Na de mist in Xi’an en de nog dikkere mist in Luoyang, was het nu tijd voor de regen in Shanghai (gelukkig enkel de eerste dag)! Vorige zomer was ik ook in Shanghai en ik vond het zo hard tegenvallen toen. Ik vond alles veel te groot en veel te onpersoonlijk en zo. Nu vond ik Shanghai eigenlijk best wel leuk. Waarschijnlijk was er vorig jaar ook gewoon veel te veel volk (wereldexpo) en was het veel te warm. Nu was het een graad of 6, maar na Xi’An en Luoyang leek dat wel best warm. We bezochten zo wat de hoogtepunten van Shanghai, maar konden natuurlijk niet alles doen. De tweede dag namen we een ticket voor zo’n toeristenbus waar je een hele dag gewoon kon op- en afstappen. Was eigenlijk echt de moeite, want er zat ook een ticket bij voor een cruise. Ik was nogal sceptisch (ben ik meestal als het hier om dergelijke dingen gaan die Chinezen organiseren), maar het was echt de moeite! We moesten behoorlijk lang zoeken naar waar we dat ticket konden inruilen en waar we echt de boot moesten nemen (bijna zo lang dat we dachten de boot te missen), maar eens op de boot was het in orde: comfortabele zetels, een kopje koffie of thee, versnaperingen, … Denk dat we een klein uurtje op de boot zaten en zo ook Shanghai vanop de rivier (en by night) zagen.
Ik denk niet dat er anders nog veel speciaals is gebeurd in Shanghai. Het hotel was in orde. Wij hadden een hele mooie, ruime kamer; de kamer van Caroline en Patrick was een stuk kleiner. Maar wij zouden dus met drie op een kamer slapen en dat waren ze vergeten, daarom kregen wij nog een andere, grotere kamer.
O ja, we wouden ook eens in het hotel eten ’s avonds. Ze stuurden ons naar een verdieping en toen de deuren van de lift opengingen, zagen we daar een Chinees in zijn onderbroek op een podium staan… Er was een feestje aan de gang. Veel zin om daar te eten hadden we dan ook niet meer. Tussen zingende, zatte, luidruchtige Chinezen… Daarna werden we naar een andere verdieping gestuurd. Toen daar de deuren van de lift opengingen, zagen we een poepchique zaal waar niemand was. Hier zouden we dus ook niet eten. Uiteindelijk belandden we in een zaal waar ze zeiden dat ze alleen hele eenvoudige gerechten hadden; een soort buffet. Ok, hier zouden we eten. MAAR: toen zei de vrouw: 100 per persoon (is een goede 10 euro; dat lijkt niet veel, maar in China is dat echt heel erg veel. Als je 100 per persoon uitgeeft in een goed restaurant dan heb je echt wel heel goed en heel veel gegeten). Dat wou ik dus niet… De anderen hadden geen zin om nog naar buiten te gaan, dus zij hebben daar gegeten, maar ik zag het echt niet zitten. Ik had enerzijds niet genoeg honger om zoveel geld aan uit te geven, maar – toegegeven – het was anderzijds ook wel wat uit principe. Bovendien vroegen we dan ook nog bier dat nadien 5 keer zoveel bleek te kosten dan in de winkel.

Shanghai

Shanghai – Yu Tuin

Shanghai – Yu Tuin

Shanghai – Yu Tuin

Shanghai

Shanghai

Shanghai – musuem

Shanghai – boot

Shanghai – boot

Shanghai - Bund

Shanghai – eten in hotel

Volgende stop: Beijing! Geen problemen met de vlucht en eindelijk: zon! Nadeel was dan wel dat het echt enorm koud was. Als je buiten kwam, voelde je je gezicht gewoon bevriezen… In Peking is er enorm veel te doen, maar ook wel vaak hetzelfde. Veel parken en veel tempels bijvoorbeeld, maar je hoeft ze echt niet allemaal gezien te hebben… Nu in de winter zijn ze natuurlijk ook iets minder mooi, maar ze hebben wel allemaal hun charmes. En het voordeel van de winter is dat er heel erg weinig volk is.
We hadden een beetje pech, want omdat Chinees Nieuwjaar in aantocht was, was er heel veel dicht. Op internet stond dat alles gewoon openbleef, maar niet dus. De eerste dag konden we niet op het Plein van de Hemelse Vrede omdat ze iets met Nationale Vlag of zo moesten doen. De volgende dag was de dag van Oudejaarsavond (22 januari) en toen bleek alles dicht voor een week op en rond het Plein. Jammer, maar helaas… De Verboden Stad was gelukkig wel nog open. Maar mijn ouders hebben Mao dus niet gezien (niet dat hij zo spectaculair is, maar toch). Door deze onverwachte omstandigheden, zijn we wel redelijk wat tijd verloren. We zouden normaal ook nog een dag naar Tianjin (mijn stad) komen, maar daar was dan geen tijd meer voor.

Oudejaarsavond was een beetje vreemd: we hadden in het hotel gevraagd waar we best naartoe gingen, maar omdat vuurwerk eigenlijk verboden is in de stad, wisten ze niet goed wat zeggen. We besloten dus om vanuit onze hotelkamer te kijken. Er was een heel groot raam en met uitzicht over de stad. De Chinezen wachtten niet tot 24u om te beginnen schieten; een hele dag waren ze bezig. Met een – volgens mijn ma – hoogtepunt rond 17u. Ze was ervan overtuigd dat het om 24u niet veel meer zou zijn. Caroline en Patrick zijn dan ook wat vroeger in bed gekropen. Maar ze hadden het mis! Om 24u was het enorm; ik heb nog nooit zoveel vuurwerk gezien! Het geluid was ook enorm. Ik wou mijn raam opendoen om foto’s te maken en het was oorverdovend! Het is echt moeilijk om uit te leggen als je het niet zag. Ik maakte een filmpje toen ik dacht dat het het hoogtepunt was, maar een minuut later was het gewoon nog erger. Die Chinezen…

Op Chinees Nieuwjaar had ik wat meer feest verwacht. Ik had heel graag een drakendans gezien, maar het is er niet van gekomen. We gingen wel naar ‘tempelmarkten’, de markten die voor Chinees Nieuwjaar georganiseerd worden. Op de ene markt zagen we een soort theater met veel toeters en bellen en kochten we ook best wat souvenirs (kalligrafie, stempels, …). Op de andere markt moesten we 10 yuan betalen (ongeveer 1 euro). De man van ons hotel had ons verzekerd dat we daar drakendansen zouden zien. Ja, niet dus. Het was een grote kermis. Wat een belachelijke boel… Ze hadden er wel enkele lekkere dingen om te eten, maar allemaal duur. Patrick kon het niet laten en at een zeepaardje (ook voor belachelijk veel geld). Het zag er wel grappig uit toen hij de kop van het beestje eraf beet. Ik vraag me nog steeds af of hij het zich nu beklaagt of niet…
Ze zagen wel later nog een drakendans, net toen ik eens niet mee was omdat ik een plaats wou zoeken waar ze cadeautjes voor het thuisfront konden kopen.

Iedereen werd ook verkouden omdat het zo koud was en we ook een hele dag buiten liepen. Patrick had er het ergst van. Ik hoorde dat het bij Caroline nog veel erger werd toen ze terug in België waren. Dat was dus wel een beetje een domper.
Ik had dus een plaats gezocht waar ze cadeautjes konden kopen om zo plaats te winnen. Dat was ook nog wat. We gingen naar de ‘silk market’ een groot winkelcentrum met allemaal hele kleine winkeltjes. Je moet overal enorm veel moeite doen om af te dingen en alles is fake. Je vindt er heel veel merknamen, maar het is allemaal fake. Ik ging er al vaker heen omdat je er wel mooie sjaals en zo kan kopen. Ik ben het dus al een beetje gewoon om overal aangeklampt te worden en te worden nageroepen. De mannen vonden het vreselijk; die vroegen dus ook al snel om gewoon iets te gaan drinken… Het was wel grappig: ik was met Caroline en Patrick ergens aan het afdingen en mijn vader kwam en zei heel enthousiast dat hij had kunnen bekomen dat hij 4 boeddhabeeldjes mocht uitkiezen voor een bepaalde prijs, maar de prijs was nog steeds veel te hoog… Wat verder begon hij dan weer met een veel te hoge startprijs en dan kan je daar dus niet meer onder… Het kwam uiteindelijk allemaal goed: heel veel (T-shirts, jassen, beeldjes, knuffels, …) geschenkjes later gingen we iets drinken. Mijn moeder betaalde meteen alle drankjes, maar op het einde ging ik met haar nog ergens een T-shirt voor mijn broer halen. Toen we terugkwamen bleek dat de serveerster nog eens had gevraagd aan de anderen om te betalen. Zij wisten blijkbaar niet dat mijn ma al had betaald en hadden het geld gegeven. Gelukkig kwam het nog ter sprake en deden ze niet al te moeilijk om het geld terug te geven.

Op een avond gingen we ook naar het beste Pekingeendrestaurant in Peking. Het is een heel duur restaurant, maar het is echt wel de moeite waard. Daar bestelden we dan ook een fles bubbels om eindelijk te klinken op mijn verjaardag. Ik had in geen 6 maanden nog bubbels gedronken. Heb ik wel gemist! Je vindt het hier niet zo makkelijk en voor studenten vaak wat te duur. De eend was zoals gedacht heerlijk en we kozen nog enkele meer betaalbare bijgerechten. Het was een goede maaltijd!

Ik moet eens goed nadenken of er nog speciale dingen gebeurd zijn. Misschien vallen er mij later nog wel dingen in.

26 januari hadden ze een vlucht terug naar huis en ik een vlucht naar het zuiden. Eigenlijk wou ik gewoon naar huis. Huis België of huis Dagang, het kon me niet echt schelen; ik verlangde gewoon naar mijn eigen zetel, mijn eigen douche, naar thuisgevoel… Maar ik had dus nog 2 weken te gaan. De eerste dagen had ik het echt wat lastig.

Beijing – Plein van de Hemelse Vrede

Beijing – Ingang Verboden Stad met Mao

Beijing – Verboden Stad

Beijing – Verboden stad, plafond

Beijing – Verboden Stad vanop de kolenheuvel

Beijing - Vogelnest

Beijing - Watercube

Beijing - Panda

Beijing

Beijing – bizar eten
%%%FOTO21%%%

Beijing – Patrick met zeepaardje; hij is er niet gerust in…
%%%FOTO22%%%

Beijing- Pekingeendrestaurant, kok snijdt eend aan tafel
%%%FOTO23%%%

Beijing – De Muur (de zon zorgde voor wat gekke bekken)
%%%FOTO24%%%

Beijing – De Muur
%%%FOTO25%%%

Beijing – Met Olifant
%%%FOTO26%%%

Beijing – Chinees Nieuwjaar: dans, zang, theater
%%%FOTO27%%%

Beijing – Chinees Nieuwjaar: the day after
%%%FOTO28%%%

22-02-2012 om 13:27 geschreven door Sofie  

Deel 3: het zuiden met Sarah

Guilin was weer iets warmer, ongeveer zoals Shanghai, maar er was ook weer best veel mist. Guilin viel best goed mee, het was een kleine stad, maar wel mooi. Jammer dat alles zoveel geld kostte. Er was o.a. een grot die best wel mooi was, maar overal hadden ze alles verlicht met neonlichten in alle kleuren. Het werd steeds belachelijker… Chinezen vinden het geweldig, maar had ik het geweten, had ik er niet zoveel geld aan uitgegeven. We bleven 2 dagen in Guilin. De derde dag namen we de boot naar Yangshuo, een nog kleiner dorpje (ongeveer 2 straten). Yangshuo was nog veel mooier, maar we zouden er 4 nachten blijven en zagen niet zo goed hoe we die gingen vullen. We hebben dan maar 3 dagen een scooter gehuurd. Het was echt zo leuk: gewoon de bergen inrijden met de scooter, niet goed waarheen, maar dan zo mooie dingen tegenkomen. We zagen echt prachtige landschappen, hele kleine dorpjes, mensen in het dagelijks leven, vrouwen die de was doen in de rivier, die ook de groenten schoonmaken in de rivier, waterbuffels aan het werk, rijstvelden, rijstterrassen; prachtig! In Yangshuo zelf viel het wat tegen; heel veel buitenlanders en Chinezen die Engels willen leren en je dan ook steeds maar lastig vallen. In Yangshuo zelf bleven we dus niet al te lang. Maar het was zeker de moeite! De drie scooterdagen waren geweldig!

