18-10-2008 om 22:59 geschreven door Sharonneke  

12-10-2008 om 21:03 geschreven door Sharonneke  

Laatste dagje bij de broeders.

Bezoek aan het apartheidsmuseum.

Hoe is het om toerist te zijn? Zal ik mij hier terug kunnen aan aanpassen?

Beetje hoofdpijn.

Afscheid nemen van broeder Jos en broeder Aimé.

Dutje doen.

Winkels hier aan de overkant vant straat gaan bekijken.

Wegdromen bij de heerlijke taarten, maar toch beslissen er geen te kopen en geld te sparen.

Vanaf morgen zullen we onze portemonnee wat vaker moeten bovenhalen.

Nog even met voetjes in het zwembadwater zitten. Toch nog iets te kou om er volledig in te duiken.

Bagage proberen maken en nog steeds niet alles in mijn zak krijgen. Gelukkig hebben we vanaf morgen een auto waar alles in kan.

Gesprekje met de mama en papa en natuurlijk met mijn allerliefste schat. Niet wetende wanneer ik hen nog eens zal horen. Maar het einde van mijn trip hier zal snel dichterbij komen en het weerzien met hen dus ook.

Straks een laatste maaltijd samen met de broeders (want het ontbijt nemen we na hen aangezien dat voor hen al om 6u30 plaatsvindt)

Spanning stijgt.

Een laatste nacht onder de bescherming van de broeders.

Het gaat allemaal snel… en zal nog veel sneller beginnen gaan.

Morgen om 9u worden we weggebracht en begint het grote avontuur als toerist.

Hopelijk krijgen we nog een onvergetelijke trip met mooie herinneringen.

Ik probeer jullie op de hoogte te houden waar mogelijk. En anders zie ik jullie allemaal snel terug in het kleine en koude Belgenlandje waar toch nog steeds mijn thuis is en altijd zal zijn (denk ik…).

30-09-2008 om 18:23 geschreven door Sharonneke  

Omdat ik gisterenavond problemen had met het internet zal ik nu maar eerst even snel het verhaaltje van gisteren erop zetten... Vanavond krijgen jullie dan verslag van vandaag!

29 augustus

Nachtje in Florida was weer zalig. Broeder Johan en Noëmi vinden het maar raar dat ik met al dit lawaai hier veel beter slaap dan in Pax. Ik weet ook niet goed hoe dit komt, want in de Melkerij klaag ik ook vaak over het lawaai in vergelijking met de Schaperij maar ja… blijkbaar moet ik toch wat achtergrondlawaai hebben om gerust te kunnen slapen. Of misschien is het gewoon het zalige bed die veel minder hard ligt en het super donsdekentje die het hem doen…

Om 8u liep ons wekkertje af en zijn we opgestaan. Een Floridiaanse ontbijtje die er beetje anders uitziet dan in Pax, maar ik klaag zeker niet! Nog even de computer opengezet omdat we een mailtje verwachten ivm woensdag en de start van onze rondreis. En dan richting Thandanani. Dit is een rehabilitatie centrum van de Broeders van Liefde hier rechtover de straat waar mensen met een psychische stoornis worden opgevangen. Deze mensen krijgen er therapie en worden er aan het werk gezet om hun vaardigheden (die ze vaak verloren hebben door een te lange opnamen in een psychiatrisch ziekenhuis) terug op te bouwen. Het was wel interessant om eens te zien hoe daar gewerkt wordt en hoe deze mensen worden opgevangen. Alleen jammer dat ik natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal heb met België aangezien ik daar nog nooit zo’n centra heb bezocht.

Deze middag zijn we dan richting Soweto gereden. Dit is een heel grote township in het zuidwesten van Johannesburg. Dit is dus een zwarte woonzone! De zwarten zijn hier in de tijd van de apartheid naartoe verdreven. De blanken hadden namelijk schrik dat ze Johannesburg zouden overnemen en verdreven hen naar plaatsen buiten de steden. We bezochten er de herdenkingsplaats van een jongetje van 13 die is doodgeschoten tijdens de studentendemonstratie. De studenten kwamen namelijk op tegen de regering omdat deze een wet had ingelast waarbij het onderwijs in het Zuid-Afrikaans zou worden gegeven. Omdat Afrikaans natuurlijk geen wereldtaal is kwam massaal veel studenten op straat. Er vielen toen meer dan 600 slachtoffers waaronder dit jongetje van 13 die nu als een soort symbool wordt beschouwd voor deze opmars. Ook reden we langs het huis van Mandela, waar we echter niks van zagen omdat ze het volledig aan het renoveren zijn. Langs het huis waar Desmond Tutu nog heeft gewoon. We bezochten een kerk die het parlement van de zwarten wordt genoemd, omdat de zwarten hier vroeger in samenkwamen om te bespreken wat ze zouden doen (in opstand komen of niet?). Ook zagen we natuurlijk nog andere zaken, maar wat mij het meeste bijblijft is opnieuw de armoede. Ik vond het eigenlijk niet echt heel leuk om daar zo als “toerist” even door te rijden en te kijken naar de miserie van die mensen. Zo voelde het aan. Er wonen hier meer dan 2 miljoen mensen op een oppervlakte van zo’n 100m². Op elkaar gepropt in kleine huisjes, of zelfs krottenhutjes. Geen plaats voor privacy om voor te spelen. Echt schrijnende beelden.

(Tussen haakjes: dit doet mij trouwens aan een vreselijk beeld denken van toen we hier gisteren toekwamen. Er liep plots een jongetje gewoon over straat op zijn blote voetjes, precies helemaal alleen. Hij loopt naar het midden van de straat, zet hem op de middenboord, pikt een blikje cola op die daar in de goot lach en hij ruikt er eens aan, schudt er eens mee en probeert er nog wat van te drinken. Ik vond dit zooooooooo erg! Had direct zin om hem echt een blikje te kopen. Maar ja, zo’n beeld zal ik misschien nog tegenkomen en dat zorgt er alleen maar voor dat we als Westerlingen onze handelingen en gedachten soms beter wat meer in vraag gaan stellen).

Natuurlijk heeft Soweto ondertussen ook al rijkere wijken. Die hebben we echter niet gezien, maar ik herinner mij wel dat we bij het buiten rijden een prachtig speelplein voor kinderen passeerden waar zelfs zo een groot scherm stond (vergelijk het met zo’n reclamebord) waar ze een filmke aan het afspelen waren. De kindjes lagen dan op hun buik in het gras te kijken naar deze reuze tv!

Toen we hier dan zijn toegekomen nog even mail gecheckt en het komt in orde. Het probleem is namelijk dat er ons woensdag enkel rond 9u ’s morgens iemand kan wegbrengen. Onze meet and greet en overhandigen van onze auto is echter pas om 15u. Nu om zolang aan de luchthaven te zitten wachten zou echt wel vervelend zijn, maar blijkbaar is de meet en greet en de auto aan het hotel om 15u en zou er ons op de luchthaven gewoon een chauffeur oppikken. We gaan dus gewoon rechtstreeks naar de accommodatie gaan en daar zal het waarschijnlijk iets aangenamer zijn om onze voormiddag te vullen en te wachten tot 15u!

Voor de rest niks spannends meer. Met mijn voetjes in het zwembad gezeten. Ja alleen mijn voetjes want water is echt nog wel kou… misschien dat ik er mij morgen eens aan waag, maar ik weet het niet goed. We zien wel. Vanaf nu hebben we normaal alle dagen een zwembad ter beschikking dus het zwemmen komt er zeker nog.

Voila dit was het dan weer. Voorlopig heb ik internet problemen dus misschien dat ik dit pas morgen kan posten! Maar ik ben jullie dus niet vergeten… het verhaaltje is geschreven met al mijn trouwe lezertjes in mijn achterhoofd.

Toedeloe

30-09-2008 om 14:04 geschreven door Sharonneke  

Niet veel te melden vandaag. Gisteren nog mijn rugzakje moeten pakken en pfff twas toch stampen ze. Is raar want heb precies niet echt zoveel meer dan toen ik doorkwam maar kreeg het er toch niet allemaal in. Natuurlijk had ik in het doorkomen meer kleren aan en had ik mijn wandelschoenen aan. Ook de cadeau die ik van skills heb gekregen zorgt voor problemen. Heel lief dat ze ons zoveel verzorgingsproducten gaven, maar dat pakt veeeeeeeeeel plaats in! Een Volvo-handdoekje is al verenigd bij de broeders want dat kreeg ik echt niet meer mee. En de komende weken zal ik dus extra verzorgingsproducten moeten smeren zodat ook dat niet allemaal meer mee moet komen naar België. En anders misschien onderweg nog wat kleren achterlaten en er misschien nog iemand gelukkig mee maken.

Deze morgen dan vroeg uit ons bedje. Ik had natuurlijk zomerkleren klaargelegd maar het was echt geen mooi weer. Pax treurde voor ons vertrek. Het zag er grijs en bewolkt uit en waaide zeer hard. Ik besloot dan maar een lange broek uit mijn zak te trekken en een dikke trui. Alles klaargelegd en gaan ontbijten. Na het ontbijt toiletzak er nog bijproppen en onze kamer terug op orde stellen. Mijn bed naar de goeie kamer terugbrengen en alles in de auto laden. Bagage van drie man (want broeder Johan vertrekt morgen terug naar België) erin proppen. En tijd om afscheid te nemen. De knuffel van Rina deed mij opnieuw even slikken, maar ik stapte snel in de auto en weg waren we. Het uitzicht op Pax verdween langzaam en de landschappen die stilaan groen beginnen worden verschenen. Een autorit van 4u bracht ons in Florida. Het weer nog steeds niet schitterend. Ik heb zelfs beetje kou gehad vandaag dus dat wil zeggen dat volgende maand het Belgische weer een ramp zal worden. Ik ga doodvriezen…

Het eten deze middag en deze avond waren zeer lekker. Leuk om eens iets anders te eten. Was deze middag eigenlijk tong, maar gelukkig hadden ze ook wat gewoon vlees voorzien. Broeder Antoine is echt super grappig! Zeker als je hem en broeder Jos samen bezig hoort. Ik denk dat we hier onze laatste dagen nog goed zullen lachen. Voor de rest is er echt niks meer gebeurd. Beetje genikst eigenlijk. Wat prutsen op computer, wat geslapen,… Eerste echte luilekkerdagje dus.

Morgen zijn er dan een aantal bezoeken dus zal ik meer te vertellen hebben.

Dikke knuffel vanuit Florida (Niet Amerika maar wel degelijk Zuid-Afrika!!!)

28-09-2008 om 21:31 geschreven door Sharonneke  

Het laatste dagje op het Pax-terrein zit er bijna op. Gisterenavond zijn we nog iets gaan drinken bij broeder Johan als een soort afsluiter van onze stage. Rina kon er jammer genoeg niet bij zijn, ze lag ziek in bed. Maar goed, een glaasje wijn en een toffe babbel maakten de avond toch nog goed. Deze morgen dan iets langer geslapen. Alhoewel geslapen? Ik lag echt al vrij vroeg wakker, niet van mijn gewoonte. Misschien toch de zenuwen/spanning voor wat er nu komen zal…

Opgestaan en beginnen aan de dag. Eerst gaan ontbijten en daarna de dames van de keuken bedanken voor alles. Doordat de jongens van het internaat ook met vakantie zijn waren enkel Joyce en Silvia hier. Daar hadden we geen rekening mee gehouden, maar ja is nu zo. Hen een zak snoepjes overhandigt en ze waren zeer blij.

