Inhoud blog

	Woensdag keer ik terug !
	02/08/2006 Terug
	17/07/2006 in België
	06/07/2006 In Argentinie
	05/07/2006 We zijn bijna terug...

Archief per week

	09/09-15/09 2013
	31/07-06/08 2006
	17/07-23/07 2006
	03/07-09/07 2006
	26/06-02/07 2006
	19/06-25/06 2006
	12/06-18/06 2006
	05/06-11/06 2006
	29/05-04/06 2006
	22/05-28/05 2006
	15/05-21/05 2006
	08/05-14/05 2006
	01/05-07/05 2006
	24/04-30/04 2006
	17/04-23/04 2006
	10/04-16/04 2006
	03/04-09/04 2006
	27/03-02/04 2006
	20/03-26/03 2006
	13/03-19/03 2006
	06/03-12/03 2006
	27/02-05/03 2006
	20/02-26/02 2006
	13/02-19/02 2006
	26/09-02/10 2005

Zoeken in blog

Sofia in Paraguay

Rondreis in Zuid-Amerika (2006 - 2013)
2006: Stage te Asuncion - 2013: Ik ga terug !

03-07-2006

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

03/07/2006 Nog eens naar Fabricio

Nog maar 2 keer slapen en dan vertrekken we uit Paraguay... spannend spannend...

Vanavond hebben we een karaoke-afscheidsfeestje... we zullen zien wat het wordt... best wel spannend!

Vorige zaterdag 01/07 ben ik nog eens bij Fabricio langsgeweest. Het is echt een superzalige familie... en ik voel nu al dat ik hen nog het meest van al ga missen als ik terug in België ben.
Fabricio is echt een giga-kind... pas 2.5 maand oud... maar je zou denken dat hij er al minstens 6 is...
Het was terug een zalige namiddag... we hebben samen naar de match Frankrijk - Brazilië gekeken... nooit gedacht dat ik zo hard voor Brazilië zou supporteren... maar keileuk.
Daarna zijn we naar het internetcafe gegaan... en heb ik een lesje "internetten" gegeven aan de oudste 2 spruiten... ze hebben nu hun eigen emailadres... en weten hoe ze het moeten gebruiken... hopelijk lukt het om zo toch een beetje in contact te blijven... dat zou echt wel superfijn zijn!

03-07-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

30-06-2006

30/06/2006 Bezoek Fabricio

Ik was het nog bijna vergeten te vertellen... maar met een lichte vertraging weten jullie het dan toch nog...
Net voor ik naar de chaco ging, werd ik uitgenodigd door de mama van Fabricio. (het kamasutra-kindje).
Eigenlijk wel superleuk, want ik was wel benieuwd om te zien waar en hoe ze wonen.

Ik werd om 14u verwacht aan de kerk van Ñemby... (keihard toeval... het eerste dorpje waar ik Luis was gaan zoeken... dus dat wist ik al zijn) Daar nog even gewacht op Sonia... we kennen het paraguayaanse uur ondertussen al een beetje, dus maar gezellig even rondgekeken en gewandeld... er was eigenlijk best wel veel te doen... mensen die dingen verkopen... kinderen die zich te pletter amuseren op de schommels, glijbanen en klimrekken... verliefde koppeltjes op bankjes...

Toen sonia er was, bleek dat het nog wel even bussen was tot bij hen thuis... we namen de bus en sloegen een stoffig straatje in... alsmaar verder en verder weg van de grote baan... best wel spannend. Eenmaal van de bus, bleek het ook nog een eindje stappen... en toen waren we er. Een keimooi en schattig huisje... in het blauw en het wit geverfd... heel erg basic... maar alles wat noodzakelijk is, is er.

De deur ging open en daar stonden 4 schatten van kinderen... ofwelja... 3 stonden er... en eentje zat op de arm van zijn zusje...

Het werd een superleuke namiddag. We hebben heel veel fotos gekeken, verhalen verteld en vooral ook heel veel gelachen.

Ik had de rest van de rode kool meegenomen... alleen kreeg ik die niet meer op... met de trip naar de chaco voor de deur (en ik eigenlijk ook al 3 dagen rode kool aan het eten was... en dat toch wel te veel is)... ik dacht, als ze het lusten des te beter, en zoniet... welja... het zou toch slecht worden in onze frigo...

En wat bleek... Sonia (de mama van Fabricio) was er verzot op. Het stond in de keuken, en elke keer ze er voorbijkwam kon ze niet weerstaan om nog een hapje te eten. Ik heb dan maar metteen het recept in mooi spaans in hun schriftje opgeschreven... ze gingen het zeker ook eens proberen te maken.

Op een bepaald moment werd er plots heel geheimzinnig gedaan... en toen zag ik waar het over ging... een klein zakje... speciaal voor mij...

Bleek dat ze speciaal voor mij een gouden (of toch bijna... volgens Sonia) kettinkje waren gaan kopen... met een klein hartje aan... om nooit te vergeten hoe graag ze mij hebben zeiden ze... superlief...
t is een keikort kettinkje zodanig dat het hartje echt net in het holletje boven mijn sternum valt...

goud is absoluut niet mijn favoriete kleur... en ik vind eigenlijk ook dat ik er absoluut niet mee sta... maar als dat met zoveel liefde gegeven wordt... dan draag je dat gewoon... dus de rest van de tijd dat ik hier in Paraguay ben, zal je mij met een hartje aan mijn nek zien lopen... en ik moet zeggen... beetje bij beetje went het wel... alhoewel het vrees ik toch nooit echt mijn ding gaat worden... maar ik ben er toch best fier op.

Bij het weggaan moest ik, net als de supersterren zeiden ze, per se nog een briefje schrijven met heel veel groetjes aan de familie... . Sofie Sleeckx en dan het belangrijkste van allemaal... mijn handtekening... keigrappig... ze gingen het inkaderen en ophangen... vreemd toch he... maar als zij daar gelukkig van worden, dan doe ik dat met plezier.