Guilin – mooie grot, maar jammer van de overdadige verlichting…

Guilin – mooie grot, maar jammer van de overdadige verlichting…

Guilin – Twin Towers

Guilin

Guilin

Guilin – dit is ook nog een raar verhaal. We waren een heel eind buiten de stad en toen zagen we dit. Een hele berg vol met deze dingen. Het zijn graven. Maar een graf was wat bijzonder (zie volgende foto)

Guilin – dit graf lag vol met resten van het afschieten van rotjes en zoals je ziet werd er ook een dier geofferd (waarschijnlijk een kip). Het bloed werd uitgesmeerd op het graf. Het voelde zo raar, want we stonden midden tussen alle graven en deze graven waren nog geen maand oud. Deze twee mensen zijn familie en ze stierven op dezelfde dag. Het was maar vies…

Guilin – Olifantenheuvel

Op weg naar Yangshuo - waterbuffel

Op weg naar Yangshuo

Op weg naar Yangshuo – ik was niet al te gek op die waterbuffels…

Op weg naar Yangshuo – ons bootje

Yangshuo en omgeving – vissers: ze binden iets rond de nek van de vogels. Vervolgens duiken de vogels om vis te vangen, maar ze kunnen het niet doorslikken… De vissers haalt dan de vis uit hun keel. Behoorlijk zielig om te zien eigenlijk.

Yangshuo – scooter
%%%FOTOT14%%%

Yangshuo en omgeving

Yangshuo en omgeving – vrouw kuist groenten in de rivier

Yangshuo en omgeving

Yangshuo en omgeving

Yangshuo en omgeving

Yangshuo en omgeving

Yangshuo en omgeving – vleesmarkt. En ja, ze hadden ook levend vlees (kippen, eenden, vissen, …)
%%%FOTO21%%%

Yangshuo en omgeving
%%%FOTO22%%%

Yangshuo en omgeving
%%%FOTO23%%%

Yangshuo en omgeving – Moonhill (rechts boven op de foto)
%%%FOTO24%%%

Yangshuo en omgeving
%%%FOTO25%%%

Yangshuo en omgeving
%%%FOTO26%%%

22-02-2012 om 13:26 geschreven door Sofie  

Deel 4: Tang bezoeken in Zhangshu

Daarna namen we de trein naar Zhangshu, een kleine stad in een andere provincie in het zuiden. Daar zouden we de secretaresse van het Duitse departement bezoeken (die dus ontslag had genomen). We konden geen treinticket meer bekomen voor de harde bedden (die neem ik normaal meestal: best nog comfortabel en relatief goedkoop), dus we namen een zacht best. We moesten iets meer betalen, maar we waren uiteindelijk wel blij. In vergelijking met de harde bedden is het wel veel relaxter. Je zit in een apart kamertje met vier personen. Je hebt een deur waarmee je het kamertje kan sluiten. Is dus lekker rustig! (bij de harde bedden heb je 6 bedden per compartiment, heel weinig plaats, constant mensen die voorbijlopen en met je willen praten, op je bed zitten, …)

Zhangshu viel eigenlijk behoorlijk tegen. Het regende er en Tang woonde echt in een boerengat. De waterbuffels liepen daar gewoon rond, honden en kippen door de straten. Echt straten waren er trouwens niet echt. Hele smalle zandweggetjes; niets verhard. Door de regen was het dus een grote modderpoel, waardoor we niet echt weg konden. Hele dagen zaten we Mahjong te spelen… Ik wou het spel wel graag leren, maar wou het nu niet echt hele dagen zitten spelen.

Dat was nog niet het ergste. Het ergste was dat er dus geen verwarming is. Buiten was het een graad of 4, maar die temperatuur is het dus ook binnen. Een hele dag zit je met je jas aan en je sjaal en zo en nog zit je te trillen… Elke dag waren mijn handen en voeten gewoon bevroren. Is niet gezellig. Bovendien staan op de benedenverdieping alle deuren de hele dag open. Mensen komen constant binnenlopen om te kijken wat je doet of ze lopen door je huis om zo een kortere weg te nemen of dan lopen er plots wat honden of kippen voorbij (die trouwens helemaal niet van jou zijn). Het was bizar!
Een hele dag door aten ze ook nootjes en mandarijntjes en zo. Alles smijten ze dus gewoon op de grond! Meestal waren we in de slaapkamer aan het spelen en die grond ligt gewoon vol met afval tegen het einde van de dag… Bovendien wordt er nog af en toe eens goed bij gespuwd ook. In de slaapkamer!
Ik was ook nog eens ziek. Waarschijnlijk at ik in Yangshuo iets verkeerd, waardoor ik behoorlijk erge diarree had en veel buikpijn. Ik wou dus eigenlijk gewoon niets eten, maar dat zou zo’n belediging zijn voor hen, dus ik moest telkens iets eten. Hun eetgewoonten zijn zo anders. Heel veel vlees bijvoorbeeld.
Ik dacht dus dat Chinezen echt niet graag hond had omdat iedereen altijd zo verbaasd reageert als je zegt dat je hond had. De eerste dag kregen we hond voorgeschoteld… De tweede dag varkenspoten en de derde dag kippenpoten. Jammie…! Die kippenpoten vond ik vreselijk. Ik at het niet omdat het te pikant was en dat was niet goed voor mijn buik… Je ziet die kippenpoot in hun mond verdwijnen, je hoort wat gekraak en even later spuwen ze de nagels uit. Je honger is gegarandeerd over!
Die dagen vielen dus een beetje tegen, maar goed, het was wel fijn Tang nog eens te zien.

De communicatie over ons treinticket terug liep een beetje verkeerd, waardoor we niet meer aan een treinticket terug naar Tianjin geraakten. Eerst moesten we met Tang de trein naar Shanghai nemen en van  daaruit dan het vliegtuig naar Tianjin. Vervolgens nog een taxi naar huis. Het werd dus een hele dure reis… Maar het is zo fijn weer thuis te zijn…

Ik vergat waarschijnlijk veel te zeggen, maar het is zo al lang genoeg…

Familie Tang (Tang zelf staat er niet op)

Eten bij de familie Tang

Keuken familie Tang

Eetkamer familie Tang

Dorp Tang

Dorp Tang

Lantaarnfeest met de familie Tang. Je steekt het aanmaakblokje aan onder in de lantaarn en dan gaat hij vliegen…

Mahjong met de familie Tang (de vrouw links is Tang)

Tang. Je ziet het goed: in de zak zit een levende kip. Die ging mee een wandelingetje maken! We moesten de kip ergens naartoe brengen.

Op de luchthaven met Tang en haar vriend.

22-02-2012 om 13:26 geschreven door Sofie  

Deel 5: Terug thuis – eerste werkweek

Zoals ik waarschijnlijk wel al zei, ziet mijn lessenrooster er nu helemaal anders uit. Ik heb op maandag de laatstejaars en op vrijdag de eerstejaars. Een groot verschil dus. De eerste les voor de laatstejaars was wat bijzonder omdat er bijna niemand anders was. Het was enerzijds de eerste dag na de vakantie, velen waren nog niet terug, maar anderzijds zijn vele studenten al aan het werk of doen ze stage of zijn ze druk bezig met sollicitatiegesprekken enzovoort. In april studeren ze ook af, we hebben dus niet zoveel lessen samen. We hebben gewoon wat gepraat over toekomstplannen en zo. De studenten die er waren, hebben totaal nog geen idee van wat ze willen.

De eerste les met de eerstejaars was echt heel leuk. Met Sarah hebben ze vaak Engels gesproken, maar dat was mijn eerste regel: geen Engels. Het was niet altijd makkelijk, maar het is gelukt! De studenten waren ook allemaal heel enthousiast. In de pauze tussen mijn twee lessen kwamen er heel veel van mijn studenten uit het eerste semester bij mij; vragen hoe het ging en zo. Echt heel leuk!
’s Avonds kreeg ik ook een sms van een meisje dat die dag ziek was en niet naar de les kon komen. Ze zei dat ze zo blij was dat ik nu haar docente zou zijn, want dat ze ook altijd naar de Duitse avond kwam in het eerste semester en ze mij zo geduldig vindt en een goede docente. Was echt heel leuk om lezen!

Zaterdag was mijn verjaardagsfeest… Een maand na datum, maar wou toch graag iets doen. De anderen hadden al allemaal iets gedaan voor hun verjaardag. Het was echt heel leuk. Eerst gingen we bowlen en dan speelden we nog wat spelletjes bij ons thuis.

Ook de eerste week terug Chinese lessen ging best goed. Ik weet niet hoe het komt, maar heb wel het gevoel dat ik vooruit ging. Maar er is nog veel werk aan de winkel!

Verjaardagsbowlen

Verjaardagsfeest

22-02-2012 om 12:58 geschreven door Sofie  

Zoals beloofd nog een kort berichtje voor ik vertrek.

Natuurlijk voor wie ik nog niet sprak: een gelukkig nieuwjaar! Mijn beste wensen!

Het is vandaag mijn laatste dag hier. Ben net klaar met kuisen en straks ga ik met Martin bij een van de Chinese leerkrachten. Ze nodigde ons uit omdat ze weet dat we hier nog alleen zitten en hier geen eten meer te krijgen is…

Eerst wat ik de vorige keer nog was vergeten zeggen: ik had dus ook examens, maar door de Duitse kerstavond heel weinig tijd om dat voor te bereiden… Twee examens, voor het eerste examen had ik ongeveer 90%, voor het tweede slechts 40%; maar ik had het wel ongeveer zo voorspeld. Had dit semester te weinig tijd om me op Chinees te concentreren. Moet ik proberen veranderen in het tweede semester!

Mijn studenten hadden ook examens. Ze hebben me een beetje ontgoocheld, want het examen was eigenlijk helemaal zo moeilijk niet, maar het grootste deel was er wel door. Samen met hun punten van de huistaken en zo, zal 90% er wel door zijn.

Ik had twee verschillende examens. De ene kreeg examen A, de buurman/-vrouw examen B. De studenten hadden het niet door en er zijn werkelijk studenten die een prachtig examen zouden gehad hebben, als ze toch maar het andere examen hadden gehad… Dat was wel pijnlijk! Zeker als je ziet dat ze eerst ‘alles’ goed invulden, dan alles hadden doorstreept en vervolgens de antwoorden van het andere examen schreven. Maar goed, zo zijn er ‘maar’ 7 studenten.

Om het semester af te sluiten, gingen we eten met onze twee Chinese leerkrachten. We aten Hotpot (Chinese fondue). Het was wel lekker, maar veel te veel… Een van de leerkrachten had ook chocolade mee uit Madagascar (haar man werkt daar). Man, zo’n slechte chocolade heb ik nog nooit gegeten!

