Hoe veel uur verschil is er tussen de Belgische en Surinamaanse tijd?
surinametoch?
Els, Ans en Wout in Paramaribo! Welkom op onze Surinaamse blog!
25-03-2012
Zondag = rustdag
Vandaag, zondag, staat er weinig op het programma. Rond de middag ontwaakten we. De Gentse dames waren al vroeg in de ochtend voor een midweek naar het binnenland vertrokken, waardoor Camille in de namiddag op visite kwam. We maakten pannenkoeken en hielden ons bezig met de blog, skypen en voetbal (op tv). Vanavond gaan we spaghetti eten en daarna vroeg slapen, want morgen is er weer een werkdag. Niet veel plannen, maar vanaf volgende week zal daar verandering in komen. Dan komt ons bezoek richting Paramaribo en zullen we het drukker hebben.
Op zaterdag waren we rond de middag bij de Gentse dames omdat we deze namiddag met z'n allen zouden gaan zwemmen bij het 'ZIN'. We wandelden richting dit resort en we kwamen Ine en Marijke tegen. Ze verblijven normaal in Para, maar vandaag waren ze in Paramaribo voor een bijeenkomst. Ze zouden, nadat ze naar de MC Donalds waren geweest, ons komen vergezellen aan het zwembad. Het weer was die dag nogal afwisselend waardoor we nat werden in het zwembad. Hahaha, maar we werden natuurlijk nat door het water. Wat zeg je nu toch allemaal! Sommigen trachtten door de regen te bruinen, maar dat was redelijk moeilijk. Er was weinig volk in het zwembad waardoor we veel plaats hadden. Wat ons ook op viel was dat er weinig donkere mensen aanwezig waren, we waren met uitsluitend blanken. Omstreeks half zes besloten we om het water te verlaten en reden we naar de 'Tulip'. Dit is een grote winkel op een tiental minuten fietsen van het resort. Het was de eerste keer dat we er kwamen en we werden overdonderd door de westerse look van de winkel. Ze hadden heel veel producten die je bij ons in de Colruyt of Delhaize kan kopen. We vulden onze boodschappenmandjes met veel spullen en met een volgeladen tas keerden we huiswaarts. Daar plaatsten we alles in de kasten en rustten we even uit. Omstreeks acht uur vertrokken we weer naar de Hoogestraat omdat we wat zouden eten met de Gentse dames. Na een lange discussie (vrouwen hé) besloten we om naar 'ZIN' te gaan. Hier aten we tegen een schappelijke prijs wat. De meesten aten spaghetti of lasagna. Twee anderen aten een garnalencocktail, maar dat viel niet zo in de smaak. Na het eten wilden we nog even kijken wat er te doen was in het 'nachtleven', maar dit bleek weinig soeps. We keerden dan maar terug naar huis om nog een filmpje te kijken of om te slapen.
Op vrijdag sliepen we lekker lang uit. Toen we allemaal wakker waren maakten we ons klaar om naar 'Zin' te gaan. Dit is een restaurant met een zwembad. Hier kan je heel de dag lekker genieten van het water en het prachtige weer tegen een prikje. Dit deden we dan ook. We vertoefden hier enkele uren. Ans hield zich bezig met haar schoolwerk, Els las was en Wout zwom wat. Na een tijdje keerden we terug huiswaarts. 's Avonds bleven we rustig thuis omdat iedereen nog uitgeput was van de dag ervoor. We keken nog een filmpje en doofden daarna de lichten.
Op donderdag sleurden we ons weer naar het einde van de werkweek. 's Namiddags hielden we ons wat bezig in het huisje, maar echt iets speciaals deden we niet. 's Avonds gingen Els en Ans naar de Hoogestraat om wat in te drinken. Wout ging samen met Orlando voetballen. Toen hij terug was verplaatste hij zich ook naar de Gentse dames. Met heel de bende trokken we naar de karaoke, waar we ons enkele uren kostelijk amuseerden. Vervolgens gingen we naar de Havana Launch, waar we ons nog even lieten doorzakken. Daarna zochten we de slaap in Suriname.
