Hoe veel uur verschil is er tussen de Belgische en Surinamaanse tijd?
surinametoch?
Els, Ans en Wout in Paramaribo! Welkom op onze Surinaamse blog!
08-03-2012
Wholiepaag Wat?
Vandaag, woensdag, was de laatste werkdag van de week alweer aangebroken. Het was maar een luie dag waarbij er niet zoveel arbeid werd verricht. We wilden wel, maar er waren weinig taken. De uren kropen langzaam voorbij en toen de bel ging om naar huis te gaan, namen we onze rompslomp bij elkaar. Els ging naar de Hoogestraat voor een afspraakje met één van de Gentse meisjes. Ans en Wout fietsten met een kleine omweg naar de Theodorusstraat. Een rustige namiddag deed ons zeer veel deugd. Om vijf uur werd dit helaas onderbroken omdat we een afspraak hadden met Royza (van het AHKCO). Dit is de Academie voor Hoger Kunst- en Cultuuronderwijs. Een school waar veel Surinaamse leerlingen studeren en, nog belangrijker, een partner van het MOB. We hadden een aangename ontmoeting met Royza waarbij ze ons veel vertelde over de instelling en de relatie met het MOB. Met een goed gevuld blad en wat meer verstand (over het MOB) moesten we om half zeven noodgedwongen afscheid nemen. We moesten om zeven uur klaar staan omdat Dennis ons kwam ophalen om de vooravond van Holi Phagwa te vieren. Annelies, één van de Leuvense dames, vergezelde ons. Annelore, de andere Leuvense, kon helaas niet mee wegens ziekte. Ze is getroffen door dengue, een vervelende muggensteek waarvan de gevolgen pas na enkele weken zichtbaar zijn. Hierdoor is ze al meer dan een week buiten strijd en voorlopig is er nog weinig beterschap. We wensen haal heel veel beterschap en we hopen dat het ons niet zal overkomen. Samen met Annelies en acht van de tien meiden uit de Hoogestraat (twee dames waren ook ziek) vertrokken we richting het district Commewijne. Na een rit van twintig minuten kwamen we aan bij een vriend van Dennis, Henk genaamd. Hij verwelkomde ons met drank en lekkere hapjes. Ondertussen was aan het regenen, wat zeer vervelend was. Toen de buien gestopt waren besloten we om een wandeltochtje te maken. We hielden uiteindelijk halt bij een grote menigte die rond een immens vuur stond. Dit was het ritueel dat de Hindoes houden op de vooravond van Holi Phagwa. We genoten van de gezelligheid en we peuzelden wat Hindoestaanse gerechten. In een tentje werd er muziek gedraaid. Nadat we een uurtje van dit ritueel hadden genoten, namen we de benen richting de auto.
Een poosje later waren we weer in Paramaribo en werden we aan de thuishaven afgezet. Nu zitten we weer gezellig in de zetel te typen aan deze verslagen. Morgen is het Holi Phagwa en we hebben er alvast zeer veel zin in. Naar het schijnt worden er verschillende soorten poeder met elkaar gemengd en vervolgens wordt dit op de mensen gegooid. Iedereen is dus gekleurd. We moeten slechte kleren aandoen, want misschien blijven de kleuren wel plakken in onze kleren. Maar meer hierover op onze volgende blog.
Slaap zacht!
Extra: weer wat Surinaams: Aboeng. Dit betekent: oké, in orde. Dit wordt wel redelijk veel gezegd in Suriname. Je kan het een onthouden door te denken aan het Frans: Ah bon. Dat lijkt er een beetje op.
Dinsdag was het een leerrijke werkdag. Els en Ans kregen enkele aanmeldingen, wat zeer boeiend was om mee te maken. Wout verbleef een voormiddag in de crèche voor observatie. Om twaalf uur was er weer een ci-vergadering, maar dat was niet zo interessant. Om twee uur kwamen onze Belgische begeleiders aan om een gesprek te voeren met ons en de directie van het MOB. De inhoud van deze vergadering betrof de samenwerking tussen de twee partijen: de KHLim en het MOB. Er werd ook gesproken over ons project en de visie van beide partijen. Dit bleek zeer goed te zitten. Na deze gezellige bijeenkomst ontmoetten we het schattige kindje van Cherryl. Zijn naam is Ian en hij is bijna zes maanden oud. Na dit kleine intermezzo namen we onze fietsmobiel en we snelden naar de Hoogestraat. Daar hielden we een kleine pauze bij de tien dames die momenteel op elkaar gepakt zitten in het huisje. Wat zijn wij blij dat we daar momenteel niet verblijven! Vervolgens spoedden we ons naar huis om aan het eten te beginnen. We kregen namelijk die avond hoog bezoek: onze begeleiders. We hadden heel het appartement gepoetst, onze kamers opgemaakt (dat was dan ook nog eens gebeurd) en de tafel gedekt. Omstreeks kwart na zeven arriveerden de bakras en ze inspecteerden met een goedkeurend oog onze kamers. Op het menu van de avond stond een lekker soepje, heerlijke spaghetti en een overheerlijk stuk meloen en/of ijs. Na een gezellig avond besloot het gezelschap om weer hotelwaarts (huiswaarts, alhoewel ze niet in huis zitten) te keren.
