Hallöchen!

In mijn vorige bericht heb ik gesproken over een overdosis Fasching… Toen wist ik nog niet wat me nog te wachten stond. Carnaval is hier namelijk één groot feest dat over verschillende dagen reikt… Af en toe de roes uitslapen en dan gaat het feestje gewoon door, op een andere locatie. En dat het weekend al voorbij was heeft daar niets aan veranderd.

Een klassieke maandagavond: samen met de ouders eten, televisiekijken, lekker achteroverliggen in de zetel. Tot plots… een piraat en een femme fatale voor de deur stonden: het buurmeisje en een vriendin. Of J. en ik wilden meegaan naar een carnavalsfeestje. Pff niet veel zin, wou eigenlijk eens vroeg gaan slapen… OK dan, als we het niet te laat maken. Snel omgekleed, deze keer Todesengel uncensored: mét vleugeltjes en aureooltje. Nog even wachten op de taxi en op weg.

Het feestje vond plaats in boerencafé in een boerengat. Toen we binnengingen waren we allemaal nogal teleurgesteld: wat een dooie bedoening. Ergens anders konden we echter niet naartoe, het was het enige feestje in de omgeving die avond. Dan maar wat meer bier laten aanvoeren en er het beste van maken… Uiteindelijk werd het nog een leuk feestje: we waren zowat de enigen in het café die plezier hadden! We hebben zonder ophouden gedanst en ondertussen kan ik ook met heel wat Duitse Schlagers meezingen... Ik werd ook nog benaderd door een zatte rastakerel en een hitsig konijn, maar gelukkig had ik mijn persoonlijke bodyguard, J. Hij was bijzonder tevreden met zijn vrouwelijke begeleiding (3 dames), en hij zou die ook verdedigen ;-)

‘Niet te laat’ werd 4 uur ’s morgens. Taxi opgebeld, het was dezelfde sympathieke vrouw die ons gebracht had. Eenmaal thuisgekomen hebben we nog wat nagepraat en water getankt. Tegen 5 uur gaan slapen… Totaal kapotgefeest.

Volgende dag: Faschingsumzug. Met de ouders, de grootouders, de kinderen, en R. (de broer van D.) De stoet was heel leuk, het zonnige weer had daar veel mee te maken. Omdat we aan het einde van het traject stonden was het eens zo grappig, aangezien de stoetgangers vrij veel bier en Schnaps drinken onderweg. Toen ze aan ons voorbijgingen waren ze dus behoorlijk aangeschoten. Ondanks onze kleine oogjes hebben we ons goed geamuseerd. De kinderen verzamelden snoep, en R., J. en ik probeerden de stoetgangers bier en Schnaps te ontfutselen, wat meestal niet lukte, maar soms hadden we toch succes.

Na de stoet, rond 16u,  stond er nog koffie en Krapfen op het programma, maar daar hadden J., R. en ik niet zo veel zin in. De grootouders, de kinderen en D. zijn naar huis gegaan, maar wij zijn dus achtergebleven. Het feestje was daar nog lang niet gedaan. Door het mooie weer bleven heel veel mensen plakken aan de biertentjes. De organisatie had echter niet gerekend op zoveel mensen, en het bier was al snel op. Wij hebben geluk gehad, we hebben de laatste 3 pinten bemachtigd die te verkrijgen waren. Maar op één been kan je niet staan en dus zijn we – zoals vele anderen – afgezakt naar het nabijgelegen Gasthaus, waar ze nog wel bier hadden. Daar hebben J. en ik geprobeerd de bedeesde R. aan het dansen te krijgen. Na nog enkele kroezen bier zijn we daar met glans in geslaagd.

Tegen half 7 naar huis gewandeld, eigenlijk veel te veel aangeschoten voor de vroege avond. Ik was totaal kapot en heb me maar snel naar mijn bed gesleept en heb daar geslapen tot ongeveer 24 uur. Toen ik weer wakker werd hoorde ik dat beneden nog steeds wat aan de gang was. D., J. en R. waren nog op. Ze hadden pizza besteld en er was nog wat overgebleven voor mij. Ik heb dan nog wat pizza gegeten en ben nog 2 uurtjes opgebleven met de jongens, want D. stond eigenlijk op het punt te gaan slapen toen ik naar beneden kwam. Om 2 uur was het echt welletjes geweest en ben ik maar weer gaan slapen.

Vandaag zijn J. en ik totaal KO. Spierpijn, hoofdpijn, slaaptekort. Ik heb medelijden met J.: hij had 3 dagen verlof genomen, morgen moet hij weer gaan werken, en als manager kan hij na 3 dagen afwezigheid een berg problemen verwachten op het werk. Eigenlijk is hij vandaag al druk in de weer de brokken telefonisch te lijmen. De arme man zou duidelijk veel liever terug in bed kruipen…

Ondanks de niet zo plezierige nasleep van al dat gefeest, heeft J. toch toegegeven dat het de beste Fasching sinds jaren is geweest. Ik kan natuurlijk niet vergelijken, maar ik vond het in elk geval een onvergetelijke ervaring. Toch ben ik blij dat het voorbij is, een beetje rust kan ik nu wel gebruiken.

Viele liebe Grüße!

09-03-2011, 23:57 Geschreven door Supernanny G

Hallo liebe Leute!

