We keken er met zijn allen al weken naar uit en was het eindelijk zover. We konden eindelijk aan ons aperitief beginnen vooraleer het hoofdgerecht in Italië geserveerd werd.

Op vrijdag 1 oktober werd er heel vroeg verzamelen geblazen om richting Zwitserland te vertrekken, voor onze deelname aan het tweejaarlijkse tornooi dat georganiseerd werd door de plaatselijke ploeg, de Iron Cats.

Na een lange busreis kwamen we aan in het Holiday Inn, dat voor dit weekend onze uitvalsbasis zou worden. Om de vermoeiende dag goed af te sluiten besloten we met zijn allen een plaatselijke pizzeria onveilig te maken. Na goed gegeten te hebben kropen diegene die zin hadden in hun bed, anderen brachten nog een bezoekje aan de bar.

’s Ochtends moesten we vroeg uit de veren omdat onze eerste match al geprogrammeerd stond om 10 uur. Na aangeschoven te hebben aan het uitgebreide ontbijtbuffet klommen we allemaal de bus in en met volle moed vertrokken we naar de sporthal. Ons sportieve menu bestond uit vier matchen waarvan we hoopten ze allen goed te verteren en geen indigestie op te lopen.

Voor Maarten kon het tornooi echter niet slechter beginnen. Bij de onschuldige opwarming voor onze eerste match brak zijn rechterwiel af. Gelukkig konden we snel een plaatselijke hersteller vinden om het euvel op te lossen.

Terwijl ze aan de rolstoel van Maarten aan het werken waren, begonnen wij aan onze eerste match. Onze tegenstander, Iron Cats I, was de organisator van het tornooi en die wilden hun tornooi met een mooi resultaat beginnen. We lieten ons echter niet uit ons lood slaan en begonnen heel geconcentreerd aan het tornooi. De combinaties waren er nog niet echt maar we konden toch snel de score openen via de onvermijdelijke Bjorn. De Zwitsers konden ons niet echt bedreigen en we door nog twee maal te scoren hadden we al een mooie marge opgebouwd om de wedstrijd af te maken. De Zwitsers slaagden er nog in om twee goals te maken maar we konden de wedstrijd al bij al gemakkelijk afsluiten met een 10-2-overwinning. Een goed begin is het halve werk!

Na een pauze van drie kwartier was de rolstoel van Maarten hersteld, waarvoor dank! Onze tweede tegenstander, Ancona Dolphins, was een totale onbekende voor ons en dat zouden we snel ervaren. In een mum van tijd stonden we 3-0 in het krijt. Na door te hebben hoe ze speelden en na het uitvoeren van een kleine aanpassing in ons spelsysteem namen we de wedstrijd over en konden we de schade ongedaan maken door ook drie keer te scoren. Nu was het een kwestie van doorduwen en dat deden we dan ook. An en Bjorn begonnen elkaar beter te vinden en de mooie combinaties vloeiden uit onze sticks alsof er een bestseller geschreven werd. De Italianen kregen een pak voor de broek en verloren de match uiteindelijk met overduidelijke 16-4-cijfers.

Na deze match hadden we twee uurtjes de tijd om te kunnen eten en de rolstoelen wat op te laden. De organisatie had voor een grill gezorgd waarop worsten, varkensvlees en dergelijke werden gebakken en er was zelfs een dessertbuffet!

Na dit intermezzo was het tijd voor onze derde match van de dag met opnieuw een Zwitserse tegenstander, Rolling Thunder uit Bern. Blijkbaar voelden ze zich op voorhand kansloos want ze spaarden hun beste spelers voor hun andere wedstrijd. Dit liet zich voelen en de match was dan ook snel gespeeld. Met mooi combinatiespel en snelle goals werd al vlug het verschil gemaakt. We wonnen de wedstrijd met 16-0.

Met het maximum van de punten was de top twee binnen. Het resultaat tegen de Munich Animals zou bepalen of we groepswinnaar zouden worden of niet. Door ziekte konden ze niet met hun sterkste ploeg aan het tornooi deelnemen, maar ze blijven een te duchten tegenstander, met enkele internationals in de ploeg. Bij ons lukte die dag echter alles. De goals werden vlot gescoord en de verdediging deed zijn job waardoor er van een echte match niet echt sprake was. Na 30 minuten stond er een 16-2 op het scorebord en werden we zo ongeslagen groepswinnaar.

