Voor de grap haal ik de loopkar van Riley zijn kamer.
Interesse heeft hij niet, hij slaapt s'nachts niet goed, en snapt niet dat hij om 3 uur s'nachts niet mag spelen.
Zielig staat hij in zijn bed, te gillen om aandacht, hij wilt overduidelijk niet meer slapen, maar toegeven is niet slim.
Het zakt af, 's nachts word hij niet zo vaak meer wakker, R. en ik doen hem nu maar rond 19.00/19.30uur in bed, In plaats van de gebruikelijke half 7.
Wonderlijk, meneer word niet wakker om 5 uur, en 6 uur tikt ook gewoon voorbij. Tussen kwart over 7 en 8 uur hoor je hem over de baby foon, druk pratend tegen zijn knuffels.
Gister viel Riley's loop wagen ineens bij hem op. Ik zette hem er achter en hij liep een klein stukje. Hij heeft dit 1x eerder gedaan, met wankele pasjes. En toen stopte hij er mee, nooit meer zal hij wel gedacht hebben.
Ik ging verder met de was opvouwen, en ik hoor het gepiep van omhoog komende nijntje en het vriendje. Kijk en daar staat Riley, lopend naar voren.. wandelend door de huiskamer, en niet eens wankel!
Plat met zijn voetjes op de grond, loopt hij met stevige handjes geklemt.
Het mannetje gaat vliegensvlug, en dan denk ik bij mezelf, waarom huilden hij snachts zo?
Denk dat hij gewoon toe was, aan later naar bed, uitslapen en nieuwe ontwikkelingen..
Na jaren lang misbruik, en het weg stoppen, kwam het er uit.
Psychiater gaf me anti depressiva, maar ik werd daarna zwanger . (wel bewust.) dus stoppen was noodzakelijk, en afwachten of ik opnieuw anti depressiva moest slikken, dan die wel in een zwangerschap geslikt mag worden, dit wilden ik niet omdat het dan Prozac zou zijn die verslavend werkt..
Ik ben ook best 'Depressief' in mijn zwangerschap geweest, genoot met volle teugen van het jochie in mijn buik, maar de rest was ik onbereikbaar.
Helemaal nadat ik opgenomen was met weeën (vroegtijdig).
Na me zwangerschap kwam ik (in lijnen te spreken) op de bovenste lijn, gelukkig en verblind van liefde voor Riley, langzaam is deze gezakt steeds lager, en nu is het al op de Onder de gemiddelde lijn, dus niet op de onder lijn zeg maar, maar wel er dicht tegen aan.
Dus bijv zo
- bovenste lijn
- Middenlijn
---- ik zit hier.
- onderlijn
Er net niet tegen aan. Ik heb mezelf teveel geforceerd, aan de kant geschoven, niet praten over mijn verleden en gevoel. geen hulp van de psychische kant willen, gesloten zijn.
Ondertussen is het zo erg dat ik woede aanvallen heb, geirriteerd ben, kapot van vermoeidheid omdat ik lig te malen in bed.
Woede aanvallen is overigens niet op Riley gericht of waar hij bij is.
Maar het gaat dus niet goed, ik probeer dingen te verwerken, op te lossen..
En dat gaat niet omdat ik het weg stop, nu ga ik met Anti depressiva starten om mijn emoties de boze emoties uit te schakelen, rust te krijgen in mijn hoofd, want slaap medicatie werkt op deze manier niet.
Ik zou eigenlijk afgelopen vrijdag al mogen beginnen, maar ik heb morgen en over-morgen afspraak in verband met mijn werkzaamheden en aan gezien de bijwerkingen vrij heftig zijn (weet dus van de vorige keer) zoals misselijk, maar ook gevoel als of ik stoned ben heb ik bewust besloten nog niet te starten er mee.. tot ik de gesprekken achter de rug heb.
Ik geef het wel aan dat ik ga starten..
Ik trek het anders niet meer, ik wil niet dat Riley op een gegeven moment de dupe word van mijn irritaties dat ik tegen hem ga uitvallen (niet met slaan ofzo, maar met stem - verheffingen).
