Vorige week was dan nog zon genietweekje. Ik
had op vrijdag mijn laatste les in het eerstejaar. Ik had een muziekpak met wat
opdrachten voorbereid en beide klassen waren heel erg enthousiast. Het was een
hele lastige, maar ook een hele leuke namiddag. Dan op maandag vertrok ik voor
een midweek Beijing. Op maandag kwam minister Demotte naar de ambassade en op
donderdag minister Reynders. Voor beide avonden werd een diner georganiseerd en
dat allemaal gratis!
Minister Demotte ging met iedereen een praatje
maken en zo. Er waren die avond heel veel Franstaligen. En het eten was heel
erg lekker!
Op donderdag eigenlijk hetzelfde, eten
superlekker, nu was er zelfs aardappelgratin. Alles werd gemaakt door een
Belgische kok. De minister kwam veel te laat, dus we mochten al eten voor hij
er was. Hij bleef ook niet zo lang, want hij was moe Blijkbaar had hij de hele
dag vergaderingen gehad en de volgende dag had hij ergens een belangrijke
lezing over hoe Europa Europa kan redden. Of zoiets Hij heeft een spandoek aan
de ingang van de ambassade ingehuldigd, iets gedronken en ging toen door.
In die week bezocht ik nog enkele dingen in
Beijing. Onder andere een kunstdistrict waar je volgens mij een hele dag in kan
rondlopen. Was echt de moeite!
Op vrijdag moest ik dan heel vroeg naar huis,
want om 12u30 begonnen mijn mondelinge examens. Ik heb van 12u30 tot
18u30 zonder pauze examens afgenomen Maar mijn studenten deden het wel best
goed, dus was tevreden.
De minister onthulde een spandoek van Kuifje aan
de ingang van onze ambassade
%%%FOTO1%%% --> de foto wordt onder dit bericht toegevoegd, geen idee waarom...
Kunstdistrict ze hadden echt hele mooie
schilderijen, alle soorten, maten en stijlen!
Kunstdistrict
Kunstdistrict
Kunstdistrict
Kunstdistrict
Deze
week was iets minder leuk: het ene
afscheid na het andere. Maandag was afscheidsetentje met onze Chinese docentes.
We hadden een dvd gemaakt voor hen. Ze moesten zo huilen Het was triestig!
Woensdag was de diploma-uitreiking van de vierdejaars, daarna dus afscheid.
Donderdag was afscheidsetentje met het Foreign Exchange Center en de leiding
van de school (daar loop ik dan weer iets minder emotioneel van) en vanavond,
vrijdag, afscheidsetentje met de buitenlandse docenten. Vooral van Fons en
Stefanie (en Sponge en Cake) is wel wat moeilijk afscheid nemen. Als wij terug
zijn uit Binnen-Mongolië zijn er al veel weg. Het afscheid is dus echt
begonnen
Genoeg getreurd, ik moet gaan slapen,
want morgen vroeg op richting Binnen-Mongolië!
Mijn waarschijnlijk voorlaatste berichtje (al zou het me
niet verbazen als het mijn laatste bericht wordt).
Morgen
vertrek ik met Sarah voor 10 dagen naar Binnen-Mongolië. Ik ben benieuwd! Als
we tegen Chinezen zeggen dat we alleen gaan, zonder reisgezelschap, kijken ze
ons maar heel raar aan. Het is ook heel moeilijk om op internet informatie en
zo te vinden. Hopelijk komt dat dus goed! We zijn nu ook in een fase waarin we
eigenlijk liefst zoveel mogelijk geld sparen omdat het bijna op is. Dus voor de
heenreis hebben we een hard bed (dat is ok), maar voor de terugreis hebben we
een zitje Een hard zitje Nu moet je weten dat het een reis van 28uren is. Dat
wordt de hel. Maar het is goedkoop Ik begin echt al als een Nederlander te
klinken. Het heeft er ook wel mee te maken dat we eigenlijk uiterlijk 2 juli
moeten thuis zijn omdat we op 3 juli een afscheidsfeestje hebben. Er waren
bedden beschikbaar vanaf 2 juli. Jammer, maar helaas! We zullen het wel
overleven.
