Hoe veel uur verschil is er tussen de Belgische en Surinamaanse tijd?
surinametoch?
Els, Ans en Wout in Paramaribo! Welkom op onze Surinaamse blog!
06-06-2012
Met pijn in het hart...
Hier zijn we weer, maar helaas al voor (mogelijk) de laatste keer. Het is ondertussen al weer een dikke week geleden dat we jullie op de hoogte hebben gehouden van onze Surinaamse avonturen. Langzaam, maar zeer zeker, loopt onze stage op zijn einde. Waar waren we gebleven de vorige keer? Oh, ik weet het weer, bij de vooravond van het verjaardagsfeestje. Het feestje was zeer geslaagd. Er waren een tiental vrienden en vriendinnen naar ons huisje afgezakt. Wout had tien opdrachten gekregen van de drie dames, die hij tot een goed eind moest brengen. Dit was voor 80% gelukt, niet slecht! Over de rest van de avond weet niemand van ons vier nog veel, dus we besparen het ook op onze blog ;)
Op zondag zijn we gaan zwemmen en s avonds hebben we nog wat nagekaart over het feestje. Het was een gezellig, maar rustige dag. We gingen op tijd naar bed want de dag erna riep de plicht weer. De laatste week Maandag begon de week van rouw. Ans en Els vertrokken naar het werk en Wout ging voor de laatste keer naar de Vreemdelingendienst. De Vreemdelingendienst, de meest frustrerende en incompetente organisatie in Suriname. Maar liefst zes keer is Wout er heen moeten gaan, zes (!) keer. Ik wens het niemand, maar dan ook niemand, toe. Soit, Els had s avonds dienst op de jongerenbeurs, Wout ging voetballen en Ans bleef gezellig thuis met Camille.
Op dinsdag verliep de dag echt vlot, zoals alle dagen die week. We beseften maar al te goed dat het afscheid er langzaam aan zit te komen en dat toe pijn. We genoten volop van ieder moment met onze collegas. De namiddag en avond brachten we rustig door. Els en Ans werkten aan nog enkele opdrachten die bijna klaar waren.
De volgende dag werkten we aan de Terugkomdag van de Kindertrainingen. Deze Terugkomdag moesten we grondig voorbereiden, daar de media ook zou komen. We hadden een mooie PowerPoint gemaakt en de taken verdeeld. Wout had een afspraak op de Mytylschool, waar Joshua geaccepteerd werd en naar school mag gaan. Dit was een hele oplucht. Vanaf november waren Joshua en zijn moeder aan het zoeken naar een school en nu, meer dan een half jaar later, vinden we die eindelijk. Prachtig gewoon.
Donderdag was de grote dag aangebroken. Het was onze laatste werkdag. Bedroefde gezichten alom op het MOB. De laatste dossiers werkten we af, we bespraken nog een laatste maal alles over de Terugkomdag en toen was het tijd om al een beetje afscheid te namen van onze (ex-) collegas. De laatste werkminuten op het MOB waren toch een beetje pijnlijk. Er vielen geen tranen, maar van blijdschap was evenmin sprake Enkele uren later stonden we echter al weer vrolijk op het MOB want al onze kinderen waren na drie weken terug voor de Terugkomdag. Omstreeks vijf uur stroomden kinderen, ouders en pers toe en konden we startten met de voorstelling. We begonnen met een leuk balspel op de open ruimte voor het MOB. Op die manier waren alle kinderen enthousiast en konden ze hun energie kwijt. Na een kwartiertje besloten we naar boven te gaan, waar we onze presentatie hielden. We lieten zowel de kinderen als de ouders aan het woord en ze vertelden uitbundig over hun ervaringen tijdens de Kindertrainingen. Na een klein uurtje was de presentatie afgelopen en was het tijd om wat na te kaarten. De pers nam hier gretig gebruik van om de aanwezigen te interviewen. De ene ouder al wat enthousiaster dan de andere. Daarna was het tijd om definitief afscheid te nemen, weeral een jammerlijk moment.
Op vrijdag stonden we later dan normaal op, want het was al weer weekend. Els en Wout hadden om één uur nog een korte afspraak op het MOB en keerden daarna huiswaarts. Ze wilden op de terugtocht een krant kopen, meerbepaald de Ware Tijd, maar die was nergens meer beschikbaar. Na een poosje zoeken, vonden ze gelukkig nog enkele exemplaren. De voorpagina was bedekt met een prachtige foto van de Terugkomdag op het MOB. Ja, u hoort het goed: we stonden op de voorpagina van één van de meest verkochte kranten in Suriname. Dat kan niet iedereen zeggen, toch? En als kers op de taart, kwamen we die avond ook op het Kinderjournaal. Ons internationaal sterrendebuut was een feit. Met een goed gevoel gingen we die avond nog wat bowlen, om daarna lekker te slapen.
Zaterdag was een zeer tamme dag. We gingen met ons vier naar het centrum om wat cadeaus te kopen, maar we moesten op tijd terug zijn want s avonds hadden we hoog bezoek. Nee, geen grote mensen, maar Cherryl en Royza kwamen eten. Normaal gezien kwam Celsius ook, maar vanwege huiselijke problemen kon hij niet komen. Het was een aangename avond waarin we lekkere spaghetti verorberd hebben. Nadat het bezoek ons vaarwel had gezegd, hadden we zowel letterlijk als figuurlijk nog wat nagekaart.