Af en toe voel ik me een beetje verafgod door die mensen... een vreemd gevoel waar ik me niet altijd even gemakkelijk bij voel... maar het maakt hen precies gelukkig... dus ik laat het maar even zijn... straks ben ik weg... en dan gaan ze het moeten doen met de straffe verhalen en herinneringen van nu...

30-06-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

29-06-2006

29/06/2006 Terug uit de chaco

We zijn vervroegd terug uit de chaco. Onze plannen om normaal met de boot terug te keren naar Asunción vielen in het water toen bleek dat de eerstvolgende boot pas op zondag zou komen... blijkbaar worden de bootregelingen regelmatig wel eens overhoop gesmeten zodat op den duur niemand meer weet hoe het nu juist weer zit... nu ja... niet getreurd... terug thuis zijn heeft zo ook wel zijn charmes... om te beginnen bijvoorbeeld eindelijk weer eens lekker eten...

Anneleen en ik zagen er eigenlijk alle 2 nogal tegenop om naar de Chaco te reizen... een 9-urenlange busrit... het lokte ons niet echt, vandaar dat we uiteindelijk ook een dagje later vertrokken zijn. Maar nu we terug zijn, zijn we des te blijer dat we het toch gedaan hebben... het is een belevenis de we niet snel zullen vergeten.

Van de dokter van het ziekenhuis van Filadelfia kregen we een oude auto te leen... om de streek te verkennen, want blijkbaar was dat in bus inbegonnen werk.
Een oude toyota was het... een modelletje waar ik mijn ma in haar jongere jaren nog mee zou zien rijden... zalig... het ding maakte lawaai voor honderd... had nog een shock... had alleen maar een mini-stangetje als gas-pedaal... een rempedaal die je helemaal op de grond moest smakken om enig voelbaar effect te veroorzaken... allee... eigenlijk was het een wonder dat het ding nog vooruit geraakt...

De eerste kilometer zijn we zeker 100 keer stilgevallen... altijd hetzelfde probleem... de versnelling wou niet op zijn plaatsschieten... en om nu kilometers in eerste te blijven rijden... t is ook niet ideaal... maar naarmate de tijd vorderde... en we voeling kregen met ons blauw karretje... ging het alsmaar beter... op een bepaald moment waren we zelfs plots 90 aan het rijden... ongelooflijk maar waar...
(voor de bezorgde ouder thuis die zich afvraagt hoe ik dat gedaan heb zonder rijbewijs... wel... ik heb vooral gekeken en anneleen aangemoedigd terwijl zij verwoedde pogingen deed om het ding in gang te krijgen... en mijn kennis van stoppen - starten - schakelen na mijn 1-uurtje praktijkles, is zelfs nog van pas gekomen... ik wist wat een shock was en hoe dat ding werkte... )

We voelden ons terugekatapulteerd naar de jaren 50... aardewegen... een auto uit die tijd... huizen met een architectuur die al jaren niet meer toegepast wordt in Europa... het voelde ongelooflijk aan als vakantie... superfijn!

In de chaco zijn er 3 menonietten kolonies... menonietten die uit duitsland zijn weggevlucht en via rusland en/of canada uiteindelijk in paraguay zijn terechtgekomen. De kolonies heten Neuland, Menno en Fernheim. De mensen spreken er een duits-achtig dialect... als ze moeite deden konden we hen verstaan... en slechts een beetje spaans. Er zijn ook ongelooflijk veel blonde, blanke mensen... voor 1 keertje kon ik eens echt voor niet-toerist doorgaan... ik paste compleet in het plaatje...

We zijn dus ook de ziekenhuizen gaan bezoeken... en wat blijkt... in tegenstelling tot wat we verwachtten... zijn die ongelooflijk modern en voorzien van al het noodzakelijke... waar er momenteel in het CMI niet eens meer een RX toestel, een otoscoop of de materialen voor culturen te maken zijn... is in de chaco alles wel mogelijk... ze hebben in Filadelfia zelfs een CT-toestel... iets waar we hier in Asunción soms weken moeten op wachten... ongelooflijk.

De menonieten hebben een eigen sociale zekerheidssysteem voorzien voor zichzelf en de mensen die voor hen werken... dus ook heel veel indiginas kunnen gebruiken maken van al deze faciliteiten... we hebben onze ogen uitgekeken!
Het is echt een ongelooflijk systeem... blijkbaar zijn de mensen die wij in Asunción te zien krijgen, degene die uit de boot vallen.. indigina's die niet voor mennonieten werken en dus geen sociale zekerheidssysteem hebben... spijtig toch dat de staat minder goed voor zijn bevolking zorgt dat inwijkelingen... De nationale ziekenhuizen in de chaco zijn dan ook veel minder goed voorzien van al het noodzakelijke.

29-06-2006 om 20:21 geschreven door Sofia

23-06-2006

23/06/2006 Luis gevonden

Na 4 maand van zoeken... en toen ik eigenlijk al dacht dat ik hem nooit meer zou vinden... heb ik gisteren uiteindelijk dan toch Luis ontmoet.
En het was echt een superontmoeting.

Luis (eigenlijk noemt iedereen hem Coco) is echt een zalig kind... zijn ogen stralen en glinsteren... hij geniet van de mooie dingen in zijn leven... we hebben ons samen een kriek gelachen... het was ongelooflijk

Hij woont inderdaad bij zijn tante... in Lambare...
Op 11 juni is hij net 10 geworden.

Hij zag er gezond uit, gaat naar school, zit in het 4de leerjaar.. is ongelooflijk goed in rekenen (een volledig schriftje vol oefeningen met "excelente" en "muy bueno")... en heeft zelfs een diploma van beste lezer van het tweede leerjaar...
hij is dol op voetbal... heeft mij vol overtuiging al zijn kunstjes laten zien en zijn grote droom is om voetballer te worden.

Als je hem vraagt of hij gelukkig is bij zijn tante en of hij graag bij haar woont... dan antwoord hij van wel.
Het ergste vind hij dat hij zijn broers zo weinig ziet... en metteen daarna dat hij niet naar de voetbaltrainingen kan.

