En jawel, het is me gelukt om weer zo lang te wachten om mijn blog aan te passen. Echt niet omdat ik niet wil, maar omdat ik meestal zo blij ben dat ik eindelijk kan gaan slapen, dat ik dan voor slapen kies i.p.v. mijn blog aanvullen. Aangezien het zo lang geduurd heeft, wordt het een heel lang bericht. Ik probeerde de foto’s er wat tussen te zetten zodat er meer afwisseling is, maar alle begrip als je ergens in het midden in slaap valt en dus niet aan het einde geraakt…!

Er is dus weer heel veel gebeurd, maar te veel om alles te vertellen. Het meeste ben ik trouwens al vergeten. Het wordt dus een blogbericht met de hoogtepunten.

Te beginnen met het verlengd weekend Beijing. Om de een of andere reden had ik het idee dat het in Beijing warmer ging zijn dan hier, maar dat was dus maar een stom idee. Het was er nog een pak kouder! Bij aankomst op donderdagavond maakten we nog een behoorlijk lange wandeling. Fons ging ons een leuke wijk laten zien. Bij aankomst bleek deze wijk helemaal niet meer bestaan; het was een groot bouwwerf. Tja, China staat niet stil!

’s Nachts heb ik amper geslapen. Ik had het zo koud… Ook Sarah lag te rillen. Vreemd, want de jongens hadden er geen last van… Op vrijdag heeft het een hele dag gesneeuwd. En ja, het was koud. We gingen naar de zoo, want onze leerkracht had gezegd dat we dat niet op zaterdag of zondag mochten doen, wegens te veel volk. Normaal moet je aanschuiven en kom je slechts voetje voor voetje vooruit; nu was er niemand… Ik denk dat we maximum 10 man zijn tegengekomen. Met dank aan de sneeuw! De panda’s waren wel eens leuk om te zien. Daarna gingen we nog naar de reptielen kijken. De rest van de zoo deden we niet omdat Fons zei dat de dieren er echt niet gezond uitzien en van de ene kant van hun kooi naar de andere lopen. En och, ik ben toch niet zo zot van dieren…

Panda's:

’s Avonds hadden we met Jeroen en Renée afgesproken (2 Nederlandse klasgenoten van Antwerpen). Renée moest er optreden in een bar. Was wel gezellig, maar ik was eigenlijk behoorlijk snel al moe. Maar toch werd het weer behoorlijk laat. Het is wel eens fijn geen avondklok te hebben! Voor ik ging slapen, trok ik nog wat extra kleren aan en we lieten ook de airco op 20 graden staan: het werd een goede nacht zonder trillen.

Optreden Renée 

 Bar Beijing

Voor de rest van het weekend was het eigenlijk de bedoeling dat Sarah enkele dingen zou bezoeken in Beijing, maar uiteindelijk hebben we een weekend lopen winkelen… Sarah had een jas nodig en we wouden ook kerstcadeautjes kopen zodat we die op zondag nog konden opsturen. Het is namelijk goedkoper vanuit Beijing. Het winkelen was ook wel een belevenis. Alle verkopers vallen je lastig en willen je erop leggen.  Als ze dan merken dat je Chinees praat en best wel weet dat ze een veel te hoge prijs aanrekenen, zijn ze iets minder enthousiast.

Hotpot in Beijing (soort Chinese fondue)

Ik kon er niet aan weerstaan

Zaterdagavond gingen we nog naar een acrobatenshow kijken. Alles leek zo maar heel nipt goed te gaan; dat maakte het wel spannend…

Op zondag gingen we Peking eend eten in een wat duurder restaurant. Het was het wel waard, want de eend was echt heel lekker, maar ik had zo weinig honger. Ze hadden nog andere gerechten besteld, maar daar heb ik niet van gegeten. Zonde van het geld…

Het was de bedoeling dat we daarna nog naar de post zouden gaan om onze geschenken te versturen, maar er bleek geen tijd meer. Uiteindelijk moesten we letterlijk lopen voor onze trein en die hebben we dan ook nog, echt heel nipt, gemist! Een half uur wachten op de volgende en op die konden we dan niet zitten.

De cadeaus probeerden we de volgende dag hier in het postkantoor, maar het was zo’n gedoe. Ik had alles mooi ingepakt en ik moest alles openmaken. Ik had een kerstboom op de doos getekend en daardoor kon het niet worden verzonden… Na een paar dagen te hebben geprobeerd besloot ik dan maar om geen pakjes op te sturen. Wel jammer, maar goed… Vooral jammer voor Sarah, want zij liep dus een heel weekend inkopen te doen voor niets eigenlijk.

Zo, dat was hoogtepunt 1. Hoogtepunt 2 is waarschijnlijk het maken van de jiaozi. Jiaozi zijn een soort deegzakjes met vulling. De docenten kwamen op woensdagochtend bij ons thuis en we vouwden samen de deegzakjes. Onze ene leerkracht (Wang) zei dat we het heel goed deden (doet ze ook tijdens de les) en de andere leerkracht (Song) zei dat we bij de tweede lading niet meer mochten helpen, want dat ze door ons niet lekker smaakten… En ook zij doet zo tijdens de les. Was wel grappig. Daarna hebben we ze allemaal samen opgegeten.

Wang

Song

Hoogtepunt 3 was waarschijnlijk nog ergens tussendoor, maar ben al vergeten wanneer precies. We gingen naar een Wushu school ergens in the middle of nowhere. Het was er echt zo verlaten, platteland en dan plots zo’n heel modern gebouw: een wushu-school (Chinese gevechtssport). Fons en Joel deden namelijk mee aan een wedstrijd. De bus vertrok om 6u ’s ochtends… Was wel leuk om te zien, maar als zij niet aan de beurt waren, was het soms wel een beetje saai. Mijn opdracht was om alles te filmen. Ik heb er dus eigenlijk ook niet zoveel van gezien, want filmen en kijken tegelijk is best moeilijk.  In de namiddag ging ik met Sarah en Young naar de stad waar we pizza aten. Voor de eerste keer sinds ik hier ben! We gingen naar de Pizzahut. Het was heel erg duur en eigenlijk helemaal niet zo lekker.

