Hoe veel uur verschil is er tussen de Belgische en Surinamaanse tijd?
surinametoch?
Els, Ans en Wout in Paramaribo! Welkom op onze Surinaamse blog!
20-03-2012
Het is weer begonnen...
Op maandag was de werkweek weer van start gegaan. Ans en Els gingen werken in het MOB, terwijl Wout thuis bleef uitzieken. Na het werk keerde enkel Els terug, want Ans was al naar de Gentse meiden getrokken. Daar ging Els omstreeks zes uur ook heen om samen met ze te koken. De avond verliep rustig en we gingen op tijd slapen.
Zondagochtend stonden we omstreeks acht uur op en daarna plaatsten we ons aan de ontbijttafel. De ene had al iets beter geslapen als de andere, waardoor de vermoeidheid en hoofdpijn bij sommigen de kop (hoofd, haha) opstaken. Omstreeks tien uur vertrokken we vanuit onze hut richting het centrum van het dorpje Galibi. We maakten een mooie wandeling en we zagen onder andere de kerk, de lagere school (echt mooi), de winkeltjes en nog veel meer. Het is een gezellig, maar klein dorpje. Na dit aangename tafereel, zochten we het ruime sop op. Na een dik uurtje legden we aan in Frans-Guyana, het buurland van Suriname. Hoewel het buurland slechts op tien minuten varen van Albina ligt, is het toch een wereld van verschil. We merkten direct de andere soorten autos op (Renault, Peugeot ), de mensen spraken hier uitsluitend Frans en alles zag er veel mooier uit als in Suriname. Naast de kade stond een standbeeld van Henri Charrière, beter gekend als Papillon. Voor wie het verhaal van deze man niet kent, zal ik het even uitleggen.
Papillon is een Fransman die veroordeeld werd omdat hij met de vrouw van een hogere persoon had liggen foefelen. Hij werd eerst naar Frans-Guyana verscheept, meer bepaald naar het strafkamp in Saint-Laurent-du-Maroni. Hier kon hij, door de bewakers om te kopen, ontsnappen. Hij vluchtte, maar opnieuw werd hij bij de kraag gevat en ditmaal werd hij op Duivelseiland geplaatst. Dit is een zeer goed bewaakt strafkamp voor de kust van Frans-Guyana, dicht bij Cayenne (hoofdstad). Op zon twee uur rijden van het vorige strafkamp. Hij probeert negen maal te ontsnappen en de laatste keer lukt het hem. Hij kan door middel van kokosnoten ontsnappen. Hij heeft vervolgens boeken geschreven over zijn gevangenschap en zijn verhaal is ook verfilmd. Zeker de moeite om het boek eens te lezen of de film eens te bekijken!
We bezochten dus het strafkamp in Saint-Laurent-du-Maroni, maar er was geen teken van leven te bespeuren. De gebouwen zagen er ook verdacht modern uit, waaruit je kan afleiden dat het al ettelijke keren is gerestaureerd. Na dit bezoek trokken we nog even door de binnenstad, waar we verschillende mooie huizen aantroffen. Eenmaal terug bij het water, aten we ons middagmaal op. Hierna keerden we met de boot terug naar Albina om vervolgens de bus te nemen richting Paramaribo. Omstreeks half zeven s avonds waren we weer thuis. Wout besloot om direct te gaan slapen aangezien hij een zonnesteek van jewelste had opgelopen. Ans en Els bleven nog even bij de andere meiden en s avonds gingen ze nog naar een leuke karaoke. Daarna was het bedtijd!
Uitstap naar Galibi: de zoo en de schildpaddentocht
Zaterdag 17 maart was het al vroeg dag. We dienden omstreeks negen uur in de Hoogestraat te zijn om te vertrekken naar Galibi. Dit is een plaats aan de rand van Suriname. Dit ligt ongeveer op vier uur rijden van Paramaribo. En dat zullen we geweten hebben! Toen we vertrokken met de bus moesten we één rechte baan volgen vol met gaten, echt zeer triestig. En dit uren aan een stuk. We werden constant door elkaar geschud en degene die tijdens de heenrit wat slaap trachtten te vatten, kwamen bedrogen uit. Uiteindelijk kwamen we aan in het dorpje Albina, nee niet albino. Dat hebben we trouwens nog niet gezien: een zwarte albino. Jammer, lijkt me echt de moeite om eens te spotten. In Albina namen we de boot richting Galibi. We voeren ongeveer een dik uur langs de Surinaamse kust om uiteindelijk aan te meren in het gelijknamige dorp. We tasten onze bagage uit en rustten een tijdje uit. Omdat er te weinig bedden waren, dienden sommigen te overnachten in een hangmat in de buitenlucht. Dat vonden de meeste niet zo erg. Nadat we ons hadden geïnstalleerd, wandelden we naar de zoo in Albina. Dit bleek geen gewone zoo te zijn. De meeste dieren liepen gewoon vrij rond en er was geen afsluiting. De beesten konden dus gaan en staan waar ze wilden. We maakten onder meer kennis met aapjes, een anaconda (wurgslang), wasbeertjes, een luiaard, aras, een tarantula Echt fascinerend en zeer leuk. We konden maar niet genoeg krijgen van de dieren. Nadat we ons kostelijk geamuseerd hadden keerden we terug naar onze hut, waar het Surinaamse eten op ons aan het wachten was. Nadat we deze maaltijd naar binnen gespeeld hadden, moesten we ons klaarmaken om op (schild)pad te gaan. Hahaha, schild-pad, snap je hem?