Ik ga daarna met therapie (praten) starten en vervolgens EMDR (www.emdr.nl) . Dit is een proces ongeveer van een jaar bij elkaar ( aangezien wacht rijen zijn voor EMDR, anders had het 6 maanden geweest), ook mag ik stoppen als het beter gaat, en zo merkt Riley niets er van.
Er is overigens Post traumatische stress stoornis vastgesteld, het klinkt erg zwaar, gek en vaag.. maar het is niet vreemd met mijn verleden.
Ik heb afgelopen week op mijn computer testen gedaan, een onderzoek vanuit Lyton om te kijken wat mijn persoonlijkheid is, en waar ik in kan en wil werken.
De testen waren vrij simpel, Je krijgt een vragen lijst waar je Niet, Soms, Normaal, Vaak, Altijd in kan vullen.
Bij mij kwam uit, dat ik artistiek werk kan en wil doen, en met mensen kan en wil werken.
Schriftelijk en mondeling ben ik erg sterk met communiceren. Fijn om te weten toch?
Wat houd het nou in?
Ik kan dus fotograaf worden, schrijfster, dingen ontwerpen.
Ik kan dus de kraamzorg in, bejaardenzorg , advocaat worden.
En goed praten en brieven schrijven.
Zo waren er nog meer punten waar ik normaal tot boven het gemiddelden op scoorde, ook waar ik onder het gemiddelden .
Dat onder gemiddelden was niet erg, niet iedereen kan goed zijn in alles.
Ook heb ik heel veel inzicht in diepte, en minder in logica.
Zulke dingen zijn handig om te weten, om een baan te vinden die daadwerkelijk bij mij past, en waar ik mij niet in verveel.
De man waar ik bij zat, vertelden de uitslagen, en ik hoorde mijzelf gewoon, ook dat ik boven gemiddeld score met organiseren/plannen.
Ik plan dingen, stippel het uit voor mijzelf. Zodat ik makkelijker door kom, 'Spontaan' kan ik echt wel hoor, maar liever niet.
Plan ik iets, en gaat het anders (zoals vandaag kom ik zo op terug) , raak ik gedesorienteerd, moet ik om schakelen.
Ik moet nu dus vacature's bekijken wat mij leuk lijkt! En niet om dan te solliciteren, maar gewoon kijken wat mij ligt, en
of ik er wat mee kan, omdat ik epilepsie heb, en veel voudige aanvallen is dit niet eenvoudig, daarom eerst zo.
Dan bespreken we dit volgende week, en dan met de arts enzo er bij! Dan hoor ik hoe wat en verder... en als het mee zit, krijg ik dan een opleiding!
Over vandaag verder, ik had deze afspraak om 09.00 uur, ik streef naar op tijd komen.
Altijd gedaan, ik ben ALTIJD! te vroeg op een afspraak (varieerend van half uur tot 5 minuten), vandaag dus optijd weg (8uur), ik zou er om 5 voor 9 moeten kunnen zijn.
Trein vertraging!! 20 minuten! Stond dus wel om 10 voor 9 op het station, en had de bus gemist (waardoor ik optijd zou komen), en moest dus 20 minuten lopen, was 15 minuten te laat, ik heb daar een hekel aan, om dat ik me moet verontschuldigen, terwijl ik er niets aan kan doen eigenlijk.
Vorige week maandag, ga ik gestrekt, al shakend en schuimbekkend op de vloer, epilepsie aanval.
Een relatief 'kleine' want heb grote gehad, veel grotere.
Besef me wel, dat ik heel wat bekijks heb, en ik waarschijnlijk nu altijd 'Het meisje die op de vloer lag' zal zijn.
Ik vind het ook niet erg ook, mensen moeten mij accepteren, MET epilepsie.
Ik word naar huis gestuurd door de bedrijfs arts, hij vind dat ik op deze manier absoluut niet door kan gaan.
Komt mij eigenlijk wel goed uit.
Niet omdat thuis zitten geweldig is, ik doe liever wat, maar ik kom er de laatste tijd sinds begin januari achter, dat ik
een depressie (weer) aan het ontwikkelen ben.
Ik ben boos, verdrietig, chagerijnig en erg geprikkeld. Roy is niet echt blij er mee, want hij is degene op wie ik het af reageer.
