Hoe veel uur verschil is er tussen de Belgische en Surinamaanse tijd?
surinametoch?
Els, Ans en Wout in Paramaribo! Welkom op onze Surinaamse blog!
08-03-2012
Wholiepaag Wat?
Vandaag, woensdag, was de laatste werkdag van de week alweer aangebroken. Het was maar een luie dag waarbij er niet zoveel arbeid werd verricht. We wilden wel, maar er waren weinig taken. De uren kropen langzaam voorbij en toen de bel ging om naar huis te gaan, namen we onze rompslomp bij elkaar. Els ging naar de Hoogestraat voor een afspraakje met één van de Gentse meisjes. Ans en Wout fietsten met een kleine omweg naar de Theodorusstraat. Een rustige namiddag deed ons zeer veel deugd. Om vijf uur werd dit helaas onderbroken omdat we een afspraak hadden met Royza (van het AHKCO). Dit is de Academie voor Hoger Kunst- en Cultuuronderwijs. Een school waar veel Surinaamse leerlingen studeren en, nog belangrijker, een partner van het MOB. We hadden een aangename ontmoeting met Royza waarbij ze ons veel vertelde over de instelling en de relatie met het MOB. Met een goed gevuld blad en wat meer verstand (over het MOB) moesten we om half zeven noodgedwongen afscheid nemen. We moesten om zeven uur klaar staan omdat Dennis ons kwam ophalen om de vooravond van Holi Phagwa te vieren. Annelies, één van de Leuvense dames, vergezelde ons. Annelore, de andere Leuvense, kon helaas niet mee wegens ziekte. Ze is getroffen door dengue, een vervelende muggensteek waarvan de gevolgen pas na enkele weken zichtbaar zijn. Hierdoor is ze al meer dan een week buiten strijd en voorlopig is er nog weinig beterschap. We wensen haal heel veel beterschap en we hopen dat het ons niet zal overkomen. Samen met Annelies en acht van de tien meiden uit de Hoogestraat (twee dames waren ook ziek) vertrokken we richting het district Commewijne. Na een rit van twintig minuten kwamen we aan bij een vriend van Dennis, Henk genaamd. Hij verwelkomde ons met drank en lekkere hapjes. Ondertussen was aan het regenen, wat zeer vervelend was. Toen de buien gestopt waren besloten we om een wandeltochtje te maken. We hielden uiteindelijk halt bij een grote menigte die rond een immens vuur stond. Dit was het ritueel dat de Hindoes houden op de vooravond van Holi Phagwa. We genoten van de gezelligheid en we peuzelden wat Hindoestaanse gerechten. In een tentje werd er muziek gedraaid. Nadat we een uurtje van dit ritueel hadden genoten, namen we de benen richting de auto.
Een poosje later waren we weer in Paramaribo en werden we aan de thuishaven afgezet. Nu zitten we weer gezellig in de zetel te typen aan deze verslagen. Morgen is het Holi Phagwa en we hebben er alvast zeer veel zin in. Naar het schijnt worden er verschillende soorten poeder met elkaar gemengd en vervolgens wordt dit op de mensen gegooid. Iedereen is dus gekleurd. We moeten slechte kleren aandoen, want misschien blijven de kleuren wel plakken in onze kleren. Maar meer hierover op onze volgende blog.
Slaap zacht!
Extra: weer wat Surinaams: Aboeng. Dit betekent: oké, in orde. Dit wordt wel redelijk veel gezegd in Suriname. Je kan het een onthouden door te denken aan het Frans: Ah bon. Dat lijkt er een beetje op.
Dinsdag was het een leerrijke werkdag. Els en Ans kregen enkele aanmeldingen, wat zeer boeiend was om mee te maken. Wout verbleef een voormiddag in de crèche voor observatie. Om twaalf uur was er weer een ci-vergadering, maar dat was niet zo interessant. Om twee uur kwamen onze Belgische begeleiders aan om een gesprek te voeren met ons en de directie van het MOB. De inhoud van deze vergadering betrof de samenwerking tussen de twee partijen: de KHLim en het MOB. Er werd ook gesproken over ons project en de visie van beide partijen. Dit bleek zeer goed te zitten. Na deze gezellige bijeenkomst ontmoetten we het schattige kindje van Cherryl. Zijn naam is Ian en hij is bijna zes maanden oud. Na dit kleine intermezzo namen we onze fietsmobiel en we snelden naar de Hoogestraat. Daar hielden we een kleine pauze bij de tien dames die momenteel op elkaar gepakt zitten in het huisje. Wat zijn wij blij dat we daar momenteel niet verblijven! Vervolgens spoedden we ons naar huis om aan het eten te beginnen. We kregen namelijk die avond hoog bezoek: onze begeleiders. We hadden heel het appartement gepoetst, onze kamers opgemaakt (dat was dan ook nog eens gebeurd) en de tafel gedekt. Omstreeks kwart na zeven arriveerden de bakras en ze inspecteerden met een goedkeurend oog onze kamers. Op het menu van de avond stond een lekker soepje, heerlijke spaghetti en een overheerlijk stuk meloen en/of ijs. Na een gezellig avond besloot het gezelschap om weer hotelwaarts (huiswaarts, alhoewel ze niet in huis zitten) te keren.
Na een lange en leuke dag namen wij plaats onder ons muskietennet.
Op maandag was de werkweek weer aangebroken. Het waren slechts drie dagen die we voor de boeg hadden en vervolgens vier dagen weekend, heerlijk! De wekker was 's ochtends wederom dodelijk. Vervolgens aten we en douchten we ons om daarna de fiets te nemen richting het MOB. Eenmaal daar aangekomen konden we weer aan de slag gaan. We hielden ons bezig met wat documenten en we waren vol ongeduld aan het wachten op aanmeldingen. Die zouden we vanaf deze week behandelen aangezien Cherryl een weekje naar een cursus moest. Helaas was er die dag geen enkele aanmelding en waren onze taken voor die dag vrij beperkt. Teleurgesteld beëindigden we omstreeks half drie ons werk. Hierna fietsten we richting de Hoogestraat om de nieuwe stagiairs te groeten: Camille, Ine en Marijke. Camille is ook een Gentse en ze zal vanaf volgende maand twee maanden bij ons in het huisje wonen. Ine en Marijke zijn twee Leuvense studenten die een weekje in Paramaribo zullen vertoeven om daarna naar Para te trekken voor hun stage. Het zijn alle drie toffe meiden die het leven in Suriname wel zien zitten. Na een gezellige babbel en een kleine kennismaking met het Parbobier keerden we terug naar ons huis.
s Avond schafte de restjes van de afgelopen dagen de pot: vervallen brood, pasta en beleg. Omstreeks half acht kwam Orlando langs om Els en Wout op te halen om te gaan voetballen. Orlando speelt al enkele jaren in een voetbalploeg en hij had enkele dagen geleden gevraagd of Wout zin had om mee te doen. We speelden een eerste match omstreeks acht uur op een prachtig, maar klein, kunstgrasveld. Deze wedstrijd was zeer technisch omdat je geen contact mag maken. We wonnen de wedstrijd met glans én door de goede aanmoedigingen van Ans. Omstreeks negen uur verplaatsten we ons naar het grote voetbalveld. Het sportcomplex waarin dit ligt draagt de naam, geloof het of niet, ANS. Genoemd naar Anthony Nesty (stadion), de eerste Surinamer die een medaille won op de Olympische Spelen in Seoel. Een echte stoute Anthony! Hij is een beetje Nasty. En hij drinkt altijd veel Ice Tea. Oftewel... Nestea... ;) Een zeer speciale man voor de Surinamers.
