Omdat een beeld meer zegt dan 1000 woorden toch maar even enkele foto's opladen zodat jullie ook een paar beelden krijgen bij alles wat ik reeds heb verteld. Ik zal proberen om nu de foto's telkens wat meer bij het verhaal te zetten zodat jullie duidelijk kunnen volgen
Hieronder zie je foto's van Pax zelf, de omgeving, ons gebouw waar we slapen, Baby en Noëmi,....
Geniet er van
PS: zoals je ziet is het hier dus heeeeeeeeeel stoffig en da kriebelt ferm aan onze neus, met als gevolg dat de papieren zakdoeken er goed doorgesnotterd worden
Iedereen klaar voor het lezen van mijn avonturen van vandaag? Zoveel is er niet gebeurd hoor Deze morgen ons langverwachte bezoekje aan de stad. Met broeder Luc als gids op stap. Hij reed al snel van de hoofdweg om wat aan sightseeing te doen. Hij zou ons de zwarte buitenwijk tonen. Tijdens de apartheid was het voor zwarten namelijk verboden om in de stad te leven. Ze troepten dan ook samen in wijken rond de stad. Hier zat vroeger de echte armoede, maar nu is er al veel bijgebouwd en is het al een stad op zich geworden vertelde broeder Luc. Ik moest toch opnieuw even slikken toen ik het zag. Hier zat niet enkel vroeger de armoede, maar ook nu nog enorm. Er zijn inderdaad al verschillende bakstenen huisjes enzo, maar aan de rand heb je echt nog zo de typische hutjes of hokjes of hoe je ze ook wil noemen. Echt zo een kotjes gebouwd met al het materiaal die je kan vinden, ijzeren platen, golfplaten, reclameborden en noem maar op . Dit allen op één of andere manier aan elkaar bevestigen en je krijgt een soort huisje. In de zomer waarschijnlijk snikheet en in de winter ijskoud. Samengepakt zoals sardientjes leven gezinnen in zon hokje. Echt triestig en toch wel wat shockerend om te zien. Dit alles omgeven door enorm veel stof en zand, gezond kan het dus echt niet zijn . We reden ook voorbij de nieuwe sporthal (die er sinds vorig jaar ofzo staat) en inderdaad opnieuw de bevestiging dat sport voor Zuid-Afrikanen (dan vooral voor de schoolgaande jeugd) een belangrijke uitlaatklep is. Voetbalvelden, basket, volley, cricket, echt alles allemaal mooi naast elkaar.
Onze tocht ging verder richting stad. Komen we op een kruispunt waar plots heel veel mannen langs de weg zitten. Broeder Luc zei ons dat dit mannen zijn die zitten te wachten op werk. Wanneer je hulp nodig hebt bij het schilderen, metselen, timmeren of noem maar op dan kan je naar zon kruispunt rijden en zien wie welke capaciteiten heeft en zo werkvolk vinden. En dan kwamen we in de drukte. Druk verkeer waar het nog enorm wennen is aan alle verkeersregels hier (links rijden, lichten die aan overkant van kruispunt staan, stoptekens int midden van de weg, ); kleine busjes die op en aan rijden, vaak volgepropt met passagiers. En dan eindelijk winkels. Vooral in de zwarte omgeving een immense drukte. Fruitkraampjes, kraampjes met kleren en noem maar op langs de weg. Heel veel winkeltjes, en winkelcentrumkes bij elkaar. Eerst nog even een ommetje langs een domein die vroeger nog van de Broeders is geweest. Was toen een school voor blanken, in tegenstelling tot Pax die voor de zwarte bevolking is. Ze hebben deze gebouwen echter moeten verkopen door de opkomst van veel nieuwe schooltjes. Nu is het terrein in dienst van het leger.
