Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Monter stapte hij van de bus. "Hallo mama!" Ik monsterde hem. Mijn "kleintje", die ook al zo groot geworden is, zag ik weer. Verder: vuile kleren en vuile oren. Maar voor de rest helemaal in orde. Ik vond nog een paar bekende sokken en twee onderbroekjes tussen "de verloren voorwerpen" die te grabbel waren gelegd op het asfalt. Ik zocht de bagage bij elkaar. Waar ik achteraf, God weet hoe, weer een zak van vergeten bleek te hebben. We dankten de twee jonge monitoren en trokken toen huiswaarts. Onderweg stond zijn mond niet stil. File-lange verhalen. Ja, "het viel wel mee", het kamp. Geen grote euforie, maar dat kon ook moeilijk als allerlei leuke dingen letterlijk in het water vielen. Als de "deathride" bijvoorbeeld net voor je neus gesloten werd, wegens te gevaarlijk door de plotse stortbui. Als je tijdens de tweedaagse door het slijk moest baggeren en kamperen in de gutsende regen. Als dan ook, net tijdens die tweedaagse afwezigheid, pizzabuffet op het menu had gestaan in het hoofdgebouw, en jij daardoor je lievelingsgerecht bent misgelopen. Een behoorlijke portie pech dus. Maar we kregen geenszins een emotioneel verhakkeld kind thuis. Hij had zich staande gehouden. Hij was kennelijk aanvaard geweest in de groep, had zich tijdens heel wat activiteiten kostelijk geamuseerd. De moni's hadden goed geanticipeerd op hetgeen vooraf verteld was geweest: Jongste kreeg iedere dag een "dagschema" op een papiertje, hij mocht zich terugtrekken wanneer het hem te druk werd. Hij kreeg een apart "taakje" toen hij een spel in grote groep dreigde niet aan te kunnen.
Zijn papa en ik zijn dik tevreden dat het zo is verlopen. We durven al aarzelend aan een "volgende keer" te denken. Ontzettend dankbaar voel ik me ook. Om de ploeg van jonge mensen die zo goed hebben begeleid. Die hetgeen ze wisten over ons kind, ter harte hebben genomen. Verder nog dank aan al die lieve familieleden, die zorgden voor een heleboel post voor Jongste. Heel wat kaartjes, en zelfs een paar heuse stripverhalen, heeft hij er ontvangen.
Dus aan jullie allemaal: van harte dank u wel! Mee door jullie is dit kamp, wat we aanvoelden als een riskante onderneming, toch een succes geworden!
Eergisteren was het "Moederkesdag" in en rond Antwerpen.
Bij het middageten vond ik een pakje op mijn bord. Vast een boek, raadde ik, toen ik het nieuwsgierig bevoelde. "Ik hoop maar dat je er blij mee zal zijn..." aarzelde Dochter. "Oh," vond Oudste Zoon "voor ons mama is dat gemakkelijk om een boek te vinden. Als het over ouderen gaat, of over autisme of dementie, dan zit je altijd goed." Ik deed het pakje open en haalde het boek tevoorschijn. "Hersenschimmen" van Bernlef. Voor de eerste keer al uitgegeven in 1984 en nu aan de negenenveertigste druk toe. Het handelt inderdaad over één van de genoemde onderwerpen: het is een roman, geschreven vanuit de beleving van een dementerende man. "Ik denk wel dat je het mooi zal vinden." glimlachte Dochter "Ik heb het zelf ooit gelezen. Ik vond het een schitterend boek." "Ha, natúúrlijk gaat ze dat goed vinden." orakelde Oudste Zoon "Echt iets voor ons mama!"
De eerste bladzijden heb ik ondertussen al gelezen. De rest bewaar ik. Voor het het einde van de week als ik, samen met Jongste, enkele dagen ga logeren bij Pa. Dan zal ik wel tijd vinden om me, nieuwsgierig en leergierig, onder te dompelen in wat dit boek verhaalt.
Made up, het animatiefilmpje dat Dochter vorig jaar maakte, en dat een poosje geleden genomineerd was voor het Festival d'animation d' Annecy, is dat nu ook voor het Animatie Festival "Klik" in Amsterdam. Toch maar eens een linkje ernaar op mijn blog? ...Ah ja...! Dus.... klik en zie hier, genomineerd in de categorie "International Student Competion" voor "KLIK": Made Up!
