Hallokidoki,

Na één dagje afwezigheid ben ik vandaag terug met een uitgebreid verhaal. We beginnen bij het begin: gisterenmorgen rond half 11 heeft broeder Luc ons naar Baby thuis gevoerd. We zouden van hieruit namelijk met de taxi naar Polokwane gaan omdat we toch ook eens moeten meemaken hoe het openbaar vervoer hier werkt. Natuurlijk is dit typisch openbaar vervoer voor de zwarten maar dat kon ons niks schelen. Taxi’s moet je je hier voorstellen als kleine busjes waar meestal veel te veel volk inzit dan eigenlijk kan. Eerst van bij Baby thuis naar de asfaltweg. Baby woont in een wijk waar zo zanderige wegen liggen en daar komen de taxi’s bijna nooit. Beste is dus naar de grote baan wandelen. We moesten zo’n 10-15min wandelen denk ik. Net voor we aan de grote weg kwamen zien we een taxi stoppen voor iemand die al op de hoek stond te wachten. Baby stopt onmiddellijk haar hand in de lucht in de hoop dat deze taxi zou wachten. En ja hoor, we hadden geluk, hij kwam zelfs een beetje dichterbij gereden. Allen instappen en weg waren we. En die taxirit is zeer goed verlopen. Niks om ons zorgen over te maken. Zaten er op het einde met 17 in maar dat is zeer goed te doen, iedereen had nog gewoon een eigen zitplaats dus zeker niet het “sardienen in een blik gevoel”. Tijdens de rit begint plots iedereen te betalen. Het was 9,50 rand dus dat is nog geen euro om maar eventjes meer dan 30km af te leggen. Het enige dat ons van die rit echt zal bijblijven zijn de overstekende koeien. Plots zien we van de ene kant van de weg een grote kudde koeien overlopen naar de andere kant. Maar op het eerste zicht leek het niet alsof de taxi zou stoppen. En maar toeteren naar die beesten. Eén van die koeien liep wat uit de rij en ik dacht echt dat we ze gingen rammen. Ik had mij al helemaal klem gezet voor de impact. Maar oef, er kwam niks en de chauffeur reed tussen de koeien door. Afgezet aan het shoppingcenter en zo kon ons dagje shoppen beginnen. We liepen door een heel groot winkelcentrum die blijkbaar vooral in trek is bij de zwarten, blanken zag je er echt niet. Dat gevoel hebben we trouwens de gehele dag gehad. Apartheid zit er hier echt nog in want wij hebben gisteren de “zwarte” buurt gedaan en kregen ook vaak rare blikken toegeworpen omdat wij als blanke met die zwarten optrokken. Is soms echt raar om te voelen, maar die mensen zijn helemaal niet anders dan blanken dus waarom hen negeren… Nu ja, zal wel met de geschiedenis hier te maken hebben zeker… Maar voelt toch soms raar aan!

Eerst Baby haar jongere zus afzetten aan de kapper. Dit is niet een salon zoals bij ons, maar je kan het vergelijken met een klein marktje vol met kraampjes waar je je haar kan laten doen. En we weten nu in ieder geval dat die mooie kapsels niet zo natuurlijk zijn als dat ze er vaak uitzien. De meeste zwarte vrouwen laten namelijk extensions in hun haar steken. Omdat dit hele gebeuren toch een aantal uur duurt lieten we Baby haar zus daar achter en gingen wij van start met de zoektocht naar traditionele kledij. En ja, het lot was mij goedgezind. De allereerste winkel waar we binnenstapten zag ik al iets heel mooi hangen. Traditioneel en toch nog iets dat ik in België ook durf dragen. Ideaal dus. Alleen vreesde ik beetje voor de maat, maar de anderen overtuigden mij om toch maar even te passen en ik ben hen hier eeuwig dankbaar voor. Want het zat mij echt als gegoten. Toen ik uit het pashokje kwam zei iedereen dat mij echt ideaal stond en ik twijfelde dan ook niet lang. Zeker niet toen ik de prijs hoorde, want twas echt wel goedkoop! Ok zo fier als een gietertje verder zoeken naar iets voor Noëmi. Echter was ik diegene die weer iets kocht, namelijk een schoudertas. Ik heb hier enkel mijn rugzak mee en mijn eastpakzakje. Aangezien in mijn eastpakzakje enkel mijn portefeuille past en geen fototoestel meer bij kan, was ik op zoek naar een iets grotere tas. Noëmi en ik hadden de vorige keren al beetje gezocht, maar Baby wist een winkel waar ze misschien iets hadden. En inderdaad, daar hing de tas zoals ik ze zocht! Weer een koopje wanneer je vergelijkt met Belgische prijzen. Ondertussen was het al tegen de middag en Baby en Delawrence hadden zin in een ijsje uit de KFC (Kentucky fried chicken). Raar om voor uw lunch een ijsje te eten dus wij pasten dan ook vriendelijk. Maar het ijsje zag er zo overheerlijk uit dat Noëmi en ik besloten om dit te nemen als dessert deze middag ergens. Ondertussen was Baby haar broer er bijkomen zitten en maakten we even kort kennis. Tot het ijsje op was en het tijd was om Baby haar zus terug op te gaan pikken bij de kapper. Onderweg nog een winkel binnen waar we misschien kledij voor Noëmi zouden vinden. En inderdaad, bingo, zij heeft ook een heel mooi traditioneel kleed gevonden. Natuurlijk moest ik ook even rondkijken en zag ik ook alweer mijn zin. Passen moest ik doen en iedereen was weer zo positief dat ik mij liet verleiden om het te kopen. Kweet het, zou moeten sparen voor de rondreis, maar gelukkig is alles hier goedkoop. Na deze aankopen snel om Baby haar zus en ondertussen had ik echt al honger. Was al rond half 3 dus ja, de honger was er echt wel. Noëmi en ik hadden zo zin in pizza dat ze ons eerst naar een afhaalpizzeria brachten waar ik een heerlijke pizza met kip en ananas kocht. Maar de anderen wouden eten in de KFC en wij moesten onze pizza maar meenemen naar daar. Daar toegekomen keek iedereen ons weer aan, we waren dan ook weer de enige twee blanken en dan nog met een pizza bij ons. Maar Baby zei dat het geen probleem was. Nog even wachten tot zij hun eten hadden en amai dat was moeilijk. Ik denk dat ik weet hoe een kind zich voelt die een grote pot snoepen voor hem heeft staan waar hij niet mag aankomen. Eenmaal iedereen zijn eten had dan ook direct beginnen smullen van deze pizza. Amai da was lekker! Na deze heerlijke maaltijd gingen Noëmi en ik dus voor het ijsje. Een Evalanche = soort softijsje met brownies in en heerlijke chocolade/karamelsaus. Hmm krijg er alweer zin in als ik eraan denk. Na het eten besloot Baby om ons mee te nemen naar een andere broer van haar. Daar hebben we dan uiteindelijk tot ’s avonds rondgehangen. Al snel werden er flessen wijn en dergelijke bovengehaald. Werd er heen en weer gereden naar de winkel voor nog meer drank en chips. Gelukkig kon ik alles nog aan van drank want het laatste dat ik hier wil is zat worden! Ik moet maken dat ik alles nog een beetje in het oog kan houden hé. Deze week was ik diegene die aantrok kreeg. Baby haar broer liet namelijk verstaan dat hij mij wel heel graag had. Ik heb dan op mijn beurt snel duidelijk gemaakt dat ik al 7jaar super gelukkig ben met mijn superschat! Ik denk wel dat hij het begreep en heeft dan ook niet opdringerig gedaan ofzo zoals Noëmi haar aanbidders vorige week. Omdat het ondertussen toch al rond 19u30 draaide stelde Baby voor om een pizza te bestellen. Pizza, daar zeggen we geen neen tegen. Een half uurke later de pizza gaan afhalen, langs een nachtwinkel om drank en de pizza opeten. Ondertussen begon ik toch al wat verveeld te lopen met de situatie. We hadden namelijk nooit gedacht dat het zo laat zou worden, hadden dit dan ook niet gemeld aan de broeders en we zaten nog eens met feit dat de kans bestond dat de hekkens van Pax zouden dicht zijn en we niet binnen konden. Baby belde naar broeder Sam om dit te vragen en hij stelde ons gerust dat hij de hekkens zou openlaten want hij had opdracht om ze dicht te doen. Ok oef, maar toch wou ik terug! Vandaag moesten we namelijk weer vroeg uit ons bedje voor de uitstap met broeder Luc en ik zou echt niet graag in slaap vallen in de auto… Hij organiseert een uitstap voor ons en dan zou het echt jammer zijn dat we van bij het begin in slaap vallen. Ok na wat gezaag zijn we toch naar hier gebracht zodat we op een deftig uur in ons bedje konden.