En dan eindelijk, de supermarkt. Heel groot, echt vergelijkbaar met een delhaize of GB of weet ik veel wat van bij ons. Je kan er echt ALLES vinden! En bepaalde zaken toch wel goedkoper dan bij ons Vooral het fruit, daar zit zo een groot verschil in van prijs en het is dan nog eens veel lekkerder dus ja. Paar inkopen gedaan, waaronder de lang verlangde lippenbalsem (want lippen zijn door droogte, zon, zand en vermoeidheid echt helemaal kapot) en natuurlijk een stuk chocolade en choco. De chocolade is echter al goed gesmolten in de auto toen we na het winkelen nog even iets gingen drinken, maar terug in de ijskast en het zal wel stollen zeker. Dus na het winkelen moesten we nog even langs de bankautomaat aangezien ik nog steeds geen Afrikaanse Rand had kunnen bemachtigen. Kon in de winkel gelukkig betalen met mijn bankkaart maar kon niks bij afhalen en ja het is toch handig als je iets van cash zitten hebt. Broeder Luc stelde voor om daarna nog ergens iets te gaan drinken voor we terug richting Pax zouden rijden. Noëmi en ik kozen ervoor om een Frulata te drinken (ik denk toch dat het zo noemde, want we beginnen hier ferm te twijfelen over de naam). Maar soit, dit is een soort shake, waarbij vanille ijs wordt gemixt met fruitsoorten, resultaat = een dik papje, lekker koud en heel zoet. Ik moet zeggen dat na het opdrinken van dit drankje ik niet veel honger meer had, maar toch moesten we een kleine drie kwartier later al opnieuw eten
Wat ook grappig is, is dat ze hier in de straten echt motorparkeerplaatsjes hebben, de belgen kunnen er nog iets uit leren!
In de terugweg naar Pax vloog er plots zo een domme vogel tegen onze auto, wat was dat een klop, gelukkig dat mijn raam maar op een kiertje stond en niet helemaal open of we hadden hem nog binnen
Aangekomen op Pax was het dus tijd om te eten. Vandaag kregen we soep, en dan heb ik gekozen voor rijst kippensaté pompoen. Je kon dit ook eten met aardappelen of pap (droge maïsbrij die hier heel typisch is de jongens op het internaat krijgen dit zelfs alle dagen te eten, dus wij hebben echt luxe met al die afwisseling). Eén dezer dagen wordt het wellicht ook eens tijd dat ik dat eens proef. Dessert of fruit is er niet meer in geraakt want zat echt zo vol van die shake.
Daarna vonden we het tijd om eens echt te luieren en effe vakantie te nemen. Een middagje in de zon met een roddelblaadje uit België, wat wil een mens meer. De temperatuur was ideaal, 26°C, maar er kwam echter wel een windje op. En jaja deze avond hebben we eindelijk ook aan de Zuid-Afrikaanse hemel witte schapenwolkjes zien verschijnen.
Ah voor de mensen die het zich misschien afvragen, de brand van gisteren is uitgegaan. Hier en daar was het precies nog wat aan het naroken, maar nergens geen vlammen of grote rookwolken meer te zien. Het landschap ziet er nu dus goed zwart uit.
Niet veel gedaan voor stage dus, maar dat moet ook niet alle dagen zijn hé! Iedereen verdient een beetje rust Klink echt al helemaal Afrikaans want het tempo ligt hier echt duidelijk lager. Zo dacht ik gisteren dat we veel hadden gedaan, maar eigenlijk als je er eens goed op terugblikt hebben we niet echt veel bereikt of verwezenlijkt. Het Afrikaanse ritme bevalt mij misschien wel!
Zo ik denk niet dat ik anders nog veel te vertellen heb vandaag. Het is dan weer tijd om te eten en hopen dat internet daarna weer werkt zodat ik dit verslagje online kan plaatsen (nu ben ik in Word bezig).
Misschien is het wel gewoon worden aan het Afrikaanse tempo...
Weer een dag vol avonturen en verhalen.
Deze morgen iets langer geslapen aangezien onze eerste afspraak pas rond 9u40 plaatsvond. Dus om 8u15 wekker laten aflopen, gaan ontbijten, nog beetje vant zonnetje genieten en op zoek naar Baby. We hadden een afspraak met het management van de lagere school om te bespeken of er computerlessen zouden worden gegeven aan de leerlingen van het lager. Allemaal niet zo interessant voor jullie natuurlijk om te horen, maar het was wel deze vergadering die er voor zorgde dat we eindelijk wat meer zicht begonnen te krijgen op een aantal zaken en eindelijk ook echt praktisch aan de slag konden gaan voor wat stage betreft. Als we namelijk enkel moeten uitgaan van de middelbare school zou het wel een kale reis kunnen worden want daar hebben ze precies niet al teveel interesse en blijven we precies ter plaatse trappen. Wat ook heel tof was is dat op het einde van deze middag de directrice van de lagere school naar ons kwam en vroeg of het voor ons mogelijk is om aan de 4 mensen van het management op zaterdag van 9 tot 12 computertraining te geven. We hebben dit natuurlijk met open armen ontvangen. Het is echt leuk als er interesse wordt getoond in wat er wordt aangeboden en vooral wetende dat deze 4 mensen daarvoor ook speciaal hun vrije tijd aan willen opofferen om toch een beetje van onze kennis over te nemen.