Onze Jongste hanteert nogal eens een wat "gezwollen" taalgebruik. Zo ook vorige week. Hij vertelde een pijnlijk voorval van enkele jaren geleden op school. Het moet diepe sporen hebben nagelaten, want de tranen kwamen hem nog in de ogen. "En toen hé..., toen had ik zo'n gevoel..." Even zocht hij naar woorden om zijn gevoel te beschrijven. En vervolgde dan ietwat pathetisch: "...Ik had het gevoel dat de zon explodeerde op de plaats waar mijn hart zit!"
Vanmorgen is hij op kamp vertrokken. Hij is met de elfjarigen mee op een vakantie van de mutualiteit. Ik ben er niet gerust op. De groep lijkt me nogal groot. De begeleiders zijn gemotiveerd, maar nog zo jong. Hoe gaat ons kind, met zijn ASS-problematiek, zich daar kunnen redden? Natuurlijk, de moni's zijn goed ingelicht. Jongste gaat mee onder de noemer: "Jongere met bijzondere aandacht". Het is niet zonder voorbereiding gegaan. En we willen hem uitdagingen aanbieden, hem de kans geven grenzen te verleggen, hem niet te veel beschermen, toch? Jawel, maar nu. 't Is toch heel wat voor dit kind. Vreemde plek, vreemde kinderen, vreemde begeleiding. Heeft dit kans om te lukken? Het lijkt me een dubbeltje op zijn kant.
Een zekere beklemming, dat is het wat ik voel. Niet dat dat gevoel te vergelijken is met de zon die explodeert, zoals bij Jongste. Maar de plek waar mijn hart zit, ja, daar ergens situeert het zich wel!
Net voor sluitingstijd struikelde ik binnen. Zocht eerst met vlugge ogen het standje af. Ja, hier lagen ze. Neen, neen, deze was te klein, schatte ik. Ik opende mijn handtas, diepte het op om even te passen. Besloot de grotere te nemen. Dan haastte ik me naar het loket. Hij raakte maar moeizaam door de gleuf van het raampje. "Kan u mij ook zeggen hoeveel er op moet?" vroeg ik aan de mevrouw erachter. "Mag ik het even om te wegen?" vroeg ze, wijzend naar het wat smoezelige textiel in mijn hand. Ik stopte het in het luikje. Ze pakte het er aan haar kant uit en legde het mee op de weegschaal. En na een momentje gespannen stilte waarin ze het getal van het gewicht aflas: "Er moeten er drie op!" Ze wendde zich weer naar mij: "Als u ze met tien gelijk koopt, zijn ze goedkoper!" Ik twijfelde even: "Ja, doet u maar! Dat is nooit verloren." "Als u het daar even klaar maakt," zei ze met een hoofdknik naar het tafeltje "dan kan het zo meteen nog mee!" Ik glimlachte dankbaar en ging zitten. Ik pakte en plakte, greep naar de pen aan het koordje en schreef met haastige letters. De mevrouw wachtte geduldig en glimlachte begrijpend, toen ik het afgewerkte pakje bij haar afleverde. "Tja, een kind kan dat moeilijk missen hé!"
En nu is het dus vertrokken voor een lange reis. Het knuffeltje van Neefje, dat hij gisteren hier vergeten was. Het versturen met de post leek me de snelste manier. Met wat geluk heeft hij zijn onmisbare slaapvriendje morgen weer terug.
Ik ging nog maar eens naar de slaapkamer om ze aan te manen nu toch maar te gaan slapen. En toen was er dit tafereeltje: Jongste en het Neefje-logeetje broederlijk bij elkaar in bed. De oudste, onze Jongste dus, die de jongste, het Neefje, voorlas uit een stripverhaal. Dit kon ik moeilijk verstoren, toch?
Jongste komt in de keuken, waar ik net met Pa aan het telefoneren ben. Als Pa en ik ons kenbaar hebben gemaakt, vraag ik hem hoe het ermee gaat. "Och," zegt hij "ik leef nog!" Ik grinnik om die uitdrukking. Ik zou dit antwoord nogal onrustwekkend somber vinden klinken, moest ik niet weten dat Pa op deze manier één van zijn zoons imiteert, die steevast en voorspelbaar ook dit antwoord geeft op de "hoe-gaat-het-ermee-vraag". "Ach zo, je leeft nog!" reageer ik dan ook gemaakt verbaasd "Fijn om dat te horen! Tja, in het andere geval zou het niet eenvoudig geweest zijn om de hoorn op te nemen hé....." Terwijl Pa en ik, aanvankelijk wat over en weer grappend ons gesprek verder zetten, loopt Jongste ineens snel naar de woonkamer. Met één oor hoor ik hij hoe hij daar, in volle ernst alsof het héél belangrijk nieuws betreft, meedeelt aan Oudste Zoon: "Broer, moet je weten! Opa lééft nog!"
Verdorie, dat ik het nu vergeten was. En ik was het nog zo van plan. Wat jammer toch. Dat vertelde ik daarstraks ook aan tafel. Dat ik het zo jammer vond dat ik vergeten was om een taartje te kopen. Dat vanmorgen het idee was opgekomen om bij het avondeten als nagerecht taart te serveren. Een taart met één kaarsje op. "Hoe, maar er verjaart toch niemand?" vroeg Echtgenoot niet-begrijpend. "Neen..., maar mijn blog bestaat vandaag precies één jaar!" Echtgenoot hief de ogen ten hemel. Bij iets, wat hem betreft, zonder pardon gerangschikt kon worden onder de noemer "Flauwekul". Hij heeft het sowieso niet op met blogs of andere toestanden, waarin mensen hun sentimenten vrijelijk de wereld insturen. En dan nog taart omdat zo'n blog precies één jaar oud is. Dat staat volgens hem in onnozelheid gelijk aan "puppyborrels" of het huwelijk vieren tussen je hond en je kat, zoals een excentrieke dame in onze buurt laatst uitbundig gedaan had. Ze had er zelfs de krant mee gehaald. Maar toch, zo'n blog een jaartje volhouden op regelmatige basis, dat is toch al een kleine prestatie. De moeite om te vieren vind ik zelf. Mijn blogje is maar een bescheiden stekje. Niet wat je noemt een grote lezer-trekker. Maar wel een aantal getrouwen die graag al eens komen kijken. Meer hoeft dat niet te zijn. De eerste verjaardag is dan ook een mooie gelegenheid om het u te zeggen: hoe fijn ik het vind dat u mijn schrijfseltjes komt lezen. En wat de blog-verjaardagstaart betreft: u misschien zin in een stukje?
Vandaag, precies op de dag dat Dochter weer zal landen in Zaventem, vertrekken de vijf Vlaamse studentes, waaronder Nichtje Stéphanie, voor twee maanden naar Canada. Van hun grote avontuur, en over wat ze daar zullen zien en leren, gaan ze ook een blog bijhouden. Die ga ik zeker en vast mee volgen. En aan wie ook graag eens een kijkje neemt: de link heb ik er hier links bij gezet. Ook van hieruit wil ik de vijf Belgische meisjes een deugddoend en leerrijk verblijf toewensen!
Ik vind het een gezellig geluid, dat "krakkelen" van het dekbed, waarmee ik de strijd aanga om het in de overtrek te stoppen. Als dat gelukt is spreid ik het mooi over het bed, stop de achterflap in en trek de heleboel netjes recht. Ik bekijk op een afstand het resultaat. Ziet er goed uit. Een beetje saai misschien, dat maagdelijke ecru tegen de muur van bijna dezelfde kleur? Ik kies een rozerode kussensloop voor het éne kussen dat nog over is, doe het er omheen en zet het op het bed. Ziezo, dat geeft een beetje kleur. Met het dekken van het bed heb ik de laatste hand gelegd aan de kamer van Dochter. Dinsdag komt ze weer terug van haar reis naar India. Vermoeid wellicht van de vele indrukken, van de terugreis langs stoffige wegen, van de hitte en de lange vliegreis. Zal deugd doen, denk ik met een glimlach, om terug thuis te komen. Om zich weer te kunnen nestelen in een opgeruimde en gepoetste kamer. Om na een verfrissende douche weer lekker tussen het frisse linnen in haar eigen bed te kruipen. Ik kan die sensatie zelf bijna voelen terwijl ik met het karweitje bezig ben. Normaliter staat ze zelf in voor de reinheid van haar kamer en het tijdig wisselen van beddengoed. Maar als ze een poosje van huis geweest is, tja dan beschouw ik het als een zaak van moederlijke eer om haar te verwelkomen in een schone kamer.
Zo doe ik het voor elk van onze kinderen. Benieuwd of ze dat later nog gaan weten. Later als ik een stokoud vrouwtje geworden zal zijn of erna. Of ze er dan, met dezelfde glimlach als ik nu en met dezelfde warmte, wel eens aan zullen terug denken.
Jongste en ik kijken samen naar het nieuws. De nieuwslezer vertelt hoe op dezelfde kampplaats nu al voor de tweede keer deze zomer een heleboel kinderen ziek zijn geworden. Op de beelden zie je op de bewuste plek de ambulances af en aan rijden. Op een moment zegt de reporter dat de ziektesymptomen vooral tijdens de vorige nacht waren opgedoken en dat de begeleiders bijgevolg een vermoeiende, slapeloze nacht achter de rug hadden. Dan neemt de camera één van die begeleiders in beeld voor een interview. Jongste schijnt te vinden dat die man er inderdaad ongelooflijk moe uitziet, vooral dan in het gebied rond de ogen. Want roept hij ontzet naar mij: "Amaai, wat een wallen! Die zijn nog groter dan die van u!"
De prille volwassene van ons gezin heeft vandaag een "volwassen" daad verricht. Middelste Zoon heeft zijn rijbewijs gehaald! Achttien jaar en negen dagen oud is hij. Fantastisch toch? Ja, eigenlijk wel. Maar op dit ogenblik zit ik met een grote knoop in mijn maag. En een angsthart dat uit z'n voegen barst. Zoals verwacht trok Zoon onmiddellijk met het bewijs van de positieve examenuitslag naar het districtshuis, om de felbegeerde licentie meteen in ontvangst te nemen. Hij was er niet toen ik daarstraks om zes uur thuis kwam. De auto ook niet. "Of hij thuis zou zijn voor het eten?" telefoneerde ik. Eh neen..., dat zou niet gaan, hij zat met een kameraad in Kortrijk. "In ... Kortrijk?" Jawel zeg, dat had hij toch met zijn vader besproken? De onrust joeg door mijn lijf. Wijzelf wonen in de rand van Antwerpen. Kortrijk is een heel eind weg. En zo heel veel heeft hij nog niet geoefend op de autostrade. En dan een jonge passagier mee, andermans kind. Hij moest straks op de terugweg maar dubbel voorzichtig zijn, drukte ik hem op het hart. Een poos later stond hij voor me, gezond en wel, met opgetogen en fiere blik. Hij had het plan opgevat om vanavond met z'n drieën een hapje te gaan eten. In "t stad"! Of hij met de auto mocht? Wederom beukte het schrikgevoel. Met de auto naar hartje Antwerpen? Zeg, met al dat gezaag! Of ik nu niet een beetje trots op hem kon zijn? Natuurlijk ben ik trots, apetrots zelfs. Maar nu komt het me voor of we nooit, nooit meer gerust zullen zijn. Allerlei doemscenario's, die verschrikkelijk genoeg dagelijkse realiteit zijn, spoken door mijn hoofd. Waar haalden we in hemelsnaam dat absurde idee vandaan om hem zo vroeg al te leren autorijden? Mocht het me nog te doen staan, hij zou moeten wachten tot hij vijfentwintig was. Minstens! Ondertussen viert Middelste Zoon zijn nieuw verworven zelfstandigheid. Als geheelonthouder, ja natuurlijk. Ik hoop in stilte dat hij het ten diepste beseft: dat de nieuw verworven zelfstandigheid tegelijkertijd een nieuw verworven verantwoordelijkheid betekent. Intussen heb ik, terwijl ik dit zit te tikken, al minstens tien keer mijn oren gespitst. Hoor ik daar niet het geluid van de automotor? Is hij weer terug? Neen nog niet... De ontspanning van een tussentijds gevoel van algehele opluchting zal ik nog eventjes moeten uitstellen...
Gisteren namiddag trok ik samen met Jongste naar het gezin van Broer en Schoonzus in Oost-Vlaanderen. Jongste en Neefje amuseerden zich met elkaar en met Jipsy, een superschattig pupje, dat nog maar een weekje in de familie is opgenomen. Broer was nog aan het werk en wij, de dames, wijdden ons aan urenlange "vrouwenklap", compleet met koffie en taart.
Ook Nichtje kwam er een poosje bij zitten. Nicht vertrekt binnenkort, met een groep van vijf Vlaamse studentes, naar Canada. Als ik het goed begrepen heb is het daar vooral de bedoeling om mee te werken aan een project om mensen met een beperking meer kansen te geven in het onderwijs en op de arbeidsmarkt. Nichtje vertelde hoe bijvoorbeeld in Canada "inclusief onderwijs", onderwijs waar kinderen met een beperking gewoon zijn opgenomen in het reguliere onderwijs, een normaal gegeven is. De bedoeling is dus onder meer om uit te zoeken hoe dat daar wordt georganiseerd en die ideeën mee naar België te brengen. Uiteraard wekt dat bij mij een grote belangstelling. Ik heb zelf een kind in het Buitengewoon Onderwijs. Langs de éne kant zie ik welke voordelen dat dit heeft op gebied van gespecialiseerde opvang en opvang op maat. Anderzijds heeft het iets heel onnatuurlijks. "Kinderen met een productiefoutje" er van bij het begin al "uit" sorteren, om ze samen te brengen in een aparte groep, is niet echt bevorderlijk voor de integratie van mensen met een beperking. Hoe dat in een land als Canada wordt aangepakt, gaan we dus de volgende weken mee kunnen volgen bij Nichtje.
En zo zaten we dan met z'n drieën bij elkaar. Om beurten vertellend over onze ideeën en ervaringen. Want ieder van ons is ergens bezig met "kwetsbare" mensen in de maatschappij. Nichtje, als toekomstige orthopedagoge met kinderen met een beperking. Schoonzus door haar vrijwilligerswerk bij een telefonische crisisopvang met mensen in acute nood. En ik zelf, in een wereld die pas nog voor mij open kwam, met heel oude mensen, mensen in de "laatste leeftijd". Het gaf een fijn gevoel, daar zo met z'n drieën, elk van ons aangestoken en begeesterd door, en met vuur vertellend over onze zorg voor mensen.
We hadden een leuke namiddag. Praten over "koetjes en kalfjes", over kinderen en pupje, over de eigen zorgen en vreugden. En over ons bezig zijn met mensen dus. Wij, drie vrouwen, heel verschillende persoonlijkheden, elk vanuit een andere invalshoek. Maar met éénzelfde bewogen zijn, wat een zekere verbondenheid gaf en geeft. Dat te ervaren, was wel het allerfijnste van de, overigens lang uitgelopen, bij-praat-namiddag!
"Waar wilt u graag gaan zitten? Hier, in deze stoel?" vraag ik het demente dametje. "Ja, hier is het goed." vindt ze en gaat zitten. Als ik aanstalten maak om weg te gaan beveelt ze: "Gij moet hier ook gaan zitten!" "Moet ik hier gaan zitten? Wilt u dat ik bij u kom zitten?" "Gij moet hier bij mij komen zitten, want anders...., anders ... ga ik lopen!" "Gaat u anders lopen?" glimlach ik "En waar zou u dan wel naartoe lopen?" "Naar de hemel!"
Er is er één jarig hoera, hoera! Middelste Zoon is nu achttien. Net terug van het festival in Dour buitelt hij de huiselijke feestelijkheden in, om daarna verder te vieren met zijn vrienden. De onbezorgde jeugdjaren waarover men het zo vaak heeft? Dat hij maar geniet. Ik mijmer, zoals bij alle verjaardagen van mijn kroost, over het kind in kwestie. Haal in stilte herinneringen op. Aan het moment van zijn geboorte bijvoorbeeld. Hoe hij, als zondagskindje het levenslicht zag. Eén dag na de uitgerekende datum en precies op de dag dat ik gehoopt had dat hij geboren zou worden. Op zijn geboortekaartje hadden we foto's van zijn grote zus en broer en dit tekstje:
Jouw naam betekent gave, Godsgeschenk. Een naam waarmee ik mijn wens wil verweven.
Want kind, als we je ooit hebben gegeven wat in ons leeft aan liefde, waarde, vertrouwen
en als dan het ogenblik is gekomen waarop je je leven uit wil bouwen,
dan zullen wij je niet in je weg willen staan.
Maar déze hoop zal stil in mij blijven leven, een hoop, tot klank geworden in jouw naam:
dat je je aan mensen zó zou geven dat ze gelukkiger en meer ten volle leven.
Al een dag of vijf is ze weg, onze Dochter: maandag vertrok ze op reis naar India. Normaal ben ik niet zo emotioneel als één van de kinderen vertrekt. Meestal ben ik er nogal gerust op. Als ik weet dat ze ergens naartoe gaan waar ze graag zullen zijn, dan kan ik ze best voor enkele dagen missen. Maar deze keer, bij het vertrek van Dochter was het anders. Was het omdat ze zo lang weg zou zijn? Of omdat het zo ver van huis was? Of omwille van de bestemming? Want hoewel er heel wat toeristen India aandoen, is het toch niet zo'n alledaags land. Bovendien zou het niet de bedoeling zijn dat Dochter en haar reisgenoten het land ontdekken vanachter de ramen van een gekoelde luxe-autocar. Neen, de groep zou de hele tijd gebruik van het openbaar vervoer. Het is de eerste keer dat ze een reis onderneemt die op de één of andere manier wat meer risico in houdt. Kans op ziek worden onderweg, of de draai niet vinden in de groep, waar ze drie lange weken deel van zal uitmaken bijvoorbeeld. Natuurlijk is ze geen kind meer, maar toch... Deze keer greep het me veel meer dan anders, haar vertrek. Die onbestemde onrust overviel me weer toen ik van de week iets naar haar kamer bracht. Ik bleef even staan kijken in het kleine domein van onze oudste. Al die rondslingerende spulletjes, want ze had de tijd niet meer gehad om haar kamer op te ruimen, al die dingen ademden haar aanwezigheid. Maar evengoed haar afwezigheid. Iemands spulletjes zijn die iemand niet, ervoer ik op dat moment. "Stel nu..." dacht ik ineens "stel dat er iets gebeurt. Dat ze niet meer terug komt..., dat ze ... hier nooit meer terug komt..." Een ondraaglijke gedachte. Ik stopte ze vlug weg.
Ondertussen heeft Dochter al een keer of drie een berichtje gestuurd. Leve de gsm! Nu lijkt ze toch wat minder ver. Vlak na de landing in Delhi had ze zich onwel gevoeld. Maar dat lijkt ondertussen al beter te zijn. In het laatste berichtje vertelde ze dat ze gisteren iets erg naars hadden beleefd. Eén van haar reisgenoten was ziek geworden. Héél erg ziek. Ze was beginnen overgeven, had het bewustzijn verloren, was in het ziekenhuis in coma geraakt en bijna gestorven. Op het nippertje was ze er door gekomen. De jonge vrouw was nu bij kennis en zou binnen enkele dagen weer naar België gevlogen worden. Het zou te maken hebben met een nog niet eerder ontdekt lichamelijk mankement dat nu ineens de kop opstak. Niet met één of andere duistere besmettelijke ziekte. Dat laatste is een beetje een geruststelling. Maar toch krijg ik kippenvel, telkens ik eraan denk. Bijna hadden een vader en een moeder, en misschien ook broers of zussen en een eventueel vriendje, meegemaakt wat ik in stilte vreesde voor mijn eigen kind. Heel jammer van die verre reis waarnaar dat meisje wellicht erg had uitgekeken. Maar gelukkig, héél gelukkig heeft ze het gehaald.
Want stel dat het was gebeurd... Dat ze niet meer (levend) was terug gekomen. Dat ze ... nooit meer was terug gekomen...