We wandelden richting het strand, maar de regen zorgde ervoor dat we even moesten schuilen. Nadat de tropische storm was gaan liggen, kropen we de boot in richting de schildpadstranden. Na een kwartiertje varen kwamen we aan op een strand. We zagen al direct sporen van een schildpad die op het strand was geweest, maar het beest was helaas al terug in het water gedoken. Hierop keerden we terug in onze sloep richting het volgende strand. Daar hadden we meer succes. We ontdekten een groene schildpad, ofwel de soepschildpad genaamd. Dit beest was ongeveer anderhalve meter lang en op het moment dat we haar zagen was zij een kuil aan het graven. Omdat we het beest niet mochten storen, besloten we om een twintigtal minuten aan de kustlijn te wachten. Schildpadden komen hoofdzakelijk s nachts aan land om hun eieren te leggen. Toen de schildpad begon te werpen, keerden we terug naar de plek. Daar konden we het schouwspel waarnemen. Het was echt prachtig om de eieren uit schildpad te zien komen. Zeer fascinerend.
De schildpad legt ongeveer 150 eieren per keer, waarvan er vele worden opgegeten door andere beesten. Een ander deel van de eieren komen dan weer niet uit. Veel eieren worden ook gestolen door stropers. Dit weekend was er nog iemand opgepakt door de politie met 10.000(!) eieren in zijn bezit. Het duurt ongeveer negen weken voordat de eieren uitkomen. De eieren die van onder liggen, zijn het warmste (meer dan 24°C) en dat zijn dan vooral mannetjesschildpadden. De eieren die een temperatuur hebben lager dan 24°C zijn hoofdzakelijk vrouwenschildpadden. Zo, nu hebben jullie toch weer heel wat bijgeleerd?
Na deze boeiende tocht kropen we onze bedden en hangmat in.
Vrijdag was het ook een zeer ontspannen dag. Het was namelijk al weer weekend. De dames hielden een grote kuis en Wout hield zich bezig met Zoo Tycoon: maak je eigen zoo. Echt plezant om je daar een dag mee bezig te houden! We hielden het die dag rustig omdat we, uit respect met de slachtoffers uit België, de dag van nationale rouw respecteerden. s Avonds kwamen de Gentse dames naar onze housewarming party, ze hadden ons nieuwe huisje nog niet gezien. Het was zeer gezellig. Omdat iedereen nog een beetje honger had, haalden we nog wat eten bij de Burger King. We speelden enkele spelletjes zoals seven (klingelen) en Jungle Speed. Omstreeks middernacht besloten de meeste Gentenaars om huiswaarts te keren. Sommigen wilden echter nog even het nachtleven gedag zeggen. En zo geschiedde
Donderdag was het ook een dag in mineur. Concentreren op het werk ging amper of niet. We waren constant de nieuwssites aan het bekijken, zoekend naar goed nieuws. Helaas kregen we niets dan onheilspellende berichten. We waren opgelucht dat het de laatste werkdag van de week was, want onze gedachten waren al lang niet meer bij het werk. Het nieuws was zelfs in Suriname wereldnieuws, gewoonweg verschrikkelijk. Na het werk keerden we terug naar huis en spendeerden we onze tijd op de computer.
Woensdag 14 maart is een dag die nog lang in ons geheugen gegrift zal staan. De ochtend begon zoals gewoonlijk: op een rustige manier. We aten wat en verplaatsten ons naar het MOB. Eenmaal daar aangekomen openden we onze laptops op en direct sloeg het verschrikkelijke nieuws in als een bom: 28 doden uit Lommel en Heverlee bij buscrash in Zwitserland. We wisten niet goed wat we zagen. Nadat we onze dagelijkse nieuwssites hadden geopend en wat meer informatie hadden opgedaan waren we helemaal verbijsterd. Van werken was er die dag geen sprake meer, laat staan van iets anders te doen. Een onbeschrijfelijk gevoel van leegte en verslagenheid heerste over ons. De hele dag bleven we voor onze laptops gekluisterd, wachtend op toch maar een sprankeltje goed nieuws. Via Facebook vernam Wout dat er een lid van zijn handbalploeg ook betrokken was bij de dodelijke crash: Joren Rademaekers. Via deze weg willen wij nogmaals ons oprechte medeleven betuigen aan de familie van Joren, maar ook aan iedereen die op de één of andere manier betrokken was in zijn leven. Dit geldt natuurlijk ook voor alle andere slachtoffers. Woorden schieten te kort om dit verliest te beschrijven. De rest van de dag deden we niet zo veel meer. Ans en Els gingen nog even naar de Hoogestraat om een tripje te regelen naar Galibi. De rest van de avond waren onze gedachten alleen maar bij het ongeluk. Diep bedroefd gingen we slapen.
Dinsdag 13 maart was het redelijk actief op het werk. Iedereen hield zich met zijn of haar taken bezig en omstreeks twee uur gingen we samen naar onze fietsen. Veel meer valt er niet over te vertellen We fietsen richting de Hoogestraat omdat we met de Gentse meisjes hadden afgesproken. Els ging samen met Selome naar de kapper, want deze laatste ging voor een nieuwe snit. Ans en Wout vergezelden de andere ladys richting de Domineestraat. Dit is het winkelcentrum in Paramaribo. We bezochten enkele winkeltjes en zoals het de nieuwe man betaamt, volgde Wout gedwee. Omdat de winkels hier al om half vijf of vijf uur sluiten, moesten we ons haasten. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan met zulke dames. De laatste winkel die we betraden was Steps, een schoenenwinkel. Hier vertoefden de dames enige tijd. Camille besliste na een tijdje om buiten te wachten. Even laten kwam ze echter terug naar binnen met een zak vol met juwelen. Deze had ze gekregen van een voorbijganger. Uiterst merkwaardig als je het mij vraagt! Na dit voorval besloten we om nog iets te gaan drinken aan de Waterkant. Daar bekeken de dames nauwkeuriger welke buit Camillie gekregen had van de mysterieuze man. De dames waren in de zevende hemel en zochten er allemaal enkele mooie exemplaren uit om die vervolgens aan hun lichaam te hangen. Na deze toffe pauze keerden we terug huiswaarts. Daar aten we en vervolgens gingen we vroeg slapen omdat we nog zeer moe waren van de dagen daarvoor.
