De nacht goed begonnen. Ik was snel in slaap gevallen en lag vrij vast te slapen. Tot ik natuurlijk de deur hoorde kraken (Noëmi die naar toilet moest) en op slag wakker natuurlijk. Ik ook uit mijn bed, naar het toilet, maar daarna was het terug in slaap vallen echt weer een zware opdracht. Ik weet niet hoe dit hier komt, maar eenmaal ik hier wakker ben val ik zo moeilijk terug in slaap. Uiteindelijk dan rond de morgen toch weer in dromenland beland, maar jammer genoeg voor niet lang. De wekker liep af en hup weer terug naar de realiteit!
Heel veel tijd om wakker te worden hadden we niet, want na het ontbijt hadden we al een afspraak met enkele jongens van het internaat ivm het afvalproject. We hadden geen idee hoe de jongens zouden reageren of hoe die meeting zou verlopen. Onszelf en het doel van de meeting even kort toegelicht en gelukkig waren er direct enkele enthousiastelingen die reacties en ideeën naar voor schoven. Na wat gepraat over het feit dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet opnemen voor wat betreft het proper houden van de plaats, begonnen de jongens tegen elkaar te discussiëren in het Sepedi. Daar verstonden we dan ook geen zinnig woord van, maar blijkbaar waren ze al volop bezig met het uitwerken van verschillende plannen om in actie te schieten. Omdat wij hier ook maar vrijwilligers zijn en dus niet veel te beslissen hebben besloten we om broeder Thomas er even bij te halen. Hij vond het voorstel van de jongens toch niet zo heel goed. Hij begon dan ook meteen zijn visie te verkondigen en amai wat een lezing! Hij zou echt wel in de politiek kunnen gaan. Hij overtuigde echt de jongens dat ZIJ diegene zijn die de verantwoordelijkheid moeten opnemen en via vriendschap moeten anderen overtuigen ook deze verantwoordelijkheid op te nemen! Ik denk wel dat ze zich bewust zijn van het feit dat er iets moet gebeuren en er iets moet gevonden worden dat blijft duren. Omdat deze jongens geselecteerd werden door zuster Augustine werd er besloten om te zien of er nog andere vrijwilligers zijn die dit initiatief willen steunen en woensdag om 16u is er een nieuwe meeting gepland. We zijn eens benieuwd .
Verder is er vandaag niet veel meer gebeurd. Het is zaterdag, dus lessen waren er niet. Er was ook een enorm harde wind vandaag! Ik vond het zelfs koud! We hebben dan ook voornamelijk binnen gezeten en gewerkt. Lesjes voorbereid, beetje zitten prutsen, filmkes van de Dojo samengevat omdat we dit graag zouden tonen aan deze jongens, beetje gelezen, met andere woorden niet veel interessants dus
Morgenmiddag gaan we opnieuw naar een trouwfeest. Ik ben eens benieuwd. Hopelijk wordt het een leuke ervaring en worden we niet teveel benadert door zatlappen want daar kan ik echt niet goed tegen
Tot morgen (of voor het geval het te laat wordt en ik geen zin meer heb om blog aan te vullen: tot maandag!)
Deze morgen stond ons laatste les rond communicatie gepland met de mensen van skills. Omdat ik gisteren nogal wat problemen had met mijn usb-stick (zat namelijk een virus op die van één van de computers hier moet komen) beslist om enkel nog via mail te werken om zaken te printen en onze sticks hier niet meer in andere computers te stoppen. Dan moet je natuurlijk wel maken dat je alles doorstuurt naar uw mail en dat was dus niet gebeurd. Een beetje een heen en weer geloop van de ene naar de andere computer maar we waren toch net op tijd om met de les te starten. Alles verliep vrij vlot, alleen lukken de oefeningen die we voorbereiden niet altijd heel goed. Maar het uiteindelijke doel van de les halen we gelukkig wel. Tijdens de les had Gladys ons al in paniek gebeld. Vandaag moest haar hele werkje afzijn en ja er was blijkbaar één of ander probleem. Na de les dan maar langsgegaan bij haar. Eerst nog snel glaasje appelsap gaan drinken en richting de lagere school. Ze was ijverig aan haar bestand aan het werken en de paniek was blijkbaar nergens voor nodig. Haar nog maar eens geholpen tot aan de lunch. Na de lunch hadden we beloofd om haar te helpen met het invoegen van een inhoudstabel. Werken met koppen is geen probleem, maar wel als je dat achteraf nog allemaal moet proberen invoegen en er gewerkt wordt met heel veel niveaus van nummering. Hebben daar echt zitten vloeken en het stak mij op bepaald moment zo hard tegen. Maar uiteindelijk is het dan toch gelukt en ik denk wel dat ze tevreden is over het eindresultaat en dan zijn wij ook tevreden hé! We hadden haar woensdag gevraagd naar een CD waar ze had zitten naar luisteren met typische Afrikaanse muziek en vandaag had ze enkele CDs mee waar we nu zitten naar te luisteren en die we dus zeker op onze computer kopiëren!