28-12-2011 om 17:06 geschreven door Sofie  

Nu is het pas lang geleden! Het was superdruk en het zal eigenlijk alleen maar drukker worden.
Het is niet zozeer dat we veel weggaan of zo, maar toch zit de agenda telkens vol. Ik ben hele dagen van ’s ochtends tot ’s avonds bezig.
Eigenlijk is het wel jammer dat hier zo weinig te doen is. Het leven speelt zich zo grotendeels op de campus af en het wordt een beetje saai soms. Met de studenten is er wel altijd iets te beleven, hoor, maar het zou wel fijn ook eens iets echt te doen. Als ik zoiets tegen een Chinees zeg, dan kijkt die je heel verwonderd aan en zegt: “Maar we kunnen toch gaan eten?!”. Gaan eten kan je hier inderdaad. Als je eens iets echt wil doen, moet je eerst een uur en half op een bus zitten…

Eigenlijk moet ik al bijna drie weken terug gaan: de verjaardag van Sarah. Ze was jarig op vrijdag en toen gingen we met Fons, Martin en Stefanie naar een restaurant hier in de buurt waar je ook Peking eend kan eten. De Peking eend vond ik heel lekker, maar de rest viel behoorlijk tegen vond ik. En het was nog behoorlijk duur ook. Op zaterdag wouden we het dan met de anderen vieren (vrijdag is een te drukke dag voor Sarah met zowel Chinese als Duitse lessen). Het eerste probleem was al dat de studenten niet binnen mogen. Als we haar verjaardag buiten school zouden vieren, dan moesten we weer om 22u30 thuis zijn. Dus we besloten om ’s middags met de studenten te gaan eten en ’s avonds zouden we het thuis vieren met de anderen docenten.
Het eten ’s middags was eigenlijk best gezellig. We waren in totaal met 10, dus er was echt heel veel eten! Ook ’s avonds was het tof. Jeroen, een jongen waarmee ik samen studeerde, was ook naar Tianjin gekomen. Hij studeert nu in Beijing voor een jaar. Het was wel leuk hem terug te zien.
Fons en ik hadden vrijdagnamiddag taarten gemaakt: een appeltaart en een bananencake. Normaal is Sarah hier de persoon die alles bakt en voor recepten en zo zorgt, maar we deden het met twee en de taarten vielen in de smaak!
Weet trouwens niet of ik al vermeldde dat we een oven kochten. Hij is best groot; handig!
Op zondag gaven we dan Jeroen nog een korte rondleiding in Tianjin en zetten hem af aan het station…

Een week later kregen we een uitnodiging van het Duitse departement voor iets. Ik zeg ‘iets’ omdat eigenlijk niemand echt wist wat het was. Mijn studenten noemden het een ‘feestje’, het secretariaat noemde het ‘een culturele bijeenkomst’. Op voorhand moesten we bij Frau Tang gaan, want de school had eten besteld en dat konden we daar samen opeten. Dat eten was nog best lekker!
De avond zelf bleek een soort wedstrijd zijn van en voor de studenten uit het eerste jaar. De departementen van Frans, Duits, Russisch en Spaans moesten tegen elkaar strijden: liedjes zingen, quiz, toneel, … Het was hilarisch… Niemand kon er eigenlijk echt veel van, veel was niet goed voorbereid en er liep heel veel mis. Maar het was echt wel leuk. Toen we aankwamen werden Sarah en ik naar onze plaats geleid, op de eerste twee rijen en toen de activiteiten eindelijk begonnen (een half uur te laat) werden alle docenten afgeroepen die er waren en moesten we rechtstaan en zwaaien. Vond ik al beetje raar.
Het Duitse departement was veruit het beste; ze waren het enige departement dat ook werkelijk moeite deed om Duits te praten. Bij de anderen was het bijna allemaal Engels. Op het einde werden Sarah en ik op het podium geroepen om de studenten een soort certificaat te geven. Daar was ik niet op voorbereid, maar goed, we zullen er maar aan wennen.

Ondertussen heb ik mijn studenten een tussenexamen gegeven. Het was niet zo leuk eigenlijk. Ben nog nooit boos geweest of hen, zelfs niet een beetje; maar nu hebben ze me wel boos gekregen. Voor de test begon, zei ik dat ze geen gsm en geen woordenboek mochten gebruiken. Afkijken mag natuurlijk ook niet. Dat leek me logisch. Maar voor die Chinezen is het dus helemaal niet logisch. Ik heb zoveel gsm’s gewoon afgepakt, zelfs 2 digitale woordenboeken. Het aantal studenten dat afkeek, was zelfs niet op 5 handen te tellen. Vreselijk… 1 jongen waarschuwde ik 3 keer dat hij moest ophouden. Uiteindelijk vroeg ik hem vooraan te komen zitten. Hij weigerde. Ik zei dat hij een keuze had: vooraan zitten of een 0. Hij koos de 0… Heb hem dan maar de klas uitgezet. Deze jongen moet dit vak al voor de tweede keer doen. Ik begrijp het niet.
Ik had het examen echt niet moeilijk gemaakt. Ze kregen een liedje waarin ze woordjes moeten invullen, 2 luisterteksten met enkele vragen en dan een kruiswoordraadsel met geziene woordenschat. Een derde is erin geslaagd een onvoldoende te halen. Triestig…
Ondertussen kregen ze al een grote preek en over hoe er bij ons met ‘valsspelers’ wordt omgegaan. Ik hoop dat ik een beetje kon doordringen.

Ik moest nu wel al mijn eindexamen indienen. Ik heb twee verschillende. Zo kan ik buren een verschillend examen geven. Waar de ene persoon B moet invullen, moet de buurman of –vrouw A invullen. Ik vrees dat het tot een pak meer onvoldoendes zal leiden, maar kan niet tegen valsspelen…

Sarah had haar studenten van het eerste jaar ook een test gegeven. Wat die niet allemaal hebben opgeschreven. Het zou niet mogen, maar bij het verbeteren hebben we toch wel veel plezier gehad!

Gisteren kreeg ik ook mijn eerste les Chinees schaken. Ik ging eerst met mijn studente (Claudia) hotpot eten (een soort fondue). We kregen de menukaart en ze bleef maar vragen of ik dit en dat al gegeten had. Telkens zei ik dat ik het niet wist of dat ik het nog niet at en toen bestelde ze het en zei dat ik eens moest proberen. Het resultaat: veel te veel eten! Maar wel lekker.
Daarna gingen we naar het theehuisje op de campus en speelden we schaak.

Ik word trouwens steeds Chinezer: ik kocht nu ook een theefles en loop daar nu mee rond zoals alle Chinezen. Eigenlijk drink ik niet graag thee, maar ik drink wel heel graag melkthee! En nog het liefst van al chocolademelkthee. Dat doe ik dus in mijn fles en dan neem ik die mee naar de les.

Het Chinees gaat jammer genoeg niet vooruit het zoals het zou moeten. Ik heb te weinig tijd om mijn woordenschat uit te bereiden. Ik begrijp wel alles steeds beter en met mijn eigen woorden maak ik me wel verstaanbaar, maar het is niet voldoende. Voor ik ga slapen, lees ik wat, maar dan ben ik eigenlijk te lui om de karakters op te zoeken doe ik niet ken. En als je dat niet doen, leer je natuurlijk niet zo super veel bij.