We zijn dus heel goed aan het tornooi begonnen maar beseften ten volle dat de halve finale ontzettend zwaar zou worden. Maar dat waren zorgen voor morgen.

We keerden terug naar ons hotel om ons klaar te maken voor een avondje Zürich. Nico parkeerde onze bus aan het mooie meer van Zürich en we zochten iets om te eten. Rond het meer was het een vruchteloze poging iets betaalbaars te vinden, maar het leverde toch een mooie groepsfoto op met de besneeuwde Alpentoppen op de achtergrond.

Na lang zoeken hebben we een Chinees restaurant gevonden die ons met open armen ontving en ons erg lekker eten serveerde. Na een gezellig etentje met zijn allen besloten we terug te gaan naar het hotel. Het was immers een vermoeiende dag geweest en ’s anderendaags stonden er nog twee zware matchen geprogrammeerd.

Omdat we pas om 11 uur moesten spelen konden we een uurtje langer slapen en na een uitgebreid ontbijt met croissants, cornflakes en nog veel meer waren we er klaar voor.

De tegenstander in de halve finale was, met alle respect voor de andere ploegen, van een ander kaliber. Torpedo Ladenburg was zowat de hofleverancier van de nationale ploeg en we konden er tot nog toe geen enkele keer van winnen. Om daar verandering in te kunnen brengen moesten we met zijn allen top zijn en een sluitende tactiek hebben. Door op mandekking te spelen en de snelheid van Bjorn te gebruiken hoopten we ze zo te kunnen lamleggen.

De Duitsers lieten ons het balbezit en vingen ons op hun helft perfect op zodat de ruimte voor Bjorn en An bijna nihil was. Eens in balbezit braken ze met zijn allen uit waardoor we telkens zwaar onder druk kwamen te staan. Ze konden al snel de score openen door een loeihard schot dat los onder Robbes rolstoel door ging. Door die achterstand werd het voor ons moeilijker om onze tactiek te hanteren. We moesten scoren maar mochten de organisatie niet uit het oog verliezen.

Na een scrimmage voor hun doel slaagden we er in de gelijkmaker te scoren. Op dat moment een verdiende gelijkmaker omdat ze na hun goal niet echt meer konden dreigen. Vlak voor rust was het toch nog eventjes bibberen toen we een strafschop tegen kregen. Robbe trapte echter niet in de schijnbeweging van Paul Emmering zodat die begon te twijfelen en naast besloot.

Met een gelijke stand aan de rust waren we tevreden. Hugo zag dat het snor zat en dat we zo moesten verder doen. De coach van Ladenburg zou zijn ploeg furieus laten beginnen aan de tweede helft dus we gingen nog een zware periode tegemoet. We hielden vast aan onze tactiek maar kwamen nu pas echt onder druk te staan. Een positionele fout van mij leverde Emmering een klein gat op en dat was voldoende om Robbe te verschalken door de bal via zijn stick in doel te werken. Kort daarna werden we koud gepakt en voor het eerst echt uitgetikt met de 3-1 als gevolg. Met nog zo’n tien minuten op de klok probeerden we alles in de strijd te gooien maar blijkbaar was ons geluk gekeerd want wat de dag voordien blindelings lukte, mislukte nu keer op keer. De tijd tikte genadeloos weg en voor Ladenburg hoefde het niet meer. Zij monopoliseerden de bal en tikten de wedstrijd rustig uit.

We hadden onszelf niets te verwijten want we speelden een erg goede wedstrijd tegen een uitstekende tegenstander.

