Inhoud blog
  • Paznauner Thaja
  • Tiefentalalm
  • Gartner Alm
  • Hexenseehütte & Pezidkopf
  • Weißkugelhütte
    Laatste commentaren
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Stevens wandelblog

    29-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kemater Alm & Adolf-Pichler-Hütte

    Laatst afgelegd op 27-07-2010

    De wandeling naar de Kemater Alm en de Adolf-Pichler-Hütte begint in Grinzens, bij Axams. We hadden een routebeschrijving gevonden die beweerde dat er aan het uitgangspunt (het straatje Kohlstatt/Fernereben) een parkeermogelijkheid was, maar die hebben we niet gevonden (al kan dat er ook aan liggen dat er aan die kant van het dorp wegeniswerken aan de gang waren).  Daarom hebben we op de autoparking iets lager in het dorp, in de rechtsbocht waar de straat Anger overgaat in de Kirchgasse (tussen de buskeerplaats en het gemeentehuis) geparkeerd.  Dat betekende wel dat de tocht met een extra klimmetje langs de straat begon, en het hoogteverschil naar de Adolf-Pichler-Hütte is sowieso al bijna 1000m.  Een andere optie was geweest de (op dit moment tolvrije) tolweg naar de Kemater Alm op te rijden, maar langs de baan mag je niet parkeren, en indien we doorreden naar de parking aan de alm werd de weg toch wel wat kort naar onze zin.

    De wandeling naar de alm duurt ongeveer 2 uur en de weg is overal tamelijk breed en over het algemeen niet al te steil. Wij hebben gewoon de karrenweg gevolgd, die dus ook de voor publiek verkeer opengestelde tolweg is, al zijn wij maar één auto tegengekomen.  Een eindje voorbij halfweg kan je ook links afslaan en de smallere Wiesenweg door de weiden volgen.  Die is een heel klein stukje langer, maar op drukkere dagen als er meer verkeer naar boven rijdt (bijvoorbeeld bij evenementen op de alm of de hut) misschien wel wat aangenamer (ook is het in tegenstelling tot de gewone almweg geen officiële mountainbikeroute). Vlakbij de alm (met eet- en drinkgelegenheid) komen de twee wegen weer samen.

    In Grinzens zelf is de weg nog tamelijk steil, maar daar komt al snel verandering in.  Ook is de weg het eerste stukje nog geasfalteerd, maar dat is slechts een kwestie van een paar hectometers.  Na ongeveer een derde van de weg naar de alm steekt de weg het riviertje Sendersbach over, van de linker- naar de rechteroever, en na ongeveer twee derde is er de afslag van de Wiesenweg.  Zo wordt, tussen bomen en velden, zonder al te veel problemen de alm bereikt, en wie vreest het niet te zullen halen, kan onderweg nog in twee kapelletjes om steun van de heiligen bidden.

    Bij de alm kiezen we niet de afslag naar rechts net voor het hoofdgebouw (in eerste instantie ook een karrenweg, wegwijzer Adolf-Pichler-Hütte durch Senderstal), maar we gaan tussen de almgebouwen rechtdoor over de vertrouwde karrenweg, die wat smaller en wat minder egaal wordt.  Langzaam maar zeker wordt de weg ook wat steiler.  In principe kan de hut in een goede drie kwartier vanaf de alm bereikt worden, maar wie zoals wij vanaf Grinzens vertrok, heeft door de reeds afgelegde afstand en het reeds overbrugde hoogteverschil mogelijk wat meer tijd nodig (vooral omdat zoals gezegd de hellingsgraad toeneemt).  De weg maakt een grote bocht rechts om een uitloper van de Sonntagsköpfl, tot we de hut een eerste keer te zien krijgen.  Vanaf hier wordt de weg bochtiger en plaatselijk tamelijk steil, maar hij blijft over het algemeen goed te begaan.  Na een kleine drie uur en ongeveer duizend meter hoogteverschil is ons doel, de Adolf-Pichler-Hütte (eet- en drankmogelijkheid met mooi uitzicht op de Kalkkögel) bereikt.  Wij hebben voor dezelfde terugweg geopteerd, maar wie vroeg genoeg vertrekt en fit genoeg is (of wie met de wagen tot aan de Kemater Alm rijdt), kan ook via de (langere) alternatieve route door het Senderstal naar de alm terugkeren.  De afdaling naar Grinzens via de beschreven route duurt ongeveer 2 uur.

     

    Letztbegehung durch den Verfasser am 27.07.2010.

    Der Wanderweg zur Kemater Alm und zur Adolf-Pichler-Hütte hat ihren Ausgangspunkt in Grinzens, nahe Axams. In einer Routenbeschreibung in einem Wanderführer heißt es, es gäbe am Ausgangspunkt (dem Sträßchen Kohlstatt/Fernereben) eine Parkmöglichkeit. Diese haben wir allerdings nicht gefunden (was aber auch daran liegen mag, dass an dieser Seite des Dorfes Straßenbauarbeiten gemacht wurden). Daher haben wir unser Fahrzeug auf dem PKW-Parkplatz etwas tiefer im Dorf abgestellt, bei der Rechtskurve wo sich die Straßen Anger und Kirchgasse treffen (zwischen dem Buswendeplatz und dem Gemeindeamt). Dadurch fing die Tour aber mit einem zusätzlichen kurzen Anstieg der Straße entlang an, während der Höhenunterschied an sich schon um die 1000 Meter liegt. Es wäre auch möglich gewesen, den (derzeit mautfreien) Mautweg zur Kemater Alm hochzufahren, aber entlang diesem Weg darf nicht geparkt werden, und eine Weiterfahrt bis zur Alm würde die Wanderung nach unserem Geschmack etwas zu sehr kürzen.