Deze match was van een ander kaliber. Orlando en Wout zaten in een ploeg met allemaal anciens en veteranen. Ik schat dat de gemiddelde leeftijd ongeveer 45 jaar was. De andere ploeg daarentegen was veel frisser en jonger. Het waren allemaal tieners en twintigers. De naam van onze ploeg luidde: Yango. Dit betekent in het Sranantongo: blijf eten! Wel toepasselijk bij die mannen. De match begon redelijk gelijk opgaand, met kansen aan beide kanten. Toch was het de tegenpartij die als eerste wist te scoren. Ondanks tal van kansen voor Yango, wrongen ze deze kansen de nek om. De tegenstander was echter vreselijk efficiënt en scoorde aan de lopende band. Het verdict was een 0-4 achterstand aan de rust. De tweede helft was bijna hetzelfde: Yango wou wel, maar de jeugdige tegenstander prikte tegen op de juiste momenten. Toch kon Yango scoren en jawel, via de enigste Bakra (blanke) op het veld. 1-5: de eer was gered! Het werd zelfs nog even spannend toen het 2-6 werd, maar toen was het beste eraf voor Yango. Eervol gingen de veteranen onderuit tegen een stelletje pubers. Volgende week hopelijk meer succes, want de wekelijkse sportbezigheid is gevonden! Handbal hebben ze hier helaas (bijna) niet.
Uitgeput keerden we huiswaarts en ploften we in ons bed om dodokes te doen.
Vandaag, zondag, stond een meeting met Ben en Lieven op het programma. Onze begeleiders uit België zijn voor een weekje op bezoek en we ontmoetten ze in t Vat omstreeks half twaalf. Ze waren er samen met Michaël en Bert, twee andere KHLim-docenten. We bespraken onze activiteiten in het MOB en onze toekomstvisie van het project. Ze waren tevreden over het tot nu toe verwezenlijkte resultaat. Joepie! Ze trakteerden ons op enkele consumpties en een heerlijke maaltijd. Bedankt! Over enkele dagen zien we hun weer om ons project verder te bespreken. Hierna trokken we gezamenlijk naar de kerk van Heilige Sint Paulus en Petrus. Helaas was Gods huis dicht voor ons. Zijn we daarom zondaars? Niemand zal het ooit weten! Of toch wel! God! Maar die deed zijn deur niet open! Stoute God! Oh nee, dat mag je hier niet zeggen. Want vloeken is uiterst verboden in Suriname. Sorry! Toen we terugkwamen stonden we weer nat van het zweet. Het was weer een uitputtende dag, met temperaturen hoger dan dertig graden. Hierop besloot Wout om zijn wilden haren weg te doen. Ans nam de schaar en knipte er lustig op los. Vervolgens nam ze de tondeuse en maaide ze al de haren van zijn hoofd. Uiteindelijk bleef er nog een 'broskopje' van enkele millimeters over. Wel vreemd om opeens zoveel van jezelf te moeten geven, maar het zal wel wennen. Het snikhete weer zal nu een pak draaglijker worden. Deze avond hebben we koude pasta gegeten, heerlijk. Nu zitten we hier weer in de zetel wat te typen. Net was er wel nog een grappige/pijnlijke gebeurtenis. Ans kreeg telefoon van Orlando, maar Ans zat buiten te skypen. Wout nam dus op en hij wou naar buiten gaan om Ans haar gsm te geven. Hij had echter niet gezien dat de schuifdeur dicht was. Aangezien deze van glas is, botste hij met een enorm harde smak tegen de ruit. Hij heeft hierbij een dikke buil opgelopen, maar wat nog erger is: een bloeduitstorting aan zijn teen. Aiaiai! Maar als een echte man moet je toch even op je tanden bijten en het van je af zetten. Gelukkig werd hij zeer goed verzorgd door verpleegster Els. Bedankt!
Slaap wel en tot morgen!
Extra: weer wat Surinaams!
Fawaka? --> Hoe gaat het? A bun! --> Goed! Danki. --> Dank u.
Op zaterdag weer het zelfde tafereel als vrijdag: lekker uitslapen en tijdens de middag bakken en braden in de zon. Omstreeks vijf uur kwam Orlando, een medewerker van het MOB, ons ophalen om naar een festival te gaan in Nieuw-Amsterdam. Dit gebied ligt aan de andere kant van de rivier en je kan er onder andere een mooi historisch fort bezichtigen. Na een rit van ongeveer dertig minuten arriveerden we bij het festival. We wandelden langs tal van kraampjes en we zagen kinderen spelen in de speeltuin. Een gezellige festijn, maar we hadden er toch wel iets meer van verwacht. Zeker omdat er veel reclame was gemaakt. We besloten om heel het domein te bewandelen en ook een kijkje te nemen in de gevangenis. Hier hebben vroeger verschillende gevangenen vastgezeten. Op de muren zie je nog tal van geschriften die genoteerd werden door de criminelen. Toen het begon te schemeren, keerden we terug naar het podium om te genieten van enkele internationale hits. Omstreeks acht uur besloten we om weer naar huis te keren. Orlando vertelde ons boeiende verhalen over zijn vele trips die hij al gemaakt heeft. Een echte wereldburger, die man. Toen we thuis waren hielden we ons nog een beetje bezig op onze laptop, maar omstreeks elf uur zochten we ons bedje op.
Vrijdag! Het weekend is al weer begonnen. De weken gaan toch steeds sneller en sneller. In de voormiddag sliepen de meeste van ons uit. Door wie kan u alvast raden ;). In de namiddag stond er niet zoveel op het programma, omdat het kwik tot een 35-tal graden klom. Enorm warm dus! We plaatsten ons in de zetel met enkele ventilatoren op ons gericht en verschroeiden in de hitte. Omstreeks vijf uur in de vooravond kwam Sherida ons halen om te gaan winkelen. Eerst haalden we geld af in een ATM-kantoor. Vervolgens kochten we al onze benodigdheden en daarna gingen we voor de eerst keer naar de slager. s Avonds hadden we afgesproken met de Gentse dames om in een deftig restaurantje wat te eten. We dachten dat de prijzen zeer schappelijk waren aangezien we de indruk hadden dat er voor bepaalde gerechten slechts 20 SRD moest betaald worden. Nietsvermoedend aten we ons maal, maar toen we de rekening kregen, gingen onze monden wagenwijd open staan. Het was echter geen SRD dat we moesten betalen, maar USD. Oftewel veel veel meer Onze eigen domme fout dat we dat over het hoofd hadden gezien, maar toch wel een fout die we nooit meer zullen maken. Deze gezellige avond werd uiteindelijk een dure opdoffer. Vanaf nu zullen voor een tijdje de tering naar de nering moeten zetten om dit verlies te kunnen compenseren. Met een financiële kater gingen we ons bed in om te bekomen van heel het gebeuren. Natuurlijk gingen we niet met een mannelijke poes naar bed, maar ik bedoel het gewoon maar figuurlijk. Niet letterlijk nemen,tocht!? Op naar een nieuwe dag!
U leest het goed, het is voor ons vandaag chrysostomos! Nog 100 dagen en we zijn terug in België. Vandaag vieren we nog een andere speciale dag, een dag die we maar één keer om de vier jaar kunnen vieren: 29 februari. Deze twee vliegen zorgden ervoor dat we in één klap een leuke blog kunnen toevoegen. Met al deze feestvreugde en dit vertier vergeten we nog bijna onze dag aan jullie te vertellen.