Onze was gaan ophalen in de kamer en weer schrobtijd. Ervoor zorgen dat alles nog eens fris is zodat we hopelijk verder kunnen de komende 4 weken en niet meer moeten wassen tot alles gewoon in de machine kan bij mama lief. Na de was snel verder doen want we hadden nog een 20min om onze sangria voor de broeders voor te bereiden. Opnieuw fruit snijden en alles klaarzetten om ook met hen een laatste glaasje te drinken. (Voel mij hier precies n’een dronkaard de laatste dagen). Na het aperitiefje en een laatste keer samenzitten met al de broeders was het tijd voor lunch. En man wat hadden we geluk. Broeder Gaston vroeg of wij witloof lusten want ze hadden int stad spruitjes gezocht maar ze vonden geen dus hadden ze witloof mee. Goh wat waren we blij. Gered van spruitjes en eindelijk nog eens iets anders. En ook het dessert kon niet beter voor de laatste lunch hier. Het waren namelijk pannenkoekjes.

Na het eten moesten we mee met broeder Luc. Hij vond dat we toch eens met de auto moesten rijden voor we zelf op de baan gaan volgende week. Ze rijden hier links, het stuur zit rechts, je moet aan de linkerkant verleggen. Allemaal anders dan wat we gewoon zijn en ja hij zit precies toch beetje in met ons. Ok goed, wanneer hij de dames van de keuken naar huis bracht gingen wij mee. Eenmaal Maria thuis afgezet mocht ik het stuur overnemen. Effe wennen aan de auto. Is ondertussen al 7 weken geleden dat ik nog heb gereden. En dan nog links en alles. Af en toe neiging om naar rechts te grabbelen wanneer er moet verlegd worden, maar bon het ging (zelfs op die mega zanderige, gobbelige wegen à misschien heeft mijn ervaring op de wegeling van de scouts hier wel mee te maken). Pinken dat is echter iets anders. Dat zit hier ook aan de andere kant en ja uit automatisme neem ik dus verkeerde kant. We hebben dus onderweg af en toe een plaatselijke regendruppel getrotseerd. Maar dit is maar een klein iets wat ik hopelijk snel onder de knie krijg. Verder voelde ik mij vrij zeker op de baan en had ik niet echt problemen. Ik heb mij op de gewone baan begeven, midden int stad begeven en zelfs klein stukje op autostrade. Morgen als we naar Florida rijden zal broeder Luc mij waarschijnlijk nog wel een stukje autostrade laten doen denk ik. Noëmi zag het niet echt zitten om te rijden. Ze heeft nog niet zoveel ervaring. Heeft nog geen jaar haar rijbewijs en om dan nog eens met twee mensen op haar vingers te zitten kijken… Nu goed, dan rij ik maar heel de weg. Nog even naar de dam van Mamadila gaan kijken hier verder op en terug naar Pax. Maar toen, oei oei, ik schaam mij dood ! Ik moest de auto in de garage zetten. Ai hier kreeg ik toch klein beetje warm. Een smalle garage, auto die ik totaal nog niet goed ken van maten en dan zeker nog eens aan de verkeerde kant zitten wat het inschatten van de zijbreedte niet makkelijker maakt. Maar goed het was gelukt en plots hoor ik op moment dat ik op rem ga staan een kleine “boem” . Ik zeg nog zo stom van “oei staat er hier iets voor mij toch”. Ik stap uit, en ik stond net met de neus van de auto tegen de muur. Tuurlijk stond er iets voor mij: een muur! Gelukkig kon broeder Luc erom lachen en ja twas echt maar gewoon tik ertegen, maar toch. Dit heb ik nog nooit gedaan in mijn hele rijcarrière en dan nu… schaam mij nog steeds als ik eraan denk . Maar bon, broeder Luc was vol lof over mijn rijkunsten op de baan. Zei dat ik het heel goed had gedaan. Dat hij al veel slechtere chauffeurs had meegemaakt hier die voor de eerste keer links moeten rijden. Dus dat is wel een hele geruststelling voor de komende weken. We zullen er dus wel geraken denk ik…

Snel nog even iets drinken om te bekomen van mijn mini-botsing en dan terug orde op zaken. De was die buiten hangt binnen halen en opvouwen. De was uit machine in droogkast stoppen. Voor laatste keer naar Rina haar bureau om aantal zaken in te scannen en te printen zoals kopie van rijbewijs, identiteitskaart,… En dan het grote moment: naar broeder Johan om onze stage-evaluaties. En goh ik ben er zo blij mee. Hij is echt zeer positief over ons. Vindt dat we hier heel goed werk hebben geleverd. Het grote verschil tussen Noëmi en mij ziet hij in het feit dat ik goed de leidersrol kan opnemen. Ik straal leiderschap uit en ben sterk in communicatie. Noëmi is dan diegene die een sterk inlevingsvermogen heeft en dus een goeie teamplayer is. Hij gaf ook aan dat ze geen schrik mag hebben om zelfvertrouwen uit te stralen. Dit zijn echt punten waar we ons direct konden in vinden. Het is leuk om dit te lezen want ik herkende mezelf echt in deze evaluatie. Voor mij is het dus zeker een geslaagde stage en ik ben toch wel beetje trots.

Na dit was het tijd voor een 4-uurtje. Mijn laatste Pax-cakeje verdween in mijn buikje. Dan terug naar was gaan kijken en daarna Rina zoeken. We moesten gelukkig nog geen afscheid nemen want ze gaf aan dat ze ons morgen zeker komt uitzwaaien. Terug naar de kamer dan maar. Al onze spullen en kleren verzamelt op onze bedden om te zien om alles terug in onze rugzak te krijgen. Bij mij zal dat echt probleem worden vrees ik, maar had er echt nog geen zin in dat te doen. Ik besloot dan eerst nog wat laatste papierwerk op orde te brengen. Paar zaken die we hebben beloofd aan broeder Johan om nog door te sturen ivm de doorlichting van het skillsteam. En hier zit ik dus nog steeds ,in de computerklas. Na dit berichtje, nog paar mailtjes sturen, nog wat chatten en dan zal ik er niet onderuit kunnen en moet ik mijn zakje gaan maken. Morgenvroeg vertrekken we hier dan. Ons programma voor komende dagen staat ook al zowat vast. Morgen dus naar Florida. Maandagmorgen het Tandanani-centrum gaan bezoeken. Weet niet wat dit precies is, maar is ook een instelling ofzo van de Broeders van Liefde. ’s Middags neemt broeder Jos ons dan mee naar Soweto. Dinsdagmorgen staat het apartheidsmuseum op het programma. En woensdag worden we dan gedropt aan de luchthaven om onze wagen op te halen en dan staan we op eigen benen om het land en de cultuur nog wat verder te verkennen.

27-09-2008 om 19:47 geschreven door Sharonneke  

Vandaag was een grote dag. De laatste dag stage. De dag waarop we afscheid zouden moeten gaan nemen van veel mensen. Deze morgen klein beetje langer geslapen en dan richting lagere school. Afscheid nemen van de leerkrachten. Allemaal gaven ze aan dat ze het ontzettend jammer vonden dat we niet langer konden blijven, maar allemaal waren ze even blij met wat we hen hebben geleerd. Het afscheid met de ene leerkracht was al moeilijker dan de andere, maar we hebben het gehaald zonder tranen. Ok, nog een laatste blik op al die lachende gezichtjes van de kindjes en naar onze volgende afspraak. Nog eens langs de jongens lopen van het middelbaar. Nog een laatste keer het gevoel dat je bij iedere stap wordt nagekeken. Een thobela, goodmorning hier en daar, gefluit langs de andere kant. En ook dit hoofdstuk sluiten we af.

Onze sangria voorbereiden voor de afscheidsdrink met skills. Als we binnenkomen op Rina haar bureau reageert ze heel kort “go away you girls”. We wisten eerst niet wat er gebeurde dus gingen gewoon binnen in de vergaderzaal, waar we naar op weg waren. En plots drong het door, Cathrine en broeder Johan waren iets aan het doen. Een kadooke voor ons? Goed niet teveel aan denken en onze verrassing voorbereiden. Eerst stond er natuurlijk nog de langverwachte en super noodzakelijke vergadering op het programma met de mensen van skills. De vergadering startte met een gebed natuurlijk. Rina deed het woord en slik, ik moest toch even vechten te de traantjes. Het was zoooooo mooi. Ze bedankte God (maar ik zie dat dan als een rechtstreekse bedanking) voor wat we hier hebben gedaan. Wenste ons een goeie en prachtige reis waarbij ze God vroeg om over ons te waken, ons veilig thuis te brengen. Ook hoopt ze dat we veel hebben bijgeleerd over Zuid-Afrika en een veilige terugreis mogen hebben naar België. Na dit super mooie gebed moest de vergadering van start gaan. Ik keek Rina aan met kleine oogjes en ze knikte. Blik met zoveel betekenis! De vergadering liep in het begin moeizaam, zeker wanneer het conflict Baby – Cathrine op tafel werden gegooid maar naar het einde verliep het zoals een werkvergadering moet zijn. En toen kwam er natuurlijk het punt waarbij er opmerkingen ofzo kunnen worden gegeven en Baby was de eerste die toen het woord op zich nam en ons bedankte. Oh nee, hier gaan we weer, slik . Ik ben echt niet goed in zo’n zaken. Ook Cathrine bedankte ons en ik had het echt soms moeilijk. Heb tranen kunnen bedwingen maar ik ben echt niet goed in afscheid. Zeker niet bij mensen waarvan je gewoon weet dat de kans dat je hen ooit terugziet zo klein is. En ja hoor, toen kwam Benedict af met twee grote pakjes. Cathrine overhandigde ze vergezeld van een dikke knuffel. We hebben elk een douchepakket gekregen. Zeep en producten om onze droge velletjes te verzorgen EN een pakket voor onze voetjes. Zalig! Zeep, scrubproducten, voetbalsem voor erna. Kijk er al naar uit om ze te gebruiken. Had echt niet verwacht dat ze iets zouden geven maar betekent echt zoveel! Daarna was het onze tijd. Sangria. En een geslaagd concept (zeker met de rosé wijn). Blijkbaar kennen ze het hier niet om er zo fruit in te doen en ze vonden het allemaal lekker. Er werd nog wat gelachen, foto’s genomen en tijd om opnieuw afscheid te nemen. Eerst van Benedict. Dit ging vrij snel, maar met hem zijn we dan ook nooit echt heel close geworden. Cathrine en Baby besloten we nog een bezoekje te brengen na de lunch. Want daar was het ondertussen tijd voor geworden.

Een laatste keer dat ik verplicht vis met frietjes moet eten op vrijdag en daarna nog wat meer afscheid. Eerst besloten we onze verzamelde snoepjes aan Joyce te geven. Zij vraagt altijd om snoepjes als ze weet dat we naar ’t stad gaan en aangezien ze toch ook onze afwas heeft gedaan en ervoor heeft gezorgd dat de gebouwen hier proper liggen wilden we haar niet vergeten. Morgen komt ze niet werken dus deden we dat eerst. Ze was heel blij en bedankte ons. Dan richting Baby. Ook dit afscheid was zeer kort! Broeder Luc stond al te wachten om met haar naart stad te rijden. En maar best. Je zag dat Baby ook een snel afscheid verkiest want anders waren er zeker tranen gevloeid. We waren er bijna voor vandaag. Cathrine vonden we niet op haar bureau maar Gladys belde. Eerst naar daar! Was echter niet echt afscheid want morgen komt ze nog eens langs, zal ze haar e-mailadres binnenstoppen en moeten we van haar echt afscheid nemen. Daarna terug op zoek naar Cathrine. Ze zat op de bbq voor de mensen van de boerderij. Een colatje gaan drinken daar en dan mee naar Cathrine haar bureau om nog een laatste gesprekje te hebben. En dan het afscheid, knuffel, salut zeggen en weg waren we.

Nu is het hier op het terrein zo stil! Enkel de broeders zijn er nog en het dubbele gevoel van alles hier te moeten achterlaten. Straks na het avondeten gaan we een wijntje gaan drinken bij broeder Johan en ook Rina hebben we hier uitgenodigd. En zo zal ons verblijf op Pax snel eindigen.

