Hoe veel uur verschil is er tussen de Belgische en Surinamaanse tijd?
surinametoch?
Els, Ans en Wout in Paramaribo! Welkom op onze Surinaamse blog!
19-02-2012
Bedrijfsbezoek en Jazzavond in Zus en Zo
Op vrijdag was het een relatief rustige dag. We waren al op bij het kraaien van de haan en omstreeks kwart na acht gingen we richting de dienst Vreemdelingen zaken om onze laatste zaken nog in orde te brengen. Na een goed halfuurtje fietsen kwamen we aan en de instantie meldde ons dat alles al in orde was. We waren dus voor niets zo vroeg opgestaan en naar daar gefietst. We lieten het niet aan ons hart komen en bekeken het positief: we hadden al een uur gesport! We keerden terug naar huis, maar we moesten wel goed opletten op de weg. Ze rijden hier namelijk allemaal aan de linkerkant van de weg, zoals in het Verenigd Koninkrijk. Er zijn ook weinig tot geen fietspaden waardoor we genoodzaakt zijn om altijd achter elkaar te fietsen. In de namiddag kwam mijnheer Hek, een vriend van huisbaas Dennis, ons uithalen om naar het bedrijf van Dennis te gaan. In het bedrijf, dat gespecialiseerd is in het maken van (af)wasproducten, kregen we een rondleiding. We waren verbaasd dat er zulke moderne bedrijven waren in Suriname. Achteraf kregen we nog lekkere soep, Suota genaamd. Dit was een mengsel van onder andere water, gebakken patatten, een gekookt ei en rijst. Dat allemaal in een kommetje, best lekker. 's Avond hadden we afgesproken met de meisjes uit Gent om naar een Jazzoptreden te gaan in de Zus en Zo. Dit is een gezellig restaurantje waar voornamelijk Nederlanders en Belgen naar toe gaan. Omstreeks elf uur 's avonds was het afgelopen en besloten we om terug naar huis te gaan. Ans en Wout gingen nog even naar een klein cafeetje in de straat. Hierna zochten we onze beddenbak op om te rusten.
Vandaag, 16 februari, waren we al vroeg op. Om half 8 al! Dat is al een eeuwigheid geleden dat ik nog zo vroeg ben opgestaan! Rond kwart na acht vertrokken we naar het centrum omdat we nog wat geldzaken moesten regelen en onze pasfoto's dienden af te halen. Toen we dat hadden gedaan, gingen we met de fiets naar de vreemdelingenzaken. We wisten niet waar het lag, dus we zochten het op via het internet. Het bleek toch wel een poosje van ons appartement te liggen. Na een dikke twintigtal minuten fietsen bereikten we eindelijk het adres. We wisten nog niet dat dit het begin zou zijn van een lange dag vol met frustraties en ergernissen. We kwamen aan bij een gebouw waar we onze fietsen plaatsten. Vervolgens stuurde een man ons naar binnen, naar de dienst Vreemdelingenzaken. Hier bleken we niet juist te zitten, dus ze stuurde ons naar de andere kant van het gebouw. Een vrouw probeerde ons te helpen, maar weeral was het niet de correcte plaats. Ze vertelde ons dat we naar het Politiekantoor moesten gaan. Eenmaal buiten gekomen vroegen we het nogmaals aan een andere man en die stuurde ons naar een rij gebouwen met bruine daken op een honderdtal meter verder in de straat. Toen we daar aankwamen wisten we niet waar we heen moesten. We vroegen het aan een plaatselijke medewerkster en die stuurde ons naar de andere kant van het grote gebouw. We stapten een deur binnen, trokken een nummertje, wachtten vervolgens een vijftal minuten en daarna kregen we het bericht dat we eerst naar een andere dienst moesten iets verderop in het gebouw. We gingen naar daar en we kregen na een tijdje een stempel. Hiermee keerden we terug naar de vorige dienst, maar onze zaken bleken nog steeds niet in orde. We hadden USD van de bank afgehaald, maar die dienden we niet contant te betalen. We moesten deze overschrijven op een rekeningnummer van de instantie. Zo kwam het dat we Taxi Robby belde, een zeer vriendelijke man die ons geregeld vervoerd tegen een zeer schappelijke prijs. Robby bracht ons naar de bank en wachtte daar tot onze geldzaken geregeld waren. Een klein halfuurtje later was alles in orde en zaten we terug in de taxi richting de Vreemdelingendienst. Het was toen al ongeveer tien voor één. Daar aangekomen dienden we weer een nummer te nemen en te wachten in de zaal vol met allerlei andere