Vorige week zaterdag
kreeg ik een sms waarin stond: 'Hallo, bent u Sofie?' (in het Duits)
Ik stuurde terug: ja, ik ben Sofie, wie bent u?
Het bleek een studente van mij te zijn en ze vroeg of ik me haar nog herinner
en ik wil je vriend worden. Ik nodig je uit om te gaan eten Ik zei dat ik me
haar herinnerde en dat het goed was dat we zouden gaan eten. Ik had wel een
probleem, want ik herinnerde haar helemaal niet. Ik had mijn klassen 1 keer
gehad en ik heb 90 leerlingen, dus dat is nu nog onmogelijk! Ik had dus
afgesproken voor het hoofdgebouw van de school met iemand die ik niet kende
Gelukkig ging Sarah ook mee; we deden alsof we druk in gesprek waren zodat zij
bij ons moest komen. Het is een tactiek, maar ik moet toch mijn studenten wat
beter leren kennen. Ik vind dat het nu wel al iets beter gaat!
Ze nam ons mee naar een
Koreaans restaurant. Blijkbaar doen die vaak zon soort tafelbarbecue. Het was
echt lekker! Eindelijk eens de smaak van echt vlees in mijn mond! Die Chinezen
snijden dat vlees altijd in zo kleine stukjes of doen er een boel saus op
waardoor je het vlees niet meer smaakt. Nu echt eens een lap(je) vlees dat (een
klein beetje) naar biefstuk smaakt.
Er kwamen nog vier
andere mensen binnen en die moesten tegen mij zeggen dat ze ook mijn studenten
zijn; ik had hen helemaal niet herkend, zelfs geen klein beetje Die Chinezen
lijken zo op elkaar (maar dat vinden zij ook van ons)
De volgende ochtend
stond ik in de douche toen het water plots heel heet werd. Ik zette het water
uit en zeepte mijn haar in. Toen ik de kraan terug opendeed, bleek er geen
water meer te zijn Heb staan wachten tot ik stond te rillen van de kou en dan
maar de soepkommen gaan vullen met koud water uit de keuken om zo mijn haar
verder te wassen. Pas tegen de middag was er weer water.
We zijn die dag ook met
Stefanie en Claudia (2 studenten Duits, een van Sarah en een van mij) gaan
winkelen in Dagang, het district waar wij hier zitten. s Middags zijn we
bezweken aan de Westerse druk: Mc Donalds Het heeft wel gesmaakt!
Daarna gingen we naar de
supermarkt, enkel om te kijken of ze er spaghetti hebben. Fons wil namelijk
spaghetti maken voor de Koreaanse docentes. Uiteindelijk ging ik de winkel uit
met 240 yuan aan gerief Dat is maar zon 24 euro, maar naar Chinese normen is
dat wel heel veel. Je kan er waarschijnlijk 2 weken van leven! Ik kocht o.a.
een Chinees schaakspel. Claudia wil het me graag leren. Ze zei trouwens ook dat
ze hier eens gaat komen koken voor Sarah en mij. Ben benieuwd!
De volgende dag hadden
we s middags een etentje met alle buitenlandse docenten (zo hadden ze ons
gezegd). Dus les tot 11u40 en 11u50 moesten we klaarstaan. Het bleek niet
zomaar een etentje te zijn, want we gingen naar een echt toprestaurant en het
was een etentje met alle afdelingshoofden en de grote directeur, meneer Wang.
De borden waren zo mooi gedresseerd, de zaal was heel mooi, mooie verlichting,
Er stonden die grote tafels in de zaal en toen bleek ook nog dat ik bij de
directeur aan tafel moest zitten. Ik was zo bang iets verkeerd te doen, want ik
ken die gewoontes nog helemaal niet. De plek waar de directeur gaat zitten is
bijvoorbeeld heel belangrijk, maar dat wist ik niet. Ik heb gewoon gewacht tot
mij gezegd werd waar ik mocht zitten
Het eten was
superlekker. Er was o.a. Peking eend. De directeur spreekt behoorlijk goed
Frans, hij was al twee keer in Antwerpen en kent meneer Haagdorens (mijn docent
Chinees van Antwerpen), dus er was wel wat gespreksstof gelukkig. Soms was het
wel een beetje raar, maar ik denk niet dat ik echt iets verkeerd deed. Op een
bepaald moment zei meneer Dong (het afdelingshoofd van Duits) dat de directeur
toestemming gaf om een tweede keer Peking eend te nemen. Toen dacht ik wel even
dat ik wel heel veel geluk had dat ik dat niet al gedaan had, want ik wist niet
dat er toestemming voor nodig is.