Het werk is absoluut niets voor mij, in zoverre, als je elke keer naar je werk gaat, en op een gegeven moment liever dood dan op je werk komt, is dat niet goed.
Terwijl ik absoluut genoeg heb om voor te leven, denk maar is aan mijn mooie mannetje Riley!
Gelukkig heb ik die overweging nog niet gehad, maar toch.. dat het door mijn hoofd spookt zegt eigenlijk al genoeg.
Ik mis mijn gezin gigantisch als ik werk, maar het werk zelf! is ook niet motiverend genoeg.
Ik moet stickers plakken of banden vouwen, enige wat 'leuk' is daar, zijn mijn collega's, maar daarvoor moet je niet alleen willen werken.
Dat is mijn persoonlijke mening, leuke collega's zijn een voordeel, maar het werk moet voor mij uitdagend, creatief en leuk zijn, het liefst alle 3 in 1.
Inmiddels ben ik gestart met medicatie Lamotrigine, klote bijwerkingen zitten daar aan verbonden, maar ja.
Heb dus mijn bedrijfs arts gesproken vandaag, en die vind dat ik voorlopig niet mag werken op de werkvloer,
Mijn consulent moet iets anders zoeken in Den helder, we zullen zien wat er gebeurt.. we zullen zien.
Inmiddels zijn de verjaardag's uitnodigen voor Riley's verjaardag per mail verzonden, heb nog geen bevestiging gehoord,
dat vind ik wel erg jammer. Want de verjaardag is voor mij erg belangrijk! Riley word 1!!
Dat moet echt gevierd worden. Door mij, door zijn vader, door opa & oma!
14 februari 2010 is mijn zus uitgerekend van haar 3e kindje, we wachten geduldig af wat er gaat gebeuren,
wanneer het kindje zich meld. Ze is nu 38 weken zwanger. Kan nog 4 weken!!! duren!
Ik zoek het evenwicht, tussen werk, thuis, huishouden en alles.
Mijn 2 mannetjes zijn thuis, terwijl ik elke week 32 uur werk!
En nee, ik vind het niet erg, soms vragen mensen dit, vind je het erg om te werken, terwijl Roy thuis zit?
Nee ik vind dit niet erg, ik mis een hele boel wel thuis, van Riley, maar verder.. ja ik ben weer even uit huis, maar geniet vervolgens dubbel en dwars van mijn wachtende gezin, waar het eten op tafel staat.
Ik werk voor WNK, een bedrijf met meerdere mogelijkheden, productiewerk, sorteerwerk, groen voorziening, dus meerdere kanten kan ik op, ook hele andere kanten!
Ze hebben zoveel, waar ik wel een toekomst in zie, dan wel niet bij dat bedrijf, het is wel erg ver, maar misschien met een opleiding die ik van hun krijg.
Momenteel is het productiewerk, vandaag bijvoorbeeld t-shirts in pakken, tijd dodend werk, vooral hersen dodend, maar weetje het gaat niet persé om wat ik doe, maar om wat ik ben.
Het is er best gezellig, als je met de juiste mensen om je heen zit, en niet alleen maar hard werkt, maar ook een gesprek aanknoopt, is het houdbaar!
Ik werk, 32 uur in de week, 4x8 dagen, om Maandag, Dinsdag, Donderdag & Vrijdag.
Zal is niet zo wezen, het overkwam mij vandaag dan niet, maar had gekunt..
Maar wat als het wel zo zou zijn? Dan had ik geen eten, en tevens Roy ook niet!
Weet je wat het is...
Tegenwoordig word ALLES duurder, bij de supermarkten, en zelfs zeeman is duurder..
Maar de INKOMSTEN worden niet hoger.. dus wat er gebeurt, te kort..
Voeding, luiers, doekjes, zijn al gauw 15 euro bij elkaar,
gelukkig drinkt Riley minder melk, en krijgt meer echte voeding..
Dus hij eet met de pot mee, normaal kocht ik ELKE week voeding, nu doet hij makkelijk met 1 pot 2 a 3 weken!
Heerlijk zo een kind!
Maar wat een domper, de inkomsten, de uitgaven, het rijst de pan uit!