Wat een weekend. Ik dacht dat het thema carnaval er al bijna opzat voor mij, enkel nog de Faschingsumzug (stoet) op dinsdag. Maar er stond dit weekend toch nog meer carnaval op het programma…

 P. had me uitgenodigd om met hem naar een Faschingsball te gaan. Eerst had ik gezegd dat dat niet zo’n goed idee was omdat ik überhaupt geen verkleedkleren had, en misschien geen tijd meer had om nog iets te vinden. Maar uiteindelijk wou ik toch sowieso die desbetreffende zaterdag (gisteren) gaan shoppen in Augsburg, dus een carnavalskostuum kopen leek nog wel mogelijk.  Mogelijk, maar niet simpel. Ik was er namelijk nogal laat bij en de kleine maten waren al bijna allemaal weg. Ik heb uren staan zoeken naar een kostuum en de tijd begon te dringen, om 19u moest ik thuis gereed staan want dan kwam P. me ophalen. Uiteindelijk toch iets gevonden: ‘Todesengel’ heette dat kostuum. Een gothic jurkje met zwarte vleugeltjes en een zwart aureooltje . Nog snel snel zwarte schoenen kopen en een zwarte panty en in vliegende vaart richting station.

Gelukkig had P. ondertussen laten weten dat hij een uur later zou zijn. Tegen 19u was ik thuis, dus nog een goed uur de tijd om me klaar te maken, kein Problem. Niet dus. Ding dong, daar stond P. voor de deur, en ik nog in de douche! Toch een uur eerder gekomen… Vond ik aanvankelijk helemaal niet leuk, maar heeft toch nog een groot voordeel gehad. P. werd namelijk uitgenodigd om in de living te wachten en heeft dan een praatje gemaakt met D. en J. Aangezien J. zich altijd ongelooflijk zorgen maakt als ik met P. uitga (en meerijd met de auto), was dat echt een goede zaak. Nu heeft hij namelijk zelf gezien wat voor een braverik P. is. Toch kon hij het niet laten zich nog zorgen te maken: in plaats van mij te waarschuwen voor P. zoals gewoonlijk, drukte hij P. op het hart goed op mij te passen. Onverbeterlijk.

Ondertussen heb ik me op speedtempo omgekleed, en al zeg ik het zelf, het zag er best goed uit. De vleugeltjes en het aureooltje heb ik maar weggelaten, die zaten alleen maar in de weg. Bovendien vertelde P. dat het bal plaatsvond in de parochiezaal en dat de pastoor en aanhang daar ook zouden zijn… ging ik daar misschien toch beter niet als ‘engel des doods’ verschijnen, ik wil geen slechte indruk maken ;-) Dat hebben we dus veranderd naar ‘gothic girl’, voor het geval iemand zou vragen ‘wat ik ben’.

Los geht’s, op naar het bal. Blijkbaar is de parochiezaal 2 straten verwijderd van het huis van P. Nog even daarlangs, want P. moest zich nog omkleden. Hij ging als buikdanseres. Staan we op het punt naar het bal te vertrekken, komt P. met de mededeling dat hij me niet naar huis zou kunnen brengen, omdat hij ook graag alcohol wou drinken die avond. Pardon? Hoe geraak ik dan thuis? Blijkbaar had hij dat al besproken met D. en J., leuk dat ik dat pas te horen kreeg toen ik al ter plaatse was… Ofwel zou ik de vroegste trein nemen ’s ochtends (Hallo? Hoe geraak ik naar het station? P. woont niet in het centrum…) oftewel zou ik bij P. overnachten. Eigenlijk was enkel het tweede doenbaar. Ik vond dat niet erg, ondertussen is er geen enkele reden meer om nog bang te zijn voor hem, maar ik had het graag op voorhand geweten. Geen extra kleren, geen pyjama, geen tandenborstel, geen ontschminker, geen ‘cremeke’ voor m’n gezicht,… Bah, niet aangenaam. Maar niks aan te doen. Maar dat waren zorgen voor later, eerst gaan feesten!

Eigenlijk had het bal veel weg van de Narrensitzung.  Het publiek was aan lange tafels gezeten, vooraan was er een podium met een band en voor het podium de dansvloer. Alleen was er geen narrenschip en geen narren, en de optredens waren enkel dansopvoeringen. Ook werden er een prins en prinses carnaval uitgeroepen, wat niet het geval was bij de Narrensitzung. En natuurlijk, heel belangrijk, iedereen was verkleed. Allemaal volwassen mensen, verkleed als clowns en piraten en Minnie Mouse. Wat een zotte bende…

Omdat het zo’n lokaal bal was, kende bijna iedereen iedereen. En dan komt daar dat kleine Belgische meisje met een onuitspreekbare naam ertussen zitten. (‘Hoedelee’ is vrij representatief voor hoe Duitsers mijn naam uitspreken). We gingen aan tafel zitten bij de vrienden van P. Zoals P. al verteld had, zijn Augsburgers niet zo open tegenover vreemden. En dat merkte ik wel, aanvankelijk werd ik zelfs een beetje genegeerd. Maar ik liet me de moed niet in mijn nieuwe pumps zakken: gewoon erop afgaan. Wat een succes! Ik heb geweldig veel plezier gehad met die gasten, ze waren echt sympathiek maar een beetje gestoord. Maar dat lag waarschijnlijk aan het bier. Hoewel ik geen enkele danspas ken heb ik ook best veel gedanst. Eén van de vrienden van P. kan erg goed leiden, en hoewel ik het natuurlijk niet zelf gezien heb, had ik toch de indruk dat ik niet totaal afgegaan ben. In elk geval was het heel erg leuk. De kerels waren ook gefascineerd door het Nederlands of beter gezegd het Vlaams. Op den duur leerde ik hen Vlaamse scheldwoorden en ik moest zinnetjes zeggen in het Vlaams. “Super geil!” ('geil' is jongerentaal voor 'tof', 'cool',...!). Ondertussen werd P. gefeliciteerd met zijn nieuwe aanwinst.