Op woensdag bleef Ans weer thuis en gingen Els en Wout aan het werk. Na de dagelijkse daad keerden we terug naar huis. 's Avonds kwamen Annelies en Camille eten. Wout had frietjes met frikandellen gemaakt op het gasvuur. Spectaculair, maar wel de moeite. Annelore was niet aanwezig omdat ze zich nog steeds slap voelde door de dengue-aanval die ze enkele weken geleden had opgelopen. Na deze gezellige avond kropen we op tijd ons bedje in omdat de volgende dag er weer gewerkt moest worden. Ans voelde zich al beter, dus ze zou de volgende dag ook terug aan de slag gaan.
Dinsdag bleef Ans thuis omdat ze zich nog niet goed voelde. Wout en Els gingen werken en kwamen omstreeks half drie terug thuis. 's Namiddags verzorgden we Ans wat en we hadden onze kleren allemaal gewassen. De meiden waren dus heel de dag bezig en Wout kookte wat 's avonds. Hierna gingen we slapen, een nutteloze dag dus ;).
Op maandag was de werkweek weer van start gegaan. Ans en Els gingen werken in het MOB, terwijl Wout thuis bleef uitzieken. Na het werk keerde enkel Els terug, want Ans was al naar de Gentse meiden getrokken. Daar ging Els omstreeks zes uur ook heen om samen met ze te koken. De avond verliep rustig en we gingen op tijd slapen.
Zondagochtend stonden we omstreeks acht uur op en daarna plaatsten we ons aan de ontbijttafel. De ene had al iets beter geslapen als de andere, waardoor de vermoeidheid en hoofdpijn bij sommigen de kop (hoofd, haha) opstaken. Omstreeks tien uur vertrokken we vanuit onze hut richting het centrum van het dorpje Galibi. We maakten een mooie wandeling en we zagen onder andere de kerk, de lagere school (echt mooi), de winkeltjes en nog veel meer. Het is een gezellig, maar klein dorpje. Na dit aangename tafereel, zochten we het ruime sop op. Na een dik uurtje legden we aan in Frans-Guyana, het buurland van Suriname. Hoewel het buurland slechts op tien minuten varen van Albina ligt, is het toch een wereld van verschil. We merkten direct de andere soorten autos op (Renault, Peugeot ), de mensen spraken hier uitsluitend Frans en alles zag er veel mooier uit als in Suriname. Naast de kade stond een standbeeld van Henri Charrière, beter gekend als Papillon. Voor wie het verhaal van deze man niet kent, zal ik het even uitleggen.
Papillon is een Fransman die veroordeeld werd omdat hij met de vrouw van een hogere persoon had liggen foefelen. Hij werd eerst naar Frans-Guyana verscheept, meer bepaald naar het strafkamp in Saint-Laurent-du-Maroni. Hier kon hij, door de bewakers om te kopen, ontsnappen. Hij vluchtte, maar opnieuw werd hij bij de kraag gevat en ditmaal werd hij op Duivelseiland geplaatst. Dit is een zeer goed bewaakt strafkamp voor de kust van Frans-Guyana, dicht bij Cayenne (hoofdstad). Op zon twee uur rijden van het vorige strafkamp. Hij probeert negen maal te ontsnappen en de laatste keer lukt het hem. Hij kan door middel van kokosnoten ontsnappen. Hij heeft vervolgens boeken geschreven over zijn gevangenschap en zijn verhaal is ook verfilmd. Zeker de moeite om het boek eens te lezen of de film eens te bekijken!
We bezochten dus het strafkamp in Saint-Laurent-du-Maroni, maar er was geen teken van leven te bespeuren. De gebouwen zagen er ook verdacht modern uit, waaruit je kan afleiden dat het al ettelijke keren is gerestaureerd. Na dit bezoek trokken we nog even door de binnenstad, waar we verschillende mooie huizen aantroffen. Eenmaal terug bij het water, aten we ons middagmaal op. Hierna keerden we met de boot terug naar Albina om vervolgens de bus te nemen richting Paramaribo. Omstreeks half zeven s avonds waren we weer thuis. Wout besloot om direct te gaan slapen aangezien hij een zonnesteek van jewelste had opgelopen. Ans en Els bleven nog even bij de andere meiden en s avonds gingen ze nog naar een leuke karaoke. Daarna was het bedtijd!