Dit was zowat in een notendop het stageverloop van de dag. Wat er verder is gebeurd is misschien voor jullie iets leuker om te lezen. We hebben deze middag een wandeling gemaakt rond het terrein aangezien alles hier leeg is. Het is namelijk boarderweekend en dat houdt in dat de jongens van het internaat een weekendje naar huis gaan (anders blijven ze ook in het weekend op internaat). Zo ontdekten we hun slaapkamers en was toch even schrikken. Een kamer vol met bedden, allemaal op elkaar gedrukt. En nog veel pakkender waren de douches. Echt onvoorstelbaar. Als ik goed heb geteld is het precies een soort ja stal die uit 2 verdiepen bestaat (beetje zoals een gevangenis vond ik) met aan weerszijde kleine hokjes met een houten klapdeurtje en op deze manier zijn er 72 douches. Ik heb hier ook enkele foto's van genomen en die krijgen jullie zeker te zien. Ik ben nog een beetje aan het nadenken hoe en waar ik precies foto's ga opladen zodat jullie al een klein voorsmaakje krijgen want een foto zegt misschien wel meer dan mijn woorden.
Deze middag ook Papaya leren eten, want na al die banaantjes die al in mijn maag zijn verdwenen was een nieuw soort fruit wel eens aan de orde en amai, had het nog nooit gegeten maar het is echt wel lekker. Al het fruit is hier gewoon zo zalig, zo sappig, vol smaak, veeeeeeeeel beter dan bij ons! Ik denk dat ik hier de afgelopen 4 dagen al meer fruit heb gegeten dan dat ik in België in een hele maand opeet.
Maar nu het slechte nieuws van de dag. Deze morgen kwam ik Rina tegen en ze leek niet echt opgewekt en zelfs beetje in paniek. Bleek dat er een groot deel van het landschap hier aan de zijkant van Pax in brand stond. Doordat het hier nu droogseizoen is en dus alles echt kurkdroog staat gebeurt dit wel meer. We hadden het al gezien langs de weg bij het naar hier komen van Johannesburg, maar dat het ook effectief zo dicht zou komen hadden we nooit gedacht. Je zag dan ook duidelijk de rook en vlammetjes in de verte. Maar alles bleef ietwat op een afstand. Tot het deze middag precies een groot stuk was uitgebreid en we echt duidelijk een verbrande geur toegestuurd kregen. Toen we daarnet dan buitenkwamen (het is ondertussen al donker) zagen we de vlammen zelfs heel duidelijk en toch wel vrij dichtbij. Beetje eng zelfs.... Broeder Luc heeft ons voorlopig echter gerust gesteld en gezegd dat het nog aan de andere kant van de rivier zit en het gelukkig niet hard waait dus normaal aan die kant zal blijven. Laat ons hopen want euh... we hebben stiekem toch al vluchtplannetjes bedacht hoor. Hopelijk loopt alles goed af en is er morgen niet teveel schade, en hopelijk komt het vuur niet tot aan de weilanden waar ze gewassen op kweken hier met de boerderij. Bang afwachten dus.
Morgen zal een beetje een rustige dag worden. Beetje voorbereiden voor onze stage, enkele cursusjes ontwikkelen rondWord en Paint en dat soort zaken. Maar waar ik vooral naar uitkijk is ons uitstapje naar Pietersburg (Polokwane) morgenvroeg. Rond 8u30 zal broeder Luc met ons naar daar rijden en kunnen we paar boodschappen doen!
Een nieuwe dag op Pax (en zelfs een klein stukje daarbuiten...)
De zon is opnieuw achter de wolken verdwenen. Het is nu 18u20 en bijna tijd om te gaan eten. Maar eerst nog even snel een berichtje typen voor op mijn blog, zodat wanneer ik terug kom dit online kan worden gezet (Noëmi heeft nu de internetkabel). Vanmorgen moesten we vroeg opstaan voor onze afspraak met de middelbare school. De leerkrachten waren allemaal vriendelijk maar in mijn ogen niet echt gemotiveerd om veel te doen samen met ons. Het voorstel om hen te ondersteunen met computervaardigheden (zoals Broeder Johan ons had voorgesteld) kreeg niet veel reactie. We hadden een gesprek met de HOD (head of the department of science) en hij dacht duidelijk dat wij langskwamen om effectief lessen over te nemen en les te geven, wat dus niet de bedoeling is. Na het één en ander recht te zetten bleek hij ons te begrijpen en heeft hij beloofd voor ons na te gaan welke leerkrachten geïnteresseerd zijn in ondersteuning en een soort lijst met namen en tijdschema op te maken. Ik ben eens benieuwd want alst op zijn Afrikaans gaat zal het nog wel even duren voor die lijst er effectief is .
Het plezantste deel van de dag was echter Paxana, de lagere school. Daar werden we met open armen ontvangen, leerkrachten zijn zeer enthousiast om zaken bij te leren en we kregen onmiddellijk een rondleiding in alle klassen. Dit is echt het onderwijs zoals je in de films zit en hoort vertellen maar nooit gelooft dat het echt nog zo is. Kinderen zitten met veel te veel in een klasje, op elkaar gepropt op een bankje. Schriftjes die niet eens meer op schriftjes lijken, banken en stoelen die niet eens maar vastgeschroefd zitten, maar wat een leuke snoetjes. Allemaal in hun groene uniformpje met een brede glimlach op het gezicht en zo gedisciplineerd. Telkens we binnen kwamen moesten ze de juf die ons de rondleiding gaf groeten en vragen hoe het met haar gaat en dat is echt in koor in alle klassen dezelfde zinnetjes die worden afgedreund. Dan werden we kort voorgesteld, konden we enkele fotos nemen en gingen we naar de andere klas. In de pre-school klas, dus echt de allerkleinste die hier zitten begonnen ze een liedje te zingen en dat was zo snoezig. Al die oogjes op ons gericht en maar zingen, ZALIG! Het is zelfs zo dat er op de lagere school hier twee meisjes zitten met mijn naam! Sharon is dan ook een makkelijke naam hier voor de mensen om te onthouden en uit te spreken, Noëmi is echter een ander verhaal. Dat lukt hen precies echt niet, wat een problemen ze daar mee hebben ..
Berichtje afwerken terwijl we ondertussen al 2u verder zijn. Opnieuw gesukkel met internet en laptop maar gelukkig kunnen we er al beetje mee werken en kunnen we het probleem vaak zelf oplossen na wat gezoek en gepruts. Vandaag heeft Broeder Luc ons eindelijk eens meegenomen buiten de omheining van Pax en wow dan kom je echt in een wereld zoals je in gedachten hebt maar misschien wel van hoopt dat die niet meer bestaat. Stel u voor: grote vlaktes, enorm zanderige wegen, huizen die kilometers van precies echt bewoonde wereld staan. Gecentreerd bij elkaar met hoogstens een klein winkeltje. Kinderen die na schooltijd water halen aan een centraal kraantje en dan hun kruiwagentje gevuld met tonnen verslepen naar hen thuis. Zandvlaktes waar jongeren samentroepen voor een partijtje voetbal. Kijken naar deze voetbal vanop een restant van een reusachtige mierenhoop. Het is echt onwaarschijnlijk. Ik moet toegeven dat ik even met mijn mond vol tanden zat in de auto. Mensen die kilometers ver moeten wandelen om ergens bij te geraken. Loslopende koeien en geitjes op de baan. Kleine hutjes en huisjes die ze nu zo goed mogelijk proberen te onderhouden en zelfs wat aan het uitbouwen zijn. Broeder Luc wees ons erop dat ze nu zelfs aan de nieuwere huizen een garage aanbouwen terwijl er vaak helemaal nog geen geld is voor een auto kwestie van te kunnen dromen. Echt het is onbeschrijfelijk. Mensen die zoiets zien zeggen vaak je zou het zelf moeten zien om het te geloven, maar hier is het ook zo. We mogen nog duizenden fotos nemen, het is echt niet te vatten op een foto. Ben blij dat we deze kleine trip gehad hebben en zo eens een voorsmaakje hebben gekregen van het Afrikaanse leven.
Baby, een vrouw waar we hier voor onze stage mee samenwerken, heeft ons ook reeds uitgenodigd om eens een dag in het weekend bij haar te komen en eens echt een dag door te brengen op de Afrikaanse buitenlucht. Dit zien we natuurlijk zitten. En op 7 september is er bij haar buurmeisje een bruiloft, misschien dat we ook daar even een kijkje kunnen gaan nemen.