Enkele dagen later kwamen twee studenten bij ons thuis. Ze gingen colakip voor ons maken! Dat is dus kip, klaargemaakt in cola. Het klinkt raar, maar was eigenlijk heel lekker. Daarbij hadden we nog wat salade, gebakken rijst, enzovoort. Was wel eens leuk om de Chinezen te zien koken. Ze moesten bijvoorbeeld per se een wok hebben, ook al ben ik zeker dat het ook in een andere pan kon. Maar volgens hen niet. Sarah en ik gebruiken onze wok hier bijna nooit…

Oudejaarsavond was weer wat speciaals. In China wordt nieuwjaar niet zo gevierd als bij ons. Hun nieuwjaar is pas 23 januari. Maar we besloten toch naar de stad te gaan, daar zouden we zeker wel iets vinden waar het gevierd wordt. Joel had ons een restaurant/bar aangeraden waar veel westerlingen komen. Jammer genoeg was het helemaal vol en moesten we ergens anders eten. Het eten viel echt hard tegen. Rond 23u30 gingen we naar het station, waar een hele grote klok stond. Samen met enkele Chinezen hebben we afgeteld. We stonden aan de rivier en dachten dat er prachtig vuurwerk zou zijn, maar ook dat viel dik tegen. Ze sparen het voor Chinees Nieuwjaar waarschijnlijk (hoop ik).

Daarna hadden we een probleem. Het plan was oorspronkelijk dat we tot een uur of 1 – 2 in de stad zouden blijven en dan de taxi naar huis nemen (1,5uur), MAAR we hadden de sleutel van de poort niet gekregen van onze ‘bewaakster’ en ze had gezegd dat we zo laat niet naar huis mochten komen; veel te gevaarlijk… Om in een jeugdherberg te slapen, hadden we geen zin. Te duur en niet echt goede gevonden. Dus we konden terugkeren en proberen inbreken in ons eigen huis of opblijven tot de poort weer openging (6u).

Na het vuurwerk gingen we nog naar een bar, maar viel wat tegen, dan terug naar de westerse bar, maar die sloot om 2u30. Dus we namen de taxi naar huis en lieten ons afzetten hier in het centrum, jawel, aan de McDonalds. Die is 24op24 open… Dus daar hebben we dan nog van 4 tot 6 gezeten; te wachten tot we naar huis mochten. Ik vind het nog altijd stom dat we geen sleutel kregen, maar goed, waarschijnlijk zijn regels regels…

Er was trouwens nog een Chinees meisje mee. Echt een leuk meisje! EN, ze studeert in … GENT! Wat is de wereld toch klein!

Een paar dagen later moest ik weer naar de stad voor de tandarts. We kwamen het gebouw binnen en er was zo 1 grote zaal waar gewoon verschillende tandartsen bezig waren. Sonja las even alle informatie en zei: als je een tandarts wil die heel goed gestudeerd heeft, moet je zoveel betalen; als je een tandarts wil die een beetje goed gestudeerd heeft, moet je zoveel betalen; en als je een tandarts wil die niet zo goed studeerde zoveel. Bleek dat je voor de tandartsen die studeerden een afspraak moest hebben. Daar kreeg ik dus al bijna een paniekaanval.

Maar een vrouw die daar rondliep, zei dat we naar de overkant moesten. Daar was een VIP kliniek voor buitenlanders. Daar was alles wel proper, had elke patiënt zijn eigen kamer en een tandarts + assistent. Ik had het gevoel dat die tandartsen wel wisten waarmee ze bezig waren en dat alles heel proper was, maar ze wou een nieuwe kroon op mijn tand plaatsen en daar wou ik toch wel eerst eens met mijn tandarts over praten… Ik zie dus wel na de vakantie.

Een paar dagen geleden kreeg ik dan nog het nieuws dat de secretaresse van het Duitse departement ontslag neemt. Nogal onverwachts. Echt heel jammer, want ze was een goede vriendin geworden. We gingen dan nog eens samen eten en gisteren toverde zij een maaltijd met alle restjes uit haar ijskast. Hielp dan ook wat met inpakken. Ze heeft precies een beetje hetzelfde probleem als ik: ze kan niets wegsmijten. Ze heeft werkelijk alle tijdschriften die ze in de vier jaar heeft verzameld meegenomen… Je had eens moeten zien hoeveel bananendozen vol boeken ze heeft! Ze gaf er wel enkele aan mij. Waaronder een Chinese bijbel, vond ik wel interessant. En we zijn ook weer wat dvd’s rijker.

Maar ik zal haar wel missen…

DUS: morgen vertrek ik! Eerst halte: Beijing. Daar heb ik met Katja (vriendin uit Antwerpen) afgesproken. Vrijdag komen mijn ouders dan aan. Dan richting Xi’an, Luoyang, Shanghai en Beijing. Eens mijn ouders weg zijn, neem ik het vliegtuig richting het zuiden (Guilin). Daar ga ik met Sarah de streek wat verkennen en begin februari gaan we dan nog zuidelijker, naar Zhangshu. Daar gaan we een paar dagen bij Tang en haar familie wonen! Kijk ik wel naar uit!

Tot in februari voor waarschijnlijk veel verhalen en veel foto’s!

10-01-2012 om 08:11 geschreven door Sofie  

28-12-2011 om 17:20 geschreven door Sofie  

Hoogtepunt 7: Kerst.

De dag na de Duitse kerstavond dacht ik wat rust te hebben, maar niet dus. ’s Ochtends vroeg opstaan voor de Chinese les en meteen daarna kerstinkopen gaan doen. Sarah en ik wilden voor iedereen die naar ons kerstfeestje zou komen iets klein kopen. Maar dat duurde allemaal veel langer dan verwacht. Vooral het cadeau voor elkaar bleek heel moeilijk. We hebben het dan ook maar samen gekocht: dezelfde trui, alleen heeft die van Sarah een rits waar bij mij knopen zitten. Het is wel grappig. Maar de trui is lekker warm (met wol vanbinnen)!

We gingen eerst samen eten (Fons, Martin, Sarah, Joel, Young en ik). Joel kende een “Westers” restaurant dat eigenlijk helemaal niet zo ver hier vandaan was. We zouden er steak kunnen eten, maar we gingen er eigenlijk eerder sceptisch naartoe. Onze verwachtingen waren niet bijzonder hoog. Misschien goed dat we dat deden, want het viel reuze mee!! Het eten was lekker en niet echt duur. Ik at en dronk: steak, frieten, aardappelgratin, milkshake, pizza, cola. Ik zat vol, maar echt helemaal vol… Iedereen trouwens. En ik had zo graag nog meer gegeten. Ze hadden ijsjes als dessert. Ik had er zo graag een gegeten, eindelijk een echt ijsje, maar het kon er niet meer bij. Zo erg was het! Ik moest op het einde van de avond in totaal iets van een 14 euro betalen; voor dat alles samen!

Kerst - steak

Kerst - Pizza

Kerst - groepsfoto

Kerst - Foto met serveersters

We kregen ook nog een mooi ingepakte appel mee van de baas. De Chinezen vieren Kerstmis niet, maar ze willen het ergens wel vieren omdat wij het vieren… Ze schenken elkaar een appel. Het Chinees voor appel doet denken aan het Chinees voor vrede. Vandaar…
Daarna gingen we bij ons thuis. We hadden enkele hapjes voorzien, waaronder kaas (niet gegeten sinds september!), salami (ook niet gegeten), gevulde eieren, … Daar is dus allemaal heel weinig van gegeten; we konden geen eten meer zien. We speelden ook een spel: Time’s up. Het was eigenlijk een hele leuke avond. Van het laatste uur heb ik wel niet meer zoveel meegekregen, want ik kon mijn ogen niet openhouden. Ik had na de Duitse avond nog geen tijd gehad om te bekomen of wat slaap in te halen. Om 3u45 lag ik in bed op kerstavond; veel te laat dus na zo'n weken!

Kerst - Joel eet McFlurry

Voor Kerstmis zelf had ik van mijn studenten een uitnodiging gekregen voor een kerstfeestje. Ze hadden alles geregeld! Vond ik wel lief; dus ik ging mee. We gingen eerst eten. Je moet weten, het was een hele klas, dus er was zo’n 25 man. Ik heb nog nooit zoveel eten zien passeren! Ze hadden op voorhand alle gerechten besteld en ze hadden en goede keuze gemaakt. Nadien hadden ze een spelletje voorbereid. Het was een beetje kinderachtig, maar ze bedoelden het goed. Bepaalde mensen moesten opdrachten doen, maar de opdrachten waren nogal stom. Een voorbeeld van een opdracht voor een meisje: ‘Geef een meisje een kus’ (hilariteit alom). Of: ‘dans met Sofie’ (hilariteit alom). Zo’n dingen dus… Maar goed, ze hadden plezier!

Nadien kwam er een studente bij mij en ze vroeg of ze mij a.u.b. eens mocht knuffelen. Ik zei aarzelend ja… En toen zei ze: Ich liebe dich! En de andere studenten die erbij stonden: wir lieben dich auch! Mijn hart smolt… Ze zijn zo lief mijn studenten. Ik vind het echt heel jammer dat ze nu mijn studenten niet meer zijn.

Ik kreeg ook heel wat cadeautjes van studenten. Vooral chocolade eigenlijk; hoe zou dat nu komen… J In mijn les deze week hadden we ook nog een soort kerstfeestje. We speelden muzikaal pak. 

De opdracht was: maak een originele klasfoto...

Met enkele studenten ga ik morgen bowlen om hen te bedanken. Zal wel leuk zijn. Morgenavond is er dan ook een afscheidsfeestje voor Joel. Hij vertrekt vrijdag. We zullen hem wel missen. Hij is zo grappig zonder dat hij het eigenlijk weet. Hij heeft wel niet echt meegewerkt om ons beeld van een Amerikaan op te krikken…

Een laatste punt, maar niet echt een hoogtepunt: gisteren kreeg ik plots telefoon van Frau Tang (secretaresse) en ze vroeg of ik even wou langskomen, want er kwam een journalist van de schoolkrant en ik moest hem een wens voor het nieuwe jaar zeggen in het Duits. Geen probleem dacht ik. Toen ik aankwam zei ze dat ze het verkeerd begrepen had en dat het de tv was die er was! Ik werd voor een camera gesteld met een reuze microfoon in mijn gezicht en moest in het Duits vertellen wie ik was, waar ik vandaan kwam, wat ik van Dagang vond en zo. Dat laatste was wel wat moeilijk, want er is hier niets. Heb maar iets gezegd als dat iedereen hier zo lief is en ik me hier van in het begin zeer welkom heb gevoeld. Mijn laatste zin moest zijn: 滨海新区，我爱你！In het Chinees dus. Vertaling: Binhai New Area, ik hou van u! Op 1 januari wordt het uitgezonden. Weet niet of ik het wil zien…

Ik probeer zeker nog een bericht te plaatsen voor het reizen begint. Mijn vakantie begint pas 6 januari en 13 januari komen mijn ouders dus aan in China. Ik ga genieten van die paar dagen vakantie! 
Nog een kleine tegenvaller: in een van die dagen zal ik wel een tandarts moeten opzoeken. Er is een vulling uitgevallen en ik zit nu met een behoorlijk gat. Het doet wel geen pijn, maar toch. Daar kijk ik zo tegenop. Ik las op internet dat je nog liever het vliegtuig terugneemt dan naar een lokale tandarts te gaan. Ik heb dus besloten om dan maar naar een ziekenhuis in de stad te gaan. Dat betekent wel dat ik weer een hele dag kwijt ben.

Dus: voor 13 januari komt nog een nieuw bericht!