23-06-2006 om 23:11 geschreven door Sofia

20-06-2006

20/06/2006 Het Paraguayaanse uur

Vandaag weeral te maken gekregen met het "paraguayaanse uur"...

het "paraguayaanse uur" houdt in...
je spreekt af met iemand... die zegt je... ok... ik kom... laat ons zeggen 12u... en dan komt die tegen 13u30 of nog later... en dat is dan normaal... zonder verwittigen... niks...
het "paraguayaanse uur" kan tot 2 uur uitlopen...
daarna ben je ook in hun termen gewoon "te laat"... en is verwittigen wel een noodzakelijk iets...

voor een goeie europese gelijk de deze... die gewend is van toch minstens binnen de 15 minuten rond het afgesproken uur toe te komen... zorgt dat af en toe voor nogal wat ergernis...
in het begin kan je ermee lachen...
maar het begint een beetje beu te worden...

we moeten bijvoorbeeld vanalles regelen met de huisbaas... is die al op 3 afspraken gewoon niet komen opdagen... en dan zit je dus al 3 uur te wachten, voor je hem opbelt om te vragen waar hij blijft... want ondertussen houden we zelfs al rekening met het paraguayaanse uur...

niet direct het leukste...

Tijd voor leukere dingen...
Gisterenavond heb ik heel de avond in de keuken gestaan... vandaag is het terug mijn laatste wacht... en ze hebben gevraagd of ik niet iets typisch belgisch wou klaarmaken... maar het mocht geen dessert zijn...
na een beetje navragen bleek dat ze hier hun groenten altijd koud eten... en dus heb ik maar een serie warme groentjes klaargemaakt...
- rode kool met appeltjes
- bloemkool in kaassaus
- appelmoes

ik had geen zin om patatten te koken... aangezien ik dat eigenlijk zelf niet lust...
bovendien bestaat het avondeten van de keuken hier uit rijst of patatjes met vlees... dus extra groentjes zullen van pas komen...

ik hoop dat ze het lekker gaan vinden... want het zijn toch heel andere smaken dan degene die ze hier gewoon zijn...
we zullen zien he...
en hopelijk is er ook wat tijd om er samen van te genieten... een beetje minder druk dan de vorige keer zou leuk zijn

20-06-2006 om 22:01 geschreven door Sofia

19-06-2006

19/06/2006 Fabricio 2 maand

De tijd gaat snel... ondertussen is het al 2 maand geleden dat ik plots een heel klein jongetje in mijn armen had...
Vandaag was hij samen met zijn mama en zus op bezoek... fijn om ze nog eens terug te zien... hij is gegroeid zeg... een groot, dik, gezond kereltje...

Het zijn eigenlijk echt zalige mensen. Ongelooflijk dankbaar.
Ze moesten iets met mij bespreken...
ze hadden eraan gedacht om mij als meter te vragen voor Fabricio...
maar anderzijds was ik binnenkort weg...
en zou ik waarschijnlijk niet direct terugkeren...
en ze wisten niet of dat wel ideaal was...
een meter aan de andere kant van de wereld...
Ze wilden weten wat ik ervan dacht...

ik had eigenlijk een beetje gevoeld dat die vraag misschien nog wel zou komen...
en na de verhalen van Louis en Linos... had ik eigenlijk al voor mezelf uitgemaakt dat dat misschien niet ideaal zou zijn...
het feit dat ze zelf al twijfelden... maakte dat gevoel compleet...
ik heb hen gezegd dat het voor fabricio inderdaad leuker zal zijn om een meter te hebben die dicht bij hem staat en waar hij zelf iets aan heeft... en dat ik wel die verre tante zal zijn die hem geholpen heeft om geboren te worden... dat we ook zo zeker in contact konden blijven...
en dat was precies het antwoord waar ze stilletjes toch een beetje op gehoopt hadden...

Maar 't is wel superfijn om te weten dat ze voor zoiets belangrijks aan mij gedacht hebben...

Morgen begint mijn stage op de INPRO... dat dagverblijf voor kinderne met een handicap

voor de week erna hebben we al verschillende adressen gekregen van dokters verspreid over het binnenland van Paraguay...
en die gaan we gaan bezoeken... een beetje zoals de interna's hier moeten doen... gaan we dat dus ook de geneeskunde van de "interior" gaan verkennen.
onze rotatie op pediatrie was eigenlijk afgelopen...
en dit is voor mij zeker en vast een goed alternatief voor nog een weekje op een dienst te staan waar we al geweest zijn...
..

19-06-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

17-06-2006

17/06/2006 Tussendoor

Ondertussen zijn we weer een aantal dagen verder...

paraguay ligt uit de wereldbeker voetbal... ontgoocheling alom...
donderdag om 15u00 moesten ze spelen tegen Zweden... en dat konden we natuurlijk niet missen... eerst wilden we op een groot scherm gaan kijken in het treinstation hier, maar daar aangekomen bleek dat wel meer mensen dat idee gehad hadden.. het giga-scherm was zelfs gewoon van nergens ook maar een beetje te zien...
gelukkig kijken alle paraguayanen naar de voetbal... en kan je dus in elk cafetje en in elke winkel wel iets meepikken... uiteindelijk hebben we van een worstenverkoper 2 krukjes gekregen en hebben we ons geplaceerd aan de ingang van een keisjieke apotheek... na een tijdje zaten we daar met een heel groepje... best wel sfeer... en hoop... want heel lang bleef het 0-0... maar uiteindelijk werd het 0-1... ongoocheling alom... waar de straten normaal nooit stil zijn en er altijd wel iemand iets aan het verkopen is... was nu echt alleen het lawaai van de motor van de bus te horen...
de voetbaltruitjes en vlaggen die de straten hier bont versierden in de kleuren van paraguay... werden vlug weggestoken...

Verder heb ik ondertussen ook nog een aantal punten gekregen...
een 18/20 voor mijn stage van pediatrie
en een 82/100 voor mijn stagewerk over de ziekte van Whipple
ik moet zeggen... ik ben er echt wel content mee... een mens zou voor minder...

de mannelijke hormonen blijven hoge pieken draven...
anneleen en ik hebben het al tegen elkaar gezegd...
straks krijgen we nog een dikke nek... en dan een zware depressie als we terug in België zijn...
want daar zal wel niemand om de 2 meter je toeschreeuwen hoe mooi je wel niet bent...
we lachen er meestal eens mee en wandelen verder...