Na enkele uurtjes, letterlijk en figuurlijk, batterijen op laden stond de kleine finale tegen de verrassende Iron Cats I op het programma. In de poules wonnen we al bij al gemakkelijk, maar dit was een andere match. Voor het eerst in de geschiedenis van het tornooi speelden ze voor de derde plaats dus konden we een super gemotiveerde tegenstander verwachten. Hugo wilde die hoop meteen de kiem in smoren door ze meteen bij de keel te grijpen. We konden dan ook niet beter aan de match beginnen. Na welgeteld 12 seconden stond het al 1-0. Nu moesten zij komen en kwam er enorm veel ruimte voor ons. Aan de rust was het al gespeeld en stond het 10-1. De tweede helft speelden we rustig uit en konden nog vier maal scoren.

Ons doel voor het tornooi was een vierde plaats dus hebben we een meer dan geslaagd tornooi achter de rug.

Als afsluiter werd er voor alle ploegen een etentje georganiseerd en werd de avond afgesloten met de prijsuitreiking. Het werd een erg mooie avond met heel lekker eten en de beker voor de derde plaats en de prijs voor topschutter voor Bjorn!

We besloten om tamelijk vroeg naar het hotel te gaan omdat we ’s anderendaags al om kwart voor zeven wilden vertrekken.

Met kleine oogjes laadden we de bus vol en vertrokken we met een moe maar voldaan gevoel richting België.

We wensen de organisatie te bedanken voor dit perfecte tornooi. Zoals Kenny in zijn bedankingsspeech zei: het wordt alsmaar beter!

Voorts willen we zowel de trainer als onze begeleiders te bedanken. Zonder hun steun had onze deelname nooit kunnen plaatsvinden.

Lenoir Koenraad

06-10-2010, 00:00 geschreven door An Vanheusden  

02-09-2010, 10:39 geschreven door An Vanheusden  

23-08-2010, 15:44 geschreven door An Vanheusden  

19-07-2010, 10:10 geschreven door An Vanheusden  

Een Vlaamse kermis, ‘den boeren buiten’ en goed weer. De ideale ingrediënten voor een leuke zondagnamiddag. Het weer was te ideaal als je het mij vraagt met temperaturen boven de 35°. Een mens zou voor minder beginnen zweten.

Niettegenstaande waren we paraat en bezorgden we de mensen lekkere snoepjes als dessert na hun barbecue…

Bedankt dat we daar snoep mocht verkopen en vooral hartelijk dank aan iedereen die dit lekkers heeft gekocht en ons daarmee dichter naar Italië bracht!!!

Kenny Verbraekel

12-07-2010, 00:00 geschreven door An Vanheusden  

06-07-2010, 16:49 geschreven door An Vanheusden  

27-06-2010, 00:00 geschreven door An Vanheusden  

Het weerbericht voorspelde weinig goeds die dag. De temperatuur zou de hoogte in gaan en de zon ging zich volledig bloot geven. Slecht weer? Als je de ganse dag in een gesloten sporthal zit om hockey te spelen, dan is dat inderdaad slecht weer. Als je daar dan nog eens tweeënhalf uur in een bus moet zitten om daar te gaan afzien, kan je inderdaad gaan klagen, maar wij zijn hockeyspelers en van geen kleintje vervaart en niks houdt ons tegen. Behalve een kapotte lift, maar voor de rest niks!

Op die zonnige zaterdag stond de laatste competitiedag van de Nederlandse Hoofdklasse op het programma. We konden nog een mooie derde plaats bemachtigen en hadden daarvoor nog twee matchen de kans. Een van onze tegenstanders, the Black Scorpions, was onze rechtstreekse concurrent voor die derde stek dus konden we ons niet veroorloven om het debacle van vorige week in de Beker te herhalen.

Bij onze aankomst kregen we het ambetante nieuws dat onze tweede opponent, De Pont E2, forfait gaf en we daardoor maar één match meer moesten afwerken. Het enige positieve was dat we drie punten cadeau kregen waardoor we virtueel die derde plaats binnenhadden.

Om twaalf uur was het dan zo ver, de laatste match van het seizoen werd aangevat. De Scorpions hadden nieuw materiaal ter hunner beschikking en daardoor hadden ze nu drie snelle spelers in plaats van één. We besloten om ze in zone op te vangen en een balans te maken tussen aanval en verdediging. Die aanpak werkte want de wedstrijd zat in het begin goed op slot. Het was wel uitkijken maar we konden toch enkele keren tegen prikken, maar de afwerking liet het nog afweten.