nationaliteiten. Vooral veel Aziaten. Er was een jong Chinees gezinnetje met hun zoontje en dochtertje. Wat ons opviel was dat de moeder op een gegeven moment de kleine Chinese jongen een 'pedagogische tik' gaf. Dit vond Ans natuurlijk niet kunnen. Na dit kleine intermezzo waren we om iets over twee aan de beurt. Deze administratieve rompslomp duurde ook weer enige tijd. Uiteindelijk konden we als laatste de zaal verlaten om weer naar het andere gebouw te gaan voor onze definitieve stempel. Daar aangekomen bleek dat de instantie al lang dicht was. Echt balen! Dus we hebben heel de dag gespendeerd aan de verlening van onze visums en we hebben het nog steeds niet voltooid. Morgen dan maar vroeg opstaan om dat in orde te brengen! Daarnet zijn we nog snel naar de winkel geweest en dadelijk gaan we eten! Vanavond staat er niet meer veel op het programma. Misschien wat lezen of tv kijken. Hopelijk is de tv vanavond gemaakt, want de ontvangst is echt intriest. Morgennamiddag gaan we op bedrijfsbezoek bij het werk van onze huisbaas, we zijn benieuwd! Tot morgen! Groetjes
Woensdag 15 februari: de vijfde dag van ons bestaan in Suriname was aangebroken. Het was een rustige dag waarbij we verder de zaken van onze visums regelden. In de voormiddag waren Els en Ans al vroeg op. Wout daarentegen bleef in zijn muskietennest tot half twaalf, zo stout! Na de middag trokken we richting het MOB, waar we onze stageovereenkomst moesten gaan afhalen. Toen we vertrokken zagen we van ver de donderwolken al naderen. Gelukkig haalden we het MOB zonder geraakt te worden door de tropische druppels. Eens aangekomen bij onze stageplek gingen de wolken hun vrije gang. De sluizen van de IJzer in WO I waren er niets tegen. Gieten en nog maar eens gieten. Weldra stond heel Paramaribo blank. Wel grappig aangezien hier voornamelijk donkere mensen wonen :). De terugrit was er eentje om nooit te vergeten. Straten stonden op sommige plekken meer dan 30 cm onder water. Schoentjes uittrekken en er doorfietsen was dus de boodschap. Dit leuke tafereel werd natuurlijk op de lens van ons fototoestel gebrand. De regen had wel een voordeel, het zorgde voor een verfrissende koelte tijdens de snikhete middaguren. Na de middag wilden we naar het centrum trekken om onze pasfoto's op te halen en om nog enkele USD van de bank te halen, maar het weer bepaalde hier dus anders over. We beslisten om dit uit te stellen naar morgen en rustig in ons appartement te blijven. We vulden de rest van de dag met het maken van een lekker avondmaal: vis met patatten, broccoli en natuurlijk ... appelmoes en mayonaise. 's Avonds spraken we nog wat met het thuisfront die de digitale media en keken we nog een filmpje: Despicable me. Het was wel een toffe film, maar we hadden hem niet kunnen afkijken omdat onze ogen langzaam uitdoofden. Rond middernacht beslisten we dus om naar bed te gaan omdat we de volgende dag vroeg zouden moeten opstaan...
Zaterdag waren we al vroeg uit de veren, omstreeks half 10. We gingen die dag samen met G(h)entse meisjes die ook in Paramaribo verblijven een boottocht maken op de Surinamerivier. We zagen onder andere dolfijnen, een pelikaan en enkele ibissen. Het feeërieke uitzicht over de rivier zorgde ervoor dat we direct in de vakantiestemming kwamen. Vervolgens gingen we enkele oude plantages bezoeken die langs de rivier lagen. De plantages zijn inmiddels niet meer in gebruik. De lokale bevolking leeft momenteel van de visvangst. Zo zagen we onder andere enkele bewoners garnalen pellen en vissen proper maken. Even later zagen we ook twee reuzenschildpadden, echt boeiend. Na dit leuke avontuur keerden we terug huiswaarts omdat we boodschappen moesten gaan doen. Cherida, de vrouw van Dennis, bracht ons naar de plaatselijke supermarkt om ons te voorzien van levensmiddelen. Met een wagen volgeladen keerden we terug huiswaarts. s Avonds aten we lekkere pannenkoeken en rond middernacht besloten Ans en Wout om nog een stapje in de wereld te zetten met de Gentse meiden. Na enkele uren genoten te hebben van de Surinaamse en buitenlandse beats was het weer tijd om onder het muskietennet te kruipen.