De dagen tot ik terug naar België kom tellen gaandeweg af... en eigenlijk kijk ik echt wel uit naar de dag dat ik mijn valies ga pakken en op de bus ga zitten om naar België terug te keren...
eens in België zal ik dit hier ook wel weer missen... maar momenteel kijk ik er eigenlijk echt wel naar uit om weer even thuis te zijn in mijn huisje... met mijn vrienden... en met Belgisch eten...
nog 3 weken... en dan sta ik terug op Belgische grond... fijn

Volgende week ga ik naar de INPRO stage gaan doen... een dagcentrum voor kinderen met een handicap... een beetje zoals Tapori in Ecuador was denk ik. Carmiña... de chef van mijn wacht... heeft dat voor mij geregeld... keileif!
Dinsdag mag ik mijn eerste dag daar gaan doen.

Ondertussen zijn we ook nog bezig met de zoektocht naar Louis... het petekindje van Linos... nog altijd heb ik hem niet gezien, noch hem zijn pakje kunnen bezorgen... ik had al contact met zijn oom... maar die antwoord nu niet meer... en niemand kan mij zijn precies adres bezorgen...
heb vandaag nu gebeld met weer iemand anders... en misschien kan die iets regelen dat ik hem morgen kan gaan bezoeken... zou fijn zijn...
ik hoop erop

17-06-2006 om 22:30 geschreven door Sofia

14-06-2006

14/06/2006 Hectische wacht

Gisteren was ik terug van wacht... amai niet... ik dacht dat ik het niet zou halen.
Er bleven maar kindjes toestromen... allemaal even ziek volgens de mama... allemaal even dringend... geen second op mijn gat gezeten... amper tijd gevonden om te eten...
ik weet wel zeker dat ik geen pediatrie ga doen... man man... ik word gek van al die krijsende baby's... en in tegenstelling tot in België, heb je hier echt geen moment rust...
want naast het consultatielokaaltje is het nebulatisatie-lokaaltje... of beter gezegd... de nebulisatiebank... met soms tot 3 - 4 mama's en hun kind...
waar dus altijd krijsende kindjes zitten die genebuliseerd worden (heb nog geen enkel kind geweten dat niet spontaan begint te krijsen bij het zien en horen van de 'stoom' die uit het maskertje komt... je mag nog zoveel uitleg geven als je wil... allemaal verschieten ze zich een bult en doen alle moeite van de wereld om dat maskertje vooral niet op hun neus te hebben... en allemaal moeten ze dat minstens 3keer 10 minuten doen)...
naast het nebulisatiebankje is de wachtzaal... waar alle ongeduldige moeders naar je staan te turen en proberen je aandacht te krijgen... om toch maar hun kindje voor te nemen...
en dan van 17u00 tot 01u00...
ben een paar keer gewoon naar buiten gelopen om wat frisse lucht te krijgen...

bovendien hadden we dan nog 2 super-ingewikkelde gevallen....

een prematuur van 33.4 weken die thuis geboren was...
doorgestuurd van een gezondheidspost, weet ik veel waar, naar ons ziekenhuis...
alleen waren bij ons alle couveuses ingenomen...
we hebben gans het land rondgebeld.. en nergens was er ook maar 1 bedje vrij...
daar sta je dan... met een mini-kindje dat het alsmaar moeilijk krijgt met ademen... dat zichzelf niet kan opwarmen...
we hebben dan maar een defecte couveuse een beetje opgelapt... en als noodoplossing gebruikt...
kindje ingepakt in watte... met daarna plastiek errond... 't was een vreemd zicht... maar het hielp wel...
beetje bij beetje begon het er terug beter uit te zien...

een beetje later was er een mama met een kindje van 2 maand... zoals alle mama's vond ook zij dat haar kindje doodziek was... maar toen ik haar vroeg naar koorts... zij ze dat die er wel was geweest, maar nu niet meer... hoeveel kon ze niet zeggen... geen koortsstuipen... verder geen diarree... het gaf niet over... geen hoest, geen moeite met ademen,... niks speciaals eigenlijk... ze had wel een briefje mee van een ander ziekenhuis.
Ik heb even de temperatuur genomen... bleek 37.6 te zijn... koorts... maar niks om superdringend in actie te moeten schieten... even vlug klinisch nagekeken... het kindje was wat hypoactief, maar voor de rest niks speciaals...
het briefje was onleesbaar... voor mij... en voor de dokter van wacht...
heb kindje en mama dus op de lijst gezet en hun beurt laten afwachten...

toen ze eindelijk aan de beurt waren (gelukkig maar 30 minuten later... soms kan dat uren duren), bleek dat de mama niet goed spaans sprak (maar guarani) ... en dat het kindje toch bleek gestuipt te hebben... bij het klinisch onderzoek was de fontanel zeer gespannen...
plots werd alles keidringend... het kindje was stabiel...
maar er werd meningitis vermoed... de lumbaalpunctie bevestigde ons vermoeden.

Ik moet zeggen dat ik er toch even serieus niet goed van was, dat ik dat kind zomaar in de wachtrij had geschoven. De dokters zeggen me nu wel dat het goed kan zijn dat er toen effectief nog niks klinisch te zien was en dat ik niks verkeerds heb gedaan... maar toch...
(achteraf bleek dat een of andere niet te heel snuggere verpleegster in de een of andere landelijke gezondheidspost het kind gevaccineerd had die morgen... toen het eigenlijk al kwam consulteren voor koorts... de dokters vermoeden dat daardoor de meningitisbacterie is binnengekomen en zich heel snel vermenigvuldigd heeft... ofwel dat de weerstand van het kind de al aanwezige bacterie niet meer aankon... alhoewel niks zeker is)

2 uur later begon het kind plots terug te stuipen... dat hebben we snel onder controle gekregen... en daarna ging alles terug stabiel verder

nog 2 uur later stopte het met ademen...
de tweede deze week (en we zijn nog maar dinsdag)... en alle beademingstoestellen zijn in gebruik... heel de nacht heeft er dus iemand naastgezeten die om de zoveel seconden even in de ballon van de beademing moest knijpen... niet ideaal... en bovendien niks van monitoring...

deze morgen was het er nog steeds even slecht aan toe... of slechter... het viel niet echt te zeggen...

grote chaos op de urgencias dus... want op zo'n dingen is die niet voorzien... en onder die oorlogsomstandigheden van defect en afwezig materiaal is dat ook niet vol te houden...
alle proffen samen hebben dan nog eens alle ziekenhuisen van het land afgebeld met de dringende vraag voor overname... en toen ik deze middag naar huis kwam was er voor het kindje met meningitis toch al een plek gevonden...