Na de dansoptredens werd het feestje in de kelder voortgezet: daar was ook nog een dansvloer en een bar. Op den duur waren P. en ik de enigen die nog ongeveer nuchter waren. Ik heb me door een meer dan aangeschoten persoon laten vertellen dat het bij carnaval zo hoort om zo zat te zijn als een kanon… maar aan die traditie heb ik toch maar niet meegedaan. En omdat P. aan J. beloofd had op mij te passen, heeft hij zich ook niet zo laten gaan met de drank. Tegen 4 uur zijn we naar huis gegaan, hoewel het er niet naar uitzag dat het feestje snel afgelopen zou zijn. Maar voor ons was het genoeg geweest.

Tot laat in de voormiddag geslapen, dat was wel nodig. ’s Middags heeft gentleman P. Rösti met spiegelei klaargemaakt, heerlijk. Daarna hebben we nog wat rondgelummeld in pyjama. Ik begon me net af te vragen waarom J. nog niet gebeld of gesmst had om te vragen of alles OK was, toen ik een bezorgd smsje kreeg. “Alles in orde? Wanneer kom je naar huis? We missen je!”.  P. heef me dan maar naar huis gebracht (ik alweer in carnavalskostuum want ik had niks anders bij).

Ik was net op tijd thuis want in de namiddag hebben we nog een uitstapje gemaakt. Je raadt het nooit. Nog een Faschingsball. Deze keer voor kinderen weliswaar. De plaatselijke disco (PM heet die, is reusachtig groot, en in de hele streek bekend) organiseert elk jaar een kindercarnavalsbal, dan kunnen de kinderen ’s namiddags in de disco gaan. En mama en papa moeten dan natuurlijk ook mee. Wij hebben ons gelukkig niet uitvoerig verkleed, slechts één accessoire per persoon. Ik had konijnenoren. Man man man dat was daar saai. De kinderen verveelden zich na de eerste minuut en wilden enkel nog popcorn. En daarvoor moesten we aanschuiven. En wachten. En wachten. En nog langer wachten. En ondertussen al dat gedrang, schreeuwende kinderen, ploffende ballonnen overal. Vreselijk. En dan te zeggen dat we evengoed naar de supermarkt hadden kunnen gaan en daar een zak popcorn kopen. Maar nee, het moest dié popcorn zijn. Toen de popcorn eindelijk bemachtigd was, zijn we onmiddellijk naar huis gegaan.

Een overdosis Fasching dus, dit weekend. Dinsdag is er zoals ik al zei nog de carnavalsstoet, maar daarna is het wel ongeveer afgelopen.

Tot de volgende!

06-03-2011, 00:00 Geschreven door Supernanny G

Heej allemaal!

In mijn vorig bericht heb ik het al gehad over het fenomeen Fasching en hoe dat in Duitsland gevierd wordt. Ik heb hier echter nog veel meer bijgeleerd over Duitsland, de Duitsers, en hun gewoontes. Een compact lesje Duitse keuken is de revue al gepasseerd. Hier volgen enkele andere bijzonderheden over het Duitse (of misschien beter Beierse) volkje.

Hoewel veralgemeningen nooit helemaal kloppen, wil ik toch proberen mijn algemene indrukken over de Duitsers samen te vatten. Ik heb ze tot nu toe kennen als een heel openhartig, spontaan volk, vaak met een knorrende buik en een dorstige keel; gezellige, ongecompliceerde, goedlachse mensen. Van de stereotypische deutsche Gründlichkeit heb ik in dit huishouden nog niet veel gemerkt, eigenlijk ben ik hier nog de gründlichste in huis, vooral qua opruimen en poetsen. De mensen met wie ik al onder één dak gewoond heb trekken terwijl ze dit lezen hun ogen wijd open… Ik verklaar mijn plotse poets- en opruimwoede door mijn plichtsbewustzijn eerder dan door mijn persoonlijkheid... Het zou een goede zaak zijn als ik die gewoonte ook weer mee naar huis nam. Wer wei߅ ;-)

Maar ik dwaal af. Ik wou het hebben over de Duitsers en hun ‘eigenaardigheden’…

 Reeds in mijn eerste week hier heb ik een vreselijke ontdekking gedaan. De afgrijselijkste gewoonte in de geschiedenis van film en televisie is hier alomtegenwoordig: dubben. Ik dacht dat de Duitsers op dat vlak nog wel meevielen, dat ze wel vaak dubben maar niet alles. Niets is minder waar. Ze zijn even erg als de Fransen. Duitsers dubben alles. Alle films en series die hier op tv komen zijn gedubd. Als je de originele versie van een film wilt zien, moet je op zoek gaan naar een bioscoop die dat aanbiedt, en die films worden heel laat ’s avonds gedraaid en zonder ondertitels. Alsof die versie enkel bedoeld is voor de native speakers. En niet alleen films en series moeten dit ondergaan. Ook in documentaires en reportages wordt deze afschuwelijke gewoonte doorgedreven. Dan wordt er natuurlijk geen moeite gedaan voor synchronisatie en kan je de spreker nog een beetje horen. Wat eens zo irritant is.
En alsof dat alles nog niet erg genoeg is… De Duitsers zelf vinden dat gedub een verrijking. Goed gelezen, een verrijking! Ze vinden sommige films gedubd beter dan het origineel. De tekst zou beter zijn. Ik viel bijna van mijn stoel toen J. me dat met volle overtuiging zei. Onvoorstelbaar.  Dubben is absoluut geen verrijking. Ten eerste is de kwaliteit van de film heel wat minder, het gebabbel is vaak  monotoon en zonder expressie, vooral vrouwenstemmen klinken in het Duits altijd hetzelfde, en uiteraard is het perfect te zien aan de mondbewegingen . Ten tweede mist men op die manier echt de mogelijkheid om andere talen te leren of zelfs maar te leren herkennen. Het is nog niet zo erg als de Fransen, maar ook Duitsers zijn niet echt talenknobbels.