    Der Anstieg zur Alm dauert etwa 2 Stunden, und der Weg ist überall ziemlich breit und im Allgemeinen nicht allzu steil. Wir sind den Fahrweg (die Mautstraße) hochgegangen und uns ist dabei nur ein einzelnes Fahrzeug entgegengekommen. Nach etwas mehr als halber Strecke besteht auch die Möglichkeit, links abzubiegen und dem etwas schmaleren Wiesenweg entlang zur Alm anzusteigen. Dieser ist etwas länger, aber an Tagen mit mehr Verkehr (zum Beispiel bei Veranstaltungen auf der Alm oder der Hütte) vermutlich ruhiger (außerdem ist es, im Gegensatz zum ‚normalen‘ Almweg, keine offizielle Mountainbikestrecke). Kurz vor der Alm (mit Einkehrmöglichkeit) treffen die beiden Wege wieder aufeinander.

    Im Ort Grinzens ist der Weg noch ziemlich steil, aber das ändert sich bald. Auch ist er am Anfang noch geteert, aber auch dies ist nur eine Frage von einigen Hunderten von Metern. Nach etwa einem Drittel des Weges zur Alm wird der Sendersbach zur orographisch rechten Seite überquert, und nach etwa zwei Dritteln erreicht man die Abzweigung zum Wiesenweg. So erreicht man zwischen Bäumen und Feldern und ohne allzu große Schwierigkeiten die Kemater Alm, und wer dennoch befürchtet, es nicht zu schaffen, kann unterwegs in zwei kleinen Kapellen um Unterstützung der Heiligen bitten.

    Bei der Alm nehmen wir nicht die Abzweigung nach rechts kurz vor dem Hauptgebäude (zunächst ebenfalls ein Almweg, mit Wegweiser Adolf-Pichler-Hütte durchs Senderstal), sondern folgen zwischen den Almgebäuden den vertrauten Fahrweg, der etwas schmaler und etwas weniger eben wird. Allmählich wird der weg auch etwas steiler. Im Prinzip kann die Hütte von der Alm aus in etwa einer Dreiviertelstunde erreicht werden, aber wer (so wie wir) schon von Grinzens aufgestiegen ist, mag infolge der schon zurückgelegten Distanz und des schon überwundenen Höhenunterschiedes etwas mehr Zeit brauchen (umso mehr, da – wie gesagt – die Steigung zunimmt). Der Weg macht eine große Kurve rechts um einen Vorgipfel des sogenannten Sonntagsköpfl, bis wir die Hütte zum ersten Mal erblicken. Ab hier wird der Weg kurviger und stellenweise ziemlich steil, aber im Allgemeinen bleibt er gut zu begehen. Nach fast drei Stunden und etwa 1000 Höhenmetern ist das Ziel, die Adolf-Pichler-Hütte (Einkehrmöglichkeit mit schönem Ausblick auf die Kalkkögel), erreicht. Wir haben für den gleichen Rückweg optiert, aber wer früh genug abgegangen ist und noch ziemlich fit ist (oder wer mit dem Auto bis zur Alm fährt), kann auch über die (längere) Alternativroute durchs Senderstal zur Alm zurückkehren. Der Absteig nach Grinzens entlang der beschriebenen Route dauert etwa 2 Stunden.

    29-09-2010 om 00:00 geschreven door steven  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Stubaier Alpen
    >> Reageer (0)
    02-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Balbachalm

    Laatst afgelegd op 19-07-2010.