Morgen afscheid nemen van de mensen van de keuken en Maria en ook hen een zak lekkere snoepjes overhandigen om hen te bedanken, kleren uitwassen, laatste papieren in orde brengen en onze zakjes pakken. Zondag om 9u rijden we door de poorten en wie weet is dat wel voor goed…

26-09-2008 om 18:07 geschreven door Sharonneke  

Ieps,

Hier zijn we dan terug. Gisterenavond na het gesprekje met mijn mama vlug even onder de douche gesprongen en richting het tweede filmavondje die we hier houden. Het was weer een super ontspanning. Dat kan hier zo’n deugd doen! Hebben naar de Lion King gekeken uit gebrek aan ander goed filmmateriaal maar twas zalig. Veel gelachen, dom gedaan, gepraat. We hebben zelfs bijgeleerd! Op een bepaald moment zegt die gekke aap “Asante sana squicht banana” en David zei onmiddellijk dat asante sana = thank you very much in het Swahili is. Zo’n film kan dus toch nog leerrijk zijn. Noëmi was te moe en is dan in haar bedje gekropen. David en ik hebben nog wat gezapt en naar de meest onbegrijpbare films en series zitten kijken en vooral dom gedaan. Rond half 1 besloten we dan om toch maar ons bed op te zoeken. Om 4u30 moest hij namelijk al opstaan met de andere broeders, ik kon gelukkig blijven liggen tot 6u45 maar ook dat deed toch pijn. Iets na 1 lag ik dan eindelijk in mijn bed.

Deze morgen met een beetje moeite dus opgestaan en richting Paxana. Gladys had ons namelijk gezegd dat we zeker nog om feedback moesten komen over wat we gedaan hebben voor de leerkrachten van de lagere school. Een algemene bedanking van haar, een woordje van één van onze leerkrachten en een groepsfoto. We gaven hen ook nog een soort evaluatie formulier zodat wij schriftelijk toch ook wat persoonlijke feedback hebben. Gladys zou ons die later op de dag bezorgen.

Na deze meeting eerst richting ontbijttafel. We moesten al vroeg genoeg opstaan en besloten dan ook ontbijt te nemen na dit gebeuren. We waren ondertussen al op zoek naar David want hij zou deze morgen vertrekken en broeder Sam zou hem brengen. Wij zouden dan meerijden naart stad om wat inkopen te doen voor onze afscheiddrink. Maar nog geen David te bespeuren en we wisten dus ook niet wanneer we zouden vertrekken. Dan maar eens gaan kijken naar zijn kamer. Hij had om 9u afgesproken met broeder Sam om te vertrekken. Goed nog een groot uur om te vullen. Dus wat konden we anders doen dan dom doen, lachen, wat laatste foto’s nemen en genieten van elkaars aanwezigheid. Om 9u dan allen in de auto richting Polokwane. Eerst naar Savannah, het shoppingcenter. Broeder Sam wou dit per se tonen aan David, geen idee waarom. Maar goed, wij konden hier dan in de Pick and Pay binnen voor onze aankopen. Flesje wijn voor broeder Johan en rosé wijn en fruit voor de sangria. We hopen dat dit zal lukken met een fruitige, zoete rosé wijn want de sangria die we eigenlijk hadden gezien was uitverkocht. Maar dat deel ik jullie morgen dan wel mee. Daarna terug de auto in en David gaan droppen bij de bus. De bus stond er al en het was er heel druk. Het was beetje warrig en broeder Sam stopte, David stapte uit en nam zijn bagage en wij reden weer weg. Zonder enig afscheid ofzo, echt raar. Maar broeder Sam stond gewoon in de weg en kon nergens anders heen en reed dus een rondje om terug op de parking te geraken. David was echter al opgestapt op de bus, dus wij met ons drieën op die bus en dan maar afscheid nemen in de middengang van zo’n reisbus.

Na het afscheid (en ik haat echt afscheid, zeker van mensen die je graag hebt en waarvan je weet dat de kans niet zo heeeeeeeeel groot is dat je hen ooit nog terugziet) gingen we richting een plaatselijke cd-winkel. We hadden broeder Sam gevraagd of hij ons kon helpen om cd’s te vinden die de typische muziek hebben van op de huwelijken die we hebben meegemaakt. Elk met een cd’ke van 40ZAR (=4euro) buitengekomen en nu zitten we dus mee te wiegen op de muziek terwijl we deze blog schrijven.

Nog even langs broeder Sam zijn ouderlijk huis want hij moest wat boodschappen droppen en dan terug richting Pax. Even snel computer aangezet om het mailtje te lezen van mijn schattie en daarna even langs Rina om te zien of Gladys de feedbackformulieren daar al had gedropt. Nog geen papieren, maar wel weer een leuk gesprekje met Rina. En toen vroeg ze ons of we het niet zagen zitten om om 14u de Belgische ambassadeur rond te leiden op de school. Deze kwam namelijk op bezoek en omdat wij tenslotte Nederlands spreken en iets beter te been zijn dan haarzelf of broeder Gaston vond ze ons de ideale kandidaten. Ok goed, geen probleem voor ons. Om 14u zouden we er zijn.

Gaan lunchen (en joepie het was nog eens puree) en dan nog een halfuurke bekomen. Effe op bed gelegen want heb vannacht toch wel wat te weinig slaap gehad. En daarna richting onze ambassadeur. Om 14u niemand te zien, 14u15 niemand te zien, 14u30 nog steeds niemand te zien en we zaten daar echt niet op ons gemak buiten op de trap aan Rina haar bureau. We besloten om naar het terras van de broeders te gaan en ze kon ons daar vinden. Snel even peertje eten ondertussen en op het moment dat we dit aan het binnenspelen waren komen er plots twee jongens van internaat naar ons. En ja hoor, ivm het afvalproject. David had ons al gezegd dat ze ons maandag waren komen zoeken, maar toen zaten we in de auto richting Florida natuurlijk. Ok even luisteren. Ze hadden het lef om te vragen hoe ver wij stonden met de actie. Pardon? Wij? Wij hebben wel genoeg energie en pogingen ondernomen vind ik. Ik heb hen dit dan ook even snel duidelijk gemaakt dat wij geen energie blijven stoppen in mensen die ons meer dan 3x laten zitten op een afspraak enzo. Ze begrepen het uiteindelijk precies wel en nu moeten zij maar de stap zetten om zelf acties te ondernemen in samenwerking met de leerkrachten. Het is niet meer mijn zorg in ieder geval.

Toen ik door de gang liep zag ik een vreemde auto staan dus ik dacht “aha ambassadeur is gearriveerd”. Richting Rina haar bureau en toen begon de achtervolging. Zij zei ons dat hij in het lager onderwijs was, wij naar daar. Daar zei Gladys ons dat hij net naar het middelbaar was dus wij naar daar. Hij zat blijkbaar op het bureau van de directeur en we vonden het wat onbeleefd zomaar binnen te vallen dus besloten we buiten te wachten. En wachten, en wachten… dat kunnen we hier nu echt wel al goed hoor, wachten. Maar goed, na een tijdje wachten dus kwamen ze buiten en vergezelden we de rondleiding. Beetje gepraat, beetje rondgewandeld, theetje gedronken en toen vertrokken ze weer. Ik heb toen nog appeltje in stukjes gesneden, beetje kaneel erover, paar minuten in de micro. Vergezeld van een bolletje ijs was dit een perfect 5-uurtje. Noëmi vond dit duidelijk ook want vanaf ze mij zag afkomen besloot ze ook om dit te maken.

Na nog een kort gesprekje met broeder Luc besloten we maar onze computer eens te gaan opzoeken. Aangekomen op de kamer zagen we eerst onze drankvoorraad voor de afscheidsdrink morgen en besloten we eerst richting broeder Johan te gaan om alles veilig in zijn ijskast te gaan opbergen. Nog even kort gepraat en toen kregen we ook het nieuws dat ze aan hun limiet van internet zitten voor deze maand. Dit wil dus zeggen dat we moeten gaan werken in de computerklas. Maar inderdaad, computerklas = virussen! We gaan dus zien of we niet gewoon onze laptop kunnen aansluiten zonder op het netwerk te komen ofzo. We zullen het wel zien en ja jullie zullen dus wel zien of jullie dit al dan niet te lezen krijgen. Ja, als je dit leest dan ist natuurlijk gelukt, maar je snapt wel wat ik bedoel hé….

Voor de rest staat er deze avond niks speciaal meer op het programma. Dus proberen op internet geraken, douchen en daarna niet te laat slapen.

Nog exact 1 maand en mijn avontuur zit er helemaal op. Dan ben ik nu terug in het koude Belgenlandje. Ik hoop echt dat onze rondreis die volgende woensdag start even onvergetelijk wordt dan wat we nu al hebben meegemaakt.

Ah nog iets wat ik heb bijgeleerd: in het Tonga (taal uit Zambia) betekent een giraf ‘ndya buluba’ wat wil zeggen ‘eating flower’. Dit natuurlijk omdat een giraf één van de enige dieren is die de bloesem van de hoge bomen kan opeten. Vind dit wel leuk om te weten.

25-09-2008 om 19:52 geschreven door Sharonneke  

Hier zijn we dan weer…

Na een paar dagen stilte is het tijd om weer van mij te laten horen.

Maandag 22 september

Onze laatste dag waarop we lessen zouden geven. Eerst stond Skills op het programma. Nu ja echt les kon je het niet noemen. Was eerder een bespreking van de analyse die we hadden gedaan. Ook hebben we een evaluatieformulier laten invullen op het einde zodat we hun gedacht over de voorbije weken eens te weten komen. Of dit ook effectief de realiteit weerspiegeld weet ik niet, maar toch. Ik denk dat we hen op persoonlijk vlak wel veel hebben bijgebracht, maar wat de moeilijkheden onderling betreft vrees ik voor verbetering. We hebben ons best gedaan en geprobeerd om het team echt als een groep om te vormen, maar er zijn toch weer een aantal grove uitspraken en acties geweest tijdens de sessie waardoor ik vrees voor deze opzet. Ik heb hier in ieder geval wel veel uit geleerd. ’s Middags hadden we dan computerles. Normaal met leerkrachten van lager en middelbaar. Maar de opkomst was weer niet alles. Enkel 3 leerkrachten van het lager daagden op, de computers liepen dan nog eens vast, dus echt een goeie laatste les kunnen we het niet noemen maar ja… Morgen (donderdag) gaan we ’s ochtends heel vroeg langs op de lagere school en dan krijgen we normaal de nodige feedback van hen.

Om 16u zijn we dan vertrokken op ons uitstapje. Omdat het toch echt ver rijden is en het al vrij laat was, besloot broeder Johan om die eerste nacht te stoppen in Florida bij de broeders en daar te slapen. We kregen een hartelijke ontvangst en de plaats daar is helemaal niet te vergelijken met hier. Het is een groot huis eigenlijk en niet zo de gangen met kamertjes zoals hier. Er is zelfs een zwembadje in de tuin. Heel veel hebben we er niet op ontdekking kunnen gaan, want toen we toekwamen was het al donker en de dag erna om 8u alweer vertrokken. We kregen een kamertje toegewezen en amai wat een zalige bedden. Niet zo hard als hier en met een donsdekentje! Ik keek al volledig uit naar de aankomende nacht. Eerst nog een hapje gegeten. We hadden onderweg in de Wimpy wel al gestopt waar ik een heerlijke wrap met kip en feta had gegeten, maar de groentjes, paste en rijst zagen er zo verlokkelijk uit dat we toch nog klein hapje aten. Nog wat tv zitten kijken en lachen met de Belgische broeders om daarna dat bed op te zoeken. Nog wat liggen kletsen met Noëmi en dan naar dromenland.