Maar goed, genoeg getier, laten we het hebben over…bier. Net als de Belgen hebben de Duitsers een echte biercultuur. Die verschilt echter nogal van de onze. Witbier (‘Weizen’) wordt hier bijvoorbeeld veel meer gedronken dan bij ons (en ik vind het ook heel lekker). Maar er zijn nog andere verschillen. Wil je in Bayern op café een pint drinken, vraag je om ‘ein Helles’, dat betekent letterlijk ‘een lichte’. ‘Helles’ is hier de naam voor gewoon bier. In mijn Duits gezinnetje wordt altijd König Ludwig Hell gedronken. En dat wordt geschonken in van die typische bierpuls, per halve liter, prachtig. Ik heb trouwens lang gedacht dat een Duitse pint een beetje minder alcohol bevatte dan een Belgische, aangezien wij 33 cl schenken (of zelfs 25 cl) en zij een halve liter. Niets is minder waar. Alcoholpercentage is hetzelfde, wij zijn de mietjes ;-) Dat moet ik echter meteen relativeren: zwaardere bieren die bitterder zijn en meer alcohol bevatten (zoals de Belgische) kennen ze bijna niet in Duitsland, en het smaakt de meeste Duiters ook niet goed, ze zijn dat niet gewoon. Op dat vlak zijn zij dus de mietjes ;-)

Ik heb met J. ook een discussie gehad over het zogenaamde ‘deutsche Reinheitsgebot’. Om wat gegoogle te besparen: dat is een soort wet die ontstond in de 16^de eeuw in Beieren, die zegt dat bier enkel graan, water en hop mag bevatten. Dus geen gist, en ook geen vruchten of kruiden. Duitsers zoals J. zijn daar fier op (König Ludwig Hell beantwoordt aan deze voorwaarden). Het brouwen van een zogenaamd rijke diversiteit aan bieren met enkel die drie ingrediënten, daar zijn ze trots op. In België daarentegen heb ik eerder spottende reacties te horen gekregen , omdat zo’n wet een beperking zou zijn om heerlijke originele bieren te brouwen. Beide standpunten zijn te verdedigen en de partij die je kiest komt hoogstwaarschijnlijk overeen met je land van herkomst. Bovendien hebben Duitsers helemaal geen kennis van onze Belgische bieren en begrijpen de voordelen van meer ingrediënten niet. Het voornaamste argument dat J. aanhaalde waren de ‘abominabele’ Belgische bieren met ‘Kirschengesmack’ en ‘Zitronengesmack’, die volgens hem de naam bier niet waard zijn. Zijn eigen woorden: “die Belgier verficken das Bier” (vertaling vrijblijvend zelf opzoeken). Eigenlijk kent hij er dus niks van. Ondanks zulke uitlatingen blijft de discussie vriendschappelijk. Het is namelijk niet eenvoudig de Belgische bieren te verdedigen tegenover een Duitser terwijl je een grote kroes Duits bier achteroverslaat…

Van bier gaan we over op fruitsap. Puur appelsap of appelsiensap wordt hier bijna niet gedronken en wordt door vele Duitsers zelfs vies gevonden. Duitsers drinken veel liever Schorle (met de ‘ch’ van chocolade). Dat is fruitsap (meestal appelsap maar ook appelsiensap, druivensap, kersensap…) gemengd met plat of bruisend water. Ondertussen hebben mijn smaakpapillen zich daaraan ook aangepast en vind ik puur fruitsap te zoet. Goede gewoonte, want Apfelschorle is natuurlijk gezonder dan puur Apfelsaft.

Ook school wordt hier anders georganiseerd. De lagere school duurt maar vier jaar. Daarna kan gekozen worden tussen Gymnasium, Realschule of Hauptschule. Het Gymnasium is het hoogste niveau, je moet ook goede punten behaald hebben in de lagere school om Gymnasium te mogen volgen. Het Gymnasium wordt op 18-jarige leeftijd afgesloten met een ‘Abitur’, een diploma dat nodig is om verder te studeren aan de universiteit. Realschule is tussenin en wordt beëindigd op 16-jarige leeftijd, waarna meestal nog een beroepsopleiding volgt. Hauptschule is het laagste niveau en heeft een vrij slechte naam, ook dit wordt op 15- of 16-jarige leeftijd beëindigd. Duidelijk is de schoolplicht in Duitsland niet tot 18 jaar, en de ‘beroepsrichtingen’ duren niet langer (zoals bij ons) maar net korter.