De lessen worden wel steeds leuker. De docenten merken dat de boeken wat te eenvoudig zijn en we het niet altijd zo leuk vinden, dus dan beginnen we vragen te stellen en wordt het eigenlijk een verteluurtje. Vorige week had ze foto’s van haar familie meegebracht en dan ging het daarover. Haar man werkt al 7 jaar in Madagascar en ze ziet hem maar 2 keer in een jaar. Ze hebben een zoontje van 2 en het zoontje heeft zijn vader niet zo graag en noemt hem “nonkel”. Vreemd…
We vertelden haar ook het verhaal van sinterklaas. Martin en Sarah maakten een tekening op het bord terwijl Fons en ik vertelden. Was wel leuk.
Deze week mogen we allemaal een foto meenemen en dan het verhaal errond vertellen. Klinkt wel leuk! Onze andere leerkracht heeft ons ook gevraagd om een artikel voor de schoolkrant te schrijven.

Ik ga het hierbij laten, want ik heb nog werk voor mijn Duitse les van morgen. Het thema is eten! Het wordt wel alweer een hele drukke week. Dinsdag heb ik bijvoorbeeld van 8u20 tot 19u30 les! Een klein beetje te veel van het goede, maar het zij zo. Nog enkele weken en het is vakantie!

O ja, volgend weekend gaan we naar Peking (vertrek donderdagavond, terug zondagavond). Kijk ik wel naar uit! Sarah en Martin waren er nog niet, dus die moeten nog veel bezoeken. Ik weet niet of ik alles zal meedoen, want ik moet het dan in januari opnieuw zien met mijn ouders. Maar we zien wel. Anders dool ik wel een beetje door de straten van Beijing. Is wel een leuke stad!

Tot de volgende! Hopelijk duurt het nu zo lang niet!

De tekening van Martin en Sarah

De taarten die Fons en ik gemaakt hadden

Ter illustratie van eten in China: het etentje voor de verjaardag van Sarah (heel veel eten in het midden van de tafel)

Jeroen in Tianjin

Tianjin

Bus terug naar huis: lang aanschuiven

27-11-2011 om 14:53 geschreven door Sofie  

Maandag was Halloween en besloten we naar een 'horrorfilm' te kijken. Young (Koreaanse docente) en Fons kwamen ook, er was popcorn, er was chocolade en we hadden een film. Ik ben wel al de titel vergeten. Het horrorgehalte bleek heel goed mee te vallen, maar het was wel een fijne avond. De volgende dag was het wel heel lastig om op te staan voor de les...

 Dinsdag  kwam Sarah naar huis met een studente en de conciërge hield hen tegen; het meisje mocht niet mee naar binnen... De conciërge begon zelfs te schreeuwen tegen de studente... Woensdag was het hetzelfde bij een andere studente. De studenten wouden ook niet vertalen wat ze aan het schreeuwen waren. Veel moois zal het dus niet geweest zijn. Sarah zei dat ze zich niet moesten aantrekken en gewoon meekomen naar binnen, maar ze wouden niet meer... Donderdag zijn we dan met een contactpersoon hier gaan praten om dit aan te kaarten en er blijkt een nieuwe regel te zijn: geen studenten meer bij de buitenlandse docenten. Die zouden een gevaar voor ons en de andere docenten kunnen zijn... Het probleem is dat die studenten wel onze vrienden zijn. Op vrijdag avond ging mijn studente voor Sarah en mij iets typisch Chinees komen koken, heb ik moeten afzeggen. Zondagavond (vandaag) ging Hans komen omdat wij voor hem wouden koken. Die jongen deed al zoveel voor ons dat we hem op deze manier wouden bedanken. Hebben we moeten afzeggen. Sarah krijgt op dinsdag les voor haar Guzheng (muziekinstrument) van twee studenten, zou ook niet meer kunnen. Die  nieuwe regel was dus een serieuze tegenvaller... Er wordt al bepaald wanneer we moeten thuiszijn (22u30); daar leerden we mee leven, maar dat er ook voor ons wordt bepaald wie in ons huis mag en wie niet, vonden we niet zo leuk. Morgen gaat een docent die hier al meerdere jaren is met de directeur praten. Hopelijk willen ze de regel een beetje veranderen. Vorige week zijn hier ook overal camera's geïnstalleerd. Je komt er dus niet meer ongezien in!

We gebruiken de airco als verwarming omdat het toch wel te koud is en de echte verwarming werkt pas vanaf half november. Vrijdag hadden we de airco laten aanstaan terwijl we gaan eten waren en toen we terugkwamen rook het zo verbrand in huis. We hebben alles afgelopen, maar konden niet vinden wat het was. De ramen opengezet en voor de zekerheid ook maar de airco uitgezet. De geur werd beter, dus we hadden een vermoeden dat dat het probleem was. Het gevolg was natuurlijk dat het ijskoud was in huis. 's Ochtends deden we een nieuwe poging om de airco aan te zetten en plots hoorden we wat geritsel en kwam er rook uit het stopcontact! De stank was ook terug; probleem gevonden dus! De stekker was aan het stopcontact gesmolten. Toen we het losgekregen hadden, bleek dat er een gat in het stopcontact gebrand was! We hebben eigenlijk wel geluk had, want vlak naast het stopcontact hangt een gordijn en onder het stopcontact staat een zetel. Als er een vonkje was weggesprongen... En wij waren niet thuis! Nu doen we dus alles uit als we weggaan!

Zaterdag ging Sarah naar de stad met een van haar studenten omdat ze vormpjes wou kopen om muffins te maken. Volgende vrijdag is ze jarig en ze gaat voor al haar studenten muffins bakken. Ze kocht dus ook meteen een oven. We hadden afgesproken dat ze een mocht kopen als die minder dan 400 yuan kostte. Ze vond een redelijke grote voor 310 inclusief verzendingskosten (ongeveer 35 euro of zo). Dus nu hebben we ook een oven! 

O ja, vrijdag ging dus een studente komen koken, maar omdat ze niet binnen mag, hebben we haar mee uit eten genomen. Ze weet dat ik van zoete dingen houd, dus ze bestelde heel veel zoete gerechten. Het was precies een dessertbuffet i.p.v. een avondmaal. Maar wel lekker natuurlijk! Misschien even de Chinese gewoonte uitleggen voor de duidelijkheid: Als je bij ons in een restaurant eet, bestelt ieder zijn gerecht en dat eet hij/zij op. Als je in China met bijvoorbeeld 4 personen naar een restaurant gaat, dan bestel je bijvoorbeeld 6 gerechten (het best een even aantal; oneven brengt ongeluk); deze 6 gerechten worden in het midden van de tafel gezet (vaak kan dit midden ook rondgedraaid worden) en iedereen eet samen van deze 6 gerechten. Vind ik wel heel gezellig, maar is dus een groot verschil met ons. We hadden vrijdagavond o.a. gekaramelliseerde bananen; Jezus, dat was lekker!