Tijdens het middageten had broeder Thomas ons gezegd dat we om 16u maar eens op zoek moesten gaan naar Dojo hier op het terrein om een kijkje te nemen. Geen idee wat dit was en waar we precies terecht zouden komen maar goed. Twee jongens aangesproken met de vraag of ze ons konden zeggen waar dit was en ze wezen ons een gesloten deur en moesten daar maar binnen gaan. Kloppen op de deur en binnengaan dan maar. En het was ongelooflijk wat we zagen. 9 jongens in zon judopakje die echt gedisciplineerd bezig waren met het trainen. Broeder Thomas had ons gezegd dat de sfeer tussen deze jongens helemaal anders is dan bij de rest en dat we echt hun gedrag enzo eens in het oog moesten houden. En inderdaad, ze waren heel vriendelijk. Brachten ons onmiddellijk twee stoelen om op te zitten en gingen verder met hun training. Springen, koprollen, valtechnieken, saltos, echt prachtig om dit alles te zien. Wetende dat er hier geen trainer of leerkracht of wat dan ook bij is. De jongens doen het zelf en ze stoppen niet om even op adem te komen hoor! Echt leuk om eens te zien.
Nadien even zuster Augustine zoeken voor onze afspraak morgen met de jongens rond de opruimactie, maar we vonden haar niet. Dan maar terug naar binnen want het begon ondertussen donker te worden en even tv kijken tot aan het avondeten. Broeder Thomas kwam terug van t stad en had een gast met zich mee. Alain, een jongen die in zijn 1e jaar unief zit komt hier blijkbaar even logeren. Geen idee voor hoelang of of er een speciale reden is, maar toch leuk om af en toe andere gezichten te zien. Tijdens het avondeten begonnen we dan over de Dojo tegen broeder Thomas en hij zei ook onmiddellijk dat dat de plaats is waar de echte gentlemen worden gekweekt. En dat Alain één van hen was. Maar ik moet hem toch gelijk geven, die jongens hebben echt een volledige andere mentaliteit dan de anderen. Broeder Thomas wist dan ook te vertellen dat zij diegene zijn die meestal verder studeren na Pax. Ik vind het echt chic van deze jongens en ga zeker nog eens langsgaan om te kijken!
Verder is er niks speciaal om te melden denk ik dus ik ga het hierbij laten voor vandaag! Of misschien toch! Ik heb afgelopen nacht eindelijk eens het gevoel gehad dat ik echt goed en vast heb geslapen! Ben vanmorgen dan ook echt gewekt door mijn wekker en ik hoop dat komende nacht ook zo zalig zal zijn.
Nog exact 3 weken en onze stage zit er al op! Gaat allemaal snel en ik hoop echt dat we hier iets positief zullen bereikt hebben.
Deze morgen stonden er op onze aanvraag enkele bezoekjes op het programma. We waren van de veronderstelling dat we een bezoek zouden brengen aan het daycare center hier een beetje verderop, aan de meisjesschool in Doornspruit en aan een school voor blinden en slechthorenden. Broeder Luc zei echter dat dit laatste bezoek niet kon doorgaan. Hij had gisteren gebeld maar er was één of ander event vandaag waardoor een rondleiding hier niet mogelijk was. Ok geen probleem, we hebben de andere twee nog. Weg waren we dus richting het daycare center. Op het eerste zicht leek alles daar gesloten. Het was er heel stil. Het was deze morgen wel slecht weer, koud en grijs, dus dat kon er ook wel mee te maken hebben. Want de kindjes en hun twee onthaalmoeders zaten gewoon allemaal gezellig binnen. En oh wat waren die kleine handjes en gezichtjes zalig om naar te kijken. En ze kwamen allemaal in hun handjes klappend onze richting uit. Wanneer kindjes dit doen wil dit eigenlijk hallo zeggen. Echt schattig. We kregen stoeltjes aangeboden en even wat gepraat, kindjes op de schoot genomen en enkele fotos genomen. Oh en het was daar echt niet warm, maar verwarming heb ik daar niet gezien. En je verwacht daar veel speelgoed, maar er was daar bijna niks en als ze al iets hadden was het zeer oud en kapot of gewoon een lege plastiek fles om mee te spelen. Echt zo zielig! En dan zouden de Vlaamse kinderen nog klagen dat ze te weinig hebben, wel dan mogen ze eens hierheen komen! Ik wou dat ik iets kon doen en misschien dat ik in stad nog wel eens kijk voor een bal ofzoietske. Alle kleine beetjes helpen toch .?