Uiteindelijk konden de Nederlanders toch de score openen via een afgeweken schot. Ik kreeg, terecht, het verwijt dat ik altijd veel ruimte liet tussen mijn rolstoel en stick. Nu lette ik wel degelijk op mijn houding van de stick maar de bal week toch af en daardoor was Robbe gezien. We waren eventjes van slag en kregen al snel een tweede frommelgoal tegen. Gelukkig voor ons konden we al snel tegen scoren en kwamen we terug in de wedstrijd. Na een afgebroken aanval van ons, kwamen Jules en Cyriel op mij en Robbe af waardoor we weer in een twee-tegen-één-situatie kwamen. Nu bleef ik bij Cyriel zodat Robbe het schot van Jules kon pareren, maar als zijn schot onder alles en iedereen door schiet, dan sta je daar met je mond vol tanden. Drie keer pech en drie keer goal!

Vlak voor rust konden we nog tegen scoren waardoor alles nog mogelijk was in de tweede helft.

Na de peptalk van Hilde begonnen we met goeie moed aan die helft. We waren immers goed bezig en een zege zat er zeker nog in, maar dan mag de pech niet blijven duren. In geen tijd stonden we 6-2 in het krijt. Het was echt raar om zien. Als je de wedstrijd niet zag zou je denken dat we werden weggespeeld maar niks was minder waar. Zij hadden het geluk aan hun zijde waardoor scoren erg vlot ging en wij hadden de pech dat die goals binnen gingen. Hoe groot is immers de kans dat je drie keer een goal tegen krijgt door een bal die tegen wiel en stick botst en zo de lijn overschrijdt?

Vroeger zouden we met zo’n tussenstand de kopjes laten hangen, maar nu niet meer. We gingen er vol tegen aan en konden al vlug een goal scoren. Jules besloot dan om wat tijd te rekken en de bal bij te houden maar dit was buiten Dimitri gerekend. Hij zat Jules op de hielen en kon hem de bal ontfutselen en de keeper verschalken. Nu zag je dat de Nederlanders begonnen te twijfelen waardoor wij er meer in geloofden. We kregen nog wel een goal tegen maar konden zelf nog driemaal scoren waardoor er vlak voor tijd een 7-7-tussenstand op het scorebord stond. We konden nog gaan voor de overwinning maar de scheidsrechter floot de wedstrijd af en achteraf gezien mochten beide ploegen tevreden zijn met de puntendeling.

Het forfait van De Pont en dit gelijkspel zorgden voor een marge van één punt voorsprong in het klassement maar omdat de Scorpions nog moesten spelen tegen de Tukkers was de buit nog niet binnen. Winst van de Tukkers en wij waren derde. Winst voor de Scorpions of een gelijkspel betekende een vierde plaats.

Wij hebben heel veel sympathie voor de Scorpions maar voor één keer mochten de Tukkers winnen, en ze leken goed op weg door al snel tweemaal te scoren. Bij de rust stond een 2-1 en was de derde plaats dichtbij maar de tweede helft verliep duidelijk slechter voor de kampioenen uit Enschede waardoor de match op 3-3 eindigde.

De Scorpions hadden nu evenveel punten dan ons maar door een beter doelsaldo namen zij de derde stek in beslag.

Onze dag zat er op en omdat we nog een verre verplaatsing voor de boeg hadden en Robbe zich niet goed voelde, vroegen we aan de organisatie of we vroeger naar huis konden gaan. An, die dat weekend in Maasmechelen verbleef, besloot te blijven en zo onze honneurs waar te nemen bij de prijsuitreiking achteraf.

Ons eerste seizoen in de Hoofdklasse is er één die mag gezien worden. We zijn uiteindelijk gedeeld derdes geëindigd en hebben van elke tegenstander minstens eenmaal gewonnen. Volgend seizoen willen we minstens even goed doen!

De spelers willen iedereen die ons dit seizoen gesteund heeft bedanken. Zonder hen was het onmogelijk om onze sport uit te oefenen!

