Hoe veel uur verschil is er tussen de Belgische en Surinamaanse tijd?
surinametoch?
Els, Ans en Wout in Paramaribo! Welkom op onze Surinaamse blog!
06-06-2012
Met pijn in het hart...
Hier zijn we weer, maar helaas al voor (mogelijk) de laatste keer. Het is ondertussen al weer een dikke week geleden dat we jullie op de hoogte hebben gehouden van onze Surinaamse avonturen. Langzaam, maar zeer zeker, loopt onze stage op zijn einde. Waar waren we gebleven de vorige keer? Oh, ik weet het weer, bij de vooravond van het verjaardagsfeestje. Het feestje was zeer geslaagd. Er waren een tiental vrienden en vriendinnen naar ons huisje afgezakt. Wout had tien opdrachten gekregen van de drie dames, die hij tot een goed eind moest brengen. Dit was voor 80% gelukt, niet slecht! Over de rest van de avond weet niemand van ons vier nog veel, dus we besparen het ook op onze blog ;)
Op zondag zijn we gaan zwemmen en s avonds hebben we nog wat nagekaart over het feestje. Het was een gezellig, maar rustige dag. We gingen op tijd naar bed want de dag erna riep de plicht weer. De laatste week Maandag begon de week van rouw. Ans en Els vertrokken naar het werk en Wout ging voor de laatste keer naar de Vreemdelingendienst. De Vreemdelingendienst, de meest frustrerende en incompetente organisatie in Suriname. Maar liefst zes keer is Wout er heen moeten gaan, zes (!) keer. Ik wens het niemand, maar dan ook niemand, toe. Soit, Els had s avonds dienst op de jongerenbeurs, Wout ging voetballen en Ans bleef gezellig thuis met Camille.
Op dinsdag verliep de dag echt vlot, zoals alle dagen die week. We beseften maar al te goed dat het afscheid er langzaam aan zit te komen en dat toe pijn. We genoten volop van ieder moment met onze collegas. De namiddag en avond brachten we rustig door. Els en Ans werkten aan nog enkele opdrachten die bijna klaar waren.
De volgende dag werkten we aan de Terugkomdag van de Kindertrainingen. Deze Terugkomdag moesten we grondig voorbereiden, daar de media ook zou komen. We hadden een mooie PowerPoint gemaakt en de taken verdeeld. Wout had een afspraak op de Mytylschool, waar Joshua geaccepteerd werd en naar school mag gaan. Dit was een hele oplucht. Vanaf november waren Joshua en zijn moeder aan het zoeken naar een school en nu, meer dan een half jaar later, vinden we die eindelijk. Prachtig gewoon.
Donderdag was de grote dag aangebroken. Het was onze laatste werkdag. Bedroefde gezichten alom op het MOB. De laatste dossiers werkten we af, we bespraken nog een laatste maal alles over de Terugkomdag en toen was het tijd om al een beetje afscheid te namen van onze (ex-) collegas. De laatste werkminuten op het MOB waren toch een beetje pijnlijk. Er vielen geen tranen, maar van blijdschap was evenmin sprake Enkele uren later stonden we echter al weer vrolijk op het MOB want al onze kinderen waren na drie weken terug voor de Terugkomdag. Omstreeks vijf uur stroomden kinderen, ouders en pers toe en konden we startten met de voorstelling. We begonnen met een leuk balspel op de open ruimte voor het MOB. Op die manier waren alle kinderen enthousiast en konden ze hun energie kwijt. Na een kwartiertje besloten we naar boven te gaan, waar we onze presentatie hielden. We lieten zowel de kinderen als de ouders aan het woord en ze vertelden uitbundig over hun ervaringen tijdens de Kindertrainingen. Na een klein uurtje was de presentatie afgelopen en was het tijd om wat na te kaarten. De pers nam hier gretig gebruik van om de aanwezigen te interviewen. De ene ouder al wat enthousiaster dan de andere. Daarna was het tijd om definitief afscheid te nemen, weeral een jammerlijk moment.