De laatste dag van het weekend werkten we nog wat aan het project, maar dat ging niet echt vooruit. Voorts hadden we de living en keuken wat gepoetst, want s avonds kregen we weeral visite. Orlando, onze goede vriend des huizes, kwam ook afscheid nemen. Hij zou de dag erna voor een week naar het binnenland gaan voor zijn werk. Daar wij hem niet meer zouden zien, kwam hij ons een goede reis wensen. We zullen hem missen, Orlando!
De eerste dag van onze laatste week hadden Camille en Ans beslist dat ze nog een trip zouden boeken. Els en Wout bedankten vriendelijk en kozen ervoor om een scooter te huren en de stad nog wat te bezichtigen. Zo gezegd, zo gedaan. In de voormiddag haalden we de scooter en we begaven ons even later naar de Zoo van Paramaribo. Op het eerste zicht leek het één of andere goedkope dierentuin, want we zagen in het begin enkel wat duiven, ezels, konijnen, schapen en een hond. We voelden ons natuurlijk weeral afgezet in Suriname, maar uiteindelijk kregen we toch nog waar voor ons geld. In het tweede deel van de zoo zagen we onder meer aras, otters, wasberen, kaaimannen, een kariboe, een tijger, apen en nog veel meer prachtige dieren. Met een hele resem fotos en een verbrand lichaampje plaatsten we ons weer op de brommer om in één ruk door te rijden naar Weg naar zee. Deze plek, wat letterlijk de weg naar de zee is, ligt op zon tien kilometer van het centrum. Hier bevindt zich een prachtige Hindoetempel met adembenemende beelden. We trokken fotos naar lieve lust en genoten van deze heerlijke godsdienst. Hierna keerden we weer huiswaarts, want we merkten al snel op dat onze goede vriend bovenin de lucht ons weer flink had gepest. De aftersun werd nogmaals uit de kast gehaald en we smeerden ons goed in. Die avond kregen we we klinken afgezaagd- weeral bezoek. Ditmaal waren Jentel en Ruth het gezelschap voor de avond.
Vandaag, dinsdag, vertrokken Camille en Ans op trip. Ze zijn tot morgenavond weg. Els en Wout trokken vandaag met het machinaal geweld richting Santigron, een marrondorpje op een dik uur van Paramaribo. We werden gegidst door de plaatselijke jongeren, zeer aangenaam. Ze leerden ons kennis maken met de olie van de krappavrucht, we bezochten een resort voor toeristen en de plaatselijke school. Na deze toffe trip, keerden we weer richting Paramaribo. Nadat we even thuis ons verfristen, het was weeral bloedheet, reed Wout met de scooter naar Joshua. Hij had heel wat cadeaus meegenomen en de jongen was zeer tevreden. Hij was maandag voor de eerste keer naar school geweest en was direct met een tourbus de stad doorkruist. Over een mooie ontvangst gesproken. Na een bedroevend afscheid, keerde Wout terug huiswaarts. Deze avond was onze huisbaas nog even langs geweest.
Morgen gaan we nog op trip naar Groningen. Nee, niet Groningen in Nederland, maar in Suriname. Groningen in Nederland kunnen we volgende week ook bezichtigen als we willen Donderdag hebben we presentatie op het MOB en vrijdag is het zover back to Belgium.
Spannend, we kijken er alvast naar uit!
Groetjes en misschien volgt er nog één berichtje! Tot over drie dagen
Einde van de projecten, tijd voor ontspanning en feest!
Momenteel zijn we al weer een weekje verder, dus nog eens tijd om de blog wat op te frissen. Het zal één van de laatste keren zijn, daar we over twee weken weer richting het Belgenland vertrekken. Uiteindelijk is het toch nog redelijk snel voorbij gegaan, zeker de laatste weken. Op donderdag laatstleden hebben we ons weer verdiept in het project. Op vrijdag hebben we dit werkje herhaald, maar s avonds was er tijd voor ontspanning. We trokken met de fiets richting de Hendrikstraat om twee meiden, die bij Camille op de Huber Stichting werken, te bezoeken. Op de kaart stond dat de Hendrikstraat slechts vijf kilometer van ons huisje was verwijderd, maar we hadden niet gekeken dat de Hendrikstraat onnoemelijk lang is Kortom, we hadden meer dan een half uur gefietst. Lekker, toch?
Op zaterdag werkten de dames weer deftig aan hun project(en). Wout daarentegen, vertrok voor drie dagen naar Nickerie met Astrid, een vriendin die we via Camille hadden leren kennen. In Nickerie verbleven Wout en Astrid bij Fien en Elke, twee toffe meiden uit de streek van Waregem. Op zondag bezochten ze Bigipan, een prachtig natuurgebied in de buurt van Nickerie. Op maandag keerden het tweetal terug na een busrit van ongeveer vijf uur. In Paramaribo was er dat weekend een enorme regenvlaag. De straten stonden blank en de hemel bleef de hele dag huilen. Op maandag ging de voorlaatste werkweek in.
Dinsdag was het een relatief rustige dag. We gingen naar het werk en in de namiddag plaatsten we ons weer achter onze werktafel om de dag te vullen met werk, werk, werk en nog eens arbeit.