Op zondag moesten we al vroeg opstaan, vandaag stond er White Beach op het programma. Camille was vandaag jarig dus dat moest zeker en vast gevierd worden! Omstreeks tien uur fietsten we naar de Hoogestraat, waar een busje op ons aan het wachten was. Na enige tijd konden we vertrekken. Een busje, een busje een busje vol met Polen (of Belgen en enkele Nederlanders) vertrok richting het witte strand. Na een klein uurtje kwamen we aan op onze bestemming. De donderwolken die we tijdens de heenrit hadden gezien hadden plaatsgemaakt voor het zonnetje. We settelden ons langs het strand en doken direct het water in. Zeer opmerkelijk, het strand ligt niet langs de zee, maar langs de Surinamerivier. Na de frisse duik besloten de meesten van ons om te gaan zonnen. De zon verborg zich vaak als een moordenaar achter de wolken, maar eens als hij kon ontsnappen uit het kluwen van de grijze massa nam hij ons te grazen met zijn dodelijke stralen. Ondanks dat we ons vaak insmeerden, was het vechten tegen de bierkaai. Zeker toen de rivier zich begon terug te trekken: eb. Camille kreeg een prachtige Surinaamse vlag van de bende uit Gent en Limburg. Vuurrood dropen we omstreeks half zes af richting Paramaribo. Nadat we terug de stad binnenkwamen, besloten we om deze gezellige dag te eindigen in de Burger King. Dit was echt heel leuk. Sommigen van ons, u kan al raden wie, betraden de kinderspeeltuin van deze fastfoodketen. Na een zoektocht door het smalle doolhof van buizen, kwamen we uiteindelijk aan bij de grote buis die ons terug naar beneden zou leiden. Het was echt zeer krap, maar enorm leuk. Ze zeggen wel eens: een kinderhand is snel gevuld. Zo blijkt
Na het avondmaal gingen we nog even op visite bij de Gentse dames. Daar speelden we onder andere het spel Weerwolven, zeer amusant. Toen we wilden vertrekken schoot Els haar voorwiel opeens uit het raamwerk van haar fiets. Dit was echt uiterst gevaarlijk. Voor hetzelfde geld gebeurde dit terwijl ze aan het fietsen was We zijn echt niet te spreken over de service van de fietsen hier in Paramaribo. We betalen maandelijks 25 voor de huur van een fiets en wat krijgen we? Een wrak waarmee je amper kan fietsen en waar iedere week/dag wel iets aan scheelt. De fietsenman is al een tiental keer langs geweest, maar bekwaam kan je die man ook niet noemen. Met alle respect, een toffe jongen, maar de incompetentie straalt er van af. Tot zover onze ergernis. Alhoewel er nog wel enkele zaken zijn die hier voor verbetering vatbaar zijn Omstreeks tien uur ging ieder van ons naar zijn kamer om de nachtrust op te zoeken. Morgen is het weer een nieuwe werkweek. Amai, het gaat hier snel!
Maandag 12 maart, een nieuwe werkweek staat voor de deur. We waren ditmaal vroeger op dan andere dagen omdat we nog een brood moesten halen aangezien we de dag ervoor te laat terug waren: de winkel was al gesloten. Helaas waren de winkels nog niet open om zeven uur. Geen brood dus We besloten om met de taxi naar het werk te gaan aangezien Els haar fiets onbruikbaar was. Eenmaal aangekomen bij het MOB besloten Ans en Wout om een winkel te zoeken en een brood te kopen. Toen dat geklaard was, begon het werk van de dag. Els had een hometrainingssessie, maakte enkele verslagen en deed wat opzoekwerk. Ans trachtte om wat schoolwerk uit te voeren, maar ze werd belemmerd door de beperkte internetverbinding. Wout had vandaag zijn eerste aanmelding en hij had ook een hometrainingssessie. Een goed gevulde dag dus. Omstreeks twee uur kwam Royza even langs om een babbeltje met ons te slaan. Hierna namen we de taxi terug naar huis. De namiddag was echt enorm rustig. We besloten om niet in contact te komen met de zon aangezien we serieus verbrand waren. Nadat we onze sociale netwerksites weer hadden voorzien van de nodige aandacht, gingen we eten. Vanavond stond er simpele kost op het menu: patatten met chickennuggets en perziken. Hierna trok iedereen zich terug in zijn eigen droomwereld: Ans ging skypen, Els verzond wat mails en Wout typte verslagen voor de blog. Nu zijn we weer bijgewerkt voor enkele dagen. Hoe langer we hier zitten, hoe moeilijker het is om de blog meermaals per week up-to-date te houden. Maar we doen ons best, ondanks de drukte. Slaap zacht en tot snel!
Extra: Aangezien ons buurmeisje en Camille jarig zijn geweest, gaan we nu iets leuks in het Surinaams leren. Swit Friyari: Gelukkige verjaardag!
Van voor naar achter, van ... voor... langs achter?