De schoolvakanties in Duitsland zijn ook anders dan in België. Ze zijn per Bundesland verschillend. In Bayern begint de Paasvakantie bijvoorbeeld een week later dan bij ons. De zomervakantie is nog vreemder: die begint hier pas eind juli en duurt tot half september. Als ‘compensatie’ krijgen de kinderen wel nog twee weken verlof in juni. Tijdens die vakantieperiode gaan we trouwens met het gezinnetje een weekje naar Italië, een echte strandvakantie in de buurt van Venetië…zalig. Normaal gezien ben ik niet zo fan van zon-zee-strand (ben eerder liefhebber van citytrips) maar een keertje lekker relaxen aan het strand zal zeker deugd doen… Tenzij V. en M. constant staan te zeuren “Spielen!!” Want die koters komen natuurlijk ook mee ;-)

En ten slotte zijn er nog die kleine dingetjes... Het brood is hier bijvoorbeeld veel ‘zwaarder’ en wordt nooit ‘dubbel’ gegeten, het beleg wordt gewoon op een snee brood gelegd en zo gegeten. Ook een pistolet (‘Semmel’ in Beieren, niet ‘Brötchen’!) wordt in twee gesneden en op elke helft komt beleg, niet ertussen. Appels worden hier niet in partjes gesneden maar in de helft en het klokhuis wordt er dan uitgehold (nu weet ik niet of dat laatste te veralgemenen valt, bij de familie hier wordt het in elk geval zo gedaan…). En ten slotte nog een absoluut vreemd fenomeen: Spezi. Dat is cola en limonade gemixt. Nog niet gedronken, ben ik zeker nog van plan, ik laat nog weten of het even smakelijk is als ik het mij voorstel *kuch*

Liebe Grüße!

23-02-2011, 00:28 Geschreven door Supernanny G

Lieve lieve mensjes allemaal,

Als je in een vreemd land op vakantie gaat, kan je proberen een glimp op te vangen van de vreemde cultuur, de gewoontes, de mensen, de taal. Maar de beste manier om een land en zijn bewoners te leren kennen is echt om er middenin te gaan leven. Een belangrijk stukje Duitse cultuur heb ik afgelopen weekend leren kennen: Fasching, oftewel carnaval.

Hoewel de mensen in Bayern niet zodanig doordraaien als in Köln, wordt ook hier carnaval veel meer gevierd dan in België. Bijna elk dorp heeft een Faschingsverein: een carnavalsgezelschap. Ook worden er bijna overal carnavalstoeten georganiseerd, niet alleen in de steden. En in de vitrine van de C&A hangen indianen- en piratenkostuums (ook voor volwassenen)… nog nooit gezien in België.

En dan is er nog het fenomeen Narrensitzung, wat ik afgelopen weekend meegemaakt heb. Daar ben ik naartoe geweest met J., buurvrouw G. en haar vriend. Een Narrensitzung is een soort show, georganiseerd door het plaatselijke carnavalsgezelschap. Zowel eigen mensen als andere verenigingen komen dan optreden. Het gaat voornamelijk om muziek, dans (Gardetanz, typisch voor Fasching) en stand-up comedy. Interessant is de opbouw van het podium, de ‘narren’ zitten permanent op het podium, achteraan op een soort balkon, op een rij (die narren zijn eigenlijk de prominenten van de verenigingen, mooi uitgedost). En net zoals in Sebastian Brants ‘Das Narrenschiff’ zitten de narren ook op een schip. Moeilijk uit te leggen, maar het decor is zo beschilderd en de narren zo gezeten, dat het lijkt alsof ze toekijken vanop een schip. Voor het schip speelt zich dan de show af, en de narren zitten hoog en droog op hun schip en kijken toe.

Vanzelfsprekend is dans en muziek voor elke aardbewoner toegankelijk, welke taal hij/zij ook spreekt. Maar de Beierse moppentappers, dat is een ander verhaal, en ik werd er ook door verschillende mensen op voorhand voor gewaarschuwd dat ik daarvan waarschijnlijk niet al te veel zou begrijpen. Hoewel er soms inderdaad nogal sterk dialect gesproken werd, heb ik ook van de moppen het merendeel begrepen. Vaak wou J. me uitleggen wat er precies gezegd was, omdat hij ervan uitging dat ik het niet verstaan had, maar dat was bijna nooit nodig. Nu moet ik wel zeggen, als die Narrensitzung in de eerste week dat ik hier was plaatsgevonden had, zou ik heel wat minder begrepen hebben. Duits leren verstaan is zeker zo belangrijk als Duits leren spreken, je hersenen moeten er echt op afgestemd worden om alles te kunnen volgen.

Ook leuk is het contact met de ‘plaatselijke bevolking’, J. kent veel mensen en ik word aan iedereen vlotjes geïntroduceerd als ‘das Aupairmädchen aus Belgien’. En onvermijdelijk volgt dan een lesje aardrijkskunde, in Bayern is België namelijk terra incognita. Het babbelen gaat echt goed, mijn grammatica is bijlange nog niet perfect maar ik kan me ondertussen best goed uitdrukken.