    Voor deze mooie wandeling, die een deel van de Kühtaier Höhenweg en van de Knappenweg omvat, ligt het uitgangspunt langs de baan van Oetz (in het Ötztal) naar Kühtai.  Een paar honderd meter voorbij de eerste afslag naar Marail (als je vanuit Oetz/Ochsengarten komt) ligt bij een bocht naar links aan een brug op de rechterkant een kleine parking.  Als je vanuit Kühtai komt is dat zo’n 600m voorbij de Untere Issalm op de linkerkant net na de brug.  Hier staat een bord van de Knappenweg, een themawandeling over de mijnbouw in dit gebied, en een hele resem gele wandelwegwijzers. Een daarvan geeft aan: Balbachalm 2 ½ uur.  Dat is onze bestemming, en eigenlijk geraak je daar in 2 uurtjes.  Vanaf de parking gaat het al meteen met een deftige stijging zo’n 200m bergop over een bospad.  Onderweg passeer je op de linkerkant nog een afslag naar de Untere Issalm; wij gaan hier nu gewoon verder naar boven maar op de terugweg moet je hier wel opletten dat je je niet vergist.  Na een goed half uur bereik je in een open vlakte met wat banken en informatieborden de resten van de Obere Issalm.  Hier komen we op de Knappenweg, die we naar rechts volgen, richting Balbachalm en Hochötz.  Het loont ook de moeite om op dit punt een twintigtal minuutjes rechtdoor te gaan, het Wörgetal in, naar de Puchersee (2002m), waar een Knappenhaus en een Pochermühle met Scheidhütte werden gereconstrueerd.  Misschien een ideetje voor op de terugweg.  Zoals gezegd gaan wij richting Balbachalm.  Het pad voert afwisselend door bos en open vlaktes, zonder moeilijke of gevaarlijke passages.  In wisselende stijging (met wat korte steilere stukjes) loopt de weg op en af tussen een hoogte van 1900m en 2100m (de Obere Issalm ligt op ongeveer 1950m).  We beginnen meteen met een stukje tegendaling, waarna de weg na een markante linksbocht weer op begint te lopen.  Wat verder draait het pad weer naar rechts en we komen aan de afslag naar de Zwölferköpfe voorbij, die we letterlijk links laten liggen.  Op hetzelfde elan klimmen we verder naar een hoogte van bijna 2100m, waarna we weer afdalen naar ongeveer 1950m.  Nadat we na een markante linksbocht de Balbachalm voor het eerst te zien hebben gekregen, moeten we nog een klein stukje terug klimmen om de op 1955m hoogte gelegen alm (eet- en drinkmogelijkheid) te bereiken.  Wie er nog niet genoeg van heeft, kan over de karrenweg nog een kwartiertje verderwandelen naar de Neue Kühtaile Alm op 1988m (eveneens eet- en drinkmogelijkheid).  De terugweg gebeurt langs dezelfde route en duurt een half uurtje minder lang dan de heenweg.

     

    Letztbegehung durch den Verfasser am 19.07.2010.

    Für diese schöne Tour, die einen Abschnitt vom Kühtaier Höhenweg und vom Knappenweg umfasst, liegt der Ausgangspunkt an der Straße von Oetz (im Ötztal) nach Kühtai. Einige hundert Meter nach der ersten Abzweigung nach Marail (wenn man von Oetz/Ochsengarten hochkommt) befindet sich bei einer Linkskurve an einer Brücke auf der rechten Seite ein kleiner Parkplatz. Wenn man von Kühtai runterkommt, liegt dieser Parkplatz etwa 600m talauswärts der Unteren Issalm, auf der linken Seite nach der Brücke. Es steht ein Schild vom Knappenweg, und viele gelbe Wanderwegweiser, von denen einer anzeigt: Balbachalm 2 ½ Std. Das ist unser Ziel, und eigentlich schafft man es auch in etwa 2 Stunden. Vom Parkplatz aus werden auf einem Pfad durch den Wald gleich mit ordentlicher Steigung etwa 200 Höhenmeter überwunden. Unterwegs gibt es auf der linken Seite noch eine Abzweigung zur Unteren Issalm; wir gehen jetzt einfach geradeaus bergauf weiter, aber auf dem Rückweg sollte man schon aufpassen, dass man sich hier nicht verirrt. Nach etwa einer halben Stunde erreicht man eine Freifläche mit Bänken, Informationstafeln und den Resten der Oberen Issalm. Hier treffen wir auf den Knappenweg, den wir nach rechts folgen, in Richtung Balbachalm und Hochötz. Es lohnt sich aber auch, etwa 20 Minuten geradeaus weiterzugehen, ins Wörgetal hinein, zum Puchersee (2002m üdM), bei dem ein Knappenhaus und eine Pochermühle mit Scheidhütte rekonstruiert wurden. Vielleicht eine Idee für einen Abstecher auf dem Rückweg. Wie gesagt gehen wir in Richtung Balbachalm. Der Pfad führt wechselweise durch Wald und Freiflächen, und enthält keine schwierige oder gefährliche Stellen. Mit wechselnder Steigung (und einigen kurzen steileren Abschnitten) geht der Weg auf und ab zwischen etwa 1900m und 2100m (die Obere Issalm liegt auf etwa 1950m). Es geht gleich mit einem kurzen Gegenabstieg los, aber nach einer deutlichen Linkskurve geht es wieder hoch. Der Pfad wendet sich wieder nach rechts und führt an die Abzweigung zu den Zwölferköpfen vorbei. Auf derselben Weise geht der Anstieg weiter bis fast 2100m, und dann geht es wieder runter bis etwa 1950m. Nachdem wir nach einer markanten Linkskurve die Balbachalm zum ersten Mal gesichtet haben, geht es nochmal kurz hoch um die Almhütte mit Einkehrmöglichkeit (1955m üdM) zu erreichen. Wenn das nicht reicht, kann man am Fahrweg entlang noch etwa eine Viertelstunde zur Neuen Kühtaile Alm (1988m, ebenfalls Einkehrmöglichkeit) weiterwandern. Zurück zum Parkplatz geht es auf demselben Weg, in etwa einer halben Stunde weniger.

    02-09-2010 om 00:00 geschreven door steven  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Stubaier Alpen
    >> Reageer (0)
    30-08-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rosengartenschlucht

    Laatst begaan op 18-07-2010.

