Stressvol vertrek gevolgd door een prachtige aankomst
Thobela (of hoe ze hier goeiedag zeggen .),
Dag 2 op Zuid-Afrikaanse bodem is ook alweer bijna voorbij. Het vertrek maandag begon al vol stress toen ik vernam dat er staking was op Zaventem. Hoe is het toch mogelijk dat ze staking op de dag dat ik vertrek naar zon verre bestemming en dan nog voor zolang. Ik dacht dat er dan ook drukte en chaos ging heersen op de luchthaven maar dit viel eigenlijk al bij al allemaal goed mee. Zelfs niet eens moeten aanschuiven om ons in te checken. Enige probleem dat we konden hebben is dat onze bagage niet op het vliegtuig zou worden gestopt en dus ook niet over zou kunnen worden geladen in Frankfurt en dus zou moeten achterkomen naar Zuid-Afrika. Gelukkig wel een paar noodzakelijk spulletjes in handbagage maar toch leuker als je alles direct meekrijgt. Bij het wachten in de terminal voor onze eerste vlucht richting Frankfurt zag ik echter plots een bagagekarretje afkomen en ja hoor enkele minuten later werd onze bagage in het vliegtuig gerold. Oef toch al een opluchting meer.
Aangekomen in Frankfurt gaan inchecken voor vlucht naar Johannesburg. Man wat moest er veel volk op dat vliegtuig, kreeg het heel even benauwd. Eenmaal op vliegtuig viel het echter reuze mee. Was een 2-4-2 vliegtuig en wij zaten op een stukje van 2 dus geen last van anderen. Slapen heb ik echter niet gedaan dus was een vermoeiende trip. Films kijken dan maar, alhoewel er heel veel films niet konden worden bekeken precies. Om half 3 s nachts vonden we hier echter de oorzaak van. In het begin had Noëmi op onze kleine schermpjes een leukere achtergrond gevonden, bleek dat dit de kinderachtergrond was en daardoor dus maar een paar films konden worden getoond goed bezig ;-)
Op de luchthaven stond Broeder Johan ons reeds op te wachten en was het tijd voor nog eens 4u zitten, maar nu in de auto. Ik kon met moeite mijn ogen open houden, maar wou niet slapen omdat ik dan misschien wel de eerste beelden van Zuid-Afrika zou missen. Rond Johannesburg leek alles nog vrij westers. Drukke banen, zelfs file, flatgebouwen, veel chique autos, . Eenmaal een goeie 100km verder werd alles echter vlakker, grote velden, en zeker toen we van de autostrade gingen kwamen we in een stukje niemandsland. Grote open vlakten die er nu heel dor bij liggen. Heel af en toe eens een auto of voorbijganger tegenkomen maar voor de rest niks buiten velden en de zon. Hier is het dan wel winter, maar geen wolkje aan de lucht. Hier zouden wij Belgen in onze zomer zelfs heel jaloers op zijn. De plaatselijke bevolking loopt hier dan ook bijna allemaal met een trui aan, maar wij lopen al snel rond in een topje want rond de middag is het toch echt wel al warm. Ik schat tussen de 20 en 25 graden en dat voelt zeer warm aan als er alleen maar zon is.
Verder is het hier ja wennen. De school ligt heel afgelegen van de bewoonde wereld laat ons zeggen. Geen stad of winkeltje in de omtrek. Alleen enkele huizen wat verder in de straat, maar wij zitten precies op het einde van de straat en het enige dat hier is zijn de gebouwen van de school, het internaat en de broeders. Wij slapen op een kamertje waar we alles hebben wat nodig is, geen grote luxe en vrij oud maar genoeg. Een douche, heel laag lavaboke (moet bijna op mijn knie gaan zitten om tanden te poetsen) elk een bed, bureauke en een paar stoelen. Toilet is er op de gang. Het is een gang met nog een paar andere kamers, maar ik denk dat enkel de laatste kamer nog gebruikt wordt, rest staat voorlopig leeg. Eten doen we samen met de broeders. Valt allemaal best mee tot nu toe, vrij westers eigenlijk. En lekkere banaantjes.
