Ik ging een paar dagen naar Beijing gaan, maar besloot dan toch thuis te blijven. Het was de laatste weken een beetje te veel
en wil eens niet het gevoel hebben dat ik moet crossen en vliegen.
Deze voormiddag probeerde ik gitaar te spelen. Het is me eigenlijk al beu, heb te weinig geduld. Ik wil gewoon liedjes kunnen spelen,
maar zo werkt het natuurlijk niet als je niets kan. En eigenlijk doet het ook al pijn aan mijn vingers... Oefening baart kunst waarschijnlijk.
Ik was twee dagen alleen thuis omdat Sarah wel naar Beijing ging. Ik liep over de campus en het is hier zo rustig, heerlijk!
Net nu Sarah er niet is, lijkt er wel een invasie van salamanders te zijn; dat is iets minder, maar goed, misschien went het nog wel.
Enkele dingen die ik nog vergat te vertellen:
- we hebben hier dus een behoorlijk strikte avondklok. Om 22u30 wordt ons hekken gesloten. Als we later zijn, moeten we op het raam kloppen tot onze conciërge hopelijk wakker wordt en de poort wil opendoen. Dan moeten we ons 100 keer verontschuldigen en beloven dat het niet meer gaat gebeuren... Vorige week wisten we dat we later gingen zijn door de karaoke voor Martin zijn verjaardag en toen hebben we haar een zak druiven gegeven en haar dus eigenlijk omgekocht...
Het is niet alleen de avondklok, maar ook voor de vakantie wouden ze weten wat we wanneer ging doen. Best wel raar die controle.
- 14 oktober is er een sportfeest. Iedereen op deze school doet dan zo'n wit met rode training aan en doet verschillende sporten. Ze vroegen Sarah en mij of we ook willen meedoen. Geen sport, maar gewoon meelopen in een parade... Alle studenten doen dus sportactiviteiten en wij moeten gewoon een rondje rond het sportterrein wandelen, lachen en zwaaien. Tonen dat er buitenlanders zijn... Soms voel ik me hier zo een aapje waar iedereen naar kijkt en ook aan iedereen moet getoond worden. Maar goed, zal wel grappig worden in onze pakjes. Heel misschien volgen er foto's... O ja, voor dat rondje te wandelen moeten we in totaal drie keer oefenen! Een oefenronde hebben we al achter de rug, nog twee te gaan.
- Chinezen zijn gek. Hiernaast is een hotel en ik denk dat ze vuurwerk afsteken telkens er een nieuwe gast komt. Het is bijna dagelijks, maar vandaag sloeg echt alles. Ze begonnen om 8u45 en het duurde een hele voormiddag. Constant vuurwerk... En de knallen weerkaatsten tegen de gebouwen hierachter, dus je hoort een knal van het vuurwerk en een halve second later lijkt het alsof de ruiten van het gebouw hierachter springen. Wat een knallen!
Gisteren heb ik helemaal alleen iets besteld op de Chinese Amazon. Ik ben benieuwd wat zal aankomen, wanneer en hoe het zal aankomen! Ik begreep niet alles en heb gewoon hier en daar wat ingevuld en aangevinkt en plots bleek dat ik een bestelling had geplaatst. Als ik het goed begrepen heb, komen ze tot aan de poort, dan bellen ze me op, dan moet ik naar beneden gaan en dan betalen. Maar ik moet dus nog afwachten...
Ik ga het nu hierbij laten gaan slapen. Misschien probeer ik tegen het einde van de week nog een berichtje te plaatsen!
Vorige week zaterdag
kreeg ik een sms waarin stond: 'Hallo, bent u Sofie?' (in het Duits)
Ik stuurde terug: ja, ik ben Sofie, wie bent u?
Het bleek een studente van mij te zijn en ze vroeg of ik me haar nog herinner
en ik wil je vriend worden. Ik nodig je uit om te gaan eten Ik zei dat ik me
haar herinnerde en dat het goed was dat we zouden gaan eten. Ik had wel een
probleem, want ik herinnerde haar helemaal niet. Ik had mijn klassen 1 keer
gehad en ik heb 90 leerlingen, dus dat is nu nog onmogelijk! Ik had dus
afgesproken voor het hoofdgebouw van de school met iemand die ik niet kende
Gelukkig ging Sarah ook mee; we deden alsof we druk in gesprek waren zodat zij
bij ons moest komen. Het is een tactiek, maar ik moet toch mijn studenten wat
beter leren kennen. Ik vind dat het nu wel al iets beter gaat!