Na een lange en leuke dag namen wij plaats onder ons muskietennet.
Op maandag was de werkweek weer aangebroken. Het waren slechts drie dagen die we voor de boeg hadden en vervolgens vier dagen weekend, heerlijk! De wekker was 's ochtends wederom dodelijk. Vervolgens aten we en douchten we ons om daarna de fiets te nemen richting het MOB. Eenmaal daar aangekomen konden we weer aan de slag gaan. We hielden ons bezig met wat documenten en we waren vol ongeduld aan het wachten op aanmeldingen. Die zouden we vanaf deze week behandelen aangezien Cherryl een weekje naar een cursus moest. Helaas was er die dag geen enkele aanmelding en waren onze taken voor die dag vrij beperkt. Teleurgesteld beëindigden we omstreeks half drie ons werk. Hierna fietsten we richting de Hoogestraat om de nieuwe stagiairs te groeten: Camille, Ine en Marijke. Camille is ook een Gentse en ze zal vanaf volgende maand twee maanden bij ons in het huisje wonen. Ine en Marijke zijn twee Leuvense studenten die een weekje in Paramaribo zullen vertoeven om daarna naar Para te trekken voor hun stage. Het zijn alle drie toffe meiden die het leven in Suriname wel zien zitten. Na een gezellige babbel en een kleine kennismaking met het Parbobier keerden we terug naar ons huis.
s Avond schafte de restjes van de afgelopen dagen de pot: vervallen brood, pasta en beleg. Omstreeks half acht kwam Orlando langs om Els en Wout op te halen om te gaan voetballen. Orlando speelt al enkele jaren in een voetbalploeg en hij had enkele dagen geleden gevraagd of Wout zin had om mee te doen. We speelden een eerste match omstreeks acht uur op een prachtig, maar klein, kunstgrasveld. Deze wedstrijd was zeer technisch omdat je geen contact mag maken. We wonnen de wedstrijd met glans én door de goede aanmoedigingen van Ans. Omstreeks negen uur verplaatsten we ons naar het grote voetbalveld. Het sportcomplex waarin dit ligt draagt de naam, geloof het of niet, ANS. Genoemd naar Anthony Nesty (stadion), de eerste Surinamer die een medaille won op de Olympische Spelen in Seoel. Een echte stoute Anthony! Hij is een beetje Nasty. En hij drinkt altijd veel Ice Tea. Oftewel... Nestea... ;) Een zeer speciale man voor de Surinamers.
Deze match was van een ander kaliber. Orlando en Wout zaten in een ploeg met allemaal anciens en veteranen. Ik schat dat de gemiddelde leeftijd ongeveer 45 jaar was. De andere ploeg daarentegen was veel frisser en jonger. Het waren allemaal tieners en twintigers. De naam van onze ploeg luidde: Yango. Dit betekent in het Sranantongo: blijf eten! Wel toepasselijk bij die mannen. De match begon redelijk gelijk opgaand, met kansen aan beide kanten. Toch was het de tegenpartij die als eerste wist te scoren. Ondanks tal van kansen voor Yango, wrongen ze deze kansen de nek om. De tegenstander was echter vreselijk efficiënt en scoorde aan de lopende band. Het verdict was een 0-4 achterstand aan de rust. De tweede helft was bijna hetzelfde: Yango wou wel, maar de jeugdige tegenstander prikte tegen op de juiste momenten. Toch kon Yango scoren en jawel, via de enigste Bakra (blanke) op het veld. 1-5: de eer was gered! Het werd zelfs nog even spannend toen het 2-6 werd, maar toen was het beste eraf voor Yango. Eervol gingen de veteranen onderuit tegen een stelletje pubers. Volgende week hopelijk meer succes, want de wekelijkse sportbezigheid is gevonden! Handbal hebben ze hier helaas (bijna) niet.
Uitgeput keerden we huiswaarts en ploften we in ons bed om dodokes te doen.
