5u30: wekker loopt af 6u: snel een hapje eten 6u30: de auto in en hup weg voor een dagje "toerist"-spelen
673km later en ondertussen 20u10: terug op Pax Een boterhammeke eten
21u: blog aanvullen maar gewoon iedereen laten weten dat ze nog dagje in spanning zullen moeten afwachten. Het uitgebreide verslag komt er morgen aan maar nu ben ik echt veeeeeeeeeeeeeel te moe!
Eén tipje van de sluier kan ik al oplichten: Ik heb vandaag mijn eerste echte giraf gezien!!!! Hij stond in een klein wildparkje die langs onze weg lag te eten aan een boom!! JOEPIE
Morgen kunnen jullie verhaal van vandaag en foto's bekijken!
De start die we nodig hadden is er vandaag gekomen!!
Thobela,
Vandaag de dag waar we een beetje naar zaten uit te kijken. De wekker liep af deze morgen, hmm ik lag nog zo goed te slapen. Wil niet opstaan. Maar dan dringt het door, nog een groot uur en onze eerste les begint. Mijn eerste les. De eerste maal dat ik voor een klas zal staan en ook echt iets moet gaan aanleren. Iets waar ik eigenlijk al zolang naar uitkijk want is lesgeven niet één van de dingen die ik in overweging neem voor later???? Het gaat natuurlijk maar om een klein lesje, 4 volwassen mensen die niet kunnen omgaan met een computer en waar wij hen willen helpen om dit instrument wat onder de knie te krijgen. We zijn goed voorbereid, hopen dat ons Engels meewil en het moet normaal wel vlotten. Eerst gaan ontbijten, kwestie van stevig in onze schoenen te staan want ik wist echt niet goed wat ik zou moeten verwachten. Ne goeie pot kellogs cornflakes met veel melk, moet voldoende zijn toch. Of nee, misschien nog een super overheerlijk banaantje erbij doen!
Kwart voor 9, tijd om even de computerklas proberen te openen. Hebben sleutels gekregen die normaal zouden moeten passen maar nog niet geprobeerd. Stel je voor dat ze niet passen. Maar geen probleem op een mum van tijd de juiste sleutels gevonden en het alarm uitgeschakeld. Alles klaarleggen. Stoelen klaarzetten. Stift zoeken voor het bord. Ok 5 voor 9, tijd om naar de lagere school te gaan en onze leerlingen van de morgen op te halen. Allemaal mooi op tijd, goed we gaan op tijd kunnen beginnen. Maar eerst moesten we echter binnen bij de directrice. Als er vrijwilligers ofzo komen moeten deze iets in het guestbook schrijven. Wat je komt doen en heel belangrijk, hoeveel dit gaat kosten. Directrice zat ondertussen pap met vlees te eten, hoe kan je dat zo vroeg in de ochtend binnenkrijgen? Geen flauw idee . Ok 20 na 9, richting de computerklas en de les starten. Alles verliep vlot. Noëmi en ik pikten goed in op elkaar. Ze letten goed op en leken heel enthousiast en geïnteresseerd. Soms beetje zoeken en vooral zoeken naar het correcte Engelse woord maar het ging. Na wat theoretische inleiding rond een computer tijd voor het echte gebruik. Opstarten van de computers, geen probleem. Maar dan, Word openen zodat ze de verschillende knoppen van het toetsenbord kunnen uittesten. Eerste problemen . Op één computer zat er een figuur in ieder nieuw word-document die je opende. Hoe krijg je dat in hemelsnaam weg? Geen idee. Andere computer dan maar. Ook daar problemen, alleen maar rare tekentjes in plaats van tekst. Gelijk welk lettertype dat je aanklikt, alleen tekentjes en geen letters. Nog een andere computer dan. Ok iedereen aan het werk. Wat zoeken, wat persoonlijke vragen oplossen. Tijd voor iets anders. Spelletje pictionairy via paint. Hilarisch! En echt iedereen amuseerde zich. Dit was de bedoeling. Als slot nog een spelletje waarbij je moet leren typen. Probleem, spelletje wil niet opstarten. Wat nu? Even zoeken en gelukkig vond Noëmi een ander programma om te leren typen. Wat gepruts om alles in gang te krijgen. Saaier dan wat we hadden voorzien maar toch ging iedereen ijverig aan het typen. Zelfs zodanig dat wij op een bepaald moment de les hebben afgesloten want ze zouden daar precies uren blijven typen. Super geslaagde eerste les dus. Enkele zaken waarvan we nu weten dat we ze moesten gaan aanpassen voor dezelfde les die we maandag zullen geven aan de leerkrachten zelf. Zo is een qwerty-toetsenbord echt compleet anders dan azerty! Aanpassen dus die handel. Ook het bord, zon wit waar ge met die speciale stiften op schrijft is niet alles. Bordwisser is er niet en met gewoon toiletpapier is het een hel om dat af te krijgen. Gelukkig kan ik wat werken met powerpoint en hebben we ervoor gezorgd dat we maandag dat bord niet nodig hebben.
Na een geslaagde les dus tijd om effe te relaxen en te eten. Wat in de zon zitten, beetje atletiek kijken en tijd om ons voor te bereiden op maandag. Terwijl Noëmi zich vooral toespitste op de bundels die we maandagmorgen zullen geven aan de mensen van skills, paste ik de eerste computerles aan. Wat een samenwerking. Nog wat dierenprentjes zoeken en wat kleren voor onze oefeningen maandagmorgen. We gaan namelijk een les houden rond who am I? waarbij ze zichzelf wat in vraag moeten gaan stellen enzo. En wat is leuker dan starten met een kennismaking waarbij ze zichzelf moeten voorstellen aan de hand van een dier en een kleur. En jaja, een giraf kon natuurlijk niet ontbreken tussen onze dierenprentjes. Tussendoor tijd voor een 4-uurtje. Een stukje cake en blikje sprite in combinatie met een vleugje zon, wat wil een mens nog meer. Alles afwerken voor het avondeten en ook dit lukte perfect.
Gegeten, nieuws gekeken en nog even meegenoten van de gouden en zilver medaille van op de Olympische spelen en nu blogje aanvullen. Vandaag maken dat we iets vroeger ons bedje in kunnen want morgen om 6u30 staat onze plaatselijke gids, broeder Luc, ons al op te wachten om te vertrekken voor een uitstapje. Ik kijk er super naar uit. Morgen is echt pure ontspanning, genieten van de prachtige natuur en de verhalen van broeder Luc. Zo zullen we weer helemaal ontspannen terugkomen vermoed ik om maandag te starten met een drukke week! Een week waarin veel lessen staan gepland, maar een week waar ik nu al naar uit kijk. Sinds vandaag heb ik het gevoel dat het goed zit. We werken nu naar een doel toe. Zijn niet meer in het wilde weg bezig, maar weten wat er moet gebeuren. Alles komt dan toch nog goed, na de nodige portie geduld . Het zalige Afrikaanse leven zeker ..