Afgelopen nacht dan echt niet goed geslapen, terwijl ik de slaap zo hard nodig had. Maar goed, om 7u45 opgestaan, onder de douche en ons klaarmaken voor het uitstapje. Vandaag ging het richting één of andere kloof en watervallen. De exacte namen weet ik niet (kan ze niet schrijven, maar voor de geïnteresseerden zoek ik da wel eens op ). Aan die kloof hadden we een prachtig uitzicht! En die waterval was zo mooi. Natuurlijk weer niet zo groot door het droogseizoen, maar toch leuk om te zien. Heel mooi plaatsje en waar dan de rivier eigenlijk loopt was het nu vrij droog en dan kon je op de afgeschaafde rotsen lopen. Echt leuk om te doen. Heel rustgevend! Het geluid van die waterval op de achtergrond, zonnetje op mijn snoetje. Heel veel families komen daar de zondag lekker bbq’en. Echt een gezellige plaats. Daarna onze tocht verder gezet en gestopt aan een winkel – restaurant  - bloemenwinkel – tuinen – complex. Hier even rondgelopen en dan beslist om daar te eten. Ik besloot om voor de salade van het huis te gaan. Eigenlijk was dit gewoon een Griekse salade met feta en dergelijke, maar heeft mij heel goed gesmaakt. Was ook een heel lekker sneetje brood bij met veel graantjes! En dat mis ik hier toch hoor, zo eens een “speciaal” boterhammeke. Na onze lekkere lunch terug de auto in en ja toen kreeg ik het toch soms moeilijk. Het was super warm in de auto en de vermoeidheid sloeg toe. Ik voelde af en toe mijn hoofdje naar beneden vallen. Besloten om mijn banaan op te eten die ik had meegenomen en ik kwam er weer even door. Verder genoten van de uitzichten en de omgevingen en rond half 4 kwamen we terug het Pax-terrein opgereden.  Noëmi besloot om nog even de zon op te zoeken, terwijl ik eerst nog even naar de laundry ging. Normaal zouden we donderdag de was hebben gedaan, maar aangezien dit niet is gelukt moest ik toch vandaag wel beetje uitwassen. Ik zou nooit meer toekomen tot het einde van ons stageverblijf hier dus wou ik nu maar beetje wassen. Paar t-shirts, truien, handdoeken en een broek samengenomen en weg was ik. Het is gelukt, maar waarschijnlijk niet volgens de regels van de kunst zoals Joyce en Maria het opstellen, maar ze ruiken toch weer fris dus dat is meer dan genoeg. Dan was het alweer tijd om te eten en daarna Skype-time. Gesprekje met de mama en de papa en daarna met mijn schattie stonden op het programma. En zo is de dag ook snel voorbij….

14-09-2008 om 21:16 geschreven door Sharonneke  

KOU!! Ik heb vandaag zo kou gehad! Deze morgen bij het opstaan al zag ik dat het vandaag geen mooie dag zou worden. Zag er grijs uit, veel wind, het is echt al weer heel hard wennen aan dit weer. Ben ik echt niet meer gewoon. Jeans en dikke trui aangetrokken vandaag, maar opwarmen lukte maar niet. Gevolg: grootste deel van de dag zelfs met mijn jas aangelopen. Ook loop ik heel moe, dus daardoor kan het natuurlijk ook zijn dat ik zo’n kou heb. Ondanks dat ik goed heb geslapen afgelopen nacht… Hopen dat we niet ziek worden ofzo. Ik ga er dan straks ook vroeg PROBEREN inkruipen.