Ten slotte nog een update over ons theaterstukje. Ik ben heel fier op mijn kleine Duitse Geschwister (parapluwoord voor broers en zussen). Daarmee bedoel ik natuurlijk M. en V. Ons toneelstukje ‘Der Piratenschatz’ is namelijk zondag in première gegaan voor mama-papa-oma-opa en het was een succes. De ouders en grootouders vinden het echt prachtig dat ik zoveel tijd en moeite steek in zulke activiteiten. En de kinderen hebben er natuurlijk bijzonder veel plezier aan. En hun plezier is mijn plezier. Zondagavond, toen M. me goedenacht kwam wensen, kroop hij dicht tegen mij aan in de zetel en ik vroeg of hij het leuk had gevonden om het toneelstuk te maken en te spelen. Hij: “Heeeel leuk!” en hij gaf me een dikke knuffel. Heel vertederend. M. is soms (lees: vaak) een pain-in-the-ass omdat hij heel slecht gehoorzaamt en vaak (lees: nagenoeg altijd) wild doet, maar op zo’n momenten besef ik toch hoe graag ik dat ventje zie.

21-02-2011, 20:46 Geschreven door Supernanny G

Gisteren Valentijn. De eerste Valentijn die ik niet met m’n betere wederhelft doorgebracht heb sinds we samen zijn… bijna 800 km van elkaar verwijderd, sogar… Gelukkig vind ik Valentijn één grote berg commercieel gedoe dus ik heb er absoluut niet emotioneel over gedaan. Maar de Mon Cherikes die ik normaal gezien op 14 februari krijg van mijn schatteke miste ik wel een beetje. En het schatteke zelf ook natuurlijk ;-)

Gisteren was ik bij de ouders van D. thuis. Dat zijn heel erg lieve mensen die ondertussen zeer op mij gesteld zijn. Vooral opa W. wil me altijd vanalles vertellen en tonen, vorige week was ik bijvoorbeeld met hem in Augsburg. Toen heeft hij zelfs een stadsgids gekocht voor mij, en de foto’s die hij toen van mij gemaakt heeft, heeft hij daarna nog laten afdrukken en mij ook cadeau gegeven. Echt heel erg lief. Gisteren wou hij mij een film tonen die hij in zijn jonge jaren gedraaid heeft met enkele maten. Best schattig, heel erg amateuristisch met een eenvoudig verhaal over een drugshandeltje. Maar voor amateurs echt nog wel geslaagd, en ik heb niet moeten doen alsof ik geboeid was ;-)

Over amateurs gesproken. De kinders en ikzelf werken ondertussen al twee weken vlijtig aan een toneelstuk… Een voorstel van mezelf, waar ik ondertussen al een beetje spijt van heb. Ik zou namelijk evengoed een gezelschapsspelletje kunnen spelen met hen, da’s minder werk, en minder vermoeiend… Maar neen, ik ben hier echt de supernanny met de superideeën. Daaraan beleven de kinderen veel plezier, en ik vooral stress. “Der Piratenschatz” heet het stuk, is 6 pagina’s lang (in groot lettertype zodat de kinderen het beter kunnen lezen), en is na 2 weken nog niet ingestudeerd geraakt. De kinderen denken alleen maar aan de opvoeringen en de kostuums… en ik moet ervoor zorgen dat er toch iets fatsoenlijks op de ‘planken’ komt (in ons geval ‘op de matras’, het podium is namelijk een matras) want er zijn al bijzonder veel vrienden en familie uitgenodigd...

Aan enthousiasme ontbreekt het echter niet, M. en V. zijn helemaal in de wolken. Nog nooit heeft een aupair zo’n leuke dingen met hen gedaan, om het met hun woorden te zeggen… In mijn eerste week hier heb ik ook al een geheim wapen ingezet: het fotoverhaal.  Toen ik dat idee voorstelde heeft M. letterlijk gezegd dat nog geen enkele aupair zo’n goed idee had gehad, *glunderglunder*, goed begonnen is half gewonnen, hehe ;-) Toen hebben we eerst een sprookje geschreven, en dan foto’s gemaakt voor een soort stripverhaal. Dat is echt heel goed gelukt en de kinderen hebben het er nog dagenlang over gehad hoe leuk dat wel niet was.

En nu is er dus geniaal idee nummer 2, een theaterstuk maken… Ik laat nog weten hoe dat afloopt… In elk geval ben ik door deze originele ideeën heel erg geliefd geworden bij de kinderen, en het is ook uitstekend chantagemateriaal: “Wanneer jullie nu niet gaat slapen, repeteren we morgen niet meer voor het toneelstuk!” En dat werkt echt ;-)

En om af te sluiten nog een van mijn zeldzame, spontaan geestige momenten:

J:             “Du kannst so gut mit den Kindern umgehen, du bist der Kinderflüsterer, so wie der Pferdeflüsterer, weißt du."
G:           “Nah, die Kinder schreien so viel, dass sie Geflüster überhaupt nicht hören können.”

15-02-2011, 10:25 Geschreven door Supernanny G

Heej allemaal!

Ik heb ondertussen vier prettige weekends achter de rug hier, maar ik moet zeggen, het voorbije weekend spant de kroon. Eerst wat algemeens over de weekends hier. Het is ondertussen de gewoonte geworden dat J. en ik dan vrij laat opblijven. Dan drinken we bier, hebben zeer diepzinnige filosofische gesprekken (*kuch*) of kijken we films die vrouwlief niet apprecieert, voornamelijk actiefilms zoals ‘Stirb Langsam’, oftewel ‘Die Hard’. Over de vreselijke gewoonte alle anderstalige films en series te dubben zal ik een volgende keer nog wel een tirade afsteken…

Maar dus, afgelopen weekend.  Meer bepaald zondag, gisteren dus. Ik had al een tijdje - via een lokale sociale netwerksite -contact met een Augsburger. Mannelijk, 29 jaar, kwam sympathiek over in de berichten die hij schreef maar op het Internet kan je je als eender wie voordoen dus dat zegt niet veel. Nu had die jongen/man mij aangeboden om mij een rondleiding te geven in de stad Augsburg. Eerste gedachte: riskant, niet doen. Tweede gedachte: toch niet zo riskant, zolang we op openbare plaatsen blijven en in de stad zijn er altijd andere mensen in de buurt. Besluit: ik waag het erop, met als voornemen zeker niet mee te rijden met de auto, mocht hij dat voorstellen. Ik ben nog niet zot.

