Het tolt, in mijn hoofd. Ik besef ineens wie echte vrienden zijn geweest, en wie er nooit is geweest.
Neem Antonio. Al járen! is hij mijn beste vriend. Staat er altijd, welliswaar nu virtueel, omdat het niet anders kan.
We hebben zo vaak ruzie gehad, ik met mijn 'melo dramatische' gedrag, en hij zo koppig als de pest.
Zo vaak op het punt gestaan ons vriendschap te verbreken, er is zelfs ruim een jaar geen contact geweest.
Ik heb daar heel veel verdriet om gehad, sommige mensen zeiden 'Als hij jouw zo laat gaan, is het geen echte vriend', maar zo zag ik dit niet.
Ik was net zo fout geweest in dit hele gebeuren, niet hij alleen.
Inmiddels is het weer goed tussen ons, al een hele tijd. Geen ruzie meer geweest. Al hebben we elkaar al 2 jaar niet gezien, vullen we elkaar nog altijd aan.
Nog steeds is 'die klik' er . Hij is mijn steun en toeverlaat, Hij heeft mij deels gemaakt zoals ik ben.
Rustiger, van persoon die alles bij elkaar schold, huilde en alles.. heeft hij me rust gegeven.
Laten zien hoe het leven anders kan zijn.. en nog steeds, is hij er altijd.
T. bedankt daarvoor, ik houd van je, met heel mijn hart, je betekend heel veel voor mij.
Maar, afgelopen jaren heb ik ook 'vrienden' voor even gemaakt, er is dan geen ruzie, ja soms..
Maar ze laten me daarna vallen als een baksteen, echte vrienden zullen dit nooit geweest zijn.
Ik ben goed voor dingen zoals 'goede woorden', maar ik ben het zo spuugzat hier goed voor te zijn!
Ik ben een persoon die iedereen wilt helpen, een goed woord wilt geven , maar inmiddels ben ik dat nu wel gepasseerd.
Waarom zou ik mijn tijd en moeite in een vriendschap steken, die het totaal niet waard is?
Mijn moeite, mijn tijd, mijn liefde en mijn steun?