Dinsdag stonden we al vroeg omdat we veel zaken moesten regelen in verband met ons visum. We wilden vroeg vertrekken, maar de regen hield ons tegen. Het stortregende enorm in de voormiddag. Toen er toch een straaltje zon doorkwam, besloten we om naar het MOB te fietsen. Eenmaal daar aangekomen, besloten de weergoden om de sluizen weer open te draaien. We dienden een half uurtje te wachten en daarna konden we doorheen de druppels huiswaarts fietsen. We aten rustig ons middagmaal op en daarna bleek het weer volledig gekeerd te zijn. De zon was komen opzetten en hij liet ons toe om naar de binnenstad te wandelen. We volgden de lange straat en kwamen allerlei winkeltjes tegen. In het centrum gingen we eerst naar de bank om wat geld af te halen, vervolgens naar het postkantoor om enkele kaartjes te kopen. Hierna stapten we naar een leuk souvenirwinkeltje. Ten slotte gingen we nog naar een fotoshop en naar de MC Donalds om een overheerlijke MC Flurry naar binnen te spelen. Op weg naar huis begon de zon enorm te schijnen, waardoor we met een bezweet lichaam ons voor de ventilatoren plaatsten. We draaiden de knop op volle snelheid om van enige afkoeling te genieten.
Voila, nu zit ik hier voor de laptop het verslag van de afgelopen dagen neer te poten. Ik hoop dat we jullie niet te lang hebben laten wachten. We hopen dat jullie er van genoten hebben en andere spannende verhalen zullen weldra volgen.
Tot slot nog een leuke anekdote. Veel Surinamers zeggen achter hun zin: toch. Dat is leuk, toch? Vanavond gaan we nog pizza eten met de Gentse dames, toch? Daar kijken we naar uit, toch. Wat we daarna gaan doen is nog een raadsel, toch? Tot de volgende!
Op maandag vertrokken we omstreeks half 9 naar het MOB om kennis te maken met onze toekomstige collegas. We werden verwelkomt door Celsius, een grappige man. Hij nam ons direct in het ootje. Vervolgens werden we rondgeleid door Paul, een vriendelijke medewerker. Hij liet ons kennis maken met de hele MOB-crew. Vervolgens ontmoetten we Sheryll, een vriendelijke dame. Ze nam ons mee naar een vergaderruimte waar we samen met Royza, medewerkster van het AHKCO, een gesprek voerden over onze stageplanning van de komende maanden. Hierna keerden we terug naar het huisje, waar er eindelijk (!) internet beschikbaar was. We stelden het thuisfront gerust en we spendeerden urenlang aan Skype, Facebook en andere communicatiemiddelen. Uiteindelijk gingen we omstreeks middernacht slapen omdat we de volgende dag een heleboel werk hadden.
Zondag zouden onze fietsen om tien uur aankomen. We waren al vroeg uit te veren om hierop te wachten. We leerden echter direct de Surinaamse mentaliteit kennen: is het nu niet, dan is het over een uur. Is het over een uur niet, dan is het over twee uur. Het bleek uiteindelijk zeven (!) uur later te zijn dat de fietsen er waren. De fietsenman was pas omstreeks vijf uur aangekomen met de fietsen. Even later kwam Dennis om ons mee te nemen voor een tocht doorheen de belangrijkste straten van de binnenstad. We gingen onder andere langs het MOB: het Medisch Opvoedkundig Buro. Hier dienen we de komende maanden te werken. s Avonds hadden we een rustige avond. We hadden patatten met worst gegeten ( en mayonaise en appelmoes!) en daarna hielden we ons bezig met lezen, gezelschapsspelletjes spelen en computeren. We hadden nog steeds geen internet, dat zou er (hopelijk) de volgende dag komen.
Hallo allemaal! Dit is onze blog! Sorry dat we nu pas onze eerste blog posten, maar we hebben enkele problemen gehad met het internet. We hopen jullie vanaf nu enkele keren per week op de hoogte te houden van onze avonturen in het verre Suriname. Geniet er van!
Op vrijdag 10 februari was de grote dag aangebroken, we zouden naar Suriname vertrekken. Omstreeks 15.15 uur vertrok het vliegtuig van Suriname Airways richting het Zuid-Amerikaanse land. Na een vlucht van ongeveer 9 uur arriveerden we in Suriname, meer bepaald bij de Zanderij. Deze luchthaven ligt op een vijftigtal kilometer van de hoofdstad, Paramaribo. Nadat we ons hadden uitgecheckt en onze tassen hadden genomen ontmoetten we onze huisbaas, Dennis. Hij bracht ons naar een huis in de Verlengde Keizerstraat. Een mooie grote straat op wandelafstand van het centrum. Het huisje is gezellig en redelijk ruim. Na een lange en vermoeiende dag van meer dan 22 uur konden we eindelijk ons bedje opzoeken.