Lenoir Koenraad

14-06-2010, 12:04 geschreven door An Vanheusden  

Naar aloude gewoonte organiseren de Screamers de laatste speeldag van de Belgische Superleague. Vorig jaar werd er, bij wijze van demonstratie, gespeeld op de REVA-beurs in Flanders Expo. Dit jaar mochten we aan het werk in Blankenberge tijdens de Belgian Paralympic Championships in het plaatselijke Bloso-centrum.

Om 10u werd de eerste wedstrijd op gang gefloten en daardoor moesten we al heel vroeg verzamelen aan de carpoolparking in Wetteren om met de bus richting de parel aan de kust te trekken.

Jammergenoeg voor Rhodie moesten zij forfait geven wegens ziekte van enkele spelers en daardoor stonden er voor ons maar twee wedstrijden op het menu. Als voorgerecht kregen we de toekomstige kampioen, Gidos Screamers, voorgeschoteld. Ze misten een belangrijk ingrediënt maar het geheel was zeker niet flets van smaak. Voor de laatste keer dit seizoen wilden we er nog eens vol tegen aan gaan en probeerden we de Screamers alsnog een nederlaag aan te smeren en zo hun clean sheet om zeep te helpen. Bjorn werd samen met Cliff als spits uitgespeeld maar de samenwerking tussen die twee liep niet van een leien dakje en daar zaten mogelijkheden voor onze ploeg  in.  Maar dan mochten wij geen cadeautjes uitdelen. Cliff kon echter al snel de score openen na geharrewar in onze defensie maar we hielden het hoofd koel en konden al snel tegen scoren. Onze vorige ontmoeting eindigde in een ferme nederlaag en we wilden er alles aan doen om het deze keer niet zo ver te laten komen. Gedurende de eerste helft konden we lange tijd gelijke tred houden, mede door de manke communicatie bij de spitsen van de Screamers. We konden echter niet voorkomen dat Bjorn, de Messi van België, een paar keer alleen op doel kon afgaan. Als je dan als verdediger denkt dat hij je niet zal passeren, doet hij het toch en ben je ‘gejost’. Zo kon hij tot drie maal scoren, maar in alle bescheidenheid mogen we zeggen dat het mooiste doelpunt van de match op onze naam kwam te staan. Na een afgeslagen aanval van de Screamers kon ik de bal inleveren bij An en na een mooi een-tweetje kon ze de counter perfect afwerken! Het stond dus 4-2 aan de rust, wat op zich niet slecht was, maar winnen werd moeilijk.

De tweede helft was een kopie van de eerste helft. Zij waren baas, maar we hielden goed stand. Het werd geen overrompeling zoals in onze vorige ontmoeting. Wij scoorden nog drie keer, zij vier keer en zo stond de eindstand van 8-5 op het scorebord. De Screamers mochten meteen juichen want wat al zo goed als zeker was, werd nu mathematisch bevestigd: de titel was binnen voor hen!

Na een pauze van een uur begonnen we aan ons hoofdgerecht. Onze Nederlandse vrienden, the Black Scorpions, zijn dit seizoen al zo’n vier keer onze tegenstander geweest en met nog twee ontmoetingen te gaan hebben ze dus geen geheimen meer voor ons. Dat dachten we tenminste. Hun sterspits, Jules had nieuwe motoren op zijn al snelle rolstoel laten steken en daardoor was hij nog sneller en wendbaarder.

Door een tactische keuze van hun trainer, Jules bleef achteraan om het spel te verdelen en Cyriel en Sander werden als spitsen uitgespeeld, kwamen we nooit in de problemen en konden we al snel een comfortabele voorsprong uitbouwen. Wij dachten dat de buit al binnen was, maar zoals een spreekwoord zegt: ‘Je mag het vel van de beer niet verkopen vooraleer hij geschoten is’, bleek dit dus voorbarig. De Scorpions wisselden Sander voor een blokker en Jules schoof door naar de spits. Nu werd het al veel spannender. Door ons aanvallend spel gebeurde het wel eens dat, na balverlies, Jules alleen kon doorkomen om zo zijn team terug in de wedstrijd te brengen. Onze voorsprong van 7-4 smolt als een ijsje in de zon en toen het 7-7 stond begon het ons te benauwen. Blijkbaar hadden we die treffer nodig want we schoten wakker en konden snel tot driemaal scoren om zo weer een ‘geruststellende’ voorsprong uit te bouwen. Na een mooie actie van An kon ik het laatste Somivaldoelpunt van dit seizoen scoren. Zo stond ik ook in het topscorerslijstje. Ik dacht dat ik meer scoorde, maar bij nader inzien zullen dit dan wel owngoals geweest zijn. De match eindigde uiteindelijk op een 12-8-zege voor ons.