Ik denk dat er voor de rest niet zoveel nieuws is. Ik hield het sporten ondertussen al twee weken vol! En ik kan ook terug op Facebook. Fons kon het regelen op een of andere manier. Kon eindelijk een heleboel foto's van Lotte zien!

Er volgen nog een paar foto's van de sportdag. De eerste is met de man die voorliep met de vlag. De tweede met onze 'leraar'. Hij leerde ons hoe we moeten lopen, zwaaien en lachen tegelijkertijd... En de laatste is gewoon een foto met enkele vrienden: Maggy (Franse docente), Young (Koreaans) en Sarah.

En nu ga ik nog een beetje studeren! 

06-11-2011 om 04:43 geschreven door Sofie  

Week 24-31 oktober
Buiten de gewone drukte van lessen en studeren, is er deze week niet zoveel gebeurd. Het zal dus een behoorlijk kort bericht worden.

Tussen 9u50 en 10u10 hebben we pauze. Er kwam een vrouw van het secretariaat zeggen dat we ’s middags om 11u40 moesten klaarstaan om te gaan eten met  de directeur en een docente uit Antwerpen. Vond ik niet echt zo fijn, want had dan geen tijd meer om mijn Duitse les nog op punt te stellen en geen tijd om iets anders aan te trekken. Maar goed, we hadden niet veel keuze.
De vrouw bleek een collega van professor Zhang te zijn (mijn professor Chinees uit Antwerpen) van de Management School.
Ze was naar de prinselijke missie geweest en zei dat wij er eigenlijk ook bij hadden kunnen zijn. Hadden we dat maar vroeger geweten…!
Nu was ze op onze school hier omdat er een samenwerking wordt gestart. Het was wel gezellig en natuurlijk was het eten ook wel lekker, maar alweer jammer dat het een maandagmiddag was; iets na 13u moest ik door, want nog een hele namiddag Duitse les.
De vrouw kon ons wel enkele goede tips geven wat contacten in China betreft.

Maandagavond ging ik spinnen met Sarah. Moet toch nog serieus werken aan mijn conditie; het spinnen deed echt pijn… Na het spinnen nog even gelopen en dan naar huis.

Vanaf deze week heb ik ook op woensdagavond les. We willen meedoen aan een Chinees examen en 1 les per week is te weinig om ons voor te bereiden. Na de les ging ik nog lopen en dan was het drukste deel van de week eindelijk voorbij.

Donderdag was de tweede Taekwondoles. Er waren al veel meer mensen dan de eerste keer. Daarna deden we nog mee aan de yogales. Oh God, daar heb ik afgezien! Ik ben echt niet lenig genoeg…

Vrijdag was best een rustige dag. Op zaterdagochtend had ik om 9u met een studente van Sarah afgesproken om te gaan tennissen. Ze had er zo lang om gezeurd… Bleek dat ze nog maar 1 keer op een tennisveld had gestaan en helemaal geen balgevoel heeft. Ze zei: “but you can teach me”
Tja, ik had gewoon uitgekeken naar een partij tennis. Ik heb dan gezegd dat ze een beetje tegen de muur moest oefenen. Het was dus niet zo fijn, maar goed, volgende week een nieuwe afspraak…
Daarna gingen we naar het centrum (het centrum van ons stadje, niet van de grote stad). Sarah en Fons wouden foto’s laten printen, ik had enkele dingen nodig uit de supermarkt.

Vandaag (zondag) eigenlijk een hele dag in de zetel gezeten en Chinees gestudeerd, een reisroute opgesteld voor mijn ouders, wat tv gekeken, enz. Leuk eens een dagje niets moeten doen!
Deze avond ging ik eten afhalen voor Sarah en mij en ik voelde dat me iemand achtervolgde. Er kwam een meisje aangelopen en ze zei dat ze me had zien tennissen op zaterdag en ze graag vrienden wou worden om haar Engels te verbeteren. Hoera, weer een vriend erbij… J
Maar misschien, héél misschien kan zij wel tennissen…

Nog wat foto’s van de barbecue van vorige week

Barbecue

Barbecue - Twee studenten uit mijn klas

Fruit plukken (toen we naar de Muur gingen); Sarah en ik toonden welke appels Frau Tang moest plukken (de secretaresse van het Duitse departement)

Fruit plukken – Shizi: een Chinese vrucht

30-10-2011 om 14:04 geschreven door Sofie  

22-10-2011 om 08:36 geschreven door Sofie  

Mijn excuses dat het zo lang duurde… Er is gewoon zoveel te doen: Duitse lessen voorbereiden, verbeterwerk, Chinese lessen, huis opruimen, mensen uitnodigen, gaan eten, wat sporten, inkopen doen, slapen,… Er blijft nog zo weinig tijd over om mijn Chinese lessen ook te studeren en om mijn blog te schrijven.

Enkele weetjes:
- het pakje dat ik bestelde via Amazon kwam twee dagen later aan. Helemaal zoals ik het gevraagd had. Ik bestelde ondertussen al boeken en een dvd-speler. Via het internet kost het heel wat minder geld.
- Facebook en Youtube kan ik niet meer gebruiken. Deze programma’s zijn geblokkeerd in China en je hebt een speciaal programma nodig om erop te kunnen. Dat hadden we, maar het werkt niet meer. Dus voor wie een mailtje via Facebook stuurde: sorry, ik kan het niet lezen…

Vakantieweek 3-7 oktober
In de vakantie is eigenlijk niet zo heel veel meer gebeurd (of toch niet dat ik me nu nog herinner). Op vrijdag ging een studente van Sarah ons meenemen naar een Duitse supermarkt. We waren bijna 3u onderweg om er te geraken en de Duitse supermarkt bleek een Makro te zijn. Veel Duitse producten hadden ze er niet, maar goed, het was wel eens leuk. Er was zo veel chocolade; zelfs Côte d’Or! De prijzen waren dan ook wel vergelijkbaar met de Europese. Heel erg duur dus voor Chinezen. We gingen niet veel kopen, maar uiteindelijk stapten we toch met een behoorlijke kar buiten. We kochten o.a. een barbecue en aangezien ze redelijk veel verse producten hadden, kochten we alles om spaghetti te maken. Als je goede spaghettisaus wil maken, kost het hier behoorlijk wat geld!
Dat was ook meteen het einde van onze uitstap, want met al die zakken kan je niet nog eens de stad gaan rondlopen. We stopten enkel nog eens aan een winkelcentrum omdat Sarah sportschoenen nodig had en dan begon de reis terug naar huis. ’s Avonds maakte we dan de spaghetti en nodigden Fons en Martin ook uit. De spaghetti zag er echt niet uit… De saus was een bruine pap en leek precies al eens gegeten, MAAR: de smaak was echt heel goed. Het smaakte naar onze spaghetti!

