Inhoud blog
  • Reisverhaal eindelijk ONLINE
  • 23 oktober
  • 22 oktober
  • 21 oktober
  • 20 oktober
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Sharonneke
    goes South Africa
    28-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Aankomst in transitzone = Florida

    Niet veel te melden vandaag. Gisteren nog mijn rugzakje moeten pakken en pfff twas toch stampen ze. Is raar want heb precies niet echt zoveel meer dan toen ik doorkwam maar kreeg het er toch niet allemaal in. Natuurlijk had ik in het doorkomen meer kleren aan en had ik mijn wandelschoenen aan. Ook de cadeau die ik van skills heb gekregen zorgt voor problemen. Heel lief dat ze ons zoveel verzorgingsproducten gaven, maar dat pakt veeeeeeeeeel plaats in! Een Volvo-handdoekje is al verenigd bij de broeders want dat kreeg ik echt niet meer mee. En de komende weken zal ik dus extra verzorgingsproducten moeten smeren zodat ook dat niet allemaal meer mee moet komen naar België. En anders misschien onderweg nog wat kleren achterlaten en er misschien nog iemand gelukkig mee maken.

     

    Deze morgen dan vroeg uit ons bedje. Ik had natuurlijk zomerkleren klaargelegd maar het was echt geen mooi weer. Pax treurde voor ons vertrek. Het zag er grijs en bewolkt uit en waaide zeer hard. Ik besloot dan maar een lange broek uit mijn zak te trekken en een dikke trui. Alles klaargelegd en gaan ontbijten. Na het ontbijt toiletzak er nog bijproppen en onze kamer terug op orde stellen. Mijn bed naar de goeie kamer terugbrengen en alles in de auto laden. Bagage van drie man (want broeder Johan vertrekt morgen terug naar België) erin proppen. En tijd om afscheid te nemen. De knuffel van Rina deed mij opnieuw even slikken, maar ik stapte snel in de auto en weg waren we. Het uitzicht op Pax verdween langzaam en de landschappen die stilaan groen beginnen worden verschenen. Een autorit van 4u bracht ons in Florida. Het weer nog steeds niet schitterend. Ik heb zelfs beetje kou gehad vandaag dus dat wil zeggen dat volgende maand het Belgische weer een ramp zal worden. Ik ga doodvriezen…

     

    Het eten deze middag en deze avond waren zeer lekker. Leuk om eens iets anders te eten. Was deze middag eigenlijk tong, maar gelukkig hadden ze ook wat gewoon vlees voorzien. Broeder Antoine is echt super grappig! Zeker als je hem en broeder Jos samen bezig hoort. Ik denk dat we hier onze laatste dagen nog goed zullen lachen. Voor de rest is er echt niks meer gebeurd. Beetje genikst eigenlijk. Wat prutsen op computer, wat geslapen,… Eerste echte luilekkerdagje dus.

     

    Morgen zijn er dan een aantal bezoeken dus zal ik meer te vertellen hebben.

     

    Dikke knuffel vanuit Florida (Niet Amerika maar wel degelijk Zuid-Afrika!!!)

    28-09-2008 om 21:31 geschreven door Sharonneke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    27-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Laatste dagje @ Pax

    Het laatste dagje op het Pax-terrein zit er bijna op. Gisterenavond zijn we nog iets gaan drinken bij broeder Johan als een soort afsluiter van onze stage. Rina kon er jammer genoeg niet bij zijn, ze lag ziek in bed. Maar goed, een glaasje wijn en een toffe babbel maakten de avond toch nog goed. Deze morgen dan iets langer geslapen. Alhoewel geslapen? Ik lag echt al vrij vroeg wakker, niet van mijn gewoonte. Misschien toch de zenuwen/spanning voor wat er nu komen zal…

     

    Opgestaan en beginnen aan de dag. Eerst gaan ontbijten en daarna de dames van de keuken bedanken voor alles. Doordat de jongens van het internaat ook met vakantie zijn waren enkel Joyce en Silvia hier. Daar hadden we geen rekening mee gehouden, maar ja is nu zo. Hen een zak snoepjes overhandigt en ze waren zeer blij.

     

    Onze was gaan ophalen in de kamer en weer schrobtijd. Ervoor zorgen dat alles nog eens fris is zodat we hopelijk verder kunnen de komende 4 weken en niet meer moeten wassen tot alles gewoon in de machine kan bij mama lief. Na de was snel verder doen want we hadden nog een 20min om onze sangria voor de broeders voor te bereiden. Opnieuw fruit snijden en alles klaarzetten om ook met hen een laatste glaasje te drinken. (Voel mij hier precies n’een dronkaard de laatste dagen). Na het aperitiefje en een laatste keer samenzitten met al de broeders was het tijd voor lunch. En man wat hadden we geluk. Broeder Gaston vroeg of wij witloof lusten want ze hadden int stad spruitjes gezocht maar ze vonden geen dus hadden ze witloof mee. Goh wat waren we blij. Gered van spruitjes en eindelijk nog eens iets anders. En ook het dessert kon niet beter voor de laatste lunch hier. Het waren namelijk pannenkoekjes.