Zaterdag 10 maart. Een leuke en boeiende dag in het leven van Ans, Els en Wout. Een dag met alleen maar uitnodigingen en waarbij we zelf niet moesten koken. We hebben precies echt al vrienden in Suriname. s Middags moesten we gaan tafelen bij Orlando, onze vriend van het MOB. Hij had heerlijk Surinaams gekookt. Het meest opvallende (en lekkerste) was zijn gebakken ijs. Nog nooit van gehoord? Wij ook niet! Of toch, Ans had er al eens van gehoord door het programma Komen eten. Dat zegt misschien al genoeg ;). Het is echter een lekkernij die wij direct naar binnen speelde, heerlijk.
Na ons bezoek bij Orlando gingen we shoppen in de Hermitage Mall. Een groot winkelcentrum dat is voorzien van tientallen winkels. Na een tweetal uur winkelen, besloten we om de bus terug te nemen naar huis. Dit bleek echter moeilijker dan gedacht. De ene bus was volzet, de andere bus ging niet naar de juiste richting. Na veel momenten van no spang passeerden er eindelijk een busje dat de juiste richting opging. Eenmaal aangekomen bij ons huisje, ploften we neer in de zetel.
s Avonds was het een groot feestje op ons terrein. Wij hadden echter geen feest voorzien, maar onze onderburen wel. De dochter des huizes was namelijk gezegend met 22 mooie lentes en dat diende gevierd te worden. Natuurlijk waren wij ook van de partij. We plaatsten ons onopvallend aan de rand van het feestgebeuren. We werden door de zussen en nichten van het feestbeest voorzien van bakabanas en andere Surinaamse gerechten. Na een tijdje kwam er een bandje wat muziek spelen. De band was eigenlijk een soort fanfare waarbij de jarige ook speelt. Wat een energie hebben die mensen, niet normaal. Het was een plezier om hun bezig te zien. Na een prachtig concert werd de hoofdschotel opgediend: Surinaamse kost. Onze portie bevatte onder andere rijst, kip, kokos, een soort pikante spaghetti en nog meer lekkers. Al vuurspuwend aten we deze hete maaltijd op. Hierna begon pas het echte feest. Een artiest zong allerlei hevige nummers. Het Surinaamse publiek werd wild en dit was te merken aan de moves van de gasten. Ik zal het zo goed mogelijk proberen te verwoorden. Een Surinaamse jongen staat rechtop te dansen op de beats van de zanger. Tot zover het normale gedeelte. Voor hem staat/ligt/hangt een Surinaams meisje voorovergebogen met haar handen (zo goed als) op de grond. Deze shaket met de jongen mee. De jongen maakt echter bewegingen met zijn middel naar voor en naar achter. De dame beweegt (gewillig) mee. In de Kamasutra hebben ze voor deze beweging een naam, maar die laat ik in het midden. Gelukkig lieten wij ons niet verleiden door deze vulgariteiten. Na dit nachtelijk feest namen we omstreeks half twee plaats in onze schelp. Tot zover deze feestelijke dag.
Vrijdag was vanzelfsprekend een rustige dag. Ans was natuurlijk, zoals altijd, als eerste wakker! ;) Om half twee haastten we ons richting het MOB omdat we een afspraak hadden met Ben en Cherryl over onze stage. Na deze bevredigende babbel, fietsten we naar café Zus en Zo, waar we weer een afspraak hadden. Ditmaal met al onze begeleiders, dus ook weer met Ben. Ook dit was zeer gezellig en het verliep gemoedelijk. Dit zou de laatste keer zijn dat we de begeleiders zouden zien tijdens hun verblijf in Suriname. Na het hartverscheurende afscheid, reden we terug naar de Theodorusstraat.
s Avonds was het tijd om de plaatselijke fastfoodketen eens te inspecteren. We gingen samen met Ine en Marijke, twee dames uit het Leuvense, naar de Naskip. Zo heet deze Surinaamse McDonalds. We aten allemaal een menu, maar er viel ons toch iets aan op. We kregen een stuk gebakken maïskolf bij ons eten, zeer ongewoon. Na dit gerecht namen we afscheid van Ine en Marijke, want ze vertoeven de komende maanden in Para (gebied buiten Paramaribo). Omdat we nog moe waren van de vorige avond, besloten we om op tijd te gaan slapen. De volgende dag zou weer zwaar worden
Donderdag was het eindelijk zover: Holi Phagwa. Om tien uur s ochtends werden we door Dennis opgehaald en met een heleboel mensen trokken we richting het binnenland. Na een kleine tussenstop, waar we Phagwapoeder kochten, kwamen we aan bij een mooi huisje. We werden feestelijk onthaald en onze gezichten werden vakkundig gepoederd door de eigenaar van het pand. Nadat we allemaal een paarse schijn op ons voorhoofd hadden, kon het feest beginnen. Enkele plaatselijke dorpsidioten kwamen met trommels al marcherend naar ons toe. Rond hun dwarrelden een meute uitgelaten Hindoes. Langzaam maar zeker lieten we ons meevoeren door de beats. We namen ons busje poeder erbij en we begonnen lukraak mensen te bekogelen met het fijngemalen stof. Toen we er al even belachelijk uitzagen als alle niet-christenen, besloten we om in een kring te gaan zitten onder het afdak. De gastheer en zijn harem propten ons vol met allerlei Indische brei. Het ene smaakte natuurlijk al beter dan het andere (lees: pikant). De hele buurt was ondertussen gearriveerd en menig pater familias had de fles Johnnie Walker al geroken. Toen ze hier iets te veel van hadden genipt, kwamen ze kennismaken met de schone Belgische meiden. Even later besloten we om terug in de blakende zon te zitten om de nodige klappen van Johnnie te incasseren. De ene werd al harder geraakt dan de andere. Toen we wederom werden vetgemest door de gastheer, moesten we even bekomen. Hans en Grietje waren er niets tegen. En de meiden wilden in Suriname afvallen: hahaha, fail! Maar dat was nog niet alles. Toen we min of meer terug bij positieven kwamen, plaatsten we ons in de achterbak van de pick-ups.