Deze morgen hadden we teambuildingsessie met mensen van skills. Om eerlijk te zijn: ik had echt geen zin hierin. Het feit dat mijn wekker mij heeft gewekt en mijn humeur hierdoor was aangetast zal er wel mee te maken hebben. Gelukkig verliep alles heel vlot eenmaal we bezig waren en twas eigenlijk echt nog interessant. We zijn veel te weten gekomen. Ik hoop echt dat we de mensen van skills terug dichter bij elkaar krijgen. Wij doen in ieder geval een poging om dit te proberen. De les heeft vandaag ook veel meer tijd in beslag genomen dan andere lessen. Het was al voorbij 12u toen we besloten om de laatste oefening op een andere keer te doen. Deze is namelijk veel te interessant om te laten wegvallen maar duurt ook wel een tijdje en die tijd hadden we niet meer vandaag. Doordat alles zo was uitgelopen was het dan ook direct tijd om te eten en na het eten echt siësta. Ik had zo nood aan een dutje. Onder mijn slaapzakje gekropen en proberen een uurtje te slapen. Noëmi haar deur was door de wind echter weer aant slaan dus nog even uit mijn bed om kartonneke ertussen te stoppen en tijd om te slapen. En al snel was ik in dromenland. Natuurlijk weer wakker geworden door wekker en daar heb ik echt zo’n hekel aan. Om 15u hadden we de jongen van woensdag terug verwacht, maar zelfs deze kwam niet opdagen. Het opruimproject is wat mij betreft helemaal afgesloten. Zullen nog tijd genoeg nodig hebben om alles af te krijgen binnen deze twee weken. Omdat er niemand kwam opdagen besloten we om ons 4-uurtje maar iets vroeger te nemen. Aangezien ik nog steeds kou had besloot ik mijn colake te wisselen voor een warme CHOCOmelk. Inderdaad, chocomelk zelf is er niet, dus die dan maar maken. En dit deed ik door melk op te warmen en er een lepelke of 3 choco in op te lossen. Niet slecht, maar chocomelk rechtstreeks met chocolade gemaakt is toch net iets beter. We hadden ons met ons warme drankje voor tv genesteld, maar er was hier weer niks deftig op die tv. We kunnen er eerlijk gezegd ook niet al te goed mee werken. Ik voelde dat ik weer in slaap zou vallen dus besloot maar naar de “werkkamer” te gaan en nog beetje te prutsen voor stage. Zo goed als alle lessen zijn nu gemaakt. Nu proberen alles te bundelen zodat we volgende week een mooi samengesteld pakket hebben die we aan broeder Johan kunnen overhandigen en dit hebben we dan ook al in orde om in België af te geven als stageproduct. Verder moeten we onze interviews en onderzoek nog verwerken, alles nog wetenschappelijk bundelen, kijken naar materiaal van onze computerlessen, bibliografie aanmaken,… Met andere woorden: nog werk genoeg om onze laatste twee weken mee te vullen. Want ja nog exact twee weken en onze stage zit er al op. Vandaag is broeder Jos vertrokken en normaal zullen we in die 4 dagen voor onze rondreis naar Florida vertrekken. Jaja ik ga naar Florida Dit is een wijk in Johannesburg waar de broeders ook verblijven. Samen met broeder Jos zouden we dan een kijkje gaan nemen in Sowetho.

Voila, veel meer is hier niet gebeurd. De dag was dus weer snel voorbij en veel spectaculair is er niet te melden. Morgen zal normaal een dagje worden met een leuker verhaal. Om 10u30 gaan we namelijk naar Baby haar thuis om dan met de taxi (soort minibusje = HET openbaar vervoer hier in Zuid-Afrika) naar Polokwane te gaan. We gaan er traditionele kledij zoeken en een PIZZA eten ’s middags, want daar hebben we zo’n zin in!!! Daarna zou haar vriend normaal ook nog afkomen en zouden we haar broer gaan bezoeken die in Polokwane woont. Maar morgen meer over dit alles. Tenzij het natuurlijk te laat wordt om het verhaal te vertellen, maar dan zal het voor zondag zijn. Alhoewel we zondag weer op uitstap gaan met broeder Luc dus dat kan ook wel laat worden. Nu ja, jullie zijn verwittigd moest mijn blog dit weekend even op non-actief komen te staan, maar maandag zonder verontschuldigingen brengen ik jullie zeker op de hoogte van alles. En als er dit weekend niks opkomt is het de ideale moment voor al de achterstallige lezers om een inhaalbeweging te maken .

Dikke zoen

12-09-2008 om 19:27 geschreven door Sharonneke  

Thobela, thobela oftewel hallo, hallo

Ik had gisteren beter gezwegen over de muggen! Ofwel heeft mijn broer mij vervloekt door te vragen hoeveel beten ik al had. Toen kon ik de vraag nog beantwoorden met 0, zero, noppes maar sinds vorige nacht en vandaag is daar verandering ingebracht! Vannacht rond 4u schiet ik wakker van een vreselijk gezoem rond mijn oren. Een mug! Mij eens goed ingesmeerd en nog een aantal keer gezoem rond mijn oren gehad maar proberen te negeren. Toen ik deze morgen opstond voelde ik jeuk aan mijn onderrug en inderdaad, een joekel van een muggenbeet. Daarnet heb ik er ook nog één ontdekt op mijn zij dus ik denk dat ze mij hebben gevonden en mijn bloed hier dus best wel lusten… En jeuken dat ze doen en groot dat ze zijn! Hopelijk zijn ze allemaal malarialoos want pillen nemen we enkel als we naar het krügerpark zullen gaan.

Vannacht had het weer goed gestormd en de hittegolf van de voorbije dagen was dan ook verdwenen. Volgens de krant zou het vandaag maar 24° worden en heb dan ook het grootste deel van de dag met een truitje rondgelopen. Ja 24° is hier al naar de koude kant toe op.