Ik denk aan jullie en hoop dat jullie toch ook nog wat zon te zien krijgen en wat kunnen genieten!
Tot morgenavond en hopelijk kan ik jullie dan laten wegdromen van enkele prachtfotos!
Hoe gaat het daar in het verre België. Bij deze nodig ik jullie dus allemaal uit om reacties te geven op mijn blog, te mailen of wat dan ook. Het is altijd leuk om een beetje nieuws vanuit dat kleine landje hier ver vandaan te ontvangen.
Deze morgen richting lagere school om onze korte vragenlijst die we hadden uitgedeeld aan de leerkrachten op te halen. Dit gaf ons een idee waar we morgen in onze eerste les mee moeten starten. En inderdaad gewoon vanaf nul. Heel veel hebben zelfs nog nooit een computer aangezet zo blijkt. Dit geeft enerzijds wel een geruststelling, zo weten we dat we wel degelijk iets kunnen bijbrengen want ja zooooooooo computervaardig zijn we nu ook niet. Deze morgen dan nog wat lesmateriaal afgewerkt enzo, echt niet veel speciaal. Na het eten dan even siësta gehouden. Ik had echt nood aan een beetje extra slaap want ik word hier toch nog steeds veel wakker s nachts en s morgens lig ik ook al vroeg te koekeloeren wat natuurlijk niet zo plezant is. Een kort dutje kan dan ook wonderen doen. Na dit schoonheidsslaapje richting broeder Johan. Hij had ons gevraagd een planning binnen te stoppen van onze volgende weken en dat deden we dan ook. Gelukkig was hij positief, gaf ons de feedback waar we al een tijdje nood aan hadden en kunnen morgen met een gerust gevoel ons eerste lesje geven, spannend... We hebben ook beslist om toch iets te proberen opstellen voor de jongens van internaat. Enerzijds enkele activiteiten en anderzijds ook een opruimactie hier op het terrein. Het is hier echt niet om aan te zien, overal ligt er vuiligheid en papiertjes. We moeten dit echter doen in samenspraak met de boardingmasters dus volgende week een meeting met hen regelen is één van onze opdrachten voor komende dagen.
We hebben Baby ook aangesproken ivm traditionele kleren van hier. Als alles volgens afspraak verloopt zouden we volgende week vrijdag met haar naar stad gaan en kijken voor zon kleren. Als we er geen vinden gaan we samen naar een stoffenwinkel en gaan we ze laten maken. Leuk hé! Kijk ik echt al helemaal naar uit. Ik hoop zelfs stiekem dat we er geen vinden en dat we echt naar een naaister moeten gaan. Ook heeft broeder Luc ons vandaag verteld dat hij nu zondag met ons op stap wil. Het wordt een vroege dag (hij wil om 6u30 vertrekken), maar hopelijk een dag om nooit te vergeten. En met één van de beste gidsen van het land kan dat niet mislopen denk ik dan maar. De week erop gaan we waarschijnlijk de zaterdag naar Baby en kunnen we meegaan naar een trouw en de zondag zal Rina ons meenemen naar één of ander super restaurant waar ze een fantastisch buffet hebben en een prachtig uitzicht. Dus de week erop hebben we ook al plannen. Broeder Jos is vandaag moeten vertrekken naar Johannesburg ofzo, maar ook hij heeft beloofd dat we met hem op het einde van ons verblijf hier eens een uitstapje kunnen doen. Dus zoals je kan lezen, onze weekends raken toch nog gevuld. We zullen niet helemaal gek worden van de stilte en eenzaamheid hier .
Vandaag zouden we naar het koor gaan luisteren. Deze jongens zingen iedere week in de kerk en iedereen is zo vol lof over hen. We moesten dit gewoon eens meemaken. Om 18u30 zouden ze oefenen dus wij om dat uur op zoek. Bleek dat de jongens net avondgebed hadden en allemaal in de kerk verzamelden. Broeder Sam zei dat we maar een kijkje moesten nemen. Jaja Sharon binnen in een kerk! De jongens kwamen binnen en allemaal op het zelfde moment gingen ze op hun knieën zitten en begonnen ze allemaal samen te bidden. Niet echt mijn ding dus. Raar gevoel om zo eens mee te maken, maar aan andere kant wel chic dat op het einde zelfs enkelen bleven zitten om toch nog even te bidden in zichzelf. Het geloof staat hier echt hoog in het vaandel en ik vermoed dat dit ook voor velen een soort aanhangpunt is. Een geloof waar ze zich kunnen aan optrekken. Na dit gebed gingen die jongens van het koor oefenen in een soort klaslokaaltje. Wij mee met hen. We moesten ons eerst even voorstellen, kwestie dat ze wisten wie hun bezoekers van de dag waren en toen begonnen ze eraan. Ik kan het gewoon niet beschrijven. PRACHTIG. Van bij de eerste nood al kreeg ik kippenvel. Wat een stemmen. Jongens van pakweg 14 to 18jaar ofzo die zon tonen kunnen uitbrengen. Daar hebben de Belgen nog veeeeeeeeeeeeeel van te leren denk ik. Ze hebben een groot uur geoefend en ik heb echt geen spijt dat we dat hebben meegemaakt. Ik wil zelfs nog eens naar de mis zelf gaan ook, gewoon om hen bezig te horen in de akoestiek van een kerk want dat zal nog een groter effect geven denk ik. En allemaal zo vrolijke liedjes en dan beginnen ze gelijktijdig mee te wiegen op hun gezang. Dit moet je echt meemaken! Na dit muziekale stukje in onze dag liepen we dringend naar de eetzaal. Het was ondertussen al 20u en we hadden dus echt wel honger nu. Snel gegeten en nu dus mijn blogje aan het aanvullen. Bij deze heb ik dit ook weer volbracht!
Met mij alles goed hoor (Rehona). Alhoewel deze morgen hadden we het weer even moeilijk met onszelf. Pff die stilte en afscherming van de rest van de wereld zou toch soms wat op de zenuwen beginnen werken. Ook het aanvoelen alsof we hier niks concreet aan het verwezenlijken zijn valt ons zwaar. Na een voormiddag te hebben geprutst moest er echt iets gebeuren. Gelukkig hadden ze ons van het middelbaar gevraagd of we hen konden helpen met het nemen van fotos van de leerlingen. Zaterdag is er in Polokwane een atletiekmeeting waar de jongens zullen aan deelnemen. Hiervoor hebben ze blijkbaar een studentenkaart nodig en dit was niet bij iedereen in orde. Op deze kaart moet ook hun foto staan dus moest Noëmi even schoolfotograaf spelen. Daarna nog wat geholpen bij het plakken en knippen van de fotos in het sjabloon van de studentenkaart maar amai, nu weten wij waarom ze hier zo traag werken. De computers hier zijn echt een hel. Zoooooooooooo traag, echt vreselijk! Gelukkig hadden we eindelijk wat resultaat van ons werk, we zagen studentenkaarten en de jongens kunnen nu normaal zonder veel problemen aan de wedstrijden gaan deelnemen.