Ik had er dan zo naar uitgekeken om nog 1 keer te mogen uitslapen op zondag (want eigenlijk lukte dat niet echt in de vakantie), maar toen bleek dat we les hadden in de voormiddag… We wisten dat de lessen van donderdag en vrijdag werden ingehaald op zaterdag en zondag, maar we dachten dat dat wel niet voor buitenlanders zou zijn omdat het maar al te belachelijk is. Maar toch, we hadden dus les op zondagvoormiddag en daardoor was de vakantie al een dag eerder gedaan dan ik dacht.

Week 10-16 oktober
In deze week was het dus weer telkens vroeg opstaan. Daardoor ging ook het aantal keren lopen behoorlijk snel achteruit…
Op maandag en donderdag was het dan nog eens oefenen voor de sportdag. Zelfs een generale repetitie waarbij we onze kleren moesten aandoen.  De studenten hebben toch plezier als ze ons bezig zien…
En vrijdag was het dan zover! De grote dag. Om 8u moesten we op het sportveld zijn en om 8u30 begon de parade. Onze groep had wel succes. Iedereen zwaaide en riep; was wel leuk! Ik weet niet zo goed of ik er foto’s van durf op internet zetten.
Daarna had Fons nog samen met de Amerikaan en een Chinese een optreden Wushu (soort vechtsport) en Fons deed nog mee aan een loopwedstrijd (die hij ook won). We bleven ook supporteren voor onze studenten.

In principe ging ik in dat weekend naar Xi’an gaan om er de verjaardag van Emily te vieren, maar ik ging meer op de trein zitten dan dat ik daar kon zijn en moest er mijn hele maandbudget aan geven. Het was dus veel te moeilijk om te regelen voor 1 weekend.
Er bleek nadien ook nog een uitstap naar de Muur gepland te zijn op zaterdag 15 oktober. We moesten om 6u klaarstaan en ontbijt zou inbegrepen zijn: 2 broodjes, worst, ei, melk, chips, koek. De broodjes bleken cake te zijn. We krijgen een vanillecake en een chocoladecake. Het ei was een vacuümverpakt zwart ei. Het worstje was wel heel geurig vleesafval in de vorm van een worstje geperst. De melk was lauw. Wat een ontbijt! Maar ze hadden wel moeite gedaan.
Het was drie uur rijden. Toen we er aankwamen, was er zoveel volk… De Muur was echt de moeite, maar er was te veel volk en het was eigenlijk ook een beetje te warm. Het was ook een heel lastig stuk Muur. Ik ging dan ook niet helemaal tot boven en ging vroeger naar beneden om daar ook nog wat te kunnen zien. Er was o.a. een gallerij vol gedichten van Mao. Meneer Shao (het hoofd  van het international exchange center) vertaalde ze en gaf wat uitleg.
Vervolgens gingen we naar een Chinees restaurantje voor wat ‘country food’. Het was echt heel lekker! Er was alleen een hele grote griezelige vis die me lag aan te staren en het een klein beetje verpeste, maar het andere eten was heel lekker! We hadden precies ook honger, want er was niet zoveel over.
Daarna weer op de bus voor een klein uurtje; we gingen fruit plukken! Was wel leuk, bij oude Chinezen. Ze hadden appels, peren en nog wat typisch Chinees fruit. We kregen elk 20 yuan om fruit mee te kopen (20 yuan is goed voor zo’n goede 2 kilo fruit).
En dan een bijna 4u durende reis naar huis… Dat was ook wel bijzonder: sommige docenten woonden meer in de stad en wouden dus ook niet mee helemaal terug naar onze campus. De buschauffeur zou hen dus onderweg ergens afzetten. Ik had niet gedacht dat die ook echt gewoon plots zou stoppen op de snelweg om de mensen eruit te laten!

De dag erna heb ik met Sarah ons terras gekuist. Het was zo’n smerige boel. Onze muren van het gebouw zijn eigenlijk gewoon beton, maar om het er te laten uitzien als bakstenen hebben ze de muur volgeplakt met plakband om dan de muur te spuiten. Vervolgens verwijderden ze het plakband en zag de muur er dus uit alsof het bakstenen zijn. Maar al deze plakband hebben ze wel gewoon op ons terras gesmeten! Het was dus een grote plakboel. En dan nog erger: de werkmannen hebben ons terras gewoon als toilet gebruikt. Echt waar, het was zo vies… Dus al onze moed samengeraapt en er gewoon aan begonnen. We moesten wel, want de volgende vrijdag zouden we een barbecue hebben!

Ik weet niet meer precies wanneer, maar ergens in deze week hebben we pannenkoeken gemaakt. Was zo lekker! Met chocoladesaus en zo…
Op donderdag hadden we ook onze eerste les Taekwondo. Ook dit is een vechtsport, maar zonder wapens en het belangrijkste is zelfverdediging. Een beetje schoppen tegen kussens en Sarah op de grond smijten. Was wel grappig en we gaan zeker nog terug!

Week 17-22 oktober
Dinsdag was Stephanie jarig, dus gingen we ’s avonds gaan eten. Het was wel best lekker, maar ik was een beetje te moe. Had een hele dag les gehad. Op dinsdag moet ik de Duitse avond organiseren en is toch altijd heel intensief, dus ik was echt doodop. Ik zie behoorlijk snel rood en als ik zo constant alles met handen en voeten probeer uit te leggen of van groep naar groep moet lopen, dan zie ik zeker rood. De studenten vonden het zo leuk dat de Duitse avond eindigde in een fotosessie…
Ze zijn zo lief de studenten. Na de les op maandag kwamen er drie meisjes naar mij en ze waren het ene meisje aan het aanporren; ze moest me iets vragen. Of ik, als ik eens tijd had, met hen zou willen gaan eten… Toen ik zei dat ik dat graag eens zou doen, gingen de vuisten in de lucht en maakten ze bijna een vreugdedansje. Op de gang hoorde ik hen nog een beetje gillen. Best grappig! Ook op woensdag kwamen er enkele studenten bij mij na de les en ze nodigden me uit naar een feestje in november. Een feestje voor de eerste twee jaren. En ik mocht kiezen: of ik zong een liedje, of ik deed een dansje of ik deed een hele show. Toen ik vroeg of ik dat samen met hen moest doen, was het antwoord: “neen, jij alleen, of breng Sarah mee!”
Ik heb gezegd dat ik hen een liedje zal leren en dat we dan alsnog samen kunnen zingen. Volgende les leren we dus een liedje!
Een van mijn studenten had een cadeautje meegebracht van haar thuis. Ze komt uit Mongolië. Het was gedroogd rundsvlees (het zag er heel raar uit en helemaal niet smakelijk, maar smaakte echt wel ok) en een doosje in de vorm van een Mongolische hut. Deze studente komt ook naar onze barbecue.