Deze morgen zijn we voor de eerste maal zonder begeleiding buiten de poorten van Pax getrokken richting het daycare center. Onze ballen, tekeningen en foto’s gaan overhandigen. Na een kleine 20min wandelen op de zandweg toegekomen bij de kleintjes. Vriendelijk ontvangen door de begeleidster en het materiaal overhandigd. Ze was zeer blij maar legde de ballen op haar bureau. Hmm, we wilden toch wel graag die kleintjes zien spelen met hun kadootje. Maar eerst overliep de begeleidster de verschillende dierenprenten. Natuurlijk waren er al een paar kleintjes geïnteresseerd in de ballen en het duurde dan ook niet heel lang voor er één over de grond rolde. Al snel vlogen ze allemaal door de lucht. Ik dacht direct “oei oei was het wel zo slim om ballen te kopen?”. Ik vrees dan ook dat er nog veel geruzie, geween of brokken zullen van komen. Maar ja, we hebben toch iets gedaan! Nog een spelletje proberen spelen met hen. Maar aan 15 kindjes van gemiddeld 3jaar waar je geen woord tegen kan zeggen omdat ze enkel Sepedi praten uitleggen hoe je een spelletje wilt spelen is echt zo eenvoudig niet. Uiteindelijk is het toch nog wat gelukt. Op bepaald moment liep het spelletje op zijn einde en zijn we nog even gebleven. Je merkt echt al snel de verschillende karaktertjes tussen de kinderen. Er zitten een paar echt bazige kindjes tussen hoor! Toen het voor de kindjes etenstijd werd zijn we dan teruggekeerd naar Pax. Hier terug toegekomen hadden we nog net tijd om voor het eten het interview met Baby af te nemen. De problematiek binnen het skilssteam is echt niet zo eenvoudig. Iedereen weet het en zegt hetzelfde, maar hoe pak je zoiets aan. Ik wil er iets aan doen, maar voel mij op dat gebied precies zo machteloos.

Na het middageten was het tijd om te gaan kijken naar Gladys. Aangekomen op de lagere school maar geen Gladys te bespeuren. Blijkbaar was ze onze afspraak vergeten, maar dat overkomt ons de laatste dagen precies wel vaker. Dan maar weer vertrokken daar. Toen we even buiten zaten om paar dingen te overleggen kregen we telefoon van Baby. Doordat broeder Jos hier is, was er een vergadering met de mensen van skills maar zij had les van 14u tot 15u en kon er dus niet bijzijn. Toch had ze graag om 15u nog daarheen gegaan maar er zaten leerkrachten van het lager in de computerklas te werken aan paar zaken voor school. Jaja die leerkrachten die wij hebben leren werken met een pc waren weer ijverig bezig om na schooltijd hun toetsen op computer te typen. Ze vroeg dan ook of wij van haar konden overnemen zodat zij toch nog een stukje van die vergadering kon meepikken. Geen probleem, aangezien we toch niet bij Gladys waren hadden we niks concreet te doen tot 16u. Dus dan de leerkrachten nog beetje geholpen met het computerwerk. Om 16u zat er nog één leerkracht en ze had nog maar de helft van haar toets overgetypt maar haar transport naar huis was er en oei oei ze was een beetje in paniek. Met mijn goed hart dan maar gezegd dat ik het wel in orde zou brengen tegen morgen. Het was echter een toets int Afrikaans en alhoewel dit zeer goed op het Nederlands lijkt was het toch een hele opdracht om alles te ontcijferen (haar geschrift was ook niet echt duidelijk). Ze zal morgen toch nog eens moeten opzoek gaan naar fouten, maar dat zal wel sneller kunnen gebeuren dan dat ze nog alles zou moeten overtypen. De jongens van de Dojo waren ondertussen ook toegekomen en terwijl ik die test afwerkte toonde Noëmi hen het filmke die we hebben gemaakt. Ze leken zeer tevreden dat ze zichzelf eens aan het werk hadden gezien.

Na dit alles hadden we afgesproken met broeder Johan voor het interview, maar eerst nog even broeder Gaston helpen met iets inscannen en vergroten. Daarna dus richting broeder Johan voor een interviewke en we hadden heel dit onderzoek beter in het begin gedaan! We zijn met die interviews zoveel te weten gekomen! Ben echt blij dat we dit gesprek hebben gehad. Maakt veel zaken duidelijker.

Oh ja, ergens tussen het voorgaande hebben we broeder Thomas nog even aangesproken in verband met de afspraken met de jongens rond afval. Hij kon niet veel doen want kent de jongens zelf niet goed en we moeten samenwerken met boardingmasters of zuster Augustine. Na deze opdoffer zien Noëmi en ik er eigenlijk niet veel goeds meer in. We hebben morgen maar 2 weken meer en het lijkt echt onmogelijk om nu nog iets op poten te zetten. Jammer, maar die problematiek is echt te moeilijk om op zo’n korte tijd iets te realiseren. We stoppen dan ook liever energie in de zaken waar we nu reeds mee bezig zijn.

Deze avond aan het avondeten was het ook echt plezant. Zijn lang aan tafel blijven hangen en hebben eens goed gelachen met de broeders. Was gezellige avond!

En zo is de dag ook weer voorbij zie. Tot morgen allemaal!

11-09-2008 om 21:27 geschreven door Sharonneke  

Gisterenavond nadat ik van het toilet kwam zie ik toch wel een mug zitten in mijn kamer zeker. Oh nee toch geen mug. Dat beest moet dood of ik doe weer geen oog dicht vannacht. Ik ga op een stoel staan, maar geloof het of niet, ik was te klein en kon echt niet bij da beest in de buurt komen. (Ofwel zijn de plafonds hier gewoon te hoog?) Dan maar met DOOM erop spuiten. Van zodra ik spuit vliegt dat beest natuurlijk weg. Hopen dan maar zeker…en hup mijn bedje in. En oh wat een geluk, ik heb van de hele nacht geen mug gehoord en echt goed geslapen! Deze morgen wel een aantal keer wakker geweest door mensen op de gang, maar ja iedereen staat hier dan ook vroeger op dan ons. Wij die twee blanke slaapkopjes. De wekker liep af en ik lag eigenlijk nog in dromenland, maar ja de plicht roept.