28-12-2011 om 17:18 geschreven door Sofie  

Hoogtepunt 4: de school had een uitstap voor ons georganiseerd. Dit lieten ze ons 4 dagen op voorhand weten… En alles was al geregeld; echt neen konden we dus niet zeggen. ’s Ochtends gingen we naar een soort ‘ocean world’. Je zou het niet verwachten van mij, maar het was wel leuk! IJsberen, vissen, pinguïns, dolfijnen, kwallen, zeemeerminnen, haaitjes, zeehonden… Rond de middag was er ook een show met de dolfijnen.

Kwallen in alle soorten en maten

Pinguïns

Zeehond

Enorm complex in opbouw

Toen besloot China een kopie van het Louvre te maken

Daarna gingen we naar het centrum van Binhai New Area. Was wel best cool: er is een rivier met een hele grote brug. Langs de ene kant van de rivier werd gefinancierd door de overheid en langs de andere kant van de rivier heb je de private ondernemingen. Beide kanten zijn nog volop in opbouw, maar de kant met de private ondernemingen zag er toch wel indrukwekkender uit. De wolkenkrabbers schieten als paddenstoelen uit de grond! Ze willen overal zo enorme complexen maken dat het echt indrukwekkend is om te zien.  Er was ergens een gebied met veel winkels en zo en voor lunch wouden ze ons meenemen naar McDonalds… Gelukkig was daar zoveel volk dat we toch maar Chinees gingen eten. In de namiddag gingen we nog naar een museum dat gesloten bleek (was wel een beetje gezichtsverlies voor de Chinezen) en een of ander Chinees winkelcentrum met allerlei namaak westerse merken.

Hoogtepunt 5: Sinterklaas. Uiteraard kennen ze Sinterklaas niet in China, maar we wouden het toch graag vieren. Wel op z’n Nederlands: met een surprise en een gedicht. De bedoeling van de surprise is dus dat je iets knutselt wat je aan die persoon doet denken en daarin het cadeau ‘verstopt’. Ik moest bijvoorbeeld een cadeau voor Young kopen. Young houdt van zoete dingen. Ik maakte een grote taart en stopte daarin het cadeau (een boek, want ze houdt van lezen). Daarbij dus ook nog een gedicht. Was wel leuk!

Surprise voor Young - taart

Surprise voor mij - Chinees schaakbord

Hoogtepunt 6: Duitse avond. Dit is voor mij waarschijnlijk wel het belangrijkste hoogtepunt. Ik organiseerde namelijk deze avond. En wat begon als een heel onschuldige toneelavond, werd uiteindelijk een heel groot kerstfeest… Ik ben dus verantwoordelijk voor de Duitse avond. Met deze studenten hadden we twee toneelstukken voorbereid: Assepoester voor het eerste en tweede jaar en een Kersttoneel voor het derde en vierde. Deze toneelstukken zouden worden opgedragen op de kerstavond. Toen kwam er ook een delegatie van de hoofdcampus, zij zouden ook een toneel spelen: de Regenboogvis. Ik had de studenten ook beloofd Weihnachtsplätzchen (Duitse kerstkoekjes) en Glühwein te maken. Ik had wel niet gedacht dat er bijna 300 man zou komen…

De laatste twee weken voor deze avond waren een beetje hectisch: bijna elke dag besprekingen, allerlei dingen regelen, elke avond de toneelstukken repeteren, … Maar we hadden wel plezier! Bijvoorbeeld: bij Assepoester werd de rol van Assepoester gespeeld door een mollige, mannelijke Chinees en de prins was een mooie, vrouwelijke Chinees. Het was best hilarisch.

De kerstavond was op donderdag en op woensdag zou ik de koekjes en Glühwein maken. Ik had dinsdagavond/-nacht nog het deeg gemaakt, ik stond vroeg op om de eerste lading al te kunnen maken en vanaf 9u15 kwamen er steeds verschillende studenten om te helpen. Op het einde van de dag hadden we maar liefst 800 koekjes gebakken en voorzien van glazuur! Daarbij komt nog eens bijna 18 liter Glühwein! Het was een lange dag, maar het was gelukt…
Donderdag was natuurlijk van ’s ochtends tot ’s avonds constant heen en weer lopen, maar ik was echt heel blij met het resultaat. De studenten deden het geweldig! Iedereen was ook heel blij met de koekjes en zo; ze vonden het lekker! Op het einde van de avond kregen Sarah en ik nog een geschenk van de Duitse afdeling: de lelijkste muts en handschoenen die je ooit gezien hebt… Mijn ouders konden het al eens zien op Skype en lagen plat van het lachen; misschien verschijnt er ook ooit wel een foto op mijn blog…

Koekjes maken:

Glühwein:

Die dag vierden de Chinezen ook het ‘winterfeest’. Het schijnt best een belangrijke feestdag te zijn. Op die dag moet je Jiaozi eten, anders vallen je oren af van de kou (of zoiets)… Na de opkuis gingen we dan met enkele studenten nog Jiaozi eten. Ik wou het risico niet lopen.

28-12-2011 om 17:15 geschreven door Sofie  

En jawel, het is me gelukt om weer zo lang te wachten om mijn blog aan te passen. Echt niet omdat ik niet wil, maar omdat ik meestal zo blij ben dat ik eindelijk kan gaan slapen, dat ik dan voor slapen kies i.p.v. mijn blog aanvullen. Aangezien het zo lang geduurd heeft, wordt het een heel lang bericht. Ik probeerde de foto’s er wat tussen te zetten zodat er meer afwisseling is, maar alle begrip als je ergens in het midden in slaap valt en dus niet aan het einde geraakt…!

Er is dus weer heel veel gebeurd, maar te veel om alles te vertellen. Het meeste ben ik trouwens al vergeten. Het wordt dus een blogbericht met de hoogtepunten.

Te beginnen met het verlengd weekend Beijing. Om de een of andere reden had ik het idee dat het in Beijing warmer ging zijn dan hier, maar dat was dus maar een stom idee. Het was er nog een pak kouder! Bij aankomst op donderdagavond maakten we nog een behoorlijk lange wandeling. Fons ging ons een leuke wijk laten zien. Bij aankomst bleek deze wijk helemaal niet meer bestaan; het was een groot bouwwerf. Tja, China staat niet stil!

’s Nachts heb ik amper geslapen. Ik had het zo koud… Ook Sarah lag te rillen. Vreemd, want de jongens hadden er geen last van… Op vrijdag heeft het een hele dag gesneeuwd. En ja, het was koud. We gingen naar de zoo, want onze leerkracht had gezegd dat we dat niet op zaterdag of zondag mochten doen, wegens te veel volk. Normaal moet je aanschuiven en kom je slechts voetje voor voetje vooruit; nu was er niemand… Ik denk dat we maximum 10 man zijn tegengekomen. Met dank aan de sneeuw! De panda’s waren wel eens leuk om te zien. Daarna gingen we nog naar de reptielen kijken. De rest van de zoo deden we niet omdat Fons zei dat de dieren er echt niet gezond uitzien en van de ene kant van hun kooi naar de andere lopen. En och, ik ben toch niet zo zot van dieren…

Panda's:

’s Avonds hadden we met Jeroen en Renée afgesproken (2 Nederlandse klasgenoten van Antwerpen). Renée moest er optreden in een bar. Was wel gezellig, maar ik was eigenlijk behoorlijk snel al moe. Maar toch werd het weer behoorlijk laat. Het is wel eens fijn geen avondklok te hebben! Voor ik ging slapen, trok ik nog wat extra kleren aan en we lieten ook de airco op 20 graden staan: het werd een goede nacht zonder trillen.

Optreden Renée 

 Bar Beijing

Voor de rest van het weekend was het eigenlijk de bedoeling dat Sarah enkele dingen zou bezoeken in Beijing, maar uiteindelijk hebben we een weekend lopen winkelen… Sarah had een jas nodig en we wouden ook kerstcadeautjes kopen zodat we die op zondag nog konden opsturen. Het is namelijk goedkoper vanuit Beijing. Het winkelen was ook wel een belevenis. Alle verkopers vallen je lastig en willen je erop leggen.  Als ze dan merken dat je Chinees praat en best wel weet dat ze een veel te hoge prijs aanrekenen, zijn ze iets minder enthousiast.

Hotpot in Beijing (soort Chinese fondue)

Ik kon er niet aan weerstaan

Zaterdagavond gingen we nog naar een acrobatenshow kijken. Alles leek zo maar heel nipt goed te gaan; dat maakte het wel spannend…

Op zondag gingen we Peking eend eten in een wat duurder restaurant. Het was het wel waard, want de eend was echt heel lekker, maar ik had zo weinig honger. Ze hadden nog andere gerechten besteld, maar daar heb ik niet van gegeten. Zonde van het geld…

Het was de bedoeling dat we daarna nog naar de post zouden gaan om onze geschenken te versturen, maar er bleek geen tijd meer. Uiteindelijk moesten we letterlijk lopen voor onze trein en die hebben we dan ook nog, echt heel nipt, gemist! Een half uur wachten op de volgende en op die konden we dan niet zitten.

De cadeaus probeerden we de volgende dag hier in het postkantoor, maar het was zo’n gedoe. Ik had alles mooi ingepakt en ik moest alles openmaken. Ik had een kerstboom op de doos getekend en daardoor kon het niet worden verzonden… Na een paar dagen te hebben geprobeerd besloot ik dan maar om geen pakjes op te sturen. Wel jammer, maar goed… Vooral jammer voor Sarah, want zij liep dus een heel weekend inkopen te doen voor niets eigenlijk.

Zo, dat was hoogtepunt 1. Hoogtepunt 2 is waarschijnlijk het maken van de jiaozi. Jiaozi zijn een soort deegzakjes met vulling. De docenten kwamen op woensdagochtend bij ons thuis en we vouwden samen de deegzakjes. Onze ene leerkracht (Wang) zei dat we het heel goed deden (doet ze ook tijdens de les) en de andere leerkracht (Song) zei dat we bij de tweede lading niet meer mochten helpen, want dat ze door ons niet lekker smaakten… En ook zij doet zo tijdens de les. Was wel grappig. Daarna hebben we ze allemaal samen opgegeten.

Wang

Song

Hoogtepunt 3 was waarschijnlijk nog ergens tussendoor, maar ben al vergeten wanneer precies. We gingen naar een Wushu school ergens in the middle of nowhere. Het was er echt zo verlaten, platteland en dan plots zo’n heel modern gebouw: een wushu-school (Chinese gevechtssport). Fons en Joel deden namelijk mee aan een wedstrijd. De bus vertrok om 6u ’s ochtends… Was wel leuk om te zien, maar als zij niet aan de beurt waren, was het soms wel een beetje saai. Mijn opdracht was om alles te filmen. Ik heb er dus eigenlijk ook niet zoveel van gezien, want filmen en kijken tegelijk is best moeilijk.  In de namiddag ging ik met Sarah en Young naar de stad waar we pizza aten. Voor de eerste keer sinds ik hier ben! We gingen naar de Pizzahut. Het was heel erg duur en eigenlijk helemaal niet zo lekker.