Woensdagavond was er theater. Er kwam een Brits theatergezelschap naar school en ze speelden “A Midsummer Night’s Dream” van Shakespeare. Vond het echt heel goed gebracht en het was leuk nog eens naar het theater te gaan!

Donderdag gingen we boodschappen doen voor de barbecue van vrijdag. Daar ging onze tweede les Taekwondo dus…
Vrijdag deden we dan de rest van de boodschappen en heel veel voorbereidingen. Er kroop heel veel tijd en geld in, maar het was echt wel de moeite. We hadden mooi rundsvlees gevonden, kippenvleugeltjes, kippenvlees en varkensvlees. We hebben een marinade gemaakt en het was echt zo lekker. VLEES!
Daarbij hadden we nog een salade gemaakt, twee pastasalades, aardappelsalade, fruitsalade, aardappelen, heel veel groenten, brood, … Het was echt zo lekker en gezellig. We waren in totaal met 10 (5 studenten). Ik had gedacht dat het wat te koud ging zijn omdat het ’s avonds toch wel behoorlijk afkoelt, maar het viel nog best mee!

Vandaag is zaterdag en eindelijk een beetje op het gemak. Vandaag niet veel gepland. Mijn blog aanvullen, daarmee zal ik al een halve dag bezig zijn, wat mails beantwoorden, misschien eens een Chinees boek opendoen. Heel misschien nog eens mijn gitaar vastnemen. Zou eigenlijk echt moeten, maar het deed me toch te veel pijn de vorige keer… Het zou wel best triestig zijn als ik op het einde van dit jaar nog altijd geen liedje uit de gitaar krijg… Dus ik kan de dag wel vullen, maar het zal toch rustig zijn. Ik begin alvast met een lange douche!

Sportdag

Sportdag - Fons

Sportdag – Wushu leerkracht

Sportdag - parade

Sportdag - parade

Sportdag – onze groep

Sportdag – Sarah, Stephanie, Sofie

De Muur – kijk hoe een mooie blauwe lucht er was!

De Muur

De Muur

Muur

Muur

Mao en de Muur

Shao wou per se een foto trekken van mij en deze rotsblok waarop staat: als je de Muur niet hebt beklommen ben je geen compleet mens. Waarop hij me de hand schudde en proficiat wenste…

Shao wou per se een foto trekken van mij en het kanon…

22-10-2011 om 08:23 geschreven door Sofie  

05-10-2011 om 03:41 geschreven door Sofie  

04-10-2011 om 00:00 geschreven door Sofie  

Een week gepasseerd en zoveel gebeurd...

Vorige week zaterdag kreeg ik een sms waarin stond: 'Hallo, bent u Sofie?' (in het Duits)
Ik stuurde terug: ‘ja, ik ben Sofie, wie bent u?’
Het bleek een studente van mij te zijn en ze vroeg of ik me haar nog herinner en ‘ik wil je vriend worden. Ik nodig je uit om te gaan eten’… Ik zei dat ik me haar herinnerde en dat het goed was dat we zouden gaan eten. Ik had wel een probleem, want ik herinnerde haar helemaal niet. Ik had mijn klassen 1 keer gehad en ik heb 90 leerlingen, dus dat is nu nog onmogelijk! Ik had dus afgesproken voor het hoofdgebouw van de school met iemand die ik niet kende… Gelukkig ging Sarah ook mee; we deden alsof we druk in gesprek waren zodat zij bij ons moest komen. Het is een tactiek, maar ik moet toch mijn studenten wat beter leren kennen. Ik vind dat het nu wel al iets beter gaat!

Ze nam ons mee naar een Koreaans restaurant. Blijkbaar doen die vaak zo’n soort tafelbarbecue. Het was echt lekker! Eindelijk eens de smaak van echt vlees in mijn mond! Die Chinezen snijden dat vlees altijd in zo kleine stukjes of doen er een boel saus op waardoor je het vlees niet meer smaakt. Nu echt eens een lap(je) vlees dat (een klein beetje) naar biefstuk smaakt.

Er kwamen nog vier andere mensen binnen en die moesten tegen mij zeggen dat ze ook mijn studenten zijn; ik had hen helemaal niet herkend, zelfs geen klein beetje… Die Chinezen lijken zo op elkaar… (maar dat vinden zij ook van ons)

De volgende ochtend stond ik in de douche toen het water plots heel heet werd. Ik zette het water uit en zeepte mijn haar in. Toen ik de kraan terug opendeed, bleek er geen water meer te zijn… Heb staan wachten tot ik stond te rillen van de kou en dan maar de soepkommen gaan vullen met koud water uit de keuken om zo mijn haar verder te wassen. Pas tegen de middag was er weer water.

We zijn die dag ook met Stefanie en Claudia (2 studenten Duits, een van Sarah en een van mij) gaan winkelen in Dagang, het district waar wij hier zitten. ’s Middags zijn we bezweken aan de Westerse druk: Mc Donalds… Het heeft wel gesmaakt!

Daarna gingen we naar de supermarkt, enkel om te kijken of ze er spaghetti hebben. Fons wil namelijk spaghetti maken voor de Koreaanse docentes. Uiteindelijk ging ik de winkel uit met 240 yuan aan gerief… Dat is maar zo’n 24 euro, maar naar Chinese normen is dat wel heel veel. Je kan er waarschijnlijk 2 weken van leven! Ik kocht o.a. een Chinees schaakspel. Claudia wil het me graag leren. Ze zei trouwens ook dat ze hier eens gaat komen koken voor Sarah en mij. Ben benieuwd!

De volgende dag hadden we ’s middags een etentje met alle buitenlandse docenten (zo hadden ze ons gezegd). Dus les tot 11u40 en 11u50 moesten we klaarstaan. Het bleek niet zomaar een etentje te zijn, want we gingen naar een echt toprestaurant en het was een etentje met alle afdelingshoofden en de grote directeur, meneer Wang. De borden waren zo mooi gedresseerd, de zaal was heel mooi, mooie verlichting, … Er stonden die grote tafels in de zaal en toen bleek ook nog dat ik bij de directeur aan tafel moest zitten. Ik was zo bang iets verkeerd te doen, want ik ken die gewoontes nog helemaal niet. De plek waar de directeur gaat zitten is bijvoorbeeld heel belangrijk, maar dat wist ik niet. Ik heb gewoon gewacht tot mij gezegd werd waar ik mocht zitten…

Het eten was superlekker. Er was o.a. Peking eend. De directeur spreekt behoorlijk goed Frans, hij was al twee keer in Antwerpen en kent meneer Haagdorens (mijn docent Chinees van Antwerpen), dus er was wel wat gespreksstof gelukkig. Soms was het wel een beetje raar, maar ik denk niet dat ik echt iets verkeerd deed. Op een bepaald moment zei meneer Dong (het afdelingshoofd van Duits) dat de directeur toestemming gaf om een tweede keer Peking eend te nemen. Toen dacht ik wel even dat ik wel heel veel geluk had dat ik dat niet al gedaan had, want ik wist niet dat er toestemming voor nodig is.