Ik
moet waarschijnlijk al niet meer vertellen waarom het zo lang duurde voor ik
nog eens iets op mijn blog schreef? Inderdaad, druk druk druk. Nu is er dus de
eindeschooljaarsdrukte met ook nog eens wat voorbereidingen voor volgend jaar
en alle voorbereidingen voor de reis naar huis.
Laat ik dan maar beginnen met waar ik vorige keer ben opgehouden: IKEA!
Onze docentes wouden graag iets met ons
samen doen en we geraakten er niet echt uit. Zeker omdat normaal de school
betaalt, maar nu niet omdat we met alle buitenlanders samen een uitstap zouden
doen die ze al betalen (zie later). We wouden in principe wel naar een pretpark
of zo, leek ons wel leuk in groep, maar Song zag dat precies niet zo goed
zitten en ging toch weer best duur worden, dus maar niet. Toen bleek dat Wang
nog niet wist dat er een IKEA in Tianjin was, zij gaat steeds naar die in
Beijing. Ze was super enthousiast en kon ook Song overtuigen. Het zou dus weer
een uitstapje IKEA worden Maar toen het werd besproken, waren Fons en Martin
er niet bij, dus we dachten dat zij daar wel geen zin in zouden hebben. Wang
was zo enthousiast dat ze zei: we zeggen het niet aan de jongens!
Het uitstapje was wel leuk. Alles wat er
een klein beetje interessant uitzag, kocht Wang en Song liep haar zo maar een
beetje achterna. We gingen ook samen eten: Zweedse balletjes natuurlijk!
Nadien namen ze ons nog mee naar Tanggu,
een stadje hier wat verderop aan de zee. Was wel leuk, we zaten voor een heel
kort ritje in een speedbootje, deden een wandeling, liepen wat winkeltjes af
en gingen terug naar huis. Was wel een leuk dagje!
Tanggu - Bootje varen
Tanggu bootje varen
Tanggu met docenten
Het weekend van 12 mei nam de school ons mee naar de Heilige berg
Taishan, in de provincie Shandong. Er zijn vijf heilige bergen in China en
hoewel Taishan niet de hoogste is, wordt hij toch als de belangrijkste
beschouwd.
Maar goed, het begin: we vertrokken op
zaterdagochtend om 5u30. We waren in totaal met 14, waaronder 9 buitenlandse
docenten. Onze Chinese leerkracht Wang was ook mee. Het was echt precies een
uitstapje met de school vroeger Onderweg stopten we af en toe en dan was het
al: niet te ver lopen, voorzichtig, Plezant, hoor
5 uur later waren we in Qufu, de
geboorteplaats van Confucius. Confucius leefde ongeveer 500 jaar voor Christus
en was een filosoof, leraar, schrijver, politieker, Noem maar op. Hij is best
belangrijk voor China. Veel van zijn waarden en ideeën zijn nog steeds
belangrijk.
Eerst gingen we naar het Confuciusbos.
Dit bleek inderdaad een bos te zijn, maar vol met graven. Het was een kerkhof
dus. Heel zijn familie ligt daar begraven en het hoogtepunt was natuurlijk het
graf van Confucius zelf (al zou hijzelf er niet inleggen, enkel zijn kleren of
zoiets). Daarna gingen we nog naar zijn ouderlijk huis en naar de tempel. Er
was ook een mooie tuin. Het was eigenlijk best wel interessant, maar het was
met een gids die enkel Chinees sprak en velen begrepen er dan ook niet veel van
(niet alle buitenlanders studeren Chinees) en voor hen was het dan behoorlijk
saai. Sommigen lieten dat ook duidelijk merken
Daarna gingen we eten, typische Shandong
gerechten. Niet slecht, maar het was gewoon net hetzelfde als het middagmaal.
Daarna richting hotel.
Iedereen kreeg een kamer die hij/zij met
1 persoon moest delen. Had niet verwacht eigenlijk, dacht dat we een slaapzaal
of zo zouden hebben. Ik sliep met Sarah.