Gaan ontbijten en aan de slag. Eerst nog beetje opzoekwerk en dan interviews gaan afnemen. Als we het skillsteam willen analyseren moeten we er werk van beginnen maken hé! Cathrine geïnterviewd en daarna moesten broeder Johan en Rina nog op de rooster worden gelegd. Maar helaas, die twee laatste hebben we vandaag niet te pakken gekregen. Voor morgen of vrijdag dan maar zeker… In de voormiddag dan nog maar beetje geprutst aan ons lesmateriaal, materiaal die we morgen aan de kindjes in daycare willen geven en enkele cijfers opgezocht rond het afbreken van afval in de natuur voor onze meeting deze middag met de jongens. Wisten jullie dat een bananenschil 1 tot 3 jaar nodig heeft om helemaal te verdwijnen  Ik wist het in ieder geval niet! En zo zie je maar dat iedereen elke dag bijleert!

Deze middag had ik weer geluk, waren pannenkoekjes als dessert. Wel jammer dat broeder Luc gisteren ijscream is vergeten in de winkel, maar met een appeltje en een beetje stroop smaakt zo’n pannenkoekje ook heerlijk hoor! Na deze maaltijd nog een gesprekje gehad met broeder Jos. Hij is ook terug voor enkele dagen en goh ik heb die man echt graag. Die is zo vriendelijk, toont interesse voor wat we hier doen. Het gesprekje heeft mij dan ook echt deugd gedaan. Zo eens wat feedback en iemand anders zijn visie op de werking hier doet goed!

Om half 3 onze tweede les met de leerkrachten van het middelbaar. Ik was eens benieuwd. En zoals ik al een voorgevoel had was de opkomst inderdaad maar zeer miniem. Slechts 2 leerkrachten en zuster Augustine kwamen opdagen. Maar goed, dan konden we persoonlijk met hen aan de slag gaan en werk je tenminste met diegene die echt geïnteresseerd zijn. Ook was ik verrast toen ik plots enkele leerkrachten van het lager zag verschijnen. Ze vroegen of ze toetsen konden maken op de pc. En dit is zo leuk!!! Je moet weten dat de meeste van deze leerkrachten 4 weken geleden nog niet eens wisten hoe ze een computer moeten opstarten. En nu zijn ze deze tool echt aan het gebruiken en integreren voor hun schoolwerk. Dit noemt men dan: ‘voldoening krijgen van je werk’! Dit is echt zo’n boost en zo’n leuk gevoel om te weten dat je toch tenminste één iets hebt verwezenlijkt tijdens dit korte verblijf!

Na de les was er normaal meeting met de jongens. Maar helaas, om 16u was er geen enkele jongen te bespeuren. Onze euforie van de opkomst en de discussies van de vorige keer zag ik dus al snel in rook opgaan. Om 16u20 kwam er plots nog één ziel opdagen, maar ja met één iemand kan je niet veel beginnen. Ik had dan ook al direct niet veel zin meer om nog energie in dit project te steken die toch precies al verloren lijkt. Tot die jongen op een bepaald moment iets zei in de aard van dat we niet te negatief mochten zijn en positief moesten vooruit denken want dat er anders nooit iets verandert. En hij heeft natuurlijk gelijk. Gevolg: vrijdag om 15u proberen we toch nog eens iedereen samen te krijgen. En als het niet lukt? Ja dan hebben we het tenminste nog een tweede kans gegeven…

Zo veel meer heb ik niet meer te vertellen tot nu. Nog exact 3 weken en tis VAKANTIE! Natuurlijk wil dit ook zeggen dat het avontuur hier bijna is afgelopen. Enerzijds ben ik daar blij om, anderzijds vind ik het natuurlijk jammer. Dubbel gevoel!

10-09-2008 om 19:50 geschreven door Sharonneke  

Velen onder jullie zullen misschien bij het lezen van de titel van dit bericht denken van “goh Sharon ge zou hier eens moeten zijn! Wees maar content met dat mooie weer daar!”. Ik kan ze geen ongelijk geven, maar vandaag was het hier 34°C en pff is toch echt bakken ze. Je kan het natuurlijk moeilijk vergelijken met zo’n temperatuur in België. Hier is dat veel dragelijker, alhoewel het voor mij echt wel het maximum was. Veel warmer moet het echt niet meer worden of ik val dood.

Deze morgen zijn we vroeg opgestaan omdat we meegingen met broeder Luc en broeder Gaston naar Polokwane (’t stad zoals we zeggen). We wilden graag nog even naar de supermarkt voor een paar persoonlijke spulletjes. Dus vroeg uit de veren, ontbijtje en vertrekken. Op de baan alles ok tot we Polokwane willen binnenrijden. Ja we hebben in een file gestaan deze morgen! Een kleintje maar, misschien 5 à 10 min, maar toch, mijn eerste Zuid-Afrikaanse file!! Er was op het kruispunt om Polokwane binnen te rijden blijkbaar een accident gebeurd waardoor alles een beetje vast zat. Maar na deze korte ervaring van ‘hoe een file nu weer aanvoelt’ kunnen we zonder problemen verder rijden. Broeder Luc zette ons af aan de supermarkt en we moesten rond 10u30 maar even bellen om te zien waar hij was en hoe we best afspraken. Ok de eerste keer dat we worden “losgelaten” int stad! Eerst onze inkopen doen in de supermarkt. Ballonnen hadden we nodig voor de teambuildingsessie die we vrijdag zullen geven. Dan nog wat persoonlijke spullen en ook even een kijkje nemen bij het speelgoed. Want ja ons goed hart wou toch echt iets doen voor die kindjes in het daycare center zonder speelgoed. We vonden dan ook al snel enkele ballen, die niet veel geld kosten en besloten elk 2 ballen te kopen zodat we donderdag de kindjes daar gelukkig kunnen gaan maken met 4 nieuwe ballen om mee te spelen! We denken dat ze blij zullen zijn, maar dat verslag krijgen jullie dus donderdag…