28-12-2011 om 17:06 geschreven door Sofie  

Nu is het pas lang geleden! Het was superdruk en het zal eigenlijk alleen maar drukker worden.
Het is niet zozeer dat we veel weggaan of zo, maar toch zit de agenda telkens vol. Ik ben hele dagen van ’s ochtends tot ’s avonds bezig.
Eigenlijk is het wel jammer dat hier zo weinig te doen is. Het leven speelt zich zo grotendeels op de campus af en het wordt een beetje saai soms. Met de studenten is er wel altijd iets te beleven, hoor, maar het zou wel fijn ook eens iets echt te doen. Als ik zoiets tegen een Chinees zeg, dan kijkt die je heel verwonderd aan en zegt: “Maar we kunnen toch gaan eten?!”. Gaan eten kan je hier inderdaad. Als je eens iets echt wil doen, moet je eerst een uur en half op een bus zitten…

Eigenlijk moet ik al bijna drie weken terug gaan: de verjaardag van Sarah. Ze was jarig op vrijdag en toen gingen we met Fons, Martin en Stefanie naar een restaurant hier in de buurt waar je ook Peking eend kan eten. De Peking eend vond ik heel lekker, maar de rest viel behoorlijk tegen vond ik. En het was nog behoorlijk duur ook. Op zaterdag wouden we het dan met de anderen vieren (vrijdag is een te drukke dag voor Sarah met zowel Chinese als Duitse lessen). Het eerste probleem was al dat de studenten niet binnen mogen. Als we haar verjaardag buiten school zouden vieren, dan moesten we weer om 22u30 thuis zijn. Dus we besloten om ’s middags met de studenten te gaan eten en ’s avonds zouden we het thuis vieren met de anderen docenten.
Het eten ’s middags was eigenlijk best gezellig. We waren in totaal met 10, dus er was echt heel veel eten! Ook ’s avonds was het tof. Jeroen, een jongen waarmee ik samen studeerde, was ook naar Tianjin gekomen. Hij studeert nu in Beijing voor een jaar. Het was wel leuk hem terug te zien.
Fons en ik hadden vrijdagnamiddag taarten gemaakt: een appeltaart en een bananencake. Normaal is Sarah hier de persoon die alles bakt en voor recepten en zo zorgt, maar we deden het met twee en de taarten vielen in de smaak!
Weet trouwens niet of ik al vermeldde dat we een oven kochten. Hij is best groot; handig!
Op zondag gaven we dan Jeroen nog een korte rondleiding in Tianjin en zetten hem af aan het station…

Een week later kregen we een uitnodiging van het Duitse departement voor iets. Ik zeg ‘iets’ omdat eigenlijk niemand echt wist wat het was. Mijn studenten noemden het een ‘feestje’, het secretariaat noemde het ‘een culturele bijeenkomst’. Op voorhand moesten we bij Frau Tang gaan, want de school had eten besteld en dat konden we daar samen opeten. Dat eten was nog best lekker!
De avond zelf bleek een soort wedstrijd zijn van en voor de studenten uit het eerste jaar. De departementen van Frans, Duits, Russisch en Spaans moesten tegen elkaar strijden: liedjes zingen, quiz, toneel, … Het was hilarisch… Niemand kon er eigenlijk echt veel van, veel was niet goed voorbereid en er liep heel veel mis. Maar het was echt wel leuk. Toen we aankwamen werden Sarah en ik naar onze plaats geleid, op de eerste twee rijen en toen de activiteiten eindelijk begonnen (een half uur te laat) werden alle docenten afgeroepen die er waren en moesten we rechtstaan en zwaaien. Vond ik al beetje raar.
Het Duitse departement was veruit het beste; ze waren het enige departement dat ook werkelijk moeite deed om Duits te praten. Bij de anderen was het bijna allemaal Engels. Op het einde werden Sarah en ik op het podium geroepen om de studenten een soort certificaat te geven. Daar was ik niet op voorbereid, maar goed, we zullen er maar aan wennen.

Ondertussen heb ik mijn studenten een tussenexamen gegeven. Het was niet zo leuk eigenlijk. Ben nog nooit boos geweest of hen, zelfs niet een beetje; maar nu hebben ze me wel boos gekregen. Voor de test begon, zei ik dat ze geen gsm en geen woordenboek mochten gebruiken. Afkijken mag natuurlijk ook niet. Dat leek me logisch. Maar voor die Chinezen is het dus helemaal niet logisch. Ik heb zoveel gsm’s gewoon afgepakt, zelfs 2 digitale woordenboeken. Het aantal studenten dat afkeek, was zelfs niet op 5 handen te tellen. Vreselijk… 1 jongen waarschuwde ik 3 keer dat hij moest ophouden. Uiteindelijk vroeg ik hem vooraan te komen zitten. Hij weigerde. Ik zei dat hij een keuze had: vooraan zitten of een 0. Hij koos de 0… Heb hem dan maar de klas uitgezet. Deze jongen moet dit vak al voor de tweede keer doen. Ik begrijp het niet.
Ik had het examen echt niet moeilijk gemaakt. Ze kregen een liedje waarin ze woordjes moeten invullen, 2 luisterteksten met enkele vragen en dan een kruiswoordraadsel met geziene woordenschat. Een derde is erin geslaagd een onvoldoende te halen. Triestig…
Ondertussen kregen ze al een grote preek en over hoe er bij ons met ‘valsspelers’ wordt omgegaan. Ik hoop dat ik een beetje kon doordringen.

Ik moest nu wel al mijn eindexamen indienen. Ik heb twee verschillende. Zo kan ik buren een verschillend examen geven. Waar de ene persoon B moet invullen, moet de buurman of –vrouw A invullen. Ik vrees dat het tot een pak meer onvoldoendes zal leiden, maar kan niet tegen valsspelen…

Sarah had haar studenten van het eerste jaar ook een test gegeven. Wat die niet allemaal hebben opgeschreven. Het zou niet mogen, maar bij het verbeteren hebben we toch wel veel plezier gehad!

Gisteren kreeg ik ook mijn eerste les Chinees schaken. Ik ging eerst met mijn studente (Claudia) hotpot eten (een soort fondue). We kregen de menukaart en ze bleef maar vragen of ik dit en dat al gegeten had. Telkens zei ik dat ik het niet wist of dat ik het nog niet at en toen bestelde ze het en zei dat ik eens moest proberen. Het resultaat: veel te veel eten! Maar wel lekker.
Daarna gingen we naar het theehuisje op de campus en speelden we schaak.

Ik word trouwens steeds Chinezer: ik kocht nu ook een theefles en loop daar nu mee rond zoals alle Chinezen. Eigenlijk drink ik niet graag thee, maar ik drink wel heel graag melkthee! En nog het liefst van al chocolademelkthee. Dat doe ik dus in mijn fles en dan neem ik die mee naar de les.

Het Chinees gaat jammer genoeg niet vooruit het zoals het zou moeten. Ik heb te weinig tijd om mijn woordenschat uit te bereiden. Ik begrijp wel alles steeds beter en met mijn eigen woorden maak ik me wel verstaanbaar, maar het is niet voldoende. Voor ik ga slapen, lees ik wat, maar dan ben ik eigenlijk te lui om de karakters op te zoeken doe ik niet ken. En als je dat niet doen, leer je natuurlijk niet zo super veel bij.

De lessen worden wel steeds leuker. De docenten merken dat de boeken wat te eenvoudig zijn en we het niet altijd zo leuk vinden, dus dan beginnen we vragen te stellen en wordt het eigenlijk een verteluurtje. Vorige week had ze foto’s van haar familie meegebracht en dan ging het daarover. Haar man werkt al 7 jaar in Madagascar en ze ziet hem maar 2 keer in een jaar. Ze hebben een zoontje van 2 en het zoontje heeft zijn vader niet zo graag en noemt hem “nonkel”. Vreemd…
We vertelden haar ook het verhaal van sinterklaas. Martin en Sarah maakten een tekening op het bord terwijl Fons en ik vertelden. Was wel leuk.
Deze week mogen we allemaal een foto meenemen en dan het verhaal errond vertellen. Klinkt wel leuk! Onze andere leerkracht heeft ons ook gevraagd om een artikel voor de schoolkrant te schrijven.

Ik ga het hierbij laten, want ik heb nog werk voor mijn Duitse les van morgen. Het thema is eten! Het wordt wel alweer een hele drukke week. Dinsdag heb ik bijvoorbeeld van 8u20 tot 19u30 les! Een klein beetje te veel van het goede, maar het zij zo. Nog enkele weken en het is vakantie!

O ja, volgend weekend gaan we naar Peking (vertrek donderdagavond, terug zondagavond). Kijk ik wel naar uit! Sarah en Martin waren er nog niet, dus die moeten nog veel bezoeken. Ik weet niet of ik alles zal meedoen, want ik moet het dan in januari opnieuw zien met mijn ouders. Maar we zien wel. Anders dool ik wel een beetje door de straten van Beijing. Is wel een leuke stad!

Tot de volgende! Hopelijk duurt het nu zo lang niet!

De tekening van Martin en Sarah

De taarten die Fons en ik gemaakt hadden

Ter illustratie van eten in China: het etentje voor de verjaardag van Sarah (heel veel eten in het midden van de tafel)

Jeroen in Tianjin

Tianjin

Bus terug naar huis: lang aanschuiven

27-11-2011 om 14:53 geschreven door Sofie  

Maandag was Halloween en besloten we naar een 'horrorfilm' te kijken. Young (Koreaanse docente) en Fons kwamen ook, er was popcorn, er was chocolade en we hadden een film. Ik ben wel al de titel vergeten. Het horrorgehalte bleek heel goed mee te vallen, maar het was wel een fijne avond. De volgende dag was het wel heel lastig om op te staan voor de les...

 Dinsdag  kwam Sarah naar huis met een studente en de conciërge hield hen tegen; het meisje mocht niet mee naar binnen... De conciërge begon zelfs te schreeuwen tegen de studente... Woensdag was het hetzelfde bij een andere studente. De studenten wouden ook niet vertalen wat ze aan het schreeuwen waren. Veel moois zal het dus niet geweest zijn. Sarah zei dat ze zich niet moesten aantrekken en gewoon meekomen naar binnen, maar ze wouden niet meer... Donderdag zijn we dan met een contactpersoon hier gaan praten om dit aan te kaarten en er blijkt een nieuwe regel te zijn: geen studenten meer bij de buitenlandse docenten. Die zouden een gevaar voor ons en de andere docenten kunnen zijn... Het probleem is dat die studenten wel onze vrienden zijn. Op vrijdag avond ging mijn studente voor Sarah en mij iets typisch Chinees komen koken, heb ik moeten afzeggen. Zondagavond (vandaag) ging Hans komen omdat wij voor hem wouden koken. Die jongen deed al zoveel voor ons dat we hem op deze manier wouden bedanken. Hebben we moeten afzeggen. Sarah krijgt op dinsdag les voor haar Guzheng (muziekinstrument) van twee studenten, zou ook niet meer kunnen. Die  nieuwe regel was dus een serieuze tegenvaller... Er wordt al bepaald wanneer we moeten thuiszijn (22u30); daar leerden we mee leven, maar dat er ook voor ons wordt bepaald wie in ons huis mag en wie niet, vonden we niet zo leuk. Morgen gaat een docent die hier al meerdere jaren is met de directeur praten. Hopelijk willen ze de regel een beetje veranderen. Vorige week zijn hier ook overal camera's geïnstalleerd. Je komt er dus niet meer ongezien in!

We gebruiken de airco als verwarming omdat het toch wel te koud is en de echte verwarming werkt pas vanaf half november. Vrijdag hadden we de airco laten aanstaan terwijl we gaan eten waren en toen we terugkwamen rook het zo verbrand in huis. We hebben alles afgelopen, maar konden niet vinden wat het was. De ramen opengezet en voor de zekerheid ook maar de airco uitgezet. De geur werd beter, dus we hadden een vermoeden dat dat het probleem was. Het gevolg was natuurlijk dat het ijskoud was in huis. 's Ochtends deden we een nieuwe poging om de airco aan te zetten en plots hoorden we wat geritsel en kwam er rook uit het stopcontact! De stank was ook terug; probleem gevonden dus! De stekker was aan het stopcontact gesmolten. Toen we het losgekregen hadden, bleek dat er een gat in het stopcontact gebrand was! We hebben eigenlijk wel geluk had, want vlak naast het stopcontact hangt een gordijn en onder het stopcontact staat een zetel. Als er een vonkje was weggesprongen... En wij waren niet thuis! Nu doen we dus alles uit als we weggaan!