Op vrijdag stonden we later dan normaal op, want het was al weer weekend. Els en Wout hadden om één uur nog een korte afspraak op het MOB en keerden daarna huiswaarts. Ze wilden op de terugtocht een krant kopen, meerbepaald de Ware Tijd, maar die was nergens meer beschikbaar. Na een poosje zoeken, vonden ze gelukkig nog enkele exemplaren. De voorpagina was bedekt met een prachtige foto van de Terugkomdag op het MOB. Ja, u hoort het goed: we stonden op de voorpagina van één van de meest verkochte kranten in Suriname. Dat kan niet iedereen zeggen, toch? En als kers op de taart, kwamen we die avond ook op het Kinderjournaal. Ons internationaal sterrendebuut was een feit. Met een goed gevoel gingen we die avond nog wat bowlen, om daarna lekker te slapen.
Zaterdag was een zeer tamme dag. We gingen met ons vier naar het centrum om wat cadeaus te kopen, maar we moesten op tijd terug zijn want s avonds hadden we hoog bezoek. Nee, geen grote mensen, maar Cherryl en Royza kwamen eten. Normaal gezien kwam Celsius ook, maar vanwege huiselijke problemen kon hij niet komen. Het was een aangename avond waarin we lekkere spaghetti verorberd hebben. Nadat het bezoek ons vaarwel had gezegd, hadden we zowel letterlijk als figuurlijk nog wat nagekaart.
De laatste dag van het weekend werkten we nog wat aan het project, maar dat ging niet echt vooruit. Voorts hadden we de living en keuken wat gepoetst, want s avonds kregen we weeral visite. Orlando, onze goede vriend des huizes, kwam ook afscheid nemen. Hij zou de dag erna voor een week naar het binnenland gaan voor zijn werk. Daar wij hem niet meer zouden zien, kwam hij ons een goede reis wensen. We zullen hem missen, Orlando!
De eerste dag van onze laatste week hadden Camille en Ans beslist dat ze nog een trip zouden boeken. Els en Wout bedankten vriendelijk en kozen ervoor om een scooter te huren en de stad nog wat te bezichtigen. Zo gezegd, zo gedaan. In de voormiddag haalden we de scooter en we begaven ons even later naar de Zoo van Paramaribo. Op het eerste zicht leek het één of andere goedkope dierentuin, want we zagen in het begin enkel wat duiven, ezels, konijnen, schapen en een hond. We voelden ons natuurlijk weeral afgezet in Suriname, maar uiteindelijk kregen we toch nog waar voor ons geld. In het tweede deel van de zoo zagen we onder meer aras, otters, wasberen, kaaimannen, een kariboe, een tijger, apen en nog veel meer prachtige dieren. Met een hele resem fotos en een verbrand lichaampje plaatsten we ons weer op de brommer om in één ruk door te rijden naar Weg naar zee. Deze plek, wat letterlijk de weg naar de zee is, ligt op zon tien kilometer van het centrum. Hier bevindt zich een prachtige Hindoetempel met adembenemende beelden. We trokken fotos naar lieve lust en genoten van deze heerlijke godsdienst. Hierna keerden we weer huiswaarts, want we merkten al snel op dat onze goede vriend bovenin de lucht ons weer flink had gepest. De aftersun werd nogmaals uit de kast gehaald en we smeerden ons goed in. Die avond kregen we we klinken afgezaagd- weeral bezoek. Ditmaal waren Jentel en Ruth het gezelschap voor de avond.
Vandaag, dinsdag, vertrokken Camille en Ans op trip. Ze zijn tot morgenavond weg. Els en Wout trokken vandaag met het machinaal geweld richting Santigron, een marrondorpje op een dik uur van Paramaribo. We werden gegidst door de plaatselijke jongeren, zeer aangenaam. Ze leerden ons kennis maken met de olie van de krappavrucht, we bezochten een resort voor toeristen en de plaatselijke school. Na deze toffe trip, keerden we weer richting Paramaribo. Nadat we even thuis ons verfristen, het was weeral bloedheet, reed Wout met de scooter naar Joshua. Hij had heel wat cadeaus meegenomen en de jongen was zeer tevreden. Hij was maandag voor de eerste keer naar school geweest en was direct met een tourbus de stad doorkruist. Over een mooie ontvangst gesproken. Na een bedroevend afscheid, keerde Wout terug huiswaarts. Deze avond was onze huisbaas nog even langs geweest.
Morgen gaan we nog op trip naar Groningen. Nee, niet Groningen in Nederland, maar in Suriname. Groningen in Nederland kunnen we volgende week ook bezichtigen als we willen Donderdag hebben we presentatie op het MOB en vrijdag is het zover back to Belgium.
Spannend, we kijken er alvast naar uit!
Groetjes en misschien volgt er nog één berichtje! Tot over drie dagen