Nog steeds door het vreselijke gevoel van deze morgen geen zin om ook maar te denken aan stage, dus toch even de sportvelden op om wat sociale contacten te leggen. De jongens van internaat hadden net gedaan met sporten en we begonnen een gesprek met één van de boardingmaster. Even later vervoegde broeder Sam ons en hij gaf ons een soort rondleiding op het terrein. Af en toe riep hij een jongen om kennis te komen maken met ons. Best grappig. Omdat ze met Noëmi haar naam nogal wat problemen hebben heeft broeder Sam ons dan maar een Afrikaanse naam gegeven. Noëmi noemt nu ook Lerato en ikzelf Mathabo (moeder van de liefde ofzoiets) maar we moeten het nog eens goed navragen wat het juist betekent. Gaan dit morgen aan Baby vragen want broeder Sam kan ons gelijk wat wijsmaken natuurlijk. Het was echt zalig om hier eens rond te lopen en te genieten. Niet te denken aan school of wat dan ook. Ook waren er enkele kinderen muziek aan het spelen in één van de lokalen. Echt zalig! Zo vol ritme, ik zou er uren kunnen naar luisteren. Was echt leuk om te zien en te horen.
Na onze rondleiding gingen we iets drinken en daar zijn we voor de tv blijven plakken. Het was al snel tijd om te eten en daarna opnieuw even tv. Echt puur ontspannen dus. Samen met broeder Luc en broeder Jos naar het Belgische nieuws gekeken, dan naar schooltv waar we een geschiedenislesje kregen. Best grappig dus! Maar dit alles heeft ons zooooooooooo deugd gedaan. Nu dus even blogje aanvullen, mailtjes checken, nog wat relaxen en dan slapen en klaarmaken voor een nieuwe dag. Zaterdag hebben we dan ons eerste lesje en we hopen dat we eenmaal daarmee bezig we alles wat beter kunnen inzien en een beter gevoel zullen krijgen. Ook ga ik mijn scoutsleidercapaciteiten nog even bovenhalen want we zullen kijken om enkele activiteiten uit te werken voor de jongsten van het internaat. Dat zal misschien leuk zijn voor hen om eens iets anders te doen en leuk voor ons om nog eens buiten te zijn en bezig te zijn met andere dingen dan die stage. Zo niet veel speciaal dus om te vertellen vandaag. Alhoewel ik natuurlijk nog veel details kan geven over deze morgen en deze middag, maar pff niet veel zin om te schrijven en ik denk nu ook niet dat jullie daar zoveel aan hebben. t Kan niet alle dagen uitgebreid zijn hé!
Jullie mede landgenootje hier in het verre Zuid-Afrika heeft het vandaag een beetje lastig met zichzelf. Misschien ligt het aan het feit dat het weer opnieuw aan het draaien is. Af en toe komt de zon al piepen en we hebben de twee truien al kunnen inwisselen voor één trui, en nu zit ik hier zelfs enkel in mijn topje! Schitterend. Maar dus nog niet het goeie weer waar we goed op functioneren. We zitten in de overgangsfase dus even alle organen laten aanpassen zeker . Maar goed, genoeg gezeverd. Gisteren had ik eigenlijk totaal geen zin om mijn blog aan te vullen. Kweet het, sorry aan de trouwe lezers, maar een soap op tv wordt soms ook onderbroken voor de voetbal ofzo. Bij mij was het niet de voetbal die mij ervan weerhield maar het gesprek met broeder Sam gevolgd door de buitengewone verhalen van onze trouwe broeder Luc. Toen we de dinning room binnen stapten was enkel broeder Thomas aanwezig. Dat zag er niet goed uit En inderdaad, er waren problemen met het internaat. Blijkbaar hadden ze al een tijdje waarschuwing gekregen van het departement over één van de gebouwen waar de jongens in slapen. Nu hadden ze die waarschuwing niet in acht genomen en gisteren was het departement langsgekomen en ze moesten die blok onmiddellijk sluiten. Broeder Thomas was echt kwaad. Begreep niet dat de anderen het zover hadden kunnen laten komen. Hij was precies zelfs een beetje boos op ons, niet direct op ons, maar op het feit dat bezoekers wel onmiddellijk slaping enzo krijgen terwijl er nog niet eens gedacht wordt aan de jongens. We konden hem natuurlijk geen ongelijk geven, maar ja veel konden we niet doen. Ik voelde mij dan ook wel even wat onwennig! Gelukkig konden ze de jongens wel bij de anderen te slapen leggen (jaja nog meer op elkaar gepakt). Nu goed, veel werd er niet meer over gezegd. Broeder Sam kwam binnen en omdat het er wat onwennig aan toe ging kwamen we al snel op het gespreksonderwerp België. Wat zijn de grote verschillen met Zuid-Afrika, hoe zit het met eten, politiek, muziek, echt alles werd op tafel gegooid. Toen het ging over muziek stelde hij zelfs voor om ons eens mee te nemen naar een casino. Volgens dat we begrepen is dit geen casino zoals wat wij er onder verstaan, maar eerder een pub waar DJs komen draaien. Dus jaja we gaan misschien nog het uitgaansleven van Zuid-Afrika met de plaatselijke R&B en Hip-Hop leren kennen met een broeder!!!! Als dat geen ervaring zou zijn .. Toen we al lang klaar waren met eten kwam toen ook broeder Luc binnen en daar gingen we dus weer. Ontelbare verhalen afgewisseld met af en toe een goeie mop en voor we het wisten was het al 22u. Ik had echt geen zin meer om dan nog een blog aan te vullen en al mijn andere avondrituelen invullen dus gewoon ja blog effe dagje op non-actief gezet.
Maar vandaag zijn we er dus terug en ondertussen heb je al een klein beeld van gisteren, want veel meer is er niet gebeurd eigenlijk. S Morgens heeft Rina ons meegenomen naar het centrum waar we eerst naar de plaatselijke bibliotheek gingen. Terwijl zij binnen was in de bib zijn we naar een lokale kunstgalerij gegaan en ja voor diegene die mij goed kennen, kunst is niet echt mijn ding. In het gastenboek heb ik als opmerking dan ook geschreven kunst zeker?. Daarna nog even naar de bank, wat extra geld afhalen en terwijl we stonden te wachten naar de Vodacom telefoonwinkel om een plaatselijke sim-kaart te kopen. We hebben hier nu dus ook een Zuid-Afrikaans gsm-nummer zodat iedereen ons hier wat makkelijker kan bereiken. Daarna moest Rina naar één of andere meeting en heeft ze ons afgezet in Savannah, een shoppingcenter en eigenlijk voelden we ons terug in België. Echt wel een beetje teleurstellend, niks speciaal dus ook geen grote verhalen rond. Buiten dat ik een super lekkere warme choco heb gedronken inclusief twee marshmellows on the top!