Woensdag was het een speciale dag, want s avonds vond de eerste match plaats van de Parbo Cup. Dit is een voetbaltornooi dat georganiseerd is door Parbobier, het bekendste Surinaamse bier. De deelnemende ploegen zijn: het nationale team van Guyana, Vitesse uit Nederland en de Suriprofs. De Suriprofs zijn een mengelmoes van topspelers uit Suriname en Surinaamse spelers uit het buitenland. Die dag stond de eerste match, Guyana-Vitesse, op het programma. Vitesse is momenteel nationaal nieuws in het België, aangezien er interesse was van landskampioen Anderlecht in de trainer: John Van den Brom. De meester van Vitesse heeft echter al laten weten dat hij niet op het lucratieve bod van Anderlecht ingaat en zijn club trouw blijft, zeer edelmoedig van deze man. De match tussen de twee ploegen leverden in de eerste helft een saai kijkstuk op, maar er vielen toch vier goals: 1-3 voor Vitesse. Na de rust was er meer spektakelvoetbal en kwam Guyana ook meer dreigen. Toch was het Vitesse dat op 1-4 kwam, nadat een Guyanese speler zijn eigen doelman had verschalkt. Guyana scoorde twintig minuten voor tijd nog de 2-4, maar veel zode bracht het niet meer aan de dijk. Vitesse won op zijn kousenvoeten. Het was al bij al nog een aangename match met veel goals. Vrijdag staat er de match tussen de Suriprofs en Guyana op het programma en zondag eindigt het tornooi met de match tussen de Suriprofs en Vitesse. We zijn benieuwd en verder verslag volgt zeker!
Donderdag, werd er langzaam maar zeker al afscheid genomen van de eerste personen in het MOB. Niza, een maatschappelijk werkster, vertrekt volgende week op vakantie en aangezien wij volgende week ook afscheid nemen, moesten we vandaag al gedag zeggen. Ook Jhilanie en Engracia vertrekken dit weekend, dus afscheid was ook hier nodig Aangezien er vanaf vrijdag een Jongerenbeurs plaats vindt in het Flamboyantpark, dienden we donder (bijna) de hele dag folders te vouwen. Omstreeks half drie eindigden we met die Bewelwerk om daarna terug naar het huisje te keren. In de namiddag bleef Els thuis, Wout ging naar Joshua om hem Nederlandse les te geven. Camille en Ans verplaatsten zich richting de Chois om er inkopen te doen.
Op vrijdag hadden we lekker uitgeslapen en s avonds begon de Jongerenbeurs. Daar dienen we de komende dagen af en toe te werken. Het project van iedereen is bijna in orde, dus we kunnen van dit weekend een feestweekendje maken. Vanavond hebben we een kleine party in ons huisje aangezien Wout zondag jarig is. Dat gaat wat worden
Afgelopen vrijdag zijn Ans, Camille en Wout naar een toneelvoorstelling geweest in het Fort Zeelandia. We gingen niet zozeer voor het toneel, maar we hadden vernomen dat Alida Neslo, beter gekend als Alida van de Boomhut, aanwezig zou zijn. Vol adrenaline fietsten we naar het Fort, waar we geduldig de voorstelling bijwoonden. Toen het prachtige stuk op zijn einde liep, vroegen we aan enkele toeschouwers of ze mevrouw Neslo kenden en, nog belangrijker, of ze aanwezig was. De meeste wisten het niet, tot we een journaliste van de Ware Tijd tegenkwamen. Ze zei dat ze ons het nummer van onze jeugdheldin zou bezorgen. Even later riep deze journaliste me en ze vertelde me dat ze Alida gevonden had. We liepen naar haar toe en straalden toen we Alida, ons jeugdidool, zagen. Het was als een soort jeugddroom die uitkwam. Eindelijk, na zo veel jaren Boomhutplezier, kwamen we mevrouw Hey Fa in levende lijve tegen. Het was eer zeer vriendelijke en charmante dame. Ze nam ons in haar armen en ze noemden ons haar Belgische kinderen. Je zag dat ze nog steeds met veel weemoed terugdenkt aan haar Belgische avontuur. We spraken een tijdje met haar en trokken enkele fotos. Het was een zeer fijne kennismaking en het behoort tot één van onze hoogtepunten in Suriname. Je komt toch niet iedere dag Peter Paulus Post tegen in Leuven of Alida in Suriname? In Suriname is mevrouw Neslo minder gekend. Ze heeft een toneelschool opgericht en daar mochten wij vrijdagavond de vruchten van bewonderen. Na de kennismaking keerden we in extase terug naar ons huisje, samen met onze kostbare fotos.
Op zaterdag werden we weer regelrecht naar de realiteit gekatapulteerd. De voormiddagdag hielden we ons bezig met schoolwerk, de een al wat meer dan de andere. In de namiddag gingen Ans en Camille zwemmen in het VOS (zwembad van de militairen). Els en Wout fietsten richting het centrum, waar ze een bezoekje brachten aan de Petrus Donders Scouts. Deze groep padvinders hadden die dag hun eerste activiteit, de inwijding van het nieuwe jaar. Het was een ceremonieel gebeuren waarin verschillende leden naar voor moesten komen en een nieuwe belofte moesten afleggen. Het was een prachtig gebeuren waarin alles tot in de puntjes geregeld was. Het is duidelijk dat deze scoutsgroep discipline en respect hoog in het vaandel dragen. Nadat we lustig gefotografeerd hadden, keerden we voldaan naar het centrum. Daar genoten we vervolgens van een overheerlijke Burger (King). Hierna keerden we huiswaarts, want de schemer begon al de kop op te steken. s Avonds kregen we bezoek in de Zinniastraat. Astrid, Katrijn, Jentel en Ruth bezochten ons. Het was een gezellige avond waarin menige Djogo achterover gekletst werd. Rond middernacht besloten de dames hun nestje op te zoeken, wij volgden wijselijk. Zondag was weer een luierdagje. Hier wat werken, daar wat rusten, nog een beetje genieten en de dag is weer om. In de avond op tijd het bedje in omdat de dag erna de plicht weer voor de deur stond.