Zaterdag ging Sarah naar de stad met een van haar studenten omdat ze vormpjes wou kopen om muffins te maken. Volgende vrijdag is ze jarig en ze gaat voor al haar studenten muffins bakken. Ze kocht dus ook meteen een oven. We hadden afgesproken dat ze een mocht kopen als die minder dan 400 yuan kostte. Ze vond een redelijke grote voor 310 inclusief verzendingskosten (ongeveer 35 euro of zo). Dus nu hebben we ook een oven! 

O ja, vrijdag ging dus een studente komen koken, maar omdat ze niet binnen mag, hebben we haar mee uit eten genomen. Ze weet dat ik van zoete dingen houd, dus ze bestelde heel veel zoete gerechten. Het was precies een dessertbuffet i.p.v. een avondmaal. Maar wel lekker natuurlijk! Misschien even de Chinese gewoonte uitleggen voor de duidelijkheid: Als je bij ons in een restaurant eet, bestelt ieder zijn gerecht en dat eet hij/zij op. Als je in China met bijvoorbeeld 4 personen naar een restaurant gaat, dan bestel je bijvoorbeeld 6 gerechten (het best een even aantal; oneven brengt ongeluk); deze 6 gerechten worden in het midden van de tafel gezet (vaak kan dit midden ook rondgedraaid worden) en iedereen eet samen van deze 6 gerechten. Vind ik wel heel gezellig, maar is dus een groot verschil met ons. We hadden vrijdagavond o.a. gekaramelliseerde bananen; Jezus, dat was lekker!

Ik denk dat er voor de rest niet zoveel nieuws is. Ik hield het sporten ondertussen al twee weken vol! En ik kan ook terug op Facebook. Fons kon het regelen op een of andere manier. Kon eindelijk een heleboel foto's van Lotte zien!

Er volgen nog een paar foto's van de sportdag. De eerste is met de man die voorliep met de vlag. De tweede met onze 'leraar'. Hij leerde ons hoe we moeten lopen, zwaaien en lachen tegelijkertijd... En de laatste is gewoon een foto met enkele vrienden: Maggy (Franse docente), Young (Koreaans) en Sarah.

En nu ga ik nog een beetje studeren! 

06-11-2011 om 04:43 geschreven door Sofie  

Week 24-31 oktober
Buiten de gewone drukte van lessen en studeren, is er deze week niet zoveel gebeurd. Het zal dus een behoorlijk kort bericht worden.

Tussen 9u50 en 10u10 hebben we pauze. Er kwam een vrouw van het secretariaat zeggen dat we ’s middags om 11u40 moesten klaarstaan om te gaan eten met  de directeur en een docente uit Antwerpen. Vond ik niet echt zo fijn, want had dan geen tijd meer om mijn Duitse les nog op punt te stellen en geen tijd om iets anders aan te trekken. Maar goed, we hadden niet veel keuze.
De vrouw bleek een collega van professor Zhang te zijn (mijn professor Chinees uit Antwerpen) van de Management School.
Ze was naar de prinselijke missie geweest en zei dat wij er eigenlijk ook bij hadden kunnen zijn. Hadden we dat maar vroeger geweten…!
Nu was ze op onze school hier omdat er een samenwerking wordt gestart. Het was wel gezellig en natuurlijk was het eten ook wel lekker, maar alweer jammer dat het een maandagmiddag was; iets na 13u moest ik door, want nog een hele namiddag Duitse les.
De vrouw kon ons wel enkele goede tips geven wat contacten in China betreft.

Maandagavond ging ik spinnen met Sarah. Moet toch nog serieus werken aan mijn conditie; het spinnen deed echt pijn… Na het spinnen nog even gelopen en dan naar huis.

Vanaf deze week heb ik ook op woensdagavond les. We willen meedoen aan een Chinees examen en 1 les per week is te weinig om ons voor te bereiden. Na de les ging ik nog lopen en dan was het drukste deel van de week eindelijk voorbij.

Donderdag was de tweede Taekwondoles. Er waren al veel meer mensen dan de eerste keer. Daarna deden we nog mee aan de yogales. Oh God, daar heb ik afgezien! Ik ben echt niet lenig genoeg…

Vrijdag was best een rustige dag. Op zaterdagochtend had ik om 9u met een studente van Sarah afgesproken om te gaan tennissen. Ze had er zo lang om gezeurd… Bleek dat ze nog maar 1 keer op een tennisveld had gestaan en helemaal geen balgevoel heeft. Ze zei: “but you can teach me”
Tja, ik had gewoon uitgekeken naar een partij tennis. Ik heb dan gezegd dat ze een beetje tegen de muur moest oefenen. Het was dus niet zo fijn, maar goed, volgende week een nieuwe afspraak…
Daarna gingen we naar het centrum (het centrum van ons stadje, niet van de grote stad). Sarah en Fons wouden foto’s laten printen, ik had enkele dingen nodig uit de supermarkt.

Vandaag (zondag) eigenlijk een hele dag in de zetel gezeten en Chinees gestudeerd, een reisroute opgesteld voor mijn ouders, wat tv gekeken, enz. Leuk eens een dagje niets moeten doen!
Deze avond ging ik eten afhalen voor Sarah en mij en ik voelde dat me iemand achtervolgde. Er kwam een meisje aangelopen en ze zei dat ze me had zien tennissen op zaterdag en ze graag vrienden wou worden om haar Engels te verbeteren. Hoera, weer een vriend erbij… J
Maar misschien, héél misschien kan zij wel tennissen…

Nog wat foto’s van de barbecue van vorige week

Barbecue

Barbecue - Twee studenten uit mijn klas

Fruit plukken (toen we naar de Muur gingen); Sarah en ik toonden welke appels Frau Tang moest plukken (de secretaresse van het Duitse departement)

Fruit plukken – Shizi: een Chinese vrucht

30-10-2011 om 14:04 geschreven door Sofie  

22-10-2011 om 08:36 geschreven door Sofie  

Mijn excuses dat het zo lang duurde… Er is gewoon zoveel te doen: Duitse lessen voorbereiden, verbeterwerk, Chinese lessen, huis opruimen, mensen uitnodigen, gaan eten, wat sporten, inkopen doen, slapen,… Er blijft nog zo weinig tijd over om mijn Chinese lessen ook te studeren en om mijn blog te schrijven.

Enkele weetjes:
- het pakje dat ik bestelde via Amazon kwam twee dagen later aan. Helemaal zoals ik het gevraagd had. Ik bestelde ondertussen al boeken en een dvd-speler. Via het internet kost het heel wat minder geld.
- Facebook en Youtube kan ik niet meer gebruiken. Deze programma’s zijn geblokkeerd in China en je hebt een speciaal programma nodig om erop te kunnen. Dat hadden we, maar het werkt niet meer. Dus voor wie een mailtje via Facebook stuurde: sorry, ik kan het niet lezen…

Vakantieweek 3-7 oktober
In de vakantie is eigenlijk niet zo heel veel meer gebeurd (of toch niet dat ik me nu nog herinner). Op vrijdag ging een studente van Sarah ons meenemen naar een Duitse supermarkt. We waren bijna 3u onderweg om er te geraken en de Duitse supermarkt bleek een Makro te zijn. Veel Duitse producten hadden ze er niet, maar goed, het was wel eens leuk. Er was zo veel chocolade; zelfs Côte d’Or! De prijzen waren dan ook wel vergelijkbaar met de Europese. Heel erg duur dus voor Chinezen. We gingen niet veel kopen, maar uiteindelijk stapten we toch met een behoorlijke kar buiten. We kochten o.a. een barbecue en aangezien ze redelijk veel verse producten hadden, kochten we alles om spaghetti te maken. Als je goede spaghettisaus wil maken, kost het hier behoorlijk wat geld!
Dat was ook meteen het einde van onze uitstap, want met al die zakken kan je niet nog eens de stad gaan rondlopen. We stopten enkel nog eens aan een winkelcentrum omdat Sarah sportschoenen nodig had en dan begon de reis terug naar huis. ’s Avonds maakte we dan de spaghetti en nodigden Fons en Martin ook uit. De spaghetti zag er echt niet uit… De saus was een bruine pap en leek precies al eens gegeten, MAAR: de smaak was echt heel goed. Het smaakte naar onze spaghetti!

Ik had er dan zo naar uitgekeken om nog 1 keer te mogen uitslapen op zondag (want eigenlijk lukte dat niet echt in de vakantie), maar toen bleek dat we les hadden in de voormiddag… We wisten dat de lessen van donderdag en vrijdag werden ingehaald op zaterdag en zondag, maar we dachten dat dat wel niet voor buitenlanders zou zijn omdat het maar al te belachelijk is. Maar toch, we hadden dus les op zondagvoormiddag en daardoor was de vakantie al een dag eerder gedaan dan ik dacht.

Week 10-16 oktober
In deze week was het dus weer telkens vroeg opstaan. Daardoor ging ook het aantal keren lopen behoorlijk snel achteruit…
Op maandag en donderdag was het dan nog eens oefenen voor de sportdag. Zelfs een generale repetitie waarbij we onze kleren moesten aandoen.  De studenten hebben toch plezier als ze ons bezig zien…
En vrijdag was het dan zover! De grote dag. Om 8u moesten we op het sportveld zijn en om 8u30 begon de parade. Onze groep had wel succes. Iedereen zwaaide en riep; was wel leuk! Ik weet niet zo goed of ik er foto’s van durf op internet zetten.
Daarna had Fons nog samen met de Amerikaan en een Chinese een optreden Wushu (soort vechtsport) en Fons deed nog mee aan een loopwedstrijd (die hij ook won). We bleven ook supporteren voor onze studenten.

In principe ging ik in dat weekend naar Xi’an gaan om er de verjaardag van Emily te vieren, maar ik ging meer op de trein zitten dan dat ik daar kon zijn en moest er mijn hele maandbudget aan geven. Het was dus veel te moeilijk om te regelen voor 1 weekend.
Er bleek nadien ook nog een uitstap naar de Muur gepland te zijn op zaterdag 15 oktober. We moesten om 6u klaarstaan en ontbijt zou inbegrepen zijn: 2 broodjes, worst, ei, melk, chips, koek. De broodjes bleken cake te zijn. We krijgen een vanillecake en een chocoladecake. Het ei was een vacuümverpakt zwart ei. Het worstje was wel heel geurig vleesafval in de vorm van een worstje geperst. De melk was lauw. Wat een ontbijt! Maar ze hadden wel moeite gedaan.
Het was drie uur rijden. Toen we er aankwamen, was er zoveel volk… De Muur was echt de moeite, maar er was te veel volk en het was eigenlijk ook een beetje te warm. Het was ook een heel lastig stuk Muur. Ik ging dan ook niet helemaal tot boven en ging vroeger naar beneden om daar ook nog wat te kunnen zien. Er was o.a. een gallerij vol gedichten van Mao. Meneer Shao (het hoofd  van het international exchange center) vertaalde ze en gaf wat uitleg.
Vervolgens gingen we naar een Chinees restaurantje voor wat ‘country food’. Het was echt heel lekker! Er was alleen een hele grote griezelige vis die me lag aan te staren en het een klein beetje verpeste, maar het andere eten was heel lekker! We hadden precies ook honger, want er was niet zoveel over.
Daarna weer op de bus voor een klein uurtje; we gingen fruit plukken! Was wel leuk, bij oude Chinezen. Ze hadden appels, peren en nog wat typisch Chinees fruit. We kregen elk 20 yuan om fruit mee te kopen (20 yuan is goed voor zo’n goede 2 kilo fruit).
En dan een bijna 4u durende reis naar huis… Dat was ook wel bijzonder: sommige docenten woonden meer in de stad en wouden dus ook niet mee helemaal terug naar onze campus. De buschauffeur zou hen dus onderweg ergens afzetten. Ik had niet gedacht dat die ook echt gewoon plots zou stoppen op de snelweg om de mensen eruit te laten!