Deze ochtend was het echt zwaar om op te staan, vooral Ans had er veel moeite mee. Het had heel de nacht en ochtend geregend en dat zorgde voor een zondvloed in onze straat. Omdat we onmogelijk met de fiets naar het MOB konden gaan, besloten we om Robby te bellen. Op het werk hadden we vandaag toch wel wat te doen: we moesten verschillende dossiers behandelen, afspraken maken, een vergadering bijwonen en enkele teksten schrijven. Gelukkig waren onze Nederlandse vriendinnen er om een geintje uit te halen. Zo leerden we vandaag dat het woord draak in Nederland een positieve betekenis heeft en soms zelfs als troetelnaampje wordt gebruikt. Hier moesten wij zeer erg om lachen, omdat bij ons het woord draak toch wel tegen menig vuil meisje gezegd wordt. De Nederlandse meisjes konden ook niet echt genieten van onze Belgische humor, zeer ten onrechte trouwens! Wie deze blog al enkele keren heeft gelezen kan overduidelijk concluderen dat wij wel over de nodige (droge, slechte, intrieste ) humor beschikken. Toen we ze vroegen wat ze dan wel grappig vonden, antwoordden ze: Het mopje van het ongeval in de tunnel. Voor de mensen deze mop niet kennen, vraag het maar eens aan een kind van vier jaar als het aan het eten is ;). Toen we terug thuis waren dook Ans opnieuw haar bedje in om enkele uiltjes te knappen. Els en Wout gingen naar de winkel om de hoek. Even later kwamen twee mannen een extra kast brengen omdat er in Els haar kamer geen meubilair stond. Een van de twee was echt stomdronken en rook enorm naar de alcohol. Dit leverde grappige taferelen op. Na het eten plaatsten we ons in de zetel en hier zitten we nu te schrijven aan onze blog. Ans zit langs me en Els is aan het internette. De tv staat aan en werkt redelijk goed, joepie! Eindelijk, na twintig dagen een tv mét antenne. We hebben daarnet trouwens ook een kleine hagedis gevangen en terug in de vrije natuur geplaatst. Dit is zeer attent van ons, toch? ;) Morgen is het weer de laatste werkdag en dan kunnen we vrijdag eindelijk uitslapen! Heerlijk, we kijken er al naar uit. Dit weekend staat er nog niet zoveel op het programma. Zaterdag en zondag is er een festival en daar gaan we een bezoekje brengen. Voor het overige nog wat ronddwalen in de stad en wat winkelen.
Houdoe!
Extra: omdat we al goed gevorderd zijn in onze Surinaamse lessen, krijgen jullie van ons vandaag een leuk liedje. De titel is: snoepje. Het is een Surinaamse chanson en wij zijn er al helemaal weg van! Je kan het beluisteren op onderstaande link.
Iemand anders zijn huis, een plek in de regen en altijd iemand in de buurt... die drugs verkopen kan!
De grote dag was dinsdag aangebroken. Met een dubbel gevoel moesten we ons huisje verlaten. Enerzijds zullen we het missen, maar anderzijds waren we ook benieuwd naar onze nieuwe stek. s Ochtends fietsten we voor de laatste keer van de Verlengde Keizersstraat naar het MOB. De werkdag was rustig, dus veel is er niet over te vertellen. Of toch, misschien een leuk weetje. De poetsvrouw van het MOB heet Marlène. Excuseer, vanaf nu mag je NOOIT meer poetsvrouw zeggen, want het is interieur verzorgster, volgens onze Nederlandse collegas toch. Marlène is een toffe vrouw, maar ze groet Wout altijd en dan is ze een beetje verlegen. Best grappig om te zien, maar voor het overige een leuke dame. Nadat we terug waren van het werk, moesten we nog een heleboel in orde brengen. Het hele huis moest schoongemaakt worden en de koffers moesten naar buiten. Omstreeks zes uur zou Dennis langskomen. We kregen de hulp van Jo-Ann, of zoals wij haar naam uitspraken: Johan. Ze (het is dus een meisje) hielp ons met de taken, echt een lieve meid. Het afscheid viel ons zwaar. We gaven haar al onze (gore, vuile, chemische) ijsjes als teken van vriendschap en gemis. Dennis en Sherida brachten ons naar de Theordorusstraat, waar ons nieuw kasteel op ons aan het wachten was. Het was/is inderdaad ook een zeer mooi huisje. De kamers en living zijn groter, de keuken is echter iets kleiner. Maar toch zijn we zeer tevreden. Er is zelfs een radio en een tv. De tv in ons vorig huisje heeft nooit gewerkt en een radio was er niet. We waren dus zeer blij met ons huis. We dienen dus weer een housewarmingparty te geven. En aangezien we over een maand weer moeten verhuizen, dienen we dat nog eens te doen! Dit tot groot jolijt van de Gentse en Leuvense dames. We pakten al onze spullen uit en verkenden vervolgens de straat. Els en Wout gingen even naar kruidenierszaak De Bollen die tegenover ons huis ligt. Hiermee bedoel ik niet de zaak van Octaaf de Bolle (van Samson en Gert), maar de drugs die in deze wijk massaal wordt verhandeld ;) Het diner van de avond was pasta. We hadden veel gemaakt, waardoor we nog wat over hadden voor de volgende dag. Hmhmmhm! s Avonds genoten we van de rust in ons nieuwe stulpje. Het begon echter hard te regenen waardoor de straat snel onder water liep, gelukkig bleven wij een beetje gespaard. Omstreeks half twaalf slenterden we naar onze kamers om ons nieuwe bed te testen. Natuurlijk om te testen hoe ze liggen om te slapen. Wat dacht u? ;)
Vandaag, maandag, was het een rustige werkdag. Tussen zes en zeven uur werden we wakker. Els vertrok al vroeg richting de Hoogestraat om haar fiets op te halen. We ontmoetten elkaar bij het MOB, waar we omstreeks half acht in de ochtend aankwamen. De werkdag was redelijk variërend. Els en Wout moesten een uurtje observeren bij de hometrainers. Hier worden zorgleerlingen begeleid met hun achterstand of moeilijkheden. Wij hadden leerlingen met gedragsstoornissen en concentratiestoornissen. Het was een leerrijke ervaring om de kinderen te observeren. Hierna verdiepten we ons weer in enkele dossiers die we van Cherryl hadden gekregen. We dienen deze leerlingen in de loop van de weken te begeleiden en te adviseren. Voor het overige hadden we nog enkele afspraken gemaakt met andere instanties in het MOB om nog enkele observaties te doen. Morgen is er een gezamenlijke vergadering waar we deel aan mogen nemen. We kijken er alvast naar uit.
Na onze werkuren hielden we ons wat bezig in het huishouden. Iedereen had een taak op zich genomen: Ans zou poetsen, Els deed de strijk en Wout plaatste zich achter het fornuis. Alle drie deden we hun opdracht uitstekend. ;) Morgen dienen we ons huisje te verlaten, dus we moeten alles een beetje deftig achterlaten :(. Na het eten gingen Ans en Wout naar de winkel. In de straat liggen enkele Chinese winkeltjes die bij wijze van spreken dag en nacht open zijn. Bij de eerste winkel wilden we onze flessen in wisselen, maar de verkoper gaf ons te weinig geld terug. Dit namen we natuurlijk niet en we protesteerden. Uiteindelijk gaf de man toe en konden we verder gaan. Het was duidelijk: daar komen we nooit meer! Voor mij mag die man smeken van hier tot in Hong Kong (haha, zijn geboorteplaats waarschijnlijk) en terug, we gaan er niet meer heen! We vervolgden onze rijs(t) (hahaha) naar de volgende Chinees, waar we meer succes hadden. Toen ik hem vroeg of ze nog grote hoeveelheden kaas hadden, antwoordde hij iets wat ik totaal niet kon verstaan. Dat was net Chinees voor mij, maar dat was het ook (haha)! Ans bleef buiten staan omdat we nog boodschappen van de eerste Chinees bij hadden. Ze hield dus een oogje in het zeil, want dat konden de Chinezen niet meer (hahaha). Genoeg gelachen! Daarna keerden we weer huiswaarts om nog wat op te ruimen. Nu zitten we hier aan de keukentafel nog een beetje te zeveren en slechte mopjes te verzinnen. Jullie hebben net al van enkele mopjes kunnen genieten. De rest zal voor een volgende keer zijn!