Deze morgen dan weer iets vroeger uit ons bed want in de voormiddag een meeting met lagere en middelbare school. En het is opnieuw gebeurd. Heeeeeeeeel onze planning en ideeën zijn terug gekanteld en gewisseld en gedraaid. Je krijgt hier echt soms het gevoel dat je ter plaatse blijft trappen, je hebt geen voldoening van wat je doet want resultaten zijn er echt nog niet en dat werkt echt wel wat op mijn humeur. Gelukkig zijn we hier met twee, kunnen we wat zagen en klagen tegen elkaar en elkaar er wat bovenop proberen helpen (dank u wel Noëmi!). De planning ziet er momenteel zo uit dat we vanaf zaterdag beginnen met lessen voor management van het lager, dan maandag, woensdag en vrijdag lessen voor skills en dan woensdag lessen voor secundair. Het lijkt veel en moeilijk om aan te beginnen, zeker wat de computerlessen betreft, maar blijven gaan baby!!!! (En hier bedoel ik niet Baby mee waar we mee samenwerken). Dus nu gewoon ja blijven gaan, vooral proberen genieten en gekke bekken trekken zeker
See you later ALIGATOR! Hieronder nog enkele sfeerbeelden: ik aan het werk ; samen met broeder Luc op een terrasje met een heerlijke Frulata (zie verhaal van zaterdag) en dan een prachtige foto van de heerlijke warme choco!
Gisterenavond waren er jammer genoeg elektriciteitsproblemen, of beter internetproblemen waardoor ik mijn blogje niet heb kunnen aanvullen. Dus sorry aan alle trouwe lezers voor het wachten maar hier zijn we terug met het verhaal van de dag. Misschien eerst een stukje over gisteren zelf. s Nachts veel wakker geworden door de wind. Jaja de schapenwolkjes die de avond ervoor aan de hemel waren verschenen waren toegenomen en zagen nu wat grijs en brachten vooral een harde wind met zich mee. Gevolg was dat veel dieren onrustig waren. Ik hoorde de paarden, de vogels en allerlei andere geluiden die er normaal niet zijn. Ook de deur stond heel de tijd te kloppen, maar daar had ik al snel een oplossing voor: een kartonneke ertussen en gedaan met geklop! Proberen om toch nog wat te slapen want de wekker loopt hier meestal vrij vroeg af. En ja hoor, enkele korte uurtjes later liep deze alweer af. Opstaan, maar we werden al snel ontgoocheld bij het openen van de gordijnen. Waar was de mooie blauwe lucht en de zon? Het was grijs en kil en koud en een harde wind, typisch Belgisch weer. Dit waren we al helemaal niet meer gewoon. Rustig gaan ontbijten en dan maar een beetje werken voor de stage. Jaja ook op zondag! We hebben zelfs goed doorgewerkt! Enkele cursusbundeltjes gemaakt over enerzijds Word (Noëmi) en ikzelf heb Internet voor mijn rekening genomen. Je leest het goed, we worden nog echte computerexperts als je het mij vraagt. Na het middageten toch even tijd om van de zondag te genieten en wat te relaxen. Misschien een filmke? Maar veel soeps hebben de Broeders niet te bieden in hun videocollectie, dan maar eens zappen. Er is hier satelliet dus er zal wel iets te bekijken vallen. Het enige dat ons aanstond was CSI Miami dus dan maar een uurtje kijken naar de moordoplossing. Misschien was de tijd nu wel aangebroken om even te zien of we Broeder Johan konden vinden. Hij is uiteindelijk diegene die onze stage moet gaan beoordelen enzo, hij is beetje de opdrachtgever laat ons zeggen, maar echt veel contact hebben we met hem nog niet gehad. Na dit gesprek terug naar onze werkkamer dan maar om af te werken waar we aan begonnen waren en even brainstormen over wat we net allemaal te horen hadden gekregen bij Br Johan want we moesten het toch even over een andere boeg gaan gooien. Wanneer we de deur opendeden van onze werkkamer zien we plots een vrij grote gekko (salamanderachtigbeest) op de gordijn zitten. Heel de middag heeft hij daar hangen slapen en pas s avonds is hij beginnen rondlopen in de kamer, echt zalig, alle in die kamer toch, moest het in de slaapkamer zijn zou het misschien toch zo tof niet zijn. s Avonds gingen we dus nog even het thuisfront opzoeken via internet en blog aanvullen, maar dat lukte dus spijtig genoeg niet. Dan maar stageverslag aanvullen en nog wat in een boekje lezen.
Deze morgen hadden we dan al vroeg een afspraak met Baby, haar proberen duidelijk maken dat we van Br Johan onze opdracht wat moeten aanpassen en de rest van de dag ook paar goeie gesprekken gehad met haar, over hoe de communicatie hier soms wat verkeerd loopt, over het leven, over wat zij wil, over dat ze wil verder studeren (en er zeker de capaciteit voor heeft) maar het geld niet bij elkaar krijgt (6000rand = 600euro). Ook de anderen van Skills aangesproken en uiteindelijk zijn we tot een goed plan gekomen. We zullen vanaf volgende week maandag starten met enkele workshops met de 4 mensen van Skills en dit telkens op maandag, woensdag en vrijdag van 10u-12u voor de rest van ons verblijf. Hier zullen we ons dan ook verder op toespitsen en zien dit nu als het hoofddoel van onze stage. We focussen hierop en zullen hiermee ons ding doen. Leven van dag tot dag is het moto en gewoon je best doen ..
Verder is er vandaag niet veel speciaal gebeurd. Heb wat last van één of andere ontsteking ofzo aan mijn oor, hopelijk is het geen insectenbeet en gaat het snel weg, maar we zien wel zeker. Zolang mijn oor er maar niet afvalt zal het wel niet veel kwaad kunnen.
Daarnet even kort met papa en mama geskypt en het is zoals papa zei, het is toch vreemd hoe je op zon eenvoudige manier kunt praten met elkaar over zon immense afstand en dat allemaal via wat kabeltjes en een computer. Maar toch leuk om hen even te horen en te zien. Zeker papa zijn gekke bekken op de webcam brachten weer een grappige noot in ons avondprogramma
Zo tijd om mijn stageverslag zelf uit te typen en dan te slapen want morgen is alweer een dag vol verrassingen, winkelen (nu neemt Rina ons eens mee naar t stad), werken en misschien wel wat stress, maar vooral het genieten van de duizenden emoties die ons overvallen, beslissingen die moeten genomen worden en de verhalen van Broeder Luc!
Tot blogs
PS: Jan en Cynthia ik wil jullie via deze weg al heel hard proficiat wensen met jullie verloving! Ik kijk al uit naar een trouw en ja jullie veel geluk enzo wensen dat is misschien wat overbodig want dat zijn jullie uiteraard al 20 jaar, maar ik zou zeggen: vervijfvoudig dat maar en geniet vooral van elkaar!