    Het uitgangspunt van deze tocht is de Johanneskirche in het centrum van Imst, tegenover het tourismebureau.  Wie met de wagen komt, vindt voldoende (betalende, maar niet echt dure) parkings in de buurt.  De klim naar Hoch-Imst door de Rosengartenschlucht duurt ongeveer een uur  (de tijd op de wegwijzers, anderhalf uur, is berekend op onervaren wandelaars) en is niet onoverkomelijk moeilijk.  De route door de kloof is immers voldoende gezekerd met staalkabels aan de rotsen en met ballustrades.  Toch is dit niet zomaar een wandelingetje door het park: de tocht is bijwijlen vrij stijl en loopt voor een groot stuk over rotsen (die bij regen glad kunnen worden) en plaatselijk los grind, en op een aantal plaatsen dienen tamelijk hoge treden genomen te worden.  Het best begin je vroeg genoeg aan deze tocht, omdat het dan minder druk is in de kloof (tegenliggers zijn immers niet altijd makkelijk te passeren).  Bovendien is de tocht dan op haar mooist, omdat de zon dan het meest in de oostelijk georiënteerde kloof kan schijnen.  Tussen de Johanneskirche en het riviertje dat uit de kloof komt, ga je een smal straatje in met op de rechterkant huizen die gedeeltelijk in de rotsen gebouwd zijn.  Al snel verlaat je het asfalt en kom je aan een kruising, waar je rechtdoor gaat, de kloof in.  Weinig later draai je rechtsop en steek je over een hangbrug voor het eerst het water over.  Vanaf hier loopt de weg met wisselende stijging (en een paar korte stukjes tegendaling) doorheen de kloof bergop, afwisselend over rotsen, bruggen en aangelegde trappen.  Na ongeveer drie kwartier ga je over een tamelijk recente brug onder de straat naar Hoch-Imst door, en meteen daarna (nog op de brug) bereik je een splitsing.  Hier sla je rechtsaf richting Hoch-Imst, en volg je het nu nog slechts gemoedelijk stijgende pad tot er links een wegwijzer naar de Blaue Grotte wijst.  Vanaf hier zijn het slechts een paar tientallen aflopende meters naar deze holte in de berg, die eigenlijk geen grot is maar door mensen werd gemaakt.  Aan de grot voorbij weer naar boven bereiken we algauw de wandelweg van Hoch-Imst naar Gunglgrün.  Vanaf hier zijn er verschillende mogelijke terugwegen.  Een optie is om de paar minuutjes naar Hoch-Imst te gaan en daar aan de overkant van de parking de weg naar het Wetterkreuz te nemen en zo weer af te dalen naar het beginpunt van onze tocht.  Wij hebben er evenwel voor geopteerd om langs Gunglgrün terug te keren, ook al is die weg misschien iets minder aangenaam omdat hij voor een stuk langs de straat loopt.  Daarvoor gaan we na de blauwe grot niet naar rechts naar Hoch-Imst, maar wel naar links richting Gunglgrün.  Deze weg is licht golvend en voor iedereen zonder al te grote problemen in ongeveer drie kwartier doenbaar.  Over het algemeen is de weg ook goed gemarkeerd; alleen op het punt waar er zich links van de weg een waterpompinstallatie bevindt, is er wat verwarring mogelijk.  De makkelijkere variant is misschien de meest voor de hand liggende: het karrenspoor naar rechts volgen.  Je kan echter ook (en dit is wat eigenlijk gemarkeerd staat als je van de andere kant komt) links door het poortje gaan en dan meteen rechtsaf naar beneden.  Iets verderop moet je dan bij een wegwijzer terug rechtsaf.  Wat verderop komt dit pad bij een wegwijzer naar Gunglgrün op de daarnet vernoemde karrenweg uit.  Na een tijdje komen we bij het oude schoolgebouw weer op asfalt en kort daarna aan een kruising, waar we rechtsaf gaan.  Wie een stukje asfalt wil ontwijken, kan net voor het bereiken van de kruising rechts één van de (ongemarkeerde!) sporen nemen, die naar een speelpleintje iets verderop naast de straat lopen.  Deze straat volgen we tot ze na een iets gevaarlijkere want onoverzichtelijke bocht op de B171 uitkomt.  Vanaf Gunglgrün bereik je het uitgangspunt in 20 tot 30 minuten: volg de B171 bergafwaarts en neem de eerste grote straat links (de Karl von Luterotti Straße).  Aan de rotonde ga je dan het centrum in (de Carl Pfeiffenberger Straße) en je volgt deze straat, die nog van naam verandert, tot je weer aan de Johanneskirche komt.

     

    Letztbegehung durch den Verfasser am 18.07.2010.