Ze nam ons mee naar een
Koreaans restaurant. Blijkbaar doen die vaak zon soort tafelbarbecue. Het was
echt lekker! Eindelijk eens de smaak van echt vlees in mijn mond! Die Chinezen
snijden dat vlees altijd in zo kleine stukjes of doen er een boel saus op
waardoor je het vlees niet meer smaakt. Nu echt eens een lap(je) vlees dat (een
klein beetje) naar biefstuk smaakt.
Er kwamen nog vier
andere mensen binnen en die moesten tegen mij zeggen dat ze ook mijn studenten
zijn; ik had hen helemaal niet herkend, zelfs geen klein beetje Die Chinezen
lijken zo op elkaar (maar dat vinden zij ook van ons)
De volgende ochtend
stond ik in de douche toen het water plots heel heet werd. Ik zette het water
uit en zeepte mijn haar in. Toen ik de kraan terug opendeed, bleek er geen
water meer te zijn Heb staan wachten tot ik stond te rillen van de kou en dan
maar de soepkommen gaan vullen met koud water uit de keuken om zo mijn haar
verder te wassen. Pas tegen de middag was er weer water.
We zijn die dag ook met
Stefanie en Claudia (2 studenten Duits, een van Sarah en een van mij) gaan
winkelen in Dagang, het district waar wij hier zitten. s Middags zijn we
bezweken aan de Westerse druk: Mc Donalds Het heeft wel gesmaakt!
Daarna gingen we naar de
supermarkt, enkel om te kijken of ze er spaghetti hebben. Fons wil namelijk
spaghetti maken voor de Koreaanse docentes. Uiteindelijk ging ik de winkel uit
met 240 yuan aan gerief Dat is maar zon 24 euro, maar naar Chinese normen is
dat wel heel veel. Je kan er waarschijnlijk 2 weken van leven! Ik kocht o.a.
een Chinees schaakspel. Claudia wil het me graag leren. Ze zei trouwens ook dat
ze hier eens gaat komen koken voor Sarah en mij. Ben benieuwd!
De volgende dag hadden
we s middags een etentje met alle buitenlandse docenten (zo hadden ze ons
gezegd). Dus les tot 11u40 en 11u50 moesten we klaarstaan. Het bleek niet
zomaar een etentje te zijn, want we gingen naar een echt toprestaurant en het
was een etentje met alle afdelingshoofden en de grote directeur, meneer Wang.
De borden waren zo mooi gedresseerd, de zaal was heel mooi, mooie verlichting,
Er stonden die grote tafels in de zaal en toen bleek ook nog dat ik bij de
directeur aan tafel moest zitten. Ik was zo bang iets verkeerd te doen, want ik
ken die gewoontes nog helemaal niet. De plek waar de directeur gaat zitten is
bijvoorbeeld heel belangrijk, maar dat wist ik niet. Ik heb gewoon gewacht tot
mij gezegd werd waar ik mocht zitten
Het eten was
superlekker. Er was o.a. Peking eend. De directeur spreekt behoorlijk goed
Frans, hij was al twee keer in Antwerpen en kent meneer Haagdorens (mijn docent
Chinees van Antwerpen), dus er was wel wat gespreksstof gelukkig. Soms was het
wel een beetje raar, maar ik denk niet dat ik echt iets verkeerd deed. Op een
bepaald moment zei meneer Dong (het afdelingshoofd van Duits) dat de directeur
toestemming gaf om een tweede keer Peking eend te nemen. Toen dacht ik wel even
dat ik wel heel veel geluk had dat ik dat niet al gedaan had, want ik wist niet
dat er toestemming voor nodig is.
In het begin was het wel
raar, ze kwamen met baijiu, dit is een Chinese drank, maar heel erg straf: soms
wel meer dan 60 graden. In de namiddag moest ik nog les geven, dus dat zag ik
niet zitten. In principe mag je wel niet weigeren Maar goed, ik zei eerst in
het Duits dat ik nog les heb en of het kan om te passen enhet was gelukkig geen probleem; toen liet de
directeur wijn komen Lap, een tweede keer weigeren kon echt niet!
s Avonds waren we weer
uitgenodigd voor een etentje door een man die zijn Engels wil verbeteren.
