Als een blok was ze in slaap gevallen

na haar veel te lange dagtaak.

Ze had zich murw gewerkt.  Schoot wakker rond 21.30u,

wist even niet meer waar ze was.

Een onmiskenbaar wee gevoel overspoelde haar.

Haar maag kromp ineen, haar lichaam daverde.

Haar hart ging als een razende tekeer.

Ze kon niet meer bewegen, haar ademhaling haperde …

Hoe moest het weer?

Ze raakte in paniek…werd meegezogen in een

duizelingwekkende diepte. 

Ze liet gebeuren, kon ook niet anders.

Ze wou niet weten wat het was,

ze wou niet weten waar ze was.

Ze kon het niet meer aan.

Die enkele minuten leken een eeuwigheid te duren.

Zoals het kwam ging het weer over.

Alleen het misselijk gevoel bleef hangen.

Waar was morgen toch gebleven?

Hoe moest ze morgen ook weer doorbrengen?

Ze ging weer liggen in haar lievelingshouding,

de foetushouding, de halve lepel ...

in haar blauwe zetel.