Dinsdag 23 september

Na een heel goeie nacht maakte iets na 7 Noëmi mij wakker. Misschien was de nacht zo goed omdat er in de verte stadsgeluiden waren en dus meer zoals thuis, ik weet het niet, maar kheb ervan genoten en zelfs zodanig dat ik Noëmi niet had horen opstaan. Ze was al helemaal gekleed en ik heb dat niet gehoord. Dat gebeurd hier in Pax niet hoor, want hier hoor ik alles. Nu ja, klaar om te gaan ontbijten en daarna weer de auto in. Na een 2uur durende rit aangekomen in Klerksdorp in het St Conrads college. Direct zag je het immense verschil tussen deze school en Pax. Eerst kennismaken met broeder Paul en broeder George en daarna richting de school. Lynn zou ons een rondleiding geven. Ze was echter vrij gehaast omdat ze een soort loop/wandelevent aan het voorbereiden was voor vandaag maar toch gaf ze de nodige uitleg. De school is ontstaan tijdens de apartheid. Het is een school die blanke en zwarte samen wou brengen. Natuurlijk vanuit een gedachte dat iedereen ook het recht had op goed onderwijs, maar zoals je aan mijn uitleg zal merken is het nu voor het “betere” volk. Wel is er gelukkig nog de mengeling zwart-blank. De school is namelijk echt op en top. Alles, maar dan ook alles hebben ze hier. Super uitgeruste computerklassen, de nieuwste smartborden, voor iedereen een bankje en een stoel, een 25m zwembad, tennisvelden, voetbalvelden, cricketvelden, … je kan het echt zo gek niet bedenken. Deze school is tot in de puntjes in orde en zelfs veel Belgische scholen staan zover nog niet. Een wereld van verschil met wat we hier op Pax zien! Natuurlijk moet je wel weten dat het ingangsgeld voor deze school enorm is. Het gaat hier om een privé school en om er een jaartje les te mogen volgen moet je als dayschoolar maar effe 17000R (ongeveer 1700euro) neertellen. Internaat is dus nog duurder! En volgend jaar gaan ze dit bedrag zelfs nog met 25% doen stijgen. Het is dus echt een elite school en het bedrag is voor ons Belgen zelfs immens hoog en dan moet je weten dat voor ons het leven hier anders goedkoop is. De levensstandaard is hier helemaal anders.

Toen de rondleiding op zijn einde was wees broeder Paul ons onze kamer toe en even dachten we van oei wat gaan we nu de rest van de dag nog doen? Maar goed, kamertje geïnspecteerd en zag er weer zoals op hotel uit. Zeker goedgekeurd dus en weg waren we opnieuw, richting de buitenlucht. De leerkrachten hebben er namelijk een soort zithoekje buiten en we besloten daar wat te gaan zitten en misschien wat contacten leggen. Toen hebben we even heeeeeeeeel veel geluk gehad! Toen we door de deur naar buiten gingen en we ons net hadden neergezet op een bankje, werden we opgeschrikt door een vreselijk lawaai. Een metalen paal van toch wel 10meter lang die dient om de bliksem af te leiden was helemaal omvergevallen. Vlak achter ons, op de plaats waar we net waren gepasseerd. Hadden we eronder gestaan waren we morsdood, dus dan slik je toch wel even. Maar ok, we zaten er nog beiden dus de gesprekken gingen al snel over iets anders.

Iets voor 13u, tijd voor aperitief. Broeder Jan, diemaandag was aangekomen in Zuid-Afrika en ons vergezelde op deze trip, houdt wel van aperitieven en had iets mee vanuit België. Wij dus allen naar de eetzaal van de broeders. Een fles citroenjenever en koekjes van Jules de strooper werden bovengehaald. Nu niet echt wat ik een aperitief noem, maar bon. Een klein jeneverke meegedronken uit vriendelijkheid en de koekjes die smaakten wel. Als lunch was het kippenhamburger. We kregen dus zo een burger, een broodje, sla, tomaten en maak maar je hamburger. Afgerond met nog een appel heeft het ergens nog wel gesmaakt.

Na lunch nam broeder Paul ons nog even op sleeptouw door de school. Gaan kijken hoe de leerlingen sporten, op onderzoek in de bibliotheek, nog enkele klassen en richting het Triest centrum. Dit is een beschutte werkplaats voor mentaal gehandicapte mensen. Het centrum zelf is echter met vakantie dus heel veel konden we niet zien. Wel konden we even snel een blik werpen naar binnen en hebben we eens op het terrein rondgelopen maar zo heel speciaal vond ik het niet. Wat wel leuk was om te weten is dat Triest een project heeft toegewezen gekregen in samenwerking met de goudmijnen. Klerksdorp ligt in het gebied waar heel veel aan mijnbouw wordt gedaan. Wanneer de mijnen helemaal zijn ontgonnen en worden gesloten moeten ze van de overheid ofwel worden afgeplat ofwel helemaal worden afgebroken en moet er groen worden op geplant. Omdat de grond echter zodanig is vervuild willen hier geen planten op groeien. Nu is er een boom die ze speciaal hebben gemaakt om op deze grond te groeien en het Triestcentrum mag deze bomen kweken.

Na deze rondwandeling kregen we even tijd om wat te bekomen en zochten we de kamer op. Ik besloot snel even onder de douche te springen en amai wat een zalige douche. Wou er blijven onderstaan maar dit ging natuurlijk niet. Om 17u hadden we namelijk opnieuw afgesproken om richting de residenties van Triest te gaan. De beschutte werkplaats heeft namelijk mensen die gewoon dagelijks van thuis komen, maar ook mensen die in de omtrek verblijven in één van de drie huizen van de Broeders van Liefde. We gingen eerst naar het huis waar de “sterksten” zitten. Heel grappig toen we daar plots een Belgische studente voor onze neus kregen. Een meisje die ortho studeert in Leuven zit er tot in januari om haar stage te doen. We kregen een rondleiding in het huis en ontmoeten de huismoeder. En deze ontmoeting werd al snel aangevuld met thee en chocoladecake en een fantastisch verhaal van deze moeder. Zij is zogezegd de verantwoordelijke van dit huis. Er wonen bij haar 6 jongens in. Ze heeft de werking en haar gevoelens en alles en nog wat uitgelegd. Echt een heel sterke vrouw met een duidelijke visie. Ik vond het super interessant. Het gesprek duurde echter langer dan gepland waardoor er geen tijd meer over was om nog binnen te springen in de andere huizen want we zouden namelijk uit eten gaan. Er was een plaatsje gereserveerd bij de Italiaan in de buurt en weg waren we.

De menukaart was subliem en ik kon dus weer totaal niet kiezen. De pizza was verleidelijk maar aangezien ik hier al eens pizza had gegeten koos ik voor de lasagne. Echt lekker! En daarna nog eens stukje geproefd van de pizza’s van de anderen, dus twee vliegen in één klap. Dit alles vergezeld met de toffe gesprekken met de broeders en een glaasje wijn maakte de dag compleet.

Terug aangekomen op de verblijfplaats nog even in de zetel gezeten, tv gezien, verhalen geluisterd van broeder Paul (die tevens ook van Zambia komt) en daarna ons bedje in.

PS: ik had om 16u smsje gestuurd naar mama om haar gelukkige verjaardag te wensen, maar dit leverde niet af. Om 21u smsje naar papa, maar ook dit leverde niet af! Ik ben haar verjaardag dus echt niet vergeten maar blijkbaar waren er problemen. Dus bij deze mama: “proficiat en hopelijk had je een leuke dag! Maar ik was het dus echt niet vergeten!!!!”

Vandaag: woensdag 24 september

Weer vroeg uit ons bedje om de trip terug naar Pax aan te vangen. Eerst een grote 2u rijden richting Florida met broeder Jos. Snel iets drinken, naar toilet gaan, lachen met broeder Antoine en terug de andere auto in met broeder Johan om terug te keren. Nogmaals 4u rijden en terug aangekomen in het dorre, maar oh zo stille Pax. Even genieten van een peertje en een drankje en dan even zien of ik mailtje heb van papa want vind het toch maar raar dat smsje niet aflevert. Geen nieuws, maar Timmy wist mij te vertellen dat hij gisteren nog heeft gemaild met papa dus alles zal wel ok zijn en ik hoor hen hopelijk deze avond nog ergens!

Verhaal dus getypt van de voorbije dagen. Nu kijken om de foto’s erbij te zetten en alles te posten. Want vanavond wil ik beetje chatten en skypen en houden we normaal filmavond nummer 2 met onze Zambiaan David (want zo noemt hij dus) want hij vertrekt morgen terug naar huis.

Oh ja het besluit van deze trip: ik ben heeeeeeeeeel blij dat ik stage heb gedaan op Pax. Hier heb ik tenminste te maken gekregen met veel problemen, maar ook veel deugden. Ik heb hier veel geleerd en ben zeker dat op een school zoals St Conrad het allemaal leuk en goed is, maar veel te Westers en dat je er maar half zo zelfstandig moet werken en dus ook veel minder meemaakt waaruit je kan leren. En daarbij hebben we hier echt iets nuttig kunnen doen (denk ik toch!). Iets dat bijblijft!

Voila, dat was het dan en zo zijn jullie ook weer op de hoogte van mijn avonturen.

24-09-2008 om 18:03 geschreven door Sharonneke  

Hélabakes allemaal,

Onze laatste zondag in Polokwane – Vaalkop – Pax college zit er bijna op. Deze morgen rond half 9 hoorde ik Noëmi alweer opstaan. Maar deze meid vond dit toch echt wel te vroeg voor een zondagmorgen. Ik besloot dan ook maar beetje egoïstisch te zijn en nog een groot uur in mijn bed te liggen. Normaal gaan we de zondag op uitstap, maar nu was er niks speciaal gepland dus ook tijd om eens wat langer in mijn bedje door te brengen.

Op mijn gemakje opgestaan en gaan ontbijten. Na het ontbijten besloten we om toch eerst nog beetje te werken voor stage. Inderdaad ook niet echt wat ik op een zondag zou plannen, maar aangezien we gisteren niet teveel hadden gedaan en we morgen wel een laatste sessie met skills moeten voorzien was het meer van moeten dan van willen. Ook effe gebrainstormd over wat er voor de rest nog allemaal moet gebeuren. We zullen er normaal wel mooi geraken denk ik.

Na het middageten was het tijd om wat kleren uit te wassen. Aangezien we de komende dagen naar Klerksdorp vertrekken en we daarna niet zoveel tijd meer hebben besloten we om nu alles wat als vuile was kan worden beschouwd eens onder handen te nemen (letterlijk en figuurlijk). En amai, bij mij wast weer bergje en blijkbaar heb ik zodanig hard geschrobd dat ik zelfs een stuk vel van mijn pink heb weten weg te wrijven. Na een goed uurtje wasdames gespeeld te hebben tijd voor een ijsje en een cola. Nog wat zitten noteren en bespreken over stage en dan gaan zien of de machine onze kleertjes had gespoeld. En ja hoor, eerste lading kon worden opgehangen in de zon en volgende lading werd in gang gezet. Nu besloten we om een wandelingske te maken opzoek naar apen. Normaal zou er een familie moeten zitten aan de rivierbedding. We waren nog nooit voorbij de omheining van de boerderij gegaan maar nu zouden we toch nog op ontdekkingstocht gaan. Met sandalen en een korte broek leek dit niet zo slim, maar we beten door. En het was de moeite. Jammer genoeg geen apen gezien of gehoord, maar het uitzicht die we te zien kregen maakte veel goed. We stonden midden in de lege rivier. Precies een woestijn! Zalig en echt niet onder woorden te brengen. Hebben paar foto’s getrokken maar deze foto’s zullen nooit kunnen voldoen aan het beeld en de stilte die erbij hoort. Echt zalig. Een stukje gewandeld door deze zanderige bedding en dan tijd om terug de omheining te zoeken zodat we de weg naar Pax terug vonden. We verlieten de woestijn voor het bos, of beter oerwoud. Best grappig! Uitkijken voor stekkers (want alle planten en bomen hebben hier ferme doornen om zich te beschermen). Een grote vogel schrok op en vloog snel weg vanuit een boom (ik vermoed dat het een uil ofzo was). Een kreet omdat er één of ander beest over mijn voeten liep. Maar veilig en wel de omheining gevonden en terug richting Pax kunnen keren. Hier toegekomen bleven we nog even mooi aan de andere kant van het hekken staan aangezien de koeien net werden binnengebracht. En aangezien de koeien hier nogal ferme hoornen hebben ben ik daar niet zo happig op.

