Gisteren Valentijn. De eerste Valentijn die ik niet met m’n betere wederhelft doorgebracht heb sinds we samen zijn… bijna 800 km van elkaar verwijderd, sogar… Gelukkig vind ik Valentijn één grote berg commercieel gedoe dus ik heb er absoluut niet emotioneel over gedaan. Maar de Mon Cherikes die ik normaal gezien op 14 februari krijg van mijn schatteke miste ik wel een beetje. En het schatteke zelf ook natuurlijk ;-)

Gisteren was ik bij de ouders van D. thuis. Dat zijn heel erg lieve mensen die ondertussen zeer op mij gesteld zijn. Vooral opa W. wil me altijd vanalles vertellen en tonen, vorige week was ik bijvoorbeeld met hem in Augsburg. Toen heeft hij zelfs een stadsgids gekocht voor mij, en de foto’s die hij toen van mij gemaakt heeft, heeft hij daarna nog laten afdrukken en mij ook cadeau gegeven. Echt heel erg lief. Gisteren wou hij mij een film tonen die hij in zijn jonge jaren gedraaid heeft met enkele maten. Best schattig, heel erg amateuristisch met een eenvoudig verhaal over een drugshandeltje. Maar voor amateurs echt nog wel geslaagd, en ik heb niet moeten doen alsof ik geboeid was ;-)

Over amateurs gesproken. De kinders en ikzelf werken ondertussen al twee weken vlijtig aan een toneelstuk… Een voorstel van mezelf, waar ik ondertussen al een beetje spijt van heb. Ik zou namelijk evengoed een gezelschapsspelletje kunnen spelen met hen, da’s minder werk, en minder vermoeiend… Maar neen, ik ben hier echt de supernanny met de superideeën. Daaraan beleven de kinderen veel plezier, en ik vooral stress. “Der Piratenschatz” heet het stuk, is 6 pagina’s lang (in groot lettertype zodat de kinderen het beter kunnen lezen), en is na 2 weken nog niet ingestudeerd geraakt. De kinderen denken alleen maar aan de opvoeringen en de kostuums… en ik moet ervoor zorgen dat er toch iets fatsoenlijks op de ‘planken’ komt (in ons geval ‘op de matras’, het podium is namelijk een matras) want er zijn al bijzonder veel vrienden en familie uitgenodigd...

Aan enthousiasme ontbreekt het echter niet, M. en V. zijn helemaal in de wolken. Nog nooit heeft een aupair zo’n leuke dingen met hen gedaan, om het met hun woorden te zeggen… In mijn eerste week hier heb ik ook al een geheim wapen ingezet: het fotoverhaal.  Toen ik dat idee voorstelde heeft M. letterlijk gezegd dat nog geen enkele aupair zo’n goed idee had gehad, *glunderglunder*, goed begonnen is half gewonnen, hehe ;-) Toen hebben we eerst een sprookje geschreven, en dan foto’s gemaakt voor een soort stripverhaal. Dat is echt heel goed gelukt en de kinderen hebben het er nog dagenlang over gehad hoe leuk dat wel niet was.

En nu is er dus geniaal idee nummer 2, een theaterstuk maken… Ik laat nog weten hoe dat afloopt… In elk geval ben ik door deze originele ideeën heel erg geliefd geworden bij de kinderen, en het is ook uitstekend chantagemateriaal: “Wanneer jullie nu niet gaat slapen, repeteren we morgen niet meer voor het toneelstuk!” En dat werkt echt ;-)

En om af te sluiten nog een van mijn zeldzame, spontaan geestige momenten:

J:             “Du kannst so gut mit den Kindern umgehen, du bist der Kinderflüsterer, so wie der Pferdeflüsterer, weißt du."
G:           “Nah, die Kinder schreien so viel, dass sie Geflüster überhaupt nicht hören können.”

15-02-2011, 10:25 Geschreven door Supernanny G

Heej allemaal!

Ik heb ondertussen vier prettige weekends achter de rug hier, maar ik moet zeggen, het voorbije weekend spant de kroon. Eerst wat algemeens over de weekends hier. Het is ondertussen de gewoonte geworden dat J. en ik dan vrij laat opblijven. Dan drinken we bier, hebben zeer diepzinnige filosofische gesprekken (*kuch*) of kijken we films die vrouwlief niet apprecieert, voornamelijk actiefilms zoals ‘Stirb Langsam’, oftewel ‘Die Hard’. Over de vreselijke gewoonte alle anderstalige films en series te dubben zal ik een volgende keer nog wel een tirade afsteken…

Maar dus, afgelopen weekend.  Meer bepaald zondag, gisteren dus. Ik had al een tijdje - via een lokale sociale netwerksite -contact met een Augsburger. Mannelijk, 29 jaar, kwam sympathiek over in de berichten die hij schreef maar op het Internet kan je je als eender wie voordoen dus dat zegt niet veel. Nu had die jongen/man mij aangeboden om mij een rondleiding te geven in de stad Augsburg. Eerste gedachte: riskant, niet doen. Tweede gedachte: toch niet zo riskant, zolang we op openbare plaatsen blijven en in de stad zijn er altijd andere mensen in de buurt. Besluit: ik waag het erop, met als voornemen zeker niet mee te rijden met de auto, mocht hij dat voorstellen. Ik ben nog niet zot.

Afspraak om 15u aan de hoofdingang van het Hauptbahnhof van Augsburg. Best spannend eigenlijk, ik had wel wat zenuwen maar eerder positieve dan negatieve. En wat een opluchting toen de jongeheer P. in levende lijve voor mij stond: hij bleek uitermate vriendelijk, sympathiek, en zelfs een beetje een gentleman te zijn. Hij heeft me enkele culturele hoogtepunten (het stadhuis, de kathedraal, Sankt Ulrich und Afra) laten zien en verteld waar het goed uitgaan is. Dan zijn we wat gaan drinken in een Irish pub en vroeg hij of ik daarna mee iets wou gaan eten, hij had namelijk al afgesproken met enkele vrienden. Toen bleek dat deze vrienden ofwel onbereikbaar waren ofwel afzegden toen hij ze opbelde, besloten we maar met twee pizza te gaan eten, P. kende namelijk een goede pizzeria.

We verlieten de Irish pub en gingen te voet op weg naar het restaurantje. Alles prima, alles OK, tot P. aankondigde dat zijn wagen een beetje verder geparkeerd stond en dat we best met de auto naar de pizzeria zouden rijden omdat die wat verder weg was... Alarmbelletje in mijn achterhoofd slaat op hol. Niet met een vreemde meerijden, niet met een vreemde meerijden, niet met een vreemde…. Hopend dat mijn mensenkennis me niet in de steek liet besloot ik toch maar mee te rijden, ondanks mijn goede voornemen. Op weg naar de auto liet een van de onbereikbare vrienden van P. eindelijk iets weten: hij wou ook mee naar de pizzeria. Nog beter, twee onbekende oudere venten voor mij alleen...

Aangekomen bij de auto: nog snel overwegen of ik toch niet op een subtiele manier heel snel zou wegrennen richting station… Toch maar ingestapt. Op het dashboard een boekje ‘Augsburg: Die Stadtführung’.  Wat lief, hij heeft zich speciaal nog geïnformeerd voor mij… Of nee, zou het een truc zijn om mijn vertrouwen te winnen? Ik was duidelijk nog niet 100% zeker over mijn beslissing. Eerst M. afhalen, de vriend van P. Net als P. ziet M. er absoluut niet uit als een crimineel, eerder een echte braverik, dus dat was al een opluchting.

Dan richting pizzeria, ik kon het niet laten om goed op te letten of we de stad niet uitreden richting ‘the middle of nowhere’…maar niks aan de hand, we bleven in het stadscentrum. Auto geparkeerd, nog een stukje te voet, en opeens merkte ik dat we recht op een erotiekshop toeliepen. Toen ben ik echt bijna gaan lopen, tot ik naast de gevel vol neonlicht een klein restaurantje kon ontwaren. De pizzeria, oef. Ik moet toegeven dat ik best opgelucht was toen we binnengingen, nu was ik minstens anderhalf uur veilig.

Heerlijke pizza gegeten, bier gedronken, gezellig gebabbeld… En tijdens al dat gebabbel heb ik een geweldige ontdekking gedaan: die jongens zijn echt schatjes. Het grootste probleem in hun leven is dat ze te verlegen zijn om vrouwen te ontmoeten… Vooral M. was veel banger voor mij dan ik voor hem. Zeer vreemd dat P. het aangedurfd had mij zo te ontmoeten, waarschijnlijk was hij zenuwachtiger dan ik, maar hij verbergt het sowieso beter dan M.  In de pizzeria was het echt heel gezellig, ik hoop alleen maar dat zij er net zo over dachten en mij niet al te gestoord vonden.

Afrekenen en opkrassen want het werd wat laat. “Wann fährt dein Zug?”. “Keine Ahnung”. “Dann fahren wir dich heim”. Weer dat alarmbelletje... Het dorpje waar ik woon bevindt zich, jawel, in ‘the middle of nowhere’. Ze zouden me eender waar naartoe kunnen rijden. Het was echter zeer onwaarschijnlijk geworden dat ik met twee criminelen te maken had: als ze mij naar een donker verlaten landweggetje hadden willen rijden hadden ze dat meteen kunnen doen i.p.v. eerst gezellig pizza te gaan eten, dus heb ik mij naar huis laten brengen. Wat een luxe, voor de deur afgezet worden. Allebei nog een dikke zoen en een dikke merci, en hopelijk tot de volgende keer!

Gisteren was echt een van de beste dagen tot nu toe. J. kon er echter niet mee lachen dat ik zo’n ‘vreselijk risico’ genomen had. Toegegeven, een beetje gevaarlijk zou je het kunnen noemen, maar met een beetje mensenkennis en inschattingsvermogen is het zo erg nog niet. En ik zou niet zo’n leuke dag gehad hebben als ik niet dat beetje risico genomen had.

07-02-2011, 19:40 Geschreven door Supernanny G

Hej allemaal!

Mijn ‘Au-Pair-Aufenthalt’ is tot nu toe al een leerrijke ervaring geweest, niet enkel wat betreft de taal. De Duitse cultuur leer ik namelijk steeds beter kennen, met name de culinaire gewoonten. In dit bericht aldus een lesje Duitse keuken! Guten Appetit!

Leberkäse

Letterlijk vertaald ‘leverkaas’. Best een misleidende naam, want het is geen kaas en er wordt geen lever in verwerkt (tenminste niet in het Beierse recept). Eigenlijk is het voornamelijk vermalen vlees, aangevuld met uien en kruiden. Dat wordt dan gebakken en het resultaat oogt een beetje als een roze cake. Het heeft een nogal vreemde textuur die ik omschrijf als ‘mouchiemouchie’, maar ik vrees dat die term niet algemeen gekend is ;-) . Wordt in mijn gezinnetje heel vaak gegeten. Zeker niet onsmakelijk, maar niet mijn favoriet.

Knödel

Uitspraak: kneudel. Deze bijzonder onsmakelijk klinkende naam past heel goed bij dit gerecht. Niet per se omdat het gerecht niet lekker zou zijn! Het woord is gewoon zo koddig en dat is een Knödel ook. Heel simpel gezegd is een Knödel een bol deeg. Er zijn heel veel verschillende manieren om Knödel te bereiden, je kan ze namelijk met vanalles opvullen en verschillende soorten deeg gebruiken. Ik schrok een beetje toen hier werd aangekondigd dat er Knödel op tafel kwamen omdat ik van mijn ouders ooit eens een horrorverhaal gehoord heb over vreselijk vieze Knödel. De Knödel die ik hier gegeten heb kwamen uit een pakje en het heeft me inderdaad niet zo gesmaakt, maar J. en D. vonden het ook niet zo lekker en zeiden dat zelfgemaakte veel beter zijn. Selbstverständlich.

Ofenkäse

Volgens mij niet typisch Duits of Beiers, maar ik ben het in België nog nooit tegengekomen en er bestaat voor zover ik weet geen Nederlands woord voor, dus laat ons zeggen ‘behorende tot het Duitse taalgebied’. Waarschijnlijk dus eerder Zwitsers, aangezien die zo zot zijn van (gesmolten) kaas. Een Ofenkäse is een zachte kaas, zoals een camembert, die in zijn geheel in de oven opgewarmd wordt. Na 5 minuutjes eruit halen, opensnijden, nog eens 5 minuutjes erin, en klaar is kaas ;-) Het wordt gegeten door stukjes brood in de gesmolten kaas te dopen. Dit vind ik on-ge-loof-lijk lekker, ik heb me er letterlijk ziek aan gegeten. Zeker een aanrader voor de kaasliefhebber.

Raclette

Nog een kaasgerecht, niet Beiers maar Zwitsers. Aangezien die niet veraf zitten toch ook een beetje een gerecht van hier. Raclette is ook gesmolten kaas, normaal gezien wordt een door midden gesneden ronde kaas aan een kant verwarmd en het gesmolten stuk wordt er dan afgeschraapt en gegeten bij brood of aardappelen. De praktischere variant ‘voor thuis’ is met een gourmetstel, daarbij worden schijfjes kaas (liefst speciale raclettekaas) gesmolten in een pannetje. Daarbij kunnen ook groentjes en stukjes hesp of salami samen met de kaas verwarm worden. Heel erg lekker, en ook bijzonder geschikt wanneer er vegetariërs bij zijn!

Wurstsalat

We laten de kaas voor wat ze is en gaan over naar een ander onmisbaar ingrediënt in Duitsland: worst. Wurstsalat is een typisch gerecht van de streek. Gesneden uien, augurken, uiteraard worst, en eventueel kaas. Nog wat kruiden, azijn en olie. Dat wordt dan gegeten bij brood of aardappelen. Best lekker, maar ik zal me er niet ziek aan eten (zoals bij de Ofenkäse) aangezien ik niet zo’n fan ben van worst.

Spätzle

Uitspraak: chpetsle met ‘ch’ zoals in ‘chocolade’. In mijn ‘Thematische woordenschat Duits’ (die ik in het eerste jaar aan de unief geblokt heb) gedefinieerd als ‘soort macaroni’. Hoe vaak ik dat vreselijke woord opgezegd heb om het toch eindelijk in mijn geheugen te kunnen vastketenen… Een woord onthouden - zeker als het zo’n tongtwister is - als je niet weet waar het voor staat, is namelijk geen makkelijke opgave. En nu heb ik het eindelijk op mijn bord gekregen en vergeet ik het nooit meer. Wat is het nu eigenlijk? Niet echt macaroni zou ik zeggen. Het smaakt anders en ook de textuur is verschillend. Het ziet eruit als kleine gele bolletjes deeg. Je kan het zelf maken maar ook in een pakje kopen, zelfgemaakte (zoals die van de oma) is uiteraard lekkerder en dat heb ik zelf al kunnen testen. Bestaat voornamelijk uit meel en eieren en heeft een nogal flauwe smaak. Maar met gesmolten kaas of saus heel lekker!

Zo, dat waren mijn voornaamste culinaire ervaringen in Bayern tot nu toe. Ik ben benieuwd wat ik hier het komende half jaar nog allemaal op mijn bord krijg…Maar ik heb een flauw vermoeden dat ik nog heel wat kaas en vlees ga tegenkomen ;-)

Viele liebe Grüße!

03-02-2011, 00:50 Geschreven door Supernanny G

01-02-2011, 14:17 Geschreven door Supernanny G