Afspraak om 15u aan de hoofdingang van het Hauptbahnhof van Augsburg. Best spannend eigenlijk, ik had wel wat zenuwen maar eerder positieve dan negatieve. En wat een opluchting toen de jongeheer P. in levende lijve voor mij stond: hij bleek uitermate vriendelijk, sympathiek, en zelfs een beetje een gentleman te zijn. Hij heeft me enkele culturele hoogtepunten (het stadhuis, de kathedraal, Sankt Ulrich und Afra) laten zien en verteld waar het goed uitgaan is. Dan zijn we wat gaan drinken in een Irish pub en vroeg hij of ik daarna mee iets wou gaan eten, hij had namelijk al afgesproken met enkele vrienden. Toen bleek dat deze vrienden ofwel onbereikbaar waren ofwel afzegden toen hij ze opbelde, besloten we maar met twee pizza te gaan eten, P. kende namelijk een goede pizzeria.

We verlieten de Irish pub en gingen te voet op weg naar het restaurantje. Alles prima, alles OK, tot P. aankondigde dat zijn wagen een beetje verder geparkeerd stond en dat we best met de auto naar de pizzeria zouden rijden omdat die wat verder weg was... Alarmbelletje in mijn achterhoofd slaat op hol. Niet met een vreemde meerijden, niet met een vreemde meerijden, niet met een vreemde…. Hopend dat mijn mensenkennis me niet in de steek liet besloot ik toch maar mee te rijden, ondanks mijn goede voornemen. Op weg naar de auto liet een van de onbereikbare vrienden van P. eindelijk iets weten: hij wou ook mee naar de pizzeria. Nog beter, twee onbekende oudere venten voor mij alleen...

Aangekomen bij de auto: nog snel overwegen of ik toch niet op een subtiele manier heel snel zou wegrennen richting station… Toch maar ingestapt. Op het dashboard een boekje ‘Augsburg: Die Stadtführung’.  Wat lief, hij heeft zich speciaal nog geïnformeerd voor mij… Of nee, zou het een truc zijn om mijn vertrouwen te winnen? Ik was duidelijk nog niet 100% zeker over mijn beslissing. Eerst M. afhalen, de vriend van P. Net als P. ziet M. er absoluut niet uit als een crimineel, eerder een echte braverik, dus dat was al een opluchting.

Dan richting pizzeria, ik kon het niet laten om goed op te letten of we de stad niet uitreden richting ‘the middle of nowhere’…maar niks aan de hand, we bleven in het stadscentrum. Auto geparkeerd, nog een stukje te voet, en opeens merkte ik dat we recht op een erotiekshop toeliepen. Toen ben ik echt bijna gaan lopen, tot ik naast de gevel vol neonlicht een klein restaurantje kon ontwaren. De pizzeria, oef. Ik moet toegeven dat ik best opgelucht was toen we binnengingen, nu was ik minstens anderhalf uur veilig.

Heerlijke pizza gegeten, bier gedronken, gezellig gebabbeld… En tijdens al dat gebabbel heb ik een geweldige ontdekking gedaan: die jongens zijn echt schatjes. Het grootste probleem in hun leven is dat ze te verlegen zijn om vrouwen te ontmoeten… Vooral M. was veel banger voor mij dan ik voor hem. Zeer vreemd dat P. het aangedurfd had mij zo te ontmoeten, waarschijnlijk was hij zenuwachtiger dan ik, maar hij verbergt het sowieso beter dan M.  In de pizzeria was het echt heel gezellig, ik hoop alleen maar dat zij er net zo over dachten en mij niet al te gestoord vonden.

Afrekenen en opkrassen want het werd wat laat. “Wann fährt dein Zug?”. “Keine Ahnung”. “Dann fahren wir dich heim”. Weer dat alarmbelletje... Het dorpje waar ik woon bevindt zich, jawel, in ‘the middle of nowhere’. Ze zouden me eender waar naartoe kunnen rijden. Het was echter zeer onwaarschijnlijk geworden dat ik met twee criminelen te maken had: als ze mij naar een donker verlaten landweggetje hadden willen rijden hadden ze dat meteen kunnen doen i.p.v. eerst gezellig pizza te gaan eten, dus heb ik mij naar huis laten brengen. Wat een luxe, voor de deur afgezet worden. Allebei nog een dikke zoen en een dikke merci, en hopelijk tot de volgende keer!

Gisteren was echt een van de beste dagen tot nu toe. J. kon er echter niet mee lachen dat ik zo’n ‘vreselijk risico’ genomen had. Toegegeven, een beetje gevaarlijk zou je het kunnen noemen, maar met een beetje mensenkennis en inschattingsvermogen is het zo erg nog niet. En ik zou niet zo’n leuke dag gehad hebben als ik niet dat beetje risico genomen had.

07-02-2011, 19:40 Geschreven door Supernanny G

Hej allemaal!

Mijn ‘Au-Pair-Aufenthalt’ is tot nu toe al een leerrijke ervaring geweest, niet enkel wat betreft de taal. De Duitse cultuur leer ik namelijk steeds beter kennen, met name de culinaire gewoonten. In dit bericht aldus een lesje Duitse keuken! Guten Appetit!

Leberkäse

Letterlijk vertaald ‘leverkaas’. Best een misleidende naam, want het is geen kaas en er wordt geen lever in verwerkt (tenminste niet in het Beierse recept). Eigenlijk is het voornamelijk vermalen vlees, aangevuld met uien en kruiden. Dat wordt dan gebakken en het resultaat oogt een beetje als een roze cake. Het heeft een nogal vreemde textuur die ik omschrijf als ‘mouchiemouchie’, maar ik vrees dat die term niet algemeen gekend is ;-) . Wordt in mijn gezinnetje heel vaak gegeten. Zeker niet onsmakelijk, maar niet mijn favoriet.

Knödel

Uitspraak: kneudel. Deze bijzonder onsmakelijk klinkende naam past heel goed bij dit gerecht. Niet per se omdat het gerecht niet lekker zou zijn! Het woord is gewoon zo koddig en dat is een Knödel ook. Heel simpel gezegd is een Knödel een bol deeg. Er zijn heel veel verschillende manieren om Knödel te bereiden, je kan ze namelijk met vanalles opvullen en verschillende soorten deeg gebruiken. Ik schrok een beetje toen hier werd aangekondigd dat er Knödel op tafel kwamen omdat ik van mijn ouders ooit eens een horrorverhaal gehoord heb over vreselijk vieze Knödel. De Knödel die ik hier gegeten heb kwamen uit een pakje en het heeft me inderdaad niet zo gesmaakt, maar J. en D. vonden het ook niet zo lekker en zeiden dat zelfgemaakte veel beter zijn. Selbstverständlich.

Ofenkäse

Volgens mij niet typisch Duits of Beiers, maar ik ben het in België nog nooit tegengekomen en er bestaat voor zover ik weet geen Nederlands woord voor, dus laat ons zeggen ‘behorende tot het Duitse taalgebied’. Waarschijnlijk dus eerder Zwitsers, aangezien die zo zot zijn van (gesmolten) kaas. Een Ofenkäse is een zachte kaas, zoals een camembert, die in zijn geheel in de oven opgewarmd wordt. Na 5 minuutjes eruit halen, opensnijden, nog eens 5 minuutjes erin, en klaar is kaas ;-) Het wordt gegeten door stukjes brood in de gesmolten kaas te dopen. Dit vind ik on-ge-loof-lijk lekker, ik heb me er letterlijk ziek aan gegeten. Zeker een aanrader voor de kaasliefhebber.

Raclette

Nog een kaasgerecht, niet Beiers maar Zwitsers. Aangezien die niet veraf zitten toch ook een beetje een gerecht van hier. Raclette is ook gesmolten kaas, normaal gezien wordt een door midden gesneden ronde kaas aan een kant verwarmd en het gesmolten stuk wordt er dan afgeschraapt en gegeten bij brood of aardappelen. De praktischere variant ‘voor thuis’ is met een gourmetstel, daarbij worden schijfjes kaas (liefst speciale raclettekaas) gesmolten in een pannetje. Daarbij kunnen ook groentjes en stukjes hesp of salami samen met de kaas verwarm worden. Heel erg lekker, en ook bijzonder geschikt wanneer er vegetariërs bij zijn!

Wurstsalat

We laten de kaas voor wat ze is en gaan over naar een ander onmisbaar ingrediënt in Duitsland: worst. Wurstsalat is een typisch gerecht van de streek. Gesneden uien, augurken, uiteraard worst, en eventueel kaas. Nog wat kruiden, azijn en olie. Dat wordt dan gegeten bij brood of aardappelen. Best lekker, maar ik zal me er niet ziek aan eten (zoals bij de Ofenkäse) aangezien ik niet zo’n fan ben van worst.

Spätzle

Uitspraak: chpetsle met ‘ch’ zoals in ‘chocolade’. In mijn ‘Thematische woordenschat Duits’ (die ik in het eerste jaar aan de unief geblokt heb) gedefinieerd als ‘soort macaroni’. Hoe vaak ik dat vreselijke woord opgezegd heb om het toch eindelijk in mijn geheugen te kunnen vastketenen… Een woord onthouden - zeker als het zo’n tongtwister is - als je niet weet waar het voor staat, is namelijk geen makkelijke opgave. En nu heb ik het eindelijk op mijn bord gekregen en vergeet ik het nooit meer. Wat is het nu eigenlijk? Niet echt macaroni zou ik zeggen. Het smaakt anders en ook de textuur is verschillend. Het ziet eruit als kleine gele bolletjes deeg. Je kan het zelf maken maar ook in een pakje kopen, zelfgemaakte (zoals die van de oma) is uiteraard lekkerder en dat heb ik zelf al kunnen testen. Bestaat voornamelijk uit meel en eieren en heeft een nogal flauwe smaak. Maar met gesmolten kaas of saus heel lekker!

Zo, dat waren mijn voornaamste culinaire ervaringen in Bayern tot nu toe. Ik ben benieuwd wat ik hier het komende half jaar nog allemaal op mijn bord krijg…Maar ik heb een flauw vermoeden dat ik nog heel wat kaas en vlees ga tegenkomen ;-)

Viele liebe Grüße!

03-02-2011, 00:50 Geschreven door Supernanny G

01-02-2011, 14:17 Geschreven door Supernanny G