Gisteren heb ik de tomaatjes, die ik
onlangs zomaar kreeg, gepureerd en "ingemaakt". Lieve, de schenkster van
het rijpe rood, had me verteld hoe ik het moest doen. En verder
navigeerde ik op wat ik wist, op wat ik me herinneren kon. En bevond me
in gedachten ineens op een plek ver van hier. Ineens was ik in Canada,
bij onze tante. Daar heb ik een keer, midden in de zomer, vijf weken
lang verbleven. Behalve enkele leuke uitstappen leefde ik toen gewoon mee met het gezin van mijn tante. Een groot deel van het zomerseizoen werd er besteed aan het
aanleggen van de wintervoorraad. Groenten en fruit, al dan niet uit
eigen tuin werden gesneden en verpakt voor de diepvriezer of
ingemaakt in weckpotten. Toen
we kleiner waren gebeurde dat bij ons thuis ook. Ik weet nog hoe fier Ma
was op een kelder vol potten, die gevuld waren met lekkers. Maar Ma gebruikte er speciale bokalen voor.
Tussen de pot en het deksel moest dan een brede rode elastieken ring.
Die potten werden in een grote gegalvaniseerde ketel op het vuur gezet. Bij tante gebeurde het inmaken van groenten en
fruit in een ander soort bokalen. Daar werd het voedsel zo goed als
kokend in de hete potten geschept, en werd er eveneens een gloeiend heet
dekseltje stevig opgedraaid. Dan werden de potten ondersteboven op een
handdoek gezet, om op die manier af te koelen. Ik weet nog hoe vaardig
de oudsten, mijn nichtjes van toen veertien en vijftien jaar, dit al
konden. Daar moest ik gisteren
ineens aan denken. Het resultaat van mijn arbeid was veel poverder dan
destijds de verzameling van Ma of die van onze tante. Maar toch ervoer
ik een flardje fierheid, zoals ik ook op de gezichten van de vroegere
generatie vrouwen-voedselverzamelaarsters gelezen had. Een soort
oer-contentement. De tante uit
Canada, de oudste zus van Ma, is zowat een maand geleden overleden. Tot
nu toe leek het me heel ver en onwerkelijk. Maar nu, met deze plotse
herinnering aan de zomeroogst in de potten... Ineens is de herinnering
aan haar weer helemaal springlevend.
Vandaag is het precies drie jaar geleden dat Ma is overleden. Op vrijdag 13 juli 2007. Onderstaand tekstje schreef ik op die dag. We wisten dat ze stervende was. We hoorden hoe haar ademhaling steeds oppervlakkiger werd. Het waren zware uren. Zeker voor Pa. In die momenten knutselde ik dus aan de tekst. Stond met het frommelbriefje op de gang, toen we even uit de kamer moesten. Te dubben op de juiste woorden voor de bedoelde gedachte. De tekst kwam vooraan op de overlijdensbrief. Vandaag hier om Ma te gedenken. Om áán haar te denken. Al gebeurt dat natuurlijk niet alleen op een dag als deze. Maar nu toch bijzonder.
Zó graag zien. Zó graag gezien.
Het heeft in zware dagen je levenskracht gevoed.
Voor wat respijt heb je kranig fel gestreden en wat je hebt geleden kan enkel maar vermoed.
Jou zo graag zien om je in die strijd te dragen was niet eens zo moeilijk, ging gewoon vanzelf.
Maar nu 't niet meer mag baten, is onze liefde groot genoeg
Ze is klaar met inpakken en net de deur uit voor een etentje samen met het Lief. Nog een keertje gezellig samenzijn vooraleer ze op reis gaat. Morgen vertrekt Dochter voor drie weken naar India. Ik heb haar, tussen huishoudelijke klussen door, wat geholpen. Mee gedacht en bedisseld wat er allemaal mee moet voor zo'n tocht. Enkele dingen bij elkaar gezocht. Nu staat alles dus min of meer klaar. Dochter is weg en ik ga zo meteen lekker verfrissend douchen. Dan trek ik het nieuwe topje aan, dat ik vorige week in "solden" heb aangeschaft. Het topje in een passende kleur voor vandaag. Want al voel ik me op en top Vlaming, mijn roots liggen bij de noorderburen. Niet dat ik daar vaak bij stilsta. Maar vandaag wel. Vandaar het topje in deze kleur.
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
