Gisteren Valentijn. De eerste Valentijn die ik niet met m’n betere wederhelft doorgebracht heb sinds we samen zijn… bijna 800 km van elkaar verwijderd, sogar… Gelukkig vind ik Valentijn één grote berg commercieel gedoe dus ik heb er absoluut niet emotioneel over gedaan. Maar de Mon Cherikes die ik normaal gezien op 14 februari krijg van mijn schatteke miste ik wel een beetje. En het schatteke zelf ook natuurlijk ;-)

Gisteren was ik bij de ouders van D. thuis. Dat zijn heel erg lieve mensen die ondertussen zeer op mij gesteld zijn. Vooral opa W. wil me altijd vanalles vertellen en tonen, vorige week was ik bijvoorbeeld met hem in Augsburg. Toen heeft hij zelfs een stadsgids gekocht voor mij, en de foto’s die hij toen van mij gemaakt heeft, heeft hij daarna nog laten afdrukken en mij ook cadeau gegeven. Echt heel erg lief. Gisteren wou hij mij een film tonen die hij in zijn jonge jaren gedraaid heeft met enkele maten. Best schattig, heel erg amateuristisch met een eenvoudig verhaal over een drugshandeltje. Maar voor amateurs echt nog wel geslaagd, en ik heb niet moeten doen alsof ik geboeid was ;-)

Over amateurs gesproken. De kinders en ikzelf werken ondertussen al twee weken vlijtig aan een toneelstuk… Een voorstel van mezelf, waar ik ondertussen al een beetje spijt van heb. Ik zou namelijk evengoed een gezelschapsspelletje kunnen spelen met hen, da’s minder werk, en minder vermoeiend… Maar neen, ik ben hier echt de supernanny met de superideeën. Daaraan beleven de kinderen veel plezier, en ik vooral stress. “Der Piratenschatz” heet het stuk, is 6 pagina’s lang (in groot lettertype zodat de kinderen het beter kunnen lezen), en is na 2 weken nog niet ingestudeerd geraakt. De kinderen denken alleen maar aan de opvoeringen en de kostuums… en ik moet ervoor zorgen dat er toch iets fatsoenlijks op de ‘planken’ komt (in ons geval ‘op de matras’, het podium is namelijk een matras) want er zijn al bijzonder veel vrienden en familie uitgenodigd...

Aan enthousiasme ontbreekt het echter niet, M. en V. zijn helemaal in de wolken. Nog nooit heeft een aupair zo’n leuke dingen met hen gedaan, om het met hun woorden te zeggen… In mijn eerste week hier heb ik ook al een geheim wapen ingezet: het fotoverhaal.  Toen ik dat idee voorstelde heeft M. letterlijk gezegd dat nog geen enkele aupair zo’n goed idee had gehad, *glunderglunder*, goed begonnen is half gewonnen, hehe ;-) Toen hebben we eerst een sprookje geschreven, en dan foto’s gemaakt voor een soort stripverhaal. Dat is echt heel goed gelukt en de kinderen hebben het er nog dagenlang over gehad hoe leuk dat wel niet was.

En nu is er dus geniaal idee nummer 2, een theaterstuk maken… Ik laat nog weten hoe dat afloopt… In elk geval ben ik door deze originele ideeën heel erg geliefd geworden bij de kinderen, en het is ook uitstekend chantagemateriaal: “Wanneer jullie nu niet gaat slapen, repeteren we morgen niet meer voor het toneelstuk!” En dat werkt echt ;-)

En om af te sluiten nog een van mijn zeldzame, spontaan geestige momenten:

J:             “Du kannst so gut mit den Kindern umgehen, du bist der Kinderflüsterer, so wie der Pferdeflüsterer, weißt du."
G:           “Nah, die Kinder schreien so viel, dass sie Geflüster überhaupt nicht hören können.”

15-02-2011, 10:25 Geschreven door Supernanny G