Afscheid genomen van deze kleine kinderlachjes en richting de meisjesschool. De zusters waren niet te vinden maar al snel werd er iemand gebeld om ons bij te staan. De directrice werd erbij gehaald en wat een ontvangst kregen we hier. Helemaal anders dan wanneer we hier op Pax binnenwandelen. We dachten gewoon even rond te kijken maar nee hoor hier konden we direct een paar lessen bijwonen. Daar vragen we hier in Pax al 3 weken om en daar na 10minuten was dat geregeld. We mochten even in een kantoortje wachten en ze zouden ons komen halen voor enkele lessen. Er werd zelfs aan iemand gevraagd om thee voor ons te zetten. Met mooi bloemetjesservice werd er een plateau voorgeschoteld met thee, koffie, koekjes, suiker. Echt een mega-ontvangst dus. Terwijl we daar zaten te wachten en te genieten van onze thee een praatje gedaan met de poetsvrouw. En die schrok nogal een beetje toen ze onze leeftijd hoorde! Ze had ons jonger dan 20 geschat! Stel u voor Zie ik er dan echt zoooo jong uit?
Een juf kwam ons ophalen om met haar een les bij te wonen maar toen ze zag dat we thee aan het drinken waren zei ze zonder dat we konden tussenkomen dat we die rustig konden opdrinken en dat ze wel leerlingen zou sturen om ons op te halen.Ondertussen was er een zuster toegekomen en konden we even met haar kennismaken. Ik moet misschien nog melden dat Broeder Luc ons ondertussen al lang had achtergelaten en we moesten hem maar een seintje geven wanneer hij ons terug moest oppikken. De zuster stelde dan ook direct voor om samen met hen te lunchen om 12u dus we wisten niet goed wat gezegd. Maar goed, die leerlingen kwamen toe en wij mee naar de les. Ik schrok eigenlijk wat van het uitstekende niveau en de bijna perfecte overeenkomst qua lesstijl als in ons onderwijs. Het grote verschil zit hem natuurlijk in de grote van de groep en de accommodatie. Klassen zijn heel wat soberder en er is minder materiaal enzo voor handen dan bij ons. Maar die juf deed dat heel goed. Het was grade 8 dus vergelijkbaar met ons 1ste middelbaar en wat een discipline. Als je iets wou zeggen stak je je hand op en als je het woord krijgt dan moet je gaan rechtstaan. Echt tof om dit allemaal eens te zien. Na de les nog enkele fotos genomen en met de juf naar buiten. Althans wouden we naar buiten maar dan moet je eerst de leerlingen trotseren. Iedereen wil aan u komen, u knuffelen, voelt aan uw haar. Wat een gedoe rond twee blanke meisjes die daar even een kijkje komen nemen.