     

    Na het eten moesten we mee met broeder Luc. Hij vond dat we toch eens met de auto moesten rijden voor we zelf op de baan gaan volgende week. Ze rijden hier links, het stuur zit rechts, je moet aan de linkerkant verleggen. Allemaal anders dan wat we gewoon zijn en ja hij zit precies toch beetje in met ons. Ok goed, wanneer hij de dames van de keuken naar huis bracht gingen wij mee. Eenmaal Maria thuis afgezet mocht ik het stuur overnemen. Effe wennen aan de auto. Is ondertussen al 7 weken geleden dat ik nog heb gereden. En dan nog links en alles. Af en toe neiging om naar rechts te grabbelen wanneer er moet verlegd worden, maar bon het ging (zelfs op die mega zanderige, gobbelige wegen à misschien heeft mijn ervaring op de wegeling van de scouts hier wel mee te maken). Pinken dat is echter iets anders. Dat zit hier ook aan de andere kant en ja uit automatisme neem ik dus verkeerde kant. We hebben dus onderweg af en toe een plaatselijke regendruppel getrotseerd. Maar dit is maar een klein iets wat ik hopelijk snel onder de knie krijg. Verder voelde ik mij vrij zeker op de baan en had ik niet echt problemen. Ik heb mij op de gewone baan begeven, midden int stad begeven en zelfs klein stukje op autostrade. Morgen als we naar Florida rijden zal broeder Luc mij waarschijnlijk nog wel een stukje autostrade laten doen denk ik. Noëmi zag het niet echt zitten om te rijden. Ze heeft nog niet zoveel ervaring. Heeft nog geen jaar haar rijbewijs en om dan nog eens met twee mensen op haar vingers te zitten kijken… Nu goed, dan rij ik maar heel de weg. Nog even naar de dam van Mamadila gaan kijken hier verder op en terug naar Pax. Maar toen, oei oei, ik schaam mij dood ! Ik moest de auto in de garage zetten. Ai hier kreeg ik toch klein beetje warm. Een smalle garage, auto die ik totaal nog niet goed ken van maten en dan zeker nog eens aan de verkeerde kant zitten wat het inschatten van de zijbreedte niet makkelijker maakt. Maar goed het was gelukt en plots hoor ik op moment dat ik op rem ga staan een kleine “boem” . Ik zeg nog zo stom van “oei staat er hier iets voor mij toch”. Ik stap uit, en ik stond net met de neus van de auto tegen de muur. Tuurlijk stond er iets voor mij: een muur! Gelukkig kon broeder Luc erom lachen en ja twas echt maar gewoon tik ertegen, maar toch. Dit heb ik nog nooit gedaan in mijn hele rijcarrière en dan nu… schaam mij nog steeds als ik eraan denk . Maar bon, broeder Luc was vol lof over mijn rijkunsten op de baan. Zei dat ik het heel goed had gedaan. Dat hij al veel slechtere chauffeurs had meegemaakt hier die voor de eerste keer links moeten rijden. Dus dat is wel een hele geruststelling voor de komende weken. We zullen er dus wel geraken denk ik…

     

    Snel nog even iets drinken om te bekomen van mijn mini-botsing en dan terug orde op zaken. De was die buiten hangt binnen halen en opvouwen. De was uit machine in droogkast stoppen. Voor laatste keer naar Rina haar bureau om aantal zaken in te scannen en te printen zoals kopie van rijbewijs, identiteitskaart,… En dan het grote moment: naar broeder Johan om onze stage-evaluaties. En goh ik ben er zo blij mee. Hij is echt zeer positief over ons. Vindt dat we hier heel goed werk hebben geleverd. Het grote verschil tussen Noëmi en mij ziet hij in het feit dat ik goed de leidersrol kan opnemen. Ik straal leiderschap uit en ben sterk in communicatie. Noëmi is dan diegene die een sterk inlevingsvermogen heeft en dus een goeie teamplayer is. Hij gaf ook aan dat ze geen schrik mag hebben om zelfvertrouwen uit te stralen. Dit zijn echt punten waar we ons direct konden in vinden. Het is leuk om dit te lezen want ik herkende mezelf echt in deze evaluatie. Voor mij is het dus zeker een geslaagde stage en ik ben toch wel beetje trots.