De Screamers verpletterden nadien in de laatste match van het seizoen de schorpioenen met 23-3 en zetten zo hun verdiende titel in de verf.

Het was niet alleen uitkijken naar de wedstrijden maar ook naar de prestatie van onze kersverse scheidsrechter, Wilfried. Als alles goed gaat zal hij op het WK in Italië aantreden als scheidsrechter voor België, en als ‘stage’ mocht hij twee matchen fluiten. Hij trad streng op, maar getuigde toch van een uitstekende kennis van de regels. Dat ziet er dus erg goed uit!

Uit naam van de ganse ploeg wens ik iedere begeleider te bedanken voor hun voortreffelijke steun en hulp en ons zo door het seizoen te helpen. Voorts willen wij het bestuur bedanken voor de moeite om telkens een bus in te leggen waardoor wij heel relax aan de wedstrijden kunnen beginnen.

Lenoir Koenraad

30-04-2010, 16:05 geschreven door An Vanheusden  

Van maandag 1 november tot en met maandag 8 november wordt er in de mooie Italiaanse badplaats Lignano Sabbiadoro het wereldkampioenschap georganiseerd en net als in elke andere sport moet daarvoor ernstig getraind worden. Omdat nationale trainingen in Gentbrugge niet volstaan werd er door de VLG een heuse stage georganiseerd in het verre Limburg.

Op maandag 12 april werd er verzamelen geblazen in de sporthal van Kuringen en werden we onder handen genomen door Hilaire Swerts. Op één speler na, die afzegde omwille van medische redenen, was iedereen aanwezig en beloofde het een zware stage te worden. Trainen van 10u tot 12u15 en dan van 13u tot 15u is niet alleen erg zwaar voor het materiaal, maar het kruipt ook in de kleren van de spelers.

Het was de bedoeling om opbouwend te werken en dus begonnen we tamelijk rustig met een onderling wedstrijdje om de spieren wat los te gooien. Hilaire wilde voornamelijk trainen op combineren en passing aangezien afwerken kan getraind worden binnen de clubs van de spelers. An en Bjorn werden bijna altijd samen in één ploeg gestoken, omdat zij het koningskoppel vooraan moeten vormen en zodoende elkaar blindelings moeten kunnen vinden.

Als er geen wedstrijdje werd gehouden, kregen we leuke maar lastige oefeningen voorgeschoteld die handelden op behendigheid met en zonder de bal, de blokkers uitschakelen en zo de overkant van het veld bereiken (een rolstoelvariant van ‘Schipper mag ik overvaren?’). Met Kenny en Joachim, aangevuld met Tim en Gerry, was dit makkelijker gezegd dan gedaan.

Als het eerste deel van de training er op zat was het zoeken naar een stopcontact om de rolstoel te voorzien van nieuwe moed en energie en werden de magen voorzien van eten en drinken, ons aangeboden door BSA Sint-Gerardus.

Na een uurtje laden, eten en drinken konden we er weer tegenaan en werden de oefeningen hervat. Wat opviel was dat de sfeer er echt goed in zat en dat lachen en opletten elkaar mooi opvolgden. Het moest niet altijd aux serieux zijn, maar als het moet dan luisterden we met een uitgestreken gezicht!

De eerste dag kwamen de automatismen er nog niet zo goed uit, maar dat is logisch aangezien wij een verzameling van spelers zijn die onze trainingen binnen een andere club genieten en zo de focus anders ligt. Zo’n stage helpt ons enorm vooruit.

Om half vier werd de eerste dag afgesloten en konden we met zijn allen naar het MPI waar we bedden kregen toegewezen.

