Hoe veel uur verschil is er tussen de Belgische en Surinamaanse tijd?
surinametoch?
Els, Ans en Wout in Paramaribo! Welkom op onze Surinaamse blog!
16-05-2012
Hey FA! Daar was ze dan, ons jeugdidool... Alida!
Afgelopen vrijdag zijn Ans, Camille en Wout naar een toneelvoorstelling geweest in het Fort Zeelandia. We gingen niet zozeer voor het toneel, maar we hadden vernomen dat Alida Neslo, beter gekend als Alida van de Boomhut, aanwezig zou zijn. Vol adrenaline fietsten we naar het Fort, waar we geduldig de voorstelling bijwoonden. Toen het prachtige stuk op zijn einde liep, vroegen we aan enkele toeschouwers of ze mevrouw Neslo kenden en, nog belangrijker, of ze aanwezig was. De meeste wisten het niet, tot we een journaliste van de Ware Tijd tegenkwamen. Ze zei dat ze ons het nummer van onze jeugdheldin zou bezorgen. Even later riep deze journaliste me en ze vertelde me dat ze Alida gevonden had. We liepen naar haar toe en straalden toen we Alida, ons jeugdidool, zagen. Het was als een soort jeugddroom die uitkwam. Eindelijk, na zo veel jaren Boomhutplezier, kwamen we mevrouw Hey Fa in levende lijve tegen. Het was eer zeer vriendelijke en charmante dame. Ze nam ons in haar armen en ze noemden ons haar Belgische kinderen. Je zag dat ze nog steeds met veel weemoed terugdenkt aan haar Belgische avontuur. We spraken een tijdje met haar en trokken enkele fotos. Het was een zeer fijne kennismaking en het behoort tot één van onze hoogtepunten in Suriname. Je komt toch niet iedere dag Peter Paulus Post tegen in Leuven of Alida in Suriname? In Suriname is mevrouw Neslo minder gekend. Ze heeft een toneelschool opgericht en daar mochten wij vrijdagavond de vruchten van bewonderen. Na de kennismaking keerden we in extase terug naar ons huisje, samen met onze kostbare fotos.
Op zaterdag werden we weer regelrecht naar de realiteit gekatapulteerd. De voormiddagdag hielden we ons bezig met schoolwerk, de een al wat meer dan de andere. In de namiddag gingen Ans en Camille zwemmen in het VOS (zwembad van de militairen). Els en Wout fietsten richting het centrum, waar ze een bezoekje brachten aan de Petrus Donders Scouts. Deze groep padvinders hadden die dag hun eerste activiteit, de inwijding van het nieuwe jaar. Het was een ceremonieel gebeuren waarin verschillende leden naar voor moesten komen en een nieuwe belofte moesten afleggen. Het was een prachtig gebeuren waarin alles tot in de puntjes geregeld was. Het is duidelijk dat deze scoutsgroep discipline en respect hoog in het vaandel dragen. Nadat we lustig gefotografeerd hadden, keerden we voldaan naar het centrum. Daar genoten we vervolgens van een overheerlijke Burger (King). Hierna keerden we huiswaarts, want de schemer begon al de kop op te steken. s Avonds kregen we bezoek in de Zinniastraat. Astrid, Katrijn, Jentel en Ruth bezochten ons. Het was een gezellige avond waarin menige Djogo achterover gekletst werd. Rond middernacht besloten de dames hun nestje op te zoeken, wij volgden wijselijk. Zondag was weer een luierdagje. Hier wat werken, daar wat rusten, nog een beetje genieten en de dag is weer om. In de avond op tijd het bedje in omdat de dag erna de plicht weer voor de deur stond.
Op maandag besloten we om, voordag we gingen werken, naar de Vreemdelingendienst te gaan. Na een hoop miserie, keerden we terug naar huis. Het resultaat was dat Ans en Els bijna in orde waren, Wout was (letterlijk en figuurlijk) nog verder van huis. Voorts gebeurde die dag er niet meer zo veel.
Op dinsdag kreeg Wout de nodige documenten uit België, waarmee hij wederom naar de nu al niet meer zo vreemde- Vreemdelingendienst ging. Nadat de beperkte medewerkers uren met hem hadden gespeeld- ze lieten hem als een jojo van de ene plek naar de andere lopen voor onnuttige informatie- kreeg hij eindelijk een stempel en mocht hij naar huis.
Op woensdag gingen Els, Ans en Wout voor de zevende maal ondertussen al- weer op zoek naar de beslissende stempel voor hun visum. Als ze die zouden hebben, zou alles in orde zijn. Het resultaat hiervan was dat Els en Ans volledig in orde zijn, maar Wout moet nog een keer terug. We kunnen maar niet genoeg vermelden hoe groot ons ongenoegen is over deze incompetente instellingen. We raden iedereen aan die ooit naar Suriname gaat om nooit langer als drie maanden te gaan, het bespaart je geld én veel moeite. Voor één maand dienen we zo veel extra, nutteloze, zaken te regelen. Gewoonweg belachelijk!
Vandaag, woensdag, staat er niet meer veel op het programma. Er moet nog wat gewerkt worden aan het project. We staan goed op schema en we hopen het binnenkort af te hebben. De vooropgestelde vijftien paginas zullen -helaas- overschreden worden, maar dat is toch een teken dat we goed hebben gewerkt, niet?
Geniet van het verlengde weekend, dat wij niet hebben! :(