     

    Na dit was het tijd voor een 4-uurtje. Mijn laatste Pax-cakeje verdween in mijn buikje. Dan terug naar was gaan kijken en daarna Rina zoeken. We moesten gelukkig nog geen afscheid nemen want ze gaf aan dat ze ons morgen zeker komt uitzwaaien. Terug naar de kamer dan maar. Al onze spullen en kleren verzamelt op onze bedden om te zien om alles terug in onze rugzak te krijgen. Bij mij zal dat echt probleem worden vrees ik, maar had er echt nog geen zin in dat te doen. Ik besloot dan eerst nog wat laatste papierwerk op orde te brengen. Paar zaken die we hebben beloofd aan broeder Johan om nog door te sturen ivm de doorlichting van het skillsteam. En hier zit ik dus nog steeds ,in de computerklas. Na dit berichtje, nog paar mailtjes sturen, nog wat chatten en dan zal ik er niet onderuit kunnen en moet ik mijn zakje gaan maken. Morgenvroeg vertrekken we hier dan. Ons programma voor komende dagen staat ook al zowat vast. Morgen dus naar Florida. Maandagmorgen het Tandanani-centrum gaan bezoeken. Weet niet wat dit precies is, maar is ook een instelling ofzo van de Broeders van Liefde. ’s Middags neemt broeder Jos ons dan mee naar Soweto. Dinsdagmorgen staat het apartheidsmuseum op het programma. En woensdag worden we dan gedropt aan de luchthaven om onze wagen op te halen en dan staan we op eigen benen om het land en de cultuur nog wat verder te verkennen.

     

     

    27-09-2008 om 19:47 geschreven door Sharonneke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    26-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dagje vol met afscheid nemen

    Vandaag was een grote dag. De laatste dag stage. De dag waarop we afscheid zouden moeten gaan nemen van veel mensen. Deze morgen klein beetje langer geslapen en dan richting lagere school. Afscheid nemen van de leerkrachten. Allemaal gaven ze aan dat ze het ontzettend jammer vonden dat we niet langer konden blijven, maar allemaal waren ze even blij met wat we hen hebben geleerd. Het afscheid met de ene leerkracht was al moeilijker dan de andere, maar we hebben het gehaald zonder tranen. Ok, nog een laatste blik op al die lachende gezichtjes van de kindjes en naar onze volgende afspraak. Nog eens langs de jongens lopen van het middelbaar. Nog een laatste keer het gevoel dat je bij iedere stap wordt nagekeken. Een thobela, goodmorning hier en daar, gefluit langs de andere kant. En ook dit hoofdstuk sluiten we af.

     

    Onze sangria voorbereiden voor de afscheidsdrink met skills. Als we binnenkomen op Rina haar bureau reageert ze heel kort “go away you girls”. We wisten eerst niet wat er gebeurde dus gingen gewoon binnen in de vergaderzaal, waar we naar op weg waren. En plots drong het door, Cathrine en broeder Johan waren iets aan het doen. Een kadooke voor ons? Goed niet teveel aan denken en onze verrassing voorbereiden. Eerst stond er natuurlijk nog de langverwachte en super noodzakelijke vergadering op het programma met de mensen van skills. De vergadering startte met een gebed natuurlijk. Rina deed het woord en slik, ik moest toch even vechten te de traantjes. Het was zoooooo mooi. Ze bedankte God (maar ik zie dat dan als een rechtstreekse bedanking) voor wat we hier hebben gedaan. Wenste ons een goeie en prachtige reis waarbij ze God vroeg om over ons te waken, ons veilig thuis te brengen. Ook hoopt ze dat we veel hebben bijgeleerd over Zuid-Afrika en een veilige terugreis mogen hebben naar België. Na dit super mooie gebed moest de vergadering van start gaan. Ik keek Rina aan met kleine oogjes en ze knikte. Blik met zoveel betekenis! De vergadering liep in het begin moeizaam, zeker wanneer het conflict Baby – Cathrine op tafel werden gegooid maar naar het einde verliep het zoals een werkvergadering moet zijn. En toen kwam er natuurlijk het punt waarbij er opmerkingen ofzo kunnen worden gegeven en Baby was de eerste die toen het woord op zich nam en ons bedankte. Oh nee, hier gaan we weer, slik . Ik ben echt niet goed in zo’n zaken. Ook Cathrine bedankte ons en ik had het echt soms moeilijk. Heb tranen kunnen bedwingen maar ik ben echt niet goed in afscheid. Zeker niet bij mensen waarvan je gewoon weet dat de kans dat je hen ooit terugziet zo klein is. En ja hoor, toen kwam Benedict af met twee grote pakjes. Cathrine overhandigde ze vergezeld van een dikke knuffel. We hebben elk een douchepakket gekregen. Zeep en producten om onze droge velletjes te verzorgen EN een pakket voor onze voetjes. Zalig! Zeep, scrubproducten, voetbalsem voor erna. Kijk er al naar uit om ze te gebruiken. Had echt niet verwacht dat ze iets zouden geven maar betekent echt zoveel! Daarna was het onze tijd. Sangria. En een geslaagd concept (zeker met de rosé wijn). Blijkbaar kennen ze het hier niet om er zo fruit in te doen en ze vonden het allemaal lekker. Er werd nog wat gelachen, foto’s genomen en tijd om opnieuw afscheid te nemen. Eerst van Benedict. Dit ging vrij snel, maar met hem zijn we dan ook nooit echt heel close geworden. Cathrine en Baby besloten we nog een bezoekje te brengen na de lunch. Want daar was het ondertussen tijd voor geworden.