Vandaag, zondag, stond een meeting met Ben en Lieven op het programma. Onze begeleiders uit België zijn voor een weekje op bezoek en we ontmoetten ze in t Vat omstreeks half twaalf. Ze waren er samen met Michaël en Bert, twee andere KHLim-docenten. We bespraken onze activiteiten in het MOB en onze toekomstvisie van het project. Ze waren tevreden over het tot nu toe verwezenlijkte resultaat. Joepie! Ze trakteerden ons op enkele consumpties en een heerlijke maaltijd. Bedankt! Over enkele dagen zien we hun weer om ons project verder te bespreken. Hierna trokken we gezamenlijk naar de kerk van Heilige Sint Paulus en Petrus. Helaas was Gods huis dicht voor ons. Zijn we daarom zondaars? Niemand zal het ooit weten! Of toch wel! God! Maar die deed zijn deur niet open! Stoute God! Oh nee, dat mag je hier niet zeggen. Want vloeken is uiterst verboden in Suriname. Sorry! Toen we terugkwamen stonden we weer nat van het zweet. Het was weer een uitputtende dag, met temperaturen hoger dan dertig graden. Hierop besloot Wout om zijn wilden haren weg te doen. Ans nam de schaar en knipte er lustig op los. Vervolgens nam ze de tondeuse en maaide ze al de haren van zijn hoofd. Uiteindelijk bleef er nog een 'broskopje' van enkele millimeters over. Wel vreemd om opeens zoveel van jezelf te moeten geven, maar het zal wel wennen. Het snikhete weer zal nu een pak draaglijker worden. Deze avond hebben we koude pasta gegeten, heerlijk. Nu zitten we hier weer in de zetel wat te typen. Net was er wel nog een grappige/pijnlijke gebeurtenis. Ans kreeg telefoon van Orlando, maar Ans zat buiten te skypen. Wout nam dus op en hij wou naar buiten gaan om Ans haar gsm te geven. Hij had echter niet gezien dat de schuifdeur dicht was. Aangezien deze van glas is, botste hij met een enorm harde smak tegen de ruit. Hij heeft hierbij een dikke buil opgelopen, maar wat nog erger is: een bloeduitstorting aan zijn teen. Aiaiai! Maar als een echte man moet je toch even op je tanden bijten en het van je af zetten. Gelukkig werd hij zeer goed verzorgd door verpleegster Els. Bedankt!
Slaap wel en tot morgen!
Extra: weer wat Surinaams!
Fawaka? --> Hoe gaat het? A bun! --> Goed! Danki. --> Dank u.
Op zaterdag weer het zelfde tafereel als vrijdag: lekker uitslapen en tijdens de middag bakken en braden in de zon. Omstreeks vijf uur kwam Orlando, een medewerker van het MOB, ons ophalen om naar een festival te gaan in Nieuw-Amsterdam. Dit gebied ligt aan de andere kant van de rivier en je kan er onder andere een mooi historisch fort bezichtigen. Na een rit van ongeveer dertig minuten arriveerden we bij het festival. We wandelden langs tal van kraampjes en we zagen kinderen spelen in de speeltuin. Een gezellige festijn, maar we hadden er toch wel iets meer van verwacht. Zeker omdat er veel reclame was gemaakt. We besloten om heel het domein te bewandelen en ook een kijkje te nemen in de gevangenis. Hier hebben vroeger verschillende gevangenen vastgezeten. Op de muren zie je nog tal van geschriften die genoteerd werden door de criminelen. Toen het begon te schemeren, keerden we terug naar het podium om te genieten van enkele internationale hits. Omstreeks acht uur besloten we om weer naar huis te keren. Orlando vertelde ons boeiende verhalen over zijn vele trips die hij al gemaakt heeft. Een echte wereldburger, die man. Toen we thuis waren hielden we ons nog een beetje bezig op onze laptop, maar omstreeks elf uur zochten we ons bedje op.
Vrijdag! Het weekend is al weer begonnen. De weken gaan toch steeds sneller en sneller. In de voormiddag sliepen de meeste van ons uit. Door wie kan u alvast raden ;). In de namiddag stond er niet zoveel op het programma, omdat het kwik tot een 35-tal graden klom. Enorm warm dus! We plaatsten ons in de zetel met enkele ventilatoren op ons gericht en verschroeiden in de hitte. Omstreeks vijf uur in de vooravond kwam Sherida ons halen om te gaan winkelen. Eerst haalden we geld af in een ATM-kantoor. Vervolgens kochten we al onze benodigdheden en daarna gingen we voor de eerst keer naar de slager. s Avonds hadden we afgesproken met de Gentse dames om in een deftig restaurantje wat te eten. We dachten dat de prijzen zeer schappelijk waren aangezien we de indruk hadden dat er voor bepaalde gerechten slechts 20 SRD moest betaald worden. Nietsvermoedend aten we ons maal, maar toen we de rekening kregen, gingen onze monden wagenwijd open staan. Het was echter geen SRD dat we moesten betalen, maar USD. Oftewel veel veel meer Onze eigen domme fout dat we dat over het hoofd hadden gezien, maar toch wel een fout die we nooit meer zullen maken. Deze gezellige avond werd uiteindelijk een dure opdoffer. Vanaf nu zullen voor een tijdje de tering naar de nering moeten zetten om dit verlies te kunnen compenseren. Met een financiële kater gingen we ons bed in om te bekomen van heel het gebeuren. Natuurlijk gingen we niet met een mannelijke poes naar bed, maar ik bedoel het gewoon maar figuurlijk. Niet letterlijk nemen,tocht!? Op naar een nieuwe dag!