Eindelijk mee geraakt met de juf tot in de bibliotheek en daar kwamen ook enkele leerkrachten samen. Na de pauze mee met een andere leerkracht naar een andere wiskundeles nu met grade 11. Maar dit was pas schrikken. Het ging hier over een klas van 86 leerlingen!! Stel je voor, 86! Dat zou je bij ons toch nooit tegenkomen. Maar de leerkracht wist zich te redden en we vonden zelfs enkele verschillende werkvormen in zijn les. Opnieuw zeer vergelijkbaar met ons onderwijs. En na de les dezelfde gekte. Knuffelen, fotos die worden genomen van ons met hun gsm, aan de haren komen. Ik voelde mij niet echt op mijn gemak hierbij. Een leerkracht in het klaslokaal ernaast had de heisa opgemerkt en kwam naar buiten om te zeggen dat zijn les werd verstoord door al het getier. En ja ook hij wilde heel graag dat we zijn les observeerden. En je raadt het nooit, opnieuw een wiskundeles. Niet veel speciaals meer voor ons maar toch maar mooi vooraan waar er twee leerlingen plaats moesten maken voor ons zelf plaatsgenomen en aandachtig opgelet. Aan het einde van de les onszelf nog even voorstellen en een aantal vragen van de leerlingen beantwoorden en dan was het weer zover. Het popsterrengevoel begon weer. Deze groep werd precies hysterisch. Ik vond het echt niet meer leuk en wou er liefst zo snel mogelijk verdwijnen! Ze trokken zelfs aan mijn haar! Pff nu weet ik in ieder geval zeker dat ik nooit beroemd wil worden of één of andere tieneridool wil zijn. Ze mogen het hebben hoor, maar ik loop liever op mijn gemak voorbij een groepje gekke tienermeiden! Wij dus geprobeerd daar vlug weg te geraken want de leerkracht kon deze groep echt niet meer in toom houden. Het was ondertussen welletjes voor ons. Het was al bijna 14u, we hadden reuze honger. Hoe hier wiskunde wordt gegeven wisten we ondertussen. En van die meiden had ik meer dan genoeg. Toch nog even zien om salut te zeggen aan de zusters, want ja op die lunch waren we niet geraakt. Ik had ondertussen al naar broeder Luc gebeld dat hij ons kon komen halen, maar dat was buiten de zusters gerekend. We kwamen binnen en wat bleek nu, ze hadden zitten wachten op ons om te eten dus we moesten daar nog eten. Ok, terug broeder Luc opbellen om dit te melden en gelukkig had hij hier geen probleem mee. Hij was wel al vertrokken maar zou terugkeren en we moesten maar laten weten wanneer we er weg konden. Met de zusters dus gegeten en Noëmi en ik zijn ervan overtuigd dat indien we bij hen zouden verblijven we zeker met een negerinnenpoepje zouden terugkeren. Die zouden ons echt volproppen met van alles en nog wat. Het eten was zeer lekker en als dessert kregen we een ijsje! Het zijn hier Congoleese zusters maar ze zijn zo vriendelijk en ze lachen zo graag! Was echt wel tof! Na het eten dan broeder Luc opnieuw gebeld dat we eindelijk konden vertrekken. Eenmaal broeder Luc was aangekomen was het toch nog zo gemakkelijk niet. We moesten eerst nog even een glaasje rode wijn drinken! Ok dan maar, je kan moeilijk nee zeggen want dat lijkt zo onbeleefd. En broeder Luc had precies wat haast dus ja het glaasje wijn moest snel naar binnen en pff ik voelde het toch wel in mijn hoofd. Maar goed, terug naar Pax.
Aangekomen in Pax eerst nog even een gesprekje met Moloto rond een eventuele opruimactie met de jongens van het internaat. Dit was een vlot gesprekje en we zijn met het voorstel afgekomen om zaterdag met een paar jongens samen te zitten en eerst even naar hen te luisteren. Wanneer wij namelijk met een plan afkomen zal het misschien werken voor één keer maar van zodra wij hier weg zijn zal de plaats hier weer hetzelfde stort worden als nu. Nu moesten we dus proberen om iemand te vinden die ons kan helpen bij het samen krijgen van een paar jongens. Maar eerst 4-uurtje! We hadden het gisteren al moeten overslaan en ondanks dat het nog niet lang geleden was dat we zoveel hadden moeten eten bij de zusters had ik er nood aan. De wijn zat nog steeds wat in mijn lichaam en een cakeje en cola zou wel helpen! Cola was er echter niet meer, dus dan maar met een spriteje. Even ontspannen dus. Na het einde van onze korte pauze kwam broeder Sam binnen en legden we ons voorstel aan hem uit. Hij zei dat we best zuster Augustine aanspraken om die jongens samen te krijgen. Op zoek naar de zusters dus. Eenmaal haar gevonden alles uit de doeken doen en zij zou ons helpen. Dus op goed geluk dat we zaterdag met enkele jongens kunnen samen zitten.