Uitstap naar Galibi: de zoo en de schildpaddentocht
Zaterdag 17 maart was het al vroeg dag. We dienden omstreeks negen uur in de Hoogestraat te zijn om te vertrekken naar Galibi. Dit is een plaats aan de rand van Suriname. Dit ligt ongeveer op vier uur rijden van Paramaribo. En dat zullen we geweten hebben! Toen we vertrokken met de bus moesten we één rechte baan volgen vol met gaten, echt zeer triestig. En dit uren aan een stuk. We werden constant door elkaar geschud en degene die tijdens de heenrit wat slaap trachtten te vatten, kwamen bedrogen uit. Uiteindelijk kwamen we aan in het dorpje Albina, nee niet albino. Dat hebben we trouwens nog niet gezien: een zwarte albino. Jammer, lijkt me echt de moeite om eens te spotten. In Albina namen we de boot richting Galibi. We voeren ongeveer een dik uur langs de Surinaamse kust om uiteindelijk aan te meren in het gelijknamige dorp. We tasten onze bagage uit en rustten een tijdje uit. Omdat er te weinig bedden waren, dienden sommigen te overnachten in een hangmat in de buitenlucht. Dat vonden de meeste niet zo erg. Nadat we ons hadden geïnstalleerd, wandelden we naar de zoo in Albina. Dit bleek geen gewone zoo te zijn. De meeste dieren liepen gewoon vrij rond en er was geen afsluiting. De beesten konden dus gaan en staan waar ze wilden. We maakten onder meer kennis met aapjes, een anaconda (wurgslang), wasbeertjes, een luiaard, aras, een tarantula Echt fascinerend en zeer leuk. We konden maar niet genoeg krijgen van de dieren. Nadat we ons kostelijk geamuseerd hadden keerden we terug naar onze hut, waar het Surinaamse eten op ons aan het wachten was. Nadat we deze maaltijd naar binnen gespeeld hadden, moesten we ons klaarmaken om op (schild)pad te gaan. Hahaha, schild-pad, snap je hem?
We wandelden richting het strand, maar de regen zorgde ervoor dat we even moesten schuilen. Nadat de tropische storm was gaan liggen, kropen we de boot in richting de schildpadstranden. Na een kwartiertje varen kwamen we aan op een strand. We zagen al direct sporen van een schildpad die op het strand was geweest, maar het beest was helaas al terug in het water gedoken. Hierop keerden we terug in onze sloep richting het volgende strand. Daar hadden we meer succes. We ontdekten een groene schildpad, ofwel de soepschildpad genaamd. Dit beest was ongeveer anderhalve meter lang en op het moment dat we haar zagen was zij een kuil aan het graven. Omdat we het beest niet mochten storen, besloten we om een twintigtal minuten aan de kustlijn te wachten. Schildpadden komen hoofdzakelijk s nachts aan land om hun eieren te leggen. Toen de schildpad begon te werpen, keerden we terug naar de plek. Daar konden we het schouwspel waarnemen. Het was echt prachtig om de eieren uit schildpad te zien komen. Zeer fascinerend.
De schildpad legt ongeveer 150 eieren per keer, waarvan er vele worden opgegeten door andere beesten. Een ander deel van de eieren komen dan weer niet uit. Veel eieren worden ook gestolen door stropers. Dit weekend was er nog iemand opgepakt door de politie met 10.000(!) eieren in zijn bezit. Het duurt ongeveer negen weken voordat de eieren uitkomen. De eieren die van onder liggen, zijn het warmste (meer dan 24°C) en dat zijn dan vooral mannetjesschildpadden. De eieren die een temperatuur hebben lager dan 24°C zijn hoofdzakelijk vrouwenschildpadden. Zo, nu hebben jullie toch weer heel wat bijgeleerd?
Na deze boeiende tocht kropen we onze bedden en hangmat in.
