 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 01-03-2020 |
 COLOMBIA 2020: San Andres/Providencia |
We worden stilaan weer naar huis gelokt, want de laatste weken worden we geplaagd door wankele WiFi (met uitzondering van Barranquila) en vooral: de logistiek begint tegen te wringen. Zoals gisteren. Onze hoteltaxi brengt ons wel tijdig, ttz 1 uur voor het vertrek om 9 uur, naar de luchthaven van Bogotà voor een Aviancavlucht naar San Andres, maar er staat een behoorlijke file aan de check in. Wij ruiken onraad en vragen een meisje van AVIANCA of er geen spoedprocedure is voor mensen met een vroege vlucht. Tranquillo zegt het wicht, iets wat Colombianen graag zeggen, komt allemaal wel in orde. Tot het tegen half negen eindelijk aan ons is en de dame van de balie zegt: ha perdido su vuelo, te laat! Wij protesteren en voeren aan dat de file hun schuld was, en vooral dat wij een aansluitende vlucht van San Andres naar Providencia hebben (een eiland dat enkel bereikbaar is via het grotere eiland San Andres), die we zouden missen als ze ons herboekt naar een vlucht van 12 hr. Daar heeft ze enigszins oren naar, in die zin dat ze ons een boarding card wil geven als wij (a) ons bereid verklaren ons rugzakje, dat we eigenlijk wilden inchecken (want er zit een aansteker en schaartje in, en we weten uit ervaring dat beide attributen door de Colombiaanse bureaucraten niet toegelaten worden als handbagage op een binnenlandse vlucht - op een buitenlandse mag je dan weer wel alle stoelen in de fik steken of kapotsnijden) mee te nemen ipv in te checken en (b) bereid zijn te lopen om onze vlucht te halen. Gepensioneerden die moeten lopen? In het rijk van dictator Oostvogels staan daar strenge lijfstraffen op, maar hier nemen we het toch maar voor lief. Slim genoeg nemen we de Seguridad Prioritario (eigenlijk niet beschikbaar voor economyvliegers) en logisch genoeg moeten we aansteker en schaartje afstaan, maar als we daarna naar de Gate rennen komen we daar net toe als ze de last call afroepen. Dan moet nog wel een tajeta turismo worden aangekocht (hadden we geen tijd meer voor aan de check in), maar dat kan ook aan de gate en zo strompelen we als allerlaatste het vliegtuig in.
In San Andres hebben we alleszins tijd genoeg - bijna drie uur zelfs, die we besteden aan een korte verkenning van de stad nadat we ons rugzakje in verzekerde bewaring gegeven hebben voor 5000 pesos. Begint goed, want je kan van de kleine luchthaven naar de strandboulevard wandelen via een verrassend keurige botanische tuin. Maar daarna ben je in Blankenberge Tropical, en dat is ons ding niet, zodat we maar wat blij zijn dat wij 3 nachten verblijven in Providencia. San Andres was vroeger ook een rustig eiland, maar toen een toenmalige president besloot er vluchten van het mainland (op 800 km van hier, terwijl Nicaragua op amper 150 km ligt) naar in te leggen, veranderde dat snel. San Andres werd een wingewest voor Colombiaanse zakenmannen die het vol hotels zetten. En gegoede Colombianen kwamen - voor het klimaat, de Caraïbische zee, de drankgelagen en de Duty Free Shops. OK, voor drie uur kunnen wij dat harden, we drinken er een biertje op een terras en bedenken dat je Baywatch net zo goed hier als in de USA had kunnen opnemen. Maar de stad achter de Strandpromenade is waardeloos en zal nooit een schoonheidsprijs winnen. Wat dan weer wel geldt voor de vele veelkleurige leguanen en hagedissen van de eilanden, die enkel hier voorkomen. Daar bestaat daadwerkelijk een schoonheidswedstrijd voor, wat we wel aardig vinden. Over de historiek van beide eilanden vertellen we later meer, maar nu wacht onze vlucht naar Providencia, die amper 10 minuten (+ opstijgen en landen, midden in een tropisch bos) duurt en slechts 20 inzittenden kan hebben. Je kan ook met een catamaran over een wilde zee (neemt meer dan 3 uur in beslag), maar wij houden van kleine vliegtuigjes waarin je door de piloot zelf welkom wordt geheten, ofschoon die ook behoorlijk wat turbulentie moeten verduren. En dan ben je ter plekke, en moet je weer, zoals in San Andres, door Immigration, alsof je in een ander land bent. Wat ergens ook zo is, want de 5000 locals op Providencia hebben het Creools als moedertaal, niet het Spaans. Komt doordat beide eilanden honderden jaren tot de Engelse kroon hebben behoord, Spanje beet er haar tanden op stuk. En de Engelsen importeerden en masse zwarte slaven uit Jamaica, Barbados èn Belize naar de eilanden om hun suiker- en tabaksplantages te runnen, het zijn hun nazaten die nog steeds het Creools bezigen. Waarom ze dat deden en nog steeds doen leggen we later uit. In elk geval brengt de 76-jarige taxichauffeur Emessio (zoals de voetballer, maar met een e ervoor en een o erachter, zegt hij) ons naadloos naar SOL CARIBE, ons verblijf. Mooi genoeg, zij het geen luxe, en ook geen warm water. Wij zitten in het roze huisje, en aan de andere kant wenkt de Caraïbische zee, als het ware voor ons alleen.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