Geirriteerd ga ik w??r naar de Lidl, en haal boodschappen voor slechts 4 euro, maar wel het goedkoopste van het goedkoopste, en zonder vlees! Want ja, dat is duuuuuhuuuur!
Geld, het maakt niet gelukkig, zeggen ze.. maar als je het niet hebt... BEN IK ONGELUKKIG!!!!
Bijna 9 maanden, net zolang als je in mijn buik hebt gezeten. Bijna.. je zegt mama, maar niet alleen tegen mij, maar ook tegen je papa, tegen de katten, en je konijn.
Je ben 'twee'-eenkennig, papa of mama kunnen nergens heen, zonder dat jij gaat huilen. Of je moet het niet door hebben. Bijv als papa iets moet zien, waar mama mee bezig is, papa moet wegsluipen, zodat jij het niet ziet, kleine dondersteen.
Ook kan je heel goed, net als of doen. Mama die zegt dat je het niet mag, na 3x waarschuwen zet mama je in de box, je hoekje waar je even rust mag vinden. Als je dan iets op de gang hoort, en denkt dat papa komt, ga je huilen. Net alsof mama je hele erge straf geeft, is het de kat maar, dan stop je, en zo door. Ook als mama je de aanspreekt, wat je misschien helemaal niet begrijpt, maar mama legt de situatie uit, je kijkt boos, papa komt in beeld, en jij.. Jij kijkt ineens vrolijk, blij zelfs. En speelt dan heel zoet.. boefje dat je bent.
Je heb een injectie gekregen tegen de nieuwe influenza. (mexicaanse griep.) Je heb er niet echt last van gehad, mama hield je temperatuur wel in de gaten, just for care.
Papa maakt een beetje een moeilijke tijd door, papa heeft contact met een andere mama, de mama van jouw broer Bowie. Het gaat nog stroef, maar papa hoopt dat dat binnenkort veranderd, en hij zijn andere kindje mag zien, en jij jouw grote broer. Jouw grote broer heeft trouwens een zusje, waar hij mee kan spelen, dat is wel heel leuk voor hem h??
Hij is overigens ook gevoelig, net als jij. Jij bent gevoelig voor veranderingen, maar bang ben je niet. Je vind de hond (Dino.) van Oma Claassen leuk, misschien ook wel de hond van Oma Brinkerink. Die is wel wat groter, die heet Keyko, uitgesproken als Kaaiko. Je hebt hem al een keer gezien, maar toen was je nog te klein, Keyko vond jou wel heel leuk trouwens. Hij wou met je knuffelen.
Je bent een mannetje uit duizende, lief, maar ook heel erg ondeugend, je kan ook heel ondeugend lachen, kleine boef!, afgelopen week heb je laten zien, dat je douche erg leuk vond. We wisten het al, maar je bewees het even. Papa had je aangekleed en Mama ging even alleen douchen, jij vond dat schijnbaar niet helemaal nodig, en je tijgerde naar de douche, mama zei nog tegen papa dat jij die drempel die best hoog is niet over kon, papa dacht het zelfde, mama lette even niet op , en pardoes! daar lag je dan, met kleding en al onder de douche op weg naar je eend. Kleine dondersteen!!
Ik ben niet zo snel onzeker, zeker niet in de opvoeding van mijn kind. Ik doe namelijk alles op gevoel, dat doe ik sinds hij net geboren was, op gevoel gaf ik hem eten, en altijd klopte dit gevoel.
Niemand heeft ooit enig word over mijn manier van opvoeden iets gezegd, is maar goed ook. Want opvoeden op gevoel doe je instictief.
Maar... wat als je voor een dilemma komt te staan, die aan elke kant iets negatiefs hebben, of waar men de gevolgen niet van kent. Onzeker in deze zaak, vroeg ik afgelopen dinsdag advies aan het consultatiebureau verpleegkundige Maria. Zij zou wel raad weten toch? Maar niets is minder waar, want zij adviseert men hier niet in. Kom ik dus niet ver mee.