Na onze inkopen in de supermarkt even langs de fotospeciaalzaak omdat Noëmi graag een extra lens zou kopen voor haar fototoestel. Blijkbaar liep de communicatie daar wat fout en bleek de lens veel meer te kosten dan wat we hadden gezien op internet, maar broeder Luc zou vrijdag nog eens gaan navragen. Nog even een usb-stick gekocht voor Noëmi en dan nog beetje rondlopen. We hadden nog een klein uurtje en besloten iets te gaan drinken op het gezellige terrasje waar we de vorige keer onze frulata hadden gedronken. Onderweg nog enkele winkeltjes binnengaan. In het ene wou een oudere vrouw ons één of andere ¾-broek aansmeren, maar amai, mijn smaak wast zeker niet. Vriendelijk bedankt en gezegd dat we enkel maar eens wouden kijken en snel naar buiten. Het andere winkeltje was er eentje met traditionele kledij en hebben onze zin al gezien hoor. Nog niks gepast of gekocht ofzo, gewoon even gekeken want zaterdag gaan we met Baby op zoek naar zo’n kleren en zij zal wel meer zo’n plaatsen kennen! Daarna op het terrasje: "ok wat gaan we vandaag eens proeven?". Ik ging voor de Freezoccino Mocha. Had geen flauw idee wat dit zou inhouden, maar het was iets met chocolade dus kon niet slecht zijn dacht ik. Was een soort ijsdrankje die wel naar chocolade smaakte maar toch niet echt de smaak die ik had verwacht. Was niet echt slecht, maar weet niet of ik er nog eens voor zou gaan… Daarna nog een toertje gewandeld en dan perfect getimed op terug te worden opgepikt door broeder Luc. En weg waren we, opnieuw richting Pax.

Eenmaal terug, eerst onze aankopen in de kamer gedropt en richting Gladys. Haar opdracht is binnengegeven en van zodra ze feedback heeft ging ze ons zeker op de hoogte brengen. We hebben dan nog een lange babbel gehad met haar over van alles en nog wat. Vooral over verschil België - Zuid-Afrika, want zij is al eens in België geweest dus kon ze goed meepraten hierover. Ook wist ze te melden dat we op het einde van ons verblijf zeker eens langs moeten gaan voor een feedbackgesprekje met al de leerkrachten. Dit lijkt mij zeer leuk, zo horen we van iedereen eens wat ze vonden van ons werk! En we denken er zelfs aan om dit op papier te laten gebeuren zodat we dat in ons stageverslag kunnen opnemen! Ondertussen ook met haar een afspraak gemaakt voor donderdag want ze heeft onze hulp nodig bij één of andere schema. Begreep niet goed wat precies, maar dat zien we dan wel zeker…

Nadien nog even vlug mails gecheckt en tijd voor het middageten. Na het eten was het ondertussen al zo warm geworden hier dat we maar besloten om de rest van de dag vrijaf te nemen.  Buiten op het terrasje gezeten en eens goed gekletst en de tijd vloog voorbij! Toen we een jongen van de Dojo zagen, besloten we te vragen wanneer ze nog eens trainen om hen het filmpje die we hebben gemaakt te tonen. Vandaag was er training dus wij daarheen, maar broeder Thomas stelde voor om hen donderdagmiddag naar de computerklas te laten komen zodat ze het dan kunnen bekijken. Dus dat is nog een afspraakje bij voor donderdag!

En dit was dan het verhaaltje van vandaag. Niet veel spectaculair dus, maar jullie zijn weer op de hoogte van alles wat er zich hier afspeelt!

09-09-2008 om 19:55 geschreven door Sharonneke  

Ok waar gaan we beginnen. Zoals jullie dus gemerkt hebben is het mij gisteren niet meer gelukt om mijn blogje aan te vullen. Het was dan ook veel later dan dat we oorspronkelijk hadden gedacht. We zijn pas rond 23u30 terug op het Paxterrein terechtgekomen en ik moet echt toegeven dat ik toen veel te moe was om nog iets te doen. Doordat het hier om 18u donker is was het net of we echt tot een stuk in de nacht waren weggeweest.

De voormiddag gisteren is echt het vertellen niet waard want ik heb genoeg te vertellen over de middag en avond. Of toch… Toen we opstonden zei Joyce ons dat Baby met de trouwers naar Pax zou komen om enkele foto’s te nemen. Wij dus al heel de morgen wachten op enig teken van dit gebeuren. Toen we net voor de lunch buiten zaten te wachten hoorde Noëmi plots Baby haar stem. En inderdaad, daar stond ze, helemaal opgemaakt. Buiten hoorden we dan muziek en daarop af dan maar. En inderdaad, daar was heel de trouwparade. Een hele groep met dansende mensen. Vooraan het “koppel” (alvast dat dachten we, later meer daarover) en erna een heleboel mannen en vrouwen. De mannen in kostuum, de vrouwen in een galakleed. En allemaal dansen! Wij moesten gaan eten en dit gingen we dan ook maar snel doen omdat we daarna het feestgedruis achterna zouden gaan.

Na het eten nog even wachten op broeder Sam want hij zou ons brengen. Toen we hem zagen moesten we even goed kijken want hij had een kostuum aangetrokken. Blijkbaar zou hij ook op de trouw blijven dachten we dan maar. Maar goed, allen de auto in en richting de trouw. Eerst nog even binnen bij Baby thuis goeiedag zeggen tegen de zussen en de vele kindjes. Ook haar oudste zus was er gisteren en amai wat lijkt die goed op haar mama! Maar goed, terug ter zake. Maria (Baby haar mama) nam ons mee naar de buren, waar de trouw doorging. Al veel volk en één of andere man die iets aan het verkondigen was, maar daar verstonden we natuurlijk niet veel van. Bleek dat dit de priester of pastoor, of hoe je die mens ook moet noemen, was die ja aan het preken was. Baby zag ons en onmiddellijk moesten er twee mensen plaatsmaken voor ons en kregen we een plaatsje in de tent aan de mooi versierde tafels tussen de bruidsmeisjes en jongens.  Alweer een voorkeursbehandeling dus voor deze twee blanke meisjes. Weer stonden er een aantal sprekers op het programma waar we jammergenoeg geen woord van begrepen. Baby was ondertussen bij ons in de buurt komen zitten dus tijd voor enkele vraagjes. We vonden dat die “bruidegom” er toch echt wel piepjong (jaar of 15) uitzag. Maar oei oei, wij met onze Westerse trouwideeën dan ook. Dat was helemaal de bruidegom niet. Wat bleek nu: de trouw was een trouw tussen een jongere vrouw en een oudere vrouw. Geen lesbisch koppel zoals sommige nu denken, maar die oudere vrouw heeft zelf geen kinderen. Omdat ze dus iemand nodig heeft om voor haar te zorgen, heeft ze die andere vrouw gekozen. Leboa (of hoe het ook noemt) betaald aan haar familie en nu werden ze dus vereeuwigd. Zo zal die jongere vrouw aanschouwd worden als een dochter van die oudere! En wie is die jongen dan? Wel dat is zoon van de bruid! Probeer dit als Westerling maar allemaal even een plaatsje te geven. En dit was nog niet alles! Wij vroegen ons dan natuurlijk af hoe het zit met die jongere vrouw. Stel dat ze verliefd wordt, kan ze dan nog trouwen. Nee trouwen kan niet meer, maar kinderen krijgen van andere mannen is geen probleem…. Wat een cultuur….