Op maandag besloten we om, voordag we gingen werken, naar de Vreemdelingendienst te gaan. Na een hoop miserie, keerden we terug naar huis. Het resultaat was dat Ans en Els bijna in orde waren, Wout was (letterlijk en figuurlijk) nog verder van huis. Voorts gebeurde die dag er niet meer zo veel.
Op dinsdag kreeg Wout de nodige documenten uit België, waarmee hij wederom naar de nu al niet meer zo vreemde- Vreemdelingendienst ging. Nadat de beperkte medewerkers uren met hem hadden gespeeld- ze lieten hem als een jojo van de ene plek naar de andere lopen voor onnuttige informatie- kreeg hij eindelijk een stempel en mocht hij naar huis.
Op woensdag gingen Els, Ans en Wout voor de zevende maal ondertussen al- weer op zoek naar de beslissende stempel voor hun visum. Als ze die zouden hebben, zou alles in orde zijn. Het resultaat hiervan was dat Els en Ans volledig in orde zijn, maar Wout moet nog een keer terug. We kunnen maar niet genoeg vermelden hoe groot ons ongenoegen is over deze incompetente instellingen. We raden iedereen aan die ooit naar Suriname gaat om nooit langer als drie maanden te gaan, het bespaart je geld én veel moeite. Voor één maand dienen we zo veel extra, nutteloze, zaken te regelen. Gewoonweg belachelijk!
Vandaag, woensdag, staat er niet meer veel op het programma. Er moet nog wat gewerkt worden aan het project. We staan goed op schema en we hopen het binnenkort af te hebben. De vooropgestelde vijftien paginas zullen -helaas- overschreden worden, maar dat is toch een teken dat we goed hebben gewerkt, niet?
Geniet van het verlengde weekend, dat wij niet hebben! :(
Op maandag zagen we Els terug. Ze was een weekend met haar ouders naar Nickerie gegaan om van het heerlijke uitzicht te genieten. Op het werk verliep het vlot. Het project krijgt stilaan vorm en binnen enkele weken hopen/moeten we onze definitieve versie afhebben. Dit komt wel in orde! Na het werk hadden Els en Wout niet veel tijd om uit te rusten, want de vijfde sessie van de kindertrainingen stond al weer voor de deur. Deze sessie stond in het teken van agressie. Sommige kinderen hadden dit iets te letterlijk genomen en testten ons enorm. Na een intensieve training, keerden we uitgeput naar huis. Nog even eten, douchen en lezen om daarna lekker in te dommelen. Op dinsdag was het de beurt aan Ans. Ze moest samen met Sharon haar vierde kindersessie geven. Op woensdag waren Els en Wout weer aan de beurt, voor hun laatste sessie. Vandaag, donderdag, gaat Ans er nog een keer een lap op geven. Zo lopende kindertrainingen langzaam maar zeker op hun einde. En wat doet Camille heel de dag? Ze werkt maar aan haar ellenlange thesis
Veel opmerkelijke zaken zijn er deze week niet te melden. Het regenseizoen is begonnen en dat hebben we gemerkt: vandaag kwamen zowel Camille als Wout kletsnat thuis. Heerlijk verfrissend! In België zouden we al lang ziek zijn, maar hier blijft de temperatuur gelukkig altijd rond de dertig graden schommelen, waardoor het eerder een zegen is dan hinderlijk. Vanavond gaan we eten met Joris en Wouter. Twee jongens die Camille kent. Morgen hebben we normaal onze vrije dag, maar het MOB organiseert een sportdag voor de medewerkers. Daar gaat Wout heen. Ans en Els passen hiervoor, ze maken van deze vrije dag gebruik om hun individueel project af/bij te werken. Dit weekend hebben we ook geen grootste plannen. We zien wel wat er op ons af komt.
Thesis hier, eindwerk daar, project nog wat verder...
Onze excuses dat we deze week wat later zijn, maar we hadden het best druk. Zoals we in ons vorig blogbericht al hadden gemeld, zijn we volop bezig met de kindertrainingen. Deze gingen afgelopen week verder. Op dinsdag, 1 mei, hadden we gelukkig wel vrij. Op deze dag konden we niet veel uitspoken. Ans, Els en Camille werkten aan hun individuele projecten. Wout sliep, naar goede gewoonte, lekker uit. Die dag hadden we niet meer zo veel interessants gedaan. Op woensdag was er weer een kindertraining voor Ans en Sharon. 's Avonds ging Wout de laatste avond van Rob vieren, want de volgende dag zouden onze Kempische vrienden terug huiswaarts keren. De dames verkozen om rustig thuis te blijven, want de volgende dag moest er weer gewerkt worden. Op vrijdag werd er wederom voor school gewerkt. 's Avonds was er eindelijk tijd voor ontspanning. Ans, Camille en Wout gingen naar enkele vriendinnen voor een gezellige barbecue. Het hoogtepunt kwam er toen een meisje haar accordeon bovenhaalde en allerlei leuke liedjes speelde. Het was een gezellige, maar rustige avond. Vandaag, zaterdag, was het weeral hetzelfde liedje. De blog begint stilaan maar saai te worden door al dat werk. Het is nu eenmaal zo, de komende weken zal het nog van dat zijn. We hebben de laatste maanden genoeg gefeest, nu is het serieuze werk aangebroken. Els is dit weekend nog met haar ouders naar Nickerie, maar vanaf maandag zal ze ook weer hard moeten werken.