Extra: het woord van de dag is 'Switi Nyan'. Dit betekent smakelijk eten!
Dit woord doet me ook denken aan een mooie anekdote van bij de scouts: Nyan Cat. Dit is toevallig ook een 'Chinees' (haha) typetje dat zeer aanstekelijk is en zeer leuk is om te horen. Het gaat zo: Nanananananananananana-nanananananananananananana-nanananananan ^1000 (tot de duizendste). Zeker luisteren!
Dit is de link: http://nyan.cat/
We wensen jullie een fijne dag toe en denk er aan als je gaat eten: Switi Nyan!
Vandaag, zondag 26 februari, gingen we naar Colakreek. Dit is een resort in het binnenland, dicht bij de luchthaven waar we een tweetal weken geleden zijn geland. De naam van dit resort spreekt voor zich. Er is een poel waarbij het water lijkt op cola. Het is natuurlijk geen echte cola! Wat dachten jullie? Dat daar een poel zou zijn met alleen maar cola? Dan zouden we niet gaan hoor, dan zouden we wel naar Bierkreek gegaan zijn! ;) Nee, alle gekheid op een stokje, nu serieus! Om kwart voor negen kwam Sean ons halen en reden we richting de Hoogestraat om de Gentse bende op te laden. Met drie autos, meer dan volgeladen, vertrokken we voor een rit van een uur. Natuurlijk maakten we hier gebruik van om een beetje bij te slapen. Eenmaal daar aangekomen zochten we ons een mooi plekje uit dicht bij het water. We konden gebruik maken van een hutje om onze spullen te plaatsen. Nadat we al het eten hadden uitgeladen gingen de meesten wat zonnen of pootjebaden. De zon kwam hoe langer hoe meer de kop op steken. Goed insmeren was dus de boodschap. s Middags had de familie Tjoen (het gezin van onze huisbaas) lekker gekookt. We kregen pasta, een soort puree, frietjes, brood, kippenboutjes en nog veel lekkers. Het was overheerlijk en we aten ons buikje vol. Hierna was het weer tijd om wat te ontspannen. We speelden ook een potje voetbal en een Surinaams spel: Yule (of iets wat fonetisch daar op lijkt). Dit was wel een leuk spel, echt iets om bij de scouts te spelen! Na een tweede portie Surinaams voedsel besloten we om op te ruimen. De regen was ondertussen al de kop komen opsteken. Rond de klok van zes vertrokken we weer richting Paramaribo.
De ontspanningsdag bij de kreek was echt zeer leuk en ontspannend. Dit was ook het ideale moment om te bruinen. Bruinen is echter nog een utopie, maar verbrand zijn we op sommige plekken sowieso. De terugweg verliep trager dan de heenweg, dit kwam omdat er veel verkeer was op de weg. Rond half acht waren we weer in ons huisje.
Nu zitten we hier gezellig in de zetel te typen aan onze blog. Morgen is het weer vroeg werkendag, dus we gaan zo slapen. De balans van de afgelopen twee weken is alleszins zeer positief. De eerste week was redelijk warm en soms verwarrend. De tweede week ging sneller voorbij door het werk op het MOB en de leuke uitstapjes. We zijn al goed ingeburgerd en we houden ons goed bezig. We hopen dat dit de komende drie en een halve maand ook zo gaat blijven. We hebben er alvast zin in!
Zonnige groeten,
Ans, Els en Wout
Extra: vandaag komt het eerste scheldwoord in het Surinaams. Om toch een beetje afwisseling te hebben in onze woordenschat, leren we jullie af en toe ook een stout woordje. Deze keer is het: Ma pan pang. De betekenis ga ik niet volledig uit de doeken doen, maar het lijkt op iets zoals: Uw moeder De rest mag je zelf invullen! ;)
De nationale feestdag en het hindoeïstisch huwelijk
Zaterdag 25 februari. De nationale feestdag in Suriname ofwel de dag van de revolutie. Op deze dag kozen wij ervoor om de voormiddag in alle rust door te brengen. Els was naar goede gewoonte al vroeg op. Ans en Wout waren tot de middag (of langer) nog enkele schaapjes aan het tellen. In de namiddag besloten we om naar de Gentse dames te gaan om vervolgens samen het centrum in te trekken om te kijken wat voor activiteiten er te doen waren ter gelegenheid van de feestdag. Aan de Waterkant (soort van dijk langs het water) waren er enkele festiviteiten, maar voor de rest was er bitter weinig te beleven. We besloten om dan maar wat te gaan drinken in café Het vat. Dit is een kroeg achter de Palmentuin die voornamelijk door Nederlanders en Belgen bezocht wordt. Hierna fietsten we naar huis omdat we die avond naar een speciaal feest zouden gaan. We waren namelijk (onrechtstreeks) uitgenodigd op een hindoeïstisch huwelijk. Dit was een unieke kans om een festiviteit mee te maken van een godsdienst waar wij als (vrome) christenen zelden mee in contact komen. In Suriname leven alle ethische volkeren naast en met elkaar.
Omstreeks negen uur kwamen we aan op de plaats van het feest. We werden direct betoverd door de prachtige boulevard die ons leidde naar het feestgebouw. Eenmaal daar aangekomen werden we opgewacht door onze Nederlandse (werk)vrienden. Ze waren namelijk ook uitgenodigd door Orlando, een werknemer van het MOB. Het feest oogde echt zeer feeëriek: prachtige doeken aan het plafond en een magistraat podium waar de bruid en bruidegom op een schommel zich genesteld hadden. Nadat we het bruidspaar hadden begroet namen we plaats in de zaal. De obers kwamen regelmatig langs om ons te voorzien van de nodige drank. Over de spijzen hadden we ook niet te klagen: er was een buffet voorzien voor de gasten. Hier namen we dan ook gretig gebruik van. Het eten was lekker, maar toch zat er ook wat pikants tussen. Dit zorgde voor enkele hilarische beelden waarbij een brand die binnensmonds plaatsvond geblust moest worden. Vervolgens begaven we ons naar de dansvloer, waar we genoten van de hindoeïstische muziek. Omstreeks middernacht besloten we om het feest te verlaten en een kijkje te nemen in Het vat. Daar vond een carnavalsfeest plaats waar een grote menigte naar af was gezakt. Hier verbleven we nog een tijdje, maar onze benen waren zodanig vermoeid door de uitputtende dagen dat we besloten om Robby wakker te bellen. De volgende dag zouden we naar Colakreek gaan met de bende om daar een dagje te genieten van het weer en het verfrissende zwemwater.
