|
Monter stapte hij van de bus.
"Hallo mama!"
Ik monsterde hem. Mijn "kleintje", die ook al zo groot geworden is, zag ik weer.
Verder: vuile kleren en vuile oren. Maar voor de rest helemaal in orde.
Ik vond nog een paar bekende sokken en twee onderbroekjes tussen "de verloren voorwerpen" die te grabbel waren gelegd op het asfalt.
Ik zocht de bagage bij elkaar. Waar ik achteraf, God weet hoe, weer een zak van vergeten bleek te hebben.
We dankten de twee jonge monitoren en trokken toen huiswaarts.
Onderweg stond zijn mond niet stil. File-lange verhalen.
Ja, "het viel wel mee", het kamp. Geen grote euforie, maar dat kon ook moeilijk als allerlei leuke dingen letterlijk in het water vielen. Als de "deathride" bijvoorbeeld net voor je neus gesloten werd, wegens te gevaarlijk door de plotse stortbui.
Als je tijdens de tweedaagse door het slijk moest baggeren en kamperen in de gutsende regen. Als dan ook, net tijdens die tweedaagse afwezigheid, pizzabuffet op het menu had gestaan in het hoofdgebouw, en jij daardoor je lievelingsgerecht bent misgelopen. Een behoorlijke portie pech dus.
Maar we kregen geenszins een emotioneel verhakkeld kind thuis. Hij had zich staande gehouden. Hij was kennelijk aanvaard geweest in de groep, had zich tijdens heel wat activiteiten kostelijk geamuseerd.
De moni's hadden goed geanticipeerd op hetgeen vooraf verteld was geweest: Jongste kreeg iedere dag een "dagschema" op een papiertje, hij mocht zich terugtrekken wanneer het hem te druk werd. Hij kreeg een apart "taakje" toen hij een spel in grote groep dreigde niet aan te kunnen.
Zijn papa en ik zijn dik tevreden dat het zo is verlopen. We durven al aarzelend aan een "volgende keer" te denken.
Ontzettend dankbaar voel ik me ook. Om de ploeg van jonge mensen die zo goed hebben begeleid. Die hetgeen ze wisten over ons kind, ter harte hebben genomen.
Verder nog dank aan al die lieve familieleden, die zorgden voor een heleboel post voor Jongste. Heel wat kaartjes, en zelfs een paar heuse stripverhalen, heeft hij er ontvangen.
Dus aan jullie allemaal: van harte dank u wel! Mee door jullie is dit kamp, wat we aanvoelden als een riskante onderneming, toch een succes geworden!
|