Het gaat om de welbekende Nieuwe Influenza A (H1N1). Ik zal voor Riley een uitnodiging krijgen van de GGD of Huisarts om mijn zoon te laten enten, tegen deze griep. De griep die meer kinderen het leven heeft gekost, maar ook kinderen die er door heen zijn gekomen. En niet alleen kinderen zijn er aan overleden, ook jongeren, volwassenen en ouderen. Dat zo een griep, zoveel inpact kan hebben op de gehele samenleving, niet alleen van Nederland, maar ook van alle landen die 'last' hebben van de Nieuwe Influenza A (h1n1), beter gezegd MG (mexicaanse griep.)
Zovéél informatie is er te vinden op internet, zoveel negatieve verhalen, zoveel positieve verhalen, zowel over het niet als wel enten. De bijwerking op langere termijn van de enting is onbekend, en daar zullen we dus op moeten afwachten, die tijd hebben we dus niet, is het dus nu kiezen Enting, met evt bijwerkingen op latere termijn, die je misschien niet had kunnen overzien. (lees verlamd raken oid), of niet enten en risico lopen dat hij ziek word en met ernstige gevolg de dood.
Hoe sta jij hier tegen over? Durf jij op je moedergevoelens te vertrouwen? EN welke keuze maak jij met welke beweegredenen?
Het is weer zo een alledaagse woensdag, zo een 'Ik breek zo lekker de week', dag!
Om kwart over 10 meld Riley zich na zijn 1e slaapje van deze dag,
En leg ik hem op de grond om te spelen, dit omdat de box niet altijd zo een succes is.
Hij vermaakt zich heerlijk, maar ik besluit toch zijn baby gym bij hem te zetten.
Schijnbaar is hij daar niet van gediend, hij pakt met zijn handjes de baby gym vast,
zet zijn voetjes er tegen aan en 'Boem', daar gaat de baby gym, keihard door de lucht beland hij 2 meter verderop.
Nou ja, graag of niet hoor, Ik pak de baby gym op en zet hem dan maar aan de kant.
Ik ga weer zitten, even de fora's na lopen, en ineens voel ik kleine kinderhandjes mijn been aaien.
Ja waarom ook niet, niet met de baby gym willen spelen, maar wel willen rollen naar de plekken waar hij zich niet mag bevinden.
Hij begeeft zich bewijze van spreken 'Op glad ijs', hij probeert de draden van mijn computer los te trekken, en ik kijk hem aan vraag 'Wat doe jij daar?', hij kijkt terug een glimlach van oor tot oor verschijnt er op zijn gezicht, en gaat verder. Ik pak zijn handje, en vertel hem dat hij dat niet mag.
'Riley, dat mag niet, dat is gevaarlijk'.. meneer kijkt me aan, en wil rustig verder gaan.
Ik pak hem op, leg hem terug op zijn dekentje, en 10 seconde later aait hij weer mijn been, en is alweer op weg naar de computer.
Zo blijf ik dus aan de gang, en is de ochtend al weer snel op, van corrigeren, en praten.
Broodjes tijd, papa geeft hem een broodje vandaag, en daar geniet Riley met volle teugen van.
Als het broodje op is, en papa voor zichzelf een broodje wilt maken, strekken de armpjes,
waar hij duidelijk mee maakt, dat Riley zijn broodje ook wel lust.
Duidelijk, meneer wilt alles hebben wat papa of mama heeft.
En zo stond zijn slaapje al weer voor de deur, vechtend tegen zijn vermoeidheid huilt Riley, maar geeft zich over, en slaapt in..
Vermoeiende ochtend, of hij er wat van heeft geleerd? Ik denk het niet.
Is de mexicaanse griep (MG) niet heel erg overdreven? Omdat de media niets anders nuttigs meer heeft te melden?
Mensen maken zich zorgen, en misschien helemaal om niets. Bang dat ze ernstig ziek worden of zelfs komen te overlijden, is dit wel goed? Of dan wel relevant?
Ik weet het niet, ik ben niet bang, absoluut niet. Kwetsbare gezinnen (kindjes) zullen wel zich zorgen maken, wat ik begrijp, maar een gezond gezin?
Vanmorgen pakte ik Riley op uit de box waar hij heel vrolijk lag te gillen. Ik laat hem dan normaal op de grond zitten, nu pakte ik zijn loopwagentje van Nijntje!
Hij vind het vanaf het begin al geweldig, het kleine ventje!