En zo was de dag snel voorbij! Het was alweer bijna donker dus tijd voor een paar praktische zaken. Paar mailtjes opstellen, wat chatten en eten. Nu blog aanvullen en eenmaal dit is gepost moet ik dringend mijn stageverslag aanvullen! Dat voordeel heb ik natuurlijk als mijn schat moet werken! Als ik niet met hem kan praten dan maar beetje werken hé ;-) (Timmy ik zie u graag hoor!!!).
Zo het was een lang verhaal vandaag, maar het was dan ook echt een lange dag met veel gebeurtenissen. Hopelijk hebben jullie van het verhaal genoten net zoals ik van de dag heb genoten.
Hier gaan we dan nog maar eens voor een verslagje van de dag.Ik voel mij net één of andere journalist die iedere avond de deadline voor één of andere krant moet halen.
Vandaag was een drukke en vermoeiende dag, die dan ook zeer snel voorbij is gevlogen. Deze morgen om 8u uit ons bed. En ik moet eerlijk zeggen: die wekker begint meer en meer op mijn zenuwen te werken! Ik ben echt geen wekkermens of vroeg-opstaan-mens! Maar ja de plicht roept. Gaan ontbijten en dan lesjes gaan voorbereiden. Het nodige materiaal printen, even alles overlopen en wachten tot onze leerlingen binnen komen. Een les rond communicatie stond op het menu gecombineerd met enkele toffe opdrachtjes. We zouden niet enkel praten over communicatie maar hen ook echt laten voelen dat communicatie noodzakelijk is. Althans dat dachten we, want één oefening verliep toch niet zo vlot. Baby was geblinddoekt en kon niks zeggen. Cathrine moest haar rond de kapel leiden adhv aanwijzingen. Maar tussen die twee klikt het niet zo heel goed en wat we wilden duidelijk maken was dan ook niet zo heel goed zichtbaar. Noëmi dacht dan dat we het beter nog eens deden met één van ons geblinddoekt. Ok dan maar, ik zal mij wel opofferen en hier mijn leven even wagen op dit terrein met een blinddoek op mijn hoofd. En blijkbaar was het vaak grappig, zelf zo erg dat Baby mij bijna recht in een vuilbak leidde, stel u voor! Gelukkig zag ik geen steek en wist ik het ook niet. Na deze spelletjes dus even alles bespreken! Tweerichtingscommunicatie is dus essentieel en vergeet niet dat we 97% duidelijk maken met ons lichaam (non-verbale communicatie) en slechts 3% van onze communicatie effectief plaatsvindt via woorden! Goed nu we dit weten en de les is afgesloten tijd om hier even paar dingen recht te zetten. Baby voelt haar niet goed in haar vel. Eén van de werknemers zit te prutsen op de pcs en dit zijn zaken die met Br Johan zouden moeten besproken worden. Maar jammer genoeg is hij nog steeds ziek, deuren van zijn appartement dicht dus waarschijnlijk in bed. Later op de dag dan nog maar eens proberen was de boodschap.
Even paar dingen komen checken op de computer voor ons lesje s middags en al snel tijd om te gaan eten. En jaaaaaaaaaa, eindelijk nog eens pannenkoekjes voor dessert en zelfs spaghetti om te eten! Daar verlangde ik zo naar, nog eens iets met pasta! ZALIG! Na deze heerlijke lunch niet veel tijd om na te genieten want om 14u10 begon de les met de leerkrachten van het middelbaar (en de lunch start hier stipt om 13u en door de heerlijke pannenkoekjes was deze vandaag toch behoorlijk uitgelopen). Goed, richting computerklas dus. Alles klaar zetten, tactiek bespreken en wachten. En wachten. En wachten. En blijven wachten. Ons geduld raakte stilaan op en op moment dat we dachten dat we niemand meer zouden zien kwamen er plots 4 (van de 7 leerkrachten) binnen. Ok we hadden al meer dan 20min verloren en zouden om 15u nog eens proberen om met Baby en broeder Johan te praten dus heel veel konden we niet doen. Ze waren helemaal niet zo enthousiast als de leerkrachten van het lager, maar ja. Kort inleidingske gegeven op alles en we zien wel of ze volgende week terugkomen of niet zeker Wij doen ons best en we bieden hen iets aan, aan hen om dit aan te nemen of niet. We zullen in ieder geval morgen of vrijdag nog eens langs het middelbaar moeten om de uren van de lessen te bespreken want zoals vandaag werkt dit echt niet!
Maar goed, na lesje dus richting Baby en broeder Johan. Baby was al zenuwachtig aan het wachten en ondertussen fotos aan het inscannen voor Gladys (directrice van het lager). Wij dus gaan zien of broeder Johan er was. Zijn hek was open, geklopt maar geen reactie. Misschien moeten we op zijn volgende deur (tussen keuken en living kloppen), was het niet dat Blue zijn hond daar stond. Ondertussen kent die ons wel dus we dachten dat dit niet zon groot probleem zou zijn. Maar dat dachten we maar! Ik wil naar binnen stappen dus duw met mijn hand naar de deur en springt hij er toch wel niet naar en bijt hij wel niet! Ik heb net op tijd mijn hand kunnen terugtrekken maar man ik was zo geschrokken. Mijn hart sprong bijna uit mijn borstkas en ik moet zeggen dat die hond toch weer heeft afgedaan hoor! Ok hij doet zijn werk als waakhond goed, maar dat wil niet zeggen dat hij mijn hand er moet afbijten Gevolg was natuurlijk dat we nog steeds geen broeder Johan hadden. Dan maar proberen bellen vanuit Rina haar bureau. Bleek dat zij net bezig was met wat research werk rond wat hij nu zou hebben en het ziet er niet zo goed uit. Hij zou echt naar dokter moeten maar is TE koppig. Dit zorgt er natuurlijk voor dat we niet zozeer hem willen lastigvallen met alles en beslissen dan maar even ons hart te luchten bij Broeder Thomas. Hij heeft heel goed naar ons geluisterd en zal de situatie aanpakken. En Baby leek zooooooo opgelucht dat er eindelijk iets is gebeurd. Dit was zo leuk om te zien en te voelen!
Maar de dag was nog lang niet om hoor! We moesten Gladys nog een beetje gaan helpen met haar taak op pc. En pfff dat bleef maar duren. Zodanig erg dat ik zelf mijn 4-uurtje en mijn heerlijk cakeje heb moeten opgeven ervoor! Het was al bijna 18u toen we haar kantoor weer buiten kwamen en waren allebei kapot! Het aanleren hoe je met een computer omgaat kan zoveel energie vragen! Ik had nooit gedacht dat dit zo moeilijk kan zijn. Ik merkte dat ik op een bepaald moment echt mijn geduld begon te verliezen maar dat is dan ook omdat werken met een computer voor ons zooooooo evident is geworden. In ieder geval krijgen we van haar super goeie feedback. Net zoals de Head Of Department van het lager al had verteld, zei zij ook dat we echt alles goed uitleggen en op het niveau proberen duidelijk te maken waarop zij zitten. We zijn volgens haar dan ook echt goeie leerkrachten en is zo blij dat we haar met alles helpen. Dus in dat opzicht doet het echt goed als je het gevoel krijgt dat je werk niet voor niks is en je echt deze mensen helpt.
Conclusie van de dag = zeer drukke dag, maar een dag met veel voldoening. De glimlach van Baby en Gladys en hun bedankingen doen echt deugd! Daarvoor kwamen we naar hier, is het niet?
En ik denk dat ik deze nacht heeeeeeeeeel goed zal slapen, want voel mij echt wel moe!
Tot morgen met opnieuw leuke avonturen want morgenvroeg gaan we paar schooltjes enzo gaan bezoeken met broeder Luc, JOEPIE!
-Ik vannacht eindelijk wat beter heb geslapen en dus niet zon groot ochtendhumeur had
-Ik zo hoop op die heerlijke pannenkoekjes als dessert maar het fruitsla was (waar toch ook niet over te klagen valt)
-We deze morgen beetje geprutst hebben maar dit gepruts als resultaat had dat de les voor morgen en vrijdag klaar is
-Ik een beetje zenuwen heb voor de les morgen met de leerkrachten uit het middelbaar
-Baby echt goed les kan geven en ze onze hulp dus eigenlijk niet zo hard nodig heeft
-Er hier in de computerklas zeer veel materiaal aanwezig is en we zelf schrokken van alle aanwezige technologie (hier zouden zelfs veel Vlaamse scholen jaloers op zijn)
-We graag iets zouden organiseren voor de jongens van het internaat maar het precies moeilijk is om de koe bij de horens te vatten
-We deze middag eens een vetkoek hebben gegeten (oliebolachtig maar toch anders) ipv een cakeje
-Deze 4-uurtjes mij toch soms doen dromen van een heerlijk rijsttaartje, chocomouseke, appelflapje of andere lekkere zoetigheden van bij ons
-Toen we wegdroomden over deze heerlijke lekkerheden we ook dachten aan de heerlijke zondagse ontbijten met lekkere verse koeken van den bakker
-We ook wegsmelten van de verschillende heerlijke soorten brood die we bij ons te eten krijgen, want hier ist voorverpakt brood die precies nooit hard wordt, super dik is en echt zeer luchtig
-Deze laatste puntjes er voor zorgen dat ik misschien zal verdikken eenmaal ik thuiskom
-Ik dus maar best onmiddellijk terug start met fitnessen dan (mama maak u maar al klaar)
-We broeder Gaston deze avond dan eindelijk hebben ontmoet. Een grappig oud mannetje waar je beetje moet tegen roepen want hij hoort niet zo goed meer!