Omdat een beeld meer zegt dan 1000 woorden toch maar even enkele foto's opladen zodat jullie ook een paar beelden krijgen bij alles wat ik reeds heb verteld. Ik zal proberen om nu de foto's telkens wat meer bij het verhaal te zetten zodat jullie duidelijk kunnen volgen
Hieronder zie je foto's van Pax zelf, de omgeving, ons gebouw waar we slapen, Baby en Noëmi,....
Geniet er van
PS: zoals je ziet is het hier dus heeeeeeeeeel stoffig en da kriebelt ferm aan onze neus, met als gevolg dat de papieren zakdoeken er goed doorgesnotterd worden
Iedereen klaar voor het lezen van mijn avonturen van vandaag? Zoveel is er niet gebeurd hoor Deze morgen ons langverwachte bezoekje aan de stad. Met broeder Luc als gids op stap. Hij reed al snel van de hoofdweg om wat aan sightseeing te doen. Hij zou ons de zwarte buitenwijk tonen. Tijdens de apartheid was het voor zwarten namelijk verboden om in de stad te leven. Ze troepten dan ook samen in wijken rond de stad. Hier zat vroeger de echte armoede, maar nu is er al veel bijgebouwd en is het al een stad op zich geworden vertelde broeder Luc. Ik moest toch opnieuw even slikken toen ik het zag. Hier zat niet enkel vroeger de armoede, maar ook nu nog enorm. Er zijn inderdaad al verschillende bakstenen huisjes enzo, maar aan de rand heb je echt nog zo de typische hutjes of hokjes of hoe je ze ook wil noemen. Echt zo een kotjes gebouwd met al het materiaal die je kan vinden, ijzeren platen, golfplaten, reclameborden en noem maar op . Dit allen op één of andere manier aan elkaar bevestigen en je krijgt een soort huisje. In de zomer waarschijnlijk snikheet en in de winter ijskoud. Samengepakt zoals sardientjes leven gezinnen in zon hokje. Echt triestig en toch wel wat shockerend om te zien. Dit alles omgeven door enorm veel stof en zand, gezond kan het dus echt niet zijn . We reden ook voorbij de nieuwe sporthal (die er sinds vorig jaar ofzo staat) en inderdaad opnieuw de bevestiging dat sport voor Zuid-Afrikanen (dan vooral voor de schoolgaande jeugd) een belangrijke uitlaatklep is. Voetbalvelden, basket, volley, cricket, echt alles allemaal mooi naast elkaar.
Onze tocht ging verder richting stad. Komen we op een kruispunt waar plots heel veel mannen langs de weg zitten. Broeder Luc zei ons dat dit mannen zijn die zitten te wachten op werk. Wanneer je hulp nodig hebt bij het schilderen, metselen, timmeren of noem maar op dan kan je naar zon kruispunt rijden en zien wie welke capaciteiten heeft en zo werkvolk vinden. En dan kwamen we in de drukte. Druk verkeer waar het nog enorm wennen is aan alle verkeersregels hier (links rijden, lichten die aan overkant van kruispunt staan, stoptekens int midden van de weg, ); kleine busjes die op en aan rijden, vaak volgepropt met passagiers. En dan eindelijk winkels. Vooral in de zwarte omgeving een immense drukte. Fruitkraampjes, kraampjes met kleren en noem maar op langs de weg. Heel veel winkeltjes, en winkelcentrumkes bij elkaar. Eerst nog even een ommetje langs een domein die vroeger nog van de Broeders is geweest. Was toen een school voor blanken, in tegenstelling tot Pax die voor de zwarte bevolking is. Ze hebben deze gebouwen echter moeten verkopen door de opkomst van veel nieuwe schooltjes. Nu is het terrein in dienst van het leger.
En dan eindelijk, de supermarkt. Heel groot, echt vergelijkbaar met een delhaize of GB of weet ik veel wat van bij ons. Je kan er echt ALLES vinden! En bepaalde zaken toch wel goedkoper dan bij ons Vooral het fruit, daar zit zo een groot verschil in van prijs en het is dan nog eens veel lekkerder dus ja. Paar inkopen gedaan, waaronder de lang verlangde lippenbalsem (want lippen zijn door droogte, zon, zand en vermoeidheid echt helemaal kapot) en natuurlijk een stuk chocolade en choco. De chocolade is echter al goed gesmolten in de auto toen we na het winkelen nog even iets gingen drinken, maar terug in de ijskast en het zal wel stollen zeker. Dus na het winkelen moesten we nog even langs de bankautomaat aangezien ik nog steeds geen Afrikaanse Rand had kunnen bemachtigen. Kon in de winkel gelukkig betalen met mijn bankkaart maar kon niks bij afhalen en ja het is toch handig als je iets van cash zitten hebt. Broeder Luc stelde voor om daarna nog ergens iets te gaan drinken voor we terug richting Pax zouden rijden. Noëmi en ik kozen ervoor om een Frulata te drinken (ik denk toch dat het zo noemde, want we beginnen hier ferm te twijfelen over de naam). Maar soit, dit is een soort shake, waarbij vanille ijs wordt gemixt met fruitsoorten, resultaat = een dik papje, lekker koud en heel zoet. Ik moet zeggen dat na het opdrinken van dit drankje ik niet veel honger meer had, maar toch moesten we een kleine drie kwartier later al opnieuw eten
Wat ook grappig is, is dat ze hier in de straten echt motorparkeerplaatsjes hebben, de belgen kunnen er nog iets uit leren!
In de terugweg naar Pax vloog er plots zo een domme vogel tegen onze auto, wat was dat een klop, gelukkig dat mijn raam maar op een kiertje stond en niet helemaal open of we hadden hem nog binnen
Aangekomen op Pax was het dus tijd om te eten. Vandaag kregen we soep, en dan heb ik gekozen voor rijst kippensaté pompoen. Je kon dit ook eten met aardappelen of pap (droge maïsbrij die hier heel typisch is de jongens op het internaat krijgen dit zelfs alle dagen te eten, dus wij hebben echt luxe met al die afwisseling). Eén dezer dagen wordt het wellicht ook eens tijd dat ik dat eens proef. Dessert of fruit is er niet meer in geraakt want zat echt zo vol van die shake.
Daarna vonden we het tijd om eens echt te luieren en effe vakantie te nemen. Een middagje in de zon met een roddelblaadje uit België, wat wil een mens meer. De temperatuur was ideaal, 26°C, maar er kwam echter wel een windje op. En jaja deze avond hebben we eindelijk ook aan de Zuid-Afrikaanse hemel witte schapenwolkjes zien verschijnen.
Ah voor de mensen die het zich misschien afvragen, de brand van gisteren is uitgegaan. Hier en daar was het precies nog wat aan het naroken, maar nergens geen vlammen of grote rookwolken meer te zien. Het landschap ziet er nu dus goed zwart uit.