Vrijdag was het ook een zeer ontspannen dag. Het was namelijk al weer weekend. De dames hielden een grote kuis en Wout hield zich bezig met Zoo Tycoon: maak je eigen zoo. Echt plezant om je daar een dag mee bezig te houden! We hielden het die dag rustig omdat we, uit respect met de slachtoffers uit België, de dag van nationale rouw respecteerden. s Avonds kwamen de Gentse dames naar onze housewarming party, ze hadden ons nieuwe huisje nog niet gezien. Het was zeer gezellig. Omdat iedereen nog een beetje honger had, haalden we nog wat eten bij de Burger King. We speelden enkele spelletjes zoals seven (klingelen) en Jungle Speed. Omstreeks middernacht besloten de meeste Gentenaars om huiswaarts te keren. Sommigen wilden echter nog even het nachtleven gedag zeggen. En zo geschiedde
Donderdag was het ook een dag in mineur. Concentreren op het werk ging amper of niet. We waren constant de nieuwssites aan het bekijken, zoekend naar goed nieuws. Helaas kregen we niets dan onheilspellende berichten. We waren opgelucht dat het de laatste werkdag van de week was, want onze gedachten waren al lang niet meer bij het werk. Het nieuws was zelfs in Suriname wereldnieuws, gewoonweg verschrikkelijk. Na het werk keerden we terug naar huis en spendeerden we onze tijd op de computer.
Woensdag 14 maart is een dag die nog lang in ons geheugen gegrift zal staan. De ochtend begon zoals gewoonlijk: op een rustige manier. We aten wat en verplaatsten ons naar het MOB. Eenmaal daar aangekomen openden we onze laptops op en direct sloeg het verschrikkelijke nieuws in als een bom: 28 doden uit Lommel en Heverlee bij buscrash in Zwitserland. We wisten niet goed wat we zagen. Nadat we onze dagelijkse nieuwssites hadden geopend en wat meer informatie hadden opgedaan waren we helemaal verbijsterd. Van werken was er die dag geen sprake meer, laat staan van iets anders te doen. Een onbeschrijfelijk gevoel van leegte en verslagenheid heerste over ons. De hele dag bleven we voor onze laptops gekluisterd, wachtend op toch maar een sprankeltje goed nieuws. Via Facebook vernam Wout dat er een lid van zijn handbalploeg ook betrokken was bij de dodelijke crash: Joren Rademaekers. Via deze weg willen wij nogmaals ons oprechte medeleven betuigen aan de familie van Joren, maar ook aan iedereen die op de één of andere manier betrokken was in zijn leven. Dit geldt natuurlijk ook voor alle andere slachtoffers. Woorden schieten te kort om dit verliest te beschrijven. De rest van de dag deden we niet zo veel meer. Ans en Els gingen nog even naar de Hoogestraat om een tripje te regelen naar Galibi. De rest van de avond waren onze gedachten alleen maar bij het ongeluk. Diep bedroefd gingen we slapen.
Dinsdag 13 maart was het redelijk actief op het werk. Iedereen hield zich met zijn of haar taken bezig en omstreeks twee uur gingen we samen naar onze fietsen. Veel meer valt er niet over te vertellen We fietsen richting de Hoogestraat omdat we met de Gentse meisjes hadden afgesproken. Els ging samen met Selome naar de kapper, want deze laatste ging voor een nieuwe snit. Ans en Wout vergezelden de andere ladys richting de Domineestraat. Dit is het winkelcentrum in Paramaribo. We bezochten enkele winkeltjes en zoals het de nieuwe man betaamt, volgde Wout gedwee. Omdat de winkels hier al om half vijf of vijf uur sluiten, moesten we ons haasten. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan met zulke dames. De laatste winkel die we betraden was Steps, een schoenenwinkel. Hier vertoefden de dames enige tijd. Camille besliste na een tijdje om buiten te wachten. Even laten kwam ze echter terug naar binnen met een zak vol met juwelen. Deze had ze gekregen van een voorbijganger. Uiterst merkwaardig als je het mij vraagt! Na dit voorval besloten we om nog iets te gaan drinken aan de Waterkant. Daar bekeken de dames nauwkeuriger welke buit Camillie gekregen had van de mysterieuze man. De dames waren in de zevende hemel en zochten er allemaal enkele mooie exemplaren uit om die vervolgens aan hun lichaam te hangen. Na deze toffe pauze keerden we terug huiswaarts. Daar aten we en vervolgens gingen we vroeg slapen omdat we nog zeer moe waren van de dagen daarvoor.
