Terwijl ik dit schrijf zit ik in de auto. Onderweg naar huis. De hele auto afgeladen met (een overdreven grote hoeveelheid) bagage. En ik voel me eerder terneergeslagen dan verheugd.

Eigenlijk waren we allemaal er al een paar weken bedrukt over dat ik binnenkort zou moeten gaan. Zoals ik al eerder schreef, keek ik daar enerzijds naar uit, anderzijds ook niet. Die twee tegenstrijdige gevoelens waren toen nog in evenwicht. Gisteren kwam het afscheid echter zo dichtbij dat de emotiebalans oversloeg naar de ikwilnietnaarhuis-kant . Het afscheidscadeautje dat ik kreeg, een fotoalbum over mijn verblijf (met als titel ‘Für unsere liebe G.’), heeft meer dan één traantje ontlokt.

Gisterenavond was echt deprimerend en vertederend tegelijk. Ik heb nog Harry Potter voorgelezen aan de kinderen voor het slapengaan, het leek symbolisch dat we het boek samen uitgelezen hebben. Daarna kwam het ‘laatste avondmaal’ met D. en J., en ondertussen gezellig tv kijken en babbelen, zoals elke avond. Ik heb de hele tijd mezelf moeten inhouden niet te beginnen blijten. Dat is niet 100% gelukt…  J. en ik zijn nog tot half 4 opgebleven, de volgende dag mocht gewoonweg niet aanbreken…

Vanochtend kwam dan het onvermijdelijke afscheid. Mijn ouders waren al sinds gisteren aangekomen en hadden in de buurt overnacht, zodat we de volgende dag vroeg konden vertrekken. Doordat ze problemen hadden met de auto, waren ze pas rond 11u bij ons in plaats van om 9u. Nadat alle bagage ingeladen was, vroeg ik mijn ouders al in de auto te gaan zitten, zodat ik afscheid kon nemen van D., J. en de kinderen, en daarbij in alle rust kon janken zonder dat mijn ouders dat hoefden te zien. En gejankt heb ik, en ik was niet de enige… (ik krijg alweer een krop in de keel als ik eraan terugdenk)

Ik heb zulke prachtige herinneringen aan de voorbije zes maanden, dat is onbeschrijflijk. En dat ligt natuurlijk het allermeeste aan de lieve mensen die ik daar heb ik leren kennen. Volgens J. had het gezinnetje nog nooit een zo goede band met een au pair. De kinderen vonden het meer dan spijtig dat ik naar huis moest, en de ouders natuurlijk ook, vooral J. In hem heb ik een geweldige vriend gevonden.

J., ik weet dat je dit probeert te lezen. Jammer genoeg ben ik niet meer daar om je te helpen met vertalen, maar ik weet zeker dat je de essentie wel verstaat. We hebben elkaar van in het begin goed verstaan. En dan heb ik het niet over de taal. Ik ga jullie allemaal zo erg missen…

Zo. Mijn aupairavontuur is afgesloten. Ik hoop dat toch enkele mensen wat gehad hebben aan deze blog.

Dit was Supernanny G. Over and out.

02-07-2011, 00:00 Geschreven door Supernanny G