     

    Een laatste keer dat ik verplicht vis met frietjes moet eten op vrijdag en daarna nog wat meer afscheid. Eerst besloten we onze verzamelde snoepjes aan Joyce te geven. Zij vraagt altijd om snoepjes als ze weet dat we naar ’t stad gaan en aangezien ze toch ook onze afwas heeft gedaan en ervoor heeft gezorgd dat de gebouwen hier proper liggen wilden we haar niet vergeten. Morgen komt ze niet werken dus deden we dat eerst. Ze was heel blij en bedankte ons. Dan richting Baby. Ook dit afscheid was zeer kort! Broeder Luc stond al te wachten om met haar naart stad te rijden. En maar best. Je zag dat Baby ook een snel afscheid verkiest want anders waren er zeker tranen gevloeid. We waren er bijna voor vandaag. Cathrine vonden we niet op haar bureau maar Gladys belde. Eerst naar daar! Was echter niet echt afscheid want morgen komt ze nog eens langs, zal ze haar e-mailadres binnenstoppen en moeten we van haar echt afscheid nemen. Daarna terug op zoek naar Cathrine. Ze zat op de bbq voor de mensen van de boerderij. Een colatje gaan drinken daar en dan mee naar Cathrine haar bureau om nog een laatste gesprekje te hebben. En dan het afscheid, knuffel, salut zeggen en weg waren we.

     

    Nu is het hier op het terrein zo stil! Enkel de broeders zijn er nog en het dubbele gevoel van alles hier te moeten achterlaten. Straks na het avondeten gaan we een wijntje gaan drinken bij broeder Johan en ook Rina hebben we hier uitgenodigd. En zo zal ons verblijf op Pax snel eindigen.

     

    Morgen afscheid nemen van de mensen van de keuken en Maria en ook hen een zak lekkere snoepjes overhandigen om hen te bedanken, kleren uitwassen, laatste papieren in orde brengen en onze zakjes pakken. Zondag om 9u rijden we door de poorten en wie weet is dat wel voor goed…

     

     





    26-09-2008 om 18:07 geschreven door Sharonneke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    25-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Afscheid en wachten...

    Ieps,

     

    Hier zijn we dan terug. Gisterenavond na het gesprekje met mijn mama vlug even onder de douche gesprongen en richting het tweede filmavondje die we hier houden. Het was weer een super ontspanning. Dat kan hier zo’n deugd doen! Hebben naar de Lion King gekeken uit gebrek aan ander goed filmmateriaal maar twas zalig. Veel gelachen, dom gedaan, gepraat. We hebben zelfs bijgeleerd! Op een bepaald moment zegt die gekke aap “Asante sana squicht banana” en David zei onmiddellijk dat asante sana = thank you very much in het Swahili is. Zo’n film kan dus toch nog leerrijk zijn. Noëmi was te moe en is dan in haar bedje gekropen. David en ik hebben nog wat gezapt en naar de meest onbegrijpbare films en series zitten kijken en vooral dom gedaan. Rond half 1 besloten we dan om toch maar ons bed op te zoeken. Om 4u30 moest hij namelijk al opstaan met de andere broeders, ik kon gelukkig blijven liggen tot 6u45 maar ook dat deed toch pijn. Iets na 1 lag ik dan eindelijk in mijn bed.

     

    Deze morgen met een beetje moeite dus opgestaan en richting Paxana. Gladys had ons namelijk gezegd dat we zeker nog om feedback moesten komen over wat we gedaan hebben voor de leerkrachten van de lagere school. Een algemene bedanking van haar, een woordje van één van onze leerkrachten en een groepsfoto. We gaven hen ook nog een soort evaluatie formulier zodat wij schriftelijk toch ook wat persoonlijke feedback hebben. Gladys zou ons die later op de dag bezorgen.

     