    Der Ausgangspunkt dieser Tour ist die Johanneskirche im Zentrum von Imst, gegenüber der Tourist Info. Wer mit dem Auto anreist, findet genügend (gebührenpflichtige, aber nicht allzu teure) Parkplätze im Ortsbereich. Der Anstieg nach Hoch-Imst durch die Rosengartenschlucht dauert etwa eine Stunde (die Zeit auf den Wegweisern, anderthalb Stunden, gilt für unerfahrene Bergwanderer) und ist nicht unglaublich schwierig. Die Route ist ausreichend mit Stahlseilen und Balustraden gesichert. Dennoch ist es nicht einfach ein Spaziergang im Park: der Weg ist stellenweise ziemlich Steil und führt zum Teil über Felsen (die bei Regen ziemlich glatt werden können) und loses Gestein, und an einigen Stellen sind höhere Stufen zu überwinden. Am besten geht man am frühen Morgen ab, weil die Schlucht dann weniger begangen ist (es lässt sich nicht überall einfach kreuzen). Außerdem ist die Tour dann am schönsten, weil die Sonne dann am meisten in die östlich orientierte Schlucht hineinscheinen kann. Zwischen der Johanneskirche und dem Bach, der aus der Schlucht herausströmt, gehen wir in eine enge Straße ein, mit auf der rechten Seite Häusern die zum Teil im Fels gebaut wurden. Bald endet die Asphaltstrecke, und bei einer Kreuzung geht man geradeaus, in die Schlucht hinein. Bald wendet sich der Pfad nach rechts hinauf und schon wird über eine Hängebrücke zum ersten Mal das Wasser überquert. Ab hier führt der Weg mit wechselnder Steigung (und einigen kleinen Gegenabstiegen) durch die Schlucht hinauf, wechselweise über Felsen, Brücken und angelegte Stufen. Nach etwa 45 Minuten unterquert man auf einer neueren Brücke die Straße nach Hoch-Imst und erreicht man (noch auf der Brücke) eine Weggabelung. Hier gehen wir nach rechts und folgen dem nur noch sanft ansteigenden Pfad in Richtung Hoch-Imst, bis links der Weg zur Blauen Grotte abzweigt. Hier geht’s kurz hinunter zur Höhle (die eigentlich keine Grotte ist, weil von Menschen gebaut), und dann wieder kurz hinauf zum Wanderweg von Hoch-Imst nach Gunglgrün. Ab hier gibt es mehrere Möglichkeiten. Man könnte zum Beispiel die wenigen Minuten nach Hoch-Imst zurücklegen, dort den Parkplatz überqueren und übers Wetterkreuz zurück zum Ausgangspunkt absteigen. Wir haben aber für den Rückweg über Gunglgrün optiert, obwohl der vielleicht weniger angenehm ist weil er zum Teil der Straße entlangführt. Dazu geht’s nach der Blauen Grotte nicht nach rechts (nach Hoch-Imst), sondern nach links nach Gunglgrün. Dieser Weg führt leicht auf und ab und ist für jedermann in etwa 45 Minuten leicht zu bewältigen. Im Allgemeinen ist er auch gut markiert; nur an der Stelle, wo sich links eine Wasserpumpanlage befindet, ist etwas Verwirrung möglich. Die am meisten auf der Hand liegende Option ist, dem Fahrweg nach rechts zu folgen. Man kann aber auch durchs Gatter auf der linken Seite gehen und sofort nach rechts hinuntergehen. Kurz danach muss man bei einem Wegweiser rechts abbiegen, und nach kurzer Zeit trifft dieser Weg auf den eben erwähnten Fahrweg. Letztere Variante ist übrigens die, die in der anderen Gehrichtung markiert ist. Wir folgen dem Fahrweg in Richtung Gunglgrün. In der Nähe des älteren Schulgebäudes geht der Schotter wieder in Asphalt über und wir erreichen eine Kreuzung, an der wir nach rechts abbiegen. Wer den Teer nicht so liebt, kann auch kurz vor der Kreuzung eines der (unmarkierten!) Tretspure zu einem kleinen Waldspielplatz neben der Straße folgen. Diese Straße geht es hinunter, bis kurz nach einer etwas gefährlicheren weil unübersichtlichen Kurve die B171 erreicht wird. Ab Gunglgrün gelangt man in 20-30 Minuten zurück zum Ausgangspunkt: man geht die B171 hinunter und wählt die erste größere Seitenstraße linkerhand (Karl von Luterotti Straße). Am Kreisverkehr geht’s in den Ortszentrum hinein (Carl Pfeiffenberger Straße) und man folgt dieser Straße (die sich unterwegs noch den Namen ändert) zurück zur Johanneskirche.

    30-08-2010 om 00:00 geschreven door steven  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Lechtaler Alpen
    >> Reageer (0)
    23-08-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Steinhude - Hagenburg

    Lichte, vlakke familiewandeling over goede wegen, op een klein stukje na (bij het kasteel van Hagenburg) ook geschikt voor kinderwagens.  Duur: 2 tot 2 1/2 u, laatst afgelegd door mij op 11-08-2010.