Dus ik zette hem dus neer, en wat doet de loopwagen, naar voren schuiven, wat doet Riley, die zet er stapjes achteraan!! zo cute, zo lief, zo schattig!!
Blonde haren, klein en teer. Die kleine baby, ben je allang niet meer.
Je kan al lopen, en gaat waarschijnlijk naar de peuter school, je kan al praten.. wat eerder babbelen was.
Misschien ben je een dromer, Of een doener, Misschien speel je in een hoekje, Alleen en lief.
Misschien heb je veel vriendjes, En heb je geen aandacht voor je omgeving, Ga je op in je spel, en vergeet je de rest. Misschien zit je op een stoel, boekjes lezen, en dromerig voor je uit.
Misschien, heel misschien.. denk je ook wel eens aan die man, wat je papa is.
Uitvaart verzekering, ooit zoi ik een formulier hebben ingevuld, dat mijn interesse daar ligt. Oh ja? Ik ben nog niet helemaal bezig met mijn uitvaart, zie ook niet zo snel dat ik tussen nu en 10 min neer val en ga schreeuwen dat ik mijn uitvaart niet heb geregeld, ik niet mag overlijden. Nee, daar denk ik niet echt aan, of zou dat toch wel moeten?
Roy heeft een uitvaart verzekering aan gevraagd, zowel voor hem, als voor het leuke kado wat hij er bij krijgt. Maar ook voor zijn kinderen.
Ik werd dus gister avond gebeld, door een 06, nummer wat je niet vaak ziet/hoort als je aan callcentre denkt. Nou ja, deze jongen, want zo klonk hij, heel onzeker en verlegen, dat ik geen interesse heb, en ik schijnbaar mijn formulier niet goed heb ingevuld, It happens! Dus ja... en dat Roy al uitvaart regelt, ik me daar niet druk om maak.
Ok, geen sale voor deze vriendelijke jongen, maar ja, ik laat me niets aansmeren, ook al zegt hij dat ik een flitsende laptop of iets mag uitzoeken, daar laat ik me niet voor verzekeren! Ik wil geen flitsend kado! Ik wil geld besparen.
Al goed, het was done, gedaan de zaak.. tot ik word gebeld net.. Rond dit tijdstip (21.10 u.), of ik nog altijd mevr Zoet ben.. En of ik echt geen interesse heb, hij had het helemaal voor me na getrokken ik zou veel beter af zijn zo. Yeah, Right! Hij komt aan met 'Maar mevr, u krijgt een kado, u betaald maar 15 euro in de maand voor 10.000 euro verzekering!'.. 'Zo kunnen je nabestaande een prettige uitvaart voor u doen!'.... ik denk na, ja... en?! ik denk niet aan dood gaan!
Ik zeg ook wederom, 'Nee, mijn vriend regelt dit!', hij vraag of hij Roy aan de telefoon mag, wat ik weiger. Ik geef nog 1x aan op een vriendelijke toon 'Meneer, ik heb geen interesse in een uitvaart verzekering, of in elk ander iets, ik heb geen behoefte aan een kadoo, en al helemaal niet in een prettige uitvaart hartelijk dank', en klik weg.
Mijn favoriete knuffel, is mijn egel! die ik van Tante Saskia heb gekregen!
Ik lust nog altijd geen mais, en bloemkool.
Ik eet graag Lasagne, spinazie.
Ik kan nu zitten voor toch al paar minuten, als mama of papa mij neer zet.
Op 3 oktober 2009, is mijn eerste tandje recht onder voor mij (links voor papa en mama) door gekregen!
Op 15 september 2009 woog ik 9960 gram en was 71,5 centimeter! Ik was toen 27 weken en 4 dagen!
Ik babbel er op los, zeg perongeluk Mama / Dada af en toe!
Ik vind het boekje 'Elmo doet zo raar', heel leuk, vooral omdat het boekje geluid geeft.
Ik kruip nog niet, Papa en Mama noemen mij 'Vis op het droge'..
Ik kreeg op donderdag 1 Oktober 2009 van mama een Nijntje loopkar!
Het gaat goed met mij! Ik lach, ik huil, ik kijk boos, en vermaak me prima op de grond op een deken of in de box! Ik zit graag gewoon ipv ergens tegen aan geleund.