Op vrijdag hebben we normaal gezien een vrije dag. Joepie, dachten we toen we dat te horen kregen in het MOB. Cheryl kwam donderdag echter met minder goed nieuws: er was op vrijdag een informatiesessie over zorgleerlingen. Deze sessie zou interessant zijn voor ons omdat we ons toch vooral op dit soort leerlingen willen richten. We vonden het niet erg om onze vrije dag op te offeren voor een leerrijke sessie. We stonden vrijdag bij het krieken van de dag op en maakten ons klaar om een fietstochtje te ondernemen naar de plaats van de infosessie. Net voordat we wilden vertrekken kregen we telefoon van Cheryl met het bericht dat de sessie niet door zou gaan. Dat was toch wel even een tegenvaller, we hadden er toch naar uitgekeken. Omdat we allemaal fris gewassen waren, vonden we het nutteloos om terug naar dromenland te gaan. Daarop beslisten we dat we de stad zouden intrekken om daar aan wat sightseeing te doen. Zo bezochten we het Onafhankelijkheidsplein, Fort Zeelandia, de Palmentuin en enkele winkeltjes. De zon was die dag zeer bedreven en hij zorgde ervoor dat we de nodige klappen kregen. Els besliste hierop om huiswaarts te keren. Ans en Wout ontdekten de stad nog enkele uren. Hierbij kwamen we onder andere terecht bij een museum waar allerlei munten uit de geschiedenis van Suriname werden tentoongesteld. Best interessant. Zo gebruikten de Surinamers vroeger kaarten en bierviltjes als geldmiddel. Nadat we een middagmaal naar binnen hadden gespeeld in de Burgerking gingen we nog even langs enkele winkeltjes. Hier kochten we een mooie vlag van Suriname. Al puffend fietsten we naar de Theodorusstraat. Hier ligt een huisje dat onze nieuwe verblijfplaats zal worden vanaf volgende week dinsdag. Het huis waar we nu verblijven wordt in maart bewoond door andere mensen, daarmee dat we dienen uit te wijken naar een andere bestemming. Naar het schijnt is het huis (nog) groter dan hetgeen waar we nu verblijven. Hier krijgen jullie volgende week natuurlijk meer informatie over.
s Avonds gingen we met de dames uit Gent naar het Onafhankelijkheidsplein omdat er daar een ceremonie was ter ere van de nationale feestdag. Die feestdag zou de volgende dag plaatsvinden: 25 februari. We zagen onder meer Desi Bouterse, de president van Paramaribo. Hij was in de jaren tachtig een demagoog en hij heeft tal van misdaden op zijn kerfstok. Zo was hij de opdrachtgever van de Decembermoorden in 1982. Deze man is nu terug verkozen tot president, dat is toch op zijn minst merkwaardig toch? ;) Na een kort bezoek aan de ceremonie besloten we om even een stapje in de Surinaamse (onder)wereld te zetten. De place to be van die avond was discotheek Touché. Een feesttent waar we nog niet waren geweest. Het was een gezellige bar waar we ons kostelijk amuseerden. Na enkele uurtjes feesten namen we een taxi richting de Verlengde Keizerstraat om te genieten van onze nachtrust.
Extra: hier weer een nieuw woordje in het Surinaams: tangi. Dit betekent: dank je wel!
Donderdag was er weinig op de werkvloer te beleven. Els had vandaag haar
intakegesprek, maar voor het overige moesten we niet zo veel doen. Al
onze opdrachten waren tot dan toe al in kannen en kruiken. We hielden
ons daarom bezig met de Nederlandse taal, zowel die van de Hollanders
als die van de Vlamingen. Dit leverden grappige taferelen op. Tijdens
deze leutige werkdag kregen we ook goed nieuws van onze huisbaas: de
kaaimannentocht van die avond zou doorgaan! We keken hier echt heel erg
naar uit, omdat we dit nog nooit gedaan hadden. Na de werkdag aten we
wat en duffelden we ons vervolgens goed in want tijdens zon
kaaimannentocht sti(n)kt het van de muggen. Dennis was om zes p.m. (om
toch maar een cool begrip er tussen te gooien) bij ons huisje en we
vertrokken richting de Hoogestraat om de Gentse dames uit te halen. Van
daaruit reden we 45 minuten richting het binnenland. We staken onder
ander een zeer grote, mooie brug over. De zon was op dat moment al in
slaap gevallen waardoor we steeds minder en minder konden zien. De
schemering zorgde voor een heerlijk gevoel, iedereen was nieuwsgierig
naar wat de avond brengen zou. We vertrokken met een bootje over de
rivier. Daar wandelden we een vijftal minuten om vervolgens aan te komen
bij een kleine rivier, een soort van poel. Een voor één stapten we in
de drie aangemeerde bootjes en als een slang in het riet schoten we er
pijlsnel vandoor. We zaten met ons drieën en Sean in één bootje. De gids
zorgde met zijn hoofdlamp voor een minimum aan licht. Het was
adembenemend om door de smalle rivierspleet over het water te vliegen.
Na een tiental minuten kwamen we de andere boten tegen en hielden we
halt bij een kleine heuvel. Hier moesten we onze boten over sleuren om
vervolgens in een moeras uit te komen. Nu begon het avontuur pas. We
namen plaats in het kleine houten bakje en de gids startte de motor om
er op uit te trekken. Voor ons zagen we allemaal bladeren en kleine
lichtjes in het water. Voorzichtig tastte de gids het moeras af op zoek
naar een kaaiman. Na enige tijd hadden we prijs: de gids had er één
gespot. Langzaam voeren we richting een babykaaiman. De kapitein van ons
schip nam zijn hengel (een stok met daar een ijzeren strop aan) en
beheerst ging hij met de strop rond de nek van het beest. Hij trok, maar
net op dag ogenblik trok het krokodilachtige wezen zich terug in het
water. Weg was hij! Even later hadden we meer succes. De gids haalde een
kleine kaaiman boven, net alsof hij een grote vis aan de haak had
geslagen. Hij nam het beest op zijn schoot en bond hem enkele strakke
elastieken rond de bek. Vervolgens gaf hij het brullende beest door aan
de bemanning die er naar hartenlust fotos van maakten. Het was een
heerlijk gevoel om zon beest in je handen te hebben. We hadden wel al
veel fotos gezien op voorhand, maar in het echt geeft het toch een
gelukzalig gevoel. We aaiden het beest, gaven het kusjes en passeerden
het vervolgens door aan de gids. Die bevrijdde het beest op zijn beurt
uit zijn benarde situatie en liet het terug vrij in de natuur. Na onze
eerste vangst waren we natuurlijk gebrand om nog meer oogst binnen te
halen. Een poosje later kwam er weer een kleine vriend aan op ons schip
en hij werd na een grondige fotografische studie weer losgelaten. Toen
we de andere boot tegenkwamen waarop de rest van het gezelschap
verkeerden, merkten we een zeer groot exemplaar op. Deze kaaiman was
zeker een meter lang en hij was echt een kanjer van een kaaiman. Hij zal
waarschijnlijk wekelijks op stap gaan, anders kan je niet zon grote
kaaiman worden als hem ;). We namen hem even op onze schoot en
fluisterden hem lieve woordjes in zijn oor. Hij bekeek ons echter met
een verscheurende blik, klaar om ons allemaal te verslinden. Gelukkig
hield hij zowel letterlijk als figuurlijk zijn bek ;). Met dank aan de
elastieken. Toen ook dit beest weer uit zijn gevangenschap werd verlost,
besloten we om terug te keren. Het prachtige avontuur op het moeras zat
er al weer op. We ritselden als waterslangen over de Surinaamse
watersteegjes op weg naar onze plek van vertrek. Daar aangekomen kregen
we nog een verrassing voorgeschoteld. We maakten kennis met een capybara
oftewel een waterhaas (foto: http://nl.wikipedia.org/wiki/Capibara).
Het was een indrukwekkende tocht met zeer veel prachtige en
onvergetelijke momenten. Dennis stond ons bij de auto op te wachten en
hij bracht ons weer naar huis. Moe, maar voldaan kropen we ons eigen
moeras in om verder weg te zakken in onze dromen over de prachtige
kaaimannen. Jammer dat we geen alcohol aan boord hadden om ons te meten
met de echte kaaimannen ;). We mogen met enige fierheid zeggen dat het
de leukste activiteit tot nu toe was. Vol nieuwsgierigheid kijken we al
uit naar onze volgende trip.
Extra: natuurlijk gaan we weer een nieuw Surinaams woord leren: Bakra.Dit betekent: blanke. Dus zeg vanaf nu niet meer
blanke tegen elkaar maar Bakra.