We mochten s avonds dus niet alleen weg,
er moest begeleiding mee (ik zei het toch dat het een uitstap zoals het
middelbaar was). De Australiërs wouden graag gaan drinken, maar had daar geen
zin in. Ik was eigenlijk al best moe en de dag erna moesten we een berg
beklimmen. We konden niemand bereiken, dus zijn we er toch maar met ons twee
vanonder gemuisd (met Sarah), we gingen ergens een kleine pizza eten en een
reuze-ijsje in de vorm van een boot Onze Chinese leerkracht was heel bezorgd,
maar we gingen tijdig naar huis, dus viel wel mee.
s Ochtends werd pas duidelijk in wie ze
bezorgd moesten zijn De begeleiding was eigenlijk heel moe, dus dan hebben ze
de anderen toch maar alleen gelaten in de bar na een tijdje. Bleek niet zon
goed idee te zijn. s Ochtends komt Zac aan de ontbijttafel zitten met een
dikke zonnebril op en een gezicht tot op de grond. Martin ziet er ook al niet
al te vrolijk uit, de helft komt te laat voor het ontbijt. Ze hadden veel te
veel gedronken, Zac had een reuzekater, hij was dan ook nog eens zijn
kamersleutel verloren en wou niet betalen. Martin en de Australiërs hadden
ruzie gehad die nacht (tot op de dag van vandaag, meer dan een maand later,
praten ze dus nog niet). Jaja, plezant hé!
Na veel gezever konden we dan eindelijk
richting berg vertrekken, maar veel te laat om nog zelf te klimmen of zo. Met
de kabelbaan dan maar. Op het einde bleef maar een klein stukje meer over dat
we zelf konden beklimmen. Het was er wel mooi, alles stond in bloei en zo, maar
het had de dag ervoor heel hard geregend en de wolken hingen nog rond de berg,
zo ver kon je dus niet zien. Het was ook superdruk.
s Middags gingen we in Mc Donalds eten
omdat enkele mensen hadden geklaagd dat het Shandong eten steeds hetzelfde is
Na een lekkere McFlurry dus weer 5u op de
bus! (maar niet voor we nog een stop hadden gemaakt bij het hotel omdat Zac de
oplader van zijn gsm vergeten was; klein kind)
Qufu de geboortestad van Confucius
Qufu het graf van Confucius
Taishan berg
Taishan je kan zo een lintje knopen en
dan hang je dit eraan terwijl je eens wens maakt. Sarah en ik hebben er ook elk
eentje aangehangen
Sarah kocht twee hoedjes: eentje voor
haar en eentje voor haar zus, maar ze wou er vervolgens niet de hele tijd mee
moeten rondlopen. Zo heeft ze het opgelost
Het weekend was trouwens wel heel goed
begonnen, normaal zou de uitslag van mijn Chinees examen pas na het weekend
bekend gemaakt worden, maar hij werd de dag ervoor al gepubliceerd. En ik ben
geslaagd! Het was eigenlijk echt een verrassing, want had al een datum gepland
om het opnieuw te doen, maar was dus heel blij en opgelucht!
Ben dan met Martin mijn diploma gaan
halen in de stad en ondertussen eens naar een winkelcentrum gegaan waar ze
Burger King hebben (toch zoveel beter dan McDonalds) en de lekkerste ijsjes
van heel China. We gingen wel geen ijsje eten, want dat kon er jammer genoeg
niet meer bij na Burger King. Er is ook een grote westerse supermarkt waar je
vanalles kan proeven (en nee, pa, niet alleen slechte dingen, ook veel fruit).
Daar dan ook nog maar eens gestopt. Soms heeft een mens dat eens verdiend
24 mei was dan het afscheidsfeestje van
de vierdejaars. In de namiddag hadden hun bachelorproef moeten verdedigingen.
Sommige studenten waren zo triestig. Heeft iemand een bachelorproef over Kafka
geschreven, weet ze amper wie het is Kan ze niets uitleggen, niets zeggen,
begrijpt ze niets. Echt triestig. Het erge is dat ze dat nog grappig vinden. Je
merkte bij sommigen gewoon dat ze die thesis niet zelf hebben geschreven. En ze
kunnen geen woord Duits. Maar gisteren kregen ze wel allemaal hun diploma Zo
werkt het hier jammer genoeg. Mama en papa betalen heel veel geld voor deze
school en of je studeert of niet, je krijgt je diploma. Je moet weten dat dit
een privéschool is, dus het is echt heel veel geld. Ik denk ook niet dat hier
echt veel mensen zitten, die hier willen zitten. Maar op het einde van het
middelbaar hebben ze een heel belangrijk examen en aan de hand van hun score
kunnen ze naar bepaalde universiteiten of net niet naar bepaalde
universiteiten Hier zitten vooral studenten die geen goede score haalden en
dan maar heel veel geld betalen om hier te kunnen komen. Jammer, maar zo is het
nu eenmaal.