De begeleiders hadden om de nodige boodschappen geweest om er een aangename aperitief van te kunnen maken. Nadat iedereen een kamer kreeg toegewezen konden we rustig samen zitten met voor de één een pint en voor de ander een alcoholvrije variant. Deze momenten maken van een stage een echt leuke bedoening. De trainingen zijn goed om het spel te verbeteren, maar nadien worden er echte banden gesmeed die ons als ploeg veel verder kunnen brengen. Zonder team spirit mogen de spelers nog zo goed zijn, het zal er niet uitkomen!

Na de maaltijd was er nog voldoende tijd over voor ontspanning. Marijn had zijn Nintendo Wii meegebracht en daar werden heroïsche tennismatchen en bowlingpartijen mee gespeeld. Voor de mensen die het wat rustig wilden houden waren er gezelschapspelletjes.

Rond 23u hield iedereen het voor bekeken en werden de bedde opgezocht. ’s Anderendaags moest er immers vroeg opgestaan worden voor een nieuwe dag trainingsarbeid.

Na een nachtrust, die voor de één al wat beter verliep dan voor de ander, werden we getrakteerd op spek en eieren die heerlijk smaakten en zo een goede basis legden voor de dag.

Dag twee van de stage en het niveau van de trainingen werd opgetrokken. De oefeningen werden gevarieerder en moeilijker. In de onderlinge wedstrijdjes werd er echt gefocust op combinaties. Het was vaak de verdediging van de nationale ploeg tegen de aanval, aangevuld met spelers van Rhodie, en dat kwam beide partijen ten goede. De verdediging leerde spelen onder druk en de aanval kreeg een moeilijke verdediging voorgeschoteld.

Op het einde van dag twee zat het al behoorlijk snor en mits wat fine tunen komt het wel goed. Dat was iets voor dag drie en vier.

Als het sportief goed zit, dan steken er andere problemen de kop op: materiaalpech. Bjorn had last van inschuivende voorvorken, An haar banden waren totaal versleten en Kenny had dan weer problemen met de bekabeling. Deze mankementen zijn eigenlijk het bewijs dat onze rolstoelen wel aangepast zijn voor deze sport, maar niet ontworpen zijn om in zo’n omstandigheden te presteren.

Op het einde van dag drie moest An zelfs nieuwe banden op haar rolstoel steken omdat de kans op een klapband immens groot was. Op het WK zal alle materiaal top moeten zijn, want het zou erg jammer zijn dat je een speler niet kan opstellen omwille van een kapotte rolstoel.

Tijdens de stage broedde er bij sommigen onder ons de idee om de plaatselijke cinema te gaan bezoeken. Niet iedereen zag het zitten om mee te gaan dus zijn Robbe, Bjorn en ik naar ‘How to tame your dragon’ gaan kijken. In 3D dan nog! De anderen besloten het rustig te houden en gezelschapspelletjes te spelen.

De laatste dag brak aan. Nog een dag om er eens goed tegenaan te gaan en alles te optimaliseren. Nu werden en voornamelijk wedstrijden gespeeld met wisselende veldbezetting om uiteindelijk te eindigen met een soort van typeploeg. Soms was de passing en het spel slordig maar dan werden er weer schitterende acties uit de mouwen geschud waarbij je als verdediger enkel en alleen maar uit je rolstoel kan komen en een staande ovatie geven, maar we hielden het bij een beleefd applausje.

Tijdens de laatste middagpauze werden we getrakteerd door Hilaire op pita of pizza. Deze erg smakelijke traktatie werd door iedereen erg geapprecieerd.

Op het einde van dag vier was iedereen moe maar voldaan. Zo’n stages zijn een ideale voorbereiding op het zware WK. Met nog een voorbereidingstornooi te gaan hopen we er klaar voor te zijn en met een schitterend resultaat naar huis te komen.

An, Kenny, Robbe en ik wensen vooral onze begeleiders te bedanken die zich, compleet belangeloos, ten dienste hebben gesteld van ons. Zonder hun hulp zouden we pas echt ‘gehandicapt’ zijn!

Lenoir Koenraad

27-04-2010, 21:20 geschreven door An Vanheusden