Laat ons hopen dat voor de prematuur ook een beter plekje wordt gevonden.

Soms is het hier allemaal niet simpel... gelukkig zijn de collega's van mijn wacht supermensen... en hebben we veel aan elkaar in tijden van stress... overvemoeidheid... en machteloosheid.

14-06-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

10-06-2006

10/06/2006 Mannen...

Ondertussen is de eerste week werken alweer gedaan...
mijn weekje hemato-oncologie zit er alweer op sie.. de tijd gaat echt wel snel...

ondertussen de paraguayaanse mannen-mentaliteit ook leren kennen... mams... slaap op uw 2 oren... ik kom met geen enkele naar huis... amai niet... want een ego-centrische types...
die ene die me mee had uitgenodigd om te gaan eten die vrijdag... wel...
toen ik terugkwam van Bolivië was die verdorie boos omdat ik hem geen mailtje gestuurd had... amai nie...
alsof ik aan iedereen waar ik 1 keertje mee ga gaan eten plots keiveel verschuldigd ben...
heeft die mij dus de hele week lopen zeggen wat voor een verschrikkelijk en leugenachtig(???) iemand ik wel niet ben...
om er horendol van te komen...
deze vrijdag kwam hij me dan doodleuk vragen of ik misschien wel boos op hem was?

amai nie... als er iets is dat bij mij vooral contraproductief werkt... dan zal het wel zo'n gedrag zijn... verschrikkelijk...

en 't is precies de tijd van de mannelijke hormonen... plots vraagt elke vreemdeling of we al een vriendje hebben en of we niet geïnteresseerd zijn om iets met hen te beginnen... zelfs mannen die er 40 en getrouwd uitzien... je bent bijna beschaamd in hun plaats...

Ondertussen hebben Anneleen en ik dus alletwee een fictief vriendje in België...
in een poging om alle schaakpogingen te niet te doen...
alleen helpt dat niet...
dan zeggen ze... oh, maar die zit in België... da's aan de andere kant van de wereld...
trouw... daar hebben ze precies ook nog niet van gehoord...

Ondertussen op hemato-onco nog wel een heel luguber, maar interessant geval gezien... (mensen met gevoelige... even niet verder lezen)
een meisje van 4 met leucemie...
staat onder behandeling met chemotherapie...
en tijdens de tijd dat ze thuis was, heeft ze een wondje gekregen op haar neus...dat is beginnen infecteren... en surinfecteren met schimmels (door de chemotherapie is haar lichaam niet meer in staat om eenvoudige aanvallen van bacterieën af te weren)
toen ze bij ons toekwam was het al een grote zwarte plek geworden...
en toen had ze de pech om te vallen... vlak op haar gezicht... waarna dat stuk neus gewoon helemaal eraf gevallen is...
ondertussen gaat het proces alsmaar verder en schiet er al niks meer over van haar neus... het enige wat er is is een groot gat op de plek waar haar neus zou moeten zitten...
vrijdag kwam de plastische chirurge kijken om te zien wat zij kon doen om haar te helpen... maar er kan niks gedaan worden zolang de infectie niet onder controle is... en dat lijkt niet te lukken...
het grootste gevaar is dat de infectie uitbreidt naar haar hersenen... want die zitten daar super dicht bij...
't lijkt zo'n onoplosbaar probleem... ze krijgt al alle medicatie die hier voor handen zijn... en toch krijgen ze de infectie niet onder controle... de enige oplossing lijkt te zijn alles wegsnijden tot op gezond weefsel.... maar de infectie zit al zo ver dat dat wel heel veel van haar gezicht zou zijn...
't is niet eenvoudig

10-06-2006 om 23:01 geschreven door Sofia

08-06-2006

08/06/2006 Foto's

Voor iedereen die foto's van Bolivië wil zien... er staan een aantal reeksen online... dus klikken op die mooie tekening links boven en dan doorklikken naar foto's... jullie vinden het wel

08-06-2006 om 17:58 geschreven door Sofia

06-06-2006

06/06/2006 Tweede dag omgekeerde van eerste

Mijn tweede dagje op hemato-onco kon moeilijk meer tegengesteld zijn aan de eerste...
we hebben ons een kriek gelachen... heb superveel vragen kunnen stellen en interessante antwoorden teruggekregen...

er was zelfs tijd over om over cultuurverschillen te praten...

blijkbaar heeft de bazin van hemato-onco 9 jaar in Frankfurt gewerkt... en haar man evenlang in Leuven.
zalig leuk om eindelijk iemand tegen te komen die weet waar leuven is... en die je super enthousiast vertelt over dat schitterende stadhuis...
eens leuk om ook van iemand te horen wat voor hen cultuurschokken zijn als ze in Europa toekomen...

zo vertelde ze me dat ze uitgenodigd was voor een etentje bij 1 van haar bazen...
en dat ze met man en kindje gewoon op de verkeerde dag was gegaan...
en dat ze niet waren binnengegaan en gewoon iets ter plekke hadden klaargemaakt...
(in paraguay wordt je uitgenodigd om ergens te gaan eten... ooit eens... en dan kom je toe en wordt er dan even beslist wat het wordt...)
maar dat ze gewoon op de goeie datum waren terug moeten gaan... en dat ze toen ook begreep waarom...
"aperitief... soep... voorgerecht... hoofdschotel... desert... en dan nog koffie met koekjes..."
het was precies een wonderbaarlijke gebeurtenis geweest...
en bovendien... nog het vreemdste van allemaal...
"ze hadden dat allemaal ZELF klaargemaakt... en ze moesten achteraf ook ZELF de borden en glazen afwassen...
geen meid of kinderjuf te bekennen..."

voor ons de normaliteit zelve... maar hier was op sommige gezichten te zien hoe ongelooflijk dat wel niet was...