In het begin was het wel
raar, ze kwamen met baijiu, dit is een Chinese drank, maar heel erg straf: soms
wel meer dan 60 graden. In de namiddag moest ik nog les geven, dus dat zag ik
niet zitten. In principe mag je wel niet weigeren Maar goed, ik zei eerst in
het Duits dat ik nog les heb en of het kan om te passen enhet was gelukkig geen probleem; toen liet de
directeur wijn komen Lap, een tweede keer weigeren kon echt niet!
s Avonds waren we weer
uitgenodigd voor een etentje door een man die zijn Engels wil verbeteren.
Eigenlijk moet hij gewoon Engels leren. Hij kwam ons ophalen met zijn chique
auto om ons naar de overkant van de straat te voeren. Werkelijk
We dachten dat het eten s
middags al behoorlijk decadent was, maar dit was toch ook de moeite. De man bleef
maar eten bestellen. Het kon gewoon niet meer op onze tafel! Hij had ook whisky
gekocht: Black Label. Het was me dan toch een beetje beu, altijd maar drank
Heb gezegd dat ik niet kan drinken. Dat is heel onbeleefd, maar ik zag het echt
niet zitten. De man maakte er gelukkig geen al te groot probleem van en gaf me
cola.
Op weg naar huis passeerde we een fruitkraam en toen werd die man precies wat
gek. Hij wou ons per se fruit kopen en zomaar een klein beetje: hij kocht alle
bananen die er lagen, en geloof me, het waren er veel. Hij kocht een hele zak
vol kleine appeltjes en een hele zak vol druiven. Een hele zak!!
Bij thuiskomst moest ik
wel nog mijn les voor de volgende dag wat voorbereiden waardoor het eigenlijk
wat te laat werd, maar goed, toch een hele dag lekker gegeten
Dinsdag was het Martin
zijn verjaardag. Omdat zowel hij als ik nog les moesten geven tot 19u30
besloten we een feestje op woensdag te doen. Ik had die avond dus ook voor de
tweede keer Duitse avond. We gaan theater spelen: Assepoester (met de eerste
twee jaren). Ik vond het wel leuk. Na de les gingen we wel nog wat eten in het
Koreaanse restaurant waar ik eerder ging. Volgende zin is niet bedoeld voor
gevoelige lezers: ik at hond en hond smaakt naar lam. Sorry, maar we kregen het
voorgesteld en was wel nieuwsgierig. Je krijgt de kans nu ook niet dagelijks.
Nu het toch over dieren
gaat, nog wat dierennieuws:
- Af en toe kruipt er zon salamander voorbij, dan schrik ik mij een ongeluk.
- Maar eigenlijk is dat niet zo erg, want in het gebouw naast ons hebben de
Koreaanse docentes al 14 kakkerlakken gedood.
- En vorige week was er een vliegende kakkerlak in de cafetaria
- Onze vissen zijn dood. Hun bokaal wordt nu als bloempot gebruikt
Voor Martin zijn verjaardag gingen we dan woensdagavond naar de karaoke. In China is dat een beetje anders dan bij ons. Je krijgt een aparte kamer, met eigen toilet ook en daarin staat een grote zetel en een hele grote tv. Via de computer kies je dan je eigen liedjes. We hadden een taart gebakken, appeltaart. Sarah op zijn Nederlands en ik op zijn Vlaams. Dat is nog niet zo eenvoudig in China! Het was wel best een leuke avond.Chinezen zijn dol op karaoke!
Zo, tot slot eindelijk
eens wat fotos; met dank aan Fons die de meeste fotos maakte!
Foto 1: mijn slaapkamer
Foto 2: onze woonkamer
Foto 3: onze keuken
Foto 4: onze badkamer
Foto 5: salamander in de
woonkamer
Foto 6: woongelegenheid
van de studenten
Foto 7: taxi in de stad
Foto 8: ik (Fons)
Foto 9: cultuurstraat
(Fons)
Foto 10: cultuurstraat
(Fons)
Foto 11: Hans en
Stefanie (Fons)
Foto 12: Hans en Sofie
(Fons)
Foto 13: Martin en Sofie
(Fons)
Foto 14: Het Engels van
de Chinezen (Fons)
Foto 15: een typisch
Chinees beeld: een mengeling van oud en nieuw (Fons)
Foto 16: het plein voor
het treinstation van Tianjin (Fons)
Foto 17: Tempel Tianjin
Stefanie en Sofie (Fons)