We dachten dat we terug naar het centrum reden omdat daar ook een leuk feestje bezig was, maar in plaats daarvan bracht Dennis ons naar Henk. Deze vriendelijke man had ons de avond daarvoor ook al verwelkomd in zijn stulpje en ook deze keer was de ontvangst niet minder. Eenmaal plaatsgenomen op de houten bankjes van Henks hutje, kwamen de schotels met voedsel ons weer ter ogen. We mochten voor de vierde maaltijd van de dag aanschuiven, maar velen bedankten vriendelijk. Op dat moment ontdekten we ook dat Henk zijn zatte botten al had aangetrokken. De avond viel en Henk wankelde. Daarop besloten wij om terug te keren naar Paramaribo. Na een korte rit, waarbij we een prachtig vuurwerk zagen, kwamen we omstreeks half negen terug aan bij ons appartement.
We hielden ons bezig met onze boekhouding en met onze laptops. Omstreeks middernacht besloten Ans en Wout om nog even de kroeg op te zoeken. We ontmoetten de Gentse dames in de Havana Launch, een gezellige discotheek op een vijftal minuten fietsen van ons woonhuis. Daar vertoefden we tot in de vroege uurtjes denken we?!? Om daarna te gaan slapen
Vandaag, woensdag, was de laatste werkdag van de week alweer aangebroken. Het was maar een luie dag waarbij er niet zoveel arbeid werd verricht. We wilden wel, maar er waren weinig taken. De uren kropen langzaam voorbij en toen de bel ging om naar huis te gaan, namen we onze rompslomp bij elkaar. Els ging naar de Hoogestraat voor een afspraakje met één van de Gentse meisjes. Ans en Wout fietsten met een kleine omweg naar de Theodorusstraat. Een rustige namiddag deed ons zeer veel deugd. Om vijf uur werd dit helaas onderbroken omdat we een afspraak hadden met Royza (van het AHKCO). Dit is de Academie voor Hoger Kunst- en Cultuuronderwijs. Een school waar veel Surinaamse leerlingen studeren en, nog belangrijker, een partner van het MOB. We hadden een aangename ontmoeting met Royza waarbij ze ons veel vertelde over de instelling en de relatie met het MOB. Met een goed gevuld blad en wat meer verstand (over het MOB) moesten we om half zeven noodgedwongen afscheid nemen. We moesten om zeven uur klaar staan omdat Dennis ons kwam ophalen om de vooravond van Holi Phagwa te vieren. Annelies, één van de Leuvense dames, vergezelde ons. Annelore, de andere Leuvense, kon helaas niet mee wegens ziekte. Ze is getroffen door dengue, een vervelende muggensteek waarvan de gevolgen pas na enkele weken zichtbaar zijn. Hierdoor is ze al meer dan een week buiten strijd en voorlopig is er nog weinig beterschap. We wensen haal heel veel beterschap en we hopen dat het ons niet zal overkomen. Samen met Annelies en acht van de tien meiden uit de Hoogestraat (twee dames waren ook ziek) vertrokken we richting het district Commewijne. Na een rit van twintig minuten kwamen we aan bij een vriend van Dennis, Henk genaamd. Hij verwelkomde ons met drank en lekkere hapjes. Ondertussen was aan het regenen, wat zeer vervelend was. Toen de buien gestopt waren besloten we om een wandeltochtje te maken. We hielden uiteindelijk halt bij een grote menigte die rond een immens vuur stond. Dit was het ritueel dat de Hindoes houden op de vooravond van Holi Phagwa. We genoten van de gezelligheid en we peuzelden wat Hindoestaanse gerechten. In een tentje werd er muziek gedraaid. Nadat we een uurtje van dit ritueel hadden genoten, namen we de benen richting de auto.
Een poosje later waren we weer in Paramaribo en werden we aan de thuishaven afgezet. Nu zitten we weer gezellig in de zetel te typen aan deze verslagen. Morgen is het Holi Phagwa en we hebben er alvast zeer veel zin in. Naar het schijnt worden er verschillende soorten poeder met elkaar gemengd en vervolgens wordt dit op de mensen gegooid. Iedereen is dus gekleurd. We moeten slechte kleren aandoen, want misschien blijven de kleuren wel plakken in onze kleren. Maar meer hierover op onze volgende blog.
Slaap zacht!
Extra: weer wat Surinaams: Aboeng. Dit betekent: oké, in orde. Dit wordt wel redelijk veel gezegd in Suriname. Je kan het een onthouden door te denken aan het Frans: Ah bon. Dat lijkt er een beetje op.