In het begin was het wel raar, ze kwamen met baijiu, dit is een Chinese drank, maar heel erg straf: soms wel meer dan 60 graden. In de namiddag moest ik nog les geven, dus dat zag ik niet zitten. In principe mag je wel niet weigeren… Maar goed, ik zei eerst in het Duits dat ik nog les heb en of het kan om te passen en  het was gelukkig geen probleem; toen liet de directeur wijn komen… Lap, een tweede keer weigeren kon echt niet!

’s Avonds waren we weer uitgenodigd voor een etentje door een man die zijn Engels wil verbeteren. Eigenlijk moet hij gewoon Engels leren. Hij kwam ons ophalen met zijn chique auto om ons naar de overkant van de straat te voeren. Werkelijk…

We dachten dat het eten ’s middags al behoorlijk decadent was, maar dit was toch ook de moeite. De man bleef maar eten bestellen. Het kon gewoon niet meer op onze tafel! Hij had ook whisky gekocht: Black Label. Het was me dan toch een beetje beu, altijd maar drank… Heb gezegd dat ik niet kan drinken. Dat is heel onbeleefd, maar ik zag het echt niet zitten. De man maakte er gelukkig geen al te groot probleem van en gaf me cola.
Op weg naar huis passeerde we een fruitkraam en toen werd die man precies wat gek. Hij wou ons per se fruit kopen en zomaar een klein beetje: hij kocht alle bananen die er lagen, en geloof me, het waren er veel. Hij kocht een hele zak vol kleine appeltjes en een hele zak vol druiven. Een hele zak!!

Bij thuiskomst moest ik wel nog mijn les voor de volgende dag wat voorbereiden waardoor het eigenlijk wat te laat werd, maar goed, toch een hele dag lekker gegeten…

Dinsdag was het Martin zijn verjaardag. Omdat zowel hij als ik nog les moesten geven tot 19u30 besloten we een feestje op woensdag te doen. Ik had die avond dus ook voor de tweede keer Duitse avond. We gaan theater spelen: Assepoester (met de eerste twee jaren). Ik vond het wel leuk. Na de les gingen we wel nog wat eten in het Koreaanse restaurant waar ik eerder ging. Volgende zin is niet bedoeld voor gevoelige lezers: ik at hond en hond smaakt naar lam. Sorry, maar we kregen het voorgesteld en was wel nieuwsgierig. Je krijgt de kans nu ook niet dagelijks.

Nu het toch over dieren gaat, nog wat dierennieuws:

- Af en toe kruipt er zo’n salamander voorbij, dan schrik ik mij een ongeluk.
- Maar eigenlijk is dat niet zo erg, want in het gebouw naast ons hebben de Koreaanse docentes al 14 kakkerlakken gedood.
- En vorige week was er een vliegende kakkerlak in de cafetaria
- Onze vissen zijn dood. Hun bokaal wordt nu als bloempot gebruikt

Voor Martin zijn verjaardag gingen we dan woensdagavond naar de karaoke. In China is dat een beetje anders dan bij ons. Je krijgt een aparte kamer, met eigen toilet ook en daarin staat een grote zetel en een hele grote tv. Via de computer kies je dan je eigen liedjes. We hadden een taart gebakken, appeltaart. Sarah op zijn Nederlands en ik op zijn Vlaams. Dat is nog niet zo eenvoudig in China! Het was wel best een leuke avond.Chinezen zijn dol op karaoke!

Zo, tot slot eindelijk eens wat foto’s; met dank aan Fons die de meeste foto’s maakte!

Foto 1: mijn slaapkamer

Foto 2: onze woonkamer

 Foto 3: onze keuken

Foto 4: onze badkamer

Foto 5: salamander in de woonkamer

Foto 6: woongelegenheid van de studenten

Foto 7: taxi in de stad

 Foto 8: ik… (Fons)

Foto 9: cultuurstraat (Fons)

Foto 10: cultuurstraat (Fons)

Foto 11: Hans en Stefanie (Fons)

Foto 12: Hans en Sofie (Fons)

Foto 13: Martin en Sofie (Fons)

Foto 14: Het Engels van de Chinezen (Fons)

Foto 15: een typisch Chinees beeld: een mengeling van oud en nieuw (Fons)

Foto 16: het plein voor het treinstation van Tianjin (Fons)

Foto 17: Tempel Tianjin – Stefanie en Sofie (Fons)

Foto 18: Tempel Tianjin (Fons)

Foto 19: Tempel Tianjin (Fons)

Foto 20: kerk in Tianjin (Fons)

Foto 21: Martin test mijn gitaar (Fons)

%%%FOTO21%%%

29-09-2011 om 00:00 geschreven door Sofie  

Eindelijk kan ik eens op internet... Ik ga hier echt geduld leren hebben, want als je dat hier niet hebt, word je gek.

Internet werkt nog altijd niet geweldig, we hebben nu een soort voorlopige oplossing.

Hier volgt dus een verslag van mijn eerste week in Tianjin: 

De reis begon al goed door een vertraging van bijna een uur omdat er te weinig personeel was om onze valiezen in het vliegtuig te steken. Eigenlijk niet echt een probleem, maar ik had al heel weinig tijd om over te stappen in Wenen, dus ik had echt schrik dat mijn valiezen niet op tijd in het andere vliegtuig zouden zitten! Het was bang afwachten in Peking om mijn valies op de band te zien verschijnen, maar die kwam uiteindelijk dan toch (heb een uur staan wachten en er stonden maar 3 mensen meer die ook op hun valies stonden te wachten; het was spannend).

De vlucht zelf was behoorlijk lastig. Zo alleen reizen is toch maar raar… Ik zat de hele tijd te denken: “waar ben ik nu weer aan begonnen”… Ik was dan ook behoorlijk zenuwachtig en heb amper kunnen slapen en al zeker niets kunnen eten.

Bij aankomst wist ik al meteen dat ik in China was: ik moest naar het toilet en daar zaten dus die Chinezen met de deur helemaal open boven een gat in de grond… Het blijft toch raar! Zeker omdat de luchthaven van Beijing nu wel best modern is en deuren met goede sloten heeft.

Mijn chauffeur stond me op te wachten en ik mocht al meteen mijn beste Chinees bovenhalen. Zo merkte ik ook meteen dat er nog heel veel te leren valt, maar het viel nog wel best mee. We stapten in zijn busjes waar ik tevergeefs zocht naar een gordel. De chauffeur startte de wagen, stak een sigaret aan, bood mij er ook een aan (die ik natuurlijk weigerde) en we vertrokken.