    Na deze meeting eerst richting ontbijttafel. We moesten al vroeg genoeg opstaan en besloten dan ook ontbijt te nemen na dit gebeuren. We waren ondertussen al op zoek naar David want hij zou deze morgen vertrekken en broeder Sam zou hem brengen. Wij zouden dan meerijden naart stad om wat inkopen te doen voor onze afscheiddrink. Maar nog geen David te bespeuren en we wisten dus ook niet wanneer we zouden vertrekken. Dan maar eens gaan kijken naar zijn kamer. Hij had om 9u afgesproken met broeder Sam om te vertrekken. Goed nog een groot uur om te vullen. Dus wat konden we anders doen dan dom doen, lachen, wat laatste foto’s nemen en genieten van elkaars aanwezigheid. Om 9u dan allen in de auto richting Polokwane. Eerst naar Savannah, het shoppingcenter. Broeder Sam wou dit per se tonen aan David, geen idee waarom. Maar goed, wij konden hier dan in de Pick and Pay binnen voor onze aankopen. Flesje wijn voor broeder Johan en rosé wijn en fruit voor de sangria. We hopen dat dit zal lukken met een fruitige, zoete rosé wijn want de sangria die we eigenlijk hadden gezien was uitverkocht. Maar dat deel ik jullie morgen dan wel mee. Daarna terug de auto in en David gaan droppen bij de bus. De bus stond er al en het was er heel druk. Het was beetje warrig en broeder Sam stopte, David stapte uit en nam zijn bagage en wij reden weer weg. Zonder enig afscheid ofzo, echt raar. Maar broeder Sam stond gewoon in de weg en kon nergens anders heen en reed dus een rondje om terug op de parking te geraken. David was echter al opgestapt op de bus, dus wij met ons drieën op die bus en dan maar afscheid nemen in de middengang van zo’n reisbus.

     

    Na het afscheid (en ik haat echt afscheid, zeker van mensen die je graag hebt en waarvan je weet dat de kans niet zo heeeeeeeeel groot is dat je hen ooit nog terugziet) gingen we richting een plaatselijke cd-winkel. We hadden broeder Sam gevraagd of hij ons kon helpen om cd’s te vinden die de typische muziek hebben van op de huwelijken die we hebben meegemaakt. Elk met een cd’ke van 40ZAR (=4euro) buitengekomen en nu zitten we dus mee te wiegen op de muziek terwijl we deze blog schrijven.

    Nog even langs broeder Sam zijn ouderlijk huis want hij moest wat boodschappen droppen en dan terug richting Pax. Even snel computer aangezet om het mailtje te lezen van mijn schattie en daarna even langs Rina om te zien of Gladys de feedbackformulieren daar al had gedropt. Nog geen papieren, maar wel weer een leuk gesprekje met Rina. En toen vroeg ze ons of we het niet zagen zitten om om 14u de Belgische ambassadeur rond te leiden op de school. Deze kwam namelijk op bezoek en omdat wij tenslotte Nederlands spreken en iets beter te been zijn dan haarzelf of broeder Gaston vond ze ons de ideale kandidaten. Ok goed, geen probleem voor ons. Om 14u zouden we er zijn.

     

    Gaan lunchen (en joepie het was nog eens puree) en dan nog een halfuurke bekomen. Effe op bed gelegen want heb vannacht toch wel wat te weinig slaap gehad. En daarna richting onze ambassadeur. Om 14u niemand te zien, 14u15 niemand te zien, 14u30 nog steeds niemand te zien en we zaten daar echt niet op ons gemak buiten op de trap aan Rina haar bureau. We besloten om naar het terras van de broeders te gaan en ze kon ons daar vinden. Snel even peertje eten ondertussen en op het moment dat we dit aan het binnenspelen waren komen er plots twee jongens van internaat naar ons. En ja hoor, ivm het afvalproject. David had ons al gezegd dat ze ons maandag waren komen zoeken, maar toen zaten we in de auto richting Florida natuurlijk. Ok even luisteren. Ze hadden het lef om te vragen hoe ver wij stonden met de actie. Pardon? Wij? Wij hebben wel genoeg energie en pogingen ondernomen vind ik. Ik heb hen dit dan ook even snel duidelijk gemaakt dat wij geen energie blijven stoppen in mensen die ons meer dan 3x laten zitten op een afspraak enzo. Ze begrepen het uiteindelijk precies wel en nu moeten zij maar de stap zetten om zelf acties te ondernemen in samenwerking met de leerkrachten. Het is niet meer mijn zorg in ieder geval.

     

    Toen ik door de gang liep zag ik een vreemde auto staan dus ik dacht “aha ambassadeur is gearriveerd”. Richting Rina haar bureau en toen begon de achtervolging. Zij zei ons dat hij in het lager onderwijs was, wij naar daar. Daar zei Gladys ons dat hij net naar het middelbaar was dus wij naar daar. Hij zat blijkbaar op het bureau van de directeur en we vonden het wat onbeleefd zomaar binnen te vallen dus besloten we buiten te wachten. En wachten, en wachten… dat kunnen we hier nu echt wel al goed hoor, wachten. Maar goed, na een tijdje wachten dus kwamen ze buiten en vergezelden we de rondleiding. Beetje gepraat, beetje rondgewandeld, theetje gedronken en toen vertrokken ze weer. Ik heb toen nog appeltje in stukjes gesneden, beetje kaneel erover, paar minuten in de micro. Vergezeld van een bolletje ijs was dit een perfect 5-uurtje. Noëmi vond dit duidelijk ook want vanaf ze mij zag afkomen besloot ze ook om dit te maken.