Het etentje s avonds was weer heel
Chinees: we hadden de bovenverdieping van een restaurant. Die Chinezen maken
zoveel lawaai dat je na 5 minuten barstende hoofdpijn hebt, de studenten
drinken zich te pletter. Ik denk dat na een half uur iedereen zat was. Ze
vullen dus een glas (glaasje), deze keer was het gelukkig bier en geen Baijiu
(soort jenever) en dan toasten ze dus met iemand en drinken ze het in een keer
uit. Volgende glas vullen, toasten, drinken. En zo gaat het snel. Je zit dan
ook nog eens in een ruimte waar het om te stikken is. Het eten was wel lekker
Naarmate de studenten zatter worden,
worden ze ook emotioneler en dus zat al snel de halve zaal te huilen Het was
wel een beetje triestig. Om 21u werd het Sarah en mij toch een beetje te veel
en gingen we door.
Op zaterdag was er een dansvoorstelling
van een Afrikaanse dansgroep. Ik ging alleen omdat Sarah naar Beijing was om
haar vader te entertainen. Het viel nog wel mee, maar na een kwartiertje was ik
het eigenlijk een beetje moe. Tussendoor kwamen wat Chinezen playbacken en
zo. Een van onze Chineze leerkracht ging
er ook naartoe met haar zoontje van 2, na een kwartier moesten ze weg, want het
ventje had schrik van de zwarte mensen
Ik zat naast een leerkracht uit het
Franse departement en toen de Afrikanen begonnen te roepen, vroeg ze mij wat ze
zeiden. Ik zei dus dat ik geen Afrikaans spreek, maar na een kwartier vroeg ze
weer: wat zeggen ze, wat zeggen ze? Heb er gewoon even mee gelachen, ze had
wel door dat ik nog steeds geen Afrikaans kon.
Het weekend erna ging ik naar Tianjin
omdat Sarah er dan ook met haar vader zou zijn. We maakten een boottochtje door
de stad. Tianjin is eigenlijk best wel een mooie stad! Helemaal anders dan
Beijing, maar toch mooi! We gingen ook nog naar het Tianjin Museum, echt de
moeite!
Ik had wel een beetje medelijden met
Sarah. Haar vader liep wat ziek en had zo weinig interesse. Hij zei ook dat hij
niet meer wou terugkomen naar China. Zou het wel heel jammer gevonden hebben,
moesten mijn ouders zo gereageerd hebben. Want ja, China heeft nog wel enkele
problemen, maar het blijft een mooi land!
Tianjin boottocht
Tianjin boottocht
Tianjin museum: Tianjin bestond vroeger
uit heel veel concessies, rechts zie je het deeltje dat van de Belgen was. Ik
heb wel gehoord dat dat deel eigenlijk meer op een getto leek en zo De eerste
tram die hier reed, was wel door de Belgen gebouwd!
Boeddha in het midden van de straat
Begin juni hebben we dan ook nog een
barbecue gedaan bij ons thuis, om onze docenten te bedanken. Was heel lang
zoeken naar een dag die voor iedereen lukte, maar het is ons dan toch gelukt.
We hadden veel te veel eten omdat we schrik hadden dat ze misschien niet alles
zouden lusten. Song heeft namelijk nogal schrik van Westerse gerechten, ze zegt
dat wij altijd koude dingen eten Maar het eten viel in de smaak, we hadden de
avond ervoor het vlees gemarineerd, we hadden een aardappelsalade, appeltaart,
fruitsalade, Op ons dakterras = genieten! Een van de docentes schreef
vervolgens een hele mooie tekst over deze avond op haar blog. Echt leuk!