Dit was dan ook al de tweede confrontatie met China: het verkeer. Ik wist het al van vorig jaar, maar het blijft ongelooflijk; het lijkt wel of er geen regels zijn. Ik zag werkelijk op de snelweg een auto achteruit rijden omdat die een afrit had gemist. Ik heb gewoon mijn ogen dichtgedaan, anders had ik het geen 2,5 uur uitgehouden!

De chauffeur bracht gelukkig mijn valies naar boven (3^de verdiep) en hier was Sarah Jane er om me een beetje rond te leiden. Al meteen kwam de secretaresse van de Duitse afdeling me inlichten over het reilen en zeilen van het departement. Ze vroeg ook meteen of ik in de namiddag geen les wou geven. Heb ik vriendelijk bedankt, ik kwam net van het vliegtuig en had een nacht niet geslapen…

Er zijn niet veel buitenlanders hier op de campus: Sarah Jane (mijn medebewoonster) en Fons uit Nederlands, Martin uit België, Joel uit Amerika en Magalie uit Frankrijk. Ook nog wel wat Koreanen, maar die zien er voor mij redelijk Chinees uit.

In de namiddag was er nog even paniek, want mijn bankkaart deed het niet; ik kon geen geld afhalen… Mijn ma belde de bank en zij konden niet helpen. Gelukkig ging het ’s avonds wel terug; bizar!

Het is hier allemaal groot… Ik vind ons appartement enorm (zeker in vergelijking met de woongelegenheden van de studenten). Mijn slaapkamer alleen is al groter dan mijn kot in Antwerpen en onze living is drie keer zo groot als mijn slaapkamer. We hebben ook een eigen badkamer en een keuken. Mijn bed is wel keihard en het stikt hier van de muggen. Ons gebouw ligt nl. naast een meer (een aangelegd meer naast een aangelegde ‘berg’ met daarop kooien met apen). De omgeving hier vind ik typisch Chinees: veel volk en niet zo heel proper, maar eigenlijk valt het nog wel best mee. In Xi’An was het vuiler, maar ik vond het ook veel gezelliger… Ondertussen ben ik het wel al wat gewend en voelt het al wat meer als 'thuis'. 

De tweede dag hadden we om 9u een niveautest voor ons Chinees die veel te moeilijk was. Aan de hand van die test gingen ze het niveau van onze boeken bepalen. Ondertussen zit de eerste week les er ook bijna op. We hebben les van 8u20 tot 11u50, behalve op donderdag. Voorlopig zijn de lessen nog een beetje te eenvoudig, maar dat zal nog wel veranderen. Er zitten gewoon veel verschillende niveaus samen in onze klas. We zijn met 5.

De Chinese studenten moeten een enorm kleine kamer delen met 6. In vergelijking met de studenten baden wij dus in de luxe. Daar slapen en studeren ze. Ze maakten er nog wel best iets gezelligs van, maar ik zou het niet kunnen. Binnen viel het dus nog mee, maar ik vond de weg ernaartoe eigenlijk vreselijk…

Die gebouwen zijn zo van die blokken waar overal kleren buiten hangen, de gebouwen zien er allemaal hetzelfde uit en staan mooi op een rij achter elkaar, hier en daar stinkt het behoorlijk, er staat een betonnen muur tussen het gebouw van de mannen en de gebouwen voor de meisjes (1 gebouw voor de jongens en 13 voor de meisjes), ze mogen maar op bepaalde tijdstippen douchen, moeten daarvoor een heel eind te voet en hebben vaak geen warm water en ze moeten ervoor betalen, ze hebben 1 ruimte met wc’s voor een hele gang, enz… Als ik dat gezien heb, durfde ik niet meer klagen over dat we geen internet hadden! 

Het leven is hier duurder dan in Xi’an vorig jaar, maar nog wel een stuk goedkoper dan in België. Een voorbeeld: ik betaal hier nu gemiddeld  0,80 euro voor een maaltijd terwijl ik daar vorig jaar een hele dag voor kon eten. Het eten is heel lekker, maar het lukt me voorlopig nog niet om echt veel te eten. Ben nog in de aanpassingsfase waarschijnlijk. Ze eten hier ook gewoon de hele dag warm. Zowel ontbijt, middagmaal als avondmaal. Dat ben ik ook nog niet gewoon. Ik at ook al eens organen, maar had het pas achteraf door... Ik vond de textuur heel raar, maar goed, ik stond er verder niet bij stil... Hopelijk weet ik binnenkort toch min of meer wat ik op mijn bord ga krijgen!

Ik had deze week ook de eerste keer mijn klassen waar ik les moet aan geven. Ik heb 3 klassen van 28 studenten en op dinsdagavond moet ik een Duitse avond organiseren. Er was zo'n 90 man... Het was een grote chaos, maar na wat georganiseer vond ik het best nog wel een gezellige avond. Gelukkig wou Sarah meegaan om wat te helpen de eerste keer, anders was het niet te doen.

In het weekend gingen we naar de stad. Om daar te geraken, moeten we 2uur op de bus zitten. Het is dus een hele onderneming, maar het was wel een leuke dag. Ik kocht een gitaar; nog iets dat ik dit jaar een beetje wil leren... De stad is enorm en is een mengeling van Westers en Chinees. Heel veel Westerse winkels ook.

Foto's zullen later volgen, want het internet gaat nu veel te traag... (maar het werkt, hoera!)

Nu weten jullie toch al iets, hopelijk duurt het volgende bericht zo lang niet!

Tschüss!  

22-09-2011 om 08:05 geschreven door Sofie  

Tianjin is een havenstad en stadsprovincie in Volksrepubliek China met meer dan vijf miljoen inwoners. De stad ligt aan de Hai He. De naam betekent letterlijk "hemels doorwaadbare plaats". De stadsagglomeratie is bijzonder, omdat het sinds 2005 één van de vijf stadsprovincies van de Volksrepubliek China is.
Tianjin is na Shanghai het belangrijkste industrie- en handelscentrum van China en een belangrijke havenstad: de haven was in 2006 de zesde grootste haven van de wereld. Ze fungeert als doorvoerhaven voor Peking, waarvan het 150 km in zuidoostelijke richting verwijderd is.

Binhai is een nieuwe industriezone en is heel belangrijk voor de economie. Buiten de campus is alles nog volop in opbouw zoals je heel vaak ziet in China.
Daar zal ik dus studeren en Duitse les geven. Mijn school is de Binhai School of Foreign Affairs. Ik heb niet meteen een Engelse website gevonden,
dus wie zich eens wil wagen aan het Chinees: http://bhws.tjfsu.edu.cn/.
Hier volgt een fotootje van mijn school omgeven door de typisch Chinese smog:







Zo, dit zal voorlopig even genoeg moeten zijn!

Tot binnenkort!
Sofie

11-09-2011 om 08:51 geschreven door Sofie