Niet veel gedaan voor stage dus, maar dat moet ook niet alle dagen zijn hé! Iedereen verdient een beetje rust Klink echt al helemaal Afrikaans want het tempo ligt hier echt duidelijk lager. Zo dacht ik gisteren dat we veel hadden gedaan, maar eigenlijk als je er eens goed op terugblikt hebben we niet echt veel bereikt of verwezenlijkt. Het Afrikaanse ritme bevalt mij misschien wel!
Zo ik denk niet dat ik anders nog veel te vertellen heb vandaag. Het is dan weer tijd om te eten en hopen dat internet daarna weer werkt zodat ik dit verslagje online kan plaatsen (nu ben ik in Word bezig).
Misschien is het wel gewoon worden aan het Afrikaanse tempo...
Weer een dag vol avonturen en verhalen.
Deze morgen iets langer geslapen aangezien onze eerste afspraak pas rond 9u40 plaatsvond. Dus om 8u15 wekker laten aflopen, gaan ontbijten, nog beetje vant zonnetje genieten en op zoek naar Baby. We hadden een afspraak met het management van de lagere school om te bespeken of er computerlessen zouden worden gegeven aan de leerlingen van het lager. Allemaal niet zo interessant voor jullie natuurlijk om te horen, maar het was wel deze vergadering die er voor zorgde dat we eindelijk wat meer zicht begonnen te krijgen op een aantal zaken en eindelijk ook echt praktisch aan de slag konden gaan voor wat stage betreft. Als we namelijk enkel moeten uitgaan van de middelbare school zou het wel een kale reis kunnen worden want daar hebben ze precies niet al teveel interesse en blijven we precies ter plaatse trappen. Wat ook heel tof was is dat op het einde van deze middag de directrice van de lagere school naar ons kwam en vroeg of het voor ons mogelijk is om aan de 4 mensen van het management op zaterdag van 9 tot 12 computertraining te geven. We hebben dit natuurlijk met open armen ontvangen. Het is echt leuk als er interesse wordt getoond in wat er wordt aangeboden en vooral wetende dat deze 4 mensen daarvoor ook speciaal hun vrije tijd aan willen opofferen om toch een beetje van onze kennis over te nemen.
Dit was zowat in een notendop het stageverloop van de dag. Wat er verder is gebeurd is misschien voor jullie iets leuker om te lezen. We hebben deze middag een wandeling gemaakt rond het terrein aangezien alles hier leeg is. Het is namelijk boarderweekend en dat houdt in dat de jongens van het internaat een weekendje naar huis gaan (anders blijven ze ook in het weekend op internaat). Zo ontdekten we hun slaapkamers en was toch even schrikken. Een kamer vol met bedden, allemaal op elkaar gedrukt. En nog veel pakkender waren de douches. Echt onvoorstelbaar. Als ik goed heb geteld is het precies een soort ja stal die uit 2 verdiepen bestaat (beetje zoals een gevangenis vond ik) met aan weerszijde kleine hokjes met een houten klapdeurtje en op deze manier zijn er 72 douches. Ik heb hier ook enkele foto's van genomen en die krijgen jullie zeker te zien. Ik ben nog een beetje aan het nadenken hoe en waar ik precies foto's ga opladen zodat jullie al een klein voorsmaakje krijgen want een foto zegt misschien wel meer dan mijn woorden.
Deze middag ook Papaya leren eten, want na al die banaantjes die al in mijn maag zijn verdwenen was een nieuw soort fruit wel eens aan de orde en amai, had het nog nooit gegeten maar het is echt wel lekker. Al het fruit is hier gewoon zo zalig, zo sappig, vol smaak, veeeeeeeeel beter dan bij ons! Ik denk dat ik hier de afgelopen 4 dagen al meer fruit heb gegeten dan dat ik in België in een hele maand opeet.
Maar nu het slechte nieuws van de dag. Deze morgen kwam ik Rina tegen en ze leek niet echt opgewekt en zelfs beetje in paniek. Bleek dat er een groot deel van het landschap hier aan de zijkant van Pax in brand stond. Doordat het hier nu droogseizoen is en dus alles echt kurkdroog staat gebeurt dit wel meer. We hadden het al gezien langs de weg bij het naar hier komen van Johannesburg, maar dat het ook effectief zo dicht zou komen hadden we nooit gedacht. Je zag dan ook duidelijk de rook en vlammetjes in de verte. Maar alles bleef ietwat op een afstand. Tot het deze middag precies een groot stuk was uitgebreid en we echt duidelijk een verbrande geur toegestuurd kregen. Toen we daarnet dan buitenkwamen (het is ondertussen al donker) zagen we de vlammen zelfs heel duidelijk en toch wel vrij dichtbij. Beetje eng zelfs.... Broeder Luc heeft ons voorlopig echter gerust gesteld en gezegd dat het nog aan de andere kant van de rivier zit en het gelukkig niet hard waait dus normaal aan die kant zal blijven. Laat ons hopen want euh... we hebben stiekem toch al vluchtplannetjes bedacht hoor. Hopelijk loopt alles goed af en is er morgen niet teveel schade, en hopelijk komt het vuur niet tot aan de weilanden waar ze gewassen op kweken hier met de boerderij. Bang afwachten dus.
Morgen zal een beetje een rustige dag worden. Beetje voorbereiden voor onze stage, enkele cursusjes ontwikkelen rondWord en Paint en dat soort zaken. Maar waar ik vooral naar uitkijk is ons uitstapje naar Pietersburg (Polokwane) morgenvroeg. Rond 8u30 zal broeder Luc met ons naar daar rijden en kunnen we paar boodschappen doen!
Een nieuwe dag op Pax (en zelfs een klein stukje daarbuiten...)
De zon is opnieuw achter de wolken verdwenen. Het is nu 18u20 en bijna tijd om te gaan eten. Maar eerst nog even snel een berichtje typen voor op mijn blog, zodat wanneer ik terug kom dit online kan worden gezet (Noëmi heeft nu de internetkabel). Vanmorgen moesten we vroeg opstaan voor onze afspraak met de middelbare school. De leerkrachten waren allemaal vriendelijk maar in mijn ogen niet echt gemotiveerd om veel te doen samen met ons. Het voorstel om hen te ondersteunen met computervaardigheden (zoals Broeder Johan ons had voorgesteld) kreeg niet veel reactie. We hadden een gesprek met de HOD (head of the department of science) en hij dacht duidelijk dat wij langskwamen om effectief lessen over te nemen en les te geven, wat dus niet de bedoeling is. Na het één en ander recht te zetten bleek hij ons te begrijpen en heeft hij beloofd voor ons na te gaan welke leerkrachten geïnteresseerd zijn in ondersteuning en een soort lijst met namen en tijdschema op te maken. Ik ben eens benieuwd want alst op zijn Afrikaans gaat zal het nog wel even duren voor die lijst er effectief is .