Goed nu we dit weten, maar blijven observeren wat er op zo’n dag allemaal gebeurd. Ze zaten nu dus allemaal in outfit 1. Op een bepaald moment zegt Baby dat ze de bruid naar haar huis zullen begeleiden (= allemaal dansen – filmkes krijgen jullie te zien bij mijn thuiskomst). Daarna gaat heel de stoet, al dansend, naar Baby haar huis waar ook de bruidsmeisjes zich omkleden. Ok gewoon volgen dan maar. De bruid droppen aan de deur en verder dansen naar huis ernaast van Baby. Daar veranderden de meeste meisjes van outfit. Nu iets traditioneler en dan opnieuw al dansend om de bruid en terug binnen in de tent. Nu was het tijd om een hapje te eten. En ja, ook wij krijgen weer een plaatsje aan een versierde tafel en mochten van het grote buffet eten. Je moet hierbij weten dat er nog heel veel mensen buiten de tent staan en zitten die ook allemaal iets te eten krijgen! Na een hapje te eten en nog wat aankondigingen opnieuw verkleedtijd. Zo hebben we de bruid nog in 2 andere outfits te zien gekregen. Tussendoor wordt er gedanst en toespraken gehouden. En na dit is het huwelijk compleet en is het gedaan. Iedereen ging hem dan opnieuw gaan omkleden in “gewone” kledij en daarna kon je nog wat dansen aan de tent. Maar de muziek vonden we net iets te hard (meer naar de zware techno op). Niet echt ons ding en heel raar voor een trouwfeest. We hadden even gezellig bij Baby gezeten en toen we dan toch nog een kijkje gingen nemen waren er ook enkel maar jongeren meer natuurlijk! Zoiets zou je bij ons niet moeten proberen op een trouwfeest denk ik! Bij ons staat ambiance dan toch iets centraler!

En hoe zat het heel die tijd met ons? Natuurlijk kregen wij weer heel veel blikken te verduren. Iedereen staarde ons opnieuw aan. Mensen die komen kennismaken, kindjes die verlegen lachen en naar je kijken… Echt soms wel vervelend om niets te kunnen doen zonder dat iemand het opmerkt. Verder moesten we af en toe de (dronken) mannen van ons proberen afschudden. En ik ben in dit laatste duidelijk iets beter dan Noëmi. Het was ondertussen al donker en nog even op de partyplek blijven staan. Al snel kwamen er enkele geïnteresseerde jonge mannen onze richting uit. Praatje slaan maar bij mij moeten ze niet te dicht komen en dat merken ze dan ook snel. “Laten we toch maar terug gaan” stelde Baby voor. Ok terug naar Baby’s thuis en daar nog beetje gezellig wachten. Plots komt er een jongen aan de deur en hij wou Noëmi spreken. Al goed zat en maar blijven zeggen dat hij haar graag zag en hij verliefd was en met haar wou trouwen. Tijd om even goed te lachen vonden ik en Baby. En Noëmi die jongen maar proberen wijsmaken dat ze een boyfriend heeft in België en tot over haar oren verliefd op hem is. Maar dat pakt hier niet ze! Want die boyfriend zit dan toch in België dus waarom geen pakken in Zuid-Afrika? De cultuur is hier op dat vlak nog zo verschillend en ik ben dan ook heel zeker dat er hier heel veel vrouwen worden bedrogen door hun man!