Maandag begon de werkweek weer. Na een korte periode van ontspanning, volgde weer de harde realiteit. Op het werk hadden we onze hadden meer dan vol. De dag vloog voorbij en de planning voor de volgende dagen was ook al duidelijk: werken werken en nog eens werken. Alsof dit nog niet genoeg was, begonnen deze week ook de kindertrainingen. Dit zijn trainingsessies die tweemaal in de week gegeven worden aan kinderen met gedragsproblemen. We trachten om via een leuke training, de kinderen structuur bij te brengen en indien mogelijk het gedrag te veranderen. Op maandag was het direct de beurt aan Els en Wout. Van vijf tot zeven uur in de avond hielden zij zich bezig met de kinderen. Op dinsdag begonnen Ans en Sharon (Surinaamse stagiaire) aan hun vuurdoop. De sessie verliepen zeer ontspannen en gemoedelijk. Op woensdag was het weer de beurt aan Els en Wout. Op donderdag sloten Ans en Sharon de eerste week af. Deze sessies vinden zesmaal plaats en duren nog tot 10 mei. Omdat we nog maar zes weken in het Surinaamse land verblijven, moeten we ook dringend werk maken van ons project. Na twee en een halve maand relaxen en genieten, krijgen we nu al het werk in één keer. Even op de tanden bijten is de boodschap!
Op donderdag arriveerden de Ine, Marijke en Michiel uit Para voor een bezoekje in de hoofdstad. We gingen samen met hun het Surinaamse nachtleven gedag zeggen.
Vandaag, vrijdag, staat er niet meer zo veel op het programma. Ans haar ouders vertrekken, dus dat is de prioriteit van de dag voor Ans. Els heeft vandaag de deadline van haar project. Wout is naar de talentenjacht gegaan van de Kempense meiden. Samen met Rob, de Antwerpse vriend des huizes.
Dit weekend staat er een reggeafestival op het festival voor de meiden uit ons huisje. Er komen topnamen zoals Alpha Blondy en Rita Marley. Wout gaat met Rob en de Kempense bende op trip naar Danta Bay. We spreken jullie graag terug in het begin van volgende week.
Hier zijn we terug, uitgerust om terug te bloggen. De afgelopen weken was het voor ons allen een drukke periode waarin we allemaal bezoek mochten ontvangen. Sinds maandag zijn we allen terug aan het werk, maar het bezoek blijft ons nog steeds achtervolgen. Zo zijn momenteel de ouders van Els en Ans aanwezig.
Maandag en dinsdag begonnen we weer vol goede moed in het MOB. De dagen gingen razendsnel voorbij omdat we een heleboel werk hadden. Op woensdag gingen Wout en Camille naar de Ralleighwatervallen. Camille had dit tripje kunnen regelen via vriendinnen. Voor een prikje konden we mee naar het utopische gebied in het midden van het Surinaamse land. Els en Ans bleven thuis om goed te werken aan hun taken. Dit hebben ze voortreffelijk gedaan!
Na een bustocht van vier uur kwamen we aan bij een rivier. Hier namen de boot en vervolgens voerden we enkele uren op de Surinaamse wateren. Ondertussen hadden de weergoden ons getrakteerd op een fikse regenbui, maar deze was even snel weg als hij gekomen was. Toen de boot aanmeerden aan de rotsen zagen we een zeer groot houten kunstwerk. Deze prachtige toren was een slaapplaats voor bezoekers. Wij sliepen echter iets verder in een zeer mooie hut. Onze ogen glinsterden helemaal toen we merkten dat dit utopisch plekje ook voorzien was van wcs en elektriciteit. Meer nog, ze hebben zonnepanelen. Om maar te zwijgen over het feeërieke uitzicht dat je hebt vanuit het stulpje. De aapjes kwamen, net zoals in Galibi, naar beneden uit de bomen om de bananen uit onze handen te grijpen. Vervolgens peuzelden ze dit hoog in de boom op. Op nog geen tien meter daarnaast zat een colonne vale gieren bij elkaar. Meestal zagen we ze hoog in de lucht vliegen, maar een dozijn op de grond was een unieke ervaring. De driedaagse was één van de hoogtepunten van de afgelopen maanden. We hadden er enorm van genoten hebben ook enkele leuke mensen leren kennen.
Helaas keerden we vrijdag terug van deze geweldige trip. Uitgeput gingen Ans en Camille een rustige avond tegemoet. Wout ging nog op stap met Rob, de nieuwe Kempense vriend. Els haar ouders waren donderdag in Paramaribo gearriveerd, dus ze kon niet meer met de uitstap. Ze had dit trouwens al eerder bezocht met haar vriend. Els en haar ouders vertrokken zaterdag naar de Brownsberg, waar ze momenteel een fijne tijd beleeft. Morgen, zondag, is het een rustige dag. Een beetje schoolwerk is voor sommigen onder ons aan de orde, voor andere wordt het lekker rusten.
Onze oprechte excuses voor het lange wachten. We zijn een tijdje inactief geweest wegens de vakantie. Ieder van ons was al geruime tijd in blijde verwachting van het bezoek uit België. Els haar vriend Bram kwam op vakantie, Ans haar vriend Wim kwam ook op bezoek en uiteindelijk verwelkomde Wout zijn ouders en broer. Omdat we deze tijd alle drie uiteenlopende activiteiten hebben gedaan, is het moeilijk om een gemeenschappelijk verslag te posten. We beslisten daarom om een kleine blogstop te houden zodat we ons terug kunnen voorbereiden op deel twee van onze Surinametrip. Indien u de verhalen van één van ons wilt horen kan u deze altijd persoonlijk aan de respectievelijke persoon vragen. Wij willen jullie alvast bedanken voor jullie geduld en vanaf maandag zullen we terug actief zijn.
Zeg ken jij Jan de tripjesman? Hij komt uit Nederland!