    Uitgangspunt vormen de Strandterrassen van Steinhude am Meer (deelgemeente van Wunstorf; voldoende (betalende) parkeerplaatsen in de buurt).  Naast het minigolfterrein nemen we het voetpad dat het straatje Lütjen Deile volgt.  Op het eind van deze straat, aan een gebouw met openbare toiletten, draait de weg rechtsaf: we steken het fietspad over en wandelen over de rechterkant van de nu geasfalteerde weg naar het meer toe.  Na ongeveer 100m draait dit pad linksaf en loopt langs het meer tot aan de monding van het Hagenburgse Kanaal dat het Meer van Steinhude met het kasteel van Hagenburg verbindt.  Aan deze monding, waar een paar banken tot een rustpauze uitnodigen, draait de weg linksaf.  Na het passeren van een rij paaltjes is een beetje voorzichtigheid geboden, want vanaf hier is deze weg open voor autoverkeer (maar wordt niet al te druk bereden).  We wandelen aan een kleine parking tussen de bomen en aan de kiosk van de jachthaven voorbij en nemen dan de tweede weg rechts (net na de eerste visvijver op de rechterkant).  Deze weg volgen we tot we opnieuw de oever van het kanaal bereiken, en draaien dan linksaf, het kanaal volgend richting kasteel tot we op de rechterkant over een houten brug het kanaal kunnen oversteken (wegwijzer fietsroute naar Winzlar; rechtdoor wijst een houten pijl naar de Moorgarten).  Met zicht op het kasteel steken we hier het kanaal over en nemen meteen daarna een smal pad op de linkerkant, dat eveneens langs het kanaal naar het kasteel loopt.  Kort voor het kasteel bij een bijgebouwtje draait onze route rechtsaf het bos in.  Onze route maakt nu een grote linksboog rond het kasteel: bij een eerste splitsing gaan we linksaf en bij de volgende kruising, waar we op de Pilgerweg uitkomen, gaan we min of meer rechtdoor zodat we in de Graf-Wilhelm-Weg uitkomen.  Deze gaan we ten einde, dus tot aan de Schlossstraße, net voor de poort van het kasteel.  In principe kan je hier rechtdoor gaan en langs de Fürst-Adolf-Weg richting Findlingsgarten wandelen.  Wij wilden evenwel een bezoekje brengen aan de Sankt Nicolaikirche van Hagenburg, een (letterlijk en figuurlijk) mooi voorbeeld van Noord-Duitse baksteengotiek.  Daarom gingen wij rechtsaf, door de Schlossstraße, tot aan de Lange Straße (B441) die we naar links (richting Wunstorf) volgden tot de kerk op onze rechterkant stond.  Na een bezoekje aan de kerk gingen we een klein stukje terug langs de Lange Straße tot we rechtsaf de Steinhuder-Meer-Straße in konden (wegwijzers naar o.a. grilplaats, Findlingsgarten, camperstelplaats…).  Deze baan volgen we tot kort voorbij de Findlingsgarten (een klein tuintje dat is aangelegd rond stenen die tijdens de Ijstijden uit Scandinavië tot hier waren meegevoerd) bij de grilplaats.  Daarna nemen we tussen de visvijvers de eerste afslag rechts (wegwijzer fietsroute), een geasfalteerd baantje dat we rechtdoor blijven volgen tot het zich na bijna anderhalve kilometer splitst.  We gaan linksaf en kort daarna bij een volgende splitsing rechtsaf (hier staat links een bord dat die weg doodloopt).  Nadat we aan wat volkstuintjes en weiden gepasseerd zijn draait de weg naar links, en we blijven hem volgen tot we op de linkerkant een vijver zien (kort voor het bereiken van de parking).  Hier zijn er twee mogelijkheden: ofwel draai je net voor de vijver linksaf (hier zijn twee afslagen net naast mekaar; neem best de tweede, een voetweg, eerder dan de eerste, een karrenweg), ofwel ga je aan de vijver voorbij en neem je het pad linksaf net voor je de parking bereikt.  Beide wegen volgen de oever van de vijver met een markante rechtsbocht, en komen op het noordelijkste punt weer samen op een bredere kiezelweg die rechtsaf op zijn beurt naar de parking leidt.  Om terug naar de strandterrassen te komen, gaan we hier linksaf en bij een volgende splitsing, net voor de openbare grilplaats van Steinhude, rechtsaf, zodat we recht op de strandterrassen aflopen.

     

    Leichte, fläche Familienwanderung auf guten Wegen, die zum größten Teil (bis auf ein kleines Stückchen beim Hagenburger Schloss) auch für Kinderwagen geeignet sind. Gehzeit: 2 bis 2 1/2 Std, letzte Begehung vom Verfasser am 11.08.2010.