Verder heeft Broeder Luc ons vandaag echt in de watten gelegd. Die man zorgt zo goed voor ons, en hij kan zooooooooo zalig verhalen vertellen of vroeger en over de vorige plaatsen waar hij is geweest. En lachen, goh die man maakt je zo gelukkig! Hij heeft beloofd van ons naar een paar plaatsen mee te nemen hier in de omtrek waarvan hij vindt dat we ze zeker moeten gezien hebben. Zo is er een typisch kleine dorpje waar volgens hem geen toeristenbussen komen dus de ideale plek om het echte Afrika te leren kennen, ik kijk er al naar uit .
Zo ik zou weer kunnen blijven typen, maar moet natuurlijk nog veel te vertellen hebben eenmaal ik thuiskom ook hé Maar ik vermoed dat Jullie op deze manier misschien wel een idee krijgen van hoe mijn dagen er hier aan toe gaan.
Sorry als het soms wat chaotisch overkomt of als ik veel fouten schrijf, maar mijn enthousiasme gaat sneller dan mijn vingers
Hopelijk tot morgen! En iedereen die wil mag mij echt altijd mailen of een reactie nalaten hier op de blog! Het is leuk om toch nog een beetje contact te hebben met België en te horen hoe het er bij jullie aan toegaat!
Stressvol vertrek gevolgd door een prachtige aankomst
Thobela (of hoe ze hier goeiedag zeggen .),
Dag 2 op Zuid-Afrikaanse bodem is ook alweer bijna voorbij. Het vertrek maandag begon al vol stress toen ik vernam dat er staking was op Zaventem. Hoe is het toch mogelijk dat ze staking op de dag dat ik vertrek naar zon verre bestemming en dan nog voor zolang. Ik dacht dat er dan ook drukte en chaos ging heersen op de luchthaven maar dit viel eigenlijk al bij al allemaal goed mee. Zelfs niet eens moeten aanschuiven om ons in te checken. Enige probleem dat we konden hebben is dat onze bagage niet op het vliegtuig zou worden gestopt en dus ook niet over zou kunnen worden geladen in Frankfurt en dus zou moeten achterkomen naar Zuid-Afrika. Gelukkig wel een paar noodzakelijk spulletjes in handbagage maar toch leuker als je alles direct meekrijgt. Bij het wachten in de terminal voor onze eerste vlucht richting Frankfurt zag ik echter plots een bagagekarretje afkomen en ja hoor enkele minuten later werd onze bagage in het vliegtuig gerold. Oef toch al een opluchting meer.
Aangekomen in Frankfurt gaan inchecken voor vlucht naar Johannesburg. Man wat moest er veel volk op dat vliegtuig, kreeg het heel even benauwd. Eenmaal op vliegtuig viel het echter reuze mee. Was een 2-4-2 vliegtuig en wij zaten op een stukje van 2 dus geen last van anderen. Slapen heb ik echter niet gedaan dus was een vermoeiende trip. Films kijken dan maar, alhoewel er heel veel films niet konden worden bekeken precies. Om half 3 s nachts vonden we hier echter de oorzaak van. In het begin had Noëmi op onze kleine schermpjes een leukere achtergrond gevonden, bleek dat dit de kinderachtergrond was en daardoor dus maar een paar films konden worden getoond goed bezig ;-)
Op de luchthaven stond Broeder Johan ons reeds op te wachten en was het tijd voor nog eens 4u zitten, maar nu in de auto. Ik kon met moeite mijn ogen open houden, maar wou niet slapen omdat ik dan misschien wel de eerste beelden van Zuid-Afrika zou missen. Rond Johannesburg leek alles nog vrij westers. Drukke banen, zelfs file, flatgebouwen, veel chique autos, . Eenmaal een goeie 100km verder werd alles echter vlakker, grote velden, en zeker toen we van de autostrade gingen kwamen we in een stukje niemandsland. Grote open vlakten die er nu heel dor bij liggen. Heel af en toe eens een auto of voorbijganger tegenkomen maar voor de rest niks buiten velden en de zon. Hier is het dan wel winter, maar geen wolkje aan de lucht. Hier zouden wij Belgen in onze zomer zelfs heel jaloers op zijn. De plaatselijke bevolking loopt hier dan ook bijna allemaal met een trui aan, maar wij lopen al snel rond in een topje want rond de middag is het toch echt wel al warm. Ik schat tussen de 20 en 25 graden en dat voelt zeer warm aan als er alleen maar zon is.
Verder is het hier ja wennen. De school ligt heel afgelegen van de bewoonde wereld laat ons zeggen. Geen stad of winkeltje in de omtrek. Alleen enkele huizen wat verder in de straat, maar wij zitten precies op het einde van de straat en het enige dat hier is zijn de gebouwen van de school, het internaat en de broeders. Wij slapen op een kamertje waar we alles hebben wat nodig is, geen grote luxe en vrij oud maar genoeg. Een douche, heel laag lavaboke (moet bijna op mijn knie gaan zitten om tanden te poetsen) elk een bed, bureauke en een paar stoelen. Toilet is er op de gang. Het is een gang met nog een paar andere kamers, maar ik denk dat enkel de laatste kamer nog gebruikt wordt, rest staat voorlopig leeg. Eten doen we samen met de broeders. Valt allemaal best mee tot nu toe, vrij westers eigenlijk. En lekkere banaantjes.
Het is wel vroeg donker, is nu half 7 en pikdonker buiten. Maar zo erg is dat nu ook niet want ik vermoed dat we de komende dagen vroeg zullen moeten slapen willen we er op tijd uitkunnen. Morgen hebben we een afspraak met de leerkrachten van de middelbare school om 7u15 dus ja als we met de broeders willen eten (om half 7) houdt dit in om 6u opstaan .
Wat stage betreft zal het nog beetje zoeken worden. Er wordt precies zoveel van ons verwacht maar het is moeilijk om in actie te schieten Weten niet goed hoe eraan te beginnen en wat we precies kunnen doen. Staat vast dat we computerondersteuning zullen bieden aan de leerkrachten en dan iets meer ondersteuning gericht op didactische werkvormen, maar hoe dit zal verlopen is nog een groot vraagteken.
Er gebeurt zoveel en ook zo weinig. Ik bedoel hiermee dat alles enorm op het gemak verloopt en echt op het Afrikaanse ritme, maar aan de andere kant is er hier voor mij zoveel te zien en waar ik van opkijk. Zoveel emoties en gebeurtenissen, maar toch ook af en toe rust, rust in het drukke westerse brein die ik nu nog meedraag maar die mss binnen een aantal weken zich wat zal gaan aanpassen.
Ik wil mijn mama en papa in ieder geval al super hard bedanken via deze weg om mij deze kans te geven en toch wel wat mee te helpen financieren. Echt dank u wel, nu weet ik nog maar eens hoe gelukkig ik ben met jullie en hoe graag ik jullie zie. En natuurlijk niet te vergeten de grote liefde uit mijn leven, Timmy, wist niet dat ik u zo enorm zou missen maar ben u enorm dankbaar voor alles en kijk toch al beetje uit naar onze hereniging.
Deze morgen ons langverwachte bezoekje aan de stad. Met broeder Luc als gids op stap. Hij reed al snel van de hoofdweg om wat aan sightseeing te doen. Hij zou ons de zwarte buitenwijk tonen. Tijdens de apartheid was het voor zwarten namelijk verboden om in de stad te leven. Ze troepten dan ook samen in wijken rond de stad. Hier zat vroeger de echte armoede, maar nu is er al veel bijgebouwd en is het al een stad op zich geworden vertelde broeder Luc. Ik moest toch opnieuw even slikken toen ik het zag. Hier zat niet enkel vroeger de armoede, maar ook nu nog enorm. Er zijn inderdaad al verschillende bakstenen huisjes enzo, maar aan de rand heb je echt nog zo de typische hutjes of hokjes of hoe je ze ook wil noemen. Echt zo een kotjes gebouwd met al het materiaal die je kan vinden, ijzeren platen, golfplaten, reclameborden en noem maar op
. Dit allen op één of andere manier aan elkaar bevestigen en je krijgt een soort huisje. In de zomer waarschijnlijk snikheet en in de winter ijskoud. Samengepakt zoals sardientjes leven gezinnen in zon hokje. Echt triestig en toch wel wat shockerend om te zien. Dit alles omgeven door enorm veel stof en zand, gezond kan het dus echt niet zijn
. We reden ook voorbij de nieuwe sporthal (die er sinds vorig jaar ofzo staat) en inderdaad opnieuw de bevestiging dat sport voor Zuid-Afrikanen (dan vooral voor de schoolgaande jeugd) een belangrijke uitlaatklep is. Voetbalvelden, basket, volley, cricket, echt alles allemaal mooi naast elkaar.
Klink echt al helemaal Afrikaans want het tempo ligt hier echt duidelijk lager. Zo dacht ik gisteren dat we veel hadden gedaan, maar eigenlijk als je er eens goed op terugblikt hebben we niet echt veel bereikt of verwezenlijkt. Het Afrikaanse ritme bevalt mij misschien wel!