De dag erna heb ik met Sarah ons terras gekuist. Het was zo’n smerige boel. Onze muren van het gebouw zijn eigenlijk gewoon beton, maar om het er te laten uitzien als bakstenen hebben ze de muur volgeplakt met plakband om dan de muur te spuiten. Vervolgens verwijderden ze het plakband en zag de muur er dus uit alsof het bakstenen zijn. Maar al deze plakband hebben ze wel gewoon op ons terras gesmeten! Het was dus een grote plakboel. En dan nog erger: de werkmannen hebben ons terras gewoon als toilet gebruikt. Echt waar, het was zo vies… Dus al onze moed samengeraapt en er gewoon aan begonnen. We moesten wel, want de volgende vrijdag zouden we een barbecue hebben!

Ik weet niet meer precies wanneer, maar ergens in deze week hebben we pannenkoeken gemaakt. Was zo lekker! Met chocoladesaus en zo…
Op donderdag hadden we ook onze eerste les Taekwondo. Ook dit is een vechtsport, maar zonder wapens en het belangrijkste is zelfverdediging. Een beetje schoppen tegen kussens en Sarah op de grond smijten. Was wel grappig en we gaan zeker nog terug!

Week 17-22 oktober
Dinsdag was Stephanie jarig, dus gingen we ’s avonds gaan eten. Het was wel best lekker, maar ik was een beetje te moe. Had een hele dag les gehad. Op dinsdag moet ik de Duitse avond organiseren en is toch altijd heel intensief, dus ik was echt doodop. Ik zie behoorlijk snel rood en als ik zo constant alles met handen en voeten probeer uit te leggen of van groep naar groep moet lopen, dan zie ik zeker rood. De studenten vonden het zo leuk dat de Duitse avond eindigde in een fotosessie…
Ze zijn zo lief de studenten. Na de les op maandag kwamen er drie meisjes naar mij en ze waren het ene meisje aan het aanporren; ze moest me iets vragen. Of ik, als ik eens tijd had, met hen zou willen gaan eten… Toen ik zei dat ik dat graag eens zou doen, gingen de vuisten in de lucht en maakten ze bijna een vreugdedansje. Op de gang hoorde ik hen nog een beetje gillen. Best grappig! Ook op woensdag kwamen er enkele studenten bij mij na de les en ze nodigden me uit naar een feestje in november. Een feestje voor de eerste twee jaren. En ik mocht kiezen: of ik zong een liedje, of ik deed een dansje of ik deed een hele show. Toen ik vroeg of ik dat samen met hen moest doen, was het antwoord: “neen, jij alleen, of breng Sarah mee!”
Ik heb gezegd dat ik hen een liedje zal leren en dat we dan alsnog samen kunnen zingen. Volgende les leren we dus een liedje!
Een van mijn studenten had een cadeautje meegebracht van haar thuis. Ze komt uit Mongolië. Het was gedroogd rundsvlees (het zag er heel raar uit en helemaal niet smakelijk, maar smaakte echt wel ok) en een doosje in de vorm van een Mongolische hut. Deze studente komt ook naar onze barbecue.

Woensdagavond was er theater. Er kwam een Brits theatergezelschap naar school en ze speelden “A Midsummer Night’s Dream” van Shakespeare. Vond het echt heel goed gebracht en het was leuk nog eens naar het theater te gaan!

Donderdag gingen we boodschappen doen voor de barbecue van vrijdag. Daar ging onze tweede les Taekwondo dus…
Vrijdag deden we dan de rest van de boodschappen en heel veel voorbereidingen. Er kroop heel veel tijd en geld in, maar het was echt wel de moeite. We hadden mooi rundsvlees gevonden, kippenvleugeltjes, kippenvlees en varkensvlees. We hebben een marinade gemaakt en het was echt zo lekker. VLEES!
Daarbij hadden we nog een salade gemaakt, twee pastasalades, aardappelsalade, fruitsalade, aardappelen, heel veel groenten, brood, … Het was echt zo lekker en gezellig. We waren in totaal met 10 (5 studenten). Ik had gedacht dat het wat te koud ging zijn omdat het ’s avonds toch wel behoorlijk afkoelt, maar het viel nog best mee!

Vandaag is zaterdag en eindelijk een beetje op het gemak. Vandaag niet veel gepland. Mijn blog aanvullen, daarmee zal ik al een halve dag bezig zijn, wat mails beantwoorden, misschien eens een Chinees boek opendoen. Heel misschien nog eens mijn gitaar vastnemen. Zou eigenlijk echt moeten, maar het deed me toch te veel pijn de vorige keer… Het zou wel best triestig zijn als ik op het einde van dit jaar nog altijd geen liedje uit de gitaar krijg… Dus ik kan de dag wel vullen, maar het zal toch rustig zijn. Ik begin alvast met een lange douche!

Sportdag

Sportdag - Fons

Sportdag – Wushu leerkracht

Sportdag - parade

Sportdag - parade

Sportdag – onze groep

Sportdag – Sarah, Stephanie, Sofie

De Muur – kijk hoe een mooie blauwe lucht er was!

De Muur

De Muur

Muur

Muur

Mao en de Muur

Shao wou per se een foto trekken van mij en deze rotsblok waarop staat: als je de Muur niet hebt beklommen ben je geen compleet mens. Waarop hij me de hand schudde en proficiat wenste…

Shao wou per se een foto trekken van mij en het kanon…

22-10-2011 om 08:23 geschreven door Sofie  

05-10-2011 om 03:41 geschreven door Sofie  

04-10-2011 om 00:00 geschreven door Sofie  

Een week gepasseerd en zoveel gebeurd...

Vorige week zaterdag kreeg ik een sms waarin stond: 'Hallo, bent u Sofie?' (in het Duits)
Ik stuurde terug: ‘ja, ik ben Sofie, wie bent u?’
Het bleek een studente van mij te zijn en ze vroeg of ik me haar nog herinner en ‘ik wil je vriend worden. Ik nodig je uit om te gaan eten’… Ik zei dat ik me haar herinnerde en dat het goed was dat we zouden gaan eten. Ik had wel een probleem, want ik herinnerde haar helemaal niet. Ik had mijn klassen 1 keer gehad en ik heb 90 leerlingen, dus dat is nu nog onmogelijk! Ik had dus afgesproken voor het hoofdgebouw van de school met iemand die ik niet kende… Gelukkig ging Sarah ook mee; we deden alsof we druk in gesprek waren zodat zij bij ons moest komen. Het is een tactiek, maar ik moet toch mijn studenten wat beter leren kennen. Ik vind dat het nu wel al iets beter gaat!

Ze nam ons mee naar een Koreaans restaurant. Blijkbaar doen die vaak zo’n soort tafelbarbecue. Het was echt lekker! Eindelijk eens de smaak van echt vlees in mijn mond! Die Chinezen snijden dat vlees altijd in zo kleine stukjes of doen er een boel saus op waardoor je het vlees niet meer smaakt. Nu echt eens een lap(je) vlees dat (een klein beetje) naar biefstuk smaakt.

Er kwamen nog vier andere mensen binnen en die moesten tegen mij zeggen dat ze ook mijn studenten zijn; ik had hen helemaal niet herkend, zelfs geen klein beetje… Die Chinezen lijken zo op elkaar… (maar dat vinden zij ook van ons)

De volgende ochtend stond ik in de douche toen het water plots heel heet werd. Ik zette het water uit en zeepte mijn haar in. Toen ik de kraan terug opendeed, bleek er geen water meer te zijn… Heb staan wachten tot ik stond te rillen van de kou en dan maar de soepkommen gaan vullen met koud water uit de keuken om zo mijn haar verder te wassen. Pas tegen de middag was er weer water.

We zijn die dag ook met Stefanie en Claudia (2 studenten Duits, een van Sarah en een van mij) gaan winkelen in Dagang, het district waar wij hier zitten. ’s Middags zijn we bezweken aan de Westerse druk: Mc Donalds… Het heeft wel gesmaakt!

Daarna gingen we naar de supermarkt, enkel om te kijken of ze er spaghetti hebben. Fons wil namelijk spaghetti maken voor de Koreaanse docentes. Uiteindelijk ging ik de winkel uit met 240 yuan aan gerief… Dat is maar zo’n 24 euro, maar naar Chinese normen is dat wel heel veel. Je kan er waarschijnlijk 2 weken van leven! Ik kocht o.a. een Chinees schaakspel. Claudia wil het me graag leren. Ze zei trouwens ook dat ze hier eens gaat komen koken voor Sarah en mij. Ben benieuwd!

De volgende dag hadden we ’s middags een etentje met alle buitenlandse docenten (zo hadden ze ons gezegd). Dus les tot 11u40 en 11u50 moesten we klaarstaan. Het bleek niet zomaar een etentje te zijn, want we gingen naar een echt toprestaurant en het was een etentje met alle afdelingshoofden en de grote directeur, meneer Wang. De borden waren zo mooi gedresseerd, de zaal was heel mooi, mooie verlichting, … Er stonden die grote tafels in de zaal en toen bleek ook nog dat ik bij de directeur aan tafel moest zitten. Ik was zo bang iets verkeerd te doen, want ik ken die gewoontes nog helemaal niet. De plek waar de directeur gaat zitten is bijvoorbeeld heel belangrijk, maar dat wist ik niet. Ik heb gewoon gewacht tot mij gezegd werd waar ik mocht zitten…

Het eten was superlekker. Er was o.a. Peking eend. De directeur spreekt behoorlijk goed Frans, hij was al twee keer in Antwerpen en kent meneer Haagdorens (mijn docent Chinees van Antwerpen), dus er was wel wat gespreksstof gelukkig. Soms was het wel een beetje raar, maar ik denk niet dat ik echt iets verkeerd deed. Op een bepaald moment zei meneer Dong (het afdelingshoofd van Duits) dat de directeur toestemming gaf om een tweede keer Peking eend te nemen. Toen dacht ik wel even dat ik wel heel veel geluk had dat ik dat niet al gedaan had, want ik wist niet dat er toestemming voor nodig is.

In het begin was het wel raar, ze kwamen met baijiu, dit is een Chinese drank, maar heel erg straf: soms wel meer dan 60 graden. In de namiddag moest ik nog les geven, dus dat zag ik niet zitten. In principe mag je wel niet weigeren… Maar goed, ik zei eerst in het Duits dat ik nog les heb en of het kan om te passen en  het was gelukkig geen probleem; toen liet de directeur wijn komen… Lap, een tweede keer weigeren kon echt niet!

’s Avonds waren we weer uitgenodigd voor een etentje door een man die zijn Engels wil verbeteren. Eigenlijk moet hij gewoon Engels leren. Hij kwam ons ophalen met zijn chique auto om ons naar de overkant van de straat te voeren. Werkelijk…

We dachten dat het eten ’s middags al behoorlijk decadent was, maar dit was toch ook de moeite. De man bleef maar eten bestellen. Het kon gewoon niet meer op onze tafel! Hij had ook whisky gekocht: Black Label. Het was me dan toch een beetje beu, altijd maar drank… Heb gezegd dat ik niet kan drinken. Dat is heel onbeleefd, maar ik zag het echt niet zitten. De man maakte er gelukkig geen al te groot probleem van en gaf me cola.
Op weg naar huis passeerde we een fruitkraam en toen werd die man precies wat gek. Hij wou ons per se fruit kopen en zomaar een klein beetje: hij kocht alle bananen die er lagen, en geloof me, het waren er veel. Hij kocht een hele zak vol kleine appeltjes en een hele zak vol druiven. Een hele zak!!