Eigenlijk moet hij gewoon Engels leren. Hij kwam ons ophalen met zijn chique
auto om ons naar de overkant van de straat te voeren. Werkelijk
We dachten dat het eten s
middags al behoorlijk decadent was, maar dit was toch ook de moeite. De man bleef
maar eten bestellen. Het kon gewoon niet meer op onze tafel! Hij had ook whisky
gekocht: Black Label. Het was me dan toch een beetje beu, altijd maar drank
Heb gezegd dat ik niet kan drinken. Dat is heel onbeleefd, maar ik zag het echt
niet zitten. De man maakte er gelukkig geen al te groot probleem van en gaf me
cola.
Op weg naar huis passeerde we een fruitkraam en toen werd die man precies wat
gek. Hij wou ons per se fruit kopen en zomaar een klein beetje: hij kocht alle
bananen die er lagen, en geloof me, het waren er veel. Hij kocht een hele zak
vol kleine appeltjes en een hele zak vol druiven. Een hele zak!!
Bij thuiskomst moest ik
wel nog mijn les voor de volgende dag wat voorbereiden waardoor het eigenlijk
wat te laat werd, maar goed, toch een hele dag lekker gegeten
Dinsdag was het Martin
zijn verjaardag. Omdat zowel hij als ik nog les moesten geven tot 19u30
besloten we een feestje op woensdag te doen. Ik had die avond dus ook voor de
tweede keer Duitse avond. We gaan theater spelen: Assepoester (met de eerste
twee jaren). Ik vond het wel leuk. Na de les gingen we wel nog wat eten in het
Koreaanse restaurant waar ik eerder ging. Volgende zin is niet bedoeld voor
gevoelige lezers: ik at hond en hond smaakt naar lam. Sorry, maar we kregen het
voorgesteld en was wel nieuwsgierig. Je krijgt de kans nu ook niet dagelijks.
Nu het toch over dieren
gaat, nog wat dierennieuws:
- Af en toe kruipt er zon salamander voorbij, dan schrik ik mij een ongeluk.
- Maar eigenlijk is dat niet zo erg, want in het gebouw naast ons hebben de
Koreaanse docentes al 14 kakkerlakken gedood.
- En vorige week was er een vliegende kakkerlak in de cafetaria
- Onze vissen zijn dood. Hun bokaal wordt nu als bloempot gebruikt
Voor Martin zijn verjaardag gingen we dan woensdagavond naar de karaoke. In China is dat een beetje anders dan bij ons. Je krijgt een aparte kamer, met eigen toilet ook en daarin staat een grote zetel en een hele grote tv. Via de computer kies je dan je eigen liedjes. We hadden een taart gebakken, appeltaart. Sarah op zijn Nederlands en ik op zijn Vlaams. Dat is nog niet zo eenvoudig in China! Het was wel best een leuke avond.Chinezen zijn dol op karaoke!
Zo, tot slot eindelijk
eens wat fotos; met dank aan Fons die de meeste fotos maakte!
Foto 1: mijn slaapkamer
Foto 2: onze woonkamer
Foto 3: onze keuken
Foto 4: onze badkamer
Foto 5: salamander in de
woonkamer
Foto 6: woongelegenheid
van de studenten
Foto 7: taxi in de stad
Foto 8: ik (Fons)
Foto 9: cultuurstraat
(Fons)
Foto 10: cultuurstraat
(Fons)
Foto 11: Hans en
Stefanie (Fons)
Foto 12: Hans en Sofie
(Fons)
Foto 13: Martin en Sofie
(Fons)
Foto 14: Het Engels van
de Chinezen (Fons)
Foto 15: een typisch
Chinees beeld: een mengeling van oud en nieuw (Fons)
Foto 16: het plein voor
het treinstation van Tianjin (Fons)
Foto 17: Tempel Tianjin
Stefanie en Sofie (Fons)
Eindelijk kan ik eens op internet... Ik ga hier echt geduld leren hebben, want als je dat hier niet hebt, word je gek.
Internet werkt nog altijd niet geweldig, we hebben nu een soort voorlopige oplossing.
Hier volgt dus een verslag van mijn eerste week in Tianjin:
De reis begon al goed door een vertraging van bijna een uur
omdat er te weinig personeel was om onze valiezen in het vliegtuig te steken.