-Ik vandaag twee reacties had in mijn gastenboek! Dank u Sarah en Chantal!!!
-Ik al terug uitkijk naar mijn warme douche van straks en bij deze gedachte misschien even moeten stilstaan bij het feit dat we hier toch wel veel luxe hebben!
oWe hebben namelijk warm stromend water (waar onze collega studenten in India waarschijnlijk zeer jaloers op zijn)
oWe altijd elektriciteit en internet hebben (waar Bart en Jochim in Tanzania dan weer wat nood aan hebben)
oWe een toilet hebben met papier en die doorspoeld (probleem voor de mensen in Peru)
oWe dus totaal niet te klagen hebben en we gewoon moeten genieten van de tijd die ons hier nog rest
1 september is hier niet gelijk aan eerste schooldag ;-)
Thobela,
Een rustig dagje vandaag. Opnieuw niet te bijster goed geslapen en deze morgen had ik dan ook lang nodig om wakker te worden. Eigenlijk heeft het zelfs tot deze namiddag geduurd tegen dat ik mij goed wakker voelde. Ben dan misschien toch meer een avondmens!
Vandaag twee lesjes gegeven. Deze morgen eentje rond communicatie, deze middag een computerlesje. Ik voel mij wel goed zo voor een klas. Misschien dat dit te maken heeft met het feit dat het hier natuurlijk kleine klasjes zijn en er ook niet zo heel veel druk rust op mij. We doen gewoon ons best en dat is hier meer dan voldoende. Ook zijn onze leerlingen heel enthousiast en dankbaar voor wat we doen. Woensdag beginnen we met de leerkrachten van de middelbare school en daar heb ik precies al iets meer zenuwen voor. Ik weet niet hoe het komt maar ik denk dat deze groep iets moeilijker zal zijn. We zien wel zeker. Alles op zijn tijd.
Buiten de lesjes hebben we eigenlijk echt geluierd vandaag. Boekje gelezen, beetje gerust, beetje zitten kletsen, cakeje eten en voor we het wisten was het hier alweer donker. Even voor tv gezeten en aangezien we hier via de satelliet BVN kunnen nemen die een combinatie geeft van Belgische en Nederlandse tv kon ik voor het eten genieten van een herhaling van Emma en dus (jammer genoeg enkel via het voorstukje) een glimp opvangen van mijn bekende nichtje. Daarna lekkere boterhammetjes gegeten. Eentje met smeerkaas, twee met kaas en eentje met chocolade. Het is echt een dagelijks terugkerende routine. En dan natuurlijk niet te vergeten mijn banaantje als dessert.
Net even een lang praatje gedaan met mijn mamaatje en papaatje. Weer wat op de hoogte van de gebeurtenissen in Eeklo en omstreken! Nu dus dit korte berichtje typen. Hebben jullie eens wat minder leeswerk en misschien wat meer tijd om eens te reageren ( tip tip tip ). Dan seffens een warm douchke nemen in de hoop dat er warm water uitkomt. Gisteren keek ik hier namelijk massas naar uit, tot ik de warm waterkraan opendraaide. Wat gespetter en dan precies alleen maar lucht. Mij snel wat verfrist met koud water en ontgoocheld mijn bed in. Broeder Luc hiervan ingelicht en blijkt dat dit af en toe voorkomt. Dit wil zeggen dat de pomp te laat is aangezet en er dus een luchtbel inzet, gewoon even laten openstaan en tis weer in orde! Goed dat we dit nu weten dus
tip tip tip 
