Hoe veel uur verschil is er tussen de Belgische en Surinamaanse tijd?
surinametoch?
Els, Ans en Wout in Paramaribo! Welkom op onze Surinaamse blog!
13-03-2012
Parelwit strand... Vuurrood lichaam...
Op zondag moesten we al vroeg opstaan, vandaag stond er White Beach op het programma. Camille was vandaag jarig dus dat moest zeker en vast gevierd worden! Omstreeks tien uur fietsten we naar de Hoogestraat, waar een busje op ons aan het wachten was. Na enige tijd konden we vertrekken. Een busje, een busje een busje vol met Polen (of Belgen en enkele Nederlanders) vertrok richting het witte strand. Na een klein uurtje kwamen we aan op onze bestemming. De donderwolken die we tijdens de heenrit hadden gezien hadden plaatsgemaakt voor het zonnetje. We settelden ons langs het strand en doken direct het water in. Zeer opmerkelijk, het strand ligt niet langs de zee, maar langs de Surinamerivier. Na de frisse duik besloten de meesten van ons om te gaan zonnen. De zon verborg zich vaak als een moordenaar achter de wolken, maar eens als hij kon ontsnappen uit het kluwen van de grijze massa nam hij ons te grazen met zijn dodelijke stralen. Ondanks dat we ons vaak insmeerden, was het vechten tegen de bierkaai. Zeker toen de rivier zich begon terug te trekken: eb. Camille kreeg een prachtige Surinaamse vlag van de bende uit Gent en Limburg. Vuurrood dropen we omstreeks half zes af richting Paramaribo. Nadat we terug de stad binnenkwamen, besloten we om deze gezellige dag te eindigen in de Burger King. Dit was echt heel leuk. Sommigen van ons, u kan al raden wie, betraden de kinderspeeltuin van deze fastfoodketen. Na een zoektocht door het smalle doolhof van buizen, kwamen we uiteindelijk aan bij de grote buis die ons terug naar beneden zou leiden. Het was echt zeer krap, maar enorm leuk. Ze zeggen wel eens: een kinderhand is snel gevuld. Zo blijkt
Na het avondmaal gingen we nog even op visite bij de Gentse dames. Daar speelden we onder andere het spel Weerwolven, zeer amusant. Toen we wilden vertrekken schoot Els haar voorwiel opeens uit het raamwerk van haar fiets. Dit was echt uiterst gevaarlijk. Voor hetzelfde geld gebeurde dit terwijl ze aan het fietsen was We zijn echt niet te spreken over de service van de fietsen hier in Paramaribo. We betalen maandelijks 25 voor de huur van een fiets en wat krijgen we? Een wrak waarmee je amper kan fietsen en waar iedere week/dag wel iets aan scheelt. De fietsenman is al een tiental keer langs geweest, maar bekwaam kan je die man ook niet noemen. Met alle respect, een toffe jongen, maar de incompetentie straalt er van af. Tot zover onze ergernis. Alhoewel er nog wel enkele zaken zijn die hier voor verbetering vatbaar zijn Omstreeks tien uur ging ieder van ons naar zijn kamer om de nachtrust op te zoeken. Morgen is het weer een nieuwe werkweek. Amai, het gaat hier snel!
Maandag 12 maart, een nieuwe werkweek staat voor de deur. We waren ditmaal vroeger op dan andere dagen omdat we nog een brood moesten halen aangezien we de dag ervoor te laat terug waren: de winkel was al gesloten. Helaas waren de winkels nog niet open om zeven uur. Geen brood dus We besloten om met de taxi naar het werk te gaan aangezien Els haar fiets onbruikbaar was. Eenmaal aangekomen bij het MOB besloten Ans en Wout om een winkel te zoeken en een brood te kopen. Toen dat geklaard was, begon het werk van de dag. Els had een hometrainingssessie, maakte enkele verslagen en deed wat opzoekwerk. Ans trachtte om wat schoolwerk uit te voeren, maar ze werd belemmerd door de beperkte internetverbinding. Wout had vandaag zijn eerste aanmelding en hij had ook een hometrainingssessie. Een goed gevulde dag dus. Omstreeks twee uur kwam Royza even langs om een babbeltje met ons te slaan. Hierna namen we de taxi terug naar huis. De namiddag was echt enorm rustig. We besloten om niet in contact te komen met de zon aangezien we serieus verbrand waren. Nadat we onze sociale netwerksites weer hadden voorzien van de nodige aandacht, gingen we eten. Vanavond stond er simpele kost op het menu: patatten met chickennuggets en perziken. Hierna trok iedereen zich terug in zijn eigen droomwereld: Ans ging skypen, Els verzond wat mails en Wout typte verslagen voor de blog. Nu zijn we weer bijgewerkt voor enkele dagen. Hoe langer we hier zitten, hoe moeilijker het is om de blog meermaals per week up-to-date te houden. Maar we doen ons best, ondanks de drukte. Slaap zacht en tot snel!
Extra: Aangezien ons buurmeisje en Camille jarig zijn geweest, gaan we nu iets leuks in het Surinaams leren. Swit Friyari: Gelukkige verjaardag!
Van voor naar achter, van ... voor... langs achter?
Zaterdag 10 maart. Een leuke en boeiende dag in het leven van Ans, Els en Wout. Een dag met alleen maar uitnodigingen en waarbij we zelf niet moesten koken. We hebben precies echt al vrienden in Suriname. s Middags moesten we gaan tafelen bij Orlando, onze vriend van het MOB. Hij had heerlijk Surinaams gekookt. Het meest opvallende (en lekkerste) was zijn gebakken ijs. Nog nooit van gehoord? Wij ook niet! Of toch, Ans had er al eens van gehoord door het programma Komen eten. Dat zegt misschien al genoeg ;). Het is echter een lekkernij die wij direct naar binnen speelde, heerlijk.
Na ons bezoek bij Orlando gingen we shoppen in de Hermitage Mall. Een groot winkelcentrum dat is voorzien van tientallen winkels. Na een tweetal uur winkelen, besloten we om de bus terug te nemen naar huis. Dit bleek echter moeilijker dan gedacht. De ene bus was volzet, de andere bus ging niet naar de juiste richting. Na veel momenten van no spang passeerden er eindelijk een busje dat de juiste richting opging. Eenmaal aangekomen bij ons huisje, ploften we neer in de zetel.
s Avonds was het een groot feestje op ons terrein. Wij hadden echter geen feest voorzien, maar onze onderburen wel. De dochter des huizes was namelijk gezegend met 22 mooie lentes en dat diende gevierd te worden. Natuurlijk waren wij ook van de partij. We plaatsten ons onopvallend aan de rand van het feestgebeuren. We werden door de zussen en nichten van het feestbeest voorzien van bakabanas en andere Surinaamse gerechten. Na een tijdje kwam er een bandje wat muziek spelen. De band was eigenlijk een soort fanfare waarbij de jarige ook speelt. Wat een energie hebben die mensen, niet normaal. Het was een plezier om hun bezig te zien. Na een prachtig concert werd de hoofdschotel opgediend: Surinaamse kost. Onze portie bevatte onder andere rijst, kip, kokos, een soort pikante spaghetti en nog meer lekkers. Al vuurspuwend aten we deze hete maaltijd op. Hierna begon pas het echte feest. Een artiest zong allerlei hevige nummers. Het Surinaamse publiek werd wild en dit was te merken aan de moves van de gasten. Ik zal het zo goed mogelijk proberen te verwoorden. Een Surinaamse jongen staat rechtop te dansen op de beats van de zanger. Tot zover het normale gedeelte. Voor hem staat/ligt/hangt een Surinaams meisje voorovergebogen met haar handen (zo goed als) op de grond. Deze shaket met de jongen mee. De jongen maakt echter bewegingen met zijn middel naar voor en naar achter. De dame beweegt (gewillig) mee. In de Kamasutra hebben ze voor deze beweging een naam, maar die laat ik in het midden. Gelukkig lieten wij ons niet verleiden door deze vulgariteiten. Na dit nachtelijk feest namen we omstreeks half twee plaats in onze schelp. Tot zover deze feestelijke dag.
Vrijdag was vanzelfsprekend een rustige dag. Ans was natuurlijk, zoals altijd, als eerste wakker! ;) Om half twee haastten we ons richting het MOB omdat we een afspraak hadden met Ben en Cherryl over onze stage. Na deze bevredigende babbel, fietsten we naar café Zus en Zo, waar we weer een afspraak hadden. Ditmaal met al onze begeleiders, dus ook weer met Ben. Ook dit was zeer gezellig en het verliep gemoedelijk. Dit zou de laatste keer zijn dat we de begeleiders zouden zien tijdens hun verblijf in Suriname. Na het hartverscheurende afscheid, reden we terug naar de Theodorusstraat.
s Avonds was het tijd om de plaatselijke fastfoodketen eens te inspecteren. We gingen samen met Ine en Marijke, twee dames uit het Leuvense, naar de Naskip. Zo heet deze Surinaamse McDonalds. We aten allemaal een menu, maar er viel ons toch iets aan op. We kregen een stuk gebakken maïskolf bij ons eten, zeer ongewoon. Na dit gerecht namen we afscheid van Ine en Marijke, want ze vertoeven de komende maanden in Para (gebied buiten Paramaribo). Omdat we nog moe waren van de vorige avond, besloten we om op tijd te gaan slapen. De volgende dag zou weer zwaar worden
Donderdag was het eindelijk zover: Holi Phagwa. Om tien uur s ochtends werden we door Dennis opgehaald en met een heleboel mensen trokken we richting het binnenland. Na een kleine tussenstop, waar we Phagwapoeder kochten, kwamen we aan bij een mooi huisje. We werden feestelijk onthaald en onze gezichten werden vakkundig gepoederd door de eigenaar van het pand. Nadat we allemaal een paarse schijn op ons voorhoofd hadden, kon het feest beginnen. Enkele plaatselijke dorpsidioten kwamen met trommels al marcherend naar ons toe. Rond hun dwarrelden een meute uitgelaten Hindoes. Langzaam maar zeker lieten we ons meevoeren door de beats. We namen ons busje poeder erbij en we begonnen lukraak mensen te bekogelen met het fijngemalen stof. Toen we er al even belachelijk uitzagen als alle niet-christenen, besloten we om in een kring te gaan zitten onder het afdak. De gastheer en zijn harem propten ons vol met allerlei Indische brei. Het ene smaakte natuurlijk al beter dan het andere (lees: pikant). De hele buurt was ondertussen gearriveerd en menig pater familias had de fles Johnnie Walker al geroken. Toen ze hier iets te veel van hadden genipt, kwamen ze kennismaken met de schone Belgische meiden. Even later besloten we om terug in de blakende zon te zitten om de nodige klappen van Johnnie te incasseren. De ene werd al harder geraakt dan de andere. Toen we wederom werden vetgemest door de gastheer, moesten we even bekomen. Hans en Grietje waren er niets tegen. En de meiden wilden in Suriname afvallen: hahaha, fail! Maar dat was nog niet alles. Toen we min of meer terug bij positieven kwamen, plaatsten we ons in de achterbak van de pick-ups.
We dachten dat we terug naar het centrum reden omdat daar ook een leuk feestje bezig was, maar in plaats daarvan bracht Dennis ons naar Henk. Deze vriendelijke man had ons de avond daarvoor ook al verwelkomd in zijn stulpje en ook deze keer was de ontvangst niet minder. Eenmaal plaatsgenomen op de houten bankjes van Henks hutje, kwamen de schotels met voedsel ons weer ter ogen. We mochten voor de vierde maaltijd van de dag aanschuiven, maar velen bedankten vriendelijk. Op dat moment ontdekten we ook dat Henk zijn zatte botten al had aangetrokken. De avond viel en Henk wankelde. Daarop besloten wij om terug te keren naar Paramaribo. Na een korte rit, waarbij we een prachtig vuurwerk zagen, kwamen we omstreeks half negen terug aan bij ons appartement.
We hielden ons bezig met onze boekhouding en met onze laptops. Omstreeks middernacht besloten Ans en Wout om nog even de kroeg op te zoeken. We ontmoetten de Gentse dames in de Havana Launch, een gezellige discotheek op een vijftal minuten fietsen van ons woonhuis. Daar vertoefden we tot in de vroege uurtjes denken we?!? Om daarna te gaan slapen
