http://www.youtube.com/watch?v=kRP3ZVAYzLY
Zoals elke dag, was ze ook vandaag opgestaan,
in functie van wat de dag gepland had.
De werken waren reeds begonnen, geboor, getimmer, mannen die in en uit liepen.
De kinderen hielden zich bezig of liepen eveneens druk in en uit.
Zij voerde ondertussen nuttige handelingen uit : rommel
opruimen, de was, koffie zetten voor de werkmannen, dit alles met wat
muziek, om het andere geluid te temperen.
Ze zorgde dat er genoeg broodjes waren, sla, tomaten, allerhande beleg, voor ieder wat wils, zodat niemand iets tekort kwam.
Ze at met hen mee, glimlachend, met het juiste, vriendelijk of grappig antwoord op het juiste moment.
Haar gedachten waren echter met andere dingen bezig, niet zichtbaar voor de rest.
Ze was hierop getraind. Het uiterlijke van het innerlijke scheiden, ze deed dit al een eeuwigheid.
De maaltijd was voorbij, de mannen weer aan 't werk.
Zij ruimde de tafel af, zette alles netjes waar het hoorde, de
kinderen uitgelaten blij want ze mochten ergens anders spelen gaan.
Zij bracht hen weg. Voor haar een ideaal excuus om het lawaaihuis
te ontvluchten, om zo gedurende een uur, te kunnen praten, in alle rust,
van mens tot mens.
Om dan opnieuw, maar zonder kinderen terug te keren naar waar lawaai nog steeds in volle gang was.
Ze begon dus maar te strijken, iets wat ze niet graag deed.
Doch plichtbewust als ze was, passeerde elk stuk onder het warme ijzer,
om, netjes opgeplooid, in de mand te belanden.
Ondertussen liet ze haar innerlijke op een zacht deinende zee
drijven, ze luisterde naar eerdere conversaties waar ze zich goed bij
voelde, genoot van de bijhorende klaren beelden.
Ze ordende haar gedachten, en wist, en voelde wat er onvermijdelijk zat aan te komen ... later, als de tijd er rijp voor is...
Een geruststellend, berustend gevoel.
De strijk gedaan, de kinderen thuis, de laatste werkman om 20.30u nog een laatste afscheidspintje drinkend.
En zij bleef glimlachen, uiterlijk, totdat ook hij verdween.
De rust keerde eindelijk weer in huis. Ze waren weer met 4, of eigenlijk 5, haar innerlijke meegerekend.
Ze genoot van haar kinderen, zelfs al ruzieden ze om dichtbij haar te kunnen zitten.
Ze nam ze dicht bij haar, haar armen om hen heen, kreeg ze beiden
sussend rustig en allen samen keken ze naar de kinderen's favoriet
programma.
Hun papa legde ze te slapen. De volledige rust keerde weer.
Tegen haar gewoonte in, keek ze wat langer TV, in de wetenschap dat slechts nog enkele uren haar scheidden van "haar" tijd.
De tijd waarin ze dan, in volkomen rust, alleen, tot in de vroege
morgenuren, kon doen en laten wat zij wou ... niet wat van haar verwacht
werd.
|