Het plezantste deel van de dag was echter Paxana, de lagere school. Daar werden we met open armen ontvangen, leerkrachten zijn zeer enthousiast om zaken bij te leren en we kregen onmiddellijk een rondleiding in alle klassen. Dit is echt het onderwijs zoals je in de films zit en hoort vertellen maar nooit gelooft dat het echt nog zo is. Kinderen zitten met veel te veel in een klasje, op elkaar gepropt op een bankje. Schriftjes die niet eens meer op schriftjes lijken, banken en stoelen die niet eens maar vastgeschroefd zitten, maar wat een leuke snoetjes. Allemaal in hun groene uniformpje met een brede glimlach op het gezicht en zo gedisciplineerd. Telkens we binnen kwamen moesten ze de juf die ons de rondleiding gaf groeten en vragen hoe het met haar gaat en dat is echt in koor in alle klassen dezelfde zinnetjes die worden afgedreund. Dan werden we kort voorgesteld, konden we enkele fotos nemen en gingen we naar de andere klas. In de pre-school klas, dus echt de allerkleinste die hier zitten begonnen ze een liedje te zingen en dat was zo snoezig. Al die oogjes op ons gericht en maar zingen, ZALIG! Het is zelfs zo dat er op de lagere school hier twee meisjes zitten met mijn naam! Sharon is dan ook een makkelijke naam hier voor de mensen om te onthouden en uit te spreken, Noëmi is echter een ander verhaal. Dat lukt hen precies echt niet, wat een problemen ze daar mee hebben ..
Berichtje afwerken terwijl we ondertussen al 2u verder zijn. Opnieuw gesukkel met internet en laptop maar gelukkig kunnen we er al beetje mee werken en kunnen we het probleem vaak zelf oplossen na wat gezoek en gepruts. Vandaag heeft Broeder Luc ons eindelijk eens meegenomen buiten de omheining van Pax en wow dan kom je echt in een wereld zoals je in gedachten hebt maar misschien wel van hoopt dat die niet meer bestaat. Stel u voor: grote vlaktes, enorm zanderige wegen, huizen die kilometers van precies echt bewoonde wereld staan. Gecentreerd bij elkaar met hoogstens een klein winkeltje. Kinderen die na schooltijd water halen aan een centraal kraantje en dan hun kruiwagentje gevuld met tonnen verslepen naar hen thuis. Zandvlaktes waar jongeren samentroepen voor een partijtje voetbal. Kijken naar deze voetbal vanop een restant van een reusachtige mierenhoop. Het is echt onwaarschijnlijk. Ik moet toegeven dat ik even met mijn mond vol tanden zat in de auto. Mensen die kilometers ver moeten wandelen om ergens bij te geraken. Loslopende koeien en geitjes op de baan. Kleine hutjes en huisjes die ze nu zo goed mogelijk proberen te onderhouden en zelfs wat aan het uitbouwen zijn. Broeder Luc wees ons erop dat ze nu zelfs aan de nieuwere huizen een garage aanbouwen terwijl er vaak helemaal nog geen geld is voor een auto kwestie van te kunnen dromen. Echt het is onbeschrijfelijk. Mensen die zoiets zien zeggen vaak je zou het zelf moeten zien om het te geloven, maar hier is het ook zo. We mogen nog duizenden fotos nemen, het is echt niet te vatten op een foto. Ben blij dat we deze kleine trip gehad hebben en zo eens een voorsmaakje hebben gekregen van het Afrikaanse leven.
Baby, een vrouw waar we hier voor onze stage mee samenwerken, heeft ons ook reeds uitgenodigd om eens een dag in het weekend bij haar te komen en eens echt een dag door te brengen op de Afrikaanse buitenlucht. Dit zien we natuurlijk zitten. En op 7 september is er bij haar buurmeisje een bruiloft, misschien dat we ook daar even een kijkje kunnen gaan nemen.
Verder heeft Broeder Luc ons vandaag echt in de watten gelegd. Die man zorgt zo goed voor ons, en hij kan zooooooooo zalig verhalen vertellen of vroeger en over de vorige plaatsen waar hij is geweest. En lachen, goh die man maakt je zo gelukkig! Hij heeft beloofd van ons naar een paar plaatsen mee te nemen hier in de omtrek waarvan hij vindt dat we ze zeker moeten gezien hebben. Zo is er een typisch kleine dorpje waar volgens hem geen toeristenbussen komen dus de ideale plek om het echte Afrika te leren kennen, ik kijk er al naar uit .
Zo ik zou weer kunnen blijven typen, maar moet natuurlijk nog veel te vertellen hebben eenmaal ik thuiskom ook hé Maar ik vermoed dat Jullie op deze manier misschien wel een idee krijgen van hoe mijn dagen er hier aan toe gaan.
Sorry als het soms wat chaotisch overkomt of als ik veel fouten schrijf, maar mijn enthousiasme gaat sneller dan mijn vingers
Hopelijk tot morgen! En iedereen die wil mag mij echt altijd mailen of een reactie nalaten hier op de blog! Het is leuk om toch nog een beetje contact te hebben met België en te horen hoe het er bij jullie aan toegaat!
Stressvol vertrek gevolgd door een prachtige aankomst
Thobela (of hoe ze hier goeiedag zeggen .),
Dag 2 op Zuid-Afrikaanse bodem is ook alweer bijna voorbij. Het vertrek maandag begon al vol stress toen ik vernam dat er staking was op Zaventem. Hoe is het toch mogelijk dat ze staking op de dag dat ik vertrek naar zon verre bestemming en dan nog voor zolang. Ik dacht dat er dan ook drukte en chaos ging heersen op de luchthaven maar dit viel eigenlijk al bij al allemaal goed mee. Zelfs niet eens moeten aanschuiven om ons in te checken. Enige probleem dat we konden hebben is dat onze bagage niet op het vliegtuig zou worden gestopt en dus ook niet over zou kunnen worden geladen in Frankfurt en dus zou moeten achterkomen naar Zuid-Afrika. Gelukkig wel een paar noodzakelijk spulletjes in handbagage maar toch leuker als je alles direct meekrijgt. Bij het wachten in de terminal voor onze eerste vlucht richting Frankfurt zag ik echter plots een bagagekarretje afkomen en ja hoor enkele minuten later werd onze bagage in het vliegtuig gerold. Oef toch al een opluchting meer.