Vandaag, woensdag 28 maart, was Els eerder naar het MOB vertrokken. Ze had een schoolbezoek en ze moest op tijd vertrekken. Ans en Wout gingen later naar het werk. Ans hield zich bezig met haar schoolwerk en Wout had een intakegesprek. Omstreeks tien uur was Els terug en we werkten samen aan een brochure voor de leerlingen die volgend jaar naar Suriname komen. We willen hun tips geven en ondersteuning bieden als ze naar Suriname komen. Het is een soort 'wegwijsbrochure'. Dit is natuurlijk nog niet af en hier wordt dan ook de komende maanden nog stevig aan gesleuteld. Na het werk vertrok Ans richting de Hoogestraat. Ze ging met Camille wat winkelen. Els en Wout gingen eerst langs het huisje om vervolgens naar de Saramaccastraat te gaan. Daar haalden ze lappen stof voor een pangi. Een pangi is een Afrikaanse doek. We haalden dit omdat we over enkele weken zijn uitgenodigd om naar een Marronfeest te gaan met Orlinda (werkneemster van het MOB). Nadat we dit gedaan hadden, keerden we terug naar het huisje. Hier bekeken we de match AC Milan-Barcelona. Nu zijn we aan de blog aan het werken en vanavond komt Jan de tripjesman nog wat uitleg geven over onze activiteit van volgende week. Daarna gaan we nog een film kijken die ze afspelen op het Onafhankelijkheidsplein: Million dollar baby. Niet veel later zullen we ons bed induiken om te genieten.
Omdat het al weer een tijdje geleden is, is hier nog eens een woordje Sranantongo: Mi gudu. Voor alle verliefde zielen onder ons, dit betekent: mijn schatje <3
Op dinsdag was het werk best leuk in het MOB. Alhoewel de afgelopen weken er nogal weinig te doen was, krijgen we nu
steeds meer werk. We zetten ons zelf natuurlijk ook ander druk om het
heft in handen te nemen en aan de slag te gaan. Zo zijn we begonnen met
al onze werkjes te bundelen in een groot bestand. Dit telt toch al een
dertigtal pagina's. Voorts is Wout samen met Marlène (de poetsvrouw van
het MOB) naar huisjes gaan kijken in de buurt, maar helaas zonder
succes. Ans en Els hielden zich bezig met hun individuele opdrachten. Om twaalf uur hadden we vergadering over de intakegesprekken van de week daarvoor. Na de vergadering was het weer tijd om naar huis te gaan. Camille kwam weer op bezoek omdat ze de hele week nog alleen in haar huisje zit. De ander Gentse dames zijn nog op binnenlandse stage. Omstreeks vijf uur ging Wout naar Joshua, een Guyanese jongen die in Suriname is komen wonen. Omdat hij enkel Engels spreekt, geeft Wout hem bijles Nederlands. 's Avonds kwam Dennis, de huisbaas, nog op bezoek. We hebben besloten om de samenwerking met hem stop te zetten en uit te kijken naar een nieuwe woonst. Normaal zouden we zaterdag naar de Hoogestraat verhuizen, maar we vinden dit 'huis' niet goed genoeg. We betalen trouwens redelijk veel hiervoor. We hebben een ander huisje op het oog, waar we vanaf zaterdag zullen vertoeven. We willen Dennis wel bedanken voor de samenwerking en voor alle hulp die hij ons heeft geboden. Na dit gesprek kaartten we nog even na over de gebeurtenissen en besloten we te gaan slapen.
Op maandag vertrokken we weer vol goede moed naar het werk. Aangezien we volgende week op vakantie zijn met onze familie en/of vriend(en), willen we deze week nog zo veel mogelijk werk verrichten. Na het werk fietsten Ans, Camille en Wout naar een huisje in de buurt van de Kwattaweg. We zijn aan het uitkijken naar een nieuwe woonst, aangezien we eind deze maand weg moeten uit ons huisje. De woonst bleek echter te ver te liggen, waardoor we de optie niet nemen. Toen we thuis kwamen waren we doodop, we hadden heel wat uren gefietst. Camille bleef nog even buurten en 's avonds gingen de meiden eten in de Zus en Zo. Ze hadden afgesproken met Annelies en Annelore. Deze twee meiden vertrekken volgende week dus het was een soort van afscheid. Wout kon er niet bij zijn, want hij had zijn wekelijkse voetbalafspraak met Orlando. Toch heerlijk hoe de meeste Surinamers tegen elkaar schelden op het voetbalveld. Momenteel eerst er ook de discussie over de 'Amnestywet' in Suriname. De president, Bouterse, wilt via deze wet amnesty krijgen over zijn daden tijdens de Decembermoorden. Hierover heerst een grote discussie in Suriname. Een man die dertig jaar geleden mensen heeft vermoord en momenteel president is, welkom in Suriname... Omstreeks tien uur ging het drietal naar bed.
Vandaag, zondag, staat er weinig op het programma. Rond de middag ontwaakten we. De Gentse dames waren al vroeg in de ochtend voor een midweek naar het binnenland vertrokken, waardoor Camille in de namiddag op visite kwam. We maakten pannenkoeken en hielden ons bezig met de blog, skypen en voetbal (op tv). Vanavond gaan we spaghetti eten en daarna vroeg slapen, want morgen is er weer een werkdag. Niet veel plannen, maar vanaf volgende week zal daar verandering in komen. Dan komt ons bezoek richting Paramaribo en zullen we het drukker hebben.