    Ausgangspunkt sind die Strandterrassen in Steinhude am Meer (Gemeinde Wunstorf; es gibt genügend (gebührenpflichtige) Parkplätze in der Nähe). Rechts der Minigolfanlage nehmen wir den Fußweg dem Sträßchen Lütjen Deile entlang. Am Ende der Straße, bei einem Gebäude mit öffentlichen Toiletten, biegt der Weg nach rechts ab: die Spur für Fahrräder wird überquert und wir wandern auf der rechten Seite des nun geteerten Weges zum See. Nach etwa 100m wendet sich der Weg nach links und führt am See entlang bis zur Mündung des Hagenburger Kanals, der eine Verbindung zwischen dem Hagenburger Schloss und dem Steinhuder Meer bildet. Bei der Mündung, wo ein paar Bänke zu einer Rast einladen, wendet sich der Weg nochmals nach links. Nachdem man an einer Reihe von Pollern vorbeigekommen ist,  ist etwas Aufmerksamkeit geboten, denn ab hier ist der Weg für den öffentlichen Kraftverkehr freigegeben (wird aber nicht allzu viel befahren). Wir gehen an einem kleinen Parkplatz zwischen den Bäumen und am Kiosk des Jachthafens vorbei und wählen den zweiten Weg rechts (gerade nach dem ersten Fischteich auf der rechten Seite). Diesem Weg folgen wir bis wir erneut den Ufer des Kanals erreichen und biegen links ab, am Kanal entlang Richtung Schloss bis wir rechts über eine Holzbrücke das Wasser überqueren können (Wegweiser Fahrradroute nach Winzlar, geradeaus weist ein hölzerner Wegweiser zum Moorgarten). Wir überqueren hier den Kanal, den Blick mal kurz nach links aufs Schloss wendend, und wählen sofort nach der Brücke ein schmales Pfad auf der linken Seite, das ebenfalls am Kanalufer entlang in Richtung Schloss führt. Kurz vor dem Erreichen des Schlosses wendet sich unser Weg an einem kleinen Nebengebäude nach rechts in den Wald hinein. Die Route macht jetzt einen großen Linksbogen ums Schloss herum: bei der ersten Weggabelung halten wir uns links und bei der nächsten Kreuzung, wo wir auf den Pilgerweg treffen, geht es mehr oder weniger geradeaus weiter, so dass wir in den Graf-Wilhelm-Weg kommen. Dieser Straße gehen wir entlang bis zu ihrem Ende, also bis zur Schlossstraße (gerade vor dem Tor des Schlosses). Im Prinzip könnte man hier geradeaus gehen (Fürst-Adolf-Weg) und so zum Findlingsgarten gelangen. Wir wollten uns aber mal die Hagenburger Sankt Nicolaikirche (ein schönes Beispiel norddeutscher Backsteingotik) anschauen, wendeten uns somit nach rechts und gingen der Schlossstraße entlang bis zur Langen Straße (B441). Dieser folgten wir nach links (Richtung Wunstorf) bis wir die Kirche auf der rechten Seite erreichten. Nachher ging es ein Stücken zurück der Langen Straße entlang bis wir rechts in die Steinhuder-Meer-Straße einbiegen konnten (Wegweiser: u.a. Grillplatz, Findlingsgarten, Wohnmobilstellplatz…). Vorbei am Findlingsgarten beim Grillplatz (einem kleinen thematischen Garten mit sogenannten ‚Findlingen‘, Steinen die während der Eiszeiten aus Skandinavien bis hier heruntergeführt wurden) nehmen wir den ersten Weg rechts, zwischen den Fischteichen (Wegweiser Fahrradroute). Diesem geteerten Weg folgen wir bis er sich nach ungefähr 1,5km gabelt. Unser Weg führt hier nach links und wenig später bei einer weiteren Weggabelung nach rechts (hier steht links ein Schild einer Sackgasse). Weiter wendet sich diesem Weg nach links, und wir folgen ihm bis wir auf der linken Seite einen Teich sehen (kurz vor Erreichen des Parkplatzes). Im Grunde genommen gibt es hier zwei Möglichkeiten: entweder biegt man vor dem Teich links ab (es gibt hier zwei Wege; man sollte den schmäleren zweiten, der dem Ufer entlangführt, dem Fahrweg vorziehen), oder man geht am Teich vorbei und wendet sich fast am Parkplatz nach links, ebenfalls dem Ufer des Teiches entlang. Beide Wege folgen dem Ufer des Teiches, mit einer markanten Rechtskurve, und treffen am nördlichsten Punkt wieder aufeinander und auf einen breiteren Schotterweg den man rechts erneut zum Parkplatz einbiegen kann. Zurück zu den Strandterrassen gelangt man aber, indem man hier links abbiegt und bei der nächsten Weggabelung, kurz vor dem Grillplatz beim Minigolf, die rechte Spur auswählt. Der Weg endet selber auch am Parkplatz, gegenüber den Strandterrassen.

    23-08-2010 om 00:00 geschreven door steven  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:andere / Sonstiges
    >> Reageer (0)
    17-08-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Welkom! Willkommen!

    Welkom op mijn blog!  Hier kan je mijn wandelervaringen lezen (vooral bergwandelingen, maar ook andere tochten), gewoon uit interesse of omdat je zelf een tocht plant en vooraf de ervaringen van iemand anders wil kennen om de tocht beter te kunnen inschatten (moeilijkheidsgraad e.d.).  In dat laatste geval wil ik er wel op wijzen dat de beschrijvingen hier mijn persoonlijke ervaringen betreffen en bovendien een momentopname geven van het moment waarop ikzelf de tocht heb ondernomen (de datum staat steeds vermeld in de post).  Ik geef dus geen garantie dat er sedert dat moment geen wijzigingen aan de routes werden aangebracht, of dat ze nog in dezelfde toestand verkeren.  Daarenboven verwerp ik elke verantwoordelijkheid voor eventuele problemen die kunnen opduiken tijdens het maken van één van de hier beschreven wandelingen, bijvoorbeeld door een verkeerd inschatten van de moeilijkheidsgraad, de weersomstandigheden of de eigen conditie of door het gebruik van een onaangepaste uitrusting.  Alle hier beschreven tochten vallen traditioneel in de categorieën "licht" of "middelzwaar" en zijn dus mits de juiste conditie, uitrusting en weersomstandigheden in principe zonder al te grote gevaren aflegbaar (doorgaans ook geschikt voor kinderen).  Een rotsklimuitrusting is bijgevolg in principe niet nodig, maar bijvoorbeeld een stevig paar bergschoenen is voor vele tochten een must.  Daar het om persoonlijke ervaringen gaat, kan het ook zijn dat de lezer een bepaalde tocht als zwaarder of minder zwaar ervaart dan ikzelf (en voor een stuk hangt dat ook wel samen met de uitrusting en de conditie), en er langer of minder lang over doet.  De aangeduide tijden geven telkens een indicatie van hoelang ik er zelf over heb gedaan, pauzes niet meegeteld, maar zijn opnieuw niet als absolute waarden te beschouwen die altijd en voor iedereen kloppen.  Wandelen, en vooral bergwandelen, is een aangename activiteit, maar hou er rekening mee dat zelfs op de makkelijkere wegen die hier beschreven worden altijd gevaren loeren, vooral bij onverantwoord gedrag, slechte uitrusting en slechte voorbereiding van de tocht.  Hou het veilig, geniet van de natuur, en veel wandelplezier!

    Willkommen auf meinem Blog!  Hier kannst Du meine Erfahrungen beim Wandern (vor allem beim Bergwandern) lesen, einfach aus Interesse oder weil Du selbst eine Tour planst und die Erfahrungen eines anderen Begehers kennen willst damit Du die Tour besser einschätzen kannst (Schwierigkeitsgrad u.dgl.). Ich möchte schon darauf hinweisen, dass die hiesigen Beschreibungen meine persönlichen Erfahrungen widergeben, und dass es sich nur um eine Momentaufnahme des Zeitpunktes meiner Letztbegehung handelt (das Datum wird immer erwähnt). Somit garantiere ich weder, dass seit diesem Augenblick keine Änderungen an den Wegen vorgenommen wurden, noch dass die Wege sich noch im beschriebenen Zustand befinden. Außerdem verwerfe ich jede Verantwortung für etwaige Probleme, die während der Begehung einer hier beschriebenen Tour auftauchen können, etwa infolge einer falschen Einschätzung des Schwierigkeitsgrades, der Wetterlage oder der eigenen Kondition, oder weil die Ausrüstung unangepasst ist. Alle hier beschriebenen Wanderungen werden herkömmlicherweise als "leicht" oder "mittelschwer" eingestuft und sind daher bei passender Wetterlage, Kondition und Ausrüstung im Prinzip ohne allzu große Gefahren zu bewältingen (oft auch für Kinder geeignet). Eine Kletterausrüstung ist daher im Prinzip nicht erforderlich, aber gute Bergschuhe zum Beispiel sollte man sich für so manche Tour schon anziehen. Da es sich um persönliche Erfahrungen handelt, kann es auch sein, dass der Leser eine Tour als schwerer oder leichter einstuft als ich (was zum Teil auch mit der Ausrüstung und der Kondition zusammenhängt), und mehr oder weniger Zeit dafür braucht. Die erwähnten Gehzeiten indizieren jeweils wie lange ich selber gebraucht habe (ohne Pausen), sind aber ebenfalls keine absoluten Werte, die immer und für jeden zutreffen. Wandern, und vor allem Bergwandern, ist eine angenehme Beschäftigung, aber man sollte immer im Auge behalten, dass es sogar auf den einfacheren hier beschriebenen Routen immer Gefahren gibt, besonders im Falle von unpassendem Benehmen, schlechter Ausrüstung und schlechter Vorbereitung der Tour. Denke an Deine Sicherheit, genieße die Natur, und viel Spaß beim Wandern!

    17-08-2010 om 23:18 geschreven door steven  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Categorieën
  • Allgäuer Alpen (0)
  • Ammergebirge (0)
  • andere / Sonstiges (7)
  • Bayerische Voralpen (3)
  • Karwendelgebirge (0)
  • Lechquellengebirge (1)
  • Lechtaler Alpen (3)
  • Mieminger Kette (1)
  • Ötztaler Alpen (4)
  • Silvretta- & Samnaungruppe (2)
  • Stubaier Alpen (4)
  • Verwallgruppe (1)
  • Wettersteingebirge (0)

  • Archief per week
  • 29/08-04/09 2016
  • 15/08-21/08 2016
  • 21/12-27/12 2015
  • 30/11-06/12 2015
  • 07/09-13/09 2015
  • 01/09-07/09 2014
  • 11/08-17/08 2014
  • 29/04-05/05 2013
  • 11/03-17/03 2013
  • 04/02-10/02 2013
  • 13/08-19/08 2012
  • 02/04-08/04 2012
  • 05/03-11/03 2012
  • 30/01-05/02 2012
  • 21/11-27/11 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 15/08-21/08 2011
  • 30/05-05/06 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 25/10-31/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 23/08-29/08 2010
  • 16/08-22/08 2010

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs