Lieve mensjes allemaal,

’t Is al een tijdje geleden dat ik nog wat van me heb laten horen. De hoogste tijd om nog wat avonturen neer te pennen.

Carnaval is al even voorbij en alles gaat weer zijn gewone gangetje. Alhoewel… toch niet helemaal. Vorig weekend heb ik namelijk bezoek gekregen uit België! Een delegatie van de toneelvereniging eigenlijk: de voorzitter, penningmeester en jeugdcoördinator. Heel goede vrienden van mij. En last but certainly not least: mijn allerliefste schatteke, mijn zielsverwant, mijn prins op het witte paard, mijn vriendje!

Zaterdagmiddag kwamen ze toe en kregen Leberkäse en Brezel voorgeschoteld. Beide tamelijk of misschien zelfs volledig onbekend voor mijn gasten… Maar het leek gelukkig toch min of meer te smaken. Nog leuk om te vermelden: ik wist de eerste uren totaal niet meer hoe ik Nederlands moest praten! Ik brabbelde het ene Duitse woord na het andere en wist soms niet of iets überhaupt Nederlands of Duits was. Vreselijk. Maar na een tijdje ging het gelukkig beter.

Na het middageten zijn we in Augsburg op stap gegaan en hebben we de Goldener Saal en de Fuggerei bezocht. ’s Avonds gaan eten in een typisch Beiers restaurant, dat de leuke naam ‘König von Flandern’ droeg. We werden wel niet als koningen begroet, maar het eten was goed en de sfeer nog beter. Maar daar zorgden we natuurlijk voor het grootste deel zelf voor.

We wilden het niet te laat maken want de volgende dag zou mijn bezoek al om 14u moeten vertrekken om nog op tijd thuis te geraken. Door de volgende dag vroeg te beginnen konden we dus tenminste nog enkele uurtjes samen doorbrengen. Mijn vriend en ik namen ’s avonds de trein naar ‘huis’ (hij zou bij mij overnachten), en de anderen zakten af naar hun hotel. Thuisgekomen waren J. en R. nog op. Hoewel we elk halfuur zeiden dat we het niet te laat konden maken en dringend moesten gaan slapen, bleef het bier vloeien en de woorden ook. We hebben tot 3u ’s morgens gebabbeld.

Volgende ochtend: mijn vriend en ik kleine oogjes… Om 9u stonden onze vriendjes al weer voor de deur. Het weer was veel beter dan de vorige dag, prachtig. We zijn gaan wandelen in Landsberg am Lech, echt heel mooi bij zoveel zonneschijn. ’s Middags hebben we daar ook iets gegeten. Toen we ongeveer het hele stadje verkend hadden zijn we weer richting dorpje-waar-ik-woon gereden. Daar hebben we nog een fles champagne opengetrokken die onze voorzitter meegebracht had.

 Het afscheid naderde… Rond 14u zijn ze weer vertrokken, met uitzondering van mijn vriend. Die zou nog tot maandagnamiddag blijven. Hoewel het een vrij kort samenzijn was, vond ik het echt geweldig hen terug gezien te hebben en nog eens gezellig samen te zitten en te babbelen. Just like old times… Toen ze weer vertrokken kreeg ik toch even een brok in m’n keel (‘Kloß im Hals’ in het Duits), nu zou het zeker nog eens zo lang duren voor ik hen weer zag.

Maar gelukkig was daar mijn schatteke nog! Ergens ook wel leuk zo, nu hadden we wat tijd voor onszelf. Omdat we totaal uitgeblust waren hebben we eerst een tijdje gewoon gezellig in de zetel gezeten in de woonkamer. Toen kwam J. met het voorstel om te gaan wandelen aan de Lech met R. en zijn dochtertje, en om daarna wat te gaan drinken in het Zollhaus. Het wandelingetje was gezellig, wanneer de zon schijnt is die omgeving prachtig om te zien.

De rest van de dag hebben we niet veel meer gedaan. Gewoon thuis gebleven, in de zetel zitten, babbelen met D. en J. ’s Avonds niet te laat meer opgebleven want we hadden wel wat slaaptekort. Bovendien wilden we ook deze keer niet te laat opstaan zodat we nog wat aan onze dag hadden.

Maandag, schooldag. De kinderen zouden rond half 1 thuiskomen en ik moest dus eten koken voor ‘s middags. Door de aanwezigheid van m’n vriend waren de kinderen gelukkig vrij braaf, ze waren wat bang voor hem, haha :D Achter zijn rug noemden ze hem ‘der Riese’(de reus). ’s Namiddags moest m’n vriend dan weer naar huis, om ongeveer 15u moest hij de trein nemen naar München en daar zou hij de bus nemen naar huis. Een rit van 13 uur… de arme suffie. Maar dat had hij voor mij over…

De wandeling van het treinstation weer naar huis was vrij lang en eenzaam. Weer thuisgekomen had ik weer het gevoel dat ik begin januari had… Maar net zoals toen ging dat nu ook snel voorbij. Omdat ik hier zo’n goede vriendschap heb opgebouwd met mijn gezin hier, en vooral met papa J., is het ook perfect draaglijk zo lang niet bij mijn vriendje, mijn vrienden en familie te zijn. Als ik daar nu wat beter over nadenk, besef ik wat voor een risico ik genomen heb. Stel je voor dat ik niet zo goed overeenkwam met de mensen hier. Hoe ondraaglijk zou dat wel niet zijn, een half jaar lang.

Maar nu wissel ik even het thema met 180°. Van lieve, fijne mensen, naar complete ars**löcher. Nee, dat klopt niet. Ik geloof niet zo aan ar**löcher. Sommige mensen zijn inderdaad totale klootzakken, weten het ook, en trekken er zich niks van aan. Andere zijn echter te dom en hebben niet genoeg sociale vaardigheden. Daardoor doen ze klootzakkerige dingen maar het zijn geen klootzakken. Anyway. Met dat type persoon heb ik dit weekend te maken gekregen.

Over P. heb ik al een aantal keer verteld. Die ene gast die ik via een lokale sociale netwerksite heb leren kennen. Ik ben met hem en vrienden van hem een aantal keer in Augsburg wat gaan drinken, en met hem ben ik ook naar dat carnavalsbal geweest. Niks aan de hand, is altijd heel erg leuk geweest, geweldig om iemand te kennen in de stad met wie ik kan uitgaan.

Welnu. Vorige week stuurde P. mij een smsje om te vragen of ik zin had om op 26 maart (gisteren dus) met hem naar een soort rondleiding te gaan in Augsburg. Ik moest het wel snel laten weten want de volgende ochtend zou hij tickets moeten kopen. Aangezien hij niet bijzonder veel info gegeven had, stuurde ik terug: “Öh…Was, wie, wo, wann?”. Pas de volgende morgen kreeg ik antwoord: “Bist du schon wieder betrunken? :P Da kann man z.B. das Stadtarchiv angucken.” Aha. Omdat ik graag wil weten waarvoor ik mij opgeef, ben ik opeens een zatte fles… bovendien had hij geen antwoord gegeven op mijn vraag. Ik had niet veel zin in een discussie en ben sowieso geïnteresseerd in cultuur, dus heb ik dan maar ge-sms’t dat ik het goed vond.

Ik heb er verder niet meer echt bij stilgestaan, tot ik in de loop van de week daarop, vorige donderdag, een sms kreeg: “Hi! Wir treffen uns am besten schon morgen Abend und du übernachtest bei mir, weil die erste Führung beginnt am Samstag schon um 5:30Uhr in der Früh. LG! P.” Dat vond ik wel héél raar. Omdat ik geen geld meer had op m’n gsm heb ik niet teruggestuurd en ik wist eigenlijk sowieso niet goed wat ik ervan moest denken. De dag erna stuurde hij: “Hi G., ich habe ab 19Uhr Zeit. Sag einfach Bescheid, wann du am Bahnhof sein wirst, dann hol ich dich ab. P.” Alsof ik al toegestemd had. Toen begon ik wel een beetje pissig te worden en heb expres niet geantwoord: hij moest me zelf maar eens opbellen.

Vrijdagavond belde hij me eindelijk op. Ik heb hem gevraagd wat dat nu eigenlijk is, die rondleidingen, en waarom in godsnaam er een rondleiding gegeven werd om half 6 ’s morgens. Eindelijk kreeg ik wat info: het event heette ‘Augsburg Open’, en die rondleiding om half 6 vond plaats op de Müllberg, ofwel afvalberg (!), vanwaar je een ‘mooi uitzicht’ hebt om de zonsopgang te zien. Toen heb ik toch mooi meegedeeld dat ik niet van plan was om daar met hem naartoe te gaan maar dat ik wel de volgende rondleiding wou doen. Die was om 11u vertelde hij. Hij deelde mee dat ik dan de trein van kwart na 10 zou moeten nemen en dat we er dan wel op tijd zouden geraken.

Ondertussen had ik al heel wat afgepraat met J. over deze hele situatie. Beide vonden we het heel raar dat P. helemaal geen informatie gaf en zelfs weigerde te geven. Bovendien werd mijn mening niet gevraagd (Augsburg Open heeft wel 101 rondleidingen, en mij werd nooit gevraagd wat ik interessant vind…) en ging P. ervan uit dat ik zijn voorstellen zou opvolgen. J. was er heel negatief over, maar braaf en geduldig als ik ben wou ik P. het voordeel van de twijfel geven. Ik zou hem er de volgende dag wel op wijzen dat ik het helemaal niet leuk vond dat hij zich zo gedroeg en dat ik in de toekomst ook graag inspraak wou hebben. Mijn verklaring voor zijn gedrag: sociaal niet erg ontwikkeld en/of te dom.

Volgende ochtend. Ik moest ‘de trein van 10u15’ nemen, zoals P. gezegd had. Er was wel een kleine miscommunicatie… Ik had begrepen dat de trein vertrok om 10u15. Het was echter zo dat de trein arriveerde in Augsburg om 10u15… Echt loemp dat ik dat niet nog eens opgezocht had, maar uiteindelijk zou het in mijn eigen voordeel geweest zijn… (poging om de spanning wat op te bouwen ;-) ) Maar dus: trein gemist. P. opgebeld, gevraagd “wat nu”. Hij zou eens nakijken of we het nog zouden halen als hij me kwam ophalen. Dat was niet het geval. En nu komt het toppunt. Ik probeer het gesprek een beetje te reconstrueren, in het Nederlands, voor diegenen die bij de smsjes al problemen ondervonden ;-)

G:           Ok, als we die rondleiding niet meer halen, kunnen we er misschien nog een andere doen?

P:            Je kan eens kijken op internet, Augsburg Open heet dat, je kan daar het programma zien. Dan kan je kijken wat je interesseert.

G:           *opent google en typt Augsburg Open, probeert het programma te vinden*

P:            Maar eigenlijk is er vandaag niks meer wat mij interesseert, morgen is er nog wel iets, we zullen dat dan doen.

G:           *weet niet goed wat zeggen* Euh… OK dan… is er dan nog iets anders wat we vandaag kunnen doen…?

P:            *klinkt niet echt enthousiast* Bwa, ik zal er eens over nadenken, als ik iets weet zal ik terugbellen. Daag.

En toen had ik ‘sonnen Haltz’ (so einen Hals). Met andere woorden: ik was woest. Totaal pissed. Ik heb meteen J. opgebeld (ik was alleen thuis, de ouders en kinderen waren bij een turnwedstrijd van V.) en het hele verhaal gedaan, ik moest gewoon tegen iemand uitrazen en J. heeft veel luistertalent. Ik was beledigd, verontwaardigd, teleurgesteld, boos. J. en ik kwamen tot het besluit da ik mezelf wat moest opvrolijken, mijn activiteit van de dag zou dus worden: shoppen. Eigenlijk allesbehalve mijn favoriete bezigheid, maar toch.

Het liefst wou ik helemaal niet meer met P. spreken, maar omdat hij me nog zou opbellen als hij wist wat hij graag wou doen (hoe vreselijk klinkt dat…) moest ik hem wel iets laten weten. Ik heb dan maar een sms geschreven, waarin ik expres vaag bleef over de reden van mijn ‘sonnen Haltz’: ”Du hast wirklich keine ahnung…bin echt enttäuscht. Ich geh heute shoppen, bin jetzt froh dass ich den zug verpasst hab. Entweder du glaubst ich bin dumm, oder du bist es selber. Aber ich bin es nicht” Een tijdje later probeerde hij me op te bellen maar ik heb niet opgenomen. Die avond heeft hij nog een sms gestuurd waarin hij zei dat hij niet begreep waarom ik dat geschreven had. Uiteraard, zoals ik al dacht, gewoon te dom.

Sommige mensen zijn loemp, en ze kunnen er niet aan doen. Andere mensen zijn agressief, en kunnen daar niet aan doen. Maar dat wil niet zeggen dat we maar moeten verdragen wat zulke mensen allemaal uithalen. Mijn geduld was dus op. Vanaf nu ga ik dus niet meer uit met P., ik heb ook nog wat eigenwaarde, zo laat ik mij niet behandelen. Spijtig eigenlijk, het was altijd heel tof en ik heb veel leuke mensen ontmoet via P. Maar gelukkig heb ik ook zonder P. leuke dingen te doen hier.

Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte gebracht. Tot de volgende!

27-03-2011, 00:00 Geschreven door Supernanny G