Dinsdag was het een leerrijke werkdag. Els en Ans kregen enkele aanmeldingen, wat zeer boeiend was om mee te maken. Wout verbleef een voormiddag in de crèche voor observatie. Om twaalf uur was er weer een ci-vergadering, maar dat was niet zo interessant. Om twee uur kwamen onze Belgische begeleiders aan om een gesprek te voeren met ons en de directie van het MOB. De inhoud van deze vergadering betrof de samenwerking tussen de twee partijen: de KHLim en het MOB. Er werd ook gesproken over ons project en de visie van beide partijen. Dit bleek zeer goed te zitten. Na deze gezellige bijeenkomst ontmoetten we het schattige kindje van Cherryl. Zijn naam is Ian en hij is bijna zes maanden oud. Na dit kleine intermezzo namen we onze fietsmobiel en we snelden naar de Hoogestraat. Daar hielden we een kleine pauze bij de tien dames die momenteel op elkaar gepakt zitten in het huisje. Wat zijn wij blij dat we daar momenteel niet verblijven! Vervolgens spoedden we ons naar huis om aan het eten te beginnen. We kregen namelijk die avond hoog bezoek: onze begeleiders. We hadden heel het appartement gepoetst, onze kamers opgemaakt (dat was dan ook nog eens gebeurd) en de tafel gedekt. Omstreeks kwart na zeven arriveerden de bakras en ze inspecteerden met een goedkeurend oog onze kamers. Op het menu van de avond stond een lekker soepje, heerlijke spaghetti en een overheerlijk stuk meloen en/of ijs. Na een gezellig avond besloot het gezelschap om weer hotelwaarts (huiswaarts, alhoewel ze niet in huis zitten) te keren.
Na een lange en leuke dag namen wij plaats onder ons muskietennet.
Op maandag was de werkweek weer aangebroken. Het waren slechts drie dagen die we voor de boeg hadden en vervolgens vier dagen weekend, heerlijk! De wekker was 's ochtends wederom dodelijk. Vervolgens aten we en douchten we ons om daarna de fiets te nemen richting het MOB. Eenmaal daar aangekomen konden we weer aan de slag gaan. We hielden ons bezig met wat documenten en we waren vol ongeduld aan het wachten op aanmeldingen. Die zouden we vanaf deze week behandelen aangezien Cherryl een weekje naar een cursus moest. Helaas was er die dag geen enkele aanmelding en waren onze taken voor die dag vrij beperkt. Teleurgesteld beëindigden we omstreeks half drie ons werk. Hierna fietsten we richting de Hoogestraat om de nieuwe stagiairs te groeten: Camille, Ine en Marijke. Camille is ook een Gentse en ze zal vanaf volgende maand twee maanden bij ons in het huisje wonen. Ine en Marijke zijn twee Leuvense studenten die een weekje in Paramaribo zullen vertoeven om daarna naar Para te trekken voor hun stage. Het zijn alle drie toffe meiden die het leven in Suriname wel zien zitten. Na een gezellige babbel en een kleine kennismaking met het Parbobier keerden we terug naar ons huis.
s Avond schafte de restjes van de afgelopen dagen de pot: vervallen brood, pasta en beleg. Omstreeks half acht kwam Orlando langs om Els en Wout op te halen om te gaan voetballen. Orlando speelt al enkele jaren in een voetbalploeg en hij had enkele dagen geleden gevraagd of Wout zin had om mee te doen. We speelden een eerste match omstreeks acht uur op een prachtig, maar klein, kunstgrasveld. Deze wedstrijd was zeer technisch omdat je geen contact mag maken. We wonnen de wedstrijd met glans én door de goede aanmoedigingen van Ans. Omstreeks negen uur verplaatsten we ons naar het grote voetbalveld. Het sportcomplex waarin dit ligt draagt de naam, geloof het of niet, ANS. Genoemd naar Anthony Nesty (stadion), de eerste Surinamer die een medaille won op de Olympische Spelen in Seoel. Een echte stoute Anthony! Hij is een beetje Nasty. En hij drinkt altijd veel Ice Tea. Oftewel... Nestea... ;) Een zeer speciale man voor de Surinamers.
Deze match was van een ander kaliber. Orlando en Wout zaten in een ploeg met allemaal anciens en veteranen. Ik schat dat de gemiddelde leeftijd ongeveer 45 jaar was. De andere ploeg daarentegen was veel frisser en jonger. Het waren allemaal tieners en twintigers. De naam van onze ploeg luidde: Yango. Dit betekent in het Sranantongo: blijf eten! Wel toepasselijk bij die mannen. De match begon redelijk gelijk opgaand, met kansen aan beide kanten. Toch was het de tegenpartij die als eerste wist te scoren. Ondanks tal van kansen voor Yango, wrongen ze deze kansen de nek om. De tegenstander was echter vreselijk efficiënt en scoorde aan de lopende band. Het verdict was een 0-4 achterstand aan de rust. De tweede helft was bijna hetzelfde: Yango wou wel, maar de jeugdige tegenstander prikte tegen op de juiste momenten. Toch kon Yango scoren en jawel, via de enigste Bakra (blanke) op het veld. 1-5: de eer was gered! Het werd zelfs nog even spannend toen het 2-6 werd, maar toen was het beste eraf voor Yango. Eervol gingen de veteranen onderuit tegen een stelletje pubers. Volgende week hopelijk meer succes, want de wekelijkse sportbezigheid is gevonden! Handbal hebben ze hier helaas (bijna) niet.
Uitgeput keerden we huiswaarts en ploften we in ons bed om dodokes te doen.