Aangekomen in Frankfurt gaan inchecken voor vlucht naar Johannesburg. Man wat moest er veel volk op dat vliegtuig, kreeg het heel even benauwd. Eenmaal op vliegtuig viel het echter reuze mee. Was een 2-4-2 vliegtuig en wij zaten op een stukje van 2 dus geen last van anderen. Slapen heb ik echter niet gedaan dus was een vermoeiende trip. Films kijken dan maar, alhoewel er heel veel films niet konden worden bekeken precies. Om half 3 s nachts vonden we hier echter de oorzaak van. In het begin had Noëmi op onze kleine schermpjes een leukere achtergrond gevonden, bleek dat dit de kinderachtergrond was en daardoor dus maar een paar films konden worden getoond goed bezig ;-)
Op de luchthaven stond Broeder Johan ons reeds op te wachten en was het tijd voor nog eens 4u zitten, maar nu in de auto. Ik kon met moeite mijn ogen open houden, maar wou niet slapen omdat ik dan misschien wel de eerste beelden van Zuid-Afrika zou missen. Rond Johannesburg leek alles nog vrij westers. Drukke banen, zelfs file, flatgebouwen, veel chique autos, . Eenmaal een goeie 100km verder werd alles echter vlakker, grote velden, en zeker toen we van de autostrade gingen kwamen we in een stukje niemandsland. Grote open vlakten die er nu heel dor bij liggen. Heel af en toe eens een auto of voorbijganger tegenkomen maar voor de rest niks buiten velden en de zon. Hier is het dan wel winter, maar geen wolkje aan de lucht. Hier zouden wij Belgen in onze zomer zelfs heel jaloers op zijn. De plaatselijke bevolking loopt hier dan ook bijna allemaal met een trui aan, maar wij lopen al snel rond in een topje want rond de middag is het toch echt wel al warm. Ik schat tussen de 20 en 25 graden en dat voelt zeer warm aan als er alleen maar zon is.
Verder is het hier ja wennen. De school ligt heel afgelegen van de bewoonde wereld laat ons zeggen. Geen stad of winkeltje in de omtrek. Alleen enkele huizen wat verder in de straat, maar wij zitten precies op het einde van de straat en het enige dat hier is zijn de gebouwen van de school, het internaat en de broeders. Wij slapen op een kamertje waar we alles hebben wat nodig is, geen grote luxe en vrij oud maar genoeg. Een douche, heel laag lavaboke (moet bijna op mijn knie gaan zitten om tanden te poetsen) elk een bed, bureauke en een paar stoelen. Toilet is er op de gang. Het is een gang met nog een paar andere kamers, maar ik denk dat enkel de laatste kamer nog gebruikt wordt, rest staat voorlopig leeg. Eten doen we samen met de broeders. Valt allemaal best mee tot nu toe, vrij westers eigenlijk. En lekkere banaantjes.
Het is wel vroeg donker, is nu half 7 en pikdonker buiten. Maar zo erg is dat nu ook niet want ik vermoed dat we de komende dagen vroeg zullen moeten slapen willen we er op tijd uitkunnen. Morgen hebben we een afspraak met de leerkrachten van de middelbare school om 7u15 dus ja als we met de broeders willen eten (om half 7) houdt dit in om 6u opstaan .
Wat stage betreft zal het nog beetje zoeken worden. Er wordt precies zoveel van ons verwacht maar het is moeilijk om in actie te schieten Weten niet goed hoe eraan te beginnen en wat we precies kunnen doen. Staat vast dat we computerondersteuning zullen bieden aan de leerkrachten en dan iets meer ondersteuning gericht op didactische werkvormen, maar hoe dit zal verlopen is nog een groot vraagteken.
Er gebeurt zoveel en ook zo weinig. Ik bedoel hiermee dat alles enorm op het gemak verloopt en echt op het Afrikaanse ritme, maar aan de andere kant is er hier voor mij zoveel te zien en waar ik van opkijk. Zoveel emoties en gebeurtenissen, maar toch ook af en toe rust, rust in het drukke westerse brein die ik nu nog meedraag maar die mss binnen een aantal weken zich wat zal gaan aanpassen.
Ik wil mijn mama en papa in ieder geval al super hard bedanken via deze weg om mij deze kans te geven en toch wel wat mee te helpen financieren. Echt dank u wel, nu weet ik nog maar eens hoe gelukkig ik ben met jullie en hoe graag ik jullie zie. En natuurlijk niet te vergeten de grote liefde uit mijn leven, Timmy, wist niet dat ik u zo enorm zou missen maar ben u enorm dankbaar voor alles en kijk toch al beetje uit naar onze hereniging.
Om 18u05 stijgen we op richting Frankfurt om dan een beetje later op het vliegtuig richting Johannesburg te stappen. Daar zal broeder Johan ons staan opwachten om vervolgens nog een 300km af te leggen richting onze stage- en verblijfsplaats, nml het Pax college in Polokwane.
Bagage ligt zo goed als klaar, nu nog alles in mijn zak gepropt krijgen en hopen dat ik hierbij niet de toegelaten 20kg overstijg
Verder nog beetje hopen dat mijn verkoudheid die hem gisteren heeft doorgezet wat afneemt en ik dus zonder al te veel gesnotter kan vertrekken. Zenuwen proberen onder controle te houden en het afscheid met mijn allerliefste schat proberen een plaatsje te geven. We moesten gisteren namelijk al afscheid nemen van elkaar omdat hij nu in Duitsland zit voor de ijshockey en het viel ons beiden toch zwaarder dan aanvankelijk gedacht. Maar schattie ik zie u graag en nog eventjes volhouden, genieten van de dagen zoals ze komen en dan zal ik snel terug staan!
Zo iedereen die ik niet meer persoonlijk zal zien of horen vandaag of morgen wil ik bij deze een plezante tijd in België wensen en ik hoop alvast dat ik daar ondanks de winter toch wat beter weer krijg dan hier in het regenachtige landje die ik eventjes achter mij laat!
Hopelijk krijg ik daar voldoende de tijd en mogelijkheid om regelmatig aan te vullen en jullie op de hoogte te houden!
Eindelijk dan toch even de tijd voor het aanmaken van dit webstekje...
Nog een klein weekje (6x slapen) en het is zover...
De tocht naar het uiterste puntje van Afrika komt eraan. "Zuid-Afrika maak u maar klaar want er komen twee Belgische meiden aan!"
Vele voorbereidingen zijn reeds in orde, velen zullen er nu nog snel op elkaar volgen maar vertrekken staat vast. Maandag nemen we het vliegtuig richting het land die ons hopelijk een kleine drie maand zal plezieren en in verwondering brengen.
Ik hou dit inleidende tekstje kort zodat ik toch nog voldoende tijd heb om bagage klaar te stoppen en laatste zaken te regelen, maar hopelijk vind ik daar ter plaatse af en toe de tijd om alle nieuwsgierigen en anderen op de hoogte te houden van de vele avonturen en verwonderingen die mijn pad zullen kruisen.
Klink echt al helemaal Afrikaans want het tempo ligt hier echt duidelijk lager. Zo dacht ik gisteren dat we veel hadden gedaan, maar eigenlijk als je er eens goed op terugblikt hebben we niet echt veel bereikt of verwezenlijkt. Het Afrikaanse ritme bevalt mij misschien wel!
)