Eigenlijk niet echt een probleem, maar ik had al heel weinig tijd om over te
stappen in Wenen, dus ik had echt schrik dat mijn valiezen niet op tijd in het
andere vliegtuig zouden zitten! Het was bang afwachten in Peking om mijn valies
op de band te zien verschijnen, maar die kwam uiteindelijk dan toch (heb een
uur staan wachten en er stonden maar 3 mensen meer die ook op hun valies
stonden te wachten; het was spannend).
De vlucht zelf was behoorlijk lastig. Zo alleen reizen is
toch maar raar Ik zat de hele tijd te denken: waar ben ik nu weer
aan begonnen Ik was dan ook behoorlijk zenuwachtig en heb amper kunnen slapen
en al zeker niets kunnen eten.
Bij aankomst wist ik al meteen dat ik in China was: ik moest
naar het toilet en daar zaten dus die Chinezen met de deur helemaal open boven
een gat in de grond Het blijft toch raar! Zeker omdat de luchthaven van
Beijing nu wel best modern is en deuren met goede sloten heeft.
Mijn chauffeur stond me op te wachten en ik mocht al meteen
mijn beste Chinees bovenhalen. Zo merkte ik ook meteen dat er nog heel veel te
leren valt, maar het viel nog wel best mee. We stapten in zijn busjes waar ik
tevergeefs zocht naar een gordel. De chauffeur startte de wagen, stak een
sigaret aan, bood mij er ook een aan (die ik natuurlijk weigerde) en we
vertrokken.
Dit was dan ook al de tweede confrontatie met China: het
verkeer. Ik wist het al van vorig jaar, maar het blijft ongelooflijk; het lijkt
wel of er geen regels zijn. Ik zag werkelijk op de snelweg een auto achteruit
rijden omdat die een afrit had gemist. Ik heb gewoon mijn ogen dichtgedaan,
anders had ik het geen 2,5 uur uitgehouden!
De chauffeur bracht gelukkig mijn valies naar boven (3de
verdiep) en hier was Sarah Jane er om me een beetje rond te leiden. Al meteen
kwam de secretaresse van de Duitse afdeling me inlichten over het reilen en
zeilen van het departement. Ze vroeg ook meteen of ik in de namiddag geen les
wou geven. Heb ik vriendelijk bedankt, ik kwam net van het vliegtuig en had een
nacht niet geslapen
Er zijn niet veel buitenlanders hier op de campus: Sarah Jane (mijn medebewoonster) en Fons uit Nederlands, Martin uit België, Joel uit Amerika en Magalie uit Frankrijk. Ook nog wel wat Koreanen, maar die zien er voor mij redelijk Chinees uit.
In de namiddag was er nog even paniek, want mijn bankkaart
deed het niet; ik kon geen geld afhalen Mijn ma belde de bank en zij konden
niet helpen. Gelukkig ging het s avonds wel terug; bizar!
Het is hier allemaal groot Ik vind ons appartement enorm
(zeker in vergelijking met de woongelegenheden van de studenten). Mijn
slaapkamer alleen is al groter dan mijn kot in Antwerpen en onze living is drie
keer zo groot als mijn slaapkamer. We hebben ook een eigen badkamer en een
keuken. Mijn bed is wel keihard en het stikt hier van de muggen. Ons gebouw
ligt nl. naast een meer (een aangelegd meer naast een aangelegde berg met
daarop kooien met apen). De omgeving hier vind ik typisch Chinees: veel volk en
niet zo heel proper, maar eigenlijk valt het nog wel best mee. In XiAn was het
vuiler, maar ik vond het ook veel gezelliger Ondertussen ben ik het wel al wat gewend en voelt het al wat meer als 'thuis'.
De tweede dag hadden we om 9u een niveautest voor ons
Chinees die veel te moeilijk was. Aan de hand van die test gingen ze het niveau
van onze boeken bepalen. Ondertussen zit de eerste week les er ook bijna op. We hebben les van 8u20 tot 11u50, behalve op donderdag. Voorlopig zijn de lessen nog een beetje te eenvoudig, maar dat zal nog wel veranderen. Er zitten gewoon veel verschillende niveaus samen in onze klas. We zijn met 5.
