|
Hallo lieve mensjes allemaal!
Het aftellen is nu echt begonnen. Nog twee weken en mijn
ouders staan hier voor de deur om me op te halen
J. heeft al lang aangekondigd
dat hij me niet laat gaan: hij gaat me opsluiten in de kelder en mijn ouders
terug naar huis sturen als ze hier komen opdagen. Ik moet hier namelijk nog
minstens een paar jaar blijven. En genadig als hij is, heeft hij beloofd dat
mijn vriend af en toe op bezoek mag komen. Misschien zelfs mijn ouders. Zolang
ik maar hier blijf. Neenee, dat is natuurlijk allemaal Schmarrn. Maar het klopt
wel dat ze hier niet staan te popelen om afscheid te nemen
Ik ben hier dus langzaamaan aan het uitbollen als aupair, en
een mooie afsluiter van mijn verblijf hier was vorige week. Toen zijn we met
het gezinnetje een week op vakantie geweest in Italië. In Bayern hebben de
kinderen namelijk twee weken Pfingstferien of Pinkstervakantie (hun
zomervakantie is daardoor wel 2 weken korter). De eerste week van dat verlof
hebben we een torenhoog cliché bevestigd, en zijn we de Duitse strandtoerist
gaan uithangen in Italië. Bestemming: Cavallino-Treporti, vlakbij Venetië.
Zaterdag 11 juni, vertrek tegen half 10. Wat een rit van 5
uur had kunnen zijn, draaide uit op een dikke 10 uur. Natuurlijk hadden we op
file gerekend het was de eerste dag van de vakantie maar wat we daar
meegemaakt hebben overtrof onze stoutste dromen, euh, nachtmerries. De
boosdoener: tolwegen, en meer bepaald, de bijbehorende tolposten of Mautstationen
die als een flessenhals al het verkeer méér dan vertragen. Oh bittere ironie.
Betalen om in de file te mogen staan
Tegen half 8 bereikten we eindelijk onze camping, moe en geradbraakt
door de lange rit (respect voor de kinderen, die uitzonderlijk braaf waren
geweest). Onze verblijfplaats was een zogenaamde maxicaravan, waar niks maxi
aan was. Een mini-huisje, maar wel proper en verzorgd, en gelukkig met een
groot terras dat als woonkamer zou fungeren. Uiteraard waren we niet van plan
die avond nog te koken, dus gingen we het restaurant uittesten. Dat slaagde met
glans, wat niet gezegd kon worden van de avondanimatie, die we gedwongen
moesten aanschouwen, en vooral, aanhoren. Na het eten zijn we niet meer al te
lang opgebleven en dan de beddenbak in. De ouders sliepen in de living op een
uitgebouwde slaapbank, de kinderen deelden een kamertje, en ik kreeg de master
bedroom. Ik heb nog geprobeerd D. en J. ervan te overtuigen dat ik de
slaapbank wel zou nemen, maar D. wou per se de kortste weg naar de kinderen
hebben. Naja, des te beter voor mij.
De volgende dagen waren we zeer druk bezig met lui zijn:
beetje plonsen in het zwembad, pootje baden in de zee, zandkasteel bouwen, dutjes
doen, sudokus oplossen
Een beetje afwisseling
bood het uitstapje naar een grote markt in het stadje Cavallino, waar we
gezellig geshopt hebben.
Maar het echte hoogtepunt van de reis, voor J. en mezelf
toch in elk geval, was onze daguitstap naar Venetië. Met een veerboot werden we
overgezet naar het eiland, waar we dan een dagje rondgewandeld hebben. Venetië
is een prachtige stad, maar voor jonge kinderen allesbehalve interessant. Nog
geen 5 minuten na aankomst begon de eerste al te zeuren
Gelukkig had ik een
geheim wapen. De kinderen interesseren zich de laatste tijd namelijk heel erg
voor Harry Potter, maar weten er bijna niets over. Ze hebben enkel de eerste
film gezien en zijn onderweg in het eerste boek. Ik daarentegen weet alles
over Harry Potter, als kind was ik de grootste fan. Om de kinderen bezig te
houden heb ik de hele dag verhalen en weetjes over de magische wereld van Harry
Potter verteld
de kinderen hingen bijna letterlijk aan mijn lippen. Maar goed
dat ik die truc achter de hand had, 8-jarige kinderen zijn niet bepaald het
doelpubliek voor een dergelijk stadsbezoek.