Vandaag, zondag, stond een meeting met Ben en Lieven op het programma. Onze begeleiders uit België zijn voor een weekje op bezoek en we ontmoetten ze in t Vat omstreeks half twaalf. Ze waren er samen met Michaël en Bert, twee andere KHLim-docenten. We bespraken onze activiteiten in het MOB en onze toekomstvisie van het project. Ze waren tevreden over het tot nu toe verwezenlijkte resultaat. Joepie! Ze trakteerden ons op enkele consumpties en een heerlijke maaltijd. Bedankt! Over enkele dagen zien we hun weer om ons project verder te bespreken. Hierna trokken we gezamenlijk naar de kerk van Heilige Sint Paulus en Petrus. Helaas was Gods huis dicht voor ons. Zijn we daarom zondaars? Niemand zal het ooit weten! Of toch wel! God! Maar die deed zijn deur niet open! Stoute God! Oh nee, dat mag je hier niet zeggen. Want vloeken is uiterst verboden in Suriname. Sorry! Toen we terugkwamen stonden we weer nat van het zweet. Het was weer een uitputtende dag, met temperaturen hoger dan dertig graden. Hierop besloot Wout om zijn wilden haren weg te doen. Ans nam de schaar en knipte er lustig op los. Vervolgens nam ze de tondeuse en maaide ze al de haren van zijn hoofd. Uiteindelijk bleef er nog een 'broskopje' van enkele millimeters over. Wel vreemd om opeens zoveel van jezelf te moeten geven, maar het zal wel wennen. Het snikhete weer zal nu een pak draaglijker worden. Deze avond hebben we koude pasta gegeten, heerlijk. Nu zitten we hier weer in de zetel wat te typen. Net was er wel nog een grappige/pijnlijke gebeurtenis. Ans kreeg telefoon van Orlando, maar Ans zat buiten te skypen. Wout nam dus op en hij wou naar buiten gaan om Ans haar gsm te geven. Hij had echter niet gezien dat de schuifdeur dicht was. Aangezien deze van glas is, botste hij met een enorm harde smak tegen de ruit. Hij heeft hierbij een dikke buil opgelopen, maar wat nog erger is: een bloeduitstorting aan zijn teen. Aiaiai! Maar als een echte man moet je toch even op je tanden bijten en het van je af zetten. Gelukkig werd hij zeer goed verzorgd door verpleegster Els. Bedankt!
Slaap wel en tot morgen!
Extra: weer wat Surinaams!
Fawaka? --> Hoe gaat het? A bun! --> Goed! Danki. --> Dank u.
Op zaterdag weer het zelfde tafereel als vrijdag: lekker uitslapen en tijdens de middag bakken en braden in de zon. Omstreeks vijf uur kwam Orlando, een medewerker van het MOB, ons ophalen om naar een festival te gaan in Nieuw-Amsterdam. Dit gebied ligt aan de andere kant van de rivier en je kan er onder andere een mooi historisch fort bezichtigen. Na een rit van ongeveer dertig minuten arriveerden we bij het festival. We wandelden langs tal van kraampjes en we zagen kinderen spelen in de speeltuin. Een gezellige festijn, maar we hadden er toch wel iets meer van verwacht. Zeker omdat er veel reclame was gemaakt. We besloten om heel het domein te bewandelen en ook een kijkje te nemen in de gevangenis. Hier hebben vroeger verschillende gevangenen vastgezeten. Op de muren zie je nog tal van geschriften die genoteerd werden door de criminelen. Toen het begon te schemeren, keerden we terug naar het podium om te genieten van enkele internationale hits. Omstreeks acht uur besloten we om weer naar huis te keren. Orlando vertelde ons boeiende verhalen over zijn vele trips die hij al gemaakt heeft. Een echte wereldburger, die man. Toen we thuis waren hielden we ons nog een beetje bezig op onze laptop, maar omstreeks elf uur zochten we ons bedje op.
Vrijdag! Het weekend is al weer begonnen. De weken gaan toch steeds sneller en sneller. In de voormiddag sliepen de meeste van ons uit. Door wie kan u alvast raden ;). In de namiddag stond er niet zoveel op het programma, omdat het kwik tot een 35-tal graden klom. Enorm warm dus! We plaatsten ons in de zetel met enkele ventilatoren op ons gericht en verschroeiden in de hitte. Omstreeks vijf uur in de vooravond kwam Sherida ons halen om te gaan winkelen. Eerst haalden we geld af in een ATM-kantoor. Vervolgens kochten we al onze benodigdheden en daarna gingen we voor de eerst keer naar de slager. s Avonds hadden we afgesproken met de Gentse dames om in een deftig restaurantje wat te eten. We dachten dat de prijzen zeer schappelijk waren aangezien we de indruk hadden dat er voor bepaalde gerechten slechts 20 SRD moest betaald worden. Nietsvermoedend aten we ons maal, maar toen we de rekening kregen, gingen onze monden wagenwijd open staan. Het was echter geen SRD dat we moesten betalen, maar USD. Oftewel veel veel meer Onze eigen domme fout dat we dat over het hoofd hadden gezien, maar toch wel een fout die we nooit meer zullen maken. Deze gezellige avond werd uiteindelijk een dure opdoffer. Vanaf nu zullen voor een tijdje de tering naar de nering moeten zetten om dit verlies te kunnen compenseren. Met een financiële kater gingen we ons bed in om te bekomen van heel het gebeuren. Natuurlijk gingen we niet met een mannelijke poes naar bed, maar ik bedoel het gewoon maar figuurlijk. Niet letterlijk nemen,tocht!? Op naar een nieuwe dag!
U leest het goed, het is voor ons vandaag chrysostomos! Nog 100 dagen en we zijn terug in België. Vandaag vieren we nog een andere speciale dag, een dag die we maar één keer om de vier jaar kunnen vieren: 29 februari. Deze twee vliegen zorgden ervoor dat we in één klap een leuke blog kunnen toevoegen. Met al deze feestvreugde en dit vertier vergeten we nog bijna onze dag aan jullie te vertellen.