Op zaterdag waren we rond de middag bij de Gentse dames omdat we deze namiddag met z'n allen zouden gaan zwemmen bij het 'ZIN'. We wandelden richting dit resort en we kwamen Ine en Marijke tegen. Ze verblijven normaal in Para, maar vandaag waren ze in Paramaribo voor een bijeenkomst. Ze zouden, nadat ze naar de MC Donalds waren geweest, ons komen vergezellen aan het zwembad. Het weer was die dag nogal afwisselend waardoor we nat werden in het zwembad. Hahaha, maar we werden natuurlijk nat door het water. Wat zeg je nu toch allemaal! Sommigen trachtten door de regen te bruinen, maar dat was redelijk moeilijk. Er was weinig volk in het zwembad waardoor we veel plaats hadden. Wat ons ook op viel was dat er weinig donkere mensen aanwezig waren, we waren met uitsluitend blanken. Omstreeks half zes besloten we om het water te verlaten en reden we naar de 'Tulip'. Dit is een grote winkel op een tiental minuten fietsen van het resort. Het was de eerste keer dat we er kwamen en we werden overdonderd door de westerse look van de winkel. Ze hadden heel veel producten die je bij ons in de Colruyt of Delhaize kan kopen. We vulden onze boodschappenmandjes met veel spullen en met een volgeladen tas keerden we huiswaarts. Daar plaatsten we alles in de kasten en rustten we even uit. Omstreeks acht uur vertrokken we weer naar de Hoogestraat omdat we wat zouden eten met de Gentse dames. Na een lange discussie (vrouwen hé) besloten we om naar 'ZIN' te gaan. Hier aten we tegen een schappelijke prijs wat. De meesten aten spaghetti of lasagna. Twee anderen aten een garnalencocktail, maar dat viel niet zo in de smaak. Na het eten wilden we nog even kijken wat er te doen was in het 'nachtleven', maar dit bleek weinig soeps. We keerden dan maar terug naar huis om nog een filmpje te kijken of om te slapen.
Op vrijdag sliepen we lekker lang uit. Toen we allemaal wakker waren maakten we ons klaar om naar 'Zin' te gaan. Dit is een restaurant met een zwembad. Hier kan je heel de dag lekker genieten van het water en het prachtige weer tegen een prikje. Dit deden we dan ook. We vertoefden hier enkele uren. Ans hield zich bezig met haar schoolwerk, Els las was en Wout zwom wat. Na een tijdje keerden we terug huiswaarts. 's Avonds bleven we rustig thuis omdat iedereen nog uitgeput was van de dag ervoor. We keken nog een filmpje en doofden daarna de lichten.
Op donderdag sleurden we ons weer naar het einde van de werkweek. 's Namiddags hielden we ons wat bezig in het huisje, maar echt iets speciaals deden we niet. 's Avonds gingen Els en Ans naar de Hoogestraat om wat in te drinken. Wout ging samen met Orlando voetballen. Toen hij terug was verplaatste hij zich ook naar de Gentse dames. Met heel de bende trokken we naar de karaoke, waar we ons enkele uren kostelijk amuseerden. Vervolgens gingen we naar de Havana Launch, waar we ons nog even lieten doorzakken. Daarna zochten we de slaap in Suriname.
Op woensdag bleef Ans weer thuis en gingen Els en Wout aan het werk. Na de dagelijkse daad keerden we terug naar huis. 's Avonds kwamen Annelies en Camille eten. Wout had frietjes met frikandellen gemaakt op het gasvuur. Spectaculair, maar wel de moeite. Annelore was niet aanwezig omdat ze zich nog steeds slap voelde door de dengue-aanval die ze enkele weken geleden had opgelopen. Na deze gezellige avond kropen we op tijd ons bedje in omdat de volgende dag er weer gewerkt moest worden. Ans voelde zich al beter, dus ze zou de volgende dag ook terug aan de slag gaan.
Dinsdag bleef Ans thuis omdat ze zich nog niet goed voelde. Wout en Els gingen werken en kwamen omstreeks half drie terug thuis. 's Namiddags verzorgden we Ans wat en we hadden onze kleren allemaal gewassen. De meiden waren dus heel de dag bezig en Wout kookte wat 's avonds. Hierna gingen we slapen, een nutteloze dag dus ;).
Op maandag was de werkweek weer van start gegaan. Ans en Els gingen werken in het MOB, terwijl Wout thuis bleef uitzieken. Na het werk keerde enkel Els terug, want Ans was al naar de Gentse meiden getrokken. Daar ging Els omstreeks zes uur ook heen om samen met ze te koken. De avond verliep rustig en we gingen op tijd slapen.
Zondagochtend stonden we omstreeks acht uur op en daarna plaatsten we ons aan de ontbijttafel. De ene had al iets beter geslapen als de andere, waardoor de vermoeidheid en hoofdpijn bij sommigen de kop (hoofd, haha) opstaken. Omstreeks tien uur vertrokken we vanuit onze hut richting het centrum van het dorpje Galibi. We maakten een mooie wandeling en we zagen onder andere de kerk, de lagere school (echt mooi), de winkeltjes en nog veel meer. Het is een gezellig, maar klein dorpje. Na dit aangename tafereel, zochten we het ruime sop op. Na een dik uurtje legden we aan in Frans-Guyana, het buurland van Suriname. Hoewel het buurland slechts op tien minuten varen van Albina ligt, is het toch een wereld van verschil. We merkten direct de andere soorten autos op (Renault, Peugeot ), de mensen spraken hier uitsluitend Frans en alles zag er veel mooier uit als in Suriname. Naast de kade stond een standbeeld van Henri Charrière, beter gekend als Papillon. Voor wie het verhaal van deze man niet kent, zal ik het even uitleggen.
