan dat ! En de supporters hadden hun pillekes bij, regelmatig slikken
of muntjes zuigen tegen de zere keel van al dat roepen. Wanneer je als lezer
een gevoel wil krijgen hoe het er ter plaatse aan toe ging, dan verwijs ik
graag naar de uitslag van de laatste drie setstanden en wanneer je beseft dat
je twee keer met 23/23 of met 13/13 naar die apotheose gaat dan zijn de
adrenaline stoten rond de Halloween periode, daar Nicks mee vergeleken ...
Het
waren niet de zenuwen die ons hebben doen wankelen, het was dat beetje meer
foutenlast, want anders hadden we die twee punten mee naar Stal genomen. Het
zal niet lang meer duren en we zien onze coach Willy langs de lijn, terug zijn
samba pasjes doen, net zoals in Achel, swingend en heupwiegend met in gedachten
een taktiek voorbereiden naar die volgende wedstrijd toe.
6/10/2013 Beker v Limburg Avoc Achel (Liga B) -
Stalvoc HerenA (2de Div) 1 - 3
Yes we can !
Hoe goed kan iemand zich voelen als je met
winst afsluit tegen je oude ploeg ...Hoe fier kan je zijn als kapitien van een
ploeg dat zijn meerdere verslaat ...Hoe sterk sta je als coaches langs die
zijlijn terwijl je toekijkt hoe de favoriet ten onder gaat ...Hoe machtig moet
het zijn als speler van een nieuwbakken divisie ploeg om een ouwe rat van een
kanjer in de Liga reeks te doen wankelen ...Hoe trots kan je een zondagnamiddag
beleven als supporter, zingend en roepend terwijl je hart in je keel zit te kloppen
...Vraag het onze Heren A, zij gaan u de antwoorden geven.Ik dacht dat we
al geschiedenis hadden geschreven. Dat is niet zo, zondag 6 oktober 2013, een
dag om nooit meer te vergeten. Avoc Achel, Liga B, bekerwedstrijd.
Gemiddelde
lengte in de ploeg 2m05. Stalvoc Heren A, gemiddelde lengte in de ploeg : 1m65
... of iets meer.Niemand geloofde er echt in, Mission Impossible. Maar toch,
als speler, als supporter moet je blijven geloven, dat hoort ook zo te
zijn, we doopten het achteraf : "het kleine wonder". Laat het
duidelijk zijn dat er geen cadeaus werden weggegeven.
Beide ploegen bleven,
ondanks onze vierpunten voorsprong, aan elkaar gewaagd. Gelijk opgaan tot het
bittere einde. Want daar werd het pas beslist, op het einde van elke set.
Wanneer we zouden stellen dat Achel niet goed aan het spelen was, of ze met een
bank vol gekwetsten kwamen aantreden, dan liegen we. Achel was heel goed bezig,
alleen ... onze Stalvoc Heren A waren nog beter !
Terwijl wij rustig aan de
afwerking bezig waren, begon bij de spelers van Achel de kriebel er in te
komen. Beetje nerveus worden, af en toe gaan klagen bij de scheidsrechter ...
Hoorden wij nu ergens "mietjes" roepen vanuit onze tribune ? Met alle
respect Avoc Achel, voor de sfeer een 9, voor de zaal een 9, maar ons hoofdgerecht
was dat tikkeltje beter ! Proficiat mannen ! Bedankt supporters ! Ons
bekerverhaal gaat verder ...