Deze ochtend was het echt zwaar om op te staan, vooral Ans had er veel moeite mee. Het had heel de nacht en ochtend geregend en dat zorgde voor een zondvloed in onze straat. Omdat we onmogelijk met de fiets naar het MOB konden gaan, besloten we om Robby te bellen. Op het werk hadden we vandaag toch wel wat te doen: we moesten verschillende dossiers behandelen, afspraken maken, een vergadering bijwonen en enkele teksten schrijven. Gelukkig waren onze Nederlandse vriendinnen er om een geintje uit te halen. Zo leerden we vandaag dat het woord draak in Nederland een positieve betekenis heeft en soms zelfs als troetelnaampje wordt gebruikt. Hier moesten wij zeer erg om lachen, omdat bij ons het woord draak toch wel tegen menig vuil meisje gezegd wordt. De Nederlandse meisjes konden ook niet echt genieten van onze Belgische humor, zeer ten onrechte trouwens! Wie deze blog al enkele keren heeft gelezen kan overduidelijk concluderen dat wij wel over de nodige (droge, slechte, intrieste ) humor beschikken. Toen we ze vroegen wat ze dan wel grappig vonden, antwoordden ze: Het mopje van het ongeval in de tunnel. Voor de mensen deze mop niet kennen, vraag het maar eens aan een kind van vier jaar als het aan het eten is ;). Toen we terug thuis waren dook Ans opnieuw haar bedje in om enkele uiltjes te knappen. Els en Wout gingen naar de winkel om de hoek. Even later kwamen twee mannen een extra kast brengen omdat er in Els haar kamer geen meubilair stond. Een van de twee was echt stomdronken en rook enorm naar de alcohol. Dit leverde grappige taferelen op. Na het eten plaatsten we ons in de zetel en hier zitten we nu te schrijven aan onze blog. Ans zit langs me en Els is aan het internette. De tv staat aan en werkt redelijk goed, joepie! Eindelijk, na twintig dagen een tv mét antenne. We hebben daarnet trouwens ook een kleine hagedis gevangen en terug in de vrije natuur geplaatst. Dit is zeer attent van ons, toch? ;) Morgen is het weer de laatste werkdag en dan kunnen we vrijdag eindelijk uitslapen! Heerlijk, we kijken er al naar uit. Dit weekend staat er nog niet zoveel op het programma. Zaterdag en zondag is er een festival en daar gaan we een bezoekje brengen. Voor het overige nog wat ronddwalen in de stad en wat winkelen.
Houdoe!
Extra: omdat we al goed gevorderd zijn in onze Surinaamse lessen, krijgen jullie van ons vandaag een leuk liedje. De titel is: snoepje. Het is een Surinaamse chanson en wij zijn er al helemaal weg van! Je kan het beluisteren op onderstaande link.
Iemand anders zijn huis, een plek in de regen en altijd iemand in de buurt... die drugs verkopen kan!
De grote dag was dinsdag aangebroken. Met een dubbel gevoel moesten we ons huisje verlaten. Enerzijds zullen we het missen, maar anderzijds waren we ook benieuwd naar onze nieuwe stek. s Ochtends fietsten we voor de laatste keer van de Verlengde Keizersstraat naar het MOB. De werkdag was rustig, dus veel is er niet over te vertellen. Of toch, misschien een leuk weetje. De poetsvrouw van het MOB heet Marlène. Excuseer, vanaf nu mag je NOOIT meer poetsvrouw zeggen, want het is interieur verzorgster, volgens onze Nederlandse collegas toch. Marlène is een toffe vrouw, maar ze groet Wout altijd en dan is ze een beetje verlegen. Best grappig om te zien, maar voor het overige een leuke dame. Nadat we terug waren van het werk, moesten we nog een heleboel in orde brengen. Het hele huis moest schoongemaakt worden en de koffers moesten naar buiten. Omstreeks zes uur zou Dennis langskomen. We kregen de hulp van Jo-Ann, of zoals wij haar naam uitspraken: Johan. Ze (het is dus een meisje) hielp ons met de taken, echt een lieve meid. Het afscheid viel ons zwaar. We gaven haar al onze (gore, vuile, chemische) ijsjes als teken van vriendschap en gemis. Dennis en Sherida brachten ons naar de Theordorusstraat, waar ons nieuw kasteel op ons aan het wachten was. Het was/is inderdaad ook een zeer mooi huisje. De kamers en living zijn groter, de keuken is echter iets kleiner. Maar toch zijn we zeer tevreden. Er is zelfs een radio en een tv. De tv in ons vorig huisje heeft nooit gewerkt en een radio was er niet. We waren dus zeer blij met ons huis. We dienen dus weer een housewarmingparty te geven. En aangezien we over een maand weer moeten verhuizen, dienen we dat nog eens te doen! Dit tot groot jolijt van de Gentse en Leuvense dames. We pakten al onze spullen uit en verkenden vervolgens de straat. Els en Wout gingen even naar kruidenierszaak De Bollen die tegenover ons huis ligt. Hiermee bedoel ik niet de zaak van Octaaf de Bolle (van Samson en Gert), maar de drugs die in deze wijk massaal wordt verhandeld ;) Het diner van de avond was pasta. We hadden veel gemaakt, waardoor we nog wat over hadden voor de volgende dag. Hmhmmhm! s Avonds genoten we van de rust in ons nieuwe stulpje. Het begon echter hard te regenen waardoor de straat snel onder water liep, gelukkig bleven wij een beetje gespaard. Omstreeks half twaalf slenterden we naar onze kamers om ons nieuwe bed te testen. Natuurlijk om te testen hoe ze liggen om te slapen. Wat dacht u? ;)