"ze dachten dat ik superrijk was... miljonaire... gewoon omdat ik mijn kinderjuf had meegebracht uit paraguay"

Leuk om ook eens te horen waar zij zo hard van verschieten

06-06-2006 om 21:16 geschreven door Sofia

05-06-2006

05/06/2006 Terug in Paraguay

Gisterenavond zijn we terug aangekomen in Asuncion.
't is toch fijn om terug op je eigen stek terecht te komen. Zo'n plek waar al je spulletjes staan... waar je je eigen baas bent... met een warme douche bij de hand (in Bolivie was het water ofwel bevroren ofwel ijswaterkoud)

deze morgen dan terug gaan werken... doordat we 14 dagen weggeweest zijn en dimitri hier gebleven is... was de planning even in de war... dimitri en ik stonden op dezelfde dienst... en da's echt niet ideaal... het weinige dat je al kan doen... moet dan nog eens in 2 verdeeld worden... dus ben ik even van dienst veranderd... ik sta op hemato-onco...
en eerlijk gezegd... de eerste dag was absoluut geen hoogvlieger... misschien ook omdat ik mijn theori nog wat moet bijwerken... ik zal zien... misschien betert het nog.

We hadden vandaag een lesje over infuus-therapie... ik snapte er geen bal van... maar blijkbaar degene die les gaf ook niet... moet zeggen dat het toch geen grote geruststelling is als ik bedenk dat ik volgend jaar interne zou gaan willen doen... laat ons hopen dat in België de grot waarheden weer komen bovendrijven... want hier kan ik me soms oerstom voelen... dingen die ik zou moeten weten zijn plots complete vraagtekens geworden... ik steek het maar op het spaans... en laat ons hopen dat het niks meer dan dat is...

05-06-2006 om 22:43 geschreven door Sofia

04-06-2006

03/06/2006 voorlaatste dagje boliviÃ«... lekker lui

Voor een keer kwamen de bussen eens niet te laat aan... maar te vroeg... met als gevolg dat we plots al om 05u30 deze morgen in Santa Cruz stonden. Gelukkig vonden we al snel een hostal dat ons wou herbergen...

Deze morgen na nog een uurtje slapen dan tot de vaststelling gekomen dat hier in Sucre eigenlijk amper iets te beleven was... na 15 minuten hadden we alles wat er momenteel te zien was eigenlijk gezien ( in het weekend zijn de meeste musea gesloten... spijtige zaak)...
dus hebben we er maar een lekker lui dagje van gemaakt... boekje lezen in de hangmat... naar Roland Garros kijken op de televisie... en deze namiddag naar de cinema... de Da Vinci code gaan zien...
man man... wat een teleurstelling... hoe iemand zo'n vervorming van zijn boek kan toelaten... ik vraag het mij af... ik had al gehoord dat het niet zo goed was als verwacht... maar had eigenlijk gedacht dat het om slechte acteerprestaties of zo ging... had niet gedacht dat ze gewoon grote delen van het verhaal herschreven hadden... nu.. ik heb ook de spaanse versie van het verhaal gelezen... misschien is dat nog anders danin andere talen... wie weet...

Morgen vertrekken we terug naar paraguay... gedaan vakantie... terug gaan werken...
het doet eigenlijk wel een beetje raar... nu ik hier zo op vakantie ben... niet in het normale ritme van werken tijdens de week en op reis in het weekend... mis ik precies meer de mensen die ik in België om me heen heb.... kotgenootjes... mams en paps... broertjes... neefjes en nichtjes (proficiat met je eerste communie trouwens senne... hopelijk had je een ongelooflijk superfeest vandaag... heb toch al gehoord dat het weer goed meeviel)... en nog zoveel mensen meer...
ik begin toch te merken dat ik het niet zo heel erg ga vinden om terug naar België te gaan... nu ja... wacht maar tot het zover is... dan zal ik waarschijnlijk wel weer dingen van hier ook gaan missen... zo gaat dat altijd... maar kom...
eigenlijk is het wel fijn... om je goed te voelen in 2 werelden... altijd weer blij als je ergens terugkomt...

04-06-2006 om 00:49 geschreven door Sofia

02-06-2006

02/06/2006 Kaarsjes

Gisteren nog iets vergeten te vertellen...

hier in Sucre zijn superveel kerken... en toen we er nog maar eentje binnenliepen zat er een vrouwtje aan de ingang kaarsjes te verkopen. Op de een of andere manier deed ze me denken aan het kaarsjes branden met mijn meter in het kappeleke van Meulebeke... en ik dacht komaan... we kopen er een paar.
Gewapend met kaarsjes ging ik de kerk binnen... het was een kerk van de fransiscanen... en ik op zoek naar een Maria-beeldje... ik kon het bijna niet geloven... maar in gans die kerk dus niks dergelijks te vinden... heel veel andere "virgens"... maar nergens de echte Maria... daar stond ik met mijn kaarsjes...
Anneleen zei... weet je... dat beeld staat daar helemaal alleen zonder kaarsjes... misschien moet je daar maar eentje aansteken... zo gezegd zo gedaan... vuurtje gaan halen bij andere kaarsjes en kaarsjes in het houdertje gestoken.
Toen maar even gaan kijken waarvoor ik een kaarsje had opgestoken... San Fransiscus... voor een "goede dood"...

OEPS

heb maar vlug mijn kaarsje terug uit de houder gehaald en het bij een andere minder lugubere heilige gestoken... eentje die geluk zou brengen.
hopelijk was de wens nog niet toegekomen bij San Fransiscus...

Gisterenavond hebben we overgens superlekker gegeten... we hadden een frans restaurantje gevonden... heerlijk... mignon met roquefortsaus met superlekkere groentjes en bovendien een superlekker glaasje rode wijn... dat alles met franse muziek op de achtergrond... zo even terug europees... een mens kan ervan genieten!
Daarna hebben we een heuse speuractie ingericht naar chocolademousse... maar in heel sucre is nergens chocolademousse te vinden... een spijtige zaak... misschien vind ik er wel in Santa Cruz.... en anders in Asuncion...

02-06-2006 om 19:56 geschreven door Sofia

01/06/2006 Sucre

Jaja... we zijn in Sucre beland... eindelijk terug een beetje warmte... het doet ons goed... want in de Salar-regio was het soms echt om te bevriezen.
Sucre is een fijn stadje... witte huizen met donkerbruine houten deuren en ramen... het geeft het geheel een rustige uitstraling en maakt het gezellig.

Het is wel vreemd om hier nu te zien wat met het goud (of toch een deel ervan) van de ruines die we vorige week bezochten is gebeurd.
Bovendien komt ook al het zilver uit de Cerro Rico mijn waar mensen toen (en nu nog altijd) in de meest onmenselijke omstandigheden moeten werken.
Als je dan ziet dat er hier zomaar even een 24-karaats-balkon mee is gebouwd of dat er mensengrote zilveren-kandelaars zijn mee gemaakt...
't is toch maar een rare mengeling van 2 dingen... mooi... dat wel... maar zo wreed tegelijkertijd.

Vandaag zijn we ook gaan kijken naar de "grootste" (dat zeggen ze hier precies van alles) paleontologische site ter wereld. Een vlak van zoveel miljoen jaar geleden dat nu tot 70 graden gekanteld is... en waarop ongelooflijk veel voetsporen van dinosaurussen uit het tijdperk na Jurasic (ben de naam alweer compleet vergeten) te zien zijn.
Echt wel indrukwekkend. Van ver lijkt dat nog mee te vallen... tot je er naast staat en even je eigen hand in zo'n voetspoor legt... gigantisch...
De site is wel op een fabrieksdomein... en die fabriek is niet echt van plan zijn bedrijf te sluiten... dus gaan de werken om de "lime-stone" te ontginnen verder gaan... ten koste van vele sporen... maar daardoor komen er weer andere zichtbaar die op nog oudere lagen liggen...
Alleen weet niemand of er op de volgende laag wel nog voetsporen te zien zullen zijn.

Nog 1 dagje Sucre
dan de bus naar Santa Cruz...
dan nog 1 nachtje en dagje Santa Cruz
en dan het vliegtuig op om zondagavond aan te komen in Asuncion
en dan maandag terug op de werkvloer... het zal wel weer even aanpassen worden

02-06-2006 om 00:45 geschreven door Sofia

30-05-2006

30/05/2006 Terug uit de woestijn

Na 4 dagen in een 4x4 door zand te stuiven en te genieten van ongelooflijke landschappen... zijn we heelhuids terug in Uyuni. Daarnet een lekker goeie douche genomen... was spijtig genoeg allesbehalve warm... maar 't heeft toch deugd gedaan.
De 4-daagse was schitterend. Een landschap compleet verlaten... alsof je door een bergachtige woestijn rijdt... met hier en daar verspreidt groene stukken met lama's of 1 van hun soortgenoten.
Ik vertel er later wel nog meer over
Morgen gaan we naar Sucre.
Groetje
Sofie

30-05-2006 om 23:36 geschreven door Sofia

26-05-2006

26/05/2006 We zijn er geraakt

Momenteel zit ik in een dorpje genaamd Oruro te wachten op mijn trein.
De weg hiernaartoe is een grote hoogvlatke... bestaande uit een hele egale bruin-gele kleur... na 4 u staren moet ik toch wel zeggen dat het een beetje eentonig begon te worden.
Toen we Oruro binnenreden leek het echt of we in de een of andere woestijnstad binnenreden... maar eens hier valt het eigenlijk best mee. Een heel leuk dorpje.
En nog veel leuker... er waren geen wegblokkades... er waren nog tickets voor de trein... en onze plek in het hostal van Uyuni is al gereseveerd... wat wil een mens nog meer.
Als alles goed gaat gaan we morgen vertrekken op een 4-daagse tocht door het uiterste zuidwesten van Bolivië... een plek met uitgedroogde zoutmeren , een zouthotel... en naar het schijnt adembenemende meren. We gaan er van genieten!
Je kan wel bedenken... in een verlaten hoogvlakte waar amper mensen wonen is de kans om internet te vinden wel heel klein... gene paniek dus in België als jullie een tijdje niks horen he...

26-05-2006 om 20:01 geschreven door Sofia

25-05-2006

25/04/2006 Laatste dagje La Paz

Vanavond onze laatste nacht in La Paz... we gaan ervan genieten.
Vandaag zijn we naar de ruines van Tihuanaca gaan kijken... het volk dat rond het titicacmeer leefde voor de komst van de incas.
Superinteressant was het...bovendien hadden we een toffe gidse die veel uitleg gaf.

Morgen gaan we als alles goed gaat naar Oruro... en dan verder naar Uyuni... waar de zoutmeren zijn.
Er zijn geruchten van stakingen en wegblokkades... dus niks is zeker... maar we zullen zien he... tot nog toe hebben we al altijd chance gehad...

25-05-2006 om 23:19 geschreven door Sofia

24-05-2006

24/05/2006 van het Titicacameer tot La Paz

Gisterennacht teruggekomen uit Copacobana... het stadje aan de rand van het Titicacameer...

Het titicacameer is immens... blijkbaar is het niet het hoogste... maar het grootste hoogste... het hoogste dat nog bevaarbaar zou zijn... en inderdaad... die 2 dingen kloppen wel... 3800m en ongelooflijk veel vierkante meters groot...

De busrit van La Paz naar Copacobana was adembenemend... het is wel degelijk ongelooflijk logisch dat het "alti plano" heet...
je zit op 4000 meter hoogte...
en rond je zie je vlakte vlakte vlakte...
met heel ver ergens bergen te bekennen... (met dan nog wel witte toppen)
vreemd idee...
we hadden zelfs een discussie of de andes nu een oud of een nieuw gebergte zou zijn... want op de altiplano lijkt het vooral oud... allemaal mooi afgeronde toppen... maar ik denk toch dat mijn ex-aardrijkskunde leerkracht de andes toch nieuw vond...
het licht is er ook ongelooflijk fel. Als je zonder zonnebril rondkijkt moet je na een tijdje gewoon je ogen toedoen... er is er precies gewoon te veel van... gelukkig heb ik in Asuncion op straat van de een of andere straatventer mij zo'n exemplaar aangeschaft...

op die vlakte staan bovendien... overal verspreid... kleine huisjes... niet logisch geordend volgens straten of wijken... maar precies gewoon kriskras door elkaar... alsof iemand dacht... wel hier zou mijn huisje wel mooi staan... en het daar dan maar bouwde...
Welja... het leek zou... binnenin zal er wel iets van structuur of logica in zitten...

na een goeie 2 uur waren we al aan het Titcacameer... daar leek het al immens groot... en achteraf bleek dat het om een mini-uitlopertje ging...

een boottocht en 1.5 u bussen later waren we in Copacobana...
met veel geluk net de laatste boot naar het Isla del Sol genomen...
1,5uur op het dak van een bootje.. je zit in de brandende zon... gekleed als een moufflon... muts, wanten, alles in... te bibberen van de koud... vreemd gevoel... en achteraf blijkt dan ook nog dat je verbrand bent... nog vreemder

dan kom je uiteindelijk aan op het strandje van Isla del Sol... en voor je doemt een enorme trap op... escalera del inca... 200 meter recht omhoog... met zware rugzak... tot een hoogte van 4000 meter...
mij ging het nog redelijk af... alhoewel ik ook gepuft heb hoor...
maar Anneleen... ik dacht dat ze terplekke zou dood gaan... ze voelde zich al niet goed op de boot... en die superzware inspanning was er echt te veel aan... zo goed als de hoogte haar de eerste dag afging... zo slecht ging het precies de tweede dag.
Even vreesden we voor hoogteziekte... maar de volgende dag bleek dat het gewoon om de combinatie van hoogte met gastroenteritis ging... en dat het dus al veel beter ging eens alles uit de darmen was... gelukkig maar...

we hadden een superkamer... met terrasje en uitzicht op het meer en het isla de la luna... (spijtig genoeg was het die nacht net nieuwe maan... geen maan te zien dus... wel ontelbaar vele sterren)

De volgende dag een zalige wandeling gemaakt over de toppen van het eiland...met langs alle kanten meer meer meer... ongelooflijke uitzichten.
Bovendien heb ik er een supergrappig (en ook wel een beetje pijnlijk) gezichtje aan over gehouden.. precies alsof ik weken ben gaan skieën... alles rood... behalve 2 cirkeltjes rond mijn ogen en een streepje naar mijn oor... verschrikkelijk lelijk... maar we zullen er maar mee lachen... in paraguay zal dat wel bijbruinen hopelijk.

's Avonds teruggekeerd naar Copacobana en de bus terug naar La Paz... was wel een beetje spannend.. zo in de bergen als het toch wel begint te schemeren... maar dan denk ik even aan Tante Lut en Tinne... en hoop dat zij een oogje in het zeil houden... en zie... zonder enig probleem kwamen we gisterennacht terug in La Paz aan...
nog even moeite gehad om een hostel te vinden... maar uiteindelijk heerlijk geslapen.

en by the way... gelukkige verjaardag Astrid!

24-05-2006 om 17:07 geschreven door Sofia

22-05-2006

21/05/2006 Eerste dagje La Paz

La Paz... een echte Andesstad... heeft eigenlijk best wel veel weg van Quito

vandaag hebben we vooral geprobeerd te blijven ademen... en dat gaat eigenlijk heel vreemd... je hebt het gevoel dat je je longen volzuigt met lege lucht... en eigenlijk is dat ook een beetje waar... ik voelde me bij momenten precies zo'n vis die aan het wateroppervlak zuurstof komt slurpen... blurp blurp... een vreemd gevoel

Deze morgen een wandeling gedaan door de vele straatjes met marktjes hier... we hebben een goeie 2 km gewandeld... en ik was bekaf... verschrikkelijk... heb daarna een vol uur gewoon geslapen... ik kon gewoon niet meer... echt een superbizar gevoel.
Deze avond gaat het precies al veel beter... die rode bloedcellen zullen hopelijk allicht goed aan het kweken zijn...

De indrukken van La Paz zijn super... echt zoals ik het me voorgesteld had... alle foto's die ik in de mobiele school al gezien heb en mijn ervaringen in Quito zullen natuurlijk ook wel geholpen hebben...
echt zo weer indigina's op de straten... mooie vrouwen die hard werken... vele kleuren... koloniale gebouwen... kleine straatjes... bergop-bergaf... (die berg valt echt letterlijk op te vatten)...
een andes stad is toch helemaal iets anders dan het vlakke paraguay en asuncion... hier gaat mijn hart toch nog extra naar uit... ik ben hier nog nooit geweest en toch voelt het als thuis komen... fijn...

Morgen vertrekken we naar Lago Titicaca... naar het schijnt het hoogste meer ter wereld... op de grens van Bolivie en Peru... het zou zo'n 400m hoger nog zijn dan hier... nog meer lucht happen dus...
maar we overleven het wel... we doen het lekker op het gemakske.. een beke superslenteren... en af en toe tijd voor een cafe-stop en mensenkijken... dat kan je hier uren doen...

Foto's trekken vind ik hier moeilijk... mensen hebben het echt niet graag... ik vraag het telkens... een veelal zie je toch dat ze het echt liever niet hebben... ik zou het eerlijk gezegd ook niet zo leuk vinden als elke chinees in Leuven een foto van mij wou... een typische Belgische... maar er zijn toch al een paar mooie gelukt...

In tegenstelling tot paraguay stikt het hier wel van de toeristen... de mensen zijn het hier supergewoon... en op sommige plekken zou je bijna denken dat je ergens in Europa zit... al die blanke mensen met bergschoenen en fleece... best wel grappig... weer helemaal anders dan paraguay.