Spinnenkop

Gisteren heb ik de tomaatjes, die ik onlangs zomaar kreeg, gepureerd en "ingemaakt". Lieve, de schenkster van het rijpe rood, had me verteld hoe ik het moest doen. En verder navigeerde ik op wat ik wist, op wat ik me herinneren kon. En bevond me in gedachten ineens op een plek ver van hier. Ineens was ik in Canada, bij onze tante. Daar heb ik een keer, midden in de zomer, vijf weken lang verbleven. Behalve enkele leuke uitstappen leefde ik toen gewoon mee met het gezin van mijn tante.
Een groot deel van het zomerseizoen werd er besteed aan het aanleggen van de wintervoorraad. Groenten en fruit, al dan niet uit eigen tuin werden gesneden en verpakt voor de diepvriezer of ingemaakt in weckpotten.
Toen we kleiner waren gebeurde dat bij ons thuis ook. Ik weet nog hoe fier Ma was op een kelder vol potten, die gevuld waren met lekkers.
Maar Ma gebruikte er speciale bokalen voor. Tussen de pot en het deksel moest dan een brede rode elastieken ring. Die potten werden in een grote gegalvaniseerde ketel op het vuur gezet.
Bij tante gebeurde het inmaken van groenten en fruit in een ander soort bokalen. Daar werd het voedsel zo goed als kokend in de hete potten geschept, en werd er eveneens een gloeiend heet dekseltje stevig opgedraaid. Dan werden de potten ondersteboven op een handdoek gezet, om op die manier af te koelen. Ik weet nog hoe vaardig de oudsten, mijn nichtjes van toen veertien en vijftien jaar, dit al konden.
Daar moest ik gisteren ineens aan denken. Het resultaat van mijn arbeid was veel poverder dan destijds de verzameling van Ma of die van onze tante. Maar toch ervoer ik een flardje fierheid, zoals ik ook op de gezichten van de vroegere generatie vrouwen-voedselverzamelaarsters gelezen had. Een soort oer-contentement.
De tante uit Canada, de oudste zus van Ma, is zowat een maand geleden overleden. Tot nu toe leek het me heel ver en onwerkelijk. Maar nu, met deze plotse herinnering aan de zomeroogst in de potten... Ineens is de herinnering aan haar weer helemaal springlevend.