Bij thuiskomst moest ik wel nog mijn les voor de volgende dag wat voorbereiden waardoor het eigenlijk wat te laat werd, maar goed, toch een hele dag lekker gegeten…

Dinsdag was het Martin zijn verjaardag. Omdat zowel hij als ik nog les moesten geven tot 19u30 besloten we een feestje op woensdag te doen. Ik had die avond dus ook voor de tweede keer Duitse avond. We gaan theater spelen: Assepoester (met de eerste twee jaren). Ik vond het wel leuk. Na de les gingen we wel nog wat eten in het Koreaanse restaurant waar ik eerder ging. Volgende zin is niet bedoeld voor gevoelige lezers: ik at hond en hond smaakt naar lam. Sorry, maar we kregen het voorgesteld en was wel nieuwsgierig. Je krijgt de kans nu ook niet dagelijks.

Nu het toch over dieren gaat, nog wat dierennieuws:

- Af en toe kruipt er zo’n salamander voorbij, dan schrik ik mij een ongeluk.
- Maar eigenlijk is dat niet zo erg, want in het gebouw naast ons hebben de Koreaanse docentes al 14 kakkerlakken gedood.
- En vorige week was er een vliegende kakkerlak in de cafetaria
- Onze vissen zijn dood. Hun bokaal wordt nu als bloempot gebruikt

Voor Martin zijn verjaardag gingen we dan woensdagavond naar de karaoke. In China is dat een beetje anders dan bij ons. Je krijgt een aparte kamer, met eigen toilet ook en daarin staat een grote zetel en een hele grote tv. Via de computer kies je dan je eigen liedjes. We hadden een taart gebakken, appeltaart. Sarah op zijn Nederlands en ik op zijn Vlaams. Dat is nog niet zo eenvoudig in China! Het was wel best een leuke avond.Chinezen zijn dol op karaoke!

Zo, tot slot eindelijk eens wat foto’s; met dank aan Fons die de meeste foto’s maakte!

Foto 1: mijn slaapkamer

Foto 2: onze woonkamer

 Foto 3: onze keuken

Foto 4: onze badkamer

Foto 5: salamander in de woonkamer

Foto 6: woongelegenheid van de studenten

Foto 7: taxi in de stad

 Foto 8: ik… (Fons)

Foto 9: cultuurstraat (Fons)

Foto 10: cultuurstraat (Fons)

Foto 11: Hans en Stefanie (Fons)

Foto 12: Hans en Sofie (Fons)

Foto 13: Martin en Sofie (Fons)

Foto 14: Het Engels van de Chinezen (Fons)

Foto 15: een typisch Chinees beeld: een mengeling van oud en nieuw (Fons)

Foto 16: het plein voor het treinstation van Tianjin (Fons)

Foto 17: Tempel Tianjin – Stefanie en Sofie (Fons)

Foto 18: Tempel Tianjin (Fons)

Foto 19: Tempel Tianjin (Fons)

Foto 20: kerk in Tianjin (Fons)

Foto 21: Martin test mijn gitaar (Fons)

%%%FOTO21%%%

29-09-2011 om 00:00 geschreven door Sofie  

Eindelijk kan ik eens op internet... Ik ga hier echt geduld leren hebben, want als je dat hier niet hebt, word je gek.

Internet werkt nog altijd niet geweldig, we hebben nu een soort voorlopige oplossing.

Hier volgt dus een verslag van mijn eerste week in Tianjin: 

De reis begon al goed door een vertraging van bijna een uur omdat er te weinig personeel was om onze valiezen in het vliegtuig te steken. Eigenlijk niet echt een probleem, maar ik had al heel weinig tijd om over te stappen in Wenen, dus ik had echt schrik dat mijn valiezen niet op tijd in het andere vliegtuig zouden zitten! Het was bang afwachten in Peking om mijn valies op de band te zien verschijnen, maar die kwam uiteindelijk dan toch (heb een uur staan wachten en er stonden maar 3 mensen meer die ook op hun valies stonden te wachten; het was spannend).

De vlucht zelf was behoorlijk lastig. Zo alleen reizen is toch maar raar… Ik zat de hele tijd te denken: “waar ben ik nu weer aan begonnen”… Ik was dan ook behoorlijk zenuwachtig en heb amper kunnen slapen en al zeker niets kunnen eten.

Bij aankomst wist ik al meteen dat ik in China was: ik moest naar het toilet en daar zaten dus die Chinezen met de deur helemaal open boven een gat in de grond… Het blijft toch raar! Zeker omdat de luchthaven van Beijing nu wel best modern is en deuren met goede sloten heeft.

Mijn chauffeur stond me op te wachten en ik mocht al meteen mijn beste Chinees bovenhalen. Zo merkte ik ook meteen dat er nog heel veel te leren valt, maar het viel nog wel best mee. We stapten in zijn busjes waar ik tevergeefs zocht naar een gordel. De chauffeur startte de wagen, stak een sigaret aan, bood mij er ook een aan (die ik natuurlijk weigerde) en we vertrokken.

Dit was dan ook al de tweede confrontatie met China: het verkeer. Ik wist het al van vorig jaar, maar het blijft ongelooflijk; het lijkt wel of er geen regels zijn. Ik zag werkelijk op de snelweg een auto achteruit rijden omdat die een afrit had gemist. Ik heb gewoon mijn ogen dichtgedaan, anders had ik het geen 2,5 uur uitgehouden!

De chauffeur bracht gelukkig mijn valies naar boven (3^de verdiep) en hier was Sarah Jane er om me een beetje rond te leiden. Al meteen kwam de secretaresse van de Duitse afdeling me inlichten over het reilen en zeilen van het departement. Ze vroeg ook meteen of ik in de namiddag geen les wou geven. Heb ik vriendelijk bedankt, ik kwam net van het vliegtuig en had een nacht niet geslapen…

Er zijn niet veel buitenlanders hier op de campus: Sarah Jane (mijn medebewoonster) en Fons uit Nederlands, Martin uit België, Joel uit Amerika en Magalie uit Frankrijk. Ook nog wel wat Koreanen, maar die zien er voor mij redelijk Chinees uit.

In de namiddag was er nog even paniek, want mijn bankkaart deed het niet; ik kon geen geld afhalen… Mijn ma belde de bank en zij konden niet helpen. Gelukkig ging het ’s avonds wel terug; bizar!

Het is hier allemaal groot… Ik vind ons appartement enorm (zeker in vergelijking met de woongelegenheden van de studenten). Mijn slaapkamer alleen is al groter dan mijn kot in Antwerpen en onze living is drie keer zo groot als mijn slaapkamer. We hebben ook een eigen badkamer en een keuken. Mijn bed is wel keihard en het stikt hier van de muggen. Ons gebouw ligt nl. naast een meer (een aangelegd meer naast een aangelegde ‘berg’ met daarop kooien met apen). De omgeving hier vind ik typisch Chinees: veel volk en niet zo heel proper, maar eigenlijk valt het nog wel best mee. In Xi’An was het vuiler, maar ik vond het ook veel gezelliger… Ondertussen ben ik het wel al wat gewend en voelt het al wat meer als 'thuis'. 

De tweede dag hadden we om 9u een niveautest voor ons Chinees die veel te moeilijk was. Aan de hand van die test gingen ze het niveau van onze boeken bepalen. Ondertussen zit de eerste week les er ook bijna op. We hebben les van 8u20 tot 11u50, behalve op donderdag. Voorlopig zijn de lessen nog een beetje te eenvoudig, maar dat zal nog wel veranderen. Er zitten gewoon veel verschillende niveaus samen in onze klas. We zijn met 5.

De Chinese studenten moeten een enorm kleine kamer delen met 6. In vergelijking met de studenten baden wij dus in de luxe. Daar slapen en studeren ze. Ze maakten er nog wel best iets gezelligs van, maar ik zou het niet kunnen. Binnen viel het dus nog mee, maar ik vond de weg ernaartoe eigenlijk vreselijk…

Die gebouwen zijn zo van die blokken waar overal kleren buiten hangen, de gebouwen zien er allemaal hetzelfde uit en staan mooi op een rij achter elkaar, hier en daar stinkt het behoorlijk, er staat een betonnen muur tussen het gebouw van de mannen en de gebouwen voor de meisjes (1 gebouw voor de jongens en 13 voor de meisjes), ze mogen maar op bepaalde tijdstippen douchen, moeten daarvoor een heel eind te voet en hebben vaak geen warm water en ze moeten ervoor betalen, ze hebben 1 ruimte met wc’s voor een hele gang, enz… Als ik dat gezien heb, durfde ik niet meer klagen over dat we geen internet hadden! 

Het leven is hier duurder dan in Xi’an vorig jaar, maar nog wel een stuk goedkoper dan in België. Een voorbeeld: ik betaal hier nu gemiddeld  0,80 euro voor een maaltijd terwijl ik daar vorig jaar een hele dag voor kon eten. Het eten is heel lekker, maar het lukt me voorlopig nog niet om echt veel te eten. Ben nog in de aanpassingsfase waarschijnlijk. Ze eten hier ook gewoon de hele dag warm. Zowel ontbijt, middagmaal als avondmaal. Dat ben ik ook nog niet gewoon. Ik at ook al eens organen, maar had het pas achteraf door... Ik vond de textuur heel raar, maar goed, ik stond er verder niet bij stil... Hopelijk weet ik binnenkort toch min of meer wat ik op mijn bord ga krijgen!

Ik had deze week ook de eerste keer mijn klassen waar ik les moet aan geven. Ik heb 3 klassen van 28 studenten en op dinsdagavond moet ik een Duitse avond organiseren. Er was zo'n 90 man... Het was een grote chaos, maar na wat georganiseer vond ik het best nog wel een gezellige avond. Gelukkig wou Sarah meegaan om wat te helpen de eerste keer, anders was het niet te doen.

In het weekend gingen we naar de stad. Om daar te geraken, moeten we 2uur op de bus zitten. Het is dus een hele onderneming, maar het was wel een leuke dag. Ik kocht een gitaar; nog iets dat ik dit jaar een beetje wil leren... De stad is enorm en is een mengeling van Westers en Chinees. Heel veel Westerse winkels ook.

Foto's zullen later volgen, want het internet gaat nu veel te traag... (maar het werkt, hoera!)

Nu weten jullie toch al iets, hopelijk duurt het volgende bericht zo lang niet!

Tschüss!  

22-09-2011 om 08:05 geschreven door Sofie  

Tianjin is een havenstad en stadsprovincie in Volksrepubliek China met meer dan vijf miljoen inwoners. De stad ligt aan de Hai He. De naam betekent letterlijk "hemels doorwaadbare plaats". De stadsagglomeratie is bijzonder, omdat het sinds 2005 één van de vijf stadsprovincies van de Volksrepubliek China is.
Tianjin is na Shanghai het belangrijkste industrie- en handelscentrum van China en een belangrijke havenstad: de haven was in 2006 de zesde grootste haven van de wereld. Ze fungeert als doorvoerhaven voor Peking, waarvan het 150 km in zuidoostelijke richting verwijderd is.

Binhai is een nieuwe industriezone en is heel belangrijk voor de economie. Buiten de campus is alles nog volop in opbouw zoals je heel vaak ziet in China.
Daar zal ik dus studeren en Duitse les geven. Mijn school is de Binhai School of Foreign Affairs. Ik heb niet meteen een Engelse website gevonden,
dus wie zich eens wil wagen aan het Chinees: http://bhws.tjfsu.edu.cn/.
Hier volgt een fotootje van mijn school omgeven door de typisch Chinese smog:







Zo, dit zal voorlopig even genoeg moeten zijn!

Tot binnenkort!
Sofie

11-09-2011 om 08:51 geschreven door Sofie