     

    Na nog een kort gesprekje met broeder Luc besloten we maar onze computer eens te gaan opzoeken. Aangekomen op de kamer zagen we eerst onze drankvoorraad voor de afscheidsdrink morgen en besloten we eerst richting broeder Johan te gaan om alles veilig in zijn ijskast te gaan opbergen. Nog even kort gepraat en toen kregen we ook het nieuws dat ze aan hun limiet van internet zitten voor deze maand. Dit wil dus zeggen dat we moeten gaan werken in de computerklas. Maar inderdaad, computerklas = virussen! We gaan dus zien of we niet gewoon onze laptop kunnen aansluiten zonder op het netwerk te komen ofzo. We zullen het wel zien en ja jullie zullen dus wel zien of jullie dit al dan niet te lezen krijgen. Ja, als je dit leest dan ist natuurlijk gelukt, maar je snapt wel wat ik bedoel hé….

     

    Voor de rest staat er deze avond niks speciaal meer op het programma. Dus proberen op internet geraken, douchen en daarna niet te laat slapen.

     

    Nog exact 1 maand en mijn avontuur zit er helemaal op. Dan ben ik nu terug in het koude Belgenlandje. Ik hoop echt dat onze rondreis die volgende woensdag start even onvergetelijk wordt dan wat we nu al hebben meegemaakt.

     

    Ah nog iets wat ik heb bijgeleerd: in het Tonga (taal uit Zambia) betekent een giraf ‘ndya buluba’ wat wil zeggen ‘eating flower’. Dit natuurlijk omdat een giraf één van de enige dieren is die de bloesem van de hoge bomen kan opeten. Vind dit wel leuk om te weten.





    25-09-2008 om 19:52 geschreven door Sharonneke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    24-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bezoek aan Klerksdorp

    Hier zijn we dan weer…

     

    Na een paar dagen stilte is het tijd om weer van mij te laten horen.

     

    Maandag 22 september

    Onze laatste dag waarop we lessen zouden geven. Eerst stond Skills op het programma. Nu ja echt les kon je het niet noemen. Was eerder een bespreking van de analyse die we hadden gedaan. Ook hebben we een evaluatieformulier laten invullen op het einde zodat we hun gedacht over de voorbije weken eens te weten komen. Of dit ook effectief de realiteit weerspiegeld weet ik niet, maar toch. Ik denk dat we hen op persoonlijk vlak wel veel hebben bijgebracht, maar wat de moeilijkheden onderling betreft vrees ik voor verbetering. We hebben ons best gedaan en geprobeerd om het team echt als een groep om te vormen, maar er zijn toch weer een aantal grove uitspraken en acties geweest tijdens de sessie waardoor ik vrees voor deze opzet. Ik heb hier in ieder geval wel veel uit geleerd. ’s Middags hadden we dan computerles. Normaal met leerkrachten van lager en middelbaar. Maar de opkomst was weer niet alles. Enkel 3 leerkrachten van het lager daagden op, de computers liepen dan nog eens vast, dus echt een goeie laatste les kunnen we het niet noemen maar ja… Morgen (donderdag) gaan we ’s ochtends heel vroeg langs op de lagere school en dan krijgen we normaal de nodige feedback van hen.

     

    Om 16u zijn we dan vertrokken op ons uitstapje. Omdat het toch echt ver rijden is en het al vrij laat was, besloot broeder Johan om die eerste nacht te stoppen in Florida bij de broeders en daar te slapen. We kregen een hartelijke ontvangst en de plaats daar is helemaal niet te vergelijken met hier. Het is een groot huis eigenlijk en niet zo de gangen met kamertjes zoals hier. Er is zelfs een zwembadje in de tuin. Heel veel hebben we er niet op ontdekking kunnen gaan, want toen we toekwamen was het al donker en de dag erna om 8u alweer vertrokken. We kregen een kamertje toegewezen en amai wat een zalige bedden. Niet zo hard als hier en met een donsdekentje! Ik keek al volledig uit naar de aankomende nacht. Eerst nog een hapje gegeten. We hadden onderweg in de Wimpy wel al gestopt waar ik een heerlijke wrap met kip en feta had gegeten, maar de groentjes, paste en rijst zagen er zo verlokkelijk uit dat we toch nog klein hapje aten. Nog wat tv zitten kijken en lachen met de Belgische broeders om daarna dat bed op te zoeken. Nog wat liggen kletsen met Noëmi en dan naar dromenland.

     

    Dinsdag 23 september

    Na een heel goeie nacht maakte iets na 7 Noëmi mij wakker. Misschien was de nacht zo goed omdat er in de verte stadsgeluiden waren en dus meer zoals thuis, ik weet het niet, maar kheb ervan genoten en zelfs zodanig dat ik Noëmi niet had horen opstaan. Ze was al helemaal gekleed en ik heb dat niet gehoord. Dat gebeurd hier in Pax niet hoor, want hier hoor ik alles. Nu ja, klaar om te gaan ontbijten en daarna weer de auto in. Na een 2uur durende rit aangekomen in Klerksdorp in het St Conrads college. Direct zag je het immense verschil tussen deze school en Pax. Eerst kennismaken met broeder Paul en broeder George en daarna richting de school. Lynn zou ons een rondleiding geven. Ze was echter vrij gehaast omdat ze een soort loop/wandelevent aan het voorbereiden was voor vandaag maar toch gaf ze de nodige uitleg. De school is ontstaan tijdens de apartheid. Het is een school die blanke en zwarte samen wou brengen. Natuurlijk vanuit een gedachte dat iedereen ook het recht had op goed onderwijs, maar zoals je aan mijn uitleg zal merken is het nu voor het “betere” volk. Wel is er gelukkig nog de mengeling zwart-blank. De school is namelijk echt op en top. Alles, maar dan ook alles hebben ze hier. Super uitgeruste computerklassen, de nieuwste smartborden, voor iedereen een bankje en een stoel, een 25m zwembad, tennisvelden, voetbalvelden, cricketvelden, … je kan het echt zo gek niet bedenken. Deze school is tot in de puntjes in orde en zelfs veel Belgische scholen staan zover nog niet. Een wereld van verschil met wat we hier op Pax zien! Natuurlijk moet je wel weten dat het ingangsgeld voor deze school enorm is. Het gaat hier om een privé school en om er een jaartje les te mogen volgen moet je als dayschoolar maar effe 17000R (ongeveer 1700euro) neertellen. Internaat is dus nog duurder! En volgend jaar gaan ze dit bedrag zelfs nog met 25% doen stijgen. Het is dus echt een elite school en het bedrag is voor ons Belgen zelfs immens hoog en dan moet je weten dat voor ons het leven hier anders goedkoop is. De levensstandaard is hier helemaal anders.

     

    Toen de rondleiding op zijn einde was wees broeder Paul ons onze kamer toe en even dachten we van oei wat gaan we nu de rest van de dag nog doen? Maar goed, kamertje geïnspecteerd en zag er weer zoals op hotel uit. Zeker goedgekeurd dus en weg waren we opnieuw, richting de buitenlucht. De leerkrachten hebben er namelijk een soort zithoekje buiten en we besloten daar wat te gaan zitten en misschien wat contacten leggen. Toen hebben we even heeeeeeeeel veel geluk gehad! Toen we door de deur naar buiten gingen en we ons net hadden neergezet op een bankje, werden we opgeschrikt door een vreselijk lawaai. Een metalen paal van toch wel 10meter lang die dient om de bliksem af te leiden was helemaal omvergevallen. Vlak achter ons, op de plaats waar we net waren gepasseerd. Hadden we eronder gestaan waren we morsdood, dus dan slik je toch wel even. Maar ok, we zaten er nog beiden dus de gesprekken gingen al snel over iets anders.

     

    Iets voor 13u, tijd voor aperitief. Broeder Jan, diemaandag was aangekomen in Zuid-Afrika en ons vergezelde op deze trip, houdt wel van aperitieven en had iets mee vanuit België. Wij dus allen naar de eetzaal van de broeders. Een fles citroenjenever en koekjes van Jules de strooper werden bovengehaald. Nu niet echt wat ik een aperitief noem, maar bon. Een klein jeneverke meegedronken uit vriendelijkheid en de koekjes die smaakten wel. Als lunch was het kippenhamburger. We kregen dus zo een burger, een broodje, sla, tomaten en maak maar je hamburger. Afgerond met nog een appel heeft het ergens nog wel gesmaakt.

     

    Na lunch nam broeder Paul ons nog even op sleeptouw door de school. Gaan kijken hoe de leerlingen sporten, op onderzoek in de bibliotheek, nog enkele klassen en richting het Triest centrum. Dit is een beschutte werkplaats voor mentaal gehandicapte mensen. Het centrum zelf is echter met vakantie dus heel veel konden we niet zien. Wel konden we even snel een blik werpen naar binnen en hebben we eens op het terrein rondgelopen maar zo heel speciaal vond ik het niet. Wat wel leuk was om te weten is dat Triest een project heeft toegewezen gekregen in samenwerking met de goudmijnen. Klerksdorp ligt in het gebied waar heel veel aan mijnbouw wordt gedaan. Wanneer de mijnen helemaal zijn ontgonnen en worden gesloten moeten ze van de overheid ofwel worden afgeplat ofwel helemaal worden afgebroken en moet er groen worden op geplant. Omdat de grond echter zodanig is vervuild willen hier geen planten op groeien. Nu is er een boom die ze speciaal hebben gemaakt om op deze grond te groeien en het Triestcentrum mag deze bomen kweken.

     

    Na deze rondwandeling kregen we even tijd om wat te bekomen en zochten we de kamer op. Ik besloot snel even onder de douche te springen en amai wat een zalige douche. Wou er blijven onderstaan maar dit ging natuurlijk niet. Om 17u hadden we namelijk opnieuw afgesproken om richting de residenties van Triest te gaan. De beschutte werkplaats heeft namelijk mensen die gewoon dagelijks van thuis komen, maar ook mensen die in de omtrek verblijven in één van de drie huizen van de Broeders van Liefde. We gingen eerst naar het huis waar de “sterksten” zitten. Heel grappig toen we daar plots een Belgische studente voor onze neus kregen. Een meisje die ortho studeert in Leuven zit er tot in januari om haar stage te doen. We kregen een rondleiding in het huis en ontmoeten de huismoeder. En deze ontmoeting werd al snel aangevuld met thee en chocoladecake en een fantastisch verhaal van deze moeder. Zij is zogezegd de verantwoordelijke van dit huis. Er wonen bij haar 6 jongens in. Ze heeft de werking en haar gevoelens en alles en nog wat uitgelegd. Echt een heel sterke vrouw met een duidelijke visie. Ik vond het super interessant. Het gesprek duurde echter langer dan gepland waardoor er geen tijd meer over was om nog binnen te springen in de andere huizen want we zouden namelijk uit eten gaan. Er was een plaatsje gereserveerd bij de Italiaan in de buurt en weg waren we.

     

    De menukaart was subliem en ik kon dus weer totaal niet kiezen. De pizza was verleidelijk maar aangezien ik hier al eens pizza had gegeten koos ik voor de lasagne. Echt lekker! En daarna nog eens stukje geproefd van de pizza’s van de anderen, dus twee vliegen in één klap. Dit alles vergezeld met de toffe gesprekken met de broeders en een glaasje wijn maakte de dag compleet.

     

    Terug aangekomen op de verblijfplaats nog even in de zetel gezeten, tv gezien, verhalen geluisterd van broeder Paul (die tevens ook van Zambia komt) en daarna ons bedje in.

     

    PS: ik had om 16u smsje gestuurd naar mama om haar gelukkige verjaardag te wensen, maar dit leverde niet af. Om 21u smsje naar papa, maar ook dit leverde niet af! Ik ben haar verjaardag dus echt niet vergeten maar blijkbaar waren er problemen. Dus bij deze mama: “proficiat en hopelijk had je een leuke dag! Maar ik was het dus echt niet vergeten!!!!”

     

    Vandaag: woensdag 24 september

    Weer vroeg uit ons bedje om de trip terug naar Pax aan te vangen. Eerst een grote 2u rijden richting Florida met broeder Jos. Snel iets drinken, naar toilet gaan, lachen met broeder Antoine en terug de andere auto in met broeder Johan om terug te keren. Nogmaals 4u rijden en terug aangekomen in het dorre, maar oh zo stille Pax. Even genieten van een peertje en een drankje en dan even zien of ik mailtje heb van papa want vind het toch maar raar dat smsje niet aflevert. Geen nieuws, maar Timmy wist mij te vertellen dat hij gisteren nog heeft gemaild met papa dus alles zal wel ok zijn en ik hoor hen hopelijk deze avond nog ergens!

     

    Verhaal dus getypt van de voorbije dagen. Nu kijken om de foto’s erbij te zetten en alles te posten. Want vanavond wil ik beetje chatten en skypen en houden we normaal filmavond nummer 2 met onze Zambiaan David (want zo noemt hij dus) want hij vertrekt morgen terug naar huis.

     

    Oh ja het besluit van deze trip: ik ben heeeeeeeeeel blij dat ik stage heb gedaan op Pax. Hier heb ik tenminste te maken gekregen met veel problemen, maar ook veel deugden. Ik heb hier veel geleerd en ben zeker dat op een school zoals St Conrad het allemaal leuk en goed is, maar veel te Westers en dat je er maar half zo zelfstandig moet werken en dus ook veel minder meemaakt waaruit je kan leren. En daarbij hebben we hier echt iets nuttig kunnen doen (denk ik toch!). Iets dat bijblijft!

    Voila, dat was het dan en zo zijn jullie ook weer op de hoogte van mijn avonturen.





























    24-09-2008 om 18:03 geschreven door Sharonneke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)


    Archief per week
  • 20/10-26/10 2008
  • 13/10-19/10 2008
  • 06/10-12/10 2008
  • 29/09-05/10 2008
  • 22/09-28/09 2008
  • 15/09-21/09 2008
  • 08/09-14/09 2008
  • 01/09-07/09 2008
  • 25/08-31/08 2008
  • 18/08-24/08 2008
  • 11/08-17/08 2008
  • 04/08-10/08 2008

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Laatste commentaren
  • welkom back (mams en paps)
        op Reisverhaal eindelijk ONLINE
  • laatste daagjes!!! (ruth)
        op oei oei
  • Interessante websites
  • reclame voor mijn schat: De personal trainer uit uw buurt ;-)
  • Mijn mede stagegenootje


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs