|
Hej allemaal!
Het einde nadert!!! En natuurlijk heb ik het niet over de Apocalyps.
Dat was blijkbaar gisteren, op 21 mei. Dat is gelukkig niet zo tragisch
afgelopen als verwacht. Nee, ik heb het natuurlijk over mijn laatste zes weken hier,
die morgen ingaan
Het begint dus toch wel te korten.
Erg veel heb ik niet meer te berichten, veel gebeurt er hier
namelijk niet. Door het warme weer zijn we allemaal een beetje langzamer en lui
geworden denk ik
;-) Maar door datzelfde mooie weer kunnen we wel af en toe kleine
uitstapjes doen zoals gaan fietsen en gaan zwemmen in een meertje hier in de
buurt. Op zaterdag 7 mei zijn J., de kinderen en ik naar dat meertje geweest. Het
was best gezellig, afgezien van een zickenuitspatting van dochterlief die even
alles leek te verpesten. Toen die voorbij was, heeft ze het echter goedgemaakt
bij mij door me een steen met een gefossiliseerde schelp cadeau te geven die ze
daar gevonden had.
Op 13 mei, vorige week dus, heb ik ook een kort fietstochtje
gemaakt met J. en een vriend van hem (F.). Wat er allemaal kan gebeuren tijdens
zon halfuurtje fietsen
Ten eerste heeft mijn elegant achterwerk tamelijk
onzacht kennis gemaakt met een kiezelweg (een tip voor fietsers die even loemp zijn
als ikzelf: te dicht achter de persoon voor je fietsen, en dan bruusk remmen
met de rem van het voorwiel, terwijl je op kiezel fietst, is geen goed idee!).
Ten tweede kreeg de ketting van de fiets van F. kuren. Die was zonder aanleiding
in een knoop geraakt waarbij zelfs Houdini zijn wenkbrauwen zou fronsen
Maar uiteindelijk
zijn we toch goed en wel terug thuis geraakt.
De volgende dag, op zaterdag 14 mei, kwam voor de derde en
laatste keer mijn vriend op bezoek. En precies dat weekend stuurde de zon haar
kat
Daardoor waren we een beetje gedwongen binnen te blijven, aangezien er in
de buurt niet veel te doen is. Eén dag zijn we naar het Deutsche Museum geweest
in München, en de andere dagen zijn we gewoon binnengebleven en zijn lui
geweest. Dat was eigenlijk ook heel erg leuk, en we hoefden ons niet slecht te
voelen over onze luiheid, aangezien er toch niks beters te doen was ;-)
Na een paar dagen moesten we dan weer afscheid nemen. Het
duurt echter niet meer zo lang voor ik hem weer zie, nog 6 weken, zoals ik al
zei. Daar heb ik nu wel een vreemd gevoel over, enerzijds wil ik hem natuurlijk
graag snel terugzien, en mijn vrienden en familie ook, maar anderzijds wil ik
hier ook niet weg
Maar ook weer wel
Vreemd gevoel.
Vandaag had de dochter van vrienden van D. en J. haar eerste
communie, en het gezinnetje was daarvoor uitgenodigd. Ik in principe ook, maar
ik had niet veel zin om mee te gaan. Ik ben dus maar thuisgebleven om van de
rust te genieten: in bikini op het terras een boek lezen, geen schreeuwende
kinderen, pure rust ;-) Het buurmeisje kwam me na een tijdje gezelschap houden
en we genoten samen van een stuk taart (die ze zelf gebakken had). Ze was
blijkbaar nog van plan om met haar zus naar het meertje te fietsen en daar wat
te luieren. Of ik zin had om mee te komen? Superidee! Toen we vertrokken begon
het echter te betrekken
Hopend dat het voorspelde onweer nog even op zich zou
laten wachten, zijn we toch maar vertrokken. Omdat de wolken richting meertje
er bijzonder donker uitzag, kozen we de andere richting. We zouden gaan
pootjebaden aan de Lech. Ons optimisme begon meer en meer op dwaasheid te
lijken, de zon had zich namelijk helemaal achter de wolken verstopt en het
begon ook nog sterk te waaien. Maar we wilden ons niet laten kennen. We hebben
ons daadwerkelijk aan de oever van de rivier op een deken gezet en hebben een
Radler uitgeschonken. Prost! Omdat het ondertussen ook was beginnen druppelen
en ook de wind vrij sterk was, hebben we ons in onze handdoeken gewikkeld. Samengevat:
Drie koppige trienen op een deken, strandhanddoek om de schouders tegen de wind
en de regen, bekertje Radler in de hand. Dat moet nogal een zicht geweest zijn, daarvan had ik nu eens
graag een foto gehad
Ach, zo erg was het eigenlijk niet. Regen is namelijk overdreven,
die paar druppels die toen gevallen zijn, zouden fier zijn als ze wisten dat ik
hen net regen genoemd heb. En het was eigenlijk echt gezellig, vooral omdat
we zo konden lachen om onze eigen dwaasheid.
Na een halfuurtje belde J. me op. Waar zij waren, op het
communiefeest, was het pijpenstelen aan het regenen. Of ik de konijnen in hun
kot wou steken, die zaten namelijk in een kooi in de tuin, en die beestjes
mogen niet nat worden. Maar bij ons was het dus niet aan het regenen, waardoor
dat niet dringend was. We zijn dan toch maar naar huis vertrokken, voor het
geval het toch zou beginnen regenen. Thuis aangekomen begon het inderdaad weer
te druppelen. Het buurmeisje en ikzelf hebben toen geprobeerd die twee
konijnen, Hoppel en Wölkchen, in hun kot te krijgen
Wat een opgave. Die
beestjes hadden daar echt geen zin in. Na 10 minuten dom ronddansen rond die kooi,
zijn we toch geslaagd in onze missie. En toen had het natuurlijk weer
opgehouden met regenen, en het zou de rest van de dag droog blijven
Na supi
;-)
Dat was het dan weer voor deze keer. Viele liebe Grüße!
22-05-2011, 00:00
Geschreven door Supernanny G
|
