Hoe veel uur verschil is er tussen de Belgische en Surinamaanse tijd?
surinametoch?
Els, Ans en Wout in Paramaribo! Welkom op onze Surinaamse blog!
25-02-2012
Een echte kaaiman!
Donderdag was er weinig op de werkvloer te beleven. Els had vandaag haar
intakegesprek, maar voor het overige moesten we niet zo veel doen. Al
onze opdrachten waren tot dan toe al in kannen en kruiken. We hielden
ons daarom bezig met de Nederlandse taal, zowel die van de Hollanders
als die van de Vlamingen. Dit leverden grappige taferelen op. Tijdens
deze leutige werkdag kregen we ook goed nieuws van onze huisbaas: de
kaaimannentocht van die avond zou doorgaan! We keken hier echt heel erg
naar uit, omdat we dit nog nooit gedaan hadden. Na de werkdag aten we
wat en duffelden we ons vervolgens goed in want tijdens zon
kaaimannentocht sti(n)kt het van de muggen. Dennis was om zes p.m. (om
toch maar een cool begrip er tussen te gooien) bij ons huisje en we
vertrokken richting de Hoogestraat om de Gentse dames uit te halen. Van
daaruit reden we 45 minuten richting het binnenland. We staken onder
ander een zeer grote, mooie brug over. De zon was op dat moment al in
slaap gevallen waardoor we steeds minder en minder konden zien. De
schemering zorgde voor een heerlijk gevoel, iedereen was nieuwsgierig
naar wat de avond brengen zou. We vertrokken met een bootje over de
rivier. Daar wandelden we een vijftal minuten om vervolgens aan te komen
bij een kleine rivier, een soort van poel. Een voor één stapten we in
de drie aangemeerde bootjes en als een slang in het riet schoten we er
pijlsnel vandoor. We zaten met ons drieën en Sean in één bootje. De gids
zorgde met zijn hoofdlamp voor een minimum aan licht. Het was
adembenemend om door de smalle rivierspleet over het water te vliegen.
Na een tiental minuten kwamen we de andere boten tegen en hielden we
halt bij een kleine heuvel. Hier moesten we onze boten over sleuren om
vervolgens in een moeras uit te komen. Nu begon het avontuur pas. We
namen plaats in het kleine houten bakje en de gids startte de motor om
er op uit te trekken. Voor ons zagen we allemaal bladeren en kleine
lichtjes in het water. Voorzichtig tastte de gids het moeras af op zoek
naar een kaaiman. Na enige tijd hadden we prijs: de gids had er één
gespot. Langzaam voeren we richting een babykaaiman. De kapitein van ons
schip nam zijn hengel (een stok met daar een ijzeren strop aan) en
beheerst ging hij met de strop rond de nek van het beest. Hij trok, maar
net op dag ogenblik trok het krokodilachtige wezen zich terug in het
water. Weg was hij! Even later hadden we meer succes. De gids haalde een
kleine kaaiman boven, net alsof hij een grote vis aan de haak had
geslagen. Hij nam het beest op zijn schoot en bond hem enkele strakke
elastieken rond de bek. Vervolgens gaf hij het brullende beest door aan
de bemanning die er naar hartenlust fotos van maakten. Het was een
heerlijk gevoel om zon beest in je handen te hebben. We hadden wel al
veel fotos gezien op voorhand, maar in het echt geeft het toch een
gelukzalig gevoel. We aaiden het beest, gaven het kusjes en passeerden
het vervolgens door aan de gids. Die bevrijdde het beest op zijn beurt
uit zijn benarde situatie en liet het terug vrij in de natuur. Na onze
eerste vangst waren we natuurlijk gebrand om nog meer oogst binnen te
halen. Een poosje later kwam er weer een kleine vriend aan op ons schip
en hij werd na een grondige fotografische studie weer losgelaten. Toen
we de andere boot tegenkwamen waarop de rest van het gezelschap
verkeerden, merkten we een zeer groot exemplaar op. Deze kaaiman was
zeker een meter lang en hij was echt een kanjer van een kaaiman. Hij zal
waarschijnlijk wekelijks op stap gaan, anders kan je niet zon grote
kaaiman worden als hem ;). We namen hem even op onze schoot en
fluisterden hem lieve woordjes in zijn oor. Hij bekeek ons echter met
een verscheurende blik, klaar om ons allemaal te verslinden. Gelukkig
hield hij zowel letterlijk als figuurlijk zijn bek ;). Met dank aan de
elastieken. Toen ook dit beest weer uit zijn gevangenschap werd verlost,
besloten we om terug te keren. Het prachtige avontuur op het moeras zat
er al weer op. We ritselden als waterslangen over de Surinaamse
watersteegjes op weg naar onze plek van vertrek. Daar aangekomen kregen
we nog een verrassing voorgeschoteld. We maakten kennis met een capybara
oftewel een waterhaas (foto: http://nl.wikipedia.org/wiki/Capibara).