Woensdag 22 februari was het een leerrijke dag op het MOB. Ans en Wout mochten een intakegesprek bijwonen. Dit is een gesprek tussen een maatschappelijk werker (MWer) enerzijds en de ouders en het kind anderzijds. Bij het MOB worden (zorg)kinderen aangemeld door de ouders, de school of een andere persoon/instantie. De intake is de eerste stap. De ouders komen op gesprek en de MWer probeert de (probleem)situatie van het kind en het gezin zo duidelijk mogelijk te schetsen aan de hand van een vragenlijst. Aan de hand van deze vragenlijst worden er verdere stappen ondernomen om het kind zo goed mogelijk te begeleiden. De intakegesprekken waren zeer interessant. Vanaf volgende week mogen we zelf zulke gesprekken voeren. De rest van de werkdag hebben we niet meer zo veel gedaan. Na het werk hadden we allemaal wat gerust want s avonds moesten we naar Annelies (Niet Annelien ;)) en Annelore, twee studenten logopedie uit Leuven. We namen de taxi want net voordat we wilden vertrekken kwamen de onweersgoden weer opsteken en ze verhinderden ons enige tijd om een fietstocht te ondernemen. Robby bracht ons daarom naar de Portugalstraat, waar de meisjes verblijven. Eenmaal aangekomen werden we hartelijk ontvangen door de Leuvense dames. We hadden voor hun een lekkere fles wijn gekocht, maar die waren we vergeten in onze koelkast. Jammer, maar nu hadden we wel een reden om nog een keer af te spreken. We waren niet de enige gasten van de avond. Leen, een huisarts in spe, vergezelde ons op deze gezellige avond. De meiden hadden een heerlijk gerecht voor ons in petto: pasta met gehakt en broccoli. Dit werd gemengd met een overheerlijke kaassaus. Dat was smullen. Toen we spreekwoordelijk vol zaten, babbelden (broddelden ;) ) we nog wat na om daarna weer huiswaarts te keren aangezien we de volgende ochtend weer aan de arbeid moesten. Het was een gezellige avond waarbij we onze Surinaams-Belgische vriendenkring weer een beetje hebben uitgebreid. Joepie!
Extra: vanaf nu zal ik jullie af en toe een woordje in het Surinaams uitleggen. Op deze manier leren jullie ook wat van deze boeiende taal. Eerst en vooral noemen de Surinamers hun taal niet Surinaams, maar Sranan Tongo. Dit is een mix van verschillende talen, maar vooral het Engels is overheersend. Dus zeg vanaf nu nooit meer Surinaams ;). Ik ga jullie een zin uitleggen, maar het zal jullie snel duidelijk worden. Mi lobi yu! U kan het al raden: Ik hou van jou is de betekenis.
Vandaag waren we om half 8 weer gepakt en gezakt aangekomen bij het MOB.
Dit keer wel voorzien van wat lectuur om de tijd te doden. Dit was het
eerste anderhalf uur dan ook het geval. Daarna kregen we te horen dat we naar
een sessie over ssssstttottterrrreenn gingen. We reden met een
medewerkster van het MOB mee naar de Commewijnestraat, waar het MINOV
ligt. Dit is het Ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling. Een
Nederlander, Coen Winkelman, gaf ons twee uur lang uitleg over het
fenomeen sssttotttterrren en broddelen. Van het tweede had ik nog nooit
gehoord. Natuurlijk wel van roddelen, maar broddelen was me onbekend.
Ik zal even het verschil uitleggen, dan lijkt het alsof ik goed heb
opgelet en niet vijf keer ben ingedommeld tijdens de presentatie ;). Dit
is een voorbeeld van sss-ss-sss-tott-tt-ttteren. Je hapert dus bij
bepaalde letters, zinsdelen of woorddelen. Het is bijna altijd een
kwestie van angst die een persoon heeft om te spreken in bijzijn van
anderen. Broddelen is een vorm van onduidelijk spreken en is meestal
gebaseerd op een zwak taalgevoel. Kenmerken hiervan zijn onder meer dat je een hoge
spreeksnelheid hebt en dat je slecht verstaanbaar bent. Het lijkt een
beetje op stotteren, maar het wordt erger als je alcohol drinkt. Het is
dus eigenlijk iets wat er wekelijks op café wordt gesproken. ;) Ik ken
bijvoorbeeld enkele mensen van de scouts die wekelijks zo praten nadat
ze enkele promille in hun bloed hebben, maar ik noem geen namen... ;)
Stotteraars daarentegen hebben minder moeite met spreken als ze drinken.
Bij deze dus een gouden tip: stotteraars, drink goed en veel ! Tijdens
deze uitleg kregen we een hapje en een drankje aangeboden, zeer attent
van de organisatie. De infosessie was omstreeks half één afgelopen en
toen zat ook onze werkdag er al weer op. Toen we terug aankwamen in ons
huisje besloten we naar het centrum te trekken. Ans en Els zouden naar
de RBC, een grote bank in Paramaribo, gaan en Wout zou geld afhalen aan
een ATM-kantoor en vervolgens inkopen gaan doen.
Wout: Al wandelend ging ik naar een ATM en onderweg moest ik stoppen
voor een rood verkeerslicht. Toen het groen werd, stak ik over, maar opeens viel
het voorlicht van mijn fiets op onverklaarbare wijze op de grond. Dit
stuk lag dus midden op de grote weg en ondertussen was het al terug rood
geworden. Terwijl ik aan het wachten was op het groene licht om het
stuk terug op te rapen kwam er één of andere flauwe plezante chauffeur
en reed met het hele gewicht van zijn auto over het voorlicht. Weg
voorlicht en frustraties alom. Ik wandelde verder en vroeg even later
aan een passant waar de ATM-automaat was. Hij zei: 'Dat weet ik niet jochie, ik
ben van Nederland. Ik ken hier niets.' Ik antwoordde hem daarop: ' Oh
leuk, ik ben van België.' Hij zei: 'Nou kijk eens aan. Mijn vader was
een Duitser en heeft vroeger veel Joden doodgemaakt.' Ik zei: 'Amai, dus
hij was een SS'er?' Waarop hij positief antwoordde en ten slotte zei:
'Hij was echt een klootzak.' Hij liep vervolgens weg en ik bleef
verbouwereerd achter. Echt een vreemde man, maar wel een zeer eigenaardige situatie.
Even later vonden Els, Wout en Ans elkaar terug in het centrum. Samen
gingen we naar een overdekte markt bij de Waterkant. Daar kochten we
goedkoop fruit en wat vlees bij de slager. Hierna keerden we terug
huiswaarts en begon Els aan het eten. Dennis kwam op bezoek en at 's
avonds mee spaghetti. Daarna hielden we ons allemaal nog een beetje
bezig op de laptop en nu zit ik hier het verslag te maken. Ik ga zo
afronden want in België is het al weer voorbij middernacht. Veel
plezier, slaap zacht en tot snel!
Maandag was het zover: onze eerste officiële werkdag in het MOB. We moesten om half 8 aanwezig zijn, echt heel vroeg. Buiten was het al heel de nacht aan het stortregenen, de oevers van de rivier tegenover ons huisje stonden op een zeer hoog punt. In Suriname spreken ze niet van vier seizoenen zoals we die in België kennen. Hier hebben ze enkel het lange en korte droogte- en regenseizoenen.Omdat het echt onmogelijk was om te fietsen besloten we taxi Robby te bellen. Hij bracht ons veilig naar het MOB. Eenmaal daar aangekomen had ik al lang spijt dat ik geen boek had meegenomen. We moesten daar namelijk drie kwartier wachten voordat we instructies kregen in verband met onze taak. Die instructies waren dan ook nog redelijk vaag. We kregen een blad met daarop het verloop van de komende twee weken. Die dag dienden we twee opdrachten uit te voeren. De eerste opdracht hield in dat we kennis dienden te maken met alle leden van het MOB. De tweede opdracht was dat we de functies van alle leden moesten neerschrijven en dat we hier een duidelijke weergaven van dienden te maken. Dit moesten we niet alleen doen, maar samen met twee Nederlandse meisjes: Maud en Suzanne. We trokken er gezamenlijk op uit en na iets meer dan een uur hadden we iedereen geïnterviewd. Nadat we onze boterhammen naar binnen hadden gespeeld, werkten we nog wat aan de afwerking. Klaar is kees, zouden de Nederlanders (Hollders) dan zeggen. Helaas moesten we nog tot kwart na twee lanterfanten in het MOB vooraleer we naar huis mochten. We hadden gewoonweg weinig te doen. Toen onze werkdag er op zat regende het weer pijpenstelen. Robby bracht ons thuis en we wilden vervolgens naar het centrum trekken, maar dat bleek onmogelijk door het weer. We besloten dus om gezellig thuis te blijven. We vulden de tijd met lezen, computeren en strijken. Jawel, voor de eerste keer in zijn leven had Wout een hemdje gestreken. Geen zakdoeken of handdoeken zoals hij tot dan toe alleen maar had gedaan, maar een echt hemdje! Helaas had hij het hete ijzer iets te lang op zijn hemdje laten staan waardoor er een smeulende geur doorheen het huis vloeide en zijn hemd naar de spreekwoordelijk 'zak' was. Nee hoor, dat was maar een geintje (weeral Hollands). We gingen vroeg slapen omdat de volgende dag er weer een pittige MOB-dag zou aankomen.
Tegen de middag werden de Surinaamse Belgen wakker en ze hadden zich voorgenomen om een rustige dag te beleven. Dit was echter buiten de Gentse dames gerekend. In de vroege namiddag kregen we en sms of we zin (mooier woord: goesting) hadden om een stukje taart te komen eten in hun huisje. We vertrokken met onze fiets richting de Hoogestraat, maar onderweg begon het te donderen. Helaas niet in Keulen, maar in Paramaribo. We zochten snel een veilige, maar vooral droge plek om te schuilen. Ans en Els wachtten bij club Kaketoe. Wout waren ze onderweg kwijtgeraakt. Hij zocht beschutting bij een kerk. Helaas was die gesloten. Ik dacht altijd dat Gods huis voor iedereen open stond, jawadde dadde! (Mijn excuses voor deze incorrecte ABN-woorden). Geen slecht woord over Onze Lieve Heer, de Surinamers zijn echter zeer gelovig. Ze bidden zelfs voor iedere maaltijd. Onze huisbaas zei de eerste avond zelfs: Heer zegen en bewaar ons allen en dit eten. Ik denk dat hun gelovigheid snel zal veranderen moest ene Roger V., beter gekend als R. Vangheluwe eens op bezoek komen. Ik leerde tijdens mijn waterstop een leuke jongen kennen uit Guyana. Hij noemde zichzelf James en was fervente supporter van Real Madrid. Nadat ik hem mijn ongezouten mening had gegeven over deze voetbalploeg scheidden onze wegen en ging ik verder op pad. Eenmaal bij de Gentse dames aangekomen werd ik herenigd met Els en Ans, oef! De dames uit de Buffalostad verwelkomden ons zeer gastvrij in hun woning. We vroegen ons wel af waar de taart bleef, maar daar hadden ze een mooie verklaring voor. Taxichauffeur Robby had gebeld naar de dames dat hij een taart had gekocht, maar dat de bestelling een week te vroeg was geleverd. Hij kon dus weinig doen met de taart en hij bracht hem naar ons. Echt een zeer vriendelijke man, Robby. Toen we de taart zagen konden we onze ogen niet geloven. Het was een meesterwerk. Ik denk dat ik nog nooit zo een grote taart heb gezien, tenzij dan op een trouwfeest natuurlijk. Het was een prachtig versierd exemplaar dat er uit zag om op te eten. Dat deden we natuurlijk ook. Nadat we allemaal een stuk taart hadden verorberd bleek dat we nog ongeveer driekwart van de taart over hadden. Omdat we dat toch niet meer op zouden eten besloten we om ons hart aan de (drugs)buurt te tonen. De meeste junkies in de buurt dachten dat we met spacecake op de proppen kwamen, maar helaas bleek dat slechts een loos verlangen. Onder het motto: een kinderhand is gauw gevuld, gaven we de plaatselijke jongeren uit de getto een lekker vieruurtje. Echt schrijnend om te zien wat een marginaliteit er in Suriname heerst. Op zulke momenten besef je dat er ook hier armoede om de hoek schuilt, zowel letterlijk als figuurlijk. Met een voldaan gevoel keerden we terug huiswaarts, waar we bijna aan het avondmaal konden beginnen. Toen dat gebeurd was, besloten we om onze laptops nog even van enige affectie te voorzien om daarna te gaan slapen. De volgende dag zouden we vroeg moeten opstaan om aan onze eerste werkdag te beginnen in het MOB. Spannend!
Zaterdagvoormiddag hadden we de mogelijkheid om uit te slapen. Het was echter een zeer warme dag waardoor dit niet zo goed ging. In de namiddag besloot Ans om te gaan zwemmen met de meisjes uit Gent: Marieke, Selome, Flore en Julie. Els en Wout bleven thuis omdat ze nog naar de winkel moesten. s Avonds zouden de dames van Gent op bezoek komen en daar moesten nog enkele regelingen voor getroffen worden. Dadelijk hier meer over! Bij de terugtocht van de wandeling wandelden Els en Wout met een bak bier over straat en werden ze door verschillende buurtbewoners vreemd aangekeken. Hier zijn ze dat precies niet gewoon. Maar nu moeten jullie natuurlijk niet denken dat wij niets anders doen dan drinken en drinken en nog eens drinken Nee hoor, wij doen ook nog veel andere dingen. Zoals Naar het voetbal gaan! Nadat we s avonds snel gegeten hadden kwam Sean, de zoon van Dennis, ons ophalen om naar het voetbal te kijken. Er stond een topper op het programma: Robinhood tegen Inter Mongoe-Tapoe. Toen we aankwamen zag het al zwart van het volk. Maar dat zou ook zijn als er maar enkele mensen aanwezig waren! (hahaha, mopje van Ans) Robinhood is een voetbalploeg uit Paramaribo en staat momenteel op de eerste plaats in de rangschikking. Mongoe-Tapoe daarentegen is dé concurrent en staat op de tweede plaats. Opvallend bij deze ploeg is dat de voorzitter van de club zelf meespeelt in het team. Hij is al tientallen jaren ouder dan de meeste spelers, redelijk corpulent en dus een pak minder beweeglijk dan de andere spelers. Dit leverde hem tijdens de match menige fluittirades op wanneer hij aan de bal kwam. Maar gelukkig maakte hij zich hierover niet al te dik ;). Na een beetje opzoekwerk heb ik de leuze van Robinhood gevonden: Geen Strijd Geen Kroon. Dit doet me toch wel denken aan onze middeleeuwse (Disney)held Robin Hood die het opnam voor de armen en vocht tegen Koning Jan (Zonder Land) op het moment dat Koning Richard Leeuwenhart op kruistocht was. Een zeer mooi gebaar van de Surinamers om zulke naam aan te nemen. Maar nu over naar de match. Over de eerste helft kunnen we kort zijn: beschamend. Het niveau was echt bedroevend, maar toch kon Inter Mongoe-Tapoe scoren. Robinhood was echter niet aangedaan en vocht in de tweede helft terug voor wat het waard was. Dat leverde na minder dan een minuut spelen al een enorme kans op, maar het schot werd op de lijn gekeerd door een verdediger van Mongo-Tapoe. Na een half uur spelen was het toch raak voor Robinhood, een mooie streep recht in de roos. Een zeer fraai doelpunt! De wedstrijd kabbelde verder met hier een daar een pijlsnelle actie van Robinhood, maar helaas niet raak. Vijf minuten voor tijd kwam er uiteindelijk toch schot in de zaak bij Robinhood. Na mooi samenspel maakte ze er op een diefje 2-1 van. Robinhood had het doelpunt eigenlijk een beetje gestolen, maar ze deden het alleen maar om goed te doen. Zo kennen we Robin Hood ! In de 94ste minuut viel echter het verdict voor Robinhood. Na een schwalbe van een speler van Mongoe-Tapoe gaf de scheidsrechters ze een penalty. Op een heerlijke manier maakte de kapitein van de ploeg 2-2. Heel erg jammer voor Robinhood. Zoals onze Gentse vriendinnen zouden zeggen: Robin speelde zeer hood ;). Na dit aangename spektakel gingen we richting de Verlengde Keizerstraat om het feestje verder te zetten. Zoals daarstraks al aangehaald hadden Els en Wout wat lekkers in huis gehaald om de Gentse meiden te verwennen. Het begon met een lekker aperitiefje en enkele streekgerechten. Vervolgens werden ze bediend met een heerlijk ijsje van het plaatselijke merk Fernandes. De meisjes keken vol bewondering naar ons gezellig stulpje. Na enkele uurtjes nagekaart te hebben trokken we verder richting discotheek Zsa Zsa Zsu. Onze vaste taximan, Robby, bracht ons naar daar. Het was die avond Carnival dus we kregen bij de inkom een mooi masker op. Als kers op de taart van de toffe avond bleek er ook nog een wet T-shirt contest plaats te vinden. Alle Surinaamse draken vlogen naar voor om op het podium het beste (?) van zichzelf te geven. De ene al wat sensueler als de andere. Maar de details bespaar ik u. Maar goed dat ze bij de inkom een masker hadden gekregen! Het leek net of ze een vervolg wilden maken op de Disneyfilm Hoe tem je een draak?. Na deze gezellig dag/avond/nacht zochten we terug onze g(l)azenkooi op om vervolgens weg te dromen van een Surinaamse draak. Ik ben benieuwd wat we te zien gaan krijgen als we in het binnenland gaan rondtrekken.
Op vrijdag was het een relatief rustige dag. We waren al op bij het kraaien van de haan en omstreeks kwart na acht gingen we richting de dienst Vreemdelingen zaken om onze laatste zaken nog in orde te brengen. Na een goed halfuurtje fietsen kwamen we aan en de instantie meldde ons dat alles al in orde was. We waren dus voor niets zo vroeg opgestaan en naar daar gefietst. We lieten het niet aan ons hart komen en bekeken het positief: we hadden al een uur gesport! We keerden terug naar huis, maar we moesten wel goed opletten op de weg. Ze rijden hier namelijk allemaal aan de linkerkant van de weg, zoals in het Verenigd Koninkrijk. Er zijn ook weinig tot geen fietspaden waardoor we genoodzaakt zijn om altijd achter elkaar te fietsen. In de namiddag kwam mijnheer Hek, een vriend van huisbaas Dennis, ons uithalen om naar het bedrijf van Dennis te gaan. In het bedrijf, dat gespecialiseerd is in het maken van (af)wasproducten, kregen we een rondleiding. We waren verbaasd dat er zulke moderne bedrijven waren in Suriname. Achteraf kregen we nog lekkere soep, Suota genaamd. Dit was een mengsel van onder andere water, gebakken patatten, een gekookt ei en rijst. Dat allemaal in een kommetje, best lekker. 's Avond hadden we afgesproken met de meisjes uit Gent om naar een Jazzoptreden te gaan in de Zus en Zo. Dit is een gezellig restaurantje waar voornamelijk Nederlanders en Belgen naar toe gaan. Omstreeks elf uur 's avonds was het afgelopen en besloten we om terug naar huis te gaan. Ans en Wout gingen nog even naar een klein cafeetje in de straat. Hierna zochten we onze beddenbak op om te rusten.
Vandaag, 16 februari, waren we al vroeg op. Om half 8 al! Dat is al een eeuwigheid geleden dat ik nog zo vroeg ben opgestaan! Rond kwart na acht vertrokken we naar het centrum omdat we nog wat geldzaken moesten regelen en onze pasfoto's dienden af te halen. Toen we dat hadden gedaan, gingen we met de fiets naar de vreemdelingenzaken. We wisten niet waar het lag, dus we zochten het op via het internet. Het bleek toch wel een poosje van ons appartement te liggen. Na een dikke twintigtal minuten fietsen bereikten we eindelijk het adres. We wisten nog niet dat dit het begin zou zijn van een lange dag vol met frustraties en ergernissen. We kwamen aan bij een gebouw waar we onze fietsen plaatsten. Vervolgens stuurde een man ons naar binnen, naar de dienst Vreemdelingenzaken. Hier bleken we niet juist te zitten, dus ze stuurde ons naar de andere kant van het gebouw. Een vrouw probeerde ons te helpen, maar weeral was het niet de correcte plaats. Ze vertelde ons dat we naar het Politiekantoor moesten gaan. Eenmaal buiten gekomen vroegen we het nogmaals aan een andere man en die stuurde ons naar een rij gebouwen met bruine daken op een honderdtal meter verder in de straat. Toen we daar aankwamen wisten we niet waar we heen moesten. We vroegen het aan een plaatselijke medewerkster en die stuurde ons naar de andere kant van het grote gebouw. We stapten een deur binnen, trokken een nummertje, wachtten vervolgens een vijftal minuten en daarna kregen we het bericht dat we eerst naar een andere dienst moesten iets verderop in het gebouw. We gingen naar daar en we kregen na een tijdje een stempel. Hiermee keerden we terug naar de vorige dienst, maar onze zaken bleken nog steeds niet in orde. We hadden USD van de bank afgehaald, maar die dienden we niet contant te betalen. We moesten deze overschrijven op een rekeningnummer van de instantie. Zo kwam het dat we Taxi Robby belde, een zeer vriendelijke man die ons geregeld vervoerd tegen een zeer schappelijke prijs. Robby bracht ons naar de bank en wachtte daar tot onze geldzaken geregeld waren. Een klein halfuurtje later was alles in orde en zaten we terug in de taxi richting de Vreemdelingendienst. Het was toen al ongeveer tien voor één. Daar aangekomen dienden we weer een nummer te nemen en te wachten in de zaal vol met allerlei andere nationaliteiten. Vooral veel Aziaten. Er was een jong Chinees gezinnetje met hun zoontje en dochtertje. Wat ons opviel was dat de moeder op een gegeven moment de kleine Chinese jongen een 'pedagogische tik' gaf. Dit vond Ans natuurlijk niet kunnen. Na dit kleine intermezzo waren we om iets over twee aan de beurt. Deze administratieve rompslomp duurde ook weer enige tijd. Uiteindelijk konden we als laatste de zaal verlaten om weer naar het andere gebouw te gaan voor onze definitieve stempel. Daar aangekomen bleek dat de instantie al lang dicht was. Echt balen! Dus we hebben heel de dag gespendeerd aan de verlening van onze visums en we hebben het nog steeds niet voltooid. Morgen dan maar vroeg opstaan om dat in orde te brengen! Daarnet zijn we nog snel naar de winkel geweest en dadelijk gaan we eten! Vanavond staat er niet meer veel op het programma. Misschien wat lezen of tv kijken. Hopelijk is de tv vanavond gemaakt, want de ontvangst is echt intriest. Morgennamiddag gaan we op bedrijfsbezoek bij het werk van onze huisbaas, we zijn benieuwd! Tot morgen! Groetjes