Papillon is een Fransman die veroordeeld werd omdat hij met de vrouw van een hogere persoon had liggen foefelen. Hij werd eerst naar Frans-Guyana verscheept, meer bepaald naar het strafkamp in Saint-Laurent-du-Maroni. Hier kon hij, door de bewakers om te kopen, ontsnappen. Hij vluchtte, maar opnieuw werd hij bij de kraag gevat en ditmaal werd hij op Duivelseiland geplaatst. Dit is een zeer goed bewaakt strafkamp voor de kust van Frans-Guyana, dicht bij Cayenne (hoofdstad). Op zon twee uur rijden van het vorige strafkamp. Hij probeert negen maal te ontsnappen en de laatste keer lukt het hem. Hij kan door middel van kokosnoten ontsnappen. Hij heeft vervolgens boeken geschreven over zijn gevangenschap en zijn verhaal is ook verfilmd. Zeker de moeite om het boek eens te lezen of de film eens te bekijken!
We bezochten dus het strafkamp in Saint-Laurent-du-Maroni, maar er was geen teken van leven te bespeuren. De gebouwen zagen er ook verdacht modern uit, waaruit je kan afleiden dat het al ettelijke keren is gerestaureerd. Na dit bezoek trokken we nog even door de binnenstad, waar we verschillende mooie huizen aantroffen. Eenmaal terug bij het water, aten we ons middagmaal op. Hierna keerden we met de boot terug naar Albina om vervolgens de bus te nemen richting Paramaribo. Omstreeks half zeven s avonds waren we weer thuis. Wout besloot om direct te gaan slapen aangezien hij een zonnesteek van jewelste had opgelopen. Ans en Els bleven nog even bij de andere meiden en s avonds gingen ze nog naar een leuke karaoke. Daarna was het bedtijd!
Uitstap naar Galibi: de zoo en de schildpaddentocht
Zaterdag 17 maart was het al vroeg dag. We dienden omstreeks negen uur in de Hoogestraat te zijn om te vertrekken naar Galibi. Dit is een plaats aan de rand van Suriname. Dit ligt ongeveer op vier uur rijden van Paramaribo. En dat zullen we geweten hebben! Toen we vertrokken met de bus moesten we één rechte baan volgen vol met gaten, echt zeer triestig. En dit uren aan een stuk. We werden constant door elkaar geschud en degene die tijdens de heenrit wat slaap trachtten te vatten, kwamen bedrogen uit. Uiteindelijk kwamen we aan in het dorpje Albina, nee niet albino. Dat hebben we trouwens nog niet gezien: een zwarte albino. Jammer, lijkt me echt de moeite om eens te spotten. In Albina namen we de boot richting Galibi. We voeren ongeveer een dik uur langs de Surinaamse kust om uiteindelijk aan te meren in het gelijknamige dorp. We tasten onze bagage uit en rustten een tijdje uit. Omdat er te weinig bedden waren, dienden sommigen te overnachten in een hangmat in de buitenlucht. Dat vonden de meeste niet zo erg. Nadat we ons hadden geïnstalleerd, wandelden we naar de zoo in Albina. Dit bleek geen gewone zoo te zijn. De meeste dieren liepen gewoon vrij rond en er was geen afsluiting. De beesten konden dus gaan en staan waar ze wilden. We maakten onder meer kennis met aapjes, een anaconda (wurgslang), wasbeertjes, een luiaard, aras, een tarantula Echt fascinerend en zeer leuk. We konden maar niet genoeg krijgen van de dieren. Nadat we ons kostelijk geamuseerd hadden keerden we terug naar onze hut, waar het Surinaamse eten op ons aan het wachten was. Nadat we deze maaltijd naar binnen gespeeld hadden, moesten we ons klaarmaken om op (schild)pad te gaan. Hahaha, schild-pad, snap je hem?
We wandelden richting het strand, maar de regen zorgde ervoor dat we even moesten schuilen. Nadat de tropische storm was gaan liggen, kropen we de boot in richting de schildpadstranden. Na een kwartiertje varen kwamen we aan op een strand. We zagen al direct sporen van een schildpad die op het strand was geweest, maar het beest was helaas al terug in het water gedoken. Hierop keerden we terug in onze sloep richting het volgende strand. Daar hadden we meer succes. We ontdekten een groene schildpad, ofwel de soepschildpad genaamd. Dit beest was ongeveer anderhalve meter lang en op het moment dat we haar zagen was zij een kuil aan het graven. Omdat we het beest niet mochten storen, besloten we om een twintigtal minuten aan de kustlijn te wachten. Schildpadden komen hoofdzakelijk s nachts aan land om hun eieren te leggen. Toen de schildpad begon te werpen, keerden we terug naar de plek. Daar konden we het schouwspel waarnemen. Het was echt prachtig om de eieren uit schildpad te zien komen. Zeer fascinerend.
De schildpad legt ongeveer 150 eieren per keer, waarvan er vele worden opgegeten door andere beesten. Een ander deel van de eieren komen dan weer niet uit. Veel eieren worden ook gestolen door stropers. Dit weekend was er nog iemand opgepakt door de politie met 10.000(!) eieren in zijn bezit. Het duurt ongeveer negen weken voordat de eieren uitkomen. De eieren die van onder liggen, zijn het warmste (meer dan 24°C) en dat zijn dan vooral mannetjesschildpadden. De eieren die een temperatuur hebben lager dan 24°C zijn hoofdzakelijk vrouwenschildpadden. Zo, nu hebben jullie toch weer heel wat bijgeleerd?
Na deze boeiende tocht kropen we onze bedden en hangmat in.