Onze was gaan bekijken en ook deze tweede lading was klaar. Deze kon allemaal mooi de droogkast in. Cakeje meepikken en naar onze werkkamer. Dus nu blogje aan het schrijven. Straks wast binnenhalen en opplooien en dan deze avond zakje voor morgen klaarmaken! Ik vermoed dat jullie dus 2 dagen geen nieuws zullen krijgen van mij! Maar woensdagavond zal ik normaal wel weer paraat zijn en dan kan ik jullie nog een weekje entertainen met mijn verhalen om dan het wijde land hier in te trekken.

Dikke knuffel

21-09-2008 om 17:40 geschreven door Sharonneke  

20-09-2008 om 21:12 geschreven door Sharonneke  

Vandaag zal ik eens vroeg een berichtje nalaten. Waarschijnlijk zullen er op zaterdagavond wel niet zo heel veel trouwe lezers zijn. Dit is nu ook eenmaal een avond waarop ik iets anders zou doen. Maar voor die paar nieuwsgierige zielen hier een kleine terugblik op mijn dag.

Deze morgen eens wat langer geslapen. Hadden geen wekker gezet, maar rond half 9 hoorde ik Noëmi al door de kamer sluipen naar het toilet en iets later probeerde ze een douche te nemen. Inderdaad proberen, want het waterstraaltje wou niet echt mee, maar het is haar toch gelukt. Iets na 9 besloot ik dan ook maar uit mijn bedje te kruipen.

Rond half 10 slenterden we richting de eetzaal voor de dagelijkse pot cornflakes en mijn eerste banaantje van de dag. Ik zat al te wachten op Joyce haar zinnetje “Oh you’re so late!!”, maar nee hoor,  toen ze binnenkwam en ons zag zitten kwamen er enkel een grote zucht en daarna de vraag hoe het met ons ging. Ze begint de westerse uren van uit ons bed te rollen dan misschien toch nog gewoon te worden.

Na dit heerlijke ontbijt was het tijd om eindelijk mijn stageverslag aan te vullen. Door het gepruts aan de producten stelde ik dit nu toch al lang genoeg uit en ik wou dit voor het eten afkrijgen. Natuurlijk eenmaal de pc opgestart is begin ik eerst te prutsen met mijn mails, gevolgd door een lange chatsessie met Jasmien waardoor toen het 12u was en lunchtijd ik nog niet helemaal klaar was. Na het eten dit dan toch nog even vlug komen afwerken en even een middagdutje gedaan. Kan echt deugd doen vind ik. Na mijn schoonheidsslaapje Noëmi gaan zoeken die op het terras zat en toen besloten we om samen naar Chocolate te kijken. Natuurlijk hoort daar een heerlijke verse warme chocomelk bij en eenmaal in de zetel geploft met dit heerlijke drankje was ik er klaar voor. We hadden echter problemen met de tv. Is hier ook zo met satelliet en ermee werken is niet onze sterkste kanten. Wat rare kaders, waardoor we even niet goed wisten wat te doen, verschenen maar geen teken van Johnny Depp of Chocolate. We hadden als bij wonder van deze keer wel de filmzenders te pakken en als we nog een halfuurtje geduld konden uitoefenen zouden we naar de spannende Flightplan met Jodi Foster kunnen kijken. En dat hebben we dan ook maar gedaan. Heeft mij echt deugd gedaan, zo eens middagje voor tv hangen met een goeie film! Zalig niks doen.

Ondertussen hebben we broeder Johan al gezien en binnen een uurtje (rond 18u) vertrekken we naar ’t stad om iets te gaan eten. Rina voelt zich niet zo lekker en zij gaat niet mee, maar broeder Luc zag dit ook wel zitten en hij zal ons gezelschap aanvullen. Ik heb dus geen idee hoe laat het zal worden, want met de broeders hier weet je nooit. Hoop dat gezellig avondje uit wordt met een lekker etentje maar daar breng ik jullie dus misschien vanavond nog en anders morgen van op de hoogte.

Nog een super weekend toegewenst allemaal! Ik probeer er hier in ieder geval van te genieten want normaal gezien is het ons laatste weekend hier op Pax.

20-09-2008 om 17:12 geschreven door Sharonneke  

Good evening everybody,

Het is de eerste keer dat ik zo laat nog iets op mijn blogje moet posten. We zijn namelijk blijven hangen bij broeder Johan toen we rond 20u onze eindproducten van de stage gingen overhandigen. Jaja, jullie lezen het goed, de eindproducten zijn af, finito, finish, geprint en mooi gebundeld!

Deze morgen moesten we eerst nog paar dingen rechtzetten ivm de opruimactie van de jongens. Heb gevoel dat wij ons hier mooi belachelijk hebben gemaakt en naar de pijpen van die jongens hebben gedanst zonder enig resultaat, maar dat is dan weer een goeie ervaring om op te reflecteren in stageverslag denk ik dan maar. Dit stageverslag moet ik trouwens dringend eens aanvullen, maar gelukkig staat het weekend voor de deur en heb ik daar dan normaal wat meer tijd voor. Na deze rechtzetting was het tijd voor lesje met skills. Het was aan Benedict en Cathrine hun beurt om aan microteaching te doen en wij konden weer observeren en hen van de nodige commentaar voorzien. Vind het toch nog steeds raar om zo “opmerkingen” te geven over hun manier van lesgeven terwijl ik zelf zo goed als geen ervaring heb, maar bon. Ik denk wel dat ze er iets van zullen geleerd hebben.

Na de les het terras gaan opzoeken voor een welverdiend glaasje fris water en ondertussen wat beter kennisgemaakt met onze gast uit Zambia. Devert ofzoietske is zijn naam, hij is 23 jaar oud (maar ziet er naar mijn gevoel toch echt paar jaar ouder uit) en het is een babbelgat meer dan veel. We kunnen het dus wel vinden met elkaar. Hij is nog geen broeder, maar is hier om te zien of het hem zou aanstaan om broeder te worden. Als ik mijn mening moet geven denk ik niet dat hij echt het type is om broeder te worden, maar ja. We hebben hem ook proberen vragen waarom nu zo een jong iemand voor het broederschap kiest, maar ik vond het moeilijk om te begrijpen. Ga hier dan ook niet over uitwijken zodat er geen foute dingen worden gezegd.

Tis vrijdag, dus de lunch was weeral vis met frietjes. En na de lunch nog even kort zitten babbelen met Devert (ik ga hem maar zo blijven noemen) over de verschillen met Zambia en Zuid-Afrika enzo. Noëmi loopt nog steeds niet goed en zij heeft haar dan eventjes op haar bed gelegd terwijl ik mij volledig heb gestort op het eindpakket van de computerlessen. Dit heeft opnieuw iets meer tijd in beslag genomen dan gedacht, maar ik ben terecht trots op de producten!

Deze avond na het eten zijn we dan het computerpakket gaan printen en alles gaan binnenstoppen op het appartement van broeder Johan. Daar zijn we dus iets langer in de comfortabele zetels blijven plakken dan voorzien waardoor mijn blogje vandaag dan ook iets later dan anders op het wereldwijde net verschijnt.

De plannen voor morgenavond zijn misschien uit eten met Rina en broeder Johan. Hij stelde ons dit voor en aangezien ik zeker niet mee uitga met Baby en de bende zie ik dit alternatief natuurlijk veel meer zitten. Echt meer iets voor mij! En ook Noëmi begint al te twijfelen, zeker omdat ze nog last heeft aan haar maag. Dus misschien dat onze avond toch nog dezelfde invulling zal krijgen en we nog steeds als een soort tweeling ons Zuid-Afrika verder zetten.

Dus ik weet niet of ik morgenavond de tijd nog ga hebben om verslag uit te brengen en anders krijgen jullie het zeker dubbel en dik te horen op zondag!

Kusje

19-09-2008 om 22:17 geschreven door Sharonneke  

18-09-2008 om 20:45 geschreven door Sharonneke  

Hallo, hallo,

Het zijn lastige en moeilijke avonden om mijn blog aan te vullen. Ben zodanig bezig met het einde van de stage, gepruts om alle documenten in orde te krijgen dat ik vaak niet veel zin meer heb om nog eens een heel verhaal neer te typen ook. Maar goed, voor jullie lieve lezertjes probeer ik nog een efforke te doen.

Eerst en vooral wil ik w van j uit d en Jan bedanken voor de tip rond de gratis virussoftware, maar ik kan er jammer genoeg niks mee aanvangen. Beide programma’s die jullie voorstellen zijn bij ons gekend MAAR misschien dat jullie mijn berichtje gisteren iets te snel hebben gelezen. Wij hebben geprobeerd dit te installeren, maar kunnen dit niet! Op de leerkrachtcomputer is het gelukt, daar zit nu AVG op, maar de computers van de leerlingen zijn zodanig beveiligd waardoor we er niet opgeraken als administrator en enkel als leerling kunnen inloggen. Echter wanneer je er als leerling opzit kan je niks van programma’s downloaden, dus ook geen anti-virus!

Na vandaag gelukkig niet in de computerklas geweest en aangezien maandag onze laatste computerles is zullen we er ons ook niet druk in maken. Ze weten hier maar al te goed dat ze iemand moeten proberen aan te werven die voldoende kennis heeft over computers en netwerken  en dergelijke om hun gehele computerpark te onderhouden! Dat is iets dat ik hier de voorbije weken duidelijk heb geleerd: “trek je van niet teveel dingen iets aan, laat het over je komen, maar neem het vooral niet verder mee in uw leven!!!”.

Nu, deze morgen zijn we naar een school hier wat verderop gegaan waar leerlingen met beperkingen leslopen. Het gaat hier meer specifiek over een school die zich nu toespitst op enerzijds doven en anderzijds blinden. Ze zouden graag ook nog een derde sectie hebben met mensen met een fysieke beperking maar daarvoor zijn nog onderhandelingen bezig. Op deze school zijn we opnieuw heel vriendelijk ontvangen en al snel bleek er een leerkracht bereid om onze gids te spelen. Een heel vriendelijke man die vooral werkt op de afdeling met de doven. Een man die ook perfect past bij deze doelgroep. Heel geduldig, heel vriendelijk, echt aangename mens. Hij heeft ons voor 2u op sleeptouw genomen door de school. We zijn in klassen binnengeweest. Hebben kennis kunnen maken met leerkrachten, leerlingen, gebouwen. Zijn het internaat even gaan bezichtigen. Zelfs tot in de keuken en de sportzaal werden we geleid. Ik vond dit echt een zeer aangename en leerrijke ervaring. De sfeer, mentaliteit op deze school was opnieuw niet te vergelijken met hier op Pax. En van de zaken die ik heb gezien moest ik toch af en toe wel eens mijn wenkbrauwen fronsen. En dit ook zeker op positief vlak. Ik heb het gevoel dat deze toch wel “bijzondere” leerlingen hier zeker een geslaagde opleiding krijgen en dat er heel veel voor hen wordt gedaan.

