Gewikkeld in een veel te grote,

warm gebreide trui,

alsof ze zo de klamme kilte kon bezweren,

leunde ze gehurkt tegen de oude,  wiebelende,

beukenhouten stoel.

Niet meer bewust van de omgeving,

keek ze gefascineerd naar het ongecontroleerde

trillen van de bladeren,

in kleuren van saffraan en goud,

oranje- tot bloedrood.

“Hoe lang nog zou het duren…”  dacht ze.

En nét op dat moment loste er één.

Het viel niet, het zweefde zachtjes wiebelend naar beneden,

nam plaats op de rug van de wind en zwiepte weg

in een schijnbaar eindeloze tocht.

Ze glimlachte.