De toeristische hoogtepunten, namelijk het San Marco-plein
en de Rialtobrug, bewonderden we als eerste. Daar is het echter over de koppen
lopen (hoewel het op het San Marco-plein heel goed meeviel) en dus niet erg
gezellig. Omdat ik vorig jaar een paar dagen in Venetië was met mijn vriend,
ken ik de stad vrij goed. Ik wist dus waar het beter vertoeven was en gidste
het gezinnetje naar het noorden van de stad, waar amper toeristen komen maar
het toch heel mooi en gezellig is. Daar hebben we een tijdje rondgewandeld (in
de hete middagzon
daarvoor zijn enkel toeristen dwaas genoeg) en vonden dan
een leuk restaurantje, waar we aan het water een kleinigheid gegeten hebben.
Na het eten ging de wandeling verder, naar de noordelijkste kade
van het eiland, waar je de lagune kan zien. Daar kochten we nog wat te drinken
en maakten het ons gemakkelijk op een bruggetje, waar we een mooi uitzicht
hadden. Na een lange pauze zakten we weer af naar het toeristische gedeelte van
de stad, daar zou de zoektocht naar geschikte souvenirs beginnen. Dochterlief
wou absoluut een Venetiaans masker kopen en had na een tijdje het mooiste
maskertje van het eiland gevonden. Nog een paar sleutelhangers, en de souvenirmissie
was voltooid. Daarna namen we de veerboot terug naar Cavallino, moe van al het
wandelen. Al bij al een geslaagd dagje.
Donderdag en vrijdag gaven meer van hetzelfde: strand, zwembad,
terras, slapen. De laatste avond, vrijdag, gingen we nog eens eten in het
restaurant van de camping. D. en ik keerden na het eten meteen terug naar ons
huisje, maar J. bleef achter met de kinderen. Die waren blijkbaar aan het
spelen op het podium waar de animatie elke avond plaatsvond (maar daarvoor was
het op dat moment nog te vroeg). Blijkbaar voelde J. zich geroepen om de rol
van de toen nog afwezige animatoren op zich te nemen, en ondernam een poging
tot een handstand
en ontdekte toen dat het spreekwoord zot zijn doet geen
zeer niet klopt. Hij sloeg achterover en kwam vol op zijn hiel terecht.
Sindsdien doet zijn voet vreselijk pijn en mankt hij (nu nog steeds). Gelukkig
was het zijn linkervoet én is zijn auto een automatique, anders hadden we de
volgende dag niet naar huis gekund
De volgende dag, zaterdag, moesten we afscheid nemen van ons
gezellige huisje. Uiteraard hadden we gehoopt dat de terugreis niet zo ellendig
zou zijn als de heenreis, maar er kon slechts één uurtje af: 9 lange uren waren
we onderweg. Ook deze keer waren de kinderen erg braaf, deze keer omdat ik een
groot deel van de rit uit het eerste deel van Harry Potter voorgelezen heb.
Vermoeiend (Duits voorlezen is niet zo simpel) maar wel leuk. Achteraf heb ik
zowel van de kinderen als de ouders veel lof gekregen over mijn voorleeskunsten,
wat mij natuurlijk veel plezier deed.
Weer thuis, alles back to normal. De kinderen en de mama
hebben nog een week verlof, maar J. moet vanaf morgen weer gaan werken, om zijn
smartengeld te verdienen zoals hij dat zegt. En ik ga hier nog twee weekjes
uitbollen
Enerzijds kijk ik er echt naar uit terug naar huis te gaan, ik mis
iedereen, en wil weer in mijn eigen bed slapen, liefst met bepaald gezelschap
naast mij ;-) Anderzijds word ik niet bepaald vrolijk bij de gedachte die lieve
mensen hier binnenkort achter te laten en lange tijd niet meer te zien
Maar dat
hoort erbij zeker.
Viele liebe Grüße!
20-06-2011, 15:51
Geschreven door Supernanny G
|