Het is wel vroeg donker, is nu half 7 en pikdonker buiten. Maar zo erg is dat nu ook niet want ik vermoed dat we de komende dagen vroeg zullen moeten slapen willen we er op tijd uitkunnen. Morgen hebben we een afspraak met de leerkrachten van de middelbare school om 7u15 dus ja als we met de broeders willen eten (om half 7) houdt dit in om 6u opstaan .
Wat stage betreft zal het nog beetje zoeken worden. Er wordt precies zoveel van ons verwacht maar het is moeilijk om in actie te schieten Weten niet goed hoe eraan te beginnen en wat we precies kunnen doen. Staat vast dat we computerondersteuning zullen bieden aan de leerkrachten en dan iets meer ondersteuning gericht op didactische werkvormen, maar hoe dit zal verlopen is nog een groot vraagteken.
Er gebeurt zoveel en ook zo weinig. Ik bedoel hiermee dat alles enorm op het gemak verloopt en echt op het Afrikaanse ritme, maar aan de andere kant is er hier voor mij zoveel te zien en waar ik van opkijk. Zoveel emoties en gebeurtenissen, maar toch ook af en toe rust, rust in het drukke westerse brein die ik nu nog meedraag maar die mss binnen een aantal weken zich wat zal gaan aanpassen.
Ik wil mijn mama en papa in ieder geval al super hard bedanken via deze weg om mij deze kans te geven en toch wel wat mee te helpen financieren. Echt dank u wel, nu weet ik nog maar eens hoe gelukkig ik ben met jullie en hoe graag ik jullie zie. En natuurlijk niet te vergeten de grote liefde uit mijn leven, Timmy, wist niet dat ik u zo enorm zou missen maar ben u enorm dankbaar voor alles en kijk toch al beetje uit naar onze hereniging.
Om 18u05 stijgen we op richting Frankfurt om dan een beetje later op het vliegtuig richting Johannesburg te stappen. Daar zal broeder Johan ons staan opwachten om vervolgens nog een 300km af te leggen richting onze stage- en verblijfsplaats, nml het Pax college in Polokwane.
Bagage ligt zo goed als klaar, nu nog alles in mijn zak gepropt krijgen en hopen dat ik hierbij niet de toegelaten 20kg overstijg
Verder nog beetje hopen dat mijn verkoudheid die hem gisteren heeft doorgezet wat afneemt en ik dus zonder al te veel gesnotter kan vertrekken. Zenuwen proberen onder controle te houden en het afscheid met mijn allerliefste schat proberen een plaatsje te geven. We moesten gisteren namelijk al afscheid nemen van elkaar omdat hij nu in Duitsland zit voor de ijshockey en het viel ons beiden toch zwaarder dan aanvankelijk gedacht. Maar schattie ik zie u graag en nog eventjes volhouden, genieten van de dagen zoals ze komen en dan zal ik snel terug staan!
Zo iedereen die ik niet meer persoonlijk zal zien of horen vandaag of morgen wil ik bij deze een plezante tijd in België wensen en ik hoop alvast dat ik daar ondanks de winter toch wat beter weer krijg dan hier in het regenachtige landje die ik eventjes achter mij laat!
Hopelijk krijg ik daar voldoende de tijd en mogelijkheid om regelmatig aan te vullen en jullie op de hoogte te houden!
Eindelijk dan toch even de tijd voor het aanmaken van dit webstekje...
Nog een klein weekje (6x slapen) en het is zover...
De tocht naar het uiterste puntje van Afrika komt eraan. "Zuid-Afrika maak u maar klaar want er komen twee Belgische meiden aan!"
Vele voorbereidingen zijn reeds in orde, velen zullen er nu nog snel op elkaar volgen maar vertrekken staat vast. Maandag nemen we het vliegtuig richting het land die ons hopelijk een kleine drie maand zal plezieren en in verwondering brengen.
Ik hou dit inleidende tekstje kort zodat ik toch nog voldoende tijd heb om bagage klaar te stoppen en laatste zaken te regelen, maar hopelijk vind ik daar ter plaatse af en toe de tijd om alle nieuwsgierigen en anderen op de hoogte te houden van de vele avonturen en verwonderingen die mijn pad zullen kruisen.
)