De Chinese studenten moeten een enorm kleine kamer delen met 6. In vergelijking met de studenten baden wij dus in de luxe. Daar slapen en
studeren ze. Ze maakten
er nog wel best iets gezelligs van, maar ik zou het niet kunnen. Binnen viel
het dus nog mee, maar ik vond de weg ernaartoe eigenlijk vreselijk
Die gebouwen zijn zo van die blokken waar overal kleren
buiten hangen, de gebouwen zien er allemaal hetzelfde uit en staan mooi op een
rij achter elkaar, hier en daar stinkt het behoorlijk, er staat een betonnen
muur tussen het gebouw van de mannen en de gebouwen voor de meisjes (1 gebouw
voor de jongens en 13 voor de meisjes), ze mogen maar op bepaalde tijdstippen
douchen, moeten daarvoor een heel eind te voet en hebben vaak geen warm water en
ze moeten ervoor betalen, ze hebben 1 ruimte met wcs voor een hele gang, enz
Als ik dat gezien heb, durfde ik niet meer klagen over dat we geen internet
hadden!
Het leven is hier duurder dan in Xian vorig jaar, maar nog
wel een stuk goedkoper dan in België. Een voorbeeld: ik betaal hier nu
gemiddeld0,80 euro voor een maaltijd
terwijl ik daar vorig jaar een hele dag voor kon eten. Het eten is heel lekker,
maar het lukt me voorlopig nog niet om echt veel te eten. Ben nog in de
aanpassingsfase waarschijnlijk. Ze eten hier ook gewoon de hele dag warm. Zowel ontbijt, middagmaal als avondmaal. Dat ben ik ook nog niet gewoon. Ik at ook al eens organen, maar had het pas achteraf door... Ik vond de textuur heel raar, maar goed, ik stond er verder niet bij stil... Hopelijk weet ik binnenkort toch min of meer wat ik op mijn bord ga krijgen!
Ik had deze week ook de eerste keer mijn klassen waar ik les moet aan geven. Ik heb 3 klassen van 28 studenten en op dinsdagavond moet ik een Duitse avond organiseren. Er was zo'n 90 man... Het was een grote chaos, maar na wat georganiseer vond ik het best nog wel een gezellige avond. Gelukkig wou Sarah meegaan om wat te helpen de eerste keer, anders was het niet te doen.
In het weekend gingen we naar de stad. Om daar te geraken, moeten we 2uur op de bus zitten. Het is dus een hele onderneming, maar het was wel een leuke dag. Ik kocht een gitaar; nog iets dat ik dit jaar een beetje wil leren... De stad is enorm en is een mengeling van Westers en Chinees. Heel veel Westerse winkels ook.
Foto's zullen later volgen, want het internet gaat nu veel te traag... (maar het werkt, hoera!)
Nu weten jullie toch al iets, hopelijk duurt het volgende bericht zo lang niet!
De laatste dag in België... Ik heb het altijd een beetje voor mij uitgeschoven, maar dat lukt nu toch niet meer! Het leek me een goed idee om een blog te maken, aangezien ik bij mijn vorig bezoek aan China niet op Facebook en zo kon (Tja, het is China en "Facebook kan hun cultuur schade toebrengen"). Ik probeer af en toe tijd te maken om hier wat 'nieuwtjes' op te zetten!
Vandaag wordt nog een drukke dag met de doop van mijn nichtje, daarom nu snel even wat informatie:
Ik vertrek voor een jaar naar Tianjin en meerbepaald naar Binhai. Even gebruikmaken van Wikipedia:
Wikipedia zegt ook het volgende:
Tianjin is een havenstad en stadsprovincie in Volksrepubliek
China met meer dan vijf miljoen inwoners. De stad ligt aan de Hai He. De naam
betekent letterlijk "hemels doorwaadbare plaats". De
stadsagglomeratie is bijzonder, omdat het sinds 2005 één van de vijf
stadsprovincies van de Volksrepubliek China is. Tianjin is na Shanghai het belangrijkste industrie- en
handelscentrum van China en een belangrijke havenstad: de haven was in 2006 de
zesde grootste haven van de wereld. Ze fungeert als doorvoerhaven voor Peking,
waarvan het 150 km in zuidoostelijke richting verwijderd is.
Binhai is een nieuwe industriezone en is heel belangrijk voor de economie. Buiten de campus is alles nog volop in opbouw zoals je heel vaak ziet in China. Daar zal ik dus studeren en Duitse les geven. Mijn school is de Binhai School of Foreign Affairs. Ik heb niet meteen een Engelse website gevonden, dus wie zich eens wil wagen aan het Chinees: http://bhws.tjfsu.edu.cn/. Hier volgt een fotootje van mijn school omgeven door de typisch Chinese smog:
