 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 11-01-2020 |
 COSTA RICA 2020: Rainmaker Aerial Canopy Trail & de stad Jaco |
Uitchecken uit Makanda Hotel by The Sea, wat we pas om 10.45 hr am doen, gebeurt natuurlijk ook in stijl. Eerst haal je je paspoort uit de kamersafe, die niet met een code maar met een gepersonaliseerde vingerafdruk werkt, dan bel je de receptie op voorwaarde dat je die designtelefoon, die er net als de flessenopener als een klein beeldhouwwerkje uitziet, ueberhaupt vindt. Twee minuten later staat er een man met een golfkarretje voor je deur, die je zware koffer niet alleen naar beneden draagt maar ze ook nog in je koffer stopt, als je zo vriendelijk bent hem de autosleutel ter beschikking te stellen. Het is allemaal de perfectie zelve, en eerlijk gezegd niet te duur voor deze servicekwaliteit. Maar we moeten verder al is de stad Jaco, waar we slechts 1 nacht blijven, slechts 1 uur rijden van Manuel Antonio.
Sterke stop onderweg: Rainmaker Aerial Walkway, oftewel de moeder van alle canopy walks in Costa Rica. W40 (anderhalf uur, inclusief een kwartier rust aan de rivier) is daadwerkelijk een erg fraaie. Nadat je in dat pannenhuis 20 USD hebt betaald (voor locals is het maar 2 usd, maar ze gaan dat van ons niet geloven ook al noemde men ons Don José in Makanda) kan je rechtsonder foto 1 het regenwoud induiken, en naast al die hangbruggen zijn er ook watervallen en lush vegetation par todo, allemaal dik in orde zij het een zweterige bedoening. En niet te veel andere bezoekers, behalve die groep Amerikanen die met een gids onderweg is. Losers! Er staan overal plannetjes, je kan niet verloren lopen. Ongetwijfeld zijn hier ook veel dieren maar zonder telescoop valt het niet mee ze te vinden. Toch weten we twee cicaden te ontdekken. Die vind je wel over heel de wereld terug, maar eigenlijk hadden we ze tot dusver alleen maar gehoord, en nooit gezien.
Om 14.30 hr bereiken we Jaco, een stadje aan zee dat de reputatie van een oord van verderf met zich meedraagt. Drugs en prostitutie, te wijten aan al die toeristen, waaronder veel getatoueerden (maar ook Ticos laten zich graag tatoeëren, hoe lelijk dat ook is). Ons hotel, overigens eigendom van een Nederlander, is anders net genoeg, vooral de patio met twee zwembaden mag er wezen. De kamer is eenvoudig-functioneel, zo kennen we onze Noorderburen. Wat we wel kunnen appreciëren is de aanwezigheid van een huisdraak, het is eens iets anders dan een schooiende hond aan tafel. Het niet eens kleine monster belooft onze slaap vannacht te bewaken, goed zo. In de late namiddag lopen we wat in Jaco rond (enfin, meer dan een lange straat vol restaurants, winkels en enkele banken is het niet) maar nee, dit is niets voor ons, we zijn blij dat we hier maar even zijn. Effectief merken we, als we na een goed diner bij een Italiaan weer naar ons hotel lopen, enkele prostituées op (al heeft niemand veel aan in een plek waar het heel het jaar door 32 graden is) maar wat ons stoort is vooral de schaamteloze commercie (ridiculous burgers? Belachelijke commerce ja) en het totale gebrek aan urbanisatie, dat we ook in San José en San Vito al opmerkten. Gelukkig is Costa Rica een land van ongerepte natuur, maar van stedenbouw weten ze de ballen af. Ja, het strand, dat mag er zijn, zeker tijdens zonsondergang. Maar ook daar hebben ze een aartslelijk appartementsgebouw achter gezet, hoe is het mogelijk. En het stinkt hier, wat natuurlijk in dit klimaat geen verbazing wekt. Of is het de patchouli die we ruiken? Enfin, morgenvroeg duiken we alweer de natuur in, daarvoor ben je in Costa Rica.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
