|
Onze Jongste hanteert nogal eens een wat "gezwollen" taalgebruik.
Zo ook vorige week. Hij vertelde een pijnlijk voorval van enkele jaren geleden op school. Het moet diepe sporen hebben nagelaten, want de tranen kwamen hem nog in de ogen.
"En toen hé..., toen had ik zo'n gevoel..."
Even zocht hij naar woorden om zijn gevoel te beschrijven. En vervolgde dan ietwat pathetisch:
"...Ik had het gevoel dat de zon explodeerde op de plaats waar mijn hart zit!"
Vanmorgen is hij op kamp vertrokken. Hij is met de elfjarigen mee op een vakantie van de mutualiteit.
Ik ben er niet gerust op. De groep lijkt me nogal groot. De begeleiders zijn gemotiveerd, maar nog zo jong. Hoe gaat ons kind, met zijn ASS-problematiek, zich daar kunnen redden?
Natuurlijk, de moni's zijn goed ingelicht. Jongste gaat mee onder de noemer: "Jongere met bijzondere aandacht". Het is niet zonder voorbereiding gegaan. En we willen hem uitdagingen aanbieden, hem de kans geven grenzen te verleggen, hem niet te veel beschermen, toch?
Jawel, maar nu. 't Is toch heel wat voor dit kind. Vreemde plek, vreemde kinderen, vreemde begeleiding. Heeft dit kans om te lukken? Het lijkt me een dubbeltje op zijn kant.
Een zekere beklemming, dat is het wat ik voel. Niet dat dat gevoel te vergelijken is met de zon die explodeert, zoals bij Jongste. Maar de plek waar mijn hart zit, ja, daar ergens situeert het zich wel!
|