Het was een indrukwekkende tocht met zeer veel prachtige en
onvergetelijke momenten. Dennis stond ons bij de auto op te wachten en
hij bracht ons weer naar huis. Moe, maar voldaan kropen we ons eigen
moeras in om verder weg te zakken in onze dromen over de prachtige
kaaimannen. Jammer dat we geen alcohol aan boord hadden om ons te meten
met de echte kaaimannen ;). We mogen met enige fierheid zeggen dat het
de leukste activiteit tot nu toe was. Vol nieuwsgierigheid kijken we al
uit naar onze volgende trip.
Extra: natuurlijk gaan we weer een nieuw Surinaams woord leren: Bakra.Dit betekent: blanke. Dus zeg vanaf nu niet meer
blanke tegen elkaar maar Bakra.
Woensdag 22 februari was het een leerrijke dag op het MOB. Ans en Wout mochten een intakegesprek bijwonen. Dit is een gesprek tussen een maatschappelijk werker (MWer) enerzijds en de ouders en het kind anderzijds. Bij het MOB worden (zorg)kinderen aangemeld door de ouders, de school of een andere persoon/instantie. De intake is de eerste stap. De ouders komen op gesprek en de MWer probeert de (probleem)situatie van het kind en het gezin zo duidelijk mogelijk te schetsen aan de hand van een vragenlijst. Aan de hand van deze vragenlijst worden er verdere stappen ondernomen om het kind zo goed mogelijk te begeleiden. De intakegesprekken waren zeer interessant. Vanaf volgende week mogen we zelf zulke gesprekken voeren. De rest van de werkdag hebben we niet meer zo veel gedaan. Na het werk hadden we allemaal wat gerust want s avonds moesten we naar Annelies (Niet Annelien ;)) en Annelore, twee studenten logopedie uit Leuven. We namen de taxi want net voordat we wilden vertrekken kwamen de onweersgoden weer opsteken en ze verhinderden ons enige tijd om een fietstocht te ondernemen. Robby bracht ons daarom naar de Portugalstraat, waar de meisjes verblijven. Eenmaal aangekomen werden we hartelijk ontvangen door de Leuvense dames. We hadden voor hun een lekkere fles wijn gekocht, maar die waren we vergeten in onze koelkast. Jammer, maar nu hadden we wel een reden om nog een keer af te spreken. We waren niet de enige gasten van de avond. Leen, een huisarts in spe, vergezelde ons op deze gezellige avond. De meiden hadden een heerlijk gerecht voor ons in petto: pasta met gehakt en broccoli. Dit werd gemengd met een overheerlijke kaassaus. Dat was smullen. Toen we spreekwoordelijk vol zaten, babbelden (broddelden ;) ) we nog wat na om daarna weer huiswaarts te keren aangezien we de volgende ochtend weer aan de arbeid moesten. Het was een gezellige avond waarbij we onze Surinaams-Belgische vriendenkring weer een beetje hebben uitgebreid. Joepie!
Extra: vanaf nu zal ik jullie af en toe een woordje in het Surinaams uitleggen. Op deze manier leren jullie ook wat van deze boeiende taal. Eerst en vooral noemen de Surinamers hun taal niet Surinaams, maar Sranan Tongo. Dit is een mix van verschillende talen, maar vooral het Engels is overheersend. Dus zeg vanaf nu nooit meer Surinaams ;). Ik ga jullie een zin uitleggen, maar het zal jullie snel duidelijk worden. Mi lobi yu! U kan het al raden: Ik hou van jou is de betekenis.
Vandaag waren we om half 8 weer gepakt en gezakt aangekomen bij het MOB.
Dit keer wel voorzien van wat lectuur om de tijd te doden. Dit was het
eerste anderhalf uur dan ook het geval. Daarna kregen we te horen dat we naar
een sessie over ssssstttottterrrreenn gingen. We reden met een
medewerkster van het MOB mee naar de Commewijnestraat, waar het MINOV
ligt. Dit is het Ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling. Een
Nederlander, Coen Winkelman, gaf ons twee uur lang uitleg over het
fenomeen sssttotttterrren en broddelen. Van het tweede had ik nog nooit
gehoord. Natuurlijk wel van roddelen, maar broddelen was me onbekend.
Ik zal even het verschil uitleggen, dan lijkt het alsof ik goed heb
opgelet en niet vijf keer ben ingedommeld tijdens de presentatie ;). Dit
is een voorbeeld van sss-ss-sss-tott-tt-ttteren. Je hapert dus bij
bepaalde letters, zinsdelen of woorddelen. Het is bijna altijd een
kwestie van angst die een persoon heeft om te spreken in bijzijn van
anderen. Broddelen is een vorm van onduidelijk spreken en is meestal
gebaseerd op een zwak taalgevoel. Kenmerken hiervan zijn onder meer dat je een hoge
spreeksnelheid hebt en dat je slecht verstaanbaar bent. Het lijkt een
beetje op stotteren, maar het wordt erger als je alcohol drinkt. Het is
dus eigenlijk iets wat er wekelijks op café wordt gesproken. ;) Ik ken
bijvoorbeeld enkele mensen van de scouts die wekelijks zo praten nadat
ze enkele promille in hun bloed hebben, maar ik noem geen namen... ;)
Stotteraars daarentegen hebben minder moeite met spreken als ze drinken.
Bij deze dus een gouden tip: stotteraars, drink goed en veel ! Tijdens
deze uitleg kregen we een hapje en een drankje aangeboden, zeer attent
van de organisatie. De infosessie was omstreeks half één afgelopen en
toen zat ook onze werkdag er al weer op. Toen we terug aankwamen in ons
huisje besloten we naar het centrum te trekken. Ans en Els zouden naar
de RBC, een grote bank in Paramaribo, gaan en Wout zou geld afhalen aan
een ATM-kantoor en vervolgens inkopen gaan doen.
Wout: Al wandelend ging ik naar een ATM en onderweg moest ik stoppen
voor een rood verkeerslicht. Toen het groen werd, stak ik over, maar opeens viel
het voorlicht van mijn fiets op onverklaarbare wijze op de grond. Dit
stuk lag dus midden op de grote weg en ondertussen was het al terug rood
geworden. Terwijl ik aan het wachten was op het groene licht om het
stuk terug op te rapen kwam er één of andere flauwe plezante chauffeur
en reed met het hele gewicht van zijn auto over het voorlicht. Weg
voorlicht en frustraties alom. Ik wandelde verder en vroeg even later
aan een passant waar de ATM-automaat was. Hij zei: 'Dat weet ik niet jochie, ik
ben van Nederland. Ik ken hier niets.' Ik antwoordde hem daarop: ' Oh
leuk, ik ben van België.' Hij zei: 'Nou kijk eens aan. Mijn vader was
een Duitser en heeft vroeger veel Joden doodgemaakt.' Ik zei: 'Amai, dus
hij was een SS'er?' Waarop hij positief antwoordde en ten slotte zei:
'Hij was echt een klootzak.' Hij liep vervolgens weg en ik bleef
verbouwereerd achter. Echt een vreemde man, maar wel een zeer eigenaardige situatie.
Even later vonden Els, Wout en Ans elkaar terug in het centrum. Samen
gingen we naar een overdekte markt bij de Waterkant. Daar kochten we
goedkoop fruit en wat vlees bij de slager. Hierna keerden we terug
huiswaarts en begon Els aan het eten. Dennis kwam op bezoek en at 's
avonds mee spaghetti. Daarna hielden we ons allemaal nog een beetje
bezig op de laptop en nu zit ik hier het verslag te maken. Ik ga zo
afronden want in België is het al weer voorbij middernacht. Veel
plezier, slaap zacht en tot snel!
Maandag was het zover: onze eerste officiële werkdag in het MOB. We moesten om half 8 aanwezig zijn, echt heel vroeg. Buiten was het al heel de nacht aan het stortregenen, de oevers van de rivier tegenover ons huisje stonden op een zeer hoog punt. In Suriname spreken ze niet van vier seizoenen zoals we die in België kennen. Hier hebben ze enkel het lange en korte droogte- en regenseizoenen.Omdat het echt onmogelijk was om te fietsen besloten we taxi Robby te bellen. Hij bracht ons veilig naar het MOB. Eenmaal daar aangekomen had ik al lang spijt dat ik geen boek had meegenomen. We moesten daar namelijk drie kwartier wachten voordat we instructies kregen in verband met onze taak. Die instructies waren dan ook nog redelijk vaag. We kregen een blad met daarop het verloop van de komende twee weken. Die dag dienden we twee opdrachten uit te voeren. De eerste opdracht hield in dat we kennis dienden te maken met alle leden van het MOB. De tweede opdracht was dat we de functies van alle leden moesten neerschrijven en dat we hier een duidelijke weergaven van dienden te maken. Dit moesten we niet alleen doen, maar samen met twee Nederlandse meisjes: Maud en Suzanne. We trokken er gezamenlijk op uit en na iets meer dan een uur hadden we iedereen geïnterviewd. Nadat we onze boterhammen naar binnen hadden gespeeld, werkten we nog wat aan de afwerking. Klaar is kees, zouden de Nederlanders (Hollders) dan zeggen. Helaas moesten we nog tot kwart na twee lanterfanten in het MOB vooraleer we naar huis mochten. We hadden gewoonweg weinig te doen. Toen onze werkdag er op zat regende het weer pijpenstelen. Robby bracht ons thuis en we wilden vervolgens naar het centrum trekken, maar dat bleek onmogelijk door het weer. We besloten dus om gezellig thuis te blijven. We vulden de tijd met lezen, computeren en strijken. Jawel, voor de eerste keer in zijn leven had Wout een hemdje gestreken. Geen zakdoeken of handdoeken zoals hij tot dan toe alleen maar had gedaan, maar een echt hemdje! Helaas had hij het hete ijzer iets te lang op zijn hemdje laten staan waardoor er een smeulende geur doorheen het huis vloeide en zijn hemd naar de spreekwoordelijk 'zak' was. Nee hoor, dat was maar een geintje (weeral Hollands). We gingen vroeg slapen omdat de volgende dag er weer een pittige MOB-dag zou aankomen.
Tegen de middag werden de Surinaamse Belgen wakker en ze hadden zich voorgenomen om een rustige dag te beleven. Dit was echter buiten de Gentse dames gerekend. In de vroege namiddag kregen we en sms of we zin (mooier woord: goesting) hadden om een stukje taart te komen eten in hun huisje. We vertrokken met onze fiets richting de Hoogestraat, maar onderweg begon het te donderen. Helaas niet in Keulen, maar in Paramaribo. We zochten snel een veilige, maar vooral droge plek om te schuilen. Ans en Els wachtten bij club Kaketoe. Wout waren ze onderweg kwijtgeraakt. Hij zocht beschutting bij een kerk. Helaas was die gesloten. Ik dacht altijd dat Gods huis voor iedereen open stond, jawadde dadde! (Mijn excuses voor deze incorrecte ABN-woorden). Geen slecht woord over Onze Lieve Heer, de Surinamers zijn echter zeer gelovig. Ze bidden zelfs voor iedere maaltijd. Onze huisbaas zei de eerste avond zelfs: Heer zegen en bewaar ons allen en dit eten. Ik denk dat hun gelovigheid snel zal veranderen moest ene Roger V., beter gekend als R. Vangheluwe eens op bezoek komen. Ik leerde tijdens mijn waterstop een leuke jongen kennen uit Guyana. Hij noemde zichzelf James en was fervente supporter van Real Madrid. Nadat ik hem mijn ongezouten mening had gegeven over deze voetbalploeg scheidden onze wegen en ging ik verder op pad. Eenmaal bij de Gentse dames aangekomen werd ik herenigd met Els en Ans, oef! De dames uit de Buffalostad verwelkomden ons zeer gastvrij in hun woning. We vroegen ons wel af waar de taart bleef, maar daar hadden ze een mooie verklaring voor. Taxichauffeur Robby had gebeld naar de dames dat hij een taart had gekocht, maar dat de bestelling een week te vroeg was geleverd. Hij kon dus weinig doen met de taart en hij bracht hem naar ons. Echt een zeer vriendelijke man, Robby. Toen we de taart zagen konden we onze ogen niet geloven. Het was een meesterwerk. Ik denk dat ik nog nooit zo een grote taart heb gezien, tenzij dan op een trouwfeest natuurlijk. Het was een prachtig versierd exemplaar dat er uit zag om op te eten. Dat deden we natuurlijk ook. Nadat we allemaal een stuk taart hadden verorberd bleek dat we nog ongeveer driekwart van de taart over hadden. Omdat we dat toch niet meer op zouden eten besloten we om ons hart aan de (drugs)buurt te tonen. De meeste junkies in de buurt dachten dat we met spacecake op de proppen kwamen, maar helaas bleek dat slechts een loos verlangen. Onder het motto: een kinderhand is gauw gevuld, gaven we de plaatselijke jongeren uit de getto een lekker vieruurtje. Echt schrijnend om te zien wat een marginaliteit er in Suriname heerst. Op zulke momenten besef je dat er ook hier armoede om de hoek schuilt, zowel letterlijk als figuurlijk. Met een voldaan gevoel keerden we terug huiswaarts, waar we bijna aan het avondmaal konden beginnen. Toen dat gebeurd was, besloten we om onze laptops nog even van enige affectie te voorzien om daarna te gaan slapen. De volgende dag zouden we vroeg moeten opstaan om aan onze eerste werkdag te beginnen in het MOB. Spannend!
Zaterdagvoormiddag hadden we de mogelijkheid om uit te slapen. Het was echter een zeer warme dag waardoor dit niet zo goed ging. In de namiddag besloot Ans om te gaan zwemmen met de meisjes uit Gent: Marieke, Selome, Flore en Julie. Els en Wout bleven thuis omdat ze nog naar de winkel moesten. s Avonds zouden de dames van Gent op bezoek komen en daar moesten nog enkele regelingen voor getroffen worden. Dadelijk hier meer over! Bij de terugtocht van de wandeling wandelden Els en Wout met een bak bier over straat en werden ze door verschillende buurtbewoners vreemd aangekeken. Hier zijn ze dat precies niet gewoon. Maar nu moeten jullie natuurlijk niet denken dat wij niets anders doen dan drinken en drinken en nog eens drinken Nee hoor, wij doen ook nog veel andere dingen. Zoals Naar het voetbal gaan! Nadat we s avonds snel gegeten hadden kwam Sean, de zoon van Dennis, ons ophalen om naar het voetbal te kijken. Er stond een topper op het programma: Robinhood tegen Inter Mongoe-Tapoe. Toen we aankwamen zag het al zwart van het volk. Maar dat zou ook zijn als er maar enkele mensen aanwezig waren! (hahaha, mopje van Ans) Robinhood is een voetbalploeg uit Paramaribo en staat momenteel op de eerste plaats in de rangschikking. Mongoe-Tapoe daarentegen is dé concurrent en staat op de tweede plaats. Opvallend bij deze ploeg is dat de voorzitter van de club zelf meespeelt in het team. Hij is al tientallen jaren ouder dan de meeste spelers, redelijk corpulent en dus een pak minder beweeglijk dan de andere spelers. Dit leverde hem tijdens de match menige fluittirades op wanneer hij aan de bal kwam. Maar gelukkig maakte hij zich hierover niet al te dik ;). Na een beetje opzoekwerk heb ik de leuze van Robinhood gevonden: Geen Strijd Geen Kroon. Dit doet me toch wel denken aan onze middeleeuwse (Disney)held Robin Hood die het opnam voor de armen en vocht tegen Koning Jan (Zonder Land) op het moment dat Koning Richard Leeuwenhart op kruistocht was. Een zeer mooi gebaar van de Surinamers om zulke naam aan te nemen. Maar nu over naar de match. Over de eerste helft kunnen we kort zijn: beschamend. Het niveau was echt bedroevend, maar toch kon Inter Mongoe-Tapoe scoren. Robinhood was echter niet aangedaan en vocht in de tweede helft terug voor wat het waard was. Dat leverde na minder dan een minuut spelen al een enorme kans op, maar het schot werd op de lijn gekeerd door een verdediger van Mongo-Tapoe. Na een half uur spelen was het toch raak voor Robinhood, een mooie streep recht in de roos. Een zeer fraai doelpunt! De wedstrijd kabbelde verder met hier een daar een pijlsnelle actie van Robinhood, maar helaas niet raak. Vijf minuten voor tijd kwam er uiteindelijk toch schot in de zaak bij Robinhood. Na mooi samenspel maakte ze er op een diefje 2-1 van. Robinhood had het doelpunt eigenlijk een beetje gestolen, maar ze deden het alleen maar om goed te doen. Zo kennen we Robin Hood ! In de 94ste minuut viel echter het verdict voor Robinhood. Na een schwalbe van een speler van Mongoe-Tapoe gaf de scheidsrechters ze een penalty. Op een heerlijke manier maakte de kapitein van de ploeg 2-2. Heel erg jammer voor Robinhood. Zoals onze Gentse vriendinnen zouden zeggen: Robin speelde zeer hood ;). Na dit aangename spektakel gingen we richting de Verlengde Keizerstraat om het feestje verder te zetten. Zoals daarstraks al aangehaald hadden Els en Wout wat lekkers in huis gehaald om de Gentse meiden te verwennen. Het begon met een lekker aperitiefje en enkele streekgerechten. Vervolgens werden ze bediend met een heerlijk ijsje van het plaatselijke merk Fernandes. De meisjes keken vol bewondering naar ons gezellig stulpje. Na enkele uurtjes nagekaart te hebben trokken we verder richting discotheek Zsa Zsa Zsu. Onze vaste taximan, Robby, bracht ons naar daar. Het was die avond Carnival dus we kregen bij de inkom een mooi masker op. Als kers op de taart van de toffe avond bleek er ook nog een wet T-shirt contest plaats te vinden. Alle Surinaamse draken vlogen naar voor om op het podium het beste (?) van zichzelf te geven. De ene al wat sensueler als de andere. Maar de details bespaar ik u. Maar goed dat ze bij de inkom een masker hadden gekregen! Het leek net of ze een vervolg wilden maken op de Disneyfilm Hoe tem je een draak?. Na deze gezellig dag/avond/nacht zochten we terug onze g(l)azenkooi op om vervolgens weg te dromen van een Surinaamse draak. Ik ben benieuwd wat we te zien gaan krijgen als we in het binnenland gaan rondtrekken.
