 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 16-01-2020 |
 COSTA RICA 2020: Parque Nacional Monteverde (2), nature day |
Monteverde heeft een speciale geschiedenis. Tot op de helft van de 20ste eeuw bestond enkel het naburige Tico-stadje Santa Elena, maar toen kwamen 12 Amerikaanse Quakers-families naar Costa Rica. Waarom? Omdat ze in Amerika dreigden uitgeloot te worden om in de Koreaanse oorlog te gaan vechten, en dat wilden die pacifisten niet. En waarom Costa Rica? Omdat dat land sinds 1948 geen leger meer had, het was dus een paradijs voor pacifisten. De grond nabij San José was de Quakers nochtans te duur, maar hier kostte die maar een prikje. Eerst gingen de Quakers boeren (de lokale kaas is nog steeds een begrip), wat behoorlijk wat ontbossing veroorzaakte, maar dra zagen de Quakers het ecologische licht en stonden zij aan de basis van dit nationaal park. Waar het dus bijna altijd nat is, zoals dat hoort in een cloud forest (altijd hoger gelegen dan een gewoon regenwoud). Hier doen we vanmorgen onze 5de toer-met-gids en, hoe bekwaam Carlos zich ook van zijn taak kwijt, het zal onze laatste zijn want op den duur vertellen die gidsen toch altijd weer hetzelfde. Wel goed dat hij met onze I-pad een tarantula in haar holletje kan fotograferen (overigens voor de mens een ongevaarlijk dier, tarantulagif verwekt enkel twee dagen jeuk, terwijl je na een beet van de gevaarlijkste slang amper 20 minuten hebt om een hospitaal voor antiserum te bereiken, en zelfs dan heb je geen garantie het te overleven met al je ledematen). Veel uitleg hier over quetzals, maar daarover weten wij reeds alles. Omdat we dat kenbaar maken, mogen we het van Carlos zelf aan een groep domme Amerikanen uitleggen, ja, waarom niet, we hebben zelfs visueel materiaal te bieden in de vorm van onze video uit San Gerardo de Dota. Carlos voegt eraan toe dat de bijna-uitsterving van de quetzal vooral te wijten was aan de Indianen van Guatemala, die de veren van het mannetje roofden om op hun eigen kop te zetten (voor zover het leiders waren). Voor zo een hoofddeksel hadden ze niet minder dan 400 veren nodig, en elk quetzalmannetje heeft er maar twee, 200 dieren gepluimd voor 1 hoofdtooi dus. Daarna werden de vogels weer vrijgelaten, maar een quetzalmannetje zonder lange veren kan gewoon geen vrouwtje bereid vinden met hem te paren. En dus wenkte de uitsterving, tot Costa Rica zich met de bescherming van het mooie vogeltje ging bezighouden. We zien ook een quetzal, in de verte, maar verborgen onder takken en dus waardeloos voor de foto. Gelukkig hadden we in de Dota-vallei wel een vrij zicht erop. Overigens erg aardig hier de vele kolibrisoorten van dichtbij te kunnen zien.
In de namiddag bezoeken we de Jardin de Mariposas in de buurt van onze Lodge. Ja, die grote blauwe Morpho-vlinders zie je overal in het land, maar ze zijn verdomd moeilijk te fotograferen omdat ze meestal in beweging zijn en steeds drinken/eten met hun vleugels dicht (en wel omdat die zo elektrisch blauw zien dat ze onmiddellijk opvallen bij roofdieren). Toch 1 exemplaar dat even op de grond zit kunnen verschalken. De kleinere vlinders vallen makkelijker in beeld te brengen. Sommigen zijn zowaar giftig, zij het nauwelijks voor de mens, anderen zijn niet giftig maar bootsen opzettelijk de gevaarlijke kleurpatronen van de giftigen na om predators in verwarring te brengen. De echte camouflagemeesters zijn echter geen vlinders, maar de bladinsecten, een meisje van de tuin (overigens een Australische vrijwilligster) houdt er een in de hand. Het bladlichaam van het dier is zelfs gekarteld aan de randen, perfectere camouflage valt niet te bedenken, met zo een lelijk blad wil geen enkel dier zich verder bezighouden.
Verdienstelijk bezoek dus, nu hebben we toch heus wel alle dieren die Costa Rica rijk is van ver of dichtbij gezien. Nog even lopen we in Santa Elena rond (zoals gebruikelijk een chaotische stad, wel aan de randen voorzien van enkele souvenirstalletjes in volle natuur, zoals dat op de foto), waarna we weer zonsondergangwaarts kunnen, altijd even mooi. En daarna in het beste restaurant van de buurt gaan eten. Heel lekker, en onderdeel van een duur hotel, bijna zo duur als ons paleis in Manuel Antonio. Zo speciaal is het nu ook weer niet, maar hotel/restaurant Belmar, amper 600 meter van onze bescheiden Lodge gelegen, beantwoordt wel aan de hoogste eco-normen (warm water op zonne-energie, opslag van regenwater, ....) en is helemaal in hout uitgevoerd. Knap verblijf, maar wij houden het nog even simpel. Morgen 4 uur rijden naar een andere koele plek, verblijf op een ranch. Is er WiFi? Twijfelachtig. Zo niet melden we ons pas zaterdag/zondagmorgen weer.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