Maar goed, moment dat ik dacht dat we bijna zouden terugkeren naar Pax stelt Baby voor om nog even een kijkje te nemen in de bar. Ja een plaatselijke pub moeten we natuurlijk ook eens gezien hebben en aangezien we maar even zouden kijken en niet zouden blijven stapten we allemaal in de auto bij broeder Sam. Jaja, broeder Sam was daar ook nog. Af en toe verdween hij eens met een vrouw ofzo in zijn auto, maar niet teveel vragen bij stellen zeker….. Eenmaal in de bar aangekomen kregen we natuurlijk weer alle blikken op ons geworpen. Twee blanke jonge vrouwen die in een bar met enkel zwarten binnen komen gestapt. Zullen ze hier ook niet gewoon zijn. Even de bar bekijken. Aan de zijkant stoeltjes, in het midden twee pooltafels, dansende mensen, een bar achter tralies en drank in reuze flessen. Zo is het bier hier geen klein flesje, maar een heuse literfles! En goedkoop! Een blikje cola kost 5rand als ik mij niet vergis (dus 0,50euro) een smirnoff ice en andere breezer-achtige drankjes kosten 7,5ran (0,75euro). De meesten hier waren dan ook goed zat. De muziek viel hier al beter mee. De muziek is hier niet via DJ ofzo, maar moet je kopen voor 1rand in een jukebox. Opnieuw kreeg Noëmi onmiddellijk weer een aanbidder rond haar. Zij was dan ook aan het dansen terwijl ik de boel zat af te spieden en de zatte mannen gewoon negeerde. Zo heeft ze later op de avond nog wel een aantal huwelijksaanzoekjes gekregen. Mij zou het al snel vervelen want die jongens zijn zo opdringerig en plakkerig. Ik zou al lang ruzie gehad hebben vrees ik. Als er iemand naar mij kwam en hij werkte op mijn zenuwen of hij was te zat negeerde ik die gewoon of duwde die echt weg. De harde tante dus! Ik trok dan gelukkig ook enkel een “deftige” jonge man aan die ten minste een gesprek aanging en later zelfs probeerde om Noëmi haar lovers enkele gentlemen-manieren bij te brengen. Ondertussen was ik al behoorlijk moe en omdat ik niet echt in mijn nopjes liep (hoofdpijn, buikpijn, rugpijn, de maandelijkse pijnen die een vrouw moet doorstaan) had ik er ook stilaan genoeg van. Broeder Sam, die ondertussen ook al meer dan genoeg had gedronken, kwam vragen of hij even naar ‘t stad kon om nog wat geld af te halen. Het was toen 20u45 en hij zou om 21u30 zeker terug zijn! Ok goed dan maar. Maar wat bleek, het geld-afhalen verhaal zal wel goed verzonnen zijn want Baby wist ons te vertellen dat hij wel heel erg close optrok met Kudjo en dat die twee iets zouden hebben. Ze hadden elkaar vorige week voor de eerste keer gezien toen broeder Sam ons kwam ophalen bij Baby thuis en verliefd geworden… Of we nu nog steeds van BROEDER Sam kunnen spreken weet ik niet. We hadden al onze twijfels over deze jonge broeder en zijn lusten, maar blijkbaar hadden we het goed opgemerkt en spelen zijn hormonen hem toch vaak grotere parten. We zaten daar dus in die bar, met tamelijk wat vervelende zatte mannen rond ons. Tot Baby plots dolgelukkig afkomt en zegt dat haar vriendje er is. Vriendje? Baby had toch geen vriendje? Inderdaad, ze had ons nog niet durven vertellen over hem. Hij is namelijk een getrouwde man, met kindjes, maar aangezien hij haar dit van bij het begin heeft duidelijk gemaakt vertrouwt ze hem. En ze vindt eerlijkheid het belangrijkste. Hij helpt haar met van alles en nog wat, zoals het kopen van kleren voor haar zoontjes enzo waardoor ze hem graag ziet. Je ziet, dit kan bij ons ook wel voorkomen, maar hier lijkt dit allemaal veel normaler. Nu goed, gelukkig dat die man er was. Hij was heel vriendelijk en best wel grappig. Al hoewel hij naar mijn zin ook wel al veel had gedronken precies. Op een bepaald moment in zijn super chique land rover gaan zitten die voor de deur stond om ons veilig te stellen van al die opdringerige mannen. En broeder Sam? Die ons zou komen ophalen was ondertussen al veel te laat! Hem en Kudjo proberen bellen, maar geen reactie…. Dan maar allen in de auto en richting Baby thuis om te zien of de kindjes slapen. Met muziek volle bak daar toegekomen. Ik voelde mij al helemaal niet goed hierbij want ja zo luid dat de muziek stond, nu moest iedereen die lag te slapen toch zeker weer wakker zijn. We werden zelfs weer binnengeroepen bij haar thuis en daar ging het feestje nog klein beetje verder. Voelde mij echt zo schuldig toen haar jongste zoontje en later haar mama half slapend kwamen kijken, maar blijkbaar maakten ze daar geen problemen van en was dat iets normaal. Broeder Sam was daar ondertussen ook toegekomen. Geen uitleg aan ons, zelf niks komen zeggen tegen ons. Was echt zo raar… Tot Baby zei dat ze hem niet vertrouwde, dat hij te zat was en dat Champ (haar vriend) br Sam tot aan Pax zou volgen. Ik vond Champ eigenlijk ook al goed dronken en in België zou ik waarschijnlijk zelfs niet meer bij hem zijn ingestapt. Maar ja, wat moest ik? In de donker, ver weg van Pax… Ok op goed geluk… En in zo’n grote chique, met leren zetels, Land Rover kan er ons wel niet veel gebeuren zeker. Op weg naar Pax dus. Een eindje voor de poorten stopten ze gelukkig en zetten ze de muziek uit. Je moet weten dat de jongens van internaat en de broeders natuurlijk al lagen te slapen en ik was al bang dat ze iedereen met hun lawaai zouden wakker maken. Voor dat laatste stukje in de auto van broeder Sam gestapt. Gelukkig had hij de sleutels van de hekken mee zodat we binnen konden en dan naar onze kamers geslopen. Het was ondertussen al voorbij half 12 en ik kon mijn bedje meer dan veel gebruiken.

Deze morgen aan het ontbijt zagen we br Sam dan terug. Met een houten kop natuurlijk. Bleek dat hij zelfs nog is teruggegaan. Dat heel die bende naar een afgelegen plekje is gereden, muziek volle bak en ergens in de buitenlucht dansen en de drank die ze nog hadden uitdrinken…

Zo zie je maar wat voor een avontuur het gisteren was. Ben blij dat ik het heb meegemaakt en dat ik dit alles nu weet. Maar ik ben toch veel blijer met de Belgische feestjes waar ik mij tenminste constant op mijn gemak voel en waar ik natuurlijk het beste vriendje allertijden bij mij heb!!! En gelukkig is onze cultuur toch ook anders… Natuurlijk zijn wij het zo niet gewoon en is dit alles voor hen zeer normaal, maar voor mij….ja was echt een confrontatie op bepaalde momenten.

Zo ik denk dat jullie meer dan leesvoer genoeg hebben gehad en dat ik het hier maar bij ga laten. Vandaag is echt niet de moeite waard om over te praten. Alleen misschien dat deze middag bij het eten Tiger (de kat) plots met een nieuw speeltje binnenkwam. Ditmaal geen arm vogeltje, maar een muis! Jaja hij liet het beestje dan even lopen en dan nam hij het weer vast. Was echt een speeltje voor hem.

Tot morgen allemaal! En reacties, vragen, opmerkingen zijn nog steeds welkom via de reageer rubriek hieronder, het gastenboek hier rechts van jullie of een mailtje!

Groetjes vanuit het nog steeds zonnige en warme Zuid-Afrika

08-09-2008 om 19:31 geschreven door Sharonneke