Terug op Pax kregen we dan telefoon van Baby of we even ons fototoestel aan haar wouden lenen. Lenen? Neen, daar zijn we toch niet zo happig op, we zullen wij wel die foto’s trekken. Bleek dat er foto’s moesten getrokken worden van het kerkhof van de broeders. Ik wist totaal niet dat er achter de bomen en struiken hier aan de zijkant een paadje loopt naar een kerkhof waar alleen broeders begraven liggen. Maar dit weten we ondertussen ook weer bij! Op terugweg van deze fotoshoot voelde ik plots iets jeuken op mijn arm. AAAAAAH een beest in mijn arm . Een heel klein teekje was zich aan het innestelen om mijn lekkere bloed op te zuigen. Baby kwam naar mij toe en voordat ik het wist had ze het beest tussen haar nagels geklemd en was het alweer verdwenen. Je ziet nog steeds een rood vlekje en het voelde deze middag precies wat branderig aan dus ik ga het maar goed in het oog houden. Je kan met zo’n zaken niet voorzichtig genoeg zijn.

Deze middag tijdens lunch waren het opnieuw spruiten. Ok, ik eet dat al niet graag, heb de afgelopen weken meer dan mijn best gedaan om er toch te eten, maar vandaag was er echt teveel aan. Ik heb dan maar wat rauwkost gegeten ipv spruiten. Ik heb de indruk dat we hier niet mogen klagen over de maaltijden maar toch vind ik ze vaak wat eentonig. Heel veel afwisseling komen we niet tegen.

Na het middageten dan nog even het één en ander doormailen en op zoek naar twee mensen van het middelbaar. Gisteren hadden we de twee bereidwillige jongens van het afval beloofd dat we tegen vrijdag een meeting zouden regelen tussen hen en leerkrachten die de taak van supervisor kunnen innemen aangezien wij geen tijd genoeg meer hebben. De vice principal zat echter in een meeting dus dan maar eerst die andere opzoeken. Deze dame was zeer enthousiast en stemde onmiddellijk toe om morgen naar de meeting te komen. Dan nog even de vice principal proberen. Op het secretariaat zeiden ze ons dat hij ons onmiddellijk zou komen halen. Dat we even konden wachten. Maar even wachten? Daar verstaan wij toch iets anders onder. Het bleef precies maar duren en we besloten dan maar om terug te vertrekken en te zeggen dat we morgenvroeg nog wel even terugkomen. Maar of we morgenvroeg ook echt teruggaan weet ik nog niet. Het is namelijk zo dat de jongens normaal rond 16u zouden komen om te zien wat er nu gebeurd was vandaag en waar de meeting morgen doorgaat. Maar je kan het misschien al raden. We hebben meer dan een halfuur zitten wachten maar geen jongens gezien. Voor mij is dan ook de maat vol en ik stop echt geen energie meer in dit gehele project.

Na dit halfuurtje wachten, geloof het of niet maar ik heb soms gevoel dat je hier echt wel van wachten een nationale sport kunt maken, zijn we dan richting Rina haar bureau gegaan om ons eindproduct van skills, waar ik de voorbije dagen vaak op heb gevloekt, af te printen. Ook hier weer wat gevloek want zelfs de printer (of eerder kopieermachine) werkt hier niet zoals we gewoon zijn in België. Ook deze machine heeft Zuid-Afrikaanse gewoonten en werkt enkel als hij zin heeft, of je moet soms veel geduld hebben. Maar na een klein uurtje sukkelen is het gehele pakket dan toch klaar en ik denk dat we terecht fier mogen zijn. Na dit alles had ik dan weer energie om ook het pakket van de computerlessen onder handen te nemen zodat we morgen alles aan broeder Johan kunnen overhandigen. Maar inderdaad, ook hier weer problemen met opmaak en dergelijke die verspringt eenmaal je kopieert enzo (heeft denk ik vooral te maken met feit dat ik met Word 2007 werk en Noëmi niet) waardoor ik deze taak toch maar heb verschoven naar morgen om nog een beetje van mijn avond te kunnen genieten.

Veder hebben we vandaag het goeie nieuws gekregen van broeder Johan dat ons kort tripje volgende week naar Klerksdorp is goedgekeurd en we dus maandag rond 16u hier aanzetten.

Tot slot misschien nog het persoonlijke nieuws melden dat ik eindelijk ben opgelucht omdat ik tegen Noëmi heb gezegd dat ik het feestje zaterdag niet zo goed zie zitten. Velen zullen nu misschien denken “Sharon die een feestje niet ziet zitten?”. Wel het zit zo dat ik de vorige twee keer blij was dat ik het heb meegemaakt, maar het is een ervaring die ik liever zo koester dan nog eens te moeten meemaken. Het is namelijk zo dat drinken hier echt een must is om u blijkbaar te amuseren. Je kan hier precies niet weggaan zonder de alcohol rijkelijk te laten vloeien. En daarbij komt nog eens dat ze het begrip BOB hier echt niet kennen. De chauffeur van dienst drinkt dus gewoon mee. Hierdoor voelde ik mij nooit echt helemaal veilig in de auto, maar je kan natuurlijk niet anders dan instappen. Ook de bar heb ik al eens meegemaakt en toen heb ik mij enorm moeten inhouden om de opdringerige (zatte) mannen geen draai rond hun oren te geven. Ik hou liever van een gezellig feestje met een glaasje wijn op het gemak, een leuke babbel en leuk muziekje dan het uitgangsleven hier. Noëmi begreep het gelukkig en daarmee zal onze zaterdag er anders uitzien. We zullen eens niet als één of andere Siamese tweeling dezelfde plannen heb. En ik denk dat mijn avondje zal gevuld worden met het bekijken van Johnny Depp in de “heerlijke” film ‘Chocolat’.

Daarnet bij het avondeten hebben we dan de ‘broeder op bezoek’ ontmoet. Dit gaat om een broeder uit Zambia die hier alles eens komt bekijken om eventueel dan definitief hier te komen wonen. Ze noemen dit een ‘come and see’ bezoek. En ik moet eerlijk zeggen, hij is een aangenamere verschijning om naar de te kijken, dan de broeder die anders rechtover ons zit bij het eten

En onze avond is ook nog wel hilarisch geëindigd. Noëmi heeft al heel de dag last van haar maag. Ze zegt dat ze echt pijn heeft en motilium helpt niet. Dan maar de hulp van broeder Luc inroepen aangezien hij verpleger is. Op het eerste zicht weet hij ook niet wat het zou kunnen zijn, maar in zijn apotheekuitzet had hij nog wat Rennie liggen. Misschien dat dit helpt. Met ons drieën liepen we naar de gang van onze slaapkamers (broerder Luc ligt in de kamer naast ons) en als we binnenkomen in de gang zien we plots iets vliegen. Een vogel dachten we eerst, maar neen neen het was een vleermuis. Dat beest was maar heen en weer aant vliegen in de gang en Noëmi en ik vonden dit niet zo plezant. We stonden beiden in onze deuropening geklemd in de hoop dat het beest zou buiten vliegen. Broeder Luc deed dan de licht uit om het naar buiten te lokken maar het bleef eerst nog wat in de gang cirkelen. We schrokken ons dan bijna dood toen het voorbij onze neus zoefde. Ik denk dat het een hilarisch zicht was om ons daar te zien staan en ik denk dat broeder Luc nu ook eens heeft gezien hoe twee vrouwen reageren op sommige beestjes

En zo zijn jullie ook weer op de hoogte van mijn Zuid-Afrikaanse perikelen.

18-09-2008 om 20:39 geschreven door Sharonneke  

Na mijn frustratie van gisterenavond brak er deze morgen natuurlijk een nieuwe dag aan. Eerst stond er een lesje met de mensen van skills gepland. Tevens ons laatste theoretische lesje! Het einde komt dus echt wel dichtbij!!! Alles verliep vrij vlot. Ondertussen proberen Noëmi en ik ook iets te doen aan de vele problemen op de computers in de computerklas. Een free anti-virus programma zou niet slecht zijn. Probleem is dat hier alles op een netwerk zit en we kunnen dit niet installeren op de computers van de leerlingen. Dit geeft natuurlijke grote problemen! Op de leerkrachtcomputer is het gelukt en daar gaf het programma ons op het einde 10 virussen op die ene computer. Ik moet er waarschijnlijk geen tekeningske bij maken dat er hier echt dringend iets moet aan gebeuren willen ze nog langer gebruik maken van dit prachtige lokaal. Maar goed, na de les was het moment aangebroken. Ik moest mij nog even over ons eindproduct van skills buigen. Weer ferm wat gevloekt op Word, daarna op de traagheid van vpn-verbinding maar uiteindelijk begon het omzetten net op tijd, we moesten namelijk gaan eten. Het boeltje laten runnen tijdens onze lunch en jaja toen ik terugkwam stond het erop. En ik denk zonder fouten. Deze avond nog wat andere bestanden die erbij horen aangepast en omgezet en normaal is het echt AF nu! Morgen gaan we zien om te printen….

Wat is er verder gebeurd vandaag? Buiten heb ik in ieder geval al niet gezeten want het waait hier weer hard en twas maar frisjes (in Zuid-Afrikaanse normen natuurlijk). Deze middag hadden we dan nog een computerles, ook niet veel spectaculairs om over te rapporteren natuurlijk. Om 16u was er dan de meeting met de jongens. En de opkomst was al iets groter dan de twee vorige maar toch. Welgeteld 2 jongens kwamen erop af. We hebben hen echt proberen duidelijk maken dat wij de tijd niet meer hebben om veel te doen, maar we willen wel proberen. Ze zijn echt enthousiast maar ik heb zo’n schrik ze uiteindelijk teleur te moeten stellen. Morgenmiddag gaan we naar twee leerkrachten stappen in de hoop dat zij het zien zitten om het project mee te steunen. En  ik hoop dat de jongens dan verder bij hen terecht kunnen.

Verder hebben we ook nog goed nieuws gekregen van broeder Johan, waardoor ons verblijf hier echt wel bijna ten einde lijkt. Ik ben gisteren vergeten vertellen dat we te weten zijn gekomen dat volgende week woensdag hier een nationale feestdag is waardoor onze twee lessen van die dag beetje verschoven zijn. Dat is dus een extra vakantiedagje. Nu hadden we het er gisteren met broeder Johan over dat we heel graag nog de school in Klerksdorp hadden bezocht. Dit is een privé school die volledig in de handen van de Broeders van Liefde is en je hoort die school hier heel vaak vernoemen. Ze is naar het schijnt totaal niet te vergelijken met Pax en is echt de moeite om eens te zien. De pedagogen in ons zijn natuurlijk heel benieuwd naar deze school. We hadden dan ook in gedachten om de maandag of dinsdag voor onze rondreis daarheen te gaan omdat we dan toch in Florida zitten, maar natuurlijk nooit gedacht aan het feit dat het die week schoolvakantie is. Nu kwam broeder Johan vandaag op ons af of we eventueel nog ergens tijd hebben om toch nog daarheen te gaan en dan een nacht in Florida te blijven slapen want ja het is toch iets meer dan 500km rijden. Dat zagen we natuurlijk zitten en het voorstel is nu dat we volgende week maandag na de lessen zouden vertrekken, maandagnacht in Florida slapen, dinsdag school gaan bezoeken en nog een nacht in Florida blijven en dan de woensdag op ons gemakje terugkeren. Dit wil dan zeggen dat we nog twee dagen de tijd hebben om hier dan afscheid te nemen want hoogstwaarschijnlijk vertrekken we de zaterdag dan terug naar Florida om de woensdag te starten met onze rondreis. Het zal dus snel gaan en ik vrees dat ik de trouwe bloglezertjes dan een beetje teleur zal moeten stellen want dan zal ik waarschijnlijk niet meer in de mogelijkheid zijn om dagelijks een verhaaltje te posten. Maar dat zien we wel tegen dan zeker...

Voila, ga nu nog beetje werken aan mijn stageverslag zelf en dan weer mijn bedje in!

Groetjes

17-09-2008 om 19:48 geschreven door Sharonneke  

16-09-2008 om 21:39 geschreven door Sharonneke  

Eén goeieavond allemaal,

Vandaag leek te starten als een rustig dagje maar er is toch meer gebeurd dan dat Noëmi en ik ooit hadden gedacht. Ik wou deze morgen een beetje langer slapen. De mensen die mij kennen weten dat ik nogal een slaapkopje ben en zo kan genieten van eens uitslapen. Dat gebeurt hier echter veel te weinig naar mijn zin maar ja. Gisterenavond toch gezegd tegen Noëmi dat ik op deze lesvrije dag (want de dinsdag hebben we geen lessen gepland) toch eens klein beetje langer wou slapen. Noëmi is altijd vanzelf vrij vroeg wakker (thuis is dit ook zo zegt ze) dus besloot ik om het deftig te houden en mijn wekker om 9u te zetten. Wat nog vroeg is naar mijn normen maar bon… Rond half 9 hoorde ik Noëmi al stilletjes de kamer uitsluipen maar mij nog eens gedraaid en toch nog half uurtje blijven liggen hoor. Nadat mijn wekker dan was afgegaan vond ik Noëmi in onze werkkamer. Ze was al ijverig aan het tokkelen op haar pc. Eerst samen gaan ontbijten en dan een beetje werken. Eerst besloten we om langs Rina te gaan omdat we met haar nog het interview moesten afnemen. Toen we op haar bureau binnenkwamen was Cathrine daar ook en het gespreksonderwerp was Gabriël. Hij kuist hier, ook de computerklassen, en aangezien er een aantal vreemde zaken gebeuren op die computers hadden we dit alles (samen met de feiten dat Gabriël daar vaak alleen zit en we hem al hebben zien “werken” op de computers) gemeld aan broeder Johan. Nu is heel dit boeltje hier precies geëscaleerd want Rina vroeg ons wat er precies allemaal aan de hand was omdat Gabriël al twee maal in alle staten bij haar was binnengevallen. Wij proberen uitleggen dat we gewoon melding hadden gedaan van de problemen en de zaken die ons waren opgevallen en dit aan broeder Johan omdat hij onze mentor is en de verantwoordelijke hier. Ze begreep het en ging met Gabriël hierover praten. We hadden al een slecht gevoel na dit gesprek en wisten niet goed meer wat we nu allemaal moesten denken. Gabriël had blijkbaar gezegd aan Rina dat broeder Johan hem zou ontslaan en ik begon mij al schuldig te voelen over wat er was gebeurd. Had ik het verkeerd aangepakt?  Maar mijn deadline van de dag was om het volledige skillslespakket af te krijgen om te kunnen afgeven aan broeder Johan en dat is dan ook waar ik mij de rest van deze voormiddag heb op gefocust. Het ziet er naar uit dat ik dat zal halen. Moet na dit bericht nog even naar de lay-out zien en dan is het volledig klaar. 138blz dus je kan niet zeggen dat we de afgelopen weken stil hebben gezeten. Dit is dan nog enkel voor skills en zit nog niks tussen van de computerlessen!

Zo was het al weer snel tijd voor lunch en daarna even zon-pauze op het terras. Praatje gedaan met Noëmi over onze ervaringen van de voorbije weken, onze gevoelens erbij en wat we allemaal hebben geleerd over het leven hier, over onszelf en over “in het werkveld staan”. Daarna nog even langs Cathrine om te kijken hoever ze staat met de planning voor een teammeeting met skills en daarna terug ons werkkamertje binnen om verder te werken aan onze producten. Tot we plots geklop horen. Ik doe open en Gabriël staat voor mijn neus. Hij wou eens met ons praten. Geen probleem want zo hoopten we dat er een aantal zaken zouden worden opgeklaard. Hem het hele verhaal opnieuw gedaan, dat we hem zeker niet als schuldige hebben aangewezen, dat we enkel feiten zijn gaan rapporteren in het belang van het computercentrum en blablabla. Ik had echt het gevoel dat hij ons de schuld gaf omdat hij zijn job zou verliezen. Ik liep hier dan ook echt verveeld mee en we wisten niet goed wat te doen met dit alles. Tijd voor 4-uurtje en een heerlijk ijsje en toch nog maar beetje piekeren over wat er hier allemaal aan het gebeuren is. We besloten om met dit wrange gevoel richting broeder Johan te stappen. We zijn hier tenslotte vrijwilligers, beter gezegd studenten, die enkel goed willen doen en geen mensen in de problemen willen brengen. Dit ook uitgelegd aan broeder Johan en hij lachte er eigenlijk wel om. Hij zei dat we ons zeker geen zorgen moeten maken. Dat hij Gabriël een waarschuwing heeft gegeven dat hij gewoon van de computers moet blijven en er enkel moet kuisen en meer niet want dat er anders verdere maatregelen moeten worden genomen. Hij drukte ons ook op het hart dat het hier blijkbaar weer iets typisch Afrikaans is om alles direct op te blazen, van een mug een olifant te maken en het liefst aan zoveel mogelijk mensen laten weten en één iemand eruit pikken om als schuldige aan te duiden. Ok, ik was weer gerustgesteld. Nog even zitten praten met broeder Johan over het Afrikaanse leven, de mentaliteit, de schoolopvattingen. Vond het echt interessant en hoe meer en beter ik hem leer kennen, hoe meer ik hem ga appreciëren! Door dit gesprek was het wel al sneller tijd voor avondmaal dan gedacht. Nog snel een mailtje gestuurd omdat sommigen precies toch nog problemen hebben met het reageren op mijn blogje (is het niet Ronny ) en dan gaan eten. Een mega grote papaya gegeten als dessert. Of beter een halve want zo groot hadden we ze hier nog niet gehad en amai hij was lekker. Zoeter en sappiger dan de kleintjes, maar wel iets onhandiger om van te smullen. En bij deze is het verhaal van de dag ook weer verteld. Nu kan dit alles worden gepost en kan ik maken dat ik mijn deadline rond het lespakket zeker haal en dus een vredige nachtrust tegemoet kan gaan….

Dikke knuffel aan al mijn lezertjes!

16-09-2008 om 19:48 geschreven door Sharonneke  

Vandaag was een dag die echt uit twee helften bestond voor mij. Deze nacht echt weer niet zo goed geslapen. Loop met wat last aan maag en darmen waardoor nachtrust vrij in de war was geraakt. Natuurlijk ga je niet anders zien dan dat ik terug vast lag te slapen tegen dat mijn wekker afliep. Ik schrok mij dood van dat lawaai! Maar goed, hup uit bed en beetje gaan ontbijten. Om 10u hadden we lesje met skills rond lesplan en didactische principes. Ik voelde mij in het begin niet zo heel goed in de les aangezien ik zelf totaal geen ervaring heb met het maken van een lesplan. Onze “leerlingen” weten er meer van dan mezelf dus ik voelde mij nog de grootste leerling van allemaal. Noëmi merkte dit ook wel en zei achteraf dat ze het zelf een moeilijk stuk vond om te geven. Dat ze af en toe dacht van “Sharon, help!” maar ik moest de hulp natuurlijk schuldig blijven aangezien ik zelf een groentje ben op dit vlak. Het tweede deel rond didactische werkvormen verliep gelukkig stukken beter waardoor de les toch nog in schoonheid eindigde. Na de les even een stukje gelezen uit mijn boekje, maar de zon werd mij al snel veel te warm! Ik kan echt niet zo goed stilzitten in de volle zon, niks voor mij. Dan nog maar even vlug mijn mails gaan checken tot aan het middageten. Na het middageten zaten we weer even buiten want ja was niet echt de moeite om nog veel te doen voor onze volgende les. Ik had hier echter niet veel zin in en dat was te merken aan mijn humeur. Ik heb hier soms echt het gevoel opgesloten te zitten in een mooie omgeving. Alle dagen zijn precies al voorgekauwd een week op voorhand. Als je opstaat weet ik precies wat er die dag komen zal en dat steekt mij beetje tegen. Ik mis de spanning en de onverwachtheid een beetje.  Klinkt misschien allemaal raar, maar soms denk ik echt dat ik hier zo vast zit als iets. Niet zomaar op gelijk welk moment de auto in kunnen stappen en daar of daarheen rijden werkt beklemmend voor mij. Noëmi heeft net een omgekeerd gevoel en voelt zich hier vaak vrijer, maar ja zo zie je maar dat mensen duidelijk kunnen verschillen.

Maar mijn gebeden van verandering in de dag werden precies aanhoort! Na mijn dipje was ik even naar de kamer gevlucht en toen ik terugkwam gebeurde er van alles onverwacht! Zo heb ik het graag. Eén of andere rare boom die hier in de tuin staat draagt een soort vruchten die moeten openpoppen tot een soort moussebloem. En toen ik terugkwam zei Noëmi dat er zo’n bloem was ontstaan (zie foto onderaan). Ook had ze nog een ontdekking gedaan. Namelijk één of andere sprinkhaan, krekel, wisten wij veel wat het precies was (Broeder Luc wist ons deze avond dan te zeggen dat het wel degelijk een sprinkhaan is, de soort die vaak in zwermen van miljoenen afkomen en heel uw gewas op het veld oppeuzelen). Was echt groot en gelijk twee kleine kinderen waren we het beest aan het observeren. Dood of levend? Geen idee. Maar als je eraan kwam (met een stokje weliswaar) bewogen zijn poten nog een beetje. Als het dan ook wat meer bewoog sprong Noëmi zowat 3 meter achteruit. Nog eens goed gelachen dus. Maar we moesten het beestje achterlaten want het was tijd voor ons lesje. Baby stond echter buiten aan de computerklas en wist ons te vertellen dat haar leerlingen niet waren afgekomen. Ok, afwachten of er leerkrachten opdagen of niet. Plots kwam er één te voorschijn. We besloten haar het internetbundeltje te geven die ik in het begin van ons verblijf hier al had gemaakt. Een andere leerkracht vergezelde haar maar veel zin hadden ze precies niet. Na een klein halfuurtje waren ze al weg… Mr Rapaledi (de HOD van het middelbaar) was er wel nog, die wou zijn e-mail checken en vroeg onze hulp om nog een ander e-mailaccount aan te maken. Ik vind dit echt maar een rare man, maar toch geprobeerd hem zo goed mogelijk te helpen. De les was dus helemaal niet zoals verwacht. Ook ontstond er op één van de computers blijkbaar een probleem. Iemand had een zoekopdracht ingegeven in google die duidelijk niet voor kinderogen bestemd is. We vonden dat broeder Johan dit moest weten dus haalden we hem erbij. Dit euvel werd dan aangepakt, alhoewel ik nog niet helemaal tevreden ben over de aanpak, maar bon… hier ga ik niet over uitweiden.

Na de les tijd voor 4-uurtje. Een vetkoek ipv een cakeje en een cola. Tot Noëmi over een ijsje begon en dan toch maar beslist om nog een klein ijsje met caramelsaus te eten. (Kweet het schattie, zo sneukelen, van zodra ik terug ben zal ik weer weten waarom ik kom fitnessen dan ).

Na dit alles wouden we nog even van de schitterende blauwe hemel (zie foto) genieten en de warme zonnestralen. Met mijn fototoestel in de aanslag gingen we op weg. Baby vroeg of we haar niet een eindje wouden mee begeleiden naar huis. Dat zagen we wel zitten. Maar het kon zijn dat broeder Thomas haar naar huis zou voeren en dit was inderdaad zo. Gevolg, wat gaan we nu doen? De fotoshoot!!!! Gisteren beloofd dat er meerdere foto’s zouden komen van onze traditionele kledij dus besloten we om met de avondzon onze fotosessie te houden. Resultaat is ook hier onderaan te zien! Na dit alles zijn we dan onze reisdocumenten eens gaan printen en met onze reisgidsen en kaarten in de aanslag nog even op het terras gaan vertoeven. Ik kijk echt zo uit naar de rondreis. We gaan denk ik echt wel mooie dingen zien! En lekker vakantie kunnen houden, met een cocktailke aant hotelzwembad …wie zou nu niet verlangen naar zo’n vooruitzichten?

Tegen dat het donker was even half uurtje voor tv gezeten en etenstijd. Boterhammetjes met banaan en choco hebben mij super gesmaakt en daarna dus weer de routine in = skypen, chatten en blogje aanvullen. Ik zal deze routine nog een twee weken volhouden zodat jullie allen op de hoogte blijven. Eenmaal we rondtrekken zal dit niet zo evident meer zijn dus dan doorbreek ik graag die routine.

Tot morgen allemaal!

15-09-2008 om 20:37 geschreven door Sharonneke  

Hallokidoki,

Na één dagje afwezigheid ben ik vandaag terug met een uitgebreid verhaal. We beginnen bij het begin: gisterenmorgen rond half 11 heeft broeder Luc ons naar Baby thuis gevoerd. We zouden van hieruit namelijk met de taxi naar Polokwane gaan omdat we toch ook eens moeten meemaken hoe het openbaar vervoer hier werkt. Natuurlijk is dit typisch openbaar vervoer voor de zwarten maar dat kon ons niks schelen. Taxi’s moet je je hier voorstellen als kleine busjes waar meestal veel te veel volk inzit dan eigenlijk kan. Eerst van bij Baby thuis naar de asfaltweg. Baby woont in een wijk waar zo zanderige wegen liggen en daar komen de taxi’s bijna nooit. Beste is dus naar de grote baan wandelen. We moesten zo’n 10-15min wandelen denk ik. Net voor we aan de grote weg kwamen zien we een taxi stoppen voor iemand die al op de hoek stond te wachten. Baby stopt onmiddellijk haar hand in de lucht in de hoop dat deze taxi zou wachten. En ja hoor, we hadden geluk, hij kwam zelfs een beetje dichterbij gereden. Allen instappen en weg waren we. En die taxirit is zeer goed verlopen. Niks om ons zorgen over te maken. Zaten er op het einde met 17 in maar dat is zeer goed te doen, iedereen had nog gewoon een eigen zitplaats dus zeker niet het “sardienen in een blik gevoel”. Tijdens de rit begint plots iedereen te betalen. Het was 9,50 rand dus dat is nog geen euro om maar eventjes meer dan 30km af te leggen. Het enige dat ons van die rit echt zal bijblijven zijn de overstekende koeien. Plots zien we van de ene kant van de weg een grote kudde koeien overlopen naar de andere kant. Maar op het eerste zicht leek het niet alsof de taxi zou stoppen. En maar toeteren naar die beesten. Eén van die koeien liep wat uit de rij en ik dacht echt dat we ze gingen rammen. Ik had mij al helemaal klem gezet voor de impact. Maar oef, er kwam niks en de chauffeur reed tussen de koeien door. Afgezet aan het shoppingcenter en zo kon ons dagje shoppen beginnen. We liepen door een heel groot winkelcentrum die blijkbaar vooral in trek is bij de zwarten, blanken zag je er echt niet. Dat gevoel hebben we trouwens de gehele dag gehad. Apartheid zit er hier echt nog in want wij hebben gisteren de “zwarte” buurt gedaan en kregen ook vaak rare blikken toegeworpen omdat wij als blanke met die zwarten optrokken. Is soms echt raar om te voelen, maar die mensen zijn helemaal niet anders dan blanken dus waarom hen negeren… Nu ja, zal wel met de geschiedenis hier te maken hebben zeker… Maar voelt toch soms raar aan!

Eerst Baby haar jongere zus afzetten aan de kapper. Dit is niet een salon zoals bij ons, maar je kan het vergelijken met een klein marktje vol met kraampjes waar je je haar kan laten doen. En we weten nu in ieder geval dat die mooie kapsels niet zo natuurlijk zijn als dat ze er vaak uitzien. De meeste zwarte vrouwen laten namelijk extensions in hun haar steken. Omdat dit hele gebeuren toch een aantal uur duurt lieten we Baby haar zus daar achter en gingen wij van start met de zoektocht naar traditionele kledij. En ja, het lot was mij goedgezind. De allereerste winkel waar we binnenstapten zag ik al iets heel mooi hangen. Traditioneel en toch nog iets dat ik in België ook durf dragen. Ideaal dus. Alleen vreesde ik beetje voor de maat, maar de anderen overtuigden mij om toch maar even te passen en ik ben hen hier eeuwig dankbaar voor. Want het zat mij echt als gegoten. Toen ik uit het pashokje kwam zei iedereen dat mij echt ideaal stond en ik twijfelde dan ook niet lang. Zeker niet toen ik de prijs hoorde, want twas echt wel goedkoop! Ok zo fier als een gietertje verder zoeken naar iets voor Noëmi. Echter was ik diegene die weer iets kocht, namelijk een schoudertas. Ik heb hier enkel mijn rugzak mee en mijn eastpakzakje. Aangezien in mijn eastpakzakje enkel mijn portefeuille past en geen fototoestel meer bij kan, was ik op zoek naar een iets grotere tas. Noëmi en ik hadden de vorige keren al beetje gezocht, maar Baby wist een winkel waar ze misschien iets hadden. En inderdaad, daar hing de tas zoals ik ze zocht! Weer een koopje wanneer je vergelijkt met Belgische prijzen. Ondertussen was het al tegen de middag en Baby en Delawrence hadden zin in een ijsje uit de KFC (Kentucky fried chicken). Raar om voor uw lunch een ijsje te eten dus wij pasten dan ook vriendelijk. Maar het ijsje zag er zo overheerlijk uit dat Noëmi en ik besloten om dit te nemen als dessert deze middag ergens. Ondertussen was Baby haar broer er bijkomen zitten en maakten we even kort kennis. Tot het ijsje op was en het tijd was om Baby haar zus terug op te gaan pikken bij de kapper. Onderweg nog een winkel binnen waar we misschien kledij voor Noëmi zouden vinden. En inderdaad, bingo, zij heeft ook een heel mooi traditioneel kleed gevonden. Natuurlijk moest ik ook even rondkijken en zag ik ook alweer mijn zin. Passen moest ik doen en iedereen was weer zo positief dat ik mij liet verleiden om het te kopen. Kweet het, zou moeten sparen voor de rondreis, maar gelukkig is alles hier goedkoop. Na deze aankopen snel om Baby haar zus en ondertussen had ik echt al honger. Was al rond half 3 dus ja, de honger was er echt wel. Noëmi en ik hadden zo zin in pizza dat ze ons eerst naar een afhaalpizzeria brachten waar ik een heerlijke pizza met kip en ananas kocht. Maar de anderen wouden eten in de KFC en wij moesten onze pizza maar meenemen naar daar. Daar toegekomen keek iedereen ons weer aan, we waren dan ook weer de enige twee blanken en dan nog met een pizza bij ons. Maar Baby zei dat het geen probleem was. Nog even wachten tot zij hun eten hadden en amai dat was moeilijk. Ik denk dat ik weet hoe een kind zich voelt die een grote pot snoepen voor hem heeft staan waar hij niet mag aankomen. Eenmaal iedereen zijn eten had dan ook direct beginnen smullen van deze pizza. Amai da was lekker! Na deze heerlijke maaltijd gingen Noëmi en ik dus voor het ijsje. Een Evalanche = soort softijsje met brownies in en heerlijke chocolade/karamelsaus. Hmm krijg er alweer zin in als ik eraan denk. Na het eten besloot Baby om ons mee te nemen naar een andere broer van haar. Daar hebben we dan uiteindelijk tot ’s avonds rondgehangen. Al snel werden er flessen wijn en dergelijke bovengehaald. Werd er heen en weer gereden naar de winkel voor nog meer drank en chips. Gelukkig kon ik alles nog aan van drank want het laatste dat ik hier wil is zat worden! Ik moet maken dat ik alles nog een beetje in het oog kan houden hé. Deze week was ik diegene die aantrok kreeg. Baby haar broer liet namelijk verstaan dat hij mij wel heel graag had. Ik heb dan op mijn beurt snel duidelijk gemaakt dat ik al 7jaar super gelukkig ben met mijn superschat! Ik denk wel dat hij het begreep en heeft dan ook niet opdringerig gedaan ofzo zoals Noëmi haar aanbidders vorige week. Omdat het ondertussen toch al rond 19u30 draaide stelde Baby voor om een pizza te bestellen. Pizza, daar zeggen we geen neen tegen. Een half uurke later de pizza gaan afhalen, langs een nachtwinkel om drank en de pizza opeten. Ondertussen begon ik toch al wat verveeld te lopen met de situatie. We hadden namelijk nooit gedacht dat het zo laat zou worden, hadden dit dan ook niet gemeld aan de broeders en we zaten nog eens met feit dat de kans bestond dat de hekkens van Pax zouden dicht zijn en we niet binnen konden. Baby belde naar broeder Sam om dit te vragen en hij stelde ons gerust dat hij de hekkens zou openlaten want hij had opdracht om ze dicht te doen. Ok oef, maar toch wou ik terug! Vandaag moesten we namelijk weer vroeg uit ons bedje voor de uitstap met broeder Luc en ik zou echt niet graag in slaap vallen in de auto… Hij organiseert een uitstap voor ons en dan zou het echt jammer zijn dat we van bij het begin in slaap vallen. Ok na wat gezaag zijn we toch naar hier gebracht zodat we op een deftig uur in ons bedje konden.

Afgelopen nacht dan echt niet goed geslapen, terwijl ik de slaap zo hard nodig had. Maar goed, om 7u45 opgestaan, onder de douche en ons klaarmaken voor het uitstapje. Vandaag ging het richting één of andere kloof en watervallen. De exacte namen weet ik niet (kan ze niet schrijven, maar voor de geïnteresseerden zoek ik da wel eens op ). Aan die kloof hadden we een prachtig uitzicht! En die waterval was zo mooi. Natuurlijk weer niet zo groot door het droogseizoen, maar toch leuk om te zien. Heel mooi plaatsje en waar dan de rivier eigenlijk loopt was het nu vrij droog en dan kon je op de afgeschaafde rotsen lopen. Echt leuk om te doen. Heel rustgevend! Het geluid van die waterval op de achtergrond, zonnetje op mijn snoetje. Heel veel families komen daar de zondag lekker bbq’en. Echt een gezellige plaats. Daarna onze tocht verder gezet en gestopt aan een winkel – restaurant  - bloemenwinkel – tuinen – complex. Hier even rondgelopen en dan beslist om daar te eten. Ik besloot om voor de salade van het huis te gaan. Eigenlijk was dit gewoon een Griekse salade met feta en dergelijke, maar heeft mij heel goed gesmaakt. Was ook een heel lekker sneetje brood bij met veel graantjes! En dat mis ik hier toch hoor, zo eens een “speciaal” boterhammeke. Na onze lekkere lunch terug de auto in en ja toen kreeg ik het toch soms moeilijk. Het was super warm in de auto en de vermoeidheid sloeg toe. Ik voelde af en toe mijn hoofdje naar beneden vallen. Besloten om mijn banaan op te eten die ik had meegenomen en ik kwam er weer even door. Verder genoten van de uitzichten en de omgevingen en rond half 4 kwamen we terug het Pax-terrein opgereden.  Noëmi besloot om nog even de zon op te zoeken, terwijl ik eerst nog even naar de laundry ging. Normaal zouden we donderdag de was hebben gedaan, maar aangezien dit niet is gelukt moest ik toch vandaag wel beetje uitwassen. Ik zou nooit meer toekomen tot het einde van ons stageverblijf hier dus wou ik nu maar beetje wassen. Paar t-shirts, truien, handdoeken en een broek samengenomen en weg was ik. Het is gelukt, maar waarschijnlijk niet volgens de regels van de kunst zoals Joyce en Maria het opstellen, maar ze ruiken toch weer fris dus dat is meer dan genoeg. Dan was het alweer tijd om te eten en daarna Skype-time. Gesprekje met de mama en de papa en daarna met mijn schattie stonden op het programma. En zo is de dag ook snel voorbij….

14-09-2008 om 21:16